Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2017r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Sekcja ds. Ubezpieczeń Społecznych w VI Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Justyna Skórzewska
Protokolant:	stażysta Liza Rant

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2017 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy Z. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o zasiłek chorobowy

z odwołania od decyzji z dnia 12 maja 2016 r., znak (...) - (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy Z. S. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 18 kwietnia 2016r. do dnia 21 kwietnia 2016r.,

II.  w pozostałym zakresie odwołanie oddala,

III.  zasądza od wnioskodawcy Z. S. na rzecz pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. kwotę 252 zł (dwieście pięćdziesiąt dwa) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Justyna Skórzewska

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować i zakreślić w rep. U,

2.  akta przedłożyć z wpływem lub za 28 dni

SSR Justyna Skórzewska

Sygn. akt VI 1 U 613/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 maja 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił Z. S. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 18 kwietnia 2016r. do 30 kwietnia 2016r.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż w toku postępowania wyjaśniającego ustalono, że od 25 kwietnia 2014r. wnioskodawca rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, wobec czego na podstawie art. 17 i 68 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa traci prawo do zasiłku chorobowego.

Od tej decyzji odwołał się Z. S. wskazując, iż z uwagi na dłuższą chorobę zawiesił prowadzenie działalności gospodarczej, nie mając środków na opłacenie składek. W ostatnich dniach zwolnienia, planując powrót do pracy, skarżący wznowił zawieszoną działalność, przy czym pracownik izby rzemieślniczej w T. poinformował go, że nie ma żadnego znaczenia fakt, iż skarżący przebywa na zwolnieniu lekarskim. Faktycznie prace usługowe wnioskodawca rozpoczął od 2 maja 2016r. Z. S. podkreślił również, że wcześniej w trakcie choroby nie zawieszał działalności, cały czas ją prowadził i nie było to wówczas podstawą do pozbawienia go prawa do zasiłku, ponadto wskazał, iż mógł zatrudnić pracownika, który wykonywałby czynności za niego, co również nie byłoby równoznaczne z tym, że sam pracuje.

Wnioskodawca argumentował nadto, iż to ZUS powinien udowodnić mu, że pracował w trakcie choroby a nie on ZUS-owi, że pracę wznowił po zakończeniu zwolnienia.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie i podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wniósł o zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz pozwanego organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Z. S. prowadzi działalność gospodarczą od 2011r. w branży: budowa i remonty statków. Tytuł ubezpieczenia chorobowego Z. S. ustał od dnia 22 lutego 2016r. kiedy to zawiesił on prowadzenie działalności z uwagi na planowane dłuższe leczenie i brak środków na opłacanie składek.

W okresie od dnia 4 lutego 2016r. do 30 kwietnia 2016r. wnioskodawca był niezdolny do pracy z powodu choroby. Ostatnie zwolnienie wystawione było na okres od 18 kwietnia do 30 kwietnia 2016r.

W dniu 22 kwietnia 2016r. wnioskodawca złożył wniosek o wznowienie działalności gospodarczej i podpisał umowę o współpracy z R. S. prowadzącym firmę P.U.H. (...) w G.. Zgodnie z wpisem w centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej, działalność wnioskodawcy została wznowiona od dnia 25 kwietnia 2016r.

dowód: karta zasiłkowa k. 5-7 akt ZUS, ZUS ZLA k. 8 akt ZUS, zeznania wnioskodawcy Z. S. k. 51-52, płyta CD k. 50, potwierdzenie o dobrowolnym ubezpieczeniu chorobowym k. 4 akt ZUS, ewidencja przychodów k. 23

Pierwszą usługę na podstawie umowy z dnia 22 kwietnia 2016r. na rzecz P.U.H. (...) w G. Z. S. wykonywał od dnia 2 maja 2016r. do dnia 9 maja 2016r.

dowód: zlecenie k. 3, potwierdzenie -rozliczenie prac k. 3 , zeznania wnioskodawcy Z. S. k. 51-52, płyta CD k. 50, faktura k. 12, 14,

Składając w ZUS dnia 29 lutego 2016r. formularz ZUS Z-10 wnioskodawca został pouczony, iż zasiłek chorobowy nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową. Formularz zawierał również pouczenie o tym, że o okolicznościach mających wpływ na uprawnienia do zasiłku należy niezwłocznie powiadomić podmiot dokonujący jego wypłaty pod rygorem zwrotu świadczeń wraz z odsetkami.

dowód: : oświadczenie ZUS Z-10 k. 3 akt ZUS

Aktualnie wnioskodawca z prowadzonej działalności gospodarczej osiąga dochód w kwocie około 5000-6000zł netto miesięcznie.

dowód: zeznania wnioskodawcy Z. S. k. 51-52, płyta CD k. 50,

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w sprawie dokumenty, w szczególności znajdujące się w aktach sprawy oraz aktach ZUS, których autentyczności ani prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała.

Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawcy Z. S., który przyznał, iż działalność gospodarczą wznowił dnia 22 kwietnia 2016r. i w tej dacie podpisał umowę o współpracy, przy czym wykonanie zlecenia faktycznie nastąpiło od dnia 2 maja 2016r. Zeznania wnioskodawczyni nie budziły wątpliwości w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego.

W ustalonym wyżej stanie faktycznym Sąd uznał odwołanie Z. S. za zasadne jedynie w części.

Pozwany odmówił wnioskodawcy prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia od 18 kwietnia 2016r. do 30 kwietnia 2016r., powołując się na treść art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity: Dz. U. z 2016r. poz. 372-dalej zwana ustawą zasiłkową), zgodnie z którym ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem zwolnienia traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres tego zwolnienia.

Wskazać jednak należy, że zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 pkt. 2 ustawy zasiłkowej zasiłek chorobowy nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 czerwca 2013r., I UK 19/13, LEX nr 1413492 z porównania treści art. 13 i art. 17 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa wynika wyraźnie, iż każdy z nich odnosi się do innego kręgu osób. Nadto regulują one zasadniczo inne stany faktyczne, gdyż pierwszy z nich dotyczy okoliczności powodujących brak prawa do zasiłku chorobowego w okresie po ustaniu tytułu ubezpieczenia (prawo to w ogóle nie powstaje), drugi zaś utratę tego prawa (już po jego powstaniu). Jak argumentował Sąd Najwyższy, użycie w art. 17 ustawy pojęcia „ubezpieczony” dla określenia adresata normy prawnej zawartej w tym przepisie przemawia za przyjęciem poglądu, iż przepis ten odnosi się do zasiłku chorobowego wypłacanego w czasie podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, a nie po jego ustaniu, skoro „ubezpieczonymi”, w myśl art. 1 ust. 1 ustawy, są osoby objęte ubezpieczeniem społecznym w razie choroby i macierzyństwa określonym w ustawie z 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Sąd Najwyższy wskazał zatem, iż z całą pewnością można uznać, że art. 13 i art. 17 ustawy zasiłkowej zawierają odrębne i różniące się zasadniczo regulacje stanowiące odstępstwo (po spełnieniu warunków w nich przewidzianych) od ogólnych zasad określających przesłanki prawa do zasiłku chorobowego wymienionych w art. 4, art. 6 i art. 7 ustawy, przy czym prawa do zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego dotyczy wyłącznie art. 13.

W ocenie Sądu, na tle powyższych rozważań stwierdzić należy, iż skoro spór zaistniały pomiędzy stronami dotyczy zasiłku chorobowego za okres po ustaniu podlegania przez wnioskodawcę dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, to jedyną podstawę prawną rozstrzygnięcia sporu powinien stanowić art. 13 ust. 1 ustawy zasiłkowej.

W wyroku z dnia 9 stycznia 2012r., I UK 212/11, OSNP 2012/23-24/294 Sąd Najwyższy orzekł, iż kontynuowanie lub podjęcie działalności zarobkowej po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, przy spełnieniu pozostałych negatywnych przesłanek z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa , powoduje utratę zasiłku chorobowego za cały okres tej działalności”.

Podzielając powyższy pogląd wskazać należy, że w niniejszej sprawie wnioskodawca po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego wznowił prowadzenie działalności gospodarczej od dnia 22 kwietnia 2016r. Powoduje to utratę prawa do zasiłku za okres od dnia wznowienia działalności czyli powstania ponownego tytułu ubezpieczenia chorobowego, tj. od 22 kwietnia 2016r. a nie wstecznie - za cały okres niezdolności do pracy (od 18 do 30 kwietnia 2016r.). Przepis art. 13 ust. 1 ustawy zasiłkowej nie przewiduje bowiem możliwości pozbawienia osoby niezdolnej do pracy prawa do świadczenia za cały okres zwolnienia. Z tego też powodu Sąd przyjął, że wnioskodawca Z. S. ma prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 18 kwietnia 2016r. do dnia 21 kwietnia 2016r. (pkt I sentencji). Natomiast podjęcie przez niego działalności gospodarczej powoduje utratę prawa do świadczenia za okres od dnia 22 kwietnia 2016r. do dnia 30 kwietnia 2016r. na podstawie art. 13 ust.1 pkt 2 ustawy zasiłkowej (pkt II sentencji).

Dodatkowo wskazać należy, że wprawdzie zgodnie z wpisem w centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej, działalność wnioskodawcy została wznowiona od dnia 25 kwietnia 2016r., materiał dowodowy nie pozostawia jednak wątpliwości co do tego, że faktycznie nastąpiło to wcześniej, a mianowicie od dnia 22 kwietnia 2016r.

Jak wynika z dyspozycji art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne - osoby prowadzące działalność pozarolniczą od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności. Sąd Najwyższy wielokrotnie zajmował się wykładnią przepisu art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych , zawsze jednolicie wykładając pojęcie "zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej" skutkujące ustaniem obowiązku ubezpieczenia społecznego. Zgodnie z tym jednolitym stanowiskiem obowiązek ubezpieczenia osoby prowadzącej pozarolniczą działalność - w tym działalność gospodarczą - wynika z faktycznego prowadzenia tej działalności, a zatem o zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej, powodującej wyłączenie z tego ubezpieczenia, decyduje faktyczne zaprzestanie tej działalności. Natomiast kwestie związane z formalnym zarejestrowaniem, wyrejestrowaniem, czy zgłaszaniem przerw w tej działalności mają ewentualnie znaczenie w sferze dowodowej, nie przesądzają zaś same w sobie o podleganiu obowiązkowi ubezpieczenia społecznego.

W tych okolicznościach Sąd przyjął, że wbrew zapisom z ewidencji, wnioskodawca faktycznie podjął działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym już od dnia 22 kwietnia 2016r., a zatem od tej daty nie miał prawa do zasiłku chorobowego w związku z poprzednim tytułem.

Na marginesie odnieść należy się jeszcze do zarzutów ponoszonych w odwołaniu co do tego, iż wnioskodawca nie zawieszając wcześniej działalności w trakcie orzeczonej niezdolności do pracy nie tracił prawa do zasiłku chorobowego, a teraz kiedy ją zawiesił prawo to utracił, co ocenił jako nielogiczne. Otóż wyjaśnić trzeba, że jeśli skarżący nie zawieszał działalności gospodarczej w czasie choroby, nie tracił tym samym tytułu ubezpieczenia chorobowego, a zatem pozbawienie go prawa do zasiłku mogłoby wówczas nastąpić tylko w trybie art. 17 ustawy zasiłkowej, tj. w przypadku wykonywania pracy zarobkowej lub wykorzystywania zwolnienia niezgodnie z jego celem. Jeśli Z. S. nie wykonywał osobiście czynności zarobkowych, bo np. zatrudnił w tym celu pracownika, zlecił te czynności osobie trzeciej lub po prostu formalnie działalności nie zawiesił lecz czynności usługowych nie wykonywał z uwagi na niezdolność do pracy, to tym samym brak było podstaw do pozbawienia go prawa do zasiłku chorobowego, a zatem działanie pozwanego było prawidłowe. Aktualnie przyczyną utraty prawa do zasiłku również nie jest osobiste wykonywanie pracy zarobkowej, lecz posiadanie od dnia 22 kwietnia 2016r. ponownie tytułu ubezpieczenia chorobowego, od którego wnioskodawca winien był zgłosił się powtórnie do tegoż ubezpieczenia.

O kosztach procesu Sąd orzekał na podstawie art. 100 kpc oraz § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r., poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie wnoszenia odwołania. Na koszty poniesione przez pozwanego składało się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika. Sąd zważył, że wnioskodawca przegrał proces w około 70%, a zatem przy uwzględnieniu obowiązującej wówczas stawki zastępstwa procesowego 360 zł, skarżący winien jest zwrócić pozwanemu z tego tytułu kwotę 252 zł (70% z kwoty 360zł).

SSR Justyna Skórzewska

ZARZĄDZENIE

  1.odnotować w rep U i kontrolce uzasadnień

  2.odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem pełn. ZUS

  3.przedłożyć z wpływem lub za 21 dni.

Gdańsk, dnia 30 stycznia 2017r.

SSR Justyna Skórzewska