Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 kwietnia 2018 roku, wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wystąpiła przeciwko pozwanemu P. K. zasądzenie kwoty 13.918,94 zł wraz z: odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 12.015,55 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1.903,39 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 14 kwietnia 2016 roku zawarł z pozwanym umowę pożyczki, której całkowity koszt wynosił 16.964,40 zł. Zdaniem powoda całkowita kwota pożyczki został obliczona zgodnie z wymogami ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. Zgodnie z postanowieniem § 4 ust. 1 lit. b umowy pożyczki pozwany zobowiązał się do spłaty całkowitej kwoty pożyczki tj. 16.964,40 zł w 24 miesięcznych ratach w wysokości 706,85 zł każda. Pozwany dokonał wpłat na poczet całkowitej kwoty pożyczki na kwotę 4.948,85 zł. W dniu 21 listopada 2016 roku, w związku z niespłacaniem przez pozwanego pożyczki, powód wezwał go do zapłaty zaległych rat w terminie siedmiu dniu od otrzymania wezwania. Następnie w dniu 23 stycznia 2017 roku powód złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. W związku z tym niezapłacona część należności stała się wymagalna z dniem 1 marca 2017 roku. Pozwany nie spełnił świadczenia.

Vide: pozew k. 7-10, pismo procesowe k. 29-32

W dniu 27 kwietnia 2018 roku w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 696738/18 referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodny z żądaniem pozwu.

Vide: nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 12

W ustawowym terminie pozwany P. K. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 27 kwietnia 2018 roku i domagał się oddalenie powództwa. Pozwany podniósł zarzut dotyczący nieprawidłowego ustalenia wysokości żądania głównego, wskazując, że kwota pożyczki powinna była wynosić 6.000 zł. Ponadto, pozwany dokonywał wpłat na poczet zadłużenia wobec powoda. Pozwany zakwestionował również wysokość kosztów udzielonej mu pożyczki. Pozwany zgłosił żądanie rozłożenia zasądzonej kwoty na raty.

Vide: sprzeciw od nakazu zapłaty k. 15-16

Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2018 roku w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 969738/18 Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku.

Vide: postanowienie k. 19

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 kwietnia 2016 roku pozwany P. K. (jako (...)) zawarł z powodem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. (jako (...)) umowę pożyczki pieniężnej nr 16 (...).

Na podstawie ww. umowy powód udzielił pozwanemu pożyczki w wysokości 16.964,40 zł (§ 2.1 umowy).

Pozwany został zobowiązany również do poniesienia opłaty w wysokości 10.246,40 zł (§ 2.2 umowy). Opłata ta stanowiła całkowity koszt pożyczki (§ 2.4 umowy). Rzeczywista roczna stopa oprocentowania pożyczki została ustalona na 191,40 % (§ 2.5 umowy).

Całkowita kwota do zapłaty przez pozwanego – stanowiąca sumę całkowitego kosztu pożyczki oraz całkowitej kwoty pożyczki – wynosi 27.228,80 zł. (§ 2.6 umowy).

Pozwany zobowiązał się zapłacić całkowitą kwotę do zapłaty w ten sposób, że kwota prowizji zostanie zapłacona w dniu zawarcia umowy pożyczki, w momencie udostępnienia mu kwoty należnej z tytułu udzielonej pożyczki, jednakże pozostała kwota stanowiąca równowartość całkowitej kwoty pożyczki tj. kwota 16.964,40 zł zostanie zapłacona w 24 miesięcznych ratach w wysokości 706,85 zł każda, w terminach zgodnych z harmonogramem. (§ 4.1 umowy)

Pozwany złożył wniosek o sfinansowanie zapłaty kwoty prowizji z całkowitej kwoty pożyczki oraz dokonanie przez pożyczkodawcę potrącenia wierzytelności pożyczkodawcy wobec pożyczkobiorcy o zapłatę kwoty prowizji.

Jednocześnie, strony zawarły Aneks nr (...) do umowy pożyczki nr (...)(...) i wskazując na treść postanowień § 4 Aneksu nr (...) oświadczyły, że część kwoty pożyczki stanowiąca prowizję zostanie pozwanemu udostępniona. Pozwany zgodnie z Aneksem nr (...) do umowy rozporządził przekazaną mu kwotą w wysokości 16.964,40 zł i przeznaczył część tej kwoty na pokrycie opłaty, o której mowa w postanowieniu § 2.2 umowy.

W pożyczce postanowiono, że w przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki pożyczkodawca ma prawo do naliczenia odsetek za opóźnienie. Roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego tj. stopa odsetek za opóźnienie jest stopą zmienną i równa się dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie. W dniu zawarcia umowy stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego wynosiła 14 %. (§ 6.2 umowy)

Powód jako pożyczkodawca może w razie zwłoki pożyczkobiorcy z zapłatą dwóch pełnych rat pożyczki w terminach określonych w § 4 ust. 1 i 3 wypowiedzieć umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, o ile uprzednio dokonał listownego ostatecznego przedsądowego wezwania do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, które okazało się bezskuteczne (§ 6.1 umowy pożyczki).

dowód: umowa pożyczki k. 33-36; wniosek k. 37; Aneks nr (...) do umowy pożyczki k. 38

Pozwany na poczet spłaty zadłużenia tytułem w/w umowy pożyczki dokonał wpłat w łącznej wysokości 4.948,85 zł.

okoliczność bezsporna

W piśmie z dnia 21 listopada 2016 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty raty pożyczki w wysokości 706,10 zł w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma. Wezwanie było bezskuteczne.

dowód: wezwanie do zapłaty k. 39

W pismach z dnia 23 stycznia 2017 roku powód wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki nr (...)(...) oraz wezwał pozwanego do niezwłocznej spłaty zadłużenia wymagalnego na dzień 23 stycznia 2017 roku w wysokości 1.412,80 zł. Wezwanie było bezskuteczne.

dowód: wypowiedzenie umowy pożyczki k. 40; kserokopia książki nadawczej k. 41, 43; wezwanie do zapłaty k. 42

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych i przeprowadzonych w sprawie dowodów, które poddano ocenie zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd dokonał oceny wiarygodności i mocy dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd oparł się na dowodach w postaci dokumentów złożonych i załączonych do akt sprawy. Dowodom w postaci dokumentów urzędowych Sąd dał wiarę co do tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), zaś dokumentom prywatnym wyłącznie co do tego, że osoba podpisana na dokumencie złożyła oświadczenie zawarte w jego treści (art. 245 k.p.c.). Prawdziwość dokumentów, z których przeprowadzono dowód, nie nasuwała zastrzeżeń i nie była kwestionowana przez strony, dlatego też w ocenie Sądu należało uznać je za w pełni wiarygodne.

Sąd pominął dowód z zeznań pozwanego P. K. wobec jego nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na termin rozprawy wyznaczony na dzień 15 listopada 2018 roku.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Pozwany nie kwestionował faktu zawarcia z powodem umowy pożyczki. Nie podważał również twierdzenia powoda co do samej zasady, że nie wykonał w całości obowiązków wynikających dla niego z przedmiotowej umowy. Pozwany podniósł zarzuty dotyczące wysokości należności głównej, wielkości dokonanych przez niego wpłat na poczet zadłużenia wobec powoda oraz wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu. Pozwany wystąpił również z wnioskiem o rozłożenie należności na raty.

Należy wskazać, że stosunek prawny łączący pozwanego P. K. z powodem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. opierał się na umowie o kredyt konsumencki. Należy zatem wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2018 roku, poz. 993 z późn. zm.) (dalej jako u.k.k.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. (por. art. 3 ust. 1 pkt 1 u.k.k.)

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki jest umową konsensualną, jednak pomimo jej obligacyjnego charakteru wywiera również skutki w sferze prawa rzeczowego. Istotą zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki jest przeniesienie przez pożyczkodawcę jej przedmiotu na własność pożyczkobiorcy. Dotyczy to również zwrotu pożyczki, przy czym przedmiotem powrotnego przeniesienia własności nie muszą być te same pieniądze lub te same rzeczy zamienne, byle miały tę samą ilość i jakość (por. J. Gudowski, Komentarz do Kodeksu cywilnego. Zobowiązania, tom II, wyd. 10, Warszawa 2011, s. 503).

Zgodnie z art. 29 ust. 1 u.k.k. umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Stosownie do art. 30 ust. 1 umowa o kredyt konsumencki powinna określić m. in. rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia (pkt 7) oraz informację o innych kosztach, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności o opłatach (pkt 10).

Odnosząc się do pierwszego z zarzutów pozwanego dotyczące wysokości należności głównej należy zauważyć, że to twierdzenie pozwanego jest oczywiście sprzeczne z treścią umowy pożyczki, która stanowiła podstawę żądania powoda w niniejszej sprawie, a pod którą pozwany złożył swój podpis i której faktu zawarcia nie kwestionował. Pozwany twierdzi, że pożyczył od powoda kwotę 6.000 zł. Tymczasem z treści umowy pożyczki wynika wprost, że kwota pożyczki wynosiła 16.964,40 zł.

Odnosząc się do drugiego z zarzutów, który dotyczy wielkości dokonanych przez pozwanego na poczet zadłużenia wpłat, należy wskazać, że powód wpłaty te wyliczył łącznie na kwotę 4.948,85 zł. To wskazanie uzasadnił, podając, na co wpłaty pozwanego zostały zaliczone. Pozwany z kolei ograniczył się do wskazania, że wpłat na poczet zadłużenia dokonywał. Nie podał choćby łącznej kwoty wpłat, które w swoim przekonaniu poczynił, nie wspominając już o przedłożeniu dowodów na okoliczności zasadności podniesionego zarzutu. Twierdzenie to jako nieudowonione nie mogło więc zostać przez Sąd uznane za uzasadnione.

Odnosząc się do trzeciego z zarzutów a dotyczącego pozaodsetkowych kosztów kredytu należy wskazać, że ustawa o kredycie konsumenckim przez to pojęcie rozumie wszystkie koszty, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek (por. art. 5 pkt 6a u.k.k.).

Zgodnie z art. 36a ust. 1 u.k.k. maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru:

w którym poszczególne symbole oznaczają: (...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, K – całkowitą kwotę kredytu, n – okres spłaty wyrażony w dniach, R – liczbę dni w roku. P. koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu (art. 36a ust. 2 u.k.k.).

Przy ustalaniu maksymalnej wysokości kosztów kredytu, których zapłatą powód był uprawniony obciążyć pozwanego, należało uwzględnić, że kwota kredytu uzyskanego przez pozwanego wynosiła 16.964,40 zł. Kredyt miał być płatny w 24 miesięcznych ratach.

Uwzględniając te informacje oraz stosując wyżej wskazany wzór należało stwierdzić, że powód był uprawniony – na mocy przepisów ustawy o kredycie konsumenckim – obciążyć pozwanego maksymalnie – tytułem pozaodsetkowych kosztów kredytu – kwotą 14.419,74 zł (16.964,40 zł * 0,25 + 16.964,40 zł * 730/365 * 0,3). Kwota ta tymczasem – jak już stwierdzono – wynosiła 10.264,40 zł, a więc była niższa od kwoty maksymalnej dopuszczalnej przepisami.

W świetle powyższego za bezzasadny należało uznać zarzut pozwanego dotyczący pozaodsetkowych kosztów kredytu.

Pozwany domagał się nadto rozłożenia dochodzonej od niego kwoty na raty.

Zgodnie z art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

Z przywołanego przepisu wynika, że podstawą do rozłożenia należności na raty jest „szczególnie uzasadniony wypadek” – wiązany w szczególności z sytuacją osobistą lub majątkową dłużnika, tak trudną, że znacznie utrudniającą mu spłatę zobowiązania w terminie podstawowym.

Trzeba podkreślić, że pozwany nie stawił się na termin rozprawy. Jego niestawiennictwo pozostało nieusprawiedliwione. Z tej przyczyny Sąd pominął dowód z zeznań pozwanego. Pozwany w toku sprawy nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność swojej sytuacji osobistej i majątkowej. Pozwany niestawiając się na termin rozprawy uniemożliwił również przeprowadzenie dowodu z jego zeznań na w/w okoliczności. Żądanie pozwanego rozłożenia na raty pozostało niepoparte żadnymi środkami.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd orzekł jak w pkt I wyroku, na podstawie art. 3 ust. 1 ustaw z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w zw. z art. 720 § 1 k.c.

O kosztach procesu rozstrzygnięto jak w pkt II wyroku, na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, uznając pozwanego za przegrywającego postępowanie. Na kwotę 191 zł składa się opłata od pozwu w kwocie 174 zł oraz opłata skarbowa od przedłożenia dokumentu pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w rep. C oraz w kontrolce wniosków o uzasadnienie;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pozwanemu;

3.  akta przedłożyć z wpływem lub za 21 dni od zpo.

G., dnia 29 listopada 2018 roku SSR Anna Mejka