Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 października 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Anna Ciechanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – I. R.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 05 października 2016 roku sprawy

D. S., syna P. i B. z domu S., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 26 października 2015 roku w miejscowości K. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 4 sztuk kołpaków samochodowych firmy (...) z samochodu V. (...) o nr rej. W 342 V., czym spowodował straty w wysokości 600 złotych na szkodę W. R., tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

***

I.  oskarżonego D. S. (S.) w ramach czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 26 października 2015 roku w miejscowości K. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia trzech kołpaków samochodowych marki V. z samochodu V. (...) o nr rej. W 342 V. oraz usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia jednego kołpaka samochodowego marki V. z tego pojazdu, przy czym łączna wartość wszystkich kołpaków samochodowych wynosiła około 220 złotych, czym działał na szkodę W. R., czyn ten przy zastosowaniu art. 9 § 1 k.k. kwalifikuje z art. 119 § 1 k.w. i za to skazuje go, a na mocy art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 20 § 1 i 2 pkt 1 – 3 k.w. w zw. z art. 21 § 1 k.w. wymierza mu za to karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie,

II.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 17 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z dnia 05 listopada 2015 roku) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 1200,00 złotych (jeden tysiąc dwieście złotych i 00/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu D. S. z urzędu,

III.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 k.p.k., 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt X K 221/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. S. zamieszkuje wraz z rodziną miejscowości K.. Jego sąsiadem jest W. R..

D. S. postanowił odkręcić i zabrać kołpaki z pojazdu marki V. (...) o nr rej. W 342 V., należącego do W. R., a następnie zamierzał owe przedmioty sprzedać, a uzyskane w ten sposób środki przeznaczyć na utrzymanie swoje i swojej rodziny. Owe kołpaki osłaniały w w/w pojeździe felgi na kołach o wielkości 15”. W dniu 26 października 2015 roku około 7.00 D. S. odkręcił i zabrał z kół w/w pojazdu trzy plastykowe osłony felg samochodowych, tzw. „kołpaki”, które odłożył na bok. W chwili, gdy kucał, ażeby odkręcić czwartą osłonę felgi (kołpak), którą również chciał zabrać, podszedł do niego W. R. i zapytał się go co robi. D. S. przestraszył się, oddał W. R. kołpaki i przeprosił go za swoje zachowanie.

dowody: notatka urzędowa k.; oświadczenie k.6 załącznika, protokół przeszukania k.20-22, protokół oględzin rzeczy k. 7-8; wyjaśnienia oskarżonego k.17-18,32-33,99-100; zeznania świadka W. R. k. 4, protokół zatrzymania k.11; wydruki z portalu allegro.pl dotyczące cen kołpaków k.93-97

D. S. jest bezdzietnym kawalerem, który uczy się, nie pracuje. Nie posiada majątku, nie otrzymuje dochodów. Nie był leczony psychiatrycznie, odwykowo ani neurologicznie. Nie był uprzednio karany.

dowody: dane osobopoznawcze k. 22; dane o karalności k. 26; dane z wyjaśnień oskarżonego k. 98; informacja o dochodach k.55, 63-64, 67-68

Przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego D. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Stanowisko to podtrzymał w toku kolejnego przesłuchania, a podczas rozprawy głównej podał, że z jego strony była próba zabrania kołpaków.

vide: wyjaśnienia oskarżonego k. 17-18,32-33,99-100

Sąd zważył, co następuje:

Poddając szczegółowej analizie przeprowadzone w toku rozprawy głównej dowody, Sąd doszedł do przekonania, że choć oskarżonemu należało przypisać sprawstwo czynu polegającego na kradzieży trzech osłon felgi samochodowej tzw. kołpaków i usiłowania kradzieży czwartego z nich, to jednak z uwagi na wartość skradzionego mienia, konieczne było jego zakwalifikowanie jako wykroczenia z art. 119 § 1 k.w.

Ustaleń faktycznych dokonał Sąd zwłaszcza w oparciu o wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego złożone w toku postępowania przygotowawczego oraz zeznania świadka W. R., a także na podstawie ujawnionych w toku postępowania dokumentów.

Jako wiarygodne ocenił Sąd zeznania świadka W. R., który w sposób zwięzły i spontaniczny opowiedział o znanych mu okolicznościach dotyczących przypisanego oskarżonemu czynu. Świadek w swoich depozycjach w sposób rzeczowy, konsekwentny i spójny ze swoimi uprzednimi oświadczeniami procesowymi opisał zachowanie oskarżonego, w szczególności po popełnieniu kradzieży. Niewątpliwie na wiarę zasługiwały również te zeznania świadka, w których podał on czas, w którym użytkował owe osłony felg przed ich kradzieżą. Świadek wyjaśnił przy tym, iż kwota, wskazana zarówno w treści stawianego oskarżonego zarzutu, jak i w jego depozycjach, a odnosząca się do wartości owych „kołpaków” wynikała z informacji uzyskanej od Policji, która z kolei posiadała ją z autoryzowanego salonu (...). Świadek nie potrafił samodzielnie wskazać wartości owych przedmiotów, stwierdził jednakże, iż gdyby nie zostały kupione w salonie kosztowałaby „o połowę mniej”. Również w tej części oświadczenia świadka należy ocenić jako polegające na prawdzie, albowiem wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego potwierdzają, iż autoryzowane salony marek samochodowych mają wyższe ceny niż inni dystrybutorzy. W rezultacie Sąd zważył, że zeznania tego świadka były wiarygodne i jako takie stanowiły podstawę dokonywanych przez Sąd ustaleń faktycznych w sprawie.

Rekonstrukcji stanu faktycznego w sprawie dokonał Sąd również w oparciu o ujawnione w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k. bez odczytywania i zaliczone w poczet materiału dowodowego w całości dokumenty z akt niniejszej sprawy, do których należą m.in. : dane osobopoznawcze, dane o karalności, protokół zatrzymania, protokół przeszukania, protokół oględzin rzeczy oraz informacja od W. R. i wydruki z portalu allegro, dotyczące wartości używanych, nieuszkodzonych osłon na felgi samochodowe, tzw. kołpaków na koła wielkości 15”. Brak jest bowiem w sprawie innych dokumentów, które mogłyby zakwestionować ich treści w nich zawarte, a w odniesieniu do dokumentów urzędowych również ich autorstwo i autentyczność. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią wiarygodnych wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka W. R., Sąd uznał, iż brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów. Jest to szczególnie istotne w odniesieniu do dołączonych do akt informacji dotyczących średnich cen sprzedaży tzw. kołpaków na koła wielkości 15” do pojazdu marki V. (...); zawarte w nich dane podane pozwoliły bowiem na ustalenie przybliżonej wartości skradzionego przez oskarżonego mienia – tj. kwoty 220 złotych.

Odnosząc się do dołączonych do akt informacji dotyczące wartości używanych, nieuszkodzonych osłon na felgi samochodowe, tzw. kołpaków na koła wielkości 15” Sąd zważył, iż wskazywały one, że uśredniona wartość takiej jednej osłony wynosi około 55 złotych. Wartość tych przedmiotów, wynikająca z powyższych informacji, jest przy tym w ocenie Sądu zgodna z treścią zeznań świadka W. R., który podał, że choć owe „kołpaki” były nieuszkodzone, to jednak były użytkowane kilka miesięcy i były plastykowe. Oczywistym jest przy tym dla Sądu, w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, że po kilku miesiącach użytkowania plastykowych osłon na felgi samochodowe noszą one związane z tym ślady, choćby niewielkie. Co więcej, wartość tych przedmiotów niewątpliwie jest niższa od wartości nowych przedmiotów tego typu. Skoro oskarżyciel publiczny nie dostarczył przy tym dowodów, które potwierdziłyby, że wartość owych osłon na felgi samochodowe wynosiła rzeczywiście 600 złotych, Sąd z urzędu, na mocy art. 167 § 1 zd. 3 k.p.k., przeprowadził ten dowód i przyjął go za podstawę dokonywania ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd pragnie również zauważyć, że postępowanie w przedmiotowe sprawie toczyło się stosownie do przepisów art. 167 i art. 366 k.p.k. obowiązujących po dniu 1 lipca 2015 roku, a zatem w formule tzw. procesu kontradyktoryjnego (akt oskarżenia wniesiony został 24.03.2016 roku). Prokurator nie zgłosił jednakże w toku rozprawy głównej jakichkolwiek wniosków dowodowych; oparł i podtrzymywał swoją skargę wyłącznie na tych dowodach, które zostały dołączone do akt sprawy w toku dochodzenia i wskazane w akcie oskarżenia. Oskarżyciel publiczny nie złożył również wniosku o uzupełnienie przewodu sądowego w inny sposób. Warto przy tym przypomnieć, iż poszukiwanie takich dowodów obciąża Prokuratora, jako oskarżyciela publicznego. O ile zatem oskarżyciel publiczny uważał, że wartość owych przedmiotów była inna niż ta wynikająca z treści informacji z portalu allegro, winien był przedłożyć stosowny dowód w tym zakresie lub złożyć wniosek dowodowy o jego przeprowadzenie.

W świetle tak ukształtowanego i ocenionego całokształtu materiału dowodowego, Sąd jako wiarygodne ocenił wyjaśnienia D. S.. Oskarżony w treści swoich depozycji przyznał się do zarzucanego mu czynu, choć jednocześnie wskazywał, iż była to jedynie próba jego popełnienia, albowiem kołpaki zostały przez niego automatycznie zwrócone (k.99). Sąd zważył jednak, iż fakt, że oskarżony nie zabrał z miejsca kradzieży owych przedmiotów nie oznacza, że nie dokonał on ich zaboru, co zostanie omówione w dalszej części uzasadnienia. Niewątpliwie jednak D. S. przyznał się do tego, że odkręcił i zdjął trzy kołpaki z pojazdu należącego do swojego sąsiada W. R. i chciał odkręcić i zdjąć czwarty z nich, lecz przeszkodził mu w tym sam pokrzywdzony. Tego rodzaju oświadczenia oskarżonego znajdują potwierdzenie w wiarygodnych zeznaniach świadka W. R., brak było zatem podstaw, ażeby odmówić im wiary. Niewątpliwie prawdziwe były również te wyjaśnienia oskarżonego, w których podał on, że od razu oddał owe kołpaki ich posiadaczowi, tj. W. R., albowiem również ta okoliczność znalazła potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, w tym w zeznaniach samego pokrzywdzonego. W rezultacie Sąd uznał, że oświadczenia procesowe oskarżonego zasługiwały na wiarę.

Mając na względzie prezentowaną powyżej ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego należało dojść do przekonania, iż niewątpliwym jest, że D. S. dopuścił się czynu polegającego na tym, że w dniu 26 października 2015 roku w miejscowości K. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia trzech kołpaków samochodowych marki V. z samochodu V. (...) o nr rej. W 342 V. oraz usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia jednego kołpaka samochodowego marki V. z tego pojazdu, przy czym łączna wartość wszystkich kołpaków samochodowych wynosiła około 220 złotych, czym działał na szkodę W. R., Oczywistym jest bowiem, że oskarżony wyjął bowiem rzeczone przedmioty spod władztwa ich prawnego posiadacza, wbrew jego woli i przejął we własne władanie. Warto przy tym podkreślić, że oskarżony odkręcił trzy kołpaki, zdjął je z kół i odłożył na bok, niewątpliwie realizując czyn zabroniony polegający na kradzieży; bez znaczenia pozostaje natomiast to, że owe przedmioty nie zostały przez oskarżonego zabrane z miejsca kradzieży. Sam fakt ich zdjęcia z kół i odłożenia na bok, skąd miały zostać w dalszej kolejności zabrane i, następnie, zbyte oznacza, że w odniesieniu do owych trzech osłon felg samochodowych ów czyn wkroczył w fazę stadialną dokonania. W odniesieniu natomiast do czwartej osłony felgi samochodowej, której oskarżony nie zdążył zdjąć z koła i w posiadanie której w związku z tym jeszcze nie wszedł, należało stwierdzić, że czyn oskarżonego nie wykroczył poza fazę usiłowania, opisaną przez art. 11 § 1 k.w. Stosownie do tego przepisu odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje. W przedmiotowej sprawie oskarżony niewątpliwie chciał zdjąć, a następnie zabrać czwarty kołpak z kół pojazdu należącego do W. R., jednakże z uwagi na interwencję samego pokrzywdzonego nie dokonał tego; okoliczności te znajdują potwierdzenie zarówno w wyjaśnieniach samego oskarżonego, jak i w zeznaniach pokrzywdzonego i brak było podstaw, ażeby nie dać im wiary (bez względu na to, że w dokumentacji zdjęciowej dołączonej do protokołu oględzin wszystkie cztery kołpaki są zdjęte z kół w/w pojazdu). Z tego względu Sąd odpowiednio zmodyfikował opis przypisanego oskarżonemu czynu w stosunku do treści zarzutu.

Sąd zważył dalej, że okoliczność podawana przez oskarżonego w toku pierwszych swoich wyjaśnień, że planował zbyć ów towar przemawiała za przyjęciem, że nie zamierzał on go zwrócić, lecz rozporządzić nim jak właściciel. Tym samym i w tym zakresie doszło do wyczerpania znamion kradzieży, gdyż niewątpliwie oskarżony wiedział, że mienie to stanowi cudzą własność i w pełni świadomie zabrał je lub (w odniesieniu do jednego kołpaka) usiłował je zabrać w celu dalszego zbycia. Powyższe zachowanie wyczerpuje znamiona kradzieży, o której mowa w art. 278 § 1 k.k. i w art. 119 § 1 k.w. Sąd stwierdził przy tym, że z uwagi na ustaloną wartość mienia czyn oskarżonego musiał zostać zakwalifikowany jako wykroczenie z art. 119 § 1 k.k. Przepis ten przewiduje bowiem odpowiedzialność jak za wykroczenie za dokonanie kradzieży mienia, którego wartość zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 27 września 2013 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 25 października 2013 r., poz. 1247), nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. Mając zaś na względzie powyższe, Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie jest owa kwota stanowiąca ¼ minimalnego wynagrodzenia równa była w dacie orzekania 462, 50 zł. Uwzględniając powyższe Sąd zakwalifikował zatem czyn przypisany oskarżonemu, a odnoszący się do przedmiotów których wartość wynosiła około 220 złotych, jako wykroczenie z art. 9 § 1 k.w. w zw. z art. 119 § 1 k.w. Sąd przyjął za podstawę prawną czynu przypisanego oskarżonemu również art. 9 § 1 k.w., albowiem wyczerpywał on znamiona wykroczeń określonych w dwóch przepisach ustawy tj. w art. 119 § 1 k.w. oraz w art. 119 § 1 i 2 k.w. Stosownie do art. 9 § 1 k.w. jeżeli czyn wyczerpuje znamiona wykroczeń określonych w dwóch lub więcej przepisach ustawy, stosuje się przepis przewidujący najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów. W przedmiotowej sprawie zagrożenie zarówno dla wykroczenia kradzieży, opisanego w art. 119 § 1 k.w., jak i dla usiłowania (art. 119 § 1 i 2 k.w. w zw. z art. 11 § 2 i 2 k.w.) jest tożsame, jednakże Sąd uznał, że przyjęcie w kwalifikacji prawnej art. 119 § 1 k.k., a zatem kradzieży w jej fazie dokonania, lepiej charakteryzuje czyn, którego dopuścił się oskarżony.

Odnosząc się do kwestii kary Sąd kierował się wskazaniami określonymi w art. 33 § 1 i 2 k.w. Przepisy te stanowią, że Organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia. W przedmiotowej sprawie Sąd uwzględnił jako okoliczność łagodzącą młody wiek oskarżonego, jego dotychczasową niekaralność oraz fakt, że oddał on pokrzywdzonemu kołpaki i przeprosił go za to, że dopuścił się czynu zabronionego na jego szkodę. Sąd wziął również pod uwagę fakt, że oskarżony nie ma dochodów, nie dysponuje majątkiem i nadal się uczy. Uwzględniając te wszystkie okoliczności Sąd, na mocy art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 20 § 1 i 2 pkt 1 – 3 k.w. i art. 21 § 1 k.w. wymierzył oskarżonemu karę 1 miesiąca ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Wymierzona kara ograniczenia wolności pozwoli na normalne funkcjonowanie oskarżonego w warunkach wolności kontrolowanej. Orzeczona kara spełni w ocenie Sądu cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a jednocześnie zaspokoi społeczne potrzeby poczucia sprawiedliwości – w szczególności uwidoczni, iż lekceważenie norm prawnych zawsze będzie wiązało się z odpowiednio dostosowaną do wagi tego czynu reakcją karną. Warto przy tym zauważyć, że kara ograniczenia wolności polegająca na świadczeniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy wskazanej przez Sąd została orzeczona w minimalnym wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, co oznacza, że pozwoli ona kontynuować oskarżonemu naukę.

Sąd orzekł również w przedmiocie kosztów procesu. I tak, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 17 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z dnia 05 listopada 2015 roku) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 1200,00 złotych (jeden tysiąc dwieście złotych i 00/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu D. S. z urzędu. W dalszej części orzeczenia Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 k.p.k., 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa. Sąd zważył, że oskarżony jest osobą niepracującą (uczy się), nie osiąga dochodów i nie ma majątku, a zatem nie posiada środków na ich pokrycie. Co więcej, wszelkie koszty związane z prowadzonym postępowaniem karnym, gdyby D. S. został nimi obciążony, w rzeczywistości dotknęłyby jego rodzinę. Z tego względu Sąd zwolnił oskarżonego od ich ponoszenia.