Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział X Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Magdalena Barska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. – Ś. w G. – A. M.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 czerwca 2018 roku sprawy

J. C. (C.), syna Z. i M. z domu, urodzonego z dniu 16 marca 1957 roku w G.

oskarżonego o to, że:

w okresie od dnia 04 lutego 2017 roku do dnia 13 lipca 2017 roku, w G. przy ul. (...), poprzez połączenie przewodów elektrycznych w skrzynce zdemontowanego licznika energii elektrycznej a następnie podłączenie i użytkowanie elektrycznych urządzeń odbiorczych mieszkania dokonał kradzieży energii elektrycznej o nieustalonej wartości, czym działał na szkodę (...) S.A, tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 i 5 k.k.

***

I.  oskarżonego J. C. (C.) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, z tym jednak zastrzeżeniem, że dokonał go w nieustalonym okresie, jednak nie wcześniej niż 04 lutego 2017 roku i nie później niż do 13 lipca 2017 roku, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 278 § 1 i 5 k.k. i za to skazuje go, a przy zastosowaniu art. 37a k.k. i na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b, § 2 pkt 1 i 3 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierza mu za to karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku świadczenia, nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 13 lipca 2017 roku, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności,

III.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art.. 1 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie w wysokości 190, 00 złotych (sto dziewięćdziesiąt złotych i 00/100), w tym kwotę 120 złotych (sto dwadzieścia złotych i 00/100) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 968/17

UZASADNIENIE

W związku ze złożeniem wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku w trybie art. 422 § 2 k.p.k. ze wskazaniem, że wniosek dotyczy orzeczenia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu Sąd stosownie do treści art. 424 § 3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia w sprawie.

J. C. w nieustalonym okresie, jednak nie wcześniej niż 04 lutego 2017 roku i nie później niż do 13 lipca 2017 roku, w G. przy ul. (...), poprzez połączenie przewodów elektrycznych w skrzynce zdemontowanego licznika energii elektrycznej a następnie podłączenie i użytkowanie elektrycznych urządzeń odbiorczych mieszkania dokonał kradzieży energii elektrycznej o nieustalonej wartości, czym działał na szkodę (...) S.A.

dowody: notatka urzędowa k.2; protokół zatrzymania osoby k.3-4; protokół oględzin k.5-7; dokumentacja fotograficzna k.8-12; zeznania świadka M. M. (2) k.13-15; protokół kontroli k.15-17;zeznania świadka J. A. k.27-28; dokumenty z postępowania PR 1 Ds.287.2017 k.29-32; informacja dotycząca zużycia energii k.36-38; wyjaśnienia oskarżonego k. 41-42; dane o karalności k.45-49, 77-79;

Wyrokiem z dnia 15 czerwca 2018 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku, wydanym w sprawie o sygn. akt X K 968/17 uznał J. C. za winnego popełnienia wyżej opisanego czynu, czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 278 § 1 i 5 k.k. i za to skazał go, a przy zastosowaniu art. 37a k.k. i na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b, § 2 pkt 1 i 3 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu za to karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku świadczenia, nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym. Nadto, na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 13 lipca 2017 roku, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności. Ponadto, na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art.. 1 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie w wysokości 190, 00 złotych (sto dziewięćdziesiąt złotych i 00/100), w tym kwotę 120 złotych (sto dwadzieścia złotych i 00/100) tytułem opłaty.

J. C. ma wykształcenie zawodowe, jest mechanikiem samochodowym. Jest kawalerem ma dwoje dzieci, które jednak nie pozostają na jego utrzymaniu. W chwili jego przesłuchiwania podał, że jest bezrobotny, utrzymuje się z praw dorywczych – zbierania surowców wtórnych. Stan jego zdrowia jest dobry. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio karany.

dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 41-42; dane o karalności k.45-49, 77-79; notatka urzędowa k.2; protokół zatrzymania osoby k.3-4; protokół oględzin k.5-7; dokumentacja fotograficzna k.8-12; zeznania świadka M. M. (2) k.13-15; protokół kontroli k.15-17;zeznania świadka J. A. k.27-28; dokumenty z postępowania PR 1 Ds.287.2017 k.29-32; informacja dotycząca zużycia energii k.36-38

J. C. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył krótkie wyjaśnienia.

vide: wyjaśnienia oskarżonego k. 41-42

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonego J. C. odnośnie stawianego mu zarzutu nie budziły wątpliwości i nie były kwestionowane przez strony niniejszego postępowania, w szczególności przez oskarżonego. Oskarżony złożył bowiem oświadczenia, które znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy, a w których przyznał się do popełnienia przypisanego mu występku. Wyjaśnił on przy tym przyczyny swojego postępowania, a także sposób, w jaki doszło do popełnienia przez niego przestępstwa, a jego depozycje w tym zakresie znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków oraz dokumentach zabezpieczonych w aktach sprawy. Sąd zważył, że przepis art. 278 § 1 i 5 k.k. stanowi, że czynu tego dopuszcza się osoba, która kradnie energię. W przedmiotowej sprawie oskarżony, jak sam przyznał, podłączył przewody w skrzynce licznikowej, pobierając prąd bez ponoszenia za niego opłat. Oskarżony wyczerpał zatem swoim działaniem znamiona tego występku.

W ocenie Sądu oskarżonemu przypisać można także winę w popełnieniu omawianego czynu. Oskarżony ze względu na wiek jest osobą zdolną do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Rozpoczynając rozważania dotyczące wymierzonej oskarżonemu kary Sąd zważył, że miał na uwadze całokształt okoliczności w jakich doszło do popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu oraz rodzaj i charakter naruszonych przez niego norm właściwego zachowania się. Sąd ponadto wziął pod uwagę przy jej wymiarze dyrektywy wskazane w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Ponadto, Sąd kierował się dyrektywą wymierzania kar nieizolacyjnych wynikającą z treści art. 58 § 1 k.k., który to przepis przewiduje stosowanie kary pozbawienia wolności zarówno bezwzględnej, jak i z warunkowym zawieszeniem jej wykonania tylko wówczas, gdy inne kary i środki karne nie mogą spełnić celów kary.

Te właśnie zasady Sąd miał na uwadze uznając, iż w przedmiotowej sprawie za czyn popełniony przez oskarżonego karą adekwatną będzie kara 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegająca na obowiązku wykonywania przez ten okres nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym. Sąd orzeczenie w tym zakresie wydał na podstawie art. 278a § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 37a k.k. oraz art. 34 § 1, 1a pk 1, 1b i § 2 pkt 1 i 3 k.k. oraz art. 35 § 1 k.k. Zważyć przy tym należy, że art. 37a k.k. umożliwia wymierzenie kary grzywny lub ograniczenia wolności do czynów zagrożonych wyłącznie karą pozbawienia wolności do lat 8, a zatem niewątpliwie możliwe było jego zastosowanie w niniejszej sprawie.

Wymierzając oskarżonemu karę w takiej wysokości Sąd miał na uwadze umiarkowanie wysoką społeczną szkodliwość jego czynu. Oskarżony popełnił bowiem czyn umyślnie, wykazując się tym samym lekceważącym stosunkiem do obowiązujących norm prawnych. Sąd wziął także pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego, w tym za czyn podobny (w sprawie o sygn. akt X K 284/17). Natomiast jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przyznanie się przez oskarżonego do winy oraz wyrażoną przez niego skruchę ; warto również uwzględnić okoliczności podane przez oskarżonego – w szczególności zaś to, iż utracił on zatrudnienie, a tym samym nie miał środków na opłacenie rachunków, a jego utrzymanie opierało się wyłącznie na dochodach uzyskanych ze zbierania surowców wtórnych. Ponadto oskarżony wyraził chęć spłaty zobowiązania wobec pokrzywdzonego.

Ponadto Sąd miał na względzie cele zapobiegawcze jakie orzeczona kara ma spełnić wobec J. C., jak również oddziaływanie w ramach prewencji ogólnej – tj. uwidocznienie, iż naruszanie norm prawnych związanych z ochroną mienia, zawsze będzie wiązało się z odpowiednio dostosowaną do wagi tego czynu reakcją karną. Uwzględniając zatem wszystkie stawiane karze cele, Sąd doszedł do przekonania, że kara ograniczenia wolności urzeczywistni je pełniej aniżeli kara grzywny albo pozbawienia wolności – która, z uwagi na treść art. 69 § 1 k.k. nie mogłaby zostać wymierzona oskarżonemu z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W przekonaniu Sądu kara ograniczenia wolności w orzeczonym wymiarze, jako realna dolegliwość, związana z koniecznością wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, winna stanowić dla J. C. bodziec do refleksji nad właściwym, zgodnym z prawem sposobem postępowania w przyszłości. Posiada ona w ocenie Sądu również doniosły walor w zakresie prewencji ogólnospołecznej, kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta pozwoli w szczególności oskarżonemu na normalne funkcjonowanie, w tym prowadzenie pracy zarobkowej i uregulowanie opłat związanych z nielegalnym poborem prądu. O ile natomiast oskarżony nie będzie wywiązywał się z nałożonych na niego w ramach kary ograniczenia wolności obowiązków, wówczas możliwe jest przecież skorzystanie z instytucji zastępczej kary pozbawienia wolności.

Sąd pragnie odnieść się również do kwestii obowiązku naprawienia szkody stosownie do art. 46 § 1 k.k. Zważyć należy, iż dla wydania orzeczenia w tym zakresie konieczne jest wpierw ustalenie konkretnej, rzeczywistej szkody. W przedmiotowej sprawie ustalenie takie nie było możliwe; nie tylko bowiem nie sposób ustalić przez jaki konkretnie okres oskarżony dokonywał kradzieży energii (przy czym każda godzina i minuta zmieniają wysokość wyrządzonej szkody), ale co więcej nie sposób stwierdzić, jakie urządzenia były przez nich podłączone do źródła nielegalnego poboru energii, a także przez jaki okres oraz jaka była ich moc poborowa w tym czasie (co uzależnione jest również od sposobu ich pracy). Sąd zmuszony byłby również uwzględniać wszelkie przerwy w poborze energii i inne związane z tym okoliczności, np. odłączenie od sieci. W rezultacie, nie ma możliwości ustalenia wysokości szkody w przedmiotowej sprawie.

Sąd zważył, że w wypadku wystąpienia wątpliwości co do rozmiaru wyrządzonej szkody sąd rozstrzyga ją w granicach możliwości dowodowych. Gdy całej szkody nie da się ustalić, sąd orzeka obowiązek naprawienia szkody w części (tak też Sąd Apelacyjny w Krakowie, sygn. akt II Aka 209/15). Jednakże, z uwagi na argumenty podane wyżej, również takie rozstrzygnięcie nie było w ocenie Sądu możliwe. Nie sposób bowiem określić, czy wskazana przez Sąd kwota rzeczywiście tylko częściowo będzie kompensować szkodę pokrzywdzonego, czy też przekroczy jej wartość.

Sąd zważył również, że zgodnie z treścią art. 46 § 2 k.k. jeżeli orzeczenie obowiązku określonego w § 1 jest znacznie utrudnione, sąd może orzec zamiast tego obowiązku nawiązkę w wysokości do 200 000 złotych na rzecz pokrzywdzonego. W przedmiotowej sprawie Sąd uznał, że wydanie takiego orzeczenia nie było celowe, a sam pokrzywdzony o to nie wnosił. Na marginesie jedynie należy wskazać, że pokrzywdzony ma możliwość naliczenia oskarżonemu opłaty dodatkowej i może dochodzić jej zapłaty w postępowaniu cywilnym.

Ponadto, Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 49/83 poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego J. C. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie w wysokości 190, 00 złotych (sto dziewięćdziesiąt złotych i 00/100), w tym kwotę 120, 00 złotych (sto dwadzieścia złotych, 00/100) tytułem opłaty. W ocenie Sądu, zdolności majątkowe oskarżonego nie stoją na przeszkodzie temu, by poniósł on koszty wywołane jego nagannym postępowaniem. Ponadto oskarżony jest osobą, która z uwagi na wiek i stan zdrowia może podjąć pracę zarobkową, dlatego Sąd nie znalazł podstaw, by zwolnić go z konieczności ponoszenia w/w kosztów.