I1 C 1491/23 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Gdyni z 2024-07-16
Sygn. akt I 1 C 1491/23
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 lipca 2024 r.
Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny – Sekcja do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym: Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lipca 2024 r. w G. sprawy z powództwa (...) Państwowych spółki akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko Gminie M. G.
o zapłatę
I. oddala powództwo;
I. zasądza od powoda (...) Państwowych spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz pozwanej Gminy M. G. kwotę 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt I 1 C 1491/23
UZASADNIENIE
FAKTY
Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2010 r. K. J. (1) został zobowiązany do opuszczenia i wydania właścicielowi – (...) S.A. w W. lokalu mieszkalnego numer (...) przy ul. (...) w G.. Jednocześnie w wyroku przyznano eksmitowanemu prawo do lokalu socjalnego z zasobów gminnych.
O. ści bezsporne
W 2019 r. K. J. (1) dobrowolnie opuścił w/w lokal numer (...), a powód udostępnił mu do zamieszkania lokal numer (...) w tym samym budynku i od tego czasu K. J. mieszka w tym ostatnim lokalu (większym). Lokal numer (...) jest od lat pustostanem.
O. ści bezsporne
DOWODY
Istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności faktyczne są bezsporne.
PRAWO
Roszczenia z art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów […] stanowią składnik zespołu norm konstytuujących tzw. roszczenia uzupełniające ochronę prawa własności (obok art. 224-225 k.c.). Ich istotą jest to, że współwystępują z roszczeniem głównym ( rei vindicatio, art. 222 § 1 k.c.) w tym sensie, że mają zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy to główne roszczenie (windykacyjne) w danym okresie nie mogło być zaspokojone i z tego powodu właścicielowi powinna przysługiwać rekompensata za pozbawienie go możliwości swobodnego korzystania z rzeczy. Roszczenia te wygasają z chwilą zaspokojenia roszczenia głównego (windykacyjnego), tj. za okres po dacie odzyskania władania rzeczą przez właściciela nie można już skutecznie dochodzić roszczeń uzupełniających.
Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, bowiem dłużnik (K. J.) zwrócił właścicielowi lokal numer (...) w 2019 r., a roszczenia dochodzone w niniejszej sprawie dotyczą okresu późniejszego (poczynając od 2020 r.). Wyrok eksmisyjny został więc zrealizowany bez konieczności wszczynania postępowania egzekucyjnego, a jednocześnie – co logiczne – z tą chwilą wygasł ciążący na gminie obowiązek dostarczenia dłużnikowi lokalu socjalnego.
Motywy, przesłanki, i ogólnie okoliczności dobrowolnego zwrotu przez dłużnika rzeczy właścicielowi są obojętne dla wyniku niniejszego postępowania.
Powód nie wniósł powództwa eksmisyjnego o wydanie mu przez K. J. lokalu numer (...) (tego, w którym aktualnie K. J. zamieszkuje z partnerką) i nie istnieje obowiązek prawny gminy przyznania w/w lokalu socjalnego dotyczącego nieistniejącego orzeczenia eksmisyjnego. Prawomocny wyrok eksmisyjny z 13 kwietnia 2010 r. stracił więc swoją aktualność w sposób nieodwracalny na skutek bezspornych zdarzeń następczych.
Jeżeli wierzyciel (właściciel) otrzymuje zwrot swojej (zindywidualizowanej) rzeczy objętej prawomocnym orzeczeniem uwzględniającym roszczenie windykacyjne i wydaje dłużnikowi inną rzecz, to czyni tak na własne ryzyko. Wydanie tej kolejnej rzeczy kreuje odrębny stosunek prawny, nie objęty analizą sądu w niniejszej sprawie. Nie jest to stosunek, który można w jakikolwiek sposób przyporządkować roszczeniu windykacyjnemu, które zostało prawomocnie osądzone. Wyrok eksmisyjny z 2010 r. zapadł bowiem przy przesłance braku istnienia stosunku prawnego pomiędzy stronami. Innymi słowy – obowiązek przyznania lokalu socjalnego nie „podąża” za byłym lokatorem zmieniającym miejsce pobytu w drodze późniejszych umów z właścicielem, lecz jest ograniczony sytuacji sądowego wstrzymania wykonania eksmisji z konkretnego lokalu (niezależnie od jego numeracji), a nie z dowolnego innego lokalu znajdującego się w zasobach właściciela.
Analiza kwestii spornej wysokości roszczenia jest zbyteczna wobec powyższych uwarunkowań.
Mając powyższe na uwadze powództwo w całości oddalono na mocy art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów […] a contrario (punkt I.).
KOSZTY
Z mocy art. 98 k.p.c. wygrywającej gminie przysługuje zwrot kosztów (z odsetkami), na które składa się jedna opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (1.800 zł, § 2 pkt 4 rozp. Ministra Sprawiedliwości z dn. 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm., por. również uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2024 r., sygn. akt III CZP 48/23) – punkt II.
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Gdyni
Osoba, która wytworzyła informację: sędzia Tadeusz Kotuk
Data wytworzenia informacji: