Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 marca 2016 r. powód (...) Luxembourg S.A. z siedzibą w Luksemburgu wniósł o zasądzenie od pozwanego J. M. (1) na swoją rzecz kwoty 3.565,77 zł, jak też o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu stanowiska powód wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z braku zapłaty na rzecz pozwanego należności wynikającej z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Powód nabył wierzytelność przysługującą wobec pozwanego umową z dnia 29 lipca 2015 r. zawartą z (...) Sp. z o.o. Pomimo poinformowania pozwanego o zmianie wierzyciela i wezwania do dobrowolnej zapłaty pozwany do dnia wniesienia pozwu nie przesłał powodowi żadnej odpowiedzi i nie spełnił świadczenia. Dochodzona wierzytelność jest przy tym bezsporna, ponieważ pozwany nie kwestionował wysokości otrzymanych faktur za świadczone usługi komunikacyjne w postępowaniu reklamacyjnym i na mocy art. 107 ustawy Prawo telekomunikacyjne nie jest obecnie uprawniony do ich podważania.

(pozew, k. 3-11)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozwany J. M. (2) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował skuteczność umowy cesji wierzytelności, zarzucając nieprawidłową reprezentację stron oraz braki w umocowaniu osób ją zawierających. Pozwany zarzucił również nieprawidłową reprezentację poprzednika prawnego powoda przy zawieraniu umowy usług telekomunikacyjnych.

Z ostrożności procesowej J. M. (1) podniósł, iż poprzednik powoda nie powiadomił go, że do skorzystania z oferowanych usług będących przedmiotem umowy konieczne jest urządzenie elektroniczne odpowiedniej klasy. Pozwany nie mógł przez to korzystać z oferowanej usługi. Nadto poprzednik prawny powoda nie rozpoczął realizacji świadczenia objętego rzekomą umowa. Na adres pozwanego nie przyszedł żaden dokument, wobec czego pozwany pozostawał w przekonaniu że do zawarcia umowy nie doszło. Tym samym nieskuteczne było również wypowiedzenie umowy, skoro nigdy do pozwanego ono nie dotarło. J. M. (1) wniósł ponadto o miarkowanie naliczonej kary umownej wskazując, że jest ona wielokrotnie wyższa od ewentualnej szkody poniesionej przez poprzednika prawnego powoda.

(sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 14-16)

Ustosunkowując się do treści sprzeciwu od nakazu zapłaty pełnomocnik strony powodowej wskazał, że dochodzona wierzytelność nie wynika z umowy zawartej drogą telefoniczną, lecz z dwóch umów zawartych w formie pisemnej własnoręcznie podpisanych przez pozwanego. W obu tych umowach stosownie do art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne została wymieniona kwota przyznanej ulgi, która w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy mogłaby być dochodzona przez poprzedniego wierzyciela. Natomiast pozostałe zarzuty dotyczące ważności zawartych przez pozwanego umów są spóźnione. Pozwany kwestionując wysokość roszczenia zobowiązany jest udowodnić, iż kwota wynikająca z faktur jest nieprawidłowa. Fakt braku reklamowania usług przez pozwanego oznacza, że były one świadczone prawidłowo oraz że pozwany z nich korzystał.

(pismo procesowe, k. 81-82)

W odpowiedzi pełnomocnik pozwanego podtrzymał dotychczasowe zarzuty precyzując zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powodowej i wskazując, że umowa podpisana została m.in. przez P. S. (1), zaś z dołączonych dokumentów nie wynika jego umocowanie do działania w imieniu powoda. Pełnomocnik podniósł również, że powołane przez powoda przepisy odnośnie faktur i dokumentów im towarzyszących przewidują wyraźnie, iż powinny one zostać doręczone abonentowi, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Była to też przyczyna niekorzystania przez pozwanego z postępowania reklamacyjnego.

(pismo procesowe, k. 90-96)

W piśmie procesowym z 27 kwietnia 2017 r. pełnomocnik powoda odnosząc się do zarzutu braku legitymacji czynnej podniósł, że pozwany kwestionując skuteczne nabycie wierzytelności nie zaoferował żadnego dowodu na poparcie swoich zarzutów. Pozwany jako klient poprzedniego wierzyciela miał możliwość zwrócenia się do niego w celu sprawdzenia, czy to właśnie powód nabył tę wierzytelność. Same twierdzenia pozwanego przeciwko dowodom zaoferowanym przez powoda nie mogą być wystarczające, ponieważ pozwany jest bezpośrednio zainteresowany oddaleniem powództwa. Pozwany podnosząc zarzuty nie może żądać od powoda dowodów na ich potwierdzenie w sytuacji, gdy powód uważa te zarzuty za niezasadne. Przeczy to istocie kontradyktoryjnego procesu.

(pismo procesowe, k. 127-127v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od kwietnia 2013 r. do marca 2015 r. J. M. (1) stale przebywał poza miejscem zamieszkania, pracując w terenie jako inżynier w związku z budową drogi. Posiadał on telefon komórkowy z numerem u operatora (...), tj. w spółce (...). W drugiej połowie września 2014 r. przedstawiciele spółki (...) kilkukrotnie kontaktowali się z J. M. (1) celem zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, której przedmiotem miało być umożliwienie abonentowi korzystania z sieci Internet w wersji mobilnej w technologii (...). J. M. (1) zdecydował się skorzystać z usług operatora i telefonicznie zgodził się na to, by umowa została przesłana do niego kurierem wraz z kartą SIM oraz routerem marki H. (...).

( dowód: przesłuchanie pozwanego J. M. (1), k. 141-142)

W dniu 29 września 2015 r. spółka (...) za pośrednictwem kuriera doręczyła J. M. (1) dwie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych wraz z wymienionym routerem. Umowy datowane były na dzień 26 września 2015 r. Pozwany podpisał powyższe umowy wraz z szeregiem oświadczeń dodatkowych związanych z ich wykonaniem.

( dowód: dowód wydania, k. 111v.; umowy o świadczenie usług komunikacyjnych, k. 52,59)

Przedmiotem umowy o świadczenie usług komunikacyjnych z dnia 26 września 2014 r. o nr (...) była usługa określona jako „usługi w ruchomej sieci telekomunikacyjnej – transmisja danych” zawarta w ramach promocji określonej jako (...) ( (...))”. Umowa została zawarta na czas oznaczony 24 miesięcy, zaś przewidziana w niej kara umowna wynosiła 1.500 zł. W umowie zaznaczono, że faktury doręczane będą drogą elektroniczną. Pozwany wyraził zgodę na taką formę doręczenia faktur na dodatkowym formularzu zawierającym oświadczenia abonenta. W treści umowy błędnie wpisano adres korespondencyjny pozwanego J. M. (2) jako ul. (...), tj. bez oznaczenia numeru mieszkania.

( dowody: umowa nr (...), k. 52; oświadczenie abonenta, k. 53-54; przesłuchanie pozwanego J. M. (1), k. 143-144)

Przedmiotem umowy o świadczenie usług komunikacyjnych z dnia 26 września 2014 r. o nr (...) była usługa określona jako „usługi w ruchomej sieci telekomunikacyjnej – transmisja danych” zawarta w ramach promocji określonej jako „P. (...) In m/r 24m-3m (test) ( (...))”. Umowa została zawarta na czas oznaczony 24 miesięcy, zaś przewidziana w niej kara umowna wynosiła 2.500 zł. W umowie zaznaczono, że faktury doręczane będą drogą elektroniczną. Pozwany wyraził zgodę na taką formę doręczenia faktur na dodatkowym formularzu zawierającym oświadczenia abonenta. W treści umowy błędnie wpisano adres korespondencyjny pozwanego J. M. (2) jako ul. (...), tj. bez oznaczenia numeru mieszkania.

( dowody: umowa nr (...), k. 59; oświadczenie abonenta, k. 59,62-63; przesłuchanie pozwanego J. M. (1), k. 143-144)

Zgodnie z § 1 ogólnych warunków umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w sieci (...) (tożsamych dla obu zawartych umów; dalej OWU) na podstawie umowy (...) Sp. z o.o. świadczy usługi telekomunikacyjne, których rodzaj określono na stronie 1 umowy. Uszczegółowione kategorie usług świadczonych przez (...) Sp. z o.o. opisane są w cenniku świadczonych usług telekomunikacyjnych w sieci (...) będącym wykazem usług i zestawieniem opłat za usługi telekomunikacyjne oraz innych opłat i należności wraz z zasadami ich naliczania, stanowiącymi integralną część umowy. W myśl § 6 pkt 1 OWU integralną częścią umowy jest: a) załącznik nr 1 do umowy – Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) Sp. z o.o.; b) załącznik nr 2 do umowy – Cennik świadczenia usług telekomunikacyjnych w sieci (...); c) załącznik nr 3 do umowy – Oświadczenia abonenta zawierającego umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych; d) załącznik nr 4 do umowy – Regulamin (...) (w przypadku gdy umowa zawierana jest w ramach promocji). § 6 ust. 2 OWU stanowił m.in., że dane objęte umową w zakresie dotyczącym okresu rozliczeniowego oraz opłat należnych w momencie rozwiązywania umowy zawarte są w Regulaminie świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) Sp. z o.o. dla Abonentów.

W myśl § 5 ust. 2 OWU w przypadku jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez (...) Sp. z o.o. z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki została zawarta umowa, abonent będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz (...) Sp. z o.o. kary umownej w wysokości określonej na stronie 1 umowy, przy czym wysokość kary umownej będzie pomniejszana o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Natomiast zgodnie z § 3 ust. 7 OWU jeżeli abonent nie ureguluje zobowiązań wobec (...) Sp. z o.o. w oznaczonym terminie płatności lub naruszy postanowienia Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) Sp. z o.o. dla abonentów, (...) Sp. z o.o. zastrzega sobie prawo do rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym. Rozwiązanie umowy ze skutkiem natychmiastowym może nastąpić po podjęciu przez (...) Sp. z o.o. działań mających na celu poinformowanie abonenta o fakcie nieterminowego regulowania płatności, w szczególności poprzez wysłanie przez (...) Sp. z o.o. krótkiej wiadomości tekstowej lub w formie telefonicznego kontaktu konsultanta Centrum (...) Sp. z o.o. lub w formie pisemnego zawiadomienia.

( dowód: umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych w sieci PLUS, k. 60-61)

Po zawarciu umowy J. M. (1) nie uruchamiał otrzymanego routera, ponieważ miał on dostęp do Internetu z innego źródła. Na terenie budowy posiadał on laptopa, jednak nie próbował podłączyć do niego urządzenia. Telefon posiadany wówczas przez pozwanego nie korzystał z technologii (...).

( dowód : przesłuchanie pozwanego J. M. (1), k. 142)

J. M. (1) nie otrzymał żadnej z faktur wystawionych przez (...) Sp. z o.o. Nie były one wysyłane drogą elektroniczną, zaś te wysyłane drogą pocztową nie zostały doręczone ze względu na niepełne określenie adresu abonenta. Pozwany nie dokonał płatności za żadną z faktur. W związku z tym (...) Sp. z o.o. złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy i obciążyła z tego tytułu powoda karą umowną oraz notami odsetkowymi.

( dowody: przesłuchanie pozwanego J. M. (1), k. 142-143; faktury i noty obciążeniowe, k. 64-78)

W dniu 29 lipca 2015 r. (...) Sp. z o.o. zawarła z (...) (Luxembourg) S.A. z siedzibą w Luksemburgu umowę sprzedaży wierzytelności obejmującą m.in. wierzytelność w kwocie 3.553,40 zł wobec J. M. (1). Umowę w imieniu nabywcy wierzytelności zawarli Dyrektor K. A – P. S. (1) oraz Dyrektor K. B – J. W..

( dowód: umowa cesji wierzytelności z 29 lipca 2015 r., k. 37-42)

Zgodnie z Rejestrem Handlowym Spółek Luksemburg ( (...)) spółka (...) (Luxembourg) S.A. z siedzibą w Luksemburgu podejmuje zobowiązania wobec osób trzecich na podstawie wspólnego podpisu co najmniej dwóch administratorów, z których co najmniej jeden będzie Administratorem klasy A, a drugi klasy B we wszystkich sprawach albo wspólnego podpisu lub podpisu pojedynczego wszelkich osób, którym Rada Administracyjna przyznała pełnomocnictwo do składania podpisów, ale tylko w ramach tego pełnomocnictwa. W skład Rady Administracyjnej, zgodnie z powołanym rejestrem, wchodzą Dyrektorzy klasy B; J. W. i B. P. oraz Dyrektor klasy A A. G..

( dowód: wyciąg z rejestru, k. 32-33)

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę ustaleń faktycznych w sprawie stanowiły nie budzące wątpliwości co do swojej wiarygodności dokumenty w postaci zawartych umów wraz z załącznikami, faktur i not obciążeniowych, umowy cesji wierzytelności oraz wyciągów z rejestrów spółek.

Sąd ustalił stan faktyczny sprawy także w oparciu o dowód z przesłuchania pozwanego J. M. (1). Zeznania pozwanego, w zakresie odnoszącym się do stanu faktycznego sprawy, znajdowały pełne potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach, jak też nie były kwestionowane przez stronę przeciwną, dlatego też brak było podstaw do podważania ich wiarygodności.

W trybie art. 248 § 1 k.p.c. Sąd zwrócił się do spółki (...) o przekazanie dokumentu w postaci nagrania audio rozmów telefonicznych przeprowadzonych przez przedstawiciela spółki z pozwanym. Spółka wskazała, że nie posiada żądanych rozmów, ponieważ były one przeprowadzane przez pracowników firmy zewnętrznej która przechowuje je przez 24 miesiące.

Przechodząc do merytorycznej oceny powództwa podnieść należy, że umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych jest umową nazwaną uregulowaną w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne. W przepisach tej ustawy ustawodawca określił, że świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych (art. 56 ust. 1 ustawy), która to umowa definiuje stosunek prawny zachodzący pomiędzy dostawcą usług telekomunikacyjnych a usługobiorcą.

W niniejszej sprawie poprzednika prawnego powoda i pozwanego łączyły dwie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w postaci usługi transmisji danych w technologii (...). Pozwany argumentował, że skoro nie otrzymywał faktur to zawarte umowy nie są dla niego wiążące, jednak stanowisko to nie zasługiwało na uwzględnienie. Ze zgromadzonego materiału dowodowego, tj. z przedłożonych umów z podpisami pozwanego jednoznacznie wynika, że przyjął on ofertę spółki (...) na omawiane usługi. Sąd przyjął przy tym, że do zawarcia umów doszło w formie pisemnej, nie zaś jak wskazywał pozwany przy okazji przeprowadzonych rozmów telefonicznych. Wobec niedostępności treści powyższych rozmów uznać należało, że pozwany nie udowodnił, by już w ich trakcie doszło do złożenia wiążących oświadczeń przez strony. Nadto przeczy temu fakt, że już po rozmowach doszło do przesłania treści umów pozwanemu celem ich podpisania.

Okoliczności, na których powód oparł powództwo zostały przez pozwanego zakwestionowane, a zatem powinny zostać przez powoda wykazane w postępowaniu dowodowym. W szczególności pozwany podniósł, iż brak było podstaw do wystawienia faktur będących podstawą roszczenia, bowiem usługi których one dotyczyły nie były świadczone. Niezależnie od tego pozwany zakwestionował legitymację czynną strony powodowej, podkreślając, że powód zawierając umowę cesji był reprezentowany przez osobę nieuprawnioną.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Jest to wyrazem zasady, iż to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to one dysponują przedmiotem postępowania m. in. poprzez powoływanie i przedstawianie Sądowi wybranych przez siebie dowodów. Pozwany zaprzeczył legitymacji czynnej powoda oraz istnieniu dochodzonych wierzytelności. Zaprzeczenie zaś dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (orzeczenie SN z 28 kwietnia 1975 r., sygn. akt III CRN 26/75).

Wbrew twierdzeniom pełnomocnika strony powodowej było rzeczą oczywistą dla Sądu, że to na powodzie spoczywał ciężar wykazania zasadności roszczenia. Po pierwsze nie mógł odnieść skutku zarzut, jakoby pozwany utracił uprawnienie do kwestionowania należności wynikających z faktur, ponieważ nie wszczął on postępowania reklamacyjnego o którym mowa w art. 107 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne. Zgodnie z tym przepisem prawo dochodzenia w postępowaniu sądowym roszczeń określonych w ustawie, przysługuje użytkownikowi końcowemu po wyczerpaniu drogi postępowania reklamacyjnego. W niniejszym postępowaniu pozwany, z racji swojej roli procesowej, nie dochodził żadnych roszczeń, a więc powołany przepis nie mógł znaleźć zastosowania. Jego treść nie wyłącza zaś ochrony abonenta przed roszczeniami wynikającymi z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Sąd nie znalazł również podstaw do przyjęcia domniemania faktycznego z art. 231 k.p.c., które wyrażałoby się tym, że skoro pozwany nie kwestionował przed wniesieniem pozwu treści faktur za usługi telekomunikacyjne, to oznacza, że były one świadczone w sposób należyty i roszczenia z nich wynikające są uzasadnione. W realiach niniejszej sprawy Sąd ustalił, że pozwany nie otrzymał żadnej z wystawionych faktur, co jednoznacznie dyskwalifikuje tego typu domniemanie. W końcu wskazać należy, że to również na powodzie spoczywał ciężar wykazania, że przysługuje mu legitymacja czynna, tj. że skutecznie nabył od poprzednika prawnego dochodzoną wierzytelność. Skoro pozwany, opierając się na treści znajdującego się w aktach sprawy rejestru i umowy cesji podniósł, że osoba, która zawarła umowę w imieniu powoda w tymże rejestrze nie widnieje (czym zakwestionował legitymację czynną powoda) to na powodzie spoczywał ciężar wykazania, że osoba ta była osobą prawidłowo umocowaną do działania w imieniu spółki.

W ocenie Sądu strona powodowa nie udowodniła, że przysługuje jej dochodzone roszczenie, co uzasadniało oddalenie powództwa. Trafny okazał się zarzut nieprawidłowej reprezentacji cesjonariusza wierzytelności. Umowę cesji w imieniu powoda zawarli J. W. oraz P. S. (1). Druga z tych osób nie widnieje w znajdującym się w aktach sprawy rejestrze handlowym (k. 32-33). Dla skutecznej reprezentacji spółki konieczne było przy tym działanie dwóch dyrektorów. Skoro z rejestru wynika, że P. S. (1) nie był umocowany do reprezentacji spółki, to uznać należało, że powód nie nabył skutecznie dochodzonej wierzytelności. Pełnomocnik powoda miał przy tym możliwość przedłożenia dokumentów z których wynikałoby umocowanie P. S. (1) do reprezentacji, skoro powód zarzut nieprawidłowej reprezentacji podniósł już w sprzeciwie od nakazu zapłaty, a następnie szczegółowo odniósł się do niego w jednym z dalszych pism procesowych. Bierność strony powodowej w tym zakresie skutkowała uznaniem, że nie doszło do skutecznego przejścia wierzytelności na powoda, a zatem, ze nie jest on legitymowany do jej dochodzenia.

Niezależnie od powyższego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na uznanie roszczenia za udowodnione. Powód ograniczył się do przedłożenia treści umów o świadczenie telekomunikacyjne, zawierających skrótowe i nieczytelne określenie oferowanych świadczeń. Z ogólnych warunków umów wynika, że integralną ich część stanowiły m.in. cennik świadczenia usług telekomunikacyjnych w sieci (...) oraz Regulamin (...). Dokumenty te nie zostały przedłożone przez powoda, co uniemożliwiało merytoryczną weryfikację obciążeń z faktur, tym bardziej, że kwoty faktur nie odpowiadały swą wysokością kwotom wynikającym z umów.

Zdaniem Sądu niezasadne było też żądanie zapłaty kary umownej. Nie budziło wątpliwości Sądu, że roszczenie co do kwoty 3.320 zł stanowiło właśnie karę umowną, nie było zaś roszczeniem o zwrot udzielonej ulgi o której mowa w art. 57 ust. 6 Prawo telekomunikacyjnego. Zarówno umowa, jak i jej ogólne warunki, wprost używały pojęcia „kara umowna”. Z istoty ulgi wynika, że jest to obniżenie sumy, którą trzeba za coś zapłacić. Z zastosowaniem ulgi telekomunikacyjnej wiąże się więc pewna opłata bazowa pomniejszona o tę właśnie ulgę, czego wynikiem jest odpowiednio obniżone świadczenie abonenta. W treści zawartych umów brak jest określenia kwoty bazowej oraz kwoty udzielonej ulgi, co prowadzi do jednoznacznego wniosku, że strony zastrzegły w umowie karę umowną.

Zgodnie z art. 483 § 1 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). W rozpoznawanej sprawie, kara umowna została zastrzeżona na wypadek wypowiedzenia umowy na skutek nieuiszczenia należności za świadczone usługi. Zatem świadczenie pozwanego w ramach tego stosunku zobowiązaniowego polegało na uiszczaniu comiesięcznych opłat, a więc miało charakter pieniężny. Tymczasem kara umowna może zostać zastrzeżona tylko i wyłącznie dla zobowiązań niepieniężnych. Skutkuje to uznaniem omawianych postanowień umownych za sprzecznych z ustawą, a więc nieważnych (art. 58 § 1 i 3 k.c.) W orzecznictwie wyraźnie przyjęto, że w wypadku, gdy odstąpienie od umowy spowodowane jest wyłącznie niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem świadczenia pieniężnego przez kontrahenta, należy uznać, że kara umowna zastrzeżona na wypadek odstąpienia od umowy z tej przyczyny, w istocie stanowi pośrednio sankcję za niewykonanie lub nienależyte wykonanie świadczenia pieniężnego. W takiej sytuacji żądanie zapłaty kary umownej nie jest uzasadnione, a samo postanowienie przewidujące takie uprawnienie jest sprzeczne z dyspozycją bezwzględnie obowiązującego art. 483 § 1 k.c. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 lipca 2017 r., I ACa 220/17, LEX nr 2437869). Powołany pogląd należy odpowiednio zastosować do wypowiedzenia umowy z powodu niewykonania świadczenia pieniężnego, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Wymienione wyżej argumenty przemawiały za oddaleniem powództwa, o czym Sąd orzekł w punkcie I sentencji wyroku na podstawie art. 6 k.c. oraz art. 483 § 1 k.c. w zw. z art. 58 § 1 i 3 k.c. O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, tj. na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., zasądzając od powoda (...) Luxembourg S.A. z siedzibą w Luksemburgu na rzecz pozwanego J. M. (1) kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na koszty te składa się opłata skarbowa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie radcy prawnego reprezentującego pozwanego w kwocie 1.200 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesiona pozwu. W punkcie II sentencji wyroku Sąd omyłkowo określił powoda pozwanym, zaś pozwanego powodem, które to uchybienie naprawione zostało w drodze sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w rep. C

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda

3.  odpis postanowienia o sprostowaniu doręczyć pełnomocnikom stron

4.  akta przedłożyć z wpływem lub za 21 dni z zpo

(...) P. S. (2)