Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny - Sekcja d/s Rozpoznawanych w Postępowaniu Uproszczonym

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 stycznia 2024 r. w G.

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko J. S.

o zapłatę

oddala powództwo

I 1 C 1614/23

UZASADNIENIE

Gmina M. G. domagała się zasądzenia od J. S. kwoty 17 17 54, 40 zł wraz odsetkami i kosztami postępowania z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu gminnego położonego przy ul. (...) stanowionego część działki nr (...) o powierzchni 903 m ² za okres od 1 lipca 2021 r. do 31 grudnia 2022 r.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwany wniósł o oddalenie powództwa kwestionując żądanie pozwu co do wysokości, zarzucając przyjęcie do podstawy obliczenia wysokości wynagrodzenia zawyżonej powierzchni gruntu oraz nieuwzględnienie wpłat dokonywanych przez pozwanego dobrowolnie.

Stan faktyczny:

Pozwany J. S. w okresie objętym sporem korzystał bez tytułu prawnego z nieruchomości gminnej, przy ul. (...), stanowiącej część działki (...), obręb (...) O.

/okoliczność bezsporna/

W piśmie z 17 marca 2023 r. pozwany z tytułu został wezwany przez powoda do zapłaty kwot dochodzonych pozwem z tytułu bezumownego korzystania z opisanego wyżej gruntu o powierzchni 1765 m ². W piśmie z 9 sierpnia 2023 r. wezwano pozwanego do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem oraz odsetek za opóźnienie za bezumowne korzystanie z gruntu o powierzchni 1785 m ².

W międzyczasie jeszcze dwukrotnie wzywano pozwanego do zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu, oddzielnie za rok 2021 i rok 2022.

/wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniami odbioru - k. 4 - 11/

Sąd zważył, co następuje:

Jedyną okolicznością bezsporną w sprawie było to, że pozwany korzysta z gruntu gminnego nie posiadając do tego tytułu prawnego. Co do zasady zatem, na podstawie przepisu art. 224 § 2 k.c. w zw. z art. 230 k.c. powodowi przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z jego gruntu.

Wobec stanowiska pozwanego wyrażonego w sprzeciwie, rzeczą powoda (art. 6 k.c.) było jednak wykazanie takich faktów, jak powierzchnia nieruchomości zajmowana przez pozwanego oraz wysokość należnego mu wynagrodzenia. Obie te okoliczności zostały bowiem wprost zakwestionowane przez pozwanego. Powód nie zgłosił tymczasem żadnych wniosków dowodowych w tym zakresie mimo wyraźnego zobowiązania. Same wezwania do zapłaty, które zostały dołączone do pozwu, nie są wystarczającym dowodem spornych okoliczności, ponieważ, po pierwsze, są to dokumenty prywatne wytworzone wyłącznie przez powoda, po drugie - są sprzeczne z treścią pozwu oraz pomiędzy sobą. I tak - w uzasadnieniu pozwu mowa o korzystaniu z nieruchomości o powierzchni 903m ², tymczasem w wezwaniu z 17 marca 2023 r. wskazano powierzchnię 1765 m ², a w wezwaniu z 9 sierpnia 2023 r. pojawia się już powierzchnia 1785 m ². Powierzchnia wskazana w pozwie jest zatem niemal 2x mniejsza niż ta w wezwaniach, a mimo to kwota dochodzona pozwem nie została zredukowana w stosunku do kwot wynikających z wezwań. W tej sytuacji, skoro wysokość wynagrodzenia zależy bezpośrednio od zajmowanej przez pozwanego powierzchni gruntu, powód miał obowiązek wykazać jaką część spornej nieruchomości zajmuje pozwany. Nie było żadnych podstaw do tego, aby sąd przyjął na zasadzie losowego wyboru jedną z trzech powierzchni wskazanych w pozwie i wezwaniach do zapłaty. Już samo zaprzeczenie tej okoliczności przez pozwanego obligowało powoda do podjęcia inicjatywy dowodowej, czego powód nie uczynił. Ponadto powód nie zgłosił jakichkolwiek dowodów w celu wykazania wysokości należnego mu wynagrodzenia.

W tej sytuacji powództwo jako nieudowodnione podlegało oddaleniu w całości.

W tym miejscu należy wskazać, że jak okazało się już po wydaniu wyroku, powód złożył pismo ustosunkowujące się do sprzeciwu pozwanego jednakże wskazał błędną sygnaturę akt (11 C 598/22) i pismo zostało dołączone do akt zgodnie ze wskazaniem powoda. Co istotne - sprawa I 1 C 598/22 toczy się dokładnie pomiędzy tymi samymi stronami i dotyczy analogicznych roszczeń, tylko za inny okres. W konsekwencji - do czasu złożenia przez powoda pisma wyjaśniającego z 23 stycznia 2024 r. (wpływ po wydaniu wyroku) nie było żadnych podstaw, aby pracownik sekretariatu podłączający korespondencję mógł powziąć jakiekolwiek wątpliwości co do tego, że pismo zawiera błędną sygnaturę akt. Termin na ustosunkowanie się do sprzeciwu upłynął powodowi 15 stycznia 2024 r., tymczasem pismo wyjaśniające błąd w sygnaturze zostało nadane 23 stycznia 2024 r i wpłynęło już po wydaniu wyroku w sprawie.