Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny, Sekcja do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Berent

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2024 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M. (1)

przeciwko M. M. (2)

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki M. M. (1) na rzecz pozwanego M. M. (2) kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I 1 C 1367/23

UZASADNIENIA

wyroku z dnia 29 maja 2024 roku

I.

(żądanie i podstawa faktyczna pozwu)

1.  Powódka M. M. (1) wniosła pozew przeciwko M. M. (2) domagając się zasądzenia kwoty 15.599,74 zł oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

2.  Uzasadniając swoje roszczenie powódka podniosła, że strony były małżeństwem i w trakcie trwania związku małżeńskiego zamieszkiwały w lokalu należącym do majątku osobistego pozwanego przy ul. (...) – S. 17A/7 w G.. Powódka poczyniła na tę nieruchomość nakłady w kwocie 15.559,74 zł ze swojego majątku osobistego tj. zlikwidowała książeczkę oszczędnościową, na której zgromadziła środki przed zawarciem małżeństwa. Środki te zostały przeznaczone na remont nieruchomości pozwanego.

(pozew, k. 3-6v)

II.

(stanowisko pozwanego)

3.  Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Odnosząc się do twierdzeń zawartych w pozwie pozwany nie kwestionował faktu likwidacji książeczki mieszkaniowej, lecz zakwestionował jakoby środki z książeczki stanowiły nakład poczyniony z majątku osobistego powódki na majątek osobisty pozwanego. Jak wyjaśnił strony podjęły wspólną decyzję o likwidacji książeczki, a środki na niej zgromadzone zostały wydatkowane na bieżące potrzeby życiowe małżonków. Pozwany wskazał, że świadczenie zostało zużyte przez strony, było zasadne w świetle zasad współżycia społecznego, a pozwany nie pozostaje bezpodstawnie wzbogacony. Niezależnie od powyższego pozwany podniósł zarzut przedawnienia. Jak wskazał pozwana wyprowadziła się z lokalu w 2019 roku, a więc gdyby uznać, że była posiadaczem zależnym nieruchomości, a stron nie łączyła umowa użyczenia, to w świetle art. 229 i art. 230 k.c. roszczenie należy uznać za przedawnione.

(odpowiedź na pozew, k. 119-119v)

III.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

4.  Od 25 grudnia 2006 roku powódka M. M. (1) oraz pozwany M. M. (2) pozostawali w związku małżeńskim. Związek ten został rozwiązany przez rozwód na mocy prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 25 czerwca 2020 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt II C 1520/19. Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się w dniu 3 lipca 2020 r.

(dowód: odpis skrócony aktu małżeństwa, k. 172, wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 25 czerwca 2020 roku, k. 12-13)

5.  Od grudnia 2007 roku strony zamieszkiwały w lokalu mieszkalnym nr (...) położonym w G. przy ulicy (...) – S. 17 kl. A. Lokal ten składał się z trzech pokoi, kuchni, łazienki, wc i przedpokoju. Początkowo, pozwany M. M. (2) był współwłaścicielem tego lokalu w udziale ¼ części, jednak na skutek dziedziczenia po ojcu (zmarłym w kwietniu 2008 roku) oraz przeniesienia na niego udziału przez siostrę L. H., stał się wyłącznym właścicielem ww. nieruchomości lokalowej. Przedmiotowy lokal został przez pozwanego sprzedany w dniu 10 maja 2023 roku.

(dowód: zeznania świadka E. M., płyta CD k. 167, przesłuchanie powódki, płyta CD k. 167, przesłuchanie pozwanego, płyta CD k. 167, wydruk aktualnej treści księgi wieczystej nr (...), k. 154-155)

6.  Po zawarciu związku małżeńskiego strony przeprowadziły remont ww. mieszkania. W lokalu nie zostały wymienione kaloryfery oraz stolarka okienna. Strony starały się zakończyć remont przed narodzinami pierwszego dziecka, co nastąpiło w dniu 12 lutego 2009 roku.

(dowód: zeznania świadka E. M., płyta CD k. 167, zeznania świadka Z. W., płyta CD k. 167, zeznania świadka L. H., płyta CD k. 167, przesłuchanie powódki, płyta CD k. 167, przesłuchanie pozwanego, płyta CD k. 167, akt urodzenia M. M. (3), k. 171)

7.  W okresie przeprowadzania remontu zarówno powódka, jak i pozwany byli oficerami Wojska Polskiego i otrzymywali wynagrodzenie w kwotach po około 4.000 złotych miesięcznie.

(dowód: przesłuchanie powódki, płyta CD k. 167)

8.  Przed zawarciem małżeństwa, pozostając w stanie wolnym, powódka zawarła w dniu 6 sierpnia 2002 roku z (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę, na podstawie której – jako właścicielka oszczędnościowej książeczki mieszkaniowej – zobowiązała się gromadzić wkład na książeczce poprzez comiesięczną wpłatę kwoty 100 złotych.

(dowód: umowa o dodatkowych możliwościach oszczędzania na oszczędnościowych książeczkach mieszkaniowych wystawionych do dnia 23 października 1990 r., k. 143-143v)

9.  We wrześniu 2008 roku powódka zlikwidowała książeczkę oszczędnościową. Środki zgromadzone na książeczce w kwocie 15.599,74 zł zostały przez bank wypłacone na rachunek bankowy nr (...) prowadzony przez (...) S.A.

(dowód: potwierdzenie przelewu bankowego, k. 14)

10.  Rachunek bankowy o nr (...) prowadzony przez (...) S.A. został założony przez pozwanego, jednak od momentu zawarcia małżeństwa strony korzystały z niego wspólnie. Na to konto wpływało wynagrodzenie za pracę powódki i pozwanego, środki z tytułu rozliczenia podatku dochodowego czy też odszkodowania z tytułu ubezpieczenia etc.

(dowód: przesłuchanie powódki, płyta CD k. 167)

11.  W dniu 16 stycznia 2009 roku z rachunku bankowego o nr (...) został wykonany przelew na rzecz osoby trzeciej na kwotę 7.000 złotych tytułem „zapłata za remont”.

12.  W okresie od 26 maja 2008 roku do 26 stycznia 2009 roku dokonano w marketach budowlanych (C., O., (...)) z użyciem karty powiązanej z ww. rachunkiem bankowym zakupów na łączną kwotę 10.809,27 złotych.

13.  Z kolei, w okresie od 26 września 2008 roku do 30 stycznia 2009 roku z powyższego rachunku wypłacono za pośrednictwem bankomatu łącznie kwotę 21.250 złotych.

(dowód: elektroniczne zestawienie operacji za okres od 26 maja 2008 roku do 9 lutego 2009 roku, k. 145-153)

Sąd zważył co następuje:

IV.

14.  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadków E. M., Z. W., L. H., a także dowodu z przesłuchania stron.

(ocena dowodów)

15.  Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności wymienionych w ustaleniach stanu faktycznego dokumentów. Podkreślić bowiem należy, iż dowody w postaci aktów stanu cywilnego, wyroku rozwodowego mają charakter dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 244 k.p.c. i w związku z tym korzystają z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń, czego w toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie kwestionowała. Ponadto, za w pełni wiarygodne Sąd uznał także dokumenty prywatne szczegółowo wymienione w ustaleniach stanu faktycznego. Przedmiotowe dokumenty nie noszą bowiem żadnych śladów przerobienia, podrobienia, czy innej manipulacji, stąd nie ma podstaw, aby uznać, że zostały stworzone wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania. Zresztą żadna ze stron nie wnosiła zastrzeżeń co do ich autentyczności, czy też zgodności przedstawionych odpisów z oryginałami dokumentów. Podobnie, za wiarygodne należało uznać wydruki komputerowe w postaci historii operacji na rachunkach bankowych stron czy potwierdzeń przelewów bankowych stanowiących dowód w rozumieniu art. 308 k.p.c.

16.  Z ostrożnością należało natomiast podejść do oceny wiarygodności przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków, mając na względzie, że świadkami byli członkowie najbliższej rodziny stron. W takich przypadkach istnieje zawsze obawa, że spokrewnieni ze stroną świadkowie będą starali się nie zaszkodzić swoimi zeznaniami tej stronie, z którą pozostają w bliskich stosunkach rodzinnych. W niniejszej sprawie powyższa wątpliwość dotyczyła przede wszystkim zeznań E. M. i Z. W.. Zeznania ww. świadków generalnie korelowały z zeznaniami powódki, niemniej – zdaniem Sądu – nie mogły one stanowić miarodajnego i wystarczającego do wyrokowania dowodu na okoliczność zakresu remontu przeprowadzonego przez strony na przełomie 2008/2009.

17.  Zważyć bowiem należy, iż pozwany zaprzeczył, by remont miał tak szeroki zakres, jak wskazywała strona powodowa, a także wymienieni świadkowie. W celu odparcia tego zarzutu, poza zeznaniami najbliższej rodziny, potwierdzeniami przelewów czy historią operacji na rachunku bankowym, strona powodowa nie przedstawiła żadnych dowodów, pozwalających na zweryfikowanie jej twierdzeń odnośnie zakresu prac remontowych. W realiach niniejszej sprawy, przy ocenie wiarygodności zeznań świadków, istotne pozostawało również to, że zarówno matka jak i siostra powódki wiedzę o sposobie finansowania remontu czerpały głównie od powódki. Z powyższego względu zeznania wymienionych świadków stanowiły raczej powielenie wersji powódki aniżeli ich własne spostrzeżenia. Podkreślić również należy, iż wymienieni świadkowie nie byli w stanie wskazać ani jaki był koszt remontu ani też jaka część tego remontu została pokryta ze środków pochodzących z likwidacji książeczki mieszkaniowej. Wreszcie, należało zauważyć, że świadkowie nie wiedzieli nic o przepływach finansowych pomiędzy majątkami osobistymi stron. Jeśli natomiast chodzi o zeznania L. H., to należy wskazać, że nie znała ona szczegółów ani co do zakresu prac remontowych ani też co do sposobu finansowania remontu.

18.  Z kolei, dowodowi z przesłuchania stron Sąd dał wiarę w takim zakresie, w jakim znalazły one potwierdzenie w dowodach uznanych za niewątpliwie wiarygodne, w szczególności w dowodach z dokumentów. Z powyższych względów za wiarygodne należało uznać zeznania powódki i pozwanego co do faktu wspólnego zamieszkiwania stron w lokalu stanowiącym składnik majątku osobistego pozwanego, faktu posiadania przez powódkę oszczędności zgromadzonych na książeczce mieszkaniowej, faktu likwidacji tej książeczki, faktu przeprowadzenia remontu mieszkania na przełomie lat 2008 i 2009, a także wysokości zarobków stron w tym okresie. W powyższym zakresie nie było pomiędzy zeznaniami stron sprzeczności. Natomiast za gołosłowne należało uznać zeznania powódki w zakresie przeznaczenia przez nią całości środków uzyskanych z likwidacji książeczki mieszkaniowej na sfinansowanie kosztów remontu. Na tę okoliczność – poza swoimi zeznaniami, które pozostają w sprzeczności z zeznaniami pozwanego – powódka nie zaoferowała żadnych wiarygodnych i przekonujących dowodów. Podobnie, Sąd nie oparł ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie na zeznaniach stron co do zakresu prac remontowych wobec braku możliwości zweryfikowania tych zeznań.

19.  Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. i art. 278 § 1 k.p.c. Sąd pominął natomiast dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa i wyceny nieruchomości. Zgodnie z treścią wniosku zgłoszonego przez stronę powodową przedmiotowy dowód miał zostać przeprowadzony na okoliczność wartości nakładów dokonanych przez powódkę na nieruchomość przy ul. (...) – S. 17A/7 w G., a także na okoliczność zwiększenia wartości tej nieruchomości na skutek przeprowadzenia prac remontowych. W ocenie Sądu, wobec skąpego materiału dowodowego niepozwalającego ustalić zakresu przeprowadzonych prac remontowych, opinia sporządzona na tak zakreśloną tezę dowodową miałaby charakter wyłącznie hipotetyczny. Jak wskazano powyżej stanowiska stron co do zakresu remontu były sprzeczne. Ponadto, należało mieć na względzie, że pozwany sprzedał przedmiotowy lokal w maju 2023 roku. Nabywcy lokalu przypuszczalnie przeprowadzili od tego czasu remont, stąd niemożliwe byłoby ustalenie zakresu prac remontowych przeprowadzonych przez strony w okresie 2008-2009 na podstawie oględzin przeprowadzonych przez biegłego. Jak natomiast wskazuje się w orzecznictwie zasądzeniu z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia podlega kwota odpowiadająca wartości wzbogacenia istniejącego w chwili wyrokowania w sprawie o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia, co oznacza konieczność jej ustalenia według stanu wzbogacenia i cen z daty wyrokowania (art. 405 k.c. w zw. z art. 316 k.p.c. i w zw. z art. 363 § 2 k.c. stosowanym w drodze analogii) ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2020 r., IV CSK 671/18, L.). W świetle zebranego materiału dowodowego stan wzbogacenia nie został wykazany przez powódkę, ani nie było możliwości jego ustalenia na podstawie dowodu z opinii biegłego.

V.

(rozstrzygnięcia i podstawa faktyczna orzeczenia)

20.  Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

21.  Przechodząc do oceny dochodzonego przez powódkę roszczenia należy wskazać, że w niniejszej sprawie strona powodowa domagała się zwrotu nakładów poniesionych w czasie małżeństwa stron, ze swojego majątku osobistego na wyremontowanie lokalu mieszkalnego stanowiącej majątek odrębny pozwanego. Powódka podawała, że na dochodzoną kwotę z tytułu nakładów stanowi kwota 15.599,74 zł wydatkowana na zakup materiałów budowlanych i zapłatę wynagrodzenia za usługi remontowe. Jest poza sporem, że małżonków łączył ustrój wspólności ustawowej małżeńskiej. Zważyć należy, iż w judykaturze wskazuje się, że nie istnieje inna podstawa prawna poza instytucją nienależnego świadczenia, zgodnie z którą następowałoby rozliczenie roszczeń o zwrot nakładów z majątku odrębnego (aktualnie osobistego) jednego z małżonków na majątek odrębny (aktualnie osobisty) drugiego z nich ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 2020 r., IV CSK 725/19, L.). W tym stanie rzeczy podstawy prawnej powództwa należało upatrywać w przepisach art. 410 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c. W myśl art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Stosownie do art. 410 § 1 k.c. przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego.

22.  Zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) na stronie powodowej spoczywał w niniejszej sprawie ciężar udowodnienia, że remont mieszkania należącego do majątku osobistego pozwanego został wykonany w czasie trwania wspólności ustawowej za środki należące do majątku osobistego powódki, a także udowodnienia wysokości poniesionych z tego tytułu nakładów.

23.  W ocenie Sądu strona powodowa nie sprostała ciężarowi dowodu w powyższym zakresie, albowiem nie wykazała sposobu przeznaczenia środków pieniężnych, jakie – wedle twierdzeń zawartych w pozwie – miały pochodzić z likwidacji oszczędnościowej książeczki mieszkaniowej. Sam fakt posiadania przez powódkę środków zgromadzonych na ww. książeczce oraz fakt likwidacji tej książeczki nie był sporny. Z przedłożonych dokumentów wynika, że będąc jeszcze stanu wolnego powódka zawarła z (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę, na podstawie której – jako właścicielka oszczędnościowej książeczki mieszkaniowej – zobowiązała się gromadzić wkład na książeczce poprzez comiesięczną wpłatę kwoty 100 złotych. Niewątpliwie zatem środki zgromadzone na tej książeczce do czasu zawarcia związku małżeńskiego z pozwanym stanowiły składnik majątku osobistego powódki.

24.  Do likwidacji książeczki doszło we wrześniu 2008 roku. Środki zgromadzone na książeczce w kwocie 15.599,74 zł zostały przez bank przelane na rachunek bankowy nr (...) prowadzony przez (...) S.A. Nie było pomiędzy stronami sporu co do tego, że po zawarciu małżeństwa z powyższego rachunku założonego pierwotnie przez pozwanego korzystały obie strony. Jak wynika z zeznań powódki na ten rachunek wpływały środki z tytułu wynagrodzenia za pracę obojga stron, rozliczenia podatku dochodowego, czy też odszkodowania z tytułu ubezpieczenia. Niesporne było również, że z tego rachunku strony korzystały wspólnie w celu finansowania różnych wydatków związanych z zaspokajaniem codziennych potrzeb. Okoliczność ta wynika ze złożonego zestawienia operacji na rachunku bankowego, na którym widnieją liczne transakcje związane z zakupami w supermarketach, aptekach, stacjach paliw i innych placówkach. Bez wątpienia powyższe wydatki w żaden sposób nie były związane z prowadzonymi pracami remontowymi. W świetle powyższego nie można uznać, że środki pochodzące z likwidacji książeczki mieszkaniowej, które zostały wypłacone na wspólny rachunek stron, zostały przeznaczone w całości na potrzeby remontu, skoro z rachunku dokonywanych szeregu innych płatności. Środki z książeczki mieszkaniowej zasiliły budżet domowy stron, z którego – poza innymi wydatkami – pokrywano również koszty prac remontowych. Nadto, należy mieć na względzie, że na ww. rachunek bankowy wpływało także wynagrodzenie za pracę stron. Jak zeznała powódka obie strony podówczas zarabiały po 4.000 złotych miesięcznie, a więc co miesiąc powyższe konto zasilała dość znacząca kwota. Zgodnie natomiast z treścią art. 31 § 1 pkt 1 k.r.o. do majątku wspólnego należy m.in. pobrane wynagrodzenie za pracę. Zatem, na rachunku znajdowały się także środki wchodzące w skład majątku wspólnego. W związku z powyższym nie sposób zatem ustalić, w jakim stopniu wydatki remontowe zostały sfinansowane ze środków pochodzących z majątku osobistego powódki, a w jakim ze środków należących do majątku wspólnego. Zwrócić przy tym należy uwagę, iż wydatki związane z remontem zostały poniesione na przestrzeni kilku miesięcy. W tym czasie strony otrzymały z tytułu wynagrodzenia za pracę kwotę przewyższającą kwotę otrzymaną z tytułu likwidacji książeczki mieszkaniowej.

25.  Nadto, strona powodowa nie wykazała, jaki był koszt remontu. Zeznając w niniejszej sprawie powódka nie była w stanie nawet wskazać nawet przybliżonego kosztu prac remontowych. W toku niniejszej sprawy powódka nie przedstawiła też żadnych rachunków czy faktur dokumentujących wykonanie określonych prac remontowych. Powódka twierdziła, że większość prac została wykonana przez fachowców, zaznaczając przy tym, że pieniądze były im wręczane „do ręki”, a poza jednorazowym przypadkiem nie były przekazywane przelewem bankowym. Pozwany twierdził, że łączny koszt remontu mógł wynosić co najwyżej kilkanaście tysięcy złotych i był pokrywany z bieżących dochodów stron. Nadto, wskazał, że fachowcy byli zatrudniani doraźnie, a ich wynagrodzenie nie było wysokie. Wobec tak znacznych sprzeczności pomiędzy zeznaniami stron, a także wobec braku zaoferowania innych dowodów, należało uznać, że koszt remontu nie został udowodniony.

26.  W ocenie Sądu dostatecznego dowodu na okoliczność poniesionego kosztu remontu nie stanowią potwierdzenia płatności za zakupy w marketach budowlanych. Na podstawie takiego potwierdzenia nie sposób bowiem ustalić, jakie konkretnie materiały zostały zakupione i czy miały one związek z prowadzonym remontem. Zwrócić bowiem należy uwagę, iż markety budowlane w jakich zostały dokonane wskazane przez powódkę płatności ( (...), O., Castorama) mają dość szeroką gamę produktów, nie tylko budowlanych. W ich ofercie znajdują się różnego typu narzędzia, przybory domowe, rośliny, mogące stanowić składniki majątku osobistego powódki. Niekoniecznie zatem wszystkie poniesione wydatki musiały mieć związek z wykonywanymi pracami remontowymi.

27.  Nadto, na podstawie zaoferowanego materiału dowodowego nie sposób także stwierdzić, jaki był rzeczywisty zakres prac remontowych. W tym względzie pomiędzy zeznaniami stron także istniały istotne sprzeczności. Powódka twierdziła, że remont miał charakter generalny i obejmował m.in. wymianę glazury i terakoty w kuchni, łazience, wc i trzech pokojach, wymianę framug drzwiowych, zakup wyposażenia mieszkania, w tym mebli i sprzętów AGD. Według powódki remont nie obejmował jedynie stolarki okiennej i kaloryferów. Odmiennie zakres remontu opisał pozwany. Zdaniem M. M. (2) remont obejmował tylko kuchnię, łazienkę i wc. Jak wskazywał pozostałe pomieszczenia zostały wymalowane przez ówczesnych małżonków we własnym zakresie (a nie przez fachowców jak twierdziła powódka). Pozwany twierdził także, że kafelki na balkonie położył sam. Zaprzeczył, by remont obejmował wymianę podłóg, gdyż zabezpieczenie i wycyklinowanie podłóg przeprowadził jego ojciec. Niemożliwe było zweryfikowanie zeznań stron w powyższym zakresie. Strona powodowa nie przedłożyła bowiem żadnych przekonujących dowodów pozwalających na ustalenie faktycznego, mierzalnego zakresu prac wykonanych w mieszkaniu pozwanego. Strony nie zawierały z wykonawcami umów na piśmie, w których określony byłby obmiar poszczególnych prac. Powódka nie zgłosiła wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków tj. fachowców przeprowadzających prace remontowe. Nie ma także szczegółowej dokumentacji fotograficznej przedstawiającej stan lokalu przed remontem i bezpośrednio po jego wykonaniu ani też przedstawiającej przebieg prac remontowych.

28.  Nadto, w oparciu o zaoferowany przez powódkę materiał dowodowy nie sposób stwierdzić, czy środki wypłacone z bankomatu zostały faktycznie przeznaczone na finansowanie wydatków związanych z remontem. Jak wskazano już powyżej środki znajdujące się na tym rachunku służyły stronom również do finansowania wydatków związanych z zaspokajaniem bieżących potrzeb. Nie ma żadnych podstaw, aby konstruować domniemanie faktyczne, że wszystkie wypłaty dokonane w okresie prowadzenia remontu były związane z finansowaniem prac remontowych czy zakupem materiałów budowlanych. Kierując się doświadczeniem życiowym należy stwierdzić, że zapewne część z wypłaconych środków rzeczywiście została przeznaczona na pokrycie kosztów remontu, niemniej nie sposób ustalić, jaka to była kwota. Samo potwierdzenie wypłaty określonej sumy pieniężnej z bankomatu bez jednoczesnego przedłożenia pokwitowania przyjęcia wynagrodzenia przez usługodawcę za wykonanie określonych prac nie pozwala na poczynienie w tym zakresie jakichkolwiek stanowczych ustaleń.

29.  Na marginesie, wskazać należy, że nawet gdyby przyjąć, że podstawę prawną roszczenia powódki stanowiły przepisy art. 226 §1 i §2 k.c., to zasadny byłby zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwanego. Z uwagi na fakt, że małżeństwo stron ustało 3 lipca 2020 r., roszczenie to uległoby przedawnieniu z końcem 2021 r. (art. 229 §1 k.c., art. 118 k.c., art. 121 pkt 3 k.c.

30.  Mając zatem na względzie wszystkie wskazane powyżej okoliczności, na podstawie art. 405 k.c. w zw. z art. 410 k.c. i art. 6 k.c. a contrario powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

VI.

(koszty procesu)

31.  O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II. wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. obciążając powódkę całością poniesionych przez pozwanego kosztów procesu, na co składały się: wynagrodzenie kwalifikowanego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600,00 zł) ustalonej w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł).

32.  Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od zasądzonej kwoty tytułem kosztów procesu Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.