Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ewa Kokowska-Kuternoga

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Maja Żyrek

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2018 r. w Gdyni

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko B. Z.

o zapłatę

I zasądza odpozwanej B. Z. na rzecz powoda Gminy M. G. kwotę 10.235,37 zł (dziesięć tysięcy dwieście trzydzieści pięć złotych 37/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 22 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty;

II umarza postępowanie w pozostałej części;

III zasądzoną w pkt I kwotę rozkłada na 33 raty po 300 zł i ostatnią w wysokości 335,37 zł, płatne poczynając od uprawomocnienia się wyroku do 10 dnia każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności każdej z rat;

IV nie obciąża pozwanej kosztami postępowania.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 grudnia 2017 roku powód , Gmina M. G. , wniósł o zasądzenie kwoty 12.232 , 37 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu od pozwanego , B. Z.. W uzasadnieniu powód wskazał, iż roszczenia dochodzi na podstawie łączącej strony umowy najmu lokalu nr (...) położonego w G. przy ulicy (...), zawartej w dniu 21 marca 1967 roku.

( pozew, k. 2-5)

Pismem z dnia 28.5.2018r powód sprecyzował, że dochodzi łącznie kwoty 10.235,37 zł za okres od 1.10.2011r do 30.11.2017r

( pismo powoda, k. 80, pismo powoda, k. 73-75)

Nakazem zapłaty z dnia 4.1.2018r Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu

( nakaz zapłaty, k. 51)

Pozwany , B. Z., wniósł w sprzeciwie od w/w nakazu o oddalenia powództwa, ze względu na przedwczesność, przedawnienie, brak chęci powoda do polubownego rozwiązania sporu

( sprzeciw, k.53-55)

Pozwany przyznał, iż strony łączy umowa najmu lokalu oraz że nie płacił czynszu należnego w okresie objętym pozwem. Pozwany wskazał na złą sytuacje materialną, rodzinną i zdrowotną oraz fakt dokonania wpłat w miedzyczasie.

Na rozprawie w dniu 16.5.2018r powód zrzekł się wynagrodzenia pełnomocnika

( protokół rozprawy, k. 78)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Gminę M. G. (wynajmujący) i B. Z. (najemca) łączy umowa o najmu , której przedmiotem jest lokal mieszkalny nr (...) , położony w G. przy ulicy (...), stanowiący własność wynajmującego.

Zgodnie z zapisem § 5 i 20 umowy, strony ustaliły czynsz miesięcznie na 299, 50 zł miesięcznie. W latach następnych czynsz będzie aneksowany w razie zmiany wysokości.

Od października 2011r B. Z. nie uiszcza opłat za najem , mimo wezwań do zapłaty. Od 2013r , za zgoda powoda, miała uiszczać zaległość w ratach po 148, 26 zł miesięcznie, z czego się nie wywiązywała.

W dniu 20.9.2017r Gmina M. G. wypowiedziała w/w umowę najmu z powodu braku zaległych opłat czynszowych ze skutkiem na dzień 30.11.2017r

niesporne, a nadto: umowa najmu, – k. 9-10v, aneks do umowy, k. 12, zawiadomienie o wysokości opłat , k. 29-39, wypowiedzenie, k. 14, korespondencja dotycząca rozłożenia na raty , k. 25-26, 28, wezwania do zapłaty, k. 37,38, 40, 41,42-48,uznanie k, 57,zestawienie , k. 75-76,

Łączna wysokość zadłużenia wynosiła na dzień wniesienia pozwu 12.235, 37 zł. B. Z. dokonała wpłat w dniach:

- 6.12.2017r-2000 zł,

- 6.2.2018r- 2000 zł,

- 10.5.2018r- 1000 zł , z czego dwie ostatnie wpłaty zostały zakwalifikowane na bieżący czynsz, a 2000 zł z dnia 6.12.2017r- na poczet zadłużenia objętego pozwem- zgodnie z wolą wpłacającego.

niesporne, a nadto: dowody wpłat, k. 81-83

B. Z. pracuje i zarabia ok. 3000 zł miesięcznie, nie ma nikogo na utrzymaniu, rozdzielność majątkową z mężem , miesięczne wydatki to kwota ok. 800 zł , jest dłużnikiem- reguluje zadłużenia pożyczkowe w wysokości łącznie 1300 zł miesięcznie, leczy się psychiatrycznie, na leki wydaje ok. 200 zł miesięcznie. Zadeklarowała możliwość spłaty w ratach po 300 zł miesięcznie.

dowód: oświadczenie pozwanego, k. 84,57, zaświadczenie, k. 58,59.

Sąd zważył, co następuje:

Ustaleń powyższego stanu faktycznego Sąd dokonał na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, które uznane zostały za wiarygodne w całości, albowiem nie budziły zastrzeżeń Sądu co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, tym bardziej, że żadna ze stron nie kwestionowała ich mocy dowodowej.

Sąd pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań pozwanego , choć nie dał temu wyrazu postanowieniem, albowiem uwzględnił fakt przyznania faktów wskazanych przez powódkę w pozwie oraz plik dokumentów złożonych do sprawy obrazujących sytuacje majątkową i zdrowotną pozwanego, dowód taki nie wniósł by niczego nowego do sprawy.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawał fakt, iż strony łączyła umowa najmu nieruchomości lokalowej położonej w G. przy ulicy (...), jak również, to, że od października 2011r , do listopada 2017r pozwany nie uiszczał opłaty za najem, nie kwestionując wysokości w/w .

W związku z tym, iż pozwany przyznał fakty będące uzasadnieniem pozwu w zakresie ustalonej i zawarte w podpisanej umowie ,treści umowy, braku dokonywania wpłat w zakreślonym terminie, okoliczności te sąd uznał za przyznane, zaś stosownie do treści art. 229 k.p.c. okoliczności przyznane w toku postępowania, nie wymagają dowodu. Pozwany zadeklarował spłatę w ratach po 300zł miesięcznie, a powód zrzekł się wynagrodzenia pełnomocnika.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie , w zakresie, w jakim powód podtrzymał żądanie pozwu, tj. co do kwoty 10.235, 37 zł.

Przechodząc do zasadniczego zarzutu pozwanego jakoby doszło do przedawnienia dochodzonego w niniejszym postępowaniu roszczenia, należy wskazać, iż zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Roszczenie o zapłatę czynszu najmu jest roszczeniem o świadczenie okresowe i podlega trzyletniemu terminowi przedawnienia na podstawie przepisu art. 118 Kodeksu cywilnego. Oznacza to, że należność z tytułu czynszu za każdy miesiąc przedawnia się w swoim własnym terminie. Roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych z tytułu braku płatności w terminie także jest roszczeniem o świadczenie okresowe. Terminy przedawnienia nie mogą być skracane ani przedłużane przez czynność prawną (art. 119 K.c.). Termin przedawnienia rozpoczyna swój bieg z dniem wymagalności roszczenia, czyli z dniem następnym po upływie terminu płatności każdego świadczenia (por. art. 120 § 1 K.c.).

W pierwszej kolejności należy wskazać, że łącząca pozwanego i powoda umowa wynika z umowy najmu.

Dzięki uznaniu roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, można uniknąć przedawnienia - jest to jeden ze sposobów na przerwanie biegu terminu przedawnienia roszczeń ( art. 123 § 1 pkt 2 Kodeksu cywilnego). Po uznaniu długu przez dłużnika termin przedawnienia należy liczyć od początku ( art. 124 § 1 K.c.). Przedawnienie można w ten sposób przerywać wielokrotnie. W tej sprawie pozwana uznała dług wielokrotnie, wobec tego nie doszło jeszcze do przedawnienia roszczenia powoda.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści art.669. kc § 1. Najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym.

§ 2. Jeżeli termin płatności czynszu nie jest w umowie określony, czynsz powinien być płacony z góry, a mianowicie: gdy najem ma trwać nie dłużej niż miesiąc - za cały czas najmu, a gdy najem ma trwać dłużej niż miesiąc albo gdy umowa była zawarta na czas nieoznaczony - miesięcznie, do dziesiątego dnia miesiąca.

Zważyć należy, iż materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, ponad wszelką wątpliwość pozwala na ustalenie i przyjęcie, iż pozwany , nie wywiązał się z obowiązku uiszczanie co miesiąc czynszu, określonego treścią umowy i aneksów, o czym świadczy dokumentacja przedstawiona przez powoda, jak i również przyznanie tej okoliczności przez samego pozwanego.

Art. 6. k.c. stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Twierdzenia powoda, poparte, brzmieniem treści umowy najmu określającej obowiązki finansowe pozwanego z tytułu najmu, rozliczeniami za poszczególne miesiące z tytułu czynszu, są prawdziwe i zostały udowodnione . Pozwany natomiast nie wykazał , że dokonał wpłat zaległości , również w ratach ,na które powód się zgodził 23.5.2013r -z wyjątkiem przelewów

- 6.12.2017r-2000 zł,

- 6.2.2018r- 2000 zł,

- 10.5.2018r- 1000 zł , z czego dwie ostatnie wpłaty zostały zakwalifikowane na bieżący czynsz, a 2000 zł z dnia 6.12.2017r- na poczet zadłużenia objętego pozwem- zgodnie z wolą wpłacającego.

Skoro mamy do czynienia z łączącą strony umową najmu, a więc umową cywilnoprawną, Prezydent Miasta G. nie występuje tu we władczej roli organu administracji publicznej, lecz jako reprezentant osoby prawnej (Gminy M. G.) w wykonywaniu jej uprawnień majątkowych z zakresu prawa cywilnego, będąc równoprawnym drugiej stronie ( pozwany)podmiotem. A zatem łączący strony stosunek prawny podlega wyłącznie prawu cywilnemu i uregulowany jest wyłącznie treścią zawartej przez strony umowy. Z umowy tej wynika zaś obowiązek pozwanego do uiszczania miesięcznie czynszu najmu na rzecz Gminy M. G. .

Reasumując, skoro w chwili rozstrzygania sprawy , a Sąd bierze pod uwagę okoliczności sprawy z chwili zamknięcia rozprawy /art. 316 . § 1.k.p.c. :” Po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy; w szczególności zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne w toku sprawy.”/, tj, na dzień 29.6.2018r, pozwany nie uiścił zaległych należności za okres objęty pozwem po uwzględnieniu ograniczenia pozwu w toku sprawy, to, na podstawie art. 669 kpc Sąd w punkcie I wyroku zasądził łączną kwotę 10.235, 37 zł . Wobec treści art. 481 § 1 i 2 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, natomiast jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe, przy czym gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy, powodowi , zgodnie z żądaniem pozwu, należały się odsetki ustawowe.

Art. 203. § 1. kpc stanowi, że ,pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. § 2. Pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Na żądanie pozwanego powód zwraca mu koszty, jeżeli sąd już przedtem nie orzekł prawomocnie o obowiązku ich uiszczenia przez pozwanego. § 3. W razie cofnięcia pozwu poza rozprawą przewodniczący odwołuje wyznaczoną rozprawę i o cofnięciu zawiadamia pozwanego, który może w terminie dwutygodniowym złożyć sądowi wniosek o przyznanie kosztów. Gdy skuteczność cofnięcia pozwu zależy od zgody pozwanego, niezłożenie przez niego oświadczenia w tym przedmiocie w powyższym terminie uważa się za wyrażenie zgody.

Zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Przepis art. 355 § 2 k.p.c. stanowi, że postanowienie o umorzeniu postępowania może zapaść na posiedzeniu niejawnym, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew w piśmie procesowym albo gdy strony zawarły ugodę przed mediatorem, którą zatwierdził sąd. Odpowiedni stosuje się w/w przepisy do wniosków składanych w toku sprawy.

Sąd oceniając zaistniały w sprawie stan faktyczny doszedł do wniosku, że powód cofnął pozew w części , bo co do kwoty 2000 zł ,zrzekając się roszczenia i uczynił to będąc reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika ,więc mając pełną świadomość skutków prawnych swojego oświadczenia, dlatego uznał w/w za dopuszczalne i umorzył postępowanie w pk-cie II wyroku.

Wobec treści a rt. 320. Kpc :” W szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.”. Przepis zawiera szczególną zasadę wyrokowania, określaną jako "moratorium sędziego"; obok charakteru procesowego ma on także cechy normy materialnoprawnej (m.in. K. P., M. P.). Podstawą zastosowania przepisu jest wyłącznie uznanie sądu, że zachodzą szczególnie uzasadnione wypadki. Ustanowiona w art. 320 k.p.c. norma ma charakter wyjątkowy i może być tym zastosowana jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Wynika to z faktu, iż dopuszcza ona znaczną ingerencję Sądu w stosunek cywilnoprawny stron procesu. W piśmiennictwie wyrażono przy tym pogląd, uznający wymienioną przesłankę za spełnioną jedynie wtedy, gdy w chwili wyrokowania są podstawy do przyjęcia, że ze względu na sytuację majątkową i rodzinną dłużnika oraz szczególny charakter sprawy, wyrok zasądzający całe świadczenie stanowiłby tytuł egzekucyjny bez szans na realizację. Prowadzenie egzekucji w tym zakresie narażałoby tylko wierzyciela na nieefektywne wydatki egzekucyjne, a dłużnika i osoby pozostające na jego utrzymaniu na utratę podstaw egzystencji (uchwała SN z dnia 15 grudnia 2006 r., sygn. III CZP 126/06, Biul. SN 2006/12/9), Sąd doszedł do przekonania , że problemy życiowe/ areszt/ i finansowe pozwanego są przejściowe i stanowią szczególną sytuację, w jakiej się znalazł w rozumieniu art. 320 kpc i w związku z tym rozłożył zasądzoną należność na raty po 300 zł i ostatnia-11-ą wyrównawczą w wysokości 335, 37 zł.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ,nie obciążając nimi pozwanego z tych samych powodów, co rozłożył należność na raty. Koszty procesu w niniejszej sprawie wynosiły łącznie 3917 złotych i obejmowały kwotę 300 złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 3600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł opłaty od pełnomocnictwa.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis uzasadnienia wraz z odpisem wyroku doręczyć wnioskodawcom,

3.  akta przedłożyć z wpływem lub za 21 dni.