Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 17 stycznia 2017r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: Yuliya Kaczor

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2017r

sprawy z powództwa (...) Spółka jawna z siedzibą w G.

przeciwko Gminie M. G.

o ustalenie

1.  ustala, że opłata za użytkowanie wieczyste nieruchomości położonej w G. przy ul. (...), obejmującej działki o numerach (...) (wcześniej noszące numer 980), dla której Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...), od dnia 1 stycznia 2014r wynosi 73 083 zł. (siedemdziesiąt trzy tysiące osiemdziesiąt trzy grosze);

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 4 300 zł. (cztery tysiące trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje ściągnięcie od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 576,91 zł. ( pięćset siedemdziesiąt sześć złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) tytułem brakującej części kosztów wynagrodzenia biegłego do spraw szacowania nieruchomości.

Sygnatura akt: I C 104/16

UZASADNIENIE

We wniosku z dnia 19 grudnia 2013r. skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. (SKO) powód spółka (...) spółka jawna z siedzibą w G. domagała się ustalenia, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu Gminy M. G., stanowiącego działki nr (...) (wcześniej stanowiące działkę nr (...)) o powierzchni 6.223 m ², położonego w G. przy ul. (...), jest uzasadniona w innej, niższej wysokości.

W uzasadnieniu wniosku powód zakwestionował ustaloną w operacie szacunkowym – stanowiącym podstawę wyceny – wartość nieruchomości gruntowej będącej przedmiotem użytkowania wieczystego ze względu na nieodpowiedni dobór transakcji porównawczych. Zdaniem powoda, już z samego uzasadnienia operatu wynika, że na lokalnym rynku nie ma wolnych nieruchomości oferowanych do sprzedaży, stąd do analizy przyjęto nieruchomości znajdujące się w dzielnicach sąsiednich. W ocenie powoda trudno zgodzić się ze stanowiskiem, że ceny nieruchomości znajdujących się w Ś., na W. Św. M. czy na K. kształtują się w podobny sposób jak ceny dla dzielnicy L.. Ponadto, jak zauważa powód, do celów porównawczych przyjęto nieruchomości, których powierzchnia w znacznym stopniu odbiega od powierzchni wycenianej działki. Z doświadczenia życiowego wynika, że ceny mniejszych nieruchomości są znacznie wyższe od cen nieruchomości większych w przeliczeniu na 1 m ². Powierzchnia wycenianej działki wynosi 6.223 m ² natomiast największa z porównywanych nieruchomości posiada powierzchnię 1.348 m ². Nadto, jak zauważa powód, w uzasadnieniu operatu rzeczoznawca ograniczył się do stwierdzenia, że ceny nie zależą od powierzchni działki, a największym wyróżnikiem cenowym jest funkcja i możliwości inwestycyjne wynikające z lokalizacji oraz możliwości logistycznych. Zdaniem powoda z takim stwierdzeniem nie sposób się zgodzić, gdyż zdecydowanie łatwiejsza do zagospodarowania oraz atrakcyjniejsza na rynku nieruchomości jest mniejsza działka. W ocenie powoda zdecydowanie mniej jest zainteresowanych, mających potrzeby oraz możliwości, aby zajmować działkę o tak dużej powierzchni. Nadto, zdaniem powoda, biegły nie wskazał szczegółowych informacji o nieruchomościach i transakcjach przyjętych za podstawę badania trendu czasowego, ani też nie wskazał, jaki jest stan prawny nieruchomości, przeznaczenie, sposób korzystania i położenie. W związku z powyższym powód uznał, że operat szacunkowy m.in. z uwagi na wybór podejścia porównawczego, nie został wykonany prawidłowo. Nadto, opinia nie uwzględnia podziału działki nr (...) na dwie działki nr (...).

(pozew k. 6-7)

W odpowiedzi na pozew pozwana Gmina M. G. wniosła o oddalenie powództwa, a także o zasądzenie kosztów procesu.

Odnosząc się do podniesionych przez powoda zarzutów pozwany stwierdził, iż procedura określenia wartości rynkowej przedmiotowej nieruchomości obejmowała: wygenerowanie rynku lokalnego, na którym znajduje się wyceniana nieruchomość, określenie cech rynkowych jakie mają wpływ na wysokość cen na rynku lokalnym z uwzględnieniem oceny wag i ich wpływu, określenie cech wycenianej nieruchomości w ustalonych skalach cech rynkowych oraz skorygowanie ceny średniej ze względu na cechy obiektu wycenianego i obliczenie wartości nieruchomości szacowanej. Wszystkie te elementy procedury – zdaniem pozwanego – zostały przez rzeczoznawcę zachowane. W ocenie pozwanego, chybionym jest zarzut nieodpowiedniego doboru transakcji porównawczych, a w szczególności zarzut, że powierzchnia nieruchomości podobnych odbiega od powierzchni wycenianej działki, bowiem przyjęcie przez rzeczoznawcę do porównań nieruchomości podobnych nie oznacza, że one muszą być one identyczne z nieruchomością wycenianą. Zdaniem pozwanego, nie ulega wątpliwości, iż rzeczoznawca prawidłowo określił rynek nieruchomości, którego obszar obejmuje tereny przemysłowo – usługowe usytuowane m.in. przy ul. (...) tj. w okolicy, w której bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się również działka nr (...). Nadto, pozwana zauważyła, że wartości nieruchomości przyjęte do porównań obejmowały kwoty od 232,56 zł za m ² do 667 zł za m ². Zdaniem pozwanego, rzeczoznawca prawidłowo wskazał na zróżnicowanie cenowe działek podobnych nieruchomości wycenianej, w zależności od ich powierzchni i innych okoliczności mających wpływ na wartość, a następnie obliczył średnią wartość przedmiotowej nieruchomości z uwzględnieniem współczynników korygujących, co dało zgodnie z art. 151 ustawy o gospodarce nieruchomościami najbardziej prawdopodobną wartość prawa własności działki nr (...) możliwą do uzyskania na rynku tj. kwotę 411,38 zł/m ². Zdaniem pozwanego rzeczoznawca prawidłowo uwzględnił poszczególne cechy nieruchomości przy określaniu ich proporcjonalnego wpływu na wartość nieruchomości i sporządził operat w sposób rzetelny i prawidłowy.

(odpowiedź na pozew k. 25-26)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana Gmina M. G. jest właścicielem nieruchomości położonej w G. przy ul. (...), obejmującej działki nr (...) (wcześniej stanowiące działkę o nr (...)) o powierzchni 6.223 m ², dla których Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą nr (...). Powód (...) spółka jawna z siedzibą w G. jest użytkownikiem wieczystym wyżej opisanej nieruchomości.

(okoliczności bezsporne)

Pismem z dnia 12 listopada 2013r. Prezydent Miasta G., działając w imieniu Gminy M. G., wypowiedział powodowi dotychczasową wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego wyżej opisanego gruntu i zaproponował ustalenie nowej wysokości opłaty rocznej w kwocie 76.800,60 zł (zamiast dotychczasowej opłaty w wysokości 25.539,19 zł). Zgodnie z treścią wypowiedzenia nowa wysokość opłaty rocznej miała obowiązywać od 1 stycznia 2014r.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o wypowiedzenie z dnia 12 listopada 2013r. k. 18 akt administracyjnych)

W dniu 19 grudnia 2013r. powód skierował wniosek do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. o ustalenie, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego jest uzasadniona w innej, niższej wysokości. Orzeczeniem z dnia 3 grudnia 2015r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze orzekło, że opłata roczna obowiązuje w dotychczasowej wysokości. W dniu 22 grudnia 2015r. pozwana wniosła sprzeciw od orzeczenia SKO.

(okoliczności bezsporne)

Na dzień wypowiedzenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego tj. na dzień 12 listopada 2013r. wartość rynkowa nieruchomości obejmującej działki nr (...) wynosi 2.436.100 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego J. Ś. k. 56-98 wraz z pisemną opinią uzupełniającą k. 113-114)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, w szczególności wypowiedzenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego i akt postępowania przed SKO, oraz dowodu z opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego J. Ś..

W ocenie Sądu orzekającego brak było jakichkolwiek podstaw do odmowy dokumentom dołączonym do akt sprawy wiarygodności i mocy dowodowej, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, ani też nie zaprzeczyła, że osoby podpisane pod nimi nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Za wiarygodny dowód w sprawie Sąd uznał również opinię biegłego sądowego do spraw szacowania nieruchomości J. Ś.. W ocenie Sądu opinia złożona przez biegłego została sporządzona w sposób rzetelny, profesjonalny i z zachowaniem należytych standardów i po uzupełnieniu stanowi ona w pełni przydatny środek dowodowy do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sąd miał także na uwadze, że opinia została przygotowana przez osobę posiadającą bogate doświadczenie zawodowe, w tym również procesowe. Biegły J. Ś. pełni bowiem funkcję biegłego od kilku kadencji i wielokrotnie wykonywał podobne opinii dla potrzeb sądu. Co równie istotne, opinia w formie operatu szacunkowego została sporządzona zgodnie z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz przepisami wykonawczymi do tej ustawy. Nadto, w opinii uzupełniającej biegły J. Ś. odniósł się w sposób merytoryczny i przekonujący do wszystkich zarzutów strony powodowej. W tym stanie rzeczy opinia przedstawiona przez biegłego J. Ś. stanowiła podstawowy dowód na podstawie którego Sąd ustalił wartość rynkową nieruchomości będącej w użytkowaniu wieczystym powoda dla celów ustalenia wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego.

W niniejszej sprawie powód domagał się ustalenia, że aktualizacja opłaty rocznej za wskazane w pozwie działki gruntu nr (...), dokonana wypowiedzeniem złożonym w dniu 12 listopada 2013r. jest uzasadniona w innej wysokości. Powództwo zostało zatem oparte na przepisach art. 78 ust. 2 w zw. z art. 80 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz.U.2015.1774 ze zm.) w myśl których użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do samorządowego kolegium odwoławczego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości, zwanego dalej "kolegium", wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Natomiast w razie wniesienia sprzeciwu orzeczenie traci moc, a kolegium przekazuje właściwemu sądowi akta sprawy wraz ze sprzeciwem. Wniosek, o którym mowa w art. 78 ust. 2, zastępuje pozew. Sąd miał także na względzie treść przepisu art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, obowiązującego w chwili dokonywania wypowiedzenia, z którego wynika, że wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej może być aktualizowana, nie częściej niż raz w roku, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie, zaś co do zasady zaktualizowaną opłatę roczną ustala się, przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej, od wartości nieruchomości określonej na dzień aktualizacji opłaty, oraz art. 77 ust. 3 który stanowi, że aktualizacji opłaty rocznej dokonuje się z urzędu lub na wniosek, na podstawie wartości nieruchomości gruntowej określonej przez rzeczoznawcę majątkowego.

Przechodząc do szczegółowych rozważań wskazać należy, iż kwestią sporną pomiędzy stronami była wartość rynkowa przedmiotowej nieruchomości. Prezydent Miasta G. z urzędu dokonał aktualizacji opłaty rocznej w oparciu o operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego, zgodnie z którym wartość rynkowa nieruchomości znajdującej się w użytkowaniu wieczystym powoda wynosi 2.560.020 zł. Przedmiotowy operat został jednak w całości zakwestionowany przez powoda, który podnosił, iż wartość nieruchomości została znacznie zawyżona, a sam operat został sporządzony niezgodnie z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami i przepisami wykonawczymi do niej. Wobec powyższego Sąd przeprowadził na wniosek strony pozwanej dowód z opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego w celu ustalenia wartości rynkowej spornej nieruchomości dla aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, a w konsekwencji ustalenia czy wypowiedzenie dokonane przez pozwanego w dniu 12 listopada 2013r. było uzasadnione i ewentualnie w jakiej wysokości.

W przedłożonej Sądowi opinii biegły J. Ś. wskazał, że na dzień wypowiedzenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego tj. na dzień 12 listopada 2013r. wartość rynkowa nieruchomości obejmującej działki nr (...) wynosi 2.436.100 zł. Strona powodowa zakwestionowała jednak powyższą wycenę, wskazując, że opinia w formie operatu szacunkowego została sporządzona w sposób nieprawidłowy i niezgodny z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami. Przede wszystkim powód zarzucił biegłemu, że nie wskazał podstaw wyboru metody korygowania ceny średniej jako sposobu wyceny przedmiotowej nieruchomości. Nadto, zdaniem strony powodowej, biegły nie wskazał w jaki sposób dokonał wyboru nieruchomości podobnych, w szczególności czy był to niezależny wybór biegłego czy też biegły korzystał z bazy danych o transakcjach prowadzonych w systemie (...). Powód zwrócił także uwagę na znaczną rozpiętość w zakresie powierzchni działek przyjętych do porównania. Jak wskazuje powodowa spółka działka będąca przedmiotem opinii ma powierzchnię 6.223 m ², zaś działki podobne mieszczą się w przedziale 607 m ² – 12.045 m ². Powód powołał się na definicję nieruchomości podobnej (art. 4 pkt 16 ustawy o gospodarce nieruchomościami) i nieruchomości reprezentatywnej (art. 161 ust. 2), sugerując, że wartość nieruchomości należało ustalić przy użyciu metod stosowanych do analiz statystycznych. Nadto, powód wskazał, że powszechnie dostępne publiczne raporty i opracowania wskazują na znaczne zróżnicowanie cen transakcyjnych nieruchomości w zależności od przeznaczenia nieruchomości. Zdaniem powoda, mając na uwadze sektorowe zróżnicowanie cen transakcyjnych zastosowana przez biegłego metoda korygowania ceny średniej nie może bazować na próbie transakcji obejmującej nieruchomości należące do różnych sektorów. Wobec braku danych w opinii, powód samodzielnie dokonał weryfikacji przedstawionych przez biegłego działek i ustalił, że w większości pozostają one terenami niezabudowanymi, a zatem diametralnie odbiegają od stanu nieruchomości wycenianej. Jak wywodzi strona powodowa obecny sposób zagospodarowania wycenianej działki – zabudowa przemysłowa – jednoznacznie wpływa na ukształtowanie cen transakcyjnych i w związku z tym biegły był zobowiązany wybrać do porównania nieruchomości o tożsamym przeznaczeniu i stanie, podczas gdy faktycznie uwzględnił działki o innym przeznaczeniu i zagospodarowaniu. Odnosząc się do zarzutów powoda, biegły J. Ś. wskazał, że wybór podejścia porównawczego w procesie wyceny dla aktualizacji opłaty z tytułu użytkowania wieczystego wynikał bezpośrednio z przepisów prawa. Biegły zwrócił uwagę na treść § 28 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 września 2004r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 207, poz. 2109), zgodnie z którym na potrzeby ustalenia ceny nieruchomości gruntowej niezabudowanej oddawanej w użytkowanie wieczyste oraz aktualizacji opłat z tego tytułu określa się jej wartość jako przedmiotu prawa własności, stosując podejście porównawcze (ust. 1). Przy określaniu wartości, o której mowa w ust. 1, stosuje się, z zastrzeżeniem § 27, ceny transakcyjne sprzedaży nieruchomości niezabudowanych jako przedmiotu prawa własności (ust. 2). Przy określaniu wartości nieruchomości gruntowej zabudowanej dla aktualizacji opłat z tytułu użytkowania wieczystego stosuje się przepisy ust. 1 i 2 (ust. 4). Nadto, zgodnie z przepisem art. 154 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami wyboru właściwego podejścia oraz metody i techniki szacowania nieruchomości dokonuje rzeczoznawca majątkowy, uwzględniając w szczególności cel wyceny, rodzaj i położenie nieruchomości, przeznaczenie w planie miejscowym, stan nieruchomości oraz dostępne dane o cenach, dochodach i cechach nieruchomości podobnych. J. Ś. wskazał, że powodem wyboru metody korygowania ceny średniej była liczba dostępnych transakcji, które zostały użyte do wyceny przedmiotowej nieruchomości. Jak wyjaśnił biegły w zbadanym przez niego okresie od 12 listopada 2011r. do 12 listopada 2014r. na rynku (...) odnotowano 454 transakcji prawem własności nieruchomości gruntowych niezabudowanych, spełniających kryteria umów wolnorynkowych o cenie minimalnej 1,30 zł/m ² i cenie maksymalnej 4.046,80 zł/m ², lecz tylko nieznaczny odsetek tych transakcji dotyczył nieruchomości przeznaczonych na cele przemysłowo – usługowe, jak nieruchomość będąca przedmiotem wyceny. Biegły wskazał także, że korzystał z systemu (...), albowiem wszystkie transakcje na podstawie aktów notarialnych znajdujących się w Urzędzie Miasta G. zostały wprowadzone do bazy danych tego systemu. Jednocześnie, dodał, że do tegoż systemu nie wprowadza się transakcji, które mogą mieć znamiona transakcji nierynkowych (np. darowizn, transakcji pomiędzy osobami spokrewnionymi, przeniesienia prawa własności w zamian za zwolnienie z długu). J. Ś. skutecznie odparł także zarzut powoda, że przyjęte do wyceny transakcje nie dotyczą nieruchomości podobnych w rozumieniu art. 4 pkt 16 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zgodnie z tym przepisem nieruchomością podobną jest nieruchomość, która jest porównywalna z nieruchomością stanowiącą przedmiot wyceny, ze względu na położenie, stan prawny, przeznaczenie, sposób korzystania oraz inne cechy wpływające na jej wartość. Jak wyjaśnił biegły przyjęte przez niego nieruchomości spełniają powyższe kryteria, albowiem położone są na terenie G., dotyczą tego samego prawa tj. prawa własności, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczone są pod zabudowę przemysłową i usługową. Biegły wskazał także, że bezpodstawny jest zarzut powoda dotyczący nieuwzględnienia działek o tożsamym zagospodarowaniu jak działka stanowiąca przedmiot wyceny. Zgodnie bowiem z przywołanymi powyżej przepisami § 28 rozporządzenia w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego w procesie wyceny stosuje się ceny transakcyjne sprzedaży nieruchomości gruntowych niezabudowanych, niezależnie od tego, czy nieruchomość oddana w użytkowanie wieczyste jest zabudowana, czy nie. Nadto, biegły odrzucił możliwość dokonania wyceny przedmiotowej działki przy pomocy metody analizy statystycznej rynku, albowiem metoda ta została stworzona dla wyceny nieruchomości na potrzeby podatku katastralnego i wymaga przyjęcia bardzo dużej próbki statystycznej, w związku z czym nie jest stosowana w wycenach jednostkowych. Wreszcie, biegły wyjaśnił, że raporty, na jakie powołuje się strona powodowa w zarzutach do opinii, nie mogą być podstawą do wykonania jakiejkolwiek wyceny, ze względu na brak zgody ich autorów do dalszego rozpowszechniania i wykorzystywania w innym celu aniżeli cel dla jakiego zostały stworzone. W ocenie Sądu wyjaśnienia biegłego są w pełni przekonujące, a nadto nie były już kwestionowane przez żadną ze stron. W tym stanie rzeczy Sąd uznał opinię sporządzoną przez biegłego J. Ś. za w pełni wiarygodny dowód w niniejszej sprawie i na jego podstawie ustalił, że wartość rynkowa przedmiotowej nieruchomości obejmującej działki nr (...) wynosi 2.436.100 zł. Opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej działki gruntu wynosić powinna 3 % wartości gruntu, co było niekwestionowane przez strony. W konsekwencji opłatę roczną należało ustalić na kwotę 73.083 zł. Zważyć należy, iż Sąd ustalił wysokość opłaty obowiązującej od dnia 1 stycznia 2014r. według jednej stawki. Sąd bowiem w pełni podziela pogląd prawny wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia z dnia 7 lutego 2014r. w sprawie III CZP 111/13 (OSNC 2014 nr 11, poz. 113, str. 51, Biuletyn SN 2014 nr 2, www.sn.pl, Biuletyn SN - IC 2014 nr 3), iż w sprawie wszczętej na podstawie wniosku, o którym mowa w art. 78 ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), sąd rozpoznaje kwestię aktualizacji opłaty rocznej na skutek wypowiedzenia jej dotychczasowej wysokości przez właściciela nieruchomości i określa wysokość należnej opłaty obowiązującą od dnia 1 stycznia roku następującego po dokonaniu wypowiedzenia. Jak wyjaśnił bowiem w uzasadnieniu Sąd Najwyższy „za takim oznaczeniem zakresu kognicji sądu - obok dyrektyw językowych - przemawiają także dyrektywy systemowe. Właściwy organ wypowiadając wysokość dotychczasowej opłaty przesyła ofertę przyjęcia jej nowej wysokości, której użytkownik wieczysty może nie zakwestionować. Jeżeli nie złoży wniosku, o którym mowa w art. 78 ust. 2 GospNierU, obowiązuje - począwszy od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym wypowiedziano wysokość dotychczasowej opłaty - nowa wysokość opłaty zaoferowana w wypowiedzeniu (art. 78 ust. 4 GospNierU). Natomiast złożenie wniosku, równoznaczne z odrzuceniem oferty, powoduje wszczęcie postępowania przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym. W takiej sytuacji nie dochodzi do zmiany wysokości opłaty rocznej aż do chwili, w której prawomocne orzeczenie kolegium albo - w razie wniesienia sprzeciwu od orzeczenia kolegium - prawomocny wyrok sądu zastąpi oświadczenie woli użytkownika wieczystego. O skuteczności wypowiedzenia wysokości dotychczasowej opłaty, któremu towarzyszy oferta jej nowej wysokości, można bowiem mówić dopiero z chwilą przyjęcia oferty albo zastąpienia go orzeczeniem. Ustalona w prawomocnym orzeczeniu kolegium wysokość zaktualizowanej opłaty rocznej obowiązuje również począwszy od dnia 1 stycznia roku następnego po roku, w którym wypowiedziano wysokość dotychczasowej opłaty (art. 79 ust. 5 GospNierU). Skoro więc wyrok sądu wydany w sprawie wszczętej na podstawie wniosku, o którym mowa w art. 78 ust. 2 GospNierU, ma - w związku z dokonanym wypowiedzeniem - zastąpić oświadczenie woli użytkownika wieczystego, to nie powinno budzić wątpliwości, że sąd rozpoznaje kwestię aktualizacji opłaty rocznej na skutek wypowiedzenia jej dotychczasowej wysokości i określa jedynie wysokość należnej opłaty obowiązującą od dnia 1 stycznia roku następującego po dokonaniu wypowiedzenia.”.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. i § 2 i § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz.U.2013.490) i uznał, że pozwana wygrała niniejszą sprawę w przeważającym zakresie (wartość przedmiotu sporu wynosiła bowiem 51.261 zł, zaś różnica pomiędzy opłatą wskazaną w wypowiedzeniu a opłatą ustaloną w toku niniejszego postępowania wynosi 3.718 zł, co stanowi około 7 % wartości przedmiotu sporu). Dlatego Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanej całość poniesionych kosztów postępowania, na które składały się oplata za czynności fachowego pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł) oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego (700 zł).

Ponadto, na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. i art. 5 pkt. 3, art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U.2014.1025 z późn. zm.) nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 576,91 zł tytułem brakujących kosztów tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa, stanowiących koszty opinii biegłego sądowego. Pozostała kwota wynagrodzenia w wysokości 1.400 zł została pokryta z zaliczek wpłaconych przez strony.