Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 października 2025 r.

Powód (...) Szpital (...) z P., działający jako Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej imienia (...) W. Ł. w G., wniósł o zasądzenie od pozwanego R. K. (1), działającego jako wspólnik spółki cywilnej (...) w G., kaoty 19.257,86 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot i dat szczegółowo wskazanych w pozwie, także kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając powyższe wskazane zostało, że strony łączyła umowa najmu lokalu użytkowego o łącznej powierzchni użytkowej 8 m ², zawarta 1 lutego 2017 r. Pozwany regulował swoje zobowiązania do czerwca 2021 r., a od lipca 2021 r. zaprzestał uiszczania należności.

W dniu 9 kwietnia 2025 r. Starszy Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Gdańsk – Północ V Wydziale Gospodarczym, w sprawie o sygnaturze akt V GNc 410/25, wydał w postępowaniu upominawczym nakaz zapłaty uwzględniający powództwo w pełni.

Pozwany skutecznie zaskarżył powyższe orzeczenie wnosząc od niego sprzeciw i żądając oddalenia powództwa w pełni oraz zasądzenia kosztów procesu, według norm przepisanych.

Argumentując stanowisko podniesiono zarzut braku legitymacji biernej, podnosząc, że pozwany opuścił spółkę cywilną na długo przed powstaniem zobowiązań objętych pozwem.. Zaprzeczył przy tym, że jest wspólnikiem spółki cywilnej (...), jak również iż to on regulował należności na rzecz powoda z tytułu umowy najmu do czerwca 2021 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 17 sierpnia 2009 r. pozwany wraz z M. S. zawarli umowę spółki cywilnej, w której zobowiązali się do prowadzenia działalności gospodarczej pod nazwą M. R. K. M. (...) S.C. Udziały każdego z wspólników wynosiły równo 50%. Umowę sporządzono na czas nieokreślony.

W dniu 14 marca 2014 r. zawarto aneks do tego kontraktu, mocą którego, jako wspólnik, do spółki przystąpiła H. K. (1). Od tego momentu spółka prowadziła działalność pod nazwą M. R. K., H. K., M. (...) S.C. M. S. opuścił tę formę prowadzenia działalności wypowiadając umowę w dniu 15 marca 2014 r. Z kolei, 30 września 2016 r. do spółki przystąpiła A. P. (1) w miejsce opuszczającej H. K. (1). Strony uchyliły dotychczasową treść umowy spółki cywilnej i przyjęły jej nową treść z mocą obowiązującą od 1 października 2016 roku.

(okoliczności bezsporne, nadto potwierdzone dowodami: umowa spółki cywilnej, k. 84; umowa o przystąpienie wspólnika do spółki cywilnej, k. 86-87; wypowiedzenie umowy spółki cywilnej, k. 88; umowa w przedmiocie zmiany wspólników spółki cywilnej oraz zmiany umowy spółki cywilnej wraz z załącznikiem, k. 90-94)

(...) Szpital (...) z P. Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej imienia (...) W. Ł. w G., w dniu 1 lutego 2017 r., zawarł umowę najmu nr (...) z A. P. (1) oraz R. K. (1), prowadzącymi działalność w formie spółki cywilnej pod firmą (...).

Przedmiotem umowy najmu był lokal użytkowy o łącznej powierzchni użytkowej 8 m ^{( 2)}, zlokalizowany w budynku nr (...) z przeznaczeniem na prowadzenie działalności handlowo-usługowej. Umowa najmu została zawarta na czas oznaczony od 1 lutego 2017 r. do 31 stycznia 2020 r. z zastrzeżeniem, że po upływie tego okresu przestaje obowiązywać, bez uprzedniego wypowiedzenia. Najemcy zobowiązali się do zapłaty na rzecz wynajmującego opłat miesięcznych z tytułu umowy najmu, to jest czynszu najmu (880 zł netto miesięcznie) oraz opłat eksploatacyjnych. Strony uzgodniły, że płatność czynszu następować będzie miesięcznie z góry na podstawie faktur VAT wystawianych do 5 dnia każdego miesiąca z terminem płatności do 15 dnia każdego miesiąca. Opłaty eksploatacyjne miały być z kolei płatne w terminie 10 dni od daty sporządzenia faktury VAT. Wedle treści § 16 ust. 6 umowy, jeżeli z chwilą jej rozwiązania lub wygaśnięcia najemca nie opuści przedmiotu najmu, zobowiązany będzie do czasu jego opuszczenia do zapłaty wynajmującemu wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu najmu w wysokości stanowiącej równowartość czynszu najmu w aktualnie obowiązującej wysokości. Dalej uzgodniono, że w przypadku dalszego korzystania z przedmiotu najmu przez najemcę pomimo wygaśnięcia umowy, takiego korzystania nie poczytuje się za przedłużenie stosunku najmu.

(dowód: umowa najmu, k. 12-22)

Wydanie lokalu nastąpiło 1 lutego 2017 r., czego - z ramienia najemcy - dokonała A. P. (1).

(dowód: protokół przekazania, k. 152)

W ramach dalszych zmian osobowych umowy spółki cywilnej, w dniu 31 marca 2019 r., nowym wspólnikiem stał się T. P. (1), a pozwany R. K. (1) utracił ten status wobec wypowiedzenia tego kontraktu. Strony ponownie uchyliły dotychczasową treść umowy spółki cywilnej i przyjęły jej nową treść z mocą obowiązującą od 1 kwietnia 2019 r., dokonując zmiany polegającej na postanowieniu, zgodnie z którym spółka będzie prowadzić działalność gospodarczą pod firmą „(...) T. P., A. (...) S.C.”.

(dowód: umowa w przedmiocie zmiany wspólników spółki cywilnej oraz zmiany umowy spółki cywilnej wraz z załącznikiem, k. 96-100)

W dniu 10 kwietnia 2019 r. dokonano wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej polegającego na wykreśleniu z przedsiębiorstwa pozwanego części dotyczącej jego statusu wspólnika spółki cywilnej (...) oraz wszelkich danych z tym związanych.

(okoliczność bezsporna, nadto potwierdzona dowodem: wyciąg z (...), k. 102-105)

W okresie od 1 lipca 2021 r. do 1 lipca 2022 r. powodowy szpital wystawił faktury VAT, tytułem zobowiązań z umowy najmu, opiewające łącznie na kwotę 19.257,86 zł, w których - jako nabywcę - wskazywał „M. A. P. R. (...) S.C.”.

(dowody: wykaz faktur, k. 24; faktury k. 25-50)

Wobec braku zapłaty wyżej wskazanych należności, w dniu 23 maja 2022 roku, Szpital wystosował do najemców, określając ich jako „M. A. P. R. (...) S.C.”, wezwanie do zapłaty zaległych płatności, zakreślając dodatkowy 14 dniowy termin na zapłatę, liczony od daty otrzymania wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową bez ponownego wezwania.

(dowody: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania, k. 51-53)

Powyższe ustalenia faktyczne zostały przez Sąd orzekający poczynione na podstawie zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji. W ocenie Sądu, dowody te były wiarygodne, nie budzące wątpliwości, co do ich prawdziwości i rzetelności sporządzenia.

Postanowieniem z dnia 9 września 2025 r., działając na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c., Sąd pominął dowody z zeznań świadków w osobach A. R. (dawniej P.), T. P. (1) i E. K., uznając, że okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zostały wystarczająco udowodnione złożonymi do akt dowodami z dokumentów.

Nadto, na mocy art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. a contrario, pomięto również dowód z przesłuchania stron postępowania. albowiem także w tym przypadku zgromadzony materiał dowodowy w aktach sprawy umożliwiał dokonanie pełnych i jednoznacznych ustaleń faktycznych, bez potrzeby sięgania po ten subsydiarny środek dowodowy.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na oddalenie w całości.

Na wstępie tej części rozważań wyjaśnienia wymaga, że postępowanie – wobec wartości przedmiotu sporu – prowadzone było w postępowaniu uproszczonym, to jest przy zastosowaniu przepisów działu VI kodeksu postępowania cywilnego. Konsekwencją tej konstatacji było z kolei oddalenie wniosku strony pozwanej o przypozwanie A. R. i T. P. (1), co Sąd uczynił mocą postanowienia z dnia 9 września 2025 r., w oparciu o art. 505 ⁴ § 1 k.p.c. Wedle treści tego przepisu, w postępowaniu uproszczonym wyłączone jest stosowanie przepisów art. 75-85 oraz art. 194-196 i art. 198, a zatem również tych obejmujących materię przypozwania (art. 84–85 k.p.c.). Natomiast zgodnie z art. 505 ¹ §3 k.p.c., sąd może rozpoznać sprawę z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym, jeżeli może to przyczynić się do sprawniejszego rozwiązania sporu. Wskazania dalej wymaga, że postępowanie uproszczone służy szybkiemu rozpoznaniu sprawy, co przemawia za zawężeniem możliwości modyfikacji składu uczestników postępowania.

Przenosząc te uwagi na grunt niniejszej sprawy uznać należało, że wnioski strony pozwanej, zarówno co do pominięcia postępowania uproszczonego, jak i zastosowania instytucji przypozwania, nie mogły zostać uwzględnione. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, że wezwanie do udziału w postępowaniu podmiotów trzecich i umożliwienie im wstąpienia do sprawy w charakterze interwenientów ubocznych, w realiach tego sporu, mogłoby jakkolwiek przyczynić się do sprawniejszego jego rozwiązania. Złożone do akt sprawy dokumenty wystarczająco pozwalały na weryfikację istnienia legitymacji biernej pozwanego, jak również podstawy prawnej dochodzonych roszczeń. Taki zabieg nadto z przyczyn oczywistych wpłynąłby negatywnie na sprawność i szybkość postępowania, czyli naczelne zasady postępowania uproszczonego.

Przechodząc następnie do istoty sporu stron na gruncie materialnoprawnym podnieść trzeba wpierw, że stan faktyczny w przeważającym zakresie pozostawał bezsporny. Strony bowiem przedstawiały odmienne stanowiska nie co do faktów, a co do skutków ich następnej subsumpcji pod normy prawa materialnego. Główna oś sporu oscylowała wokół dwóch zagadnień. Po pierwsze, czy umowa z dnia 1 lutego 2017 r. obowiązywała po dniu 31 stycznia 2020 r. i jaki był wówczas jej zakres osobowy, a zatem czy pozwany odpowiadał po tej dacie za zobowiązania z niej wynikłe. Po drugie zaś, jakie były konsekwencje w ramach tego kontraktu związane z wystąpieniem pozwanego z umowy spółki cywilnej w 2019 r, z punktu widzenia dat wymagalności roszczeń wskazanych w pozwie, które wypadały na lata 2021 i 2022.

Zgodnie z art. 860 § 1 k.c., przez umowę spółki cywilnej wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Odpowiedzialność wspólników spółki cywilnej za zobowiązania powstałe w związku z jej działalnością kształtowana jest przez art. 864 k.c., który przewiduje odpowiedzialność solidarną wspólników względem osób trzecich.

Dopuszczalność zmiany składu podmiotowego spółki cywilnej na skutek wystąpienia lub przystąpienia wspólnika rodzi pytanie o kwestie odpowiedzialności zarówno występującego, jak i przystępującego wspólnika za jej zobowiązania. Dominujący w doktrynie pogląd w tym zakresie ogranicza odpowiedzialność występującego wspólnika za zobowiązania spółki do dnia wystąpienia. Co do przystępującego wspólnika uważa się zaś, że jego odpowiedzialność ograniczona jest jedynie do okresu, w którym jest wspólnikiem, to jest od przystąpienia do wystąpienia ze spółki, nie odpowiada on zatem za zobowiązania powstałe przed jego przystąpieniem do spółki ( tak trafnie: M. Balwicka-Szczyrba (red.), A. Sylwestrzak (red.), Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2025 wraz ze wskazana tam literaturą). Jak się z kolei wskazuje w orzecznictwie, w stosunku do byłych wspólników istotne jest ustalenie, że w okresie powstania zobowiązania byli oni wspólnikami spółki cywilnej. Natomiast, dla ustalenia kręgu podmiotów odpowiedzialnych z tytułu zobowiązań spółki w sytuacji, gdy źródłem zobowiązania jest umowa, nie ma znaczenia skład osobowy spółki z daty zawarcia tej umowy. Istotne jest natomiast to, czy dany podmiot był wspólnikiem spółki w okresie powstania zobowiązania, ewentualnie, czy przystąpił do spółki już po powstaniu tego zobowiązania ( tak m. in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2008 r., II CNP 49/08, LEX nr 512041; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2021 r., I CSK 626/18, L.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 21 listopada 2019 r., I AGa 81/19, LEX nr 2946525; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 września 2018 r., I AGa 178/18, LEX nr 2596856).

Wyjaśnienia ponad powyższe wymaga, że świadczenie najemcy z tytułu czynszu stanowi świadczenie okresowe, polegające na przekazywaniu określonej kwoty pieniężnej w oznaczonych odstępach czasu. Różnią się więc te świadczenia od świadczeń jednorazowych, spełnianych sukcesywnie lub ratalnie tym, że wpłacane okresowo kwoty nie są zaliczane na poczet jednego świadczenia. W przypadku świadczeń okresowych mamy do czynienia z wieloma świadczeniami okresowymi, z których każde wymagalne jest w innym terminie, w innym też terminie ulega trzyletniemu przedawnieniu (art. 118 k.c.). W konsekwencji każde z tych świadczeń stanowi odrębny dług, chociaż jest to dług tego samego rodzaju ( tak słusznie: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 czerwca 2017 r., I ACa 105/17, LEX nr 2439596).

Odnosząc przytoczone normy i argumentację prawną do stanowiska powoda, jakoby odpowiedzialność pozwanego wynikała z faktu zawarcia przez niego w dniu 1 lutego 2017 r. umowy najmu, w oparciu o którą Szpital wystawiał faktury VAT, bez względu na jego późniejsze wystąpienie ze spółki, podkreślenia wymaga, że nie mogło ono zostać uznane przez Sąd za trafne. Jak bowiem wyjaśniono, poszczególne roszczenia czynszowe powstawały i stawały się wymagalne w miarę upływu miesięcznych okresów rozliczeniowych. Skoro natomiast powód w niniejszym postępowaniu dochodził zapłaty wynagrodzenia za najem lokalu za okres od lipca 2021 roku, to nie sposób uznać pozwanego za odpowiedzialnego za zapłatę, albowiem roszczenia te powstały w okresie, w którym nie był wspólnikiem spółki cywilnej. Nadmienić również należy, że zakreślony przez powoda okres, za który domaga się rozliczenia należności czynszowych, wypadał niemal dwa lata po opuszczenia przez pozwanego spółki cywilnej, co miało miejsce w 2019 roku. Okresowy natomiast charakter świadczenia z tytułu czynszu, wespół ze wspomnianymi datami, dawał Sądowi jasny obraz w zakresie odpowiedzialności pozwanego, a dokładniej powodował konieczność przyjęcia braku takiej odpowiedzialności. Występujący ze spółki cywilnej wspólnik nie powinien bowiem ponosić odpowiedzialności za zobowiązania powstałe po dacie wypowiedzenia umowy spółki cywilnej. Na marginesie wyłącznie, wobec twierdzeń pozwu, wskazania wymaga, że nie zostało udowodnione by pozwany w tym czasie, a to od 31 marca 2019 r., jakkolwiek występował w ramach realizacji przedmiotowego kontraktu, to jest na przykład opłacał czynsz. Samo twierdzenie w tym zakresie nie tylko nie było wsparte dowodami, ale też zostało skutecznie zaprzeczone przez R. K. (1).

Przechodząc dalej do kwestii okresu obowiązywania umowy, z której strona powodowa wywiodła omawiane roszczenia, zaznaczyć trzeba, że wedle jej § 6, została ona zawarta na czas oznaczony, to jest od 1 lutego 2017 r. do 31 stycznia 2020 r. z wyraźnym zastrzeżeniem, że po upływie tego okresu przestaje obowiązywać, bez uprzedniego wypowiedzenia. Okoliczność ta stała się o tyle istotna, że roszczenia pozwu dotyczą, jak już wskazywano, okresu od lipca 2021 r., a zatem roszczeń powstałych już po zakończeniu obowiązywania umowy stron. Już z tej przyczyny zatem powództwo podlegało oddaleniu w pełni, abstrahując od kwestii odpowiedzialności za długi spółki cywilnej wspólnika z niej występującego. Nadmienić trzeba dla porządku, że strona powodowa w pozwie wyraźnie zakreśliła nie tylko podstawę prawną, ale również fakty, w oparciu o które wywiodła powództwo wobec pozwanego, a mianowicie okoliczności związane z zawarciem umowy i umownymi postanowieniami co do zapłaty czynszu. Brak było natomiast twierdzeń co do zawarcia kolejnej umowy po styczniu 2020 r., czy też wystąpieniu podstaw do żądania zapłaty tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości. Tym samym, Sąd uprawniony, na gruncie art. 321 k.p.c., pozostawał wyłącznie do oceny roszczeń z punktu widzenia umowy stron.

Z uwagi na podniesione przez powoda argumenty wywodzone z § 16 ust. 6 kontraktu, Sąd pochylił się nadto nad kwestią, czy okoliczność braku opuszczenia najmowanego lokalu powodowała, że kontrakt stron dalej obowiązywał podmioty, które w ramach umowy spółki podpisały umowę najmu, a zatem pozwanego. Zdaniem Sądu, literalne, jasne i zrozumiałe brzmienie tego postanowienia umownego nie mogło do takiego wniosku prowadzić. Słusznie podnosiła przy tym strona pozwana, że zapis ten wręcz przeciwnie potwierdzał stanowisko obrony, gdyż wynika z niego, że dalsze korzystanie z przedmiotu najmu pomimo wygaśnięcia umowy, nie poczytuje się za przedłużenie stosunku najmu. Nie sposób było zatem wywodzić, jak czynił to pełnomocnik powodowego Szpitala, że dalsze zajmowanie lokalu, a nawet uiszczanie należności z tytułu czynszu, na podstawie wystawianych przez powoda faktur, powinno być poczytywane za dorozumiane przedłużenie okresu trwania kontraktu. Strony wyraźnie bowiem zaznaczyły w umowie jak takie sytuacje należy traktować, a to, że nie stanowią one wyrazu dalszego związania stron umową, a – odmiennie – mogą stanowić wyłącznie podstawę do dochodzenia wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania, czego powód konsekwentnie w tej sprawie nie czynił. Zaznaczyć także należy, że aby mówić o dorozumianym zawarciu, czy też zmianie kontraktu odnośnie do okresu trwania umowy, konieczne jest zbadanie rzeczywistej, zgodnej woli stron w tym zakresie, która winna być oceniana na moment po upływie terminu umownego. W okolicznościach tej sprawy natomiast brak było zupełnie nie tylko twierdzeń, ale i dowodów, na podstawie których Sąd mógłby czynić takowe ustalenia.

Na marginesie zauważenia wymaga, że nawet gdyby Sąd rozważał zasądzenie należności na gruncie przepisów dotyczących wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu, to konstatacja o konieczności oddalenia powództwa pozostałaby taka sama. Wniosek ten bowiem wypływa z faktu, wedle którego powód nie zdołał wykazać by pozwany zajmował lokal w okresie objętym żądaniem.

Jeszcze raz wskazania wymaga na postanowienie umowne zawarte w § 16 ust. 6 umowy stron, który to zapis stanowił w istocie klauzulę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy i znajdował oparcie w przepisach art. 224 § 2 i art. 225 k.c., zgodnie z którymi osoba, która włada cudzą rzeczą bez tytułu prawnego, obowiązana jest do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z niej.

Podkreślić trzeba, że z punktu widzenia przesłanek uregulowanych we wskazanych wyżej przepisach zupełnie nieistotne pozostawało, iż to pozwany (obok drugiego wspólnika) zawierał umowę najmu z powodem, albowiem - jak sama nazwa wskazuje - omawiane roszczenie powstaje w sytuacji braku umowy, a zatem taki poprzedni kontrakt nie kształtuje prima facie podmiotu odpowiedzialnego za zapłatę wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania. W ramach tego roszczenia niezbędne staje się bowiem ustalenie, kto po wygaśnięciu umowy najmu rzeczywiście korzystał z lokalu. Nie tylko irrelewantna, ale przede wszystkim nieudowodniona, pozostawała nadto okoliczność, wedle której lokal zdano pozwanemu, z czego powód wywodził fakt korzystania z lokalu w okresie, za który Szpital dochodzi zapłaty. Po pierwsze bowiem okoliczność wydania lokalu w 2017 r. nie może stanowić wystarczającego dowodu na fakt zajmowania go przez daną osobę również w latach 2021-2022. Po drugie zaś, trafnie pozwany zauważył, że lokal nie został wydany mu osobiście, a jego ówczesnej wspólniczce, to jest A. P. (1). W rezultacie, nie sposób było również na tym gruncie uznać odpowiedzialności pozwanego za zapłatę czynszu w okresie objętym pozwem.

Podsumowując całość przeprowadzonych rozważań Sąd uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem powód nie dowiódł nie tylko legitymacji biernej pozwanego, związanej z jego odpowiedzialnością jako byłego wspólnika spółki cywilnej, ale również nie wykazał istnienia dochodzonych roszczeń na gruncie umownym, to jest by podstawą zobowiązania pozwanego miał być umowny obowiązek zapłaty czynszu tytułem najmu lokalu. Co więcej, uwzględnienie żądania powoda było także niemożliwe na gruncie przepisów dotyczących bezumownego korzystania z nieruchomości, albowiem nie tylko nie zdołano dowieść by pozwany w okresie objętym powództwem zajmował rzeczywiście ów lokal, ale też w sposób oderwany od tej instytucji określono wysokość poszczególnych roszczeń. W konsekwencji tych wniosków, Sąd oddalił powództwo w pełni, co uczynił w punkcie pierwszym orzeczenia wieńczącego spór w pierwszej instancji.

O kosztach sąd orzekł w punkcie drugim wyroku, na mocy art. 98 § 1 k.p.c., to jest na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu. Mając na uwadze, że pozwany wygrał niniejsze postępowanie w całości, należało zasądzić na jego rzecz od powoda poniesione koszty procesu, na które składały się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3,600,00 zł, ustalone zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Łącznie zatem koszty te wyniosły 3.617,00 zł, która to kwota została zasądzona od powoda na rzecz pozwanego we wspomnianym punkcie drugim orzeczenia kończącego postępowanie.

G., 23 października 2025 r.

Sędzia

Magdalena Ditmer

Sygn. akt V GC 794/25

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień i w rep.;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć:

- pełnomocnikowi powoda – przez Portal Informacyjny ;

3.  kal. 28 dni lub z wpływem.

G., 23 października 2025 roku

Sędzia

Magdalena Ditmer