Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny, Sekcja do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Berent

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2024 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa Agencji Mienia Wojskowego z siedzibą w W.

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powódki Agencji Mienia Wojskowego z siedzibą w W. kwotę 6.392,25 zł (sześć tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt dwa złote dwadzieścia pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 1 kwietnia 2023 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powódki Agencji Mienia Wojskowego z siedzibą w W. kwotę 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

III.  nakazuje pobrać od pozwanej Gminy M. G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 400 zł (czterysta złotych) tytułem kosztów, których powódka nie miała obowiązku uiścić.

Sygn. akt I 1 C 1333/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 15 lutego 2024 roku

I.

(żądanie i podstawa faktyczna pozwu)

1.  Powódka Agencja Mienia Wojskowego z siedzibą w W. wystąpiła przeciwko Gminie M. G. z powództwem o zapłatę kwoty 6.392,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty, żądając zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

2.  W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że prawomocnym wyrokiem zaocznym z dnia 30 grudnia 2021 roku Sąd Rejonowy w Gdyni orzekł o eksmisji W. K. (1) z lokalu nr (...) przy ul. (...) w G.. Powódka pismem z dnia 24 maja 2022 roku wezwała pozwanego do opuszczenia lokalu w terminie 14 dni od daty doręczenia wezwania. Wobec nieskuteczności tych czynności, wystąpiła dnia 1 lipca 2022 roku z wnioskiem egzekucyjnym. We wniosku zawarto żądanie o wystąpienie do właściwej gminy ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu z wnioskiem o wskazanie tymczasowego pomieszczenia, do którego dłużnik zostanie usunięty. W toku tego postępowania organ egzekucyjny pismem z dnia 9 stycznia 2023 roku zobowiązał pozwaną do wskazania dłużnikowi pomieszczenia tymczasowego. Pozwana podała, że nie dysponuje takim pomieszczeniem. Pismem z dnia 23 lutego 2023 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 6.392,25 zł z tytułu odszkodowania w wysokości strat poniesionych przez powódkę w okresie od dnia 3 sierpnia 2022 roku do dnia 28 lutego 2023 roku z powodu zajmowania przez W. K. (1) lokalu ww. lokalu. Pozwana poinformowała, że podstawą do wypłaty odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego jest prawomocny wyrok o zapłatę lub ugoda sądowa.

(pozew, k. 2-7)

3.  Nakazem zapłaty z dnia 8 września 2023 r. Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty z dnia 8 września 2023 r., k. 33)

II.

4.  W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

5.  Pozwana zakwestionowała powództwo tak co do zasady jak i wysokości.

6.  Pozwana zarzuciła, że nie wskazano, na jakiej podstawie W. K. (1) wszedł w posiadanie lokalu. Zdaniem pozwanej, przepisy ustawy z dnia 22 czerwca 1997 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (dalej jako: ustawa o zakwaterowaniu sił zbrojnych RP) podobnie jak ustawa z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej jako: ustawa o ochronie praw lokatorów) kształtuje odpowiedzialność gminy za niedostarczenie lokalu. Jednakże ustawa o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych nie określa natomiast zasad odpowiedzialności gminy za niedostarczenie pomieszczenia tymczasowego osobom zobowiązanym do opróżnienia lokalu, które nie są uprawnione do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Powódka nie podała, czy W. K. (1) dokonywał jakichkolwiek wpłat na poczet należności czynszowo-eksploatacyjnych. Powódka powinna ich dochodzić bezpośrednio od W. K. (1). Przedłożone dokumenty nie wykazują wysokości roszczenia ani tego, że powódka poniosła stratę rzeczywistą. Powódka nie wykazała w ogóle, aby pozwany zajmował jej lokal.

(sprzeciw, k. 39-42v.)

III.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

7.  Powódka Agencja Mienia Wojskowego w W. jest właścicielką lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...).

(fakt bezsporny)

8.  Prawomocnym wyrokiem zaocznym z dnia 30 grudnia 2021 roku w sprawie o sygn. akt I C 35/21 Sąd Rejonowy w Gdyni nakazał W. K. (1) opuszczenie, opróżnienie z rzeczy i wydanie powódce lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...). W wyroku nie orzekano o prawie do lokalu socjalnego. Dnia 29 marca 2022 roku powódce wydano tytuł wykonawczy.

(dowód: tytuł wykonawczy, k. 13-13v.)

9.  Pismem z dnia 24 maja 2022 roku powódka wezwała W. K. (1) do ostatecznego opuszczenia, opróżnienia i wydania powódce ww. lokalu w terminie 14 dni od doręczenia wezwania pod rygorem realizacji wyroku na drodze postępowania egzekucyjnego.

(dowód: wezwanie, k. 15)

10.  W. K. (1) odebrał wezwanie osobiście dnia 26 marca 2022 roku.

(dowód: potwierdzenie odbioru, k. 16-16v.)

11.  Pismem z dnia 1 lipca 2022 roku powódka wniosła do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni K. L. o wszczęcie egzekucji na podstawie ww. tytułu wykonawczego. Wskazano, że wierzyciel nie dysponuje lokalami, które spełniałyby kryteria pomieszczenia tymczasowego, wobec czego nie wskaże pomieszczenia, do którego dłużnik mógłby zostać przekwaterowany. Zwróciła się o wystąpienie do gminy właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu z wnioskiem o wskazanie tymczasowego pomieszczenia, do którego dłużnik zostanie usunięty.

(dowód: wniosek, k. 17-17v.)

12.  Pismem z dnia 3 sierpnia 2022 roku pozwana poinformowała Komornika, że aktualnie nie dysponuje tymczasowym pomieszczeniem spełniającym kryteria dla jednoosobowego gospodarstwa domowego i nie ma możliwości określenia wiążącego terminu do wskazania odpowiedniego tymczasowego pomieszczenia.

(dowód: pismo, k. 19)

13.  Komornik pismem z dnia 9 stycznia 2023 roku poinformował powódkę o ww. piśmie pozwanej, doręczając jego kopię.

(dowód: pismo, k. 28)

14.  Pismem z dnia 23 lutego 2023 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 6.392,25 zł z tytułu odszkodowania w wysokości strat poniesionych przez powódkę w okresie od dnia 3 sierpnia 2022 roku do dnia 28 lutego 2023 roku z powodu zajmowania przez W. K. (1) ww. lokalu, któremu pozwana ma obowiązek zapewnić pomieszczenie tymczasowe. Termin zapłaty wyznaczono do dnia 31 marca 2023 roku. Do wezwania dołączono kalkulację naliczonego odszkodowania oraz miesięczne naliczenia wymiaru opłat.

(dowód: wezwanie, k. 20-20v.)

15.  Pozwana odebrała pismo dnia 27 lutego 2023 roku.

(dowód: potwierdzenie odbioru, k. 22-22v.)

16.  Za okres od 3 sierpnia 2022 roku do końca tego miesiąca powódka wystawiła pozwanej rachunek na kwotę 561,48 zł, na co składały się koszty: centralnego ogrzewania 14,35 zł, odszkodowania 295,88 zł, zimnej wody 5,01 zł, ścieków 68,44 zł, wywozu nieczystości stałych 37,00 zł oraz podgrzania wody 92,80 zł.

(dowód: rachunek nr (...), k. 30)

17.  Za wrzesień 2022 roku powódka wystawiła rachunek na kwotę 599,22 zł, na co składały się koszty: centralnego ogrzewania 14,84 zł, odszkodowania 325,74 zł, zimnej wody 54,84 zł, ścieków 70,80 zł, wywozu nieczystości stałych 37,00 zł oraz podgrzania wody 96,00 zł.

(dowód: rachunek nr (...), k. 29)

18.  Za październik 2022 roku powódka wystawiła rachunek na kwotę 771,69 zł, na co składały się koszty: centralnego ogrzewania 166,95 zł wraz z opłatą stałą 14,84 zł, odszkodowania 325,74 zł, zimnej wody 57,24 zł, ścieków 73,92 zł, wywozu nieczystości stałych 37,00 zł oraz podgrzania wody 96,00 zł.

(dowód: rachunek nr (...), k. 28)

19.  Za listopad 2022 roku powódka wystawiła rachunek na kwotę 771,69 zł, na co składały się koszty: centralnego ogrzewania 166,95 zł wraz z opłatą stałą 14,84 zł, odszkodowania 325,74 zł, zimnej wody 57,24 zł, ścieków 73,92 zł, wywozu nieczystości stałych 37,00 zł oraz podgrzania wody 96,00 zł.

(dowód: rachunek nr (...), k. 27)

20.  Za grudzień 2022 roku powódka wystawiła rachunek na kwotę 771,69 zł, na co składały się koszty: centralnego ogrzewania 166,95 zł wraz z opłatą stałą 14,84 zł, odszkodowania 325,74 zł, zimnej wody 57,24 zł, ścieków 73,92 zł, wywozu nieczystości stałych 37,00 zł oraz podgrzania wody 96,00 zł.

(dowód: rachunek nr (...), k. 26)

21.  Za styczeń 2023 roku powódka wystawiła rachunek na kwotę 771,69 zł, na co składały się koszty: centralnego ogrzewania 166,95 zł wraz z opłatą stałą 14,84 zł, odszkodowania 325,74 zł, zimnej wody 57,24 zł, ścieków 73,92 zł, wywozu nieczystości stałych 37,00 zł oraz podgrzania wody 96,00 zł.

(dowód: rachunek nr (...), k. 25)

22.  Za luty 2023 roku powódka wystawiła rachunek na kwotę 771,69 zł, na co składały się koszty: centralnego ogrzewania 166,95 zł wraz z opłatą stałą 14,84 zł, odszkodowania 325,74 zł, zimnej wody 57,24 zł, ścieków 73,92 zł, wywozu nieczystości stałych 37,00 zł oraz podgrzania wody 96,00 zł.

(dowód: rachunek nr (...), k. 24)

23.  W odpowiedzi pozwana pismem z dnia 24 marca 2023 roku poinformowała powódkę, że podstawą do wypłaty odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego jest prawomocny wyroku lub ugoda sądową.

(dowód: pismo, k. 23)

24.  Powódka co miesiąc reguluje zobowiązania względem wspólnoty mieszkaniowej z tytułu opłat czynszowo-eksploatacyjnych dotyczących przedmiotowego lokalu. W

25.  Powódka uregulowała należności za okres objęty pozwem.

(dowód: zeznania świadka A. O., k. 88-89, płyta, k. 98)

Sąd zważył co następuje:

IV.

26.  Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dokumenty złożone przez powódkę oraz zeznania świadka.

(ocena dowodów)

27.  Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dokumentów powołanych w ustaleniach stanu faktycznego, tym bardziej, że żadna ze stron nie stawiała zarzutów w tym zakresie. Nadto, dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się także na dowodach z dokumentów prywatnych w postaci korespondencji wymienianej pomiędzy stronami, a także kierowanej do osób zajmujących lokal, które również nie budziły wątpliwości co ich autentyczności czy też pochodzenia wyrażonych w nich oświadczeń woli.

28.  Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. O. co do sposobu wyliczenia poszczególnych opłat za zużycie mediów, a także odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu. W ocenie Sądu zeznania świadka są szczere, wewnętrznie spójne, a także nie budzą wątpliwości w świetle zasad logiki oraz doświadczenia życiowego. Podkreślić także należy, iż strona pozwana nie przedstawiła żadnego dowodu, który pozwalałby podać w wątpliwość wiarygodność zeznań świadka.

V.

(rozstrzygnięcie i podstawa prawna orzeczenia)

29.  Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

30.  Powódka wywodziła swoje roszczenie z art. 417 §1 k.c. w zw. z art. 1046 §4 k.p.c.

31.  Stosownie do brzmienia art. 417 §1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. W myśl art. 1046 §4 k.p.c. wykonując obowiązek opróżnienia lokalu służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika na podstawie tytułu wykonawczego, z którego nie wynika uprawnienie dłużnika do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu lub prawo do lokalu zamiennego, komornik usunie dłużnika do innego lokalu lub pomieszczenia, do którego dłużnikowi przysługuje tytuł prawny i w którym może on zamieszkać. Jeżeli dłużnikowi nie przysługuje tytuł prawny do innego lokalu lub pomieszczenia, w którym może zamieszkać, komornik wstrzyma się z dokonaniem czynności do czasu, gdy gmina właściwa ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu, na wniosek komornika, wskaże dłużnikowi tymczasowe pomieszczenie.

32.  Przechodząc do szczegółowych rozważań należy wskazać, że nie było pomiędzy stronami sporu co do tego, że wyrokiem z dnia 30 grudnia 2021 roku Sąd Rejonowy w Gdyni orzekł o eksmisji W. K. (2) z lokalu nr (...) położonego w G., przy ul. (...), a w orzeczeniu tym nie orzeczono o uprawnieniu do lokalu socjalnego. Z przedstawionych przez powódkę dokumentów nie wynikało, na jakiej podstawie eksmitowany zajął lokal. Niemniej jest to okoliczność znana stronom postępowania, albowiem brały udział w sprawie o eksmisję, a zatem strona pozwana nie powinna twierdzić, że nie zna tych okoliczności.

33.  Po wszczęciu przez powódkę egzekucji zmierzającej do przymusowego opróżnienia lokalu, Komornik wezwał pozwaną Gminę M. G. do wskazania dłużnikowi pomieszczenia tymczasowego w trybie art. 1046 §4 k.p.c. W odpowiedzi, pozwana wskazała, iż nie dysponuje pomieszczeniem tymczasowym spełniającym kryteria dla jednoosobowego gospodarstwa domowego i w konsekwencji takiego pomieszczenia nie wskazała, co uniemożliwiło komornikowi przeprowadzenie eksmisji.

34.  W niniejszym postępowaniu powódka dochodziła od Gminy M. G. odszkodowania za niedostarczenie dłużnikowi pomieszczenia tymczasowego, które obejmowało poniesione przez powódkę koszty zużycia mediów oraz odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu.

35.  Zważyć należy, iż w pozwie oraz dalszych pismach procesowych powódka jako podstawę odpowiedzialności gminy powoływała przepisy art. 18 ust. 5 w zw. z art. 25e ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, a także art. 417 §1 k.c. i art. 1046 §4 k.p.c.

36.  Strona pozwana kwestionując swoją odpowiedzialność co do zasady podnosiła, że do lokali znajdujących się w zasobach Agencji Mienia Wojskowego nie mają zastosowania przepisy o ochronie praw lokatorów, lecz ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP (art. 1a ustawy o ochronie praw lokatorów), przy czym ustawa ta nie przewiduje odpowiedzialności odszkodowawczej gminy za niedostarczenie osobom eksmitowanym pomieszczenia tymczasowego.

37.  Wobec powyższego sporu w pierwszej kolejności należało rozważyć zasadę odpowiedzialności Gminy M. G..

38.  Odnosząc się do powyższych twierdzeń stron, wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 1a ustawy o ochronie praw lokatorów przepisów tej ustawy nie stosuje się do lokali będących w dyspozycji Agencji Mienia Wojskowego. W konsekwencji, należało wykluczyć zastosowanie w niniejszym przypadku przepisów art. 18 ust. 5 oraz 25e ustawy o ochronie praw lokatorów.

39.  Zasady dysponowania lokalami wchodzącymi w skład zasobu Agencji Mienia Wojskowego reguluje ustawa o zakwaterowaniu sił zbrojnych RP.

40.  W art. 45 ust. 1 tejże ustawy określono procedurę opróżnienia lokalu mieszkalnego, miejsca w internacie albo kwaterze internatowej zamieszkiwanych przez żołnierza wspólnie z innymi osobami, jednak w ustawie tej w odniesieniu do żołnierzy zawodowych nie przewidziano regulacji podobnej do art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów przewidującej możliwość dochodzenia roszczeń odszkodowawczych. Jedynie w stosunku do osób innych niż żołnierz zawodowy, które zamieszkują kwatery albo inne lokale mieszkalne – w art. 29b ust. 4 – wskazano, że jeżeli osobie uprawnionej do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu na mocy wyroku sądowego gmina nie dostarczyła lokalu, Agencji przysługuje roszczenie o odszkodowanie od gminy na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. Niemniej, żaden przepis ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej wyraźnie nie wskazuje, aby Agencji przysługiwało roszczenie odszkodowawcze w przypadku niezapewnienia pomieszczenia tymczasowego (na podobieństwo art. 25e ustawy o ochronie praw lokatorów, który wprost odsyła do art. 18).

41.  Zdaniem Sądu, nie oznacza to jednak, że w razie niedostarczenia pomieszczenia tymczasowego, właścicielowi lokalu, to jest Agencji Mienia Wojskowego nie przysługuje roszczenie odszkodowawcze.

42.  Zważyć należy, iż zgodnie z art. 1046 § 4 k.p.c. wykonując obowiązek opróżnienia lokalu służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika na podstawie tytułu wykonawczego, z którego nie wynika uprawnienie dłużnika do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu lub prawo do lokalu zamiennego, komornik usunie dłużnika do innego lokalu lub pomieszczenia, do którego dłużnikowi przysługuje tytuł prawny i w którym może on zamieszkać. Jeżeli dłużnikowi nie przysługuje tytuł prawny do innego lokalu lub pomieszczenia, w którym może zamieszkać, komornik wstrzyma się z dokonaniem czynności do czasu, gdy gmina właściwa ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu, na wniosek komornika, wskaże dłużnikowi tymczasowe pomieszczenie.

43.  W doktrynie i orzecznictwie wskazuje się, że razie niedostarczenia pomieszczenia tymczasowego wierzycielowi pozostaje domaganie się od gminy odszkodowania. Gmina ponosi bowiem wobec właściciela lokalu mieszkalnego odpowiedzialność na podstawie art. 417 §1 k.c. za szkodę powstałą na skutek zaniechania wskazania, na wezwanie komornika, tymczasowego pomieszczenia dla dłużnika mającego obowiązek opuszczenia, opróżnienia i wydania tego lokalu ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z 21 stycznia 2011 r., III CZP 116/10, OSNC 2011, Nr 9, poz. 54 i III CZP 120/10, OSNC-ZD 2011, Nr C, poz. 55; uchwała Sądu Najwyższego z 13 grudnia 2011 r., III CZP 48/11, OSNC 2012, Nr 5, poz. 57).

44.  Sąd w pełni podziela pogląd prawny zawarty w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 grudnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt I ACa 413/16, zgodnie z którym przepis art. 1046 §4 k.p.c. może być uznany za źródło obowiązku gminy dostarczenia pomieszczenia tymczasowego osobie podlegającej eksmisji z lokalu mieszkalnego, wobec której nie orzeczono lokalu socjalnego czy zamiennego. Brak w systemie prawnym odpowiednika art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie lokatorów, który miałby zastosowanie w rozważanej sytuacji, nie oznacza, że gmina nie ponosi wobec wierzyciela odpowiedzialności odszkodowawczej na zasadach ogólnych. Źródłem szkody wierzyciela jest stan, w którym w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym w celu realizacji prawa do sądu dochodzi do przewlekłości spowodowanej tym, że gmina nie wykonuje w stosunku do dłużnika obowiązku, mającego zagwarantować ochronę jego praw publicznych. Gdyby nie unormowanie przewidziane w art. 1046 §4 k.p.c., wierzyciel dysponujący tytułem wykonawczym przeciwko dłużnikowi miałby podstawy oczekiwać, że organ egzekucyjny przeprowadzi postępowanie egzekucyjne i wyda mu lokal wolny od osób i rzeczy w rozsądnym czasie. Niewykonanie przez gminę obowiązku służącego ochronie dłużnika, ze świadomością, że jego wykonanie warunkuje zrealizowanie publicznego prawa podmiotowego wierzyciela, jest zaniechaniem sprzecznym z prawem, może zatem rodzić odpowiedzialność na zasadach ogólnych. Mimo że cytowane powyżej orzeczenie zapadło na tle stanu prawnego sprzed 17 listopada 2011 roku przytoczona teza pozostaje aktualna również w obecnym stanie prawnym.

45.  W związku z powyższym należało uznać, że samodzielną podstawą powództwa stanowił art. 417 §1 k.c. w art. 1046 §4 k.p.c. W myśl drugiego z wymienionych przepisów za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

46.  Przechodząc do oceny roszczenia powódki pod kątem przesłanek określonych w przepisie art. 417 §1 k.c. należy wskazać, że pozwana Gmina M. G. nie kwestionowała tego, że w odpowiedzi na wezwanie komornika nie wskazała pomieszczenia tymczasowego. Jednocześnie, strona powodowa zdołała wykazać, że osoba, której dotyczył wyrok eksmisyjny, nadal korzystała z lokalu. Zwrócić bowiem należało uwagę, że dłużnik podejmował korespondencję kierowaną do niego na adres spornego lokalu, jak również w spornym okresie nadal był zameldowani tam na pobyt stały. Trudno tworzyć domniemanie faktyczne, że dłużnik dobrowolnie, bez wskazania pomieszczenia tymczasowego, opuścił lokal, skoro nie uczynił tego o wiele wcześniej. Pozwana nie przedstawiła jakiegokolwiek dowodu przeciwnego.

47.  W świetle cytowanych powyżej przepisów nie budziło wątpliwości, że wskazanie pomieszczenia tymczasowego stanowiło ustawowy obowiązek gminy. Stworzenie warunków do realizacji praw wynikających z art. 75 ust. 1 Konstytucji (zaspakajanie potrzeb mieszkaniowych) należy do władz publicznych, a odpowiadające im obowiązki niewątpliwe pozostają w ścisłym związku z kompetencjami tej władzy, nawet jeśli mają być zrealizowane w formach niewładczych, przy wykorzystaniu instrumentów przewidzianych prawem cywilnym. Ponieważ Gmina M. G. – wbrew obowiązkowi wynikającemu z ustawy – nie stworzyła zasobu pomieszczeń tymczasowych, który zaspokajałby potrzeby jednej osoby i w konsekwencji nie wskazała takiego pomieszczenia osobie, wobec której tytułem wykonawczym nakazano opuszczenie lokalu, powinna naprawić szkodę wyrządzoną tym zaniechaniem. Wskazać przy tym należy, iż zaniechanie pozwanej uniemożliwiło wykonanie wyroku eksmisyjnego w spornym okresie, albowiem zgodnie z obowiązującymi przepisami komornik nie mógł eksmitować osób zajmujących lokal na bruk. Brak możliwości wykonywania przez powódkę uprawnień wynikających z prawa własności w stosunku do ww. nieruchomości w okresie objętym żądaniem pozwu spowodowany był wyłącznie brakiem dostarczenia dłużnikowi pomieszczenia tymczasowego. Należało zatem uznać, że pozwana co do zasady ponosi odpowiedzialność za niedostarczenie osobie eksmitowanej pomieszczenia tymczasowego. Oczywistym jest także, że legitymacja powódki nie zależała od podejmowania przez powódkę prób dochodzenia należności w pierwszej kolejności od pozwanego. Żaden przepis ustawy bowiem nie przewiduje takiego obowiązku. Nie ma podstawy prawnej pozwalającej zakwalifikować odpowiedzialność gminy jako subsydiarną. Szkoda, której naprawienia powódka dochodzi w niniejszej sprawie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z zaniechaniem gminy, a więc własnym zachowaniem pozwanej jednostki samorządu terytorialnego.

48.  W zakresie wysokości roszczenia, w pierwszej kolejności wskazać należało, że stawka odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu została przyjęta na podstawie kalkulacji, o której mowa w Rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 21 września 2016 roku w sprawie opłat za używanie lokali mieszkalnych będących w dyspozycji Agencji Mienia Wojskowego (Dz.U. z 2016 r. poz. 1568). Zgodnie z §4 ust. 1 tego Rozporządzenia przy naliczaniu opłaty za używanie 1 m ² powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych znajdujących się w budynkach, w których istnieje wspólnota mieszkaniowa, uwzględnia się: 1) opłaty wnoszone do spółdzielni mieszkaniowych lub wspólnot mieszkaniowych zgodnie z ich uchwałami; 2) opłaty za używanie lokali mieszkalnych ponoszone przez dany oddział regionalny Agencji; 3) średnią powierzchnię użytkową wszystkich lokali mieszkalnych w danym oddziale regionalnym Agencji, ustaloną jako średnia arytmetyczna ze stanu na pierwszy i ostatni dzień każdego miesiąca okresu, z którego są uwzględniane koszty przy sporządzaniu kalkulacji.

49.  W okresie od dnia 3 sierpnia 2022 roku do dnia 31 sierpnia 2022 roku stawka opłaty za używanie lokalu mieszkalnego wynosiła 8,25 zł/m ² powierzchni użytkowej lokalu. Z przedłożonych uchwał wynikało, że suma uchwalonych składowych należności ustalonych przez wspólnotę mieszkaniową objętych normą art. 14 ustawy o własności lokalu z dnia 24 czerwca 1994 roku (Dz.U. Nr 85, poz. 388 ze zm.) nie przekracza przyjętej stawki. To samo dotyczy okresu od dnia 1 września 2022 roku do dnia 28 lutego 2023 roku, kiedy to stawka wynosiła 8,78 zł/m ². Szczegółowe ustalenie sposobu obliczenia poszczególnych składowych za dostawę mediów powódka przedstawiła w piśmie z dnia 2 listopada 2023 roku (k. 56-59) i Sąd w pełni podziela to wyliczenie, które znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadka A. O..

50.  Pozwana zarzuciła, że część opłat była zaliczkowana i rozliczana dopiero po określonym okresie rozliczeniowym, stąd należności objęte żądaniem pozwu nie odpowiadają rzeczywistym kosztom zużycia.

51.  W ocenie Sądu strona powodowa zdołała skutecznie odeprzeć powyższe zarzuty. W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, iż niniejsza sprawa była rozpoznawana według przepisów o postępowaniu uproszczonym i w związku dla ustalenia wysokości świadczenia nie było bezwzględnej konieczności zasięgnięcia opinii biegłego (art. 505 ⁷ § 1 k.p.c.). Weryfikacja prawidłowości dokonanych przez powódkę wyliczeń możliwa była do przeprowadzenia przez Sąd samodzielnie na podstawie rozważenia zaoferowanego materiału dowodowego. Zważyć należy, iż w celu wykazania wysokości roszczenia strona powodowa przedłożyła obszerny materiał dowodowy, o którym mowa powyżej, przede wszystkim kalkulacje stawek, uchwały wspólnoty, noty księgowe oraz zawiadomienia o wysokości opłat. Wskazać jedynie należało, że zaliczki na poczet zużycia wody wynikają ze wskazań licznika. Jeżeli licznik straci legalizację lub użytkownik nie udostępnia lokalu zużycie jest szacowane w oparciu o regulamin wspólnoty. Brak różnicy w odczytach nie przemawia zatem za tym, aby lokal nie był zajmowany przez dłużnika.

52.  Zarzuty pozwanej co do sposobu rozliczania mediów czy zasadności przyjętych stawek nie zasługiwały na uwzględnienie.

53.  Wreszcie, należało uznać, że powódka wykazała, że koszty zostały przez nią faktycznie uiszczone. Jak bowiem zeznał świadek A. O., koszty dostarczenia mediów były opłacane przez Agencję Mienia Wojskowego co miesiąc po doręczeniu faktur wystawionych przez dostawców mediów.

54.  Nie budziło wątpliwości, że ciężar wykazania faktów przeciwnych zasadniczo spoczywał na stronie pozwanej, albowiem ona z tych okoliczności wywodziła korzystne dla siebie skutki prawne. Pozwana, chcąc wykazać, że należności objęte niniejszym sporem zostały opłacone przez osobę zajmującą lokal, winna ten fakt udowodnić. Tymczasem pozwana nie zgłosiła na tę okoliczność żadnych wniosków dowodowych.

55.  Mając zatem na względzie wszystkie przytoczone powyżej okoliczności, na podstawie art. 417 §1 k.c. w zw. z art. 1046 § 4 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 6.392,25 zł.

56.  Ponadto, na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Sąd zasądził od tej kwoty odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty. Zważyć należy, iż zobowiązanie wynikające z odpowiedzialności odszkodowawczej gminy ma charakter bezterminowy. Zgodnie z art. 455 k.c. dłużnik zobowiązania bezterminowego powinien spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela do wykonania zobowiązania. Oznacza to, że po dojściu do wiadomości dłużnika wezwania wierzyciela do spełnienie świadczenia, ma on obowiązek spełnienia tego świadczenia i powinien to uczynić niezwłocznie ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 stycznia 2019r., V ACa 583/17, Legalis nr 1887258). Pismem z dnia 23 lutego 2023 roku powódka wezwała pozwaną Gminę M. G. do zapłaty tej kwoty w terminie do dnia 31 marca 2023 roku. Przedmiotowe wezwanie zostało doręczone pozwanej w dniu 27 lutego 2023 roku.

VI.

(koszty procesu)

57.  O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 §1 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.800,00 zł, na którą składały się: opłata za czynności kwalifikowane pełnomocnika powódki w stawce minimalnej stosownie do §2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (1.800 zł).

58.  Nadto, na podstawie art. 98 §1 ¹ k.p.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

59.  Nadto, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Sądu Rejonowego – Skarbu Państwa w G. kwotę 400 zł z tytułu opłaty sądowej, od obowiązku uiszczenia której powódka była ustawowo zwolniona.