Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku X Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant: Mateusz Patelczyk

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. w G.

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2018 r. na rozprawie

sprawy (...) , syna M. i A. z domu C., ur. (...) w W. (Ukraina)

oskarżonego o to, że :

w dniu 30 czerwca 2017 roku w G. na ul. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości co zostało potwierdzone dwukrotnym badaniem urządzeniem A. X. z wynikiem badania I wynik – 0,532 ‰, badanie II wynik – 0,518 ‰ alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził pojazd mechaniczny marki (...) o nr rejestracyjnym (...) z naczepą o nr rejestracyjnym (...) w ruchu lądowym,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  ustalając, iż oskarżony V. V. dopuścił się popełnienia czynu opisanego aktem oskarżenia, to jest występku z art. 178a § 1 kk i uznając, iż wina oskarżonego jak i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66 § 1 i § 2 kk w zw. z art. 67 § 1 kk warunkowo umarza postępowanie karne na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok;

II.  na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 3.000 (trzech tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy adw. A. K. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych 60/100) tytułem kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu wraz z podatkiem VAT;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) w zw. z art. 617 k.p.k. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt: X K 128/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

V. V. w dniu 30 czerwca 2017r. do godziny 15.00 – 16.00 spożywał alkohol w postaci butelki piwa o pojemności 0,33 ml i 100 ml wódki.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego V. V. k. 12-14, 167v.

Tego samego dnia, w godzinach wieczornych V. V. na polecenie przełożonego udał się na ul. (...) w celu przestawienia samochodu ciężarowego z parkingu na bazę kontenerową (...). Około godziny 20.40 V. V. podjechał pojazdem marki (...) o nr rej. (...) wraz z naczepą W. o nr rej. (...) do bramy nr 3, gdzie został zatrzymany przez pracownika (...) B. L., który zawiadomił policję. Jednocześnie przeprowadzono kontrolę stanu trzeźwości urządzeniem A. X. z wynikiem o godzinie 20.49: 0,532 ‰ alkoholu w wydychanym powietrzu i o godzinie 21.04: 0,518 ‰ alkoholu w wydychanym powietrzu. Następnie na miejsce przybył partol Policji. W toku kontroli w/w ponownie poddano badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badania wykonane w trakcie kontroli urządzeniem Alkometr A2 0/04 wykazały u V. V. 0,24 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu o godzinie 21:23 i 0,20 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu o godzinie 21:32. Oba urządzenia pomiarowe były sprawne w czasie badań.

Dowód: zeznania świadków: P. B. k. 54-56; B. L. k. 58-59, protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 3, 4, 6, świadectwo wzorcowe k. 5, 7., wyjaśnienia oskarżonego k. 12-14, zapis monitoringu k. 62-72.

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w dniu 4 lipca 2017 roku w charakterze podejrzanego V. V. oświadczył, iż rozumie treść stawianego mu zarzutu i przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Nadto w sposób zwięzły opisał okoliczności jego popełnienia.

Na rozprawie w dniu 27 marca 2018 roku oskarżony V. V. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień i podtrzymał to co wyjaśniał wcześniej.

Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego odsyłając do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

vide: wyjaśnienia oskarżonego V. V. k. 12-14, 167v.

V. V. jest narodowości ukraińskiej, do Polski przyjechał w celach zarobkowych. Ma wykształcenie średnie. Jest żonaty i ma troje dzieci, na jego utrzymaniu pozostaje żona i syn, który studiuje. Pracuje jako kierowca osiągając z tego tytułu dochód w wysokości około 2.000 zł miesięcznie. Stan ogólny jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.

Dowody: dane osobopoznawcze k. 12-13.; dane o karalności k. 162.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oskarżonego odnośnie zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Do powyższego przekonania doszedł Sąd w oparciu o całokształt ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego w zakresie, w jakim został on uznany za wiarygodny, w szczególności w oparciu o wyjaśnienia samego oskarżonego oraz o protokoły z przebiegu badania stanu trzeźwości.

Za polegające na prawdzie uznał Sąd zeznania świadków – funkcjonariuszy Policji P. B. i B. L. złożone w toku postępowania przygotowawczego. Świadkowie w sposób spójny i rzeczowy przytoczyli bowiem okoliczności związane z zatrzymaniem oskarżonego celem przeprowadzenia kontroli drogowej oraz jej przebieg. Przedstawione przez nich fakty w pełni znajdują oparcie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności w danych zawartych w protokołach z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym. Nie były również kwestionowane przez oskarżonego w toku postępowania.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w postaci: danych o karalności, danych osobopoznawczych, protokołów z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym oraz świadectw wzorcowych. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów. Dowody te mają szczególny charakter, gdyż w korelacji z zeznaniami funkcjonariuszy Policji stanowią jedną z podstaw do ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu oskarżeniem czynu.

W świetle powyższych rozważań za wiarygodne należy uznać wyjaśnienia oskarżonego, zaś za niebudzące wątpliwości jego przyznanie się do winy. Wersja wydarzeń przedstawiona przez V. V. znajduje bowiem potwierdzenie w pozostałym, uznanym za wiarygodny materiale dowodowym.

Na podstawie przedstawionej powyżej oceny materiału dowodowego, zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż oskarżony S. S. dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu kwalifikowanego z art. 178a § 1 k.k.

Na gruncie art. 178a § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za tak opisany czyn na gruncie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można grzywnę, karę ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostawcza natomiast art. 115 § 16 k.k. zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony w dniu 30 czerwca 2017 roku w G. prowadził samochód będąc w stanie nietrzeźwości, którego zawartość wynosiła 0,532 ‰ i 0,518 ‰ alkoholu w wydychanym powietrzu w toku pierwszej tury pomiarów, 0,24 mg/l i 0,20 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu w toku drugiej tury pomiarów. Niewątpliwie zatem jego zachowanie wyczerpało ustawowe znamiona czynu z art. 178a 1 k.k., co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie.

Mając na uwadze okoliczności dotyczące popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu, jak również te, które wskazują na jego właściwości, warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia, Sąd rozważał, czy w niniejszej sprawie uzasadnione jest zastosowanie wobec oskarzonego dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Zgodnie z art. 66 k.k., sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Warunkowego umorzenia nie stosuje się przy tym do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczająca 5 lat pozbawienia wolności.

Sąd wziął pod uwagę fakt, iż oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu, po czym przyczynił się do wyjaśnienia okoliczności sprawy składając rzetelne i rzeczowe wyjaśnienia. Nie bez znaczenia pozostaje również, iż z wyjaśnień oskarżonego wynikało, że miał on pełną świadomość karygodności swojego zachowania i nie kwestionował konieczności poniesienia za nie odpowiedzialności. Istotnym było również, iż oskarżony nie spożywał alkoholu bezpośrednio przed jazdą, lecz na ponad cztery godziny przed jej rozpoczęciem, zaś stężenie alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu nie tylko przejawiało tendencje spadkową, lecz nadto jedynie minimalnie przekraczało wartość wskazaną w art. 115 § 16 k.k. Sąd miał również na względzie, iż oskarżony, pomimo średniego wieku, nie figuruje w Kartotece Karnej Krajowego Rejestru Karnego, zaś dotychczasowy sposób jego życia, a także właściwości i warunki osobiste uzasadniają przypuszczenie, iż pomimo warunkowego umorzenia prowadzonego wobec niego postępowania karnego, będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. Sąd wziął też pod rozwagę okoliczność, iż sam fakt toczącego się postępowania odniósł pozytywny skutek w postaci uświadomienia oskarżonemu niewłaściwości jego postępowania.

Na podstawie art. 67 § 1 k.k. Sąd określił długość okresu próby, na jaki nastąpiło warunkowe umorzenie postępowania prowadzonego przeciwko oskarżonemu na 1 rok uznając, iż taki właśnie okres pozwoli na zweryfikowanie prognozy, co do sposobu postępowania oskarżonego stanowiącego istotną przesłankę wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia.

Sąd za celowe uznał zastosowanie wobec oskarżonego na mocy art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt. 7 k.k. środka karnego w postaci zobowiązania go do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 3.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. W opinii Sądu celowym było skorzystanie z możliwości nałożenia na oskarżonego tego środka karnego w związku z warunkowym umorzeniem postępowania, tak aby dodatkowo uzmysłowić oskarżonemu niewłaściwość jego postępowania i osiągnąć pozytywny skutek wychowawczy wobec niego.

Sąd nie skorzystał natomiast z możliwości orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, dochodząc do przekonania, że wystarczające będzie zastosowanie jedynie powyżej wskazanego środka karnego. Sąd analizując okoliczności sprawy, w szczególności związane z faktem prowadzenia przez oskarżonego pojazdu w godzinach wieczornych - w piątek po godz. 20.00 - w okolicy terminala (...), ulicy (...), w zasadzie nie uczęszczanej w tych godzinach, a zatem przy skrajnie małym natężeniu ruchu oraz okoliczność, że ilość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu była nieznaczna, jak i mając na uwadze incydentalny charakter przestępczego zachowania oskarżonego uznał, iż orzeczenie rzeczonego zakazu wobec oskarżonego będzie niewspółmierne do społecznej szkodliwości jego czynu i warunków osobistych oskarżonego. Podkreślić należy, iż oskarżony swoją postawą prezentowaną na posiedzeniu i rozprawie wykazał, że zdaje sobie sprawę z powagi zarzutu, rozumie niewłaściwość swojego zachowania i wyraził zapewnienie, że do takiej sytuacji nie dojdzie ponownie. W uzasadnieniu wniosku o warunkowe umorzenie postepowania obrońca wskazał, że oskarżony na miejsce parkowania samochodu ciężarowego przybył środkami komunikacji miejskiej, alkohol spożywał po pracy, do obiadu, będąc przekonany, że w weekend nie pracuje i nie będzie musiał prowadzić samochodu. Przestawić samochód do załadunku pojechał na polecenie przełożonego wydane telefonicznie, w godzinach wieczornych. Nadto nie uszło uwagi Sądu, iż oskarżony jest kierowcą, przyjechał do Polski w celach zarobkowych, udało mu się znaleźć pracę jedynie jako kierowca, a zatem orzeczenie wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów w zasadzie pozbawiłoby go możliwości wykonywania pracy i zarobkowania. Obrońca wskazał również na sytuację osobistą oskarżonego, którego żona choruje i nie może wykonywać pracy oraz konieczność utrzymywania studiującego syna. Wszystkie te okoliczności zdaniem Sądu wskazują, iż orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów nawet w najniższym, rocznym wymiarze, byłoby niewspółmierne do okoliczności przypisanego mu czynu i spowodowanego przez niego znikomego zagrożenia w ruchu drogowym.

W punkcie III wyroku Sąd zasądził na rzecz obrońcy adw. A. K. kwotę 516,60 zł tytułem kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu wraz z podatkiem VAT.

Ponadto, na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 1 i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późń. zm.) zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa. Sąd uznał bowiem, iż w obecnej sytuacji życiowej i majątkowej oskarżonego, nie ma on możliwości ich poniesienia. Oskarżony nie osiąga bowiem obecnie dochodów, ma przy tym na swoim utrzymaniu chorą żonę i studiującego syna, zatem należy ocenić, iż poniesienie przez niego w/w kosztów stanowiłoby nadmierne obciążenie.