Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Gdańsk, dnia 23 sierpnia 2017 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Beata Young

Protokolant: Magdalena Paplińska

po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2017 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa H. K., K. K. (1), B. M. (1), B. M. (2), M. M. (1), E. P., I. P., D. R., L. R. i J. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o odprawę

I.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. następujące kwoty pieniężne tytułem odprawy:

a) na rzecz powódki H. K. – 11.082,42 zł (jedenastu tysięcy osiemdziesięciu dwóch złotych 42/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

b) na rzecz powódki K. K. (1) – 14.212,56 zł (czternastu tysięcy dwustu dwunastu złotych 56/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

c) na rzecz powódki B. M. (1) – 14.594,88 zł (czternastu tysięcy pięciuset dziewięćdziesięciu czterech złotych 88/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

d) na rzecz powódki B. M. (2) – 13.693,44 zł (trzynastu tysięcy sześciuset dziewięćdziesięciu trzech złotych 44/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

e) na rzecz powódki M. M. (1) – 12.142,92 zł (dwunastu tysięcy stu czterdziestu dwóch złotych 92/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

f) na rzecz powódki E. P. – 9.029,94 zł (dziewięciu tysięcy dwudziestu dziewięciu złotych 94/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

g) na rzecz powódki I. P. – 12.419,31 zł (dwunastu tysięcy czterystu dziewiętnastu złotych 31/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

h) na rzecz powódki D. R. – 9.475,44 zł (dziewięciu tysięcy czterystu siedemdziesięciu pięciu złotych 44/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

i) na rzecz powódki L. R. – 7.982,85 zł (siedmiu tysięcy dziewięciuset osiemdziesięciu dwóch złotych 85/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz

j) na rzecz powódki J. S. – 8.147,58 zł (ośmiu tysięcy stu czterdziestu siedmiu złotych 58/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lutego 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  nadaje rygor natychmiastowej wykonalności punktowi I. wyroku w odniesieniu do następujących kwot:

a) względem powódki H. K. – 4.353,71 zł (czterech tysięcy trzystu pięćdziesięciu trzech złotych 71/100);

b) względem powódki K. K. (1) – 5.582,26 zł (pięciu tysięcy pięciuset osiemdziesięciu dwóch złotych 26/100);

c) względem powódki B. M. (1) – 5.062,24 zł (pięciu tysięcy sześćdziesięciu dwóch złotych 24/100);

d) względem powódki B. M. (2) – 5.282,78 zł (pięciu tysięcy dwustu osiemdziesięciu dwóch złotych 78/100);

e) względem M. M. (1) – 4.770,38 zł (czterech tysięcy siedmiuset siedemdziesięciu złotych 38/100);

f) względem powódki E. P. – 3.133,47 zł (trzech tysięcy stu trzydziestu trzech złotych 47/100);

g) względem powódki I. P. – 4.889,44 zł (czterech tysięcy ośmiuset osiemdziesięciu dziewięciu złotych 44/100);

h) względem powódki D. R. – 3.289,20 zł (trzech tysięcy dwustu osiemdziesięciu dziewięciu złotych 20/100);

i) względem powódki L. R. – 2.660,95 zł (dwóch tysięcy sześciuset sześćdziesięciu złotych 95/100) oraz

j) względem powódki J. S. – 2.715,86 zł (dwóch tysięcy siedmiuset piętnastu złotych 86/100);

III.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódek E. P., D. R., L. R. i J. S. kwoty po 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, a na rzecz powódek H. K., K. K. (1), B. M. (1), B. M. (2), M. M. (1) i I. P. kwoty po 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego (...) w G. kwotę 6.416,26 zł (sześciu tysięcy czterystu szesnastu złotych 26/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt VI P 599/15

UZASADNIENIE

Powódki wytoczyły powództwo przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W., domagając się zasądzenia następujących kwot:

a) powódka H. K. – 11.082,42 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

b) powódka K. K. (1) – 14.212,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

c) powódka B. M. (1) – 14.594,88 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

d) powódka B. M. (2) – 13.693,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

e) powódkaM. M. (1) – 12.142,92 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

f) powódka E. P. – 9.029,94 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

g) powódka I. P. – 12.419,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

h) powódka D. R. – 9.475,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

i) powódka L. R. – 7.982,85 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty oraz

j) powódka J. S. – 7.147,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty.

Powódki wniosły także o zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powódki wskazały, że są byłymi pracownicami pozwanej, która wypowiedziała im umowy o pracę na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników oraz zgodnie z Porozumieniem w sprawie zwolnień grupowych w (...) S.A. Powódki zauważyły, że w wypowiedzeniach umów o pracę pozwana zawiadomiła je, iż wypłaci 4 – miesięczną odprawę, obliczoną według zasad obowiązujących przy ustalaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy w oparciu o art. 3 Porozumienia w sprawie zakończenia sporu zbiorowego z dnia 13 czerwca 2005 r. Powódki stwierdziły, że nie zgadzają się ze stanowiskiem pozwanej, iż ww. odprawa zawiera w sobie odprawę, o której mowa w art. 8 przywołanej ustawy. Według powódek co innego wynika z literalnej treści Porozumienia i z okoliczności (kontekstu) jego zawierania. Nadto, powódki zwróciły uwagę na odmienne zakresy przedmiotowe oraz podmiotowe ustawy i porozumienia, tudzież na różnice terminologiczne między niniejszymi aktami.

/pozwy – k. 2 – 15 i 292 – 305,

postanowienie o połączeniu spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia – k. 573/

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana wskazała, że w czasie negocjacji nad Porozumieniem oraz w momencie jego podpisywania zgodnym zamiarem stron było, aby umowna odprawa zawierała w sobie odprawę ustawową, a nie swoista kumulacja świadczeń. Pozwana podniosła, że przyjęte rozwiązanie i tak było korzystniejsze dla pracowników, aniżeli odprawa, którą otrzymaliby „tylko” z ustawy. W ocenie pozwanej za rezultatem takim przemawiała także stricte językowa wykładnia Porozumienia i fakt, że pozwanej nie byłoby stać na wypłatę dwóch różnych odpraw. Co więcej, nielogicznym było, aby pracownikom zwalnianym w okresie „pogwarancyjnym” przysługiwały wyższe świadczenia niż pracownikom zwalnianym pod koniec okresu „gwarancyjnego” - cechującego się przecież wyższymi standardami ochrony stosunku pracy i większymi świadczeniami w przypadku jego zakończenia. Pozwana zaakcentowała, że proces zwolnień grupowych rozpoczął się u niej w 2005 r. i dopiero w 2011 r. związki zawodowe zaczęły zgłaszać zastrzeżenia interpretacyjne odnośnie Porozumienia, co w dalszej kolejności skutkowało licznymi procesami sądowymi – w większości wygranymi przez pracodawcę.

/odpowiedzi na pozwy – k. 133 – 144 i 436 – 446/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódki H. K., K. K. (1), B. M. (1), B. M. (2), M. M. (1), E. P., I. P., D. R., L. R. i J. S. były zatrudnione u pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. co najmniej od maja 2000 r., ostatnio na podstawie umów o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy.

Powódki H. K., E. P. i I. P. pracowały na stanowisku księgowej, powódki K. K. (1), B. M. (2), M. M. (1), D. R. i L. R. - na stanowisku specjalisty, powódka B. M. (1) - na stanowisku starszego specjalisty, a powódka J. S. - jako referent.

Miesięczne wynagrodzenie brutto powódek wyliczane według zasad obliczania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wynosiło:

a) powódka H. K. – 4.353,71 zł;

b) powódka K. K. (1) – 5.582,26 zł;

c) powódka B. M. (1) – 5.062,24 zł;

d) powódka B. M. (2) – 5.282,78 zł;

e) powódka M. M. (1) – 4.770,38 zł;

f) powódka E. P. – 3.133,47 zł;

g) powódka I. P. – 4.889,44 zł;

h) powódka D. R. – 3.289,20 zł;

i) powódka L. R. – 2.660,95 zł oraz

j) powódka J. S. – 2.715,86 zł.

/okoliczności bezsporne, a nadto dowody:

- świadectwa pracy powódek wraz z informacją o wynagrodzeniu w miesiącu bezpośrednio poprzedzającym ustanie stosunku pracy – k. 106 – 107, 112 – 113, 116 – 117, 121 – 122, 126 – 127, 394 – 395, 399 – 400, 405 – 406, 415 – 416 i 420 – 421,

- zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu powódek – k. 148 – 152 i 450 – 454/

W okresie od dnia 16 stycznia 2005 r. do dnia 25 maja 2005 r. u pozwanej trwały rokowania nad Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy dla (...) S.A. (dalej jako: Układ) Ich przedmiotem były m.in. zapisy dotyczące gwarancji zatrudnienia pracowników spółki oraz świadczeń, które miały im przysługiwać w razie rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem pracodawcy zarówno w tzw. „okresie gwarancyjnym”, jak i po jego upływie w tzw. „okresie pogwarancyjnym”. Z inicjatywy Związku Zawodowego (...) S.A. pozwanej i pozostałym związkom zawodowym został przekazany projekt tzw. „gwarancji pracowniczych”, zatytułowany(...)- celem włączenia do treści Układu.

Pierwotny projekt aktu zawierał zapis, że w przypadku zwolnienia pracowników w okresie gwarancyjnym przysługiwać im będzie określone odszkodowanie, a w razie zwolnienia w okresie pogwarancyjnym – stosowna odprawa. W obu jednak wypadkach zaznaczono, że wypłata któregokolwiek ze świadczeń wyczerpywała możliwość uzyskania odprawy pieniężnej z art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

/okoliczności bezsporne, a nadto dowody:

- wersja robocza Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) S.A. według stanu rokowań na dzień 8 lutego 2005 r. - k. 32 - 53,

- informacja (...) „ (...) z rokowań (...) 24-25.05.2005 r. - k. 54 – 56/

W trakcie negocjacji nad finalną wersją Układu strona pracownicza domagała się m.in. wykreślenia zapisu, że wypłata odszkodowania albo odprawy wyłączała możliwość otrzymania świadczenia z tytułu rozwiązania umowy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Pozwana – reprezentowana na większości posiedzeń negocjacyjnych przez H. D. - sprzeciwiła się powyższemu jedynie w odniesieniu do odszkodowania za okres gwarancyjny, argumentując, iż byłoby niezasadnym, aby zwolnieni pracownicy oprócz „zwykłej” pensji do końca okresu gwarancyjnego otrzymywali jeszcze dodatkowe świadczenie w wysokości ich kilkumiesięcznego wynagrodzenia za pracę. W pertraktacjach układowych pozwana skupiła się przede wszystkim na kwestii gwarancji zatrudnienia, która miała priorytetowe znaczenie dla strony pracowniczej. Pozwana nie przeprowadzała kalkulacji wysokości odpraw na wypadek zwolnień grupowych, gdyż nie były one wówczas planowane, a spółka przygotowywała się do wejście na giełdę, co miało zapewnić jej dodatkowe źródło finansowania działalności.

W ostatecznej wersji Układu zawarto zapisy, że: 1) odszkodowanie za okres gwarancyjny wyczerpywało prawo pracownika do odprawy pieniężnej z tytułu rozwiązania umowy z przyczyn niedotyczących pracowników (art. 29 § 3 ust. 2) oraz 2) w razie rozwiązania umowy o pracę po upływie okresu gwarancyjnego pracownikowi przysługiwała 4 - miesięczna odprawa obliczona według zasad obowiązujących przy ustalaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy; prawo do odprawy przysługiwało przez okres ustalony analogicznie jak dla gwarancji zatrudnienia (art. 30). Jednocześnie nie zawarto jakiegokolwiek zapisu, aby ww. umowna odprawa wyczerpywała prawo pracownika do ustawowej odprawy pieniężnej z tytułu rozwiązania umowy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Układ został zaakceptowany i podpisany przez pozwaną, jednak nie wszedł w życie z uwagi na sprzeciw jednego ze związków zawodowych.

/dowody:

-

uchwała (...) (...) Zarządu pozwanej z dnia 15 marca 2005 r. wraz z wersją roboczą Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) S.A. według stanu na marzec 2005 r. - k. 64 – 73,

- finalna wersja Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) S.A. wraz z podpisami pracodawcy i części związków zawodowych,

- informacja (...) (...) z rokowań (...) 24-25.05.2005 r. - k. 54 – 56,

- zeznania świadka J. P. - k. 645 – 648 oraz nagranie CD – k. 654,

- zeznania świadka H. D. - k. 648 – 651 oraz nagranie CD – k. 654,

- zeznania świadka M. M. (2) - k. 651 – 652 oraz nagranie CD – k. 654,

- zeznania świadka G. Z. - k. 759 – 762 oraz nagranie CD – k. 763/

Ze względu na planowaną komercjalizację pozwanej i wejście spółki na giełdę - co wywoływało wśród pracowników obawy o możliwość restrukturyzacji firmy i ewentualne zwolnienia grupowe - w maju 2005 r. Związek Zawodowy (...) S.A. podjął uchwałę o wszczęciu sporu zbiorowego w sprawie uznania za samodzielne źródło prawa pracy gwarancji pracowniczych ustalonych w negocjowanym wcześniej Układzie.

Spór został zakończony w dniu 13 czerwca 2005 r. poprzez podpisanie Porozumienia w sprawie zakończenia sporu zbiorowego . Nie było ono przedmiotem odrębnych negocjacji i stanowiło wierną transpozycję postanowień finalnej wersji Układu. Wskazano w nim w pierwszej kolejności, że pracowników pozwanej obowiązywał pakiet instrumentów stabilizacji i rozwoju spółki w zakresie spraw pracowniczych, oparty na 3 zasadniczych instytucjach:

1) trwałości stosunku pracy;

2) gwarancji zatrudnienia i

3) gwarancji płacy,

co miało tworzyć atmosferę wzajemnego zaufania i bezpieczeństwa pracy oraz bezpieczeństwa socjalnego dla pracowników (Art. 1 § 2).

W dalszych zapisach wskazano m.in., że:

Art. 1 § 3

Celem zabezpieczenia załogi przed utratą pracy i jednocześnie zmierzając w kierunku pozwalającym na właściwy rozwój pozwanej - dla pracowników zatrudnionych u niej minimum 12 miesięcy w dniu podpisania porozumienia — wprowadzono wskazane instrumenty prawne do porozumienia w wymiarze oznaczonym poniżej.

Art. 1 § 4

1. Z dniem zawarcia porozumienia wszystkie umowy o pracę zawarte na czas określony dłuższy niż 12 miesięcy przekształcały się na wniosek pracownika w umowy o pracę zawarte na czas nieokreślony.

2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, pracownik składał pracodawcy na piśmie, nie później niż na 1 miesiąc przed ustalonym terminem rozwiązania umowy o pracę.

3. Przekształcone w trybie ust. 1 i 2 umowy o pracę, podlegały wszystkim gwarancjom wynikającym z porozumienia.

Art. 1 § 5

Gwarancją zatrudnienia nie byli objęci pracownicy:

1) którzy rozwiązali umowę o pracę za wypowiedzeniem lub bez wypowiedzenia;

2) którzy rozwiązali umowę o pracę na mocy porozumienia stron;

3) z którymi rozwiązano umowy o pracę na zasadzie art. 52 § 1 pkt 1 i 2 k.p. i prawidłowość tego rozwiązania stosunku pracy została potwierdzona prawomocnym wyrokiem sądowym;

4) którzy osiągnęli wiek emerytalny i nabyli uprawnienia emerytalne;

5) którzy spełniali warunki do nabycia renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy;

6) których umowa lub stosunek pracy wygasł.

Na mocy przepisu art. 2 § 1 Porozumienia pracownikom zatrudnionym minimum 12 miesięcy w dniu podpisania Porozumienia zapewniono gwarancję zatrudnienia, której okres uzależniony był od stażu pracy u pozwanej i wynosił:

a) przy stażu pracy powyżej 7 (siedmiu) lat - 68 miesięcy gwarancji,

b) przy staży pracy powyżej 5 (pięciu) lat - 48 miesięcy gwarancji,

c) przy stażu pracy powyżej 3 (trzech) lat - 36 miesięcy gwaranci oraz

d) przy staży pracy powyżej 1 (jednego) roku - 24 miesiące gwarancji -

- i liczony był od dnia wejścia w życie Porozumienia.

W myśl przepisu art. 2 § 2 nie stanowiło naruszenia gwarancji zatrudnienia rozwiązanie umowy o pracę z pracownikiem, któremu wypłacono odszkodowanie w wysokości stanowiącej iloczyn pełnych miesięcy kalendarzowych pozostałych do końca okresu gwarancji, liczonych od dnia rozwiązania umowy o pracę i wynagrodzenia miesięcznego brutto danego pracownika ustalonego na dzień rozwiązania umowy o pracę obliczonego jako średnie wynagrodzenie z 12 miesięcy poprzedzających nabycie prawa do odszkodowania oraz współczynnika przeliczeniowego wynoszącego:

- 0,15 - przy stażu pracy 1 rok i 1 dzień do 2 lat,

- 0,30 - przy stażu pracy 2 lata i 1 dzień do 3 lat,

- 0,45 - przy stażu pracy 3 lata i 1 dzień do 4 lat,

- 0,60 - przy staży pracy 4 lata i 1 dzień do 5 lat,

- 0,75 - przy stażu pracy 5 lat i 1 dzień do 6 lat,

- 0,90 - przy staży pracy 6 lat i 1 dzień do 7 lat oraz

- 1,00 - przy stażu pracy 7 lat i 1 dzień i więcej.

Zastrzeżono nadto (art. 2 § 3 ust. 1), że odszkodowanie nie mogło być niższe od odprawy przysługującej pracownikowi z mocy art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, powiększonej o jednomiesięczne wynagrodzenie pracownika. Zarazem ustalono, że odszkodowanie wyczerpywało prawo pracownika do odprawy pieniężnej z tytułu rozwiązania umowy z przyczyn niedotyczących pracowników (art. 2 § 3 ust. 2).

Z kolei zgodnie z przepisem art. 3 Porozumienia - w razie rozwiązania umowy o pracę po upływie okresu gwarancyjnego, o którym mowa w art. 2 § 1 ust. 1 pracownikowi przysługiwała 4 - miesięczna odprawa obliczona według zasad obowiązujących przy ustalaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy. Prawo do odprawy przysługiwało przez okres ustalony analogicznie jak dla gwarancji zatrudnienia (odpowiednio 68 miesięcy, 48 miesięcy, 36 miesięcy, 24 miesięcy). Odprawa nie przysługiwała pracownikom zwalnianym na zasadach i w trybie określonym w art. 1 § 5. Strony nie zawarły jakiegokolwiek zapisu, aby ww. umowna odprawa wyczerpywała prawo pracownika do ustawowej odprawy pieniężnej z tytułu rozwiązania umowy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W punkcie(...) Porozumienia wskazano ponadto, że pakiet instrumentów stabilizacji zostanie ujęty w całości, w niezmienionej treści i formie, w zakładowym układzie zbiorowym pracy, jeżeli układ taki dla pozwanej zostanie zawarty w okresie trwania gwarancji, o której mowa w art. 2 § 1 ust. 1 pkt a.

/dowody:

- Porozumienie w sprawie zakończenia sporu zbiorowego z dnia 13 czerwca 2005 r. – k. 21 – 22,

- zeznania świadka J. P. - k. 645 – 648 oraz nagranie CD – k. 654,

- zeznania świadka H. D. - k. 648 – 651 oraz nagranie CD – k. 654,

- zeznania świadka M. M. (2) - k. 651 – 652 oraz nagranie CD – k. 654,

- zeznania świadka G. Z. - k. 759 – 762 oraz nagranie CD – k. 763

- zeznania świadka H. G. (k. 950 – 951 oraz nagranie CD – k. 952). /

Nadzór właścicielski pozwanej pozostawał krytyczny względem przyjętego Porozumienia w sprawie zakończenia sporu zbiorowego z dnia 13 czerwca 2005 r. i uważał jego zapisy za zbyt korzystne dla pracowników. Ówczesny Prezes Zarządu pozwanej – M. M. (2) – musiał się tłumaczyć z podpisania Porozumienia, którego postanowienia ocenione zostały przez nadzór właścicielski jako stanowiące duże obciążenie dla spółki i zagrażające jej stabilności finansowej.

M. M. (2)był Prezesem Zarządu pozwanej do grudnia 2005 r.

/ dowód:

zeznania świadka M. M. (2)– k. 651 – 652 oraz nagranie CD – k. 654/

Uchwałą (...) (...) z dnia 20 grudnia 2010 r. pozwana przyjęła Zasady Programu (...). Dokument ten - opracowany w dniu 22 grudnia 2010 r. - określał zasady rozwiązania na podstawie porozumienia stron stosunku pracy pomiędzy pozwaną a zainteresowanymi i jednocześnie uprawnionymi pracownikami. Program (...) został skierowany do pracowników, którzy w dniu 22 grudnia 2010 r. byli zatrudnieni na podstawie umów o pracę na czas nieokreślony, a ich stosunek pracy nie został do tego dnia wypowiedziany przez pracownika lub pozwaną, z wyłączeniem osób zatrudnionych w Oddziale (...). Udział pracowników w Programie był w pełni dobrowolny, zaś rozwiązanie stosunku pracy na jego podstawie następowało wyłącznie z inicjatywy pracownika, po złożeniu przez niego, w okresie od dnia 23 grudnia 2010 r. do dnia 11 stycznia 2011 r. włącznie, odpowiedniego wniosku w sprawie przystąpienia do Programu.

Zasady Programu przewidywały, że pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy zawartej na czas nieokreślony, którzy w ww. okresie zadeklarują wolę rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron w ramach programu, otrzymają odprawę finansową wynoszącą krotność wynagrodzenia zasadniczego brutto pracownika, uzależnioną od stażu pracy w spółce według zasad określonych w pkt 3. Program gwarantował pracownikom, którzy z własnej inicjatywy zdecydowali się dobrowolnie rozwiązać stosunek pracy ze spółką za porozumieniem stron, 6 - miesięczną odprawę, która dodatkowo - w przypadku gdy dani pracownicy objęci byli postanowieniami Porozumienia z 2005 r. - zwiększana była o jednomiesięczne wynagrodzenie. Jednocześnie miał zostać zachowany ten sam mechanizm, który był przewidziany w Porozumieniu z 2005 r.

/dowody:

- uchwała (...) (...)Zarządu pozwanej z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie przyjęcia Zasad Programu (...) – k. 162 - 163,

- Zasady Programu (...) dla (...) S.A. - k. 171 - 174/

Od podpisania Porozumienia w sprawie zakończenia sporu zbiorowego w czerwcu 2005 r. do końca 2011 r. u pozwanej przeprowadzono sześć procesów zwolnień grupowych – po jednym w latach 2008, 2009, 2010 i trzy procesy w roku 2011.

/dowody:

- zeznania świadka J. P. - k. 645 – 648 oraz nagranie CD – k. 654,

- zeznania świadka H. D. - k. 648 – 651 oraz nagranie CD – k. 654,

- zeznania świadka G. Z. - k. 759 – 762 oraz nagranie CD – k. 763/

W lutym 2011 r. Krajowa Rada Związku Zawodowego (...) S.A. zajęła stanowisko, iż pracownikom zwalnianym w okresie „pogwarancyjnym” należy się, oprócz 4 - miesięcznej odprawy przewidzianej w Porozumieniu z dnia 13 czerwca 2005 roku, także odprawa wynikająca z przepisu art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Stanowisko to podzieliło Prezydium (...).

/ dowody:

stanowiska Związku Zawodowego (...) S.A. z dni 7 i 10 lutego 2011 r. - odpowiednio k. 57 i 58,

wiadomość e – mail z dnia 15 lutego 2011 r. - stanowisko Prezydium (...) - k. 59/

W związku z przewidywaną redukcją zatrudnienia, w lutym 2011 r. u pozwanej sporządzony został i wszedł w życie Regulamin zwolnień grupowych w (...) S.A. w II kwartale 2011 r.

W § 5 ust. 1 lit. a Regulaminu zawarto zapis, że pracownikom, którym zostaną wypowiedziane umowy o pracę oraz pracownikom, którym umowa o pracę rozwiąże się wskutek nieprzyjęcia zmiany warunków pracy, a którym przysługuje odprawa przewidziana w Porozumieniu w sprawie zakończenia sporu zbiorowego z dnia 13 czerwca 2005 roku, będzie przysługiwała odprawa wskazana w tym Porozumieniu, tj. 4 - miesięczna odprawa obliczona według zasad obowiązujących przy ustalaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy. Jednocześnie zaznaczono, że w odprawie tej zawarta jest odprawa wskazana w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników. Pracownikom zaś, którym nie przysługiwała odprawa wskazana w przedmiotowym Porozumieniu oraz pracownikom, z którymi zostaną rozwiązane umowy o pracę w trybie porozumienia stron w ramach zwolnień grupowych, miała przysługiwać odprawa z art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywali stosunków pracy z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników (§ 5 ust. 1 lit. b i ust. 2).

/dowód:

- Regulamin zwolnień grupowych w (...) S.A. w II kwartale 2011 r. - k. 81 – 84/

W § 5 Porozumienia w sprawie zwolnień grupowych w IV kwartale 2011 r. z dnia 23 sierpnia 2011 r., które zaczęło obowiązywać od dnia 26 sierpnia 2011 r. ujęto zapis, że pracownikom, którym zostaną wypowiedziane umowy o pracę, a także pracownikom, którym umowa o pracę rozwiąże się wskutek nieprzyjęcia zmiany warunków pracy, w ramach niniejszych zwolnień grupowych będą przysługiwały świadczenia zgodnie z przepisami prawa (ust. 1). Z kolei pracownikom, z którymi zostaną rozwiązane umowy o pracę w trybie porozumienia stron w ramach niniejszych zwolnień grupowych miała przysługiwać odprawa, o której mowa w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników (ust. 2), z zastrzeżeniem ustępu 3, który dotyczył pracowników podlegających ochronie na podstawie art. 32 ustawy o związkach zawodowych oraz w oparciu o art. 39 k.p.

/dowód:

- Porozumienie w sprawie zwolnień grupowych w (...) S.A. w IV kwartale 2011 r. - k. 85 - 89/

Pozwana wypowiedziała umowy o pracę wszystkim powódkom z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia z przyczyn niedotyczących pracowników :

- powódkom H. K., K. K. (1), B. M. (1), B. M. (2),M. M. (1), E. P. i I. P. - w dniu 20 września 2011 r., przy czym uzgodniono, że umowy o pracę ulegną rozwiązaniu z dniem 31 marca 2012 r.;

- powódkom D. R. i J. S. - w dniu 4 października 2011 r., przy czym w odniesieniu do powódki D. R. uzgodniono, że umowa o pracę ulegnie rozwiązaniu z dniem 31 marca 2012 r. oraz

- powódce L. R. – w dniu 22 marca 2012 r. z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia który zakończył się 30 06 2012r.

W wypowiedzeniach doręczonych powódkom wskazano, że rozwiązanie umów o pracę następuje na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników oraz – z wyjątkiem powódki L. R. - zgodnie z Porozumieniem w sprawie zwolnień grupowych w (...) S.A. w IV kwartale 2011 r. z dnia 26 sierpnia 2011 r. i podyktowane jest pogarszającą się sytuacją finansową pozwanej oraz wprowadzeniem nowej struktury organizacyjnej przedsiębiorstwa, przyczyna wypowiedzenia umowy L. R. również była przyczyną niedotyczącą pracownika i było nią centralizacja działań windykacyjnych , podział zadań windykacyjnych i zarządzanie procesem w pionie finansów .

Ponadto zaznaczono, że przyczyną wypowiedzenia jest podleganie kryteriom wskazanym w § 4 ust. 1 Porozumienia w sprawie zwolnień grupowych w (...)S.A. w IV kwartale 2011 r. z dnia 26 sierpnia 2011 r., tj. zajmowanie stanowiska przewidzianego do likwidacji w ramach nowego modelu zarządzania lub brak stanowiska w nowej strukturze organizacyjnej.

Wskazano także, że na podstawie art. 3 Porozumienia w sprawie zakończenia sporu zbiorowego z dnia 13 czerwca 2005 r. stosownie do dyspozycji § 5 ust. 1 Porozumienia w sprawie zwolnień grupowych w (...) S.A. w IV kwartale 2011 r. z dnia 26 sierpnia 2011 r. - powódkom zostanie wypłacona 4 - miesięczna odprawa obliczona według zasad obowiązujących przy ustalaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy, w której zawarta jest odprawa z art 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników.

/ okoliczności bezsporne, a nadto dowody:

wypowiedzenia umów o pracę powódek wraz z porozumieniami co do terminu rozwiązania stosunku pracy – k. 104 – 105, 110 – 111, 114 – 115, 120, 125, 392 – 393, 397 – 398, 403 – 404, 413 – 414 i 418 – 419/

Pozwana wypłaciła powódkom 4 – miesięczne odprawy z art. 3 Porozumienia w sprawie zakończenia sporu zbiorowego z dnia 13 czerwca 2005 r. Pozwana odmówiła zapłaty na rzecz powódek 3 – miesięcznych odpraw z art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, argumentując, iż były one zawarte w umownych odprawach z Porozumienia z 2005 r.

/okoliczności bezsporne/

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony powyżej stan faktyczny został ustalony w oparciu o niekwestionowane dowody z dokumentów złożonych do akt sprawy, które jako niebudzące wątpliwości Sądu odnośnie ich pochodzenia, treści i autentyczności, zostały uznane za wiarygodne w całości. Dotyczyły one przede wszystkim kwestii zatrudnienia powódek u pozwanej, ich warunków pracy i płacy . Z kolei wyłącznie jako prywatne stanowiska - spójne ze strategią procesową stron - Sąd potraktował wszelkie składane opinie prawne . Sąd nie brał pod uwagę wyroków sądów zapadłych w innych podobnych sprawach. Należy przy tym zauważyć, że ww. orzeczenia nie korzystały w niniejszym postępowaniu z waloru tzw. prawomocności rozszerzonej, a tutejszy Sąd nie był związany ani zapadłymi w nich rozstrzygnięciami, ani argumentacją prawną zawartą w ich uzasadnieniach.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd całkowicie pominął zeznania świadków H. T. (k. 642 – 644 oraz nagranie CD – k. 654), K. K. (2) (k. 644 – 645 oraz nagranie CD – k. 654), S. M. (k. 722 – 723), B. S. (k. 882 i 892 oraz nagrania CD – k. 883 i 893), J. W. (k 855 – 856 oraz nagranie CD – k. 857) Żadna z tych osób nie uczestniczyła w 2005 r. w negocjacjach nad Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy dla Pracowników pozwanej, ani nie była obecna przy zawieraniu Porozumienia z dnia 13 czerwca 2005 r. w sprawie zakończenia sporu zbiorowego. Z oczywistych względów świadkowie ci nie mogli zatem być bezpośrednimi uczestnikami pertraktacji i szczegółowo znać zapadłych w ich toku ustaleń. W konsekwencji - jakkolwiek świadkowie twierdzili, iż zwalnianym pracownikom należała się zarówno umowna odprawa z Porozumienia, jak i odprawa z art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników – tak Sąd potraktował te wypowiedzi jako subiektywne opinie świadków, oparte li tylko na następczej interpretacji zapisów Porozumienia. Jednocześnie Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka K. K. (2), aby jeszcze przed pierwszymi zwolnieniami grupowymi pracodawca wielokrotnie zapewniał pracowników o korzystnym dla nich sposobie interpretacji art. 3 Porozumienia z czerwca 2005 r. i przyznawaniu kumulatywnych świadczeń (zarówno z Porozumienia, jak i z ustawy) w przypadku zwolnień. Przecza temu zeznania reprezentujących obie strony sporu świadków J. P., G. Z. i H. D. , którzy zgodnie oświadczyli, że przez pierwszych kilka lat po zawarciu Porozumienia problem rozumienia spornego zapisu w ogóle nie występował, ponieważ nie były przeprowadzane zwolnienia pracowników. Nadto, świadek K. K. (2) nie była w stanie powiedzieć, skąd czerpała informacje przeciwne i powoływała się na bliżej nieokreślone źródła internetowe, tudzież wewnętrzną sieć pozwanej, bez jednak podawania jakichkolwiek szczegółów.

Sąd uwzględnił natomiast w różnym zakresie zeznania świadków J. P., G. Z., H. D. i M. M. (2), jak i H. G..

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka J. P. (k. 644 – 648 oraz nagranie CD – k. 654), która osobiście brała udział w negocjacjach nad Układem i posiadała rozbudowaną wiedzę co do motywów działań związków związkowych w materii zgłaszanych poprawek. W tym kontekście Sąd zauważa, że świadek wyraźnie stwierdziła, że strona pracownicza zaproponowała skreślenie zapisu o tym, iż odszkodowanie, bądź umowna odprawa wyczerpywały prawo do odprawy z ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (k. 646). Było to całkowicie logiczne i zbieżne z interesem pracowników oraz znajdowało potwierdzenie w literalnych treściach wstępnej wersji Układu, wersji finalnej i w zapisach przyjętego Porozumienia. Świadek zauważyła, że pracodawca zaoponował jedynie co do zaliczenia ustawowej odprawy na poczet odszkodowania za okres gwarancyjny i potrafiła szczegółowo przytoczyć jego argumentację w tym zakresie. Z postanowieniami Porozumienia korespondują także twierdzenia świadka, że ww. akt nie dotyczył wyłącznie osób zwalnianych z przyczyn niedotyczących pracowników. Świadek wyjaśniła również, że już po wszczęciu sporu zbiorowego (koniec maja 2005 r.) nie miały miejsca negocjacje co do treści ostatecznie przyjętego Porozumienia, tylko nastąpiła bezpośrednia transpozycja zapisów z finalnej wersji Układu. Przesądza o tym zbieżność treściowa między powyższymi aktami oraz okoliczność, że między wszczęciem sporu zbiorowego a jego zakończeniem minęły zaledwie nieco ponad 2 tygodnie – i to w napiętym okresie bezpośrednio poprzedzającym wejście pozwanej na giełdę, kiedy to spółce szczególnie zależało na zamieszczeniu korzystnych wizerunkowo informacji w prospekcie emisyjnym. Co więcej, pozwana nie miałaby żadnego interesu w kwestionowaniu i zmienianiu postanowień Układu, które przecież wcześniej sama zaakceptowała (sprzeciw zgłosił tylko jeden ze związków zawodowych). Nadto, podjęcie „nowych” negocjacji wymagałoby odpowiednich uchwał związków zawodowych, co nie miało miejsca. Sąd dał również wiarę twierdzeniom świadka, że do czasu zwolnień grupowych żadna ze stron nie zajmowała się kwestią interpretacji art. 3 Porozumienia, albowiem zapis ten nie był stosowany, gdyż pozwana nie zwalniała wówczas pracowników.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka G. Z. (k. 759 – 762 oraz nagranie CD – k. 763) tylko w tym zakresie, w którym twierdził on, że rokowania co do Układu zostały zerwane przez pracodawcę. Zupełnie co innego wynika bowiem już chociażby z dowodów dokumentarnych (zob. m.in. podpis przedstawiciela pozwanej M. M. (2) pod ostateczną wersją Układu – k. 23). Odnośnie jednak innych okoliczności zaprezentowana przez świadka wersja zasługiwała na aprobatę, była spójna i należycie wyjaśniała motywy działań stron. Sąd miał na względzie, że świadek brał udział w każdym posiedzeniu negocjacyjnym (k. 761) i tak jak J. P. zeznał, że związki zawodowe zaproponowały wykreślenie zapisu o zaliczeniu ustawowej odprawy na poczet odszkodowania, bądź umownej odprawy, zaś pozwana zaprotestowała tylko odnośnie odszkodowania za okres gwarancyjny. Relacja świadka znajdowała odzwierciedlenie w treściach wstępnej wersji Układu, wersji finalnej oraz w zapisach przyjętego Porozumienia. Jednocześnie z analogicznych względów jak w odniesieniu do J. P. uwzględnić należało twierdzenia świadka G. Z., iż już po wszczęciu sporu zbiorowego nie miały miejsca odrębne negocjacje co do treści przyjętego Porozumienia, tylko nastąpiła bezpośrednia transpozycja zapisów z finalnej wersji Układu.

Odnośnie zeznań świadka H. D. Sąd miał na uwadze, że potwierdzały one, iż ww. osoba z ramienia pozwanej brała udział w negocjacjach nad Układem i współtworzyła jego postanowienia. Z całą stanowczością podkreślić jednak wypada, że świadek H. D. nie pamiętał szczegółów pertraktacji, bądź zasłaniał się niepamięcią szczegółów bowiem – jak sam zeznał – negocjował wiele umów, regulaminów etc.. Zarazem po okazaniu art. 3 Porozumienia świadek przedstawił swoją interpretację tego zapisu, nie będąc jednak pewnym jej słuszności („ Jak ja bym to teraz interpretował, ale głowy nie daję , że pracownik ma wypowiedzenie 3 miesięczne to dostaje jedną dodatkową pensję – ja to czytam tak, że pracownik dostaje jedną dodatkową pensję.”). Sąd nie dał wiary świadkowi, iż strona pracownicza nie zaproponowała wykreślenia zapisu, że uzyskanie „umownej” odprawy wyczerpywało prawo pracownika do odprawy z art. 8 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Co innego wynika z kategorycznych zeznań uczestniczących w spotkaniach negocjacyjnych i pamiętających ich szczegóły świadków J. P. i G. Z., odmienne jest wreszcie także literalne brzmienie ostatecznej wersji Układu i przyjętego Porozumienia, gdzie tylko w odniesieniu do odszkodowania zawarto stosowne zastrzeżenie wyłączające. Jednocześnie świadek H. D. potwierdził, że do czasu pierwszych zwolnień grupowych i do momentu ustania jego zatrudnienia u pozwanej (2009 r.) żadna ze stron nie zajmowała się kwestią interpretacji art. 3 Porozumienia. Świadek przyznał także, że przed zawarciem Porozumienia pracodawca nie przeprowadzał kalkulacji wysokości odpraw na wypadek zwolnień grupowych, gdyż nie były one wówczas planowane.

Odnośnie zeznań świadka M. M. (2) Sąd uznał je za wiarygodne głównie co do okoliczności, że nadzór właścicielski pozwanej pozostawał krytyczny względem przyjętego Porozumienia w sprawie zakończenia sporu zbiorowego z dnia 13 czerwca 2005 r. i uważał jego zapisy za zbyt korzystne dla pracowników – a tym samym zagrażające stabilności finansowej spółki. W dalszej kolejności zaakcentowania wymaga, że świadek jako Prezes Zarządu pozwanej w 2005 r. - a zatem osoba, która winna dysponować szczególnie rozległą wiedzą w materii przyjmowanych aktów wewnętrznych i zawieranych umów - w żaden sposób nie potrafił wyjaśnić, dlaczego w Porozumieniu w punkcie dotyczącym świadczenia pogwarancyjnego zabrakło zapisu dotyczącego zaliczenia na jego poczet odprawy ustawowej (k. 652). Jakkolwiek reprezentowana przez świadka strona mogła nie zwrócić uwagi na ten zapis, koncentrując się na gwarancjach pracowniczych i kwestii wejścia na giełdę (co wiązało się również z określoną presją czasową), tak postanowienie to nie umknęło związkom zawodowym i miało dla nich istotne znaczenie - co zostało wykazane za pomocą zeznań świadków J. P. i G. Z.. Co więcej, świadek M. M. (2) rzadko uczestniczył w procesie negocjacyjnym, co stwierdził chociażby jego podwładny H. D. (k. 649 - „ (...) M. (2)uczestniczył w tych rozmowach w incydentalnych przypadkach.”) - wobec czego nie sposób uznać, by posiadał on bardziej rozbudowaną wiedzę w tym zakresie, niż uczestniczący w pertraktacjach przedstawiciele pracowników, których wersja zdarzeń pozostawała spójna i logiczna oraz korelowała z przedłożoną dokumentacją. Nadto, świadek M. M. (2) nie wiedział, czy podpisane przez niego Porozumienie dotyczyło pracowników zwolnionych z przyczyn ich dotyczących. Analizując zeznania świadka Sąd uznał, że jako Prezes pozwanej posiadał on jedynie albo przedstawiał w niniejszym procesie fragmentaryczną wiedzę związaną z negocjowanym Układem i zawartym Porozumieniem, co w sposób oczywisty musiało rzutować na relewantność i wiarygodność jego zeznań odnośnie ustaleń zapadłych podczas pertraktacji.

Jeżeli chodzi o zeznaniaH. G. , która brała udział z ramienia związku zawodowego (...) SA w negocjacjach , to co prawda nie pamięta ona szczegółów negocjacji , brała jednak w nich udział , świadek ten zwróciła uwagę na to , że gwarancje pracownicze nie były ponownie negocjowane przy zawieraniu porozumienia z dnia 13 czerwca 2005r. oraz że strony starały się , aby zapisy porozumienia były tak sprecyzowane , aby nie budziły one wątpliwości K. 950 -951 , nagranie k. 951 , na co wskazują świadkowie powołani powyżej , którym sąd dał wiarę , w szczególności J. P. i G. Z.

W niniejszej sprawie powódki jako byłe pracownice domagały się zapłaty od pozwanej określonych kwot tytułem odpraw pieniężnych z art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2003 roku, Nr 90, poz. 844 z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy ponad 8 lat. Pozwana twierdziła, że ww. ustawowa odprawa zawarta już była w umownej 4 – miesięcznej odprawie wypłaconej powódkom na podstawie art. 3 Porozumienia w sprawie zakończenia sporu zbiorowego z dnia 13 czerwca 2005 r. W istocie spór stron sprowadzał się do odmiennej interpretacji zapisów niniejszego Porozumienia z uwzględnieniem kontekstu (okoliczności) jego zawierania.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że porozumienia zbiorowe - a do takich należy przecież Porozumienie w sprawie zakończenia sporu zbiorowego z dnia 13 czerwca 2005 r. - w myśl art. 9 § 1 k.p. - zaliczane są do prawa pracy, a zatem są aktami normatywnymi. Przywołany przepis definiuje pojęcie prawa pracy w ujęciu przedmiotowym, nadając mu szerszy zakres, aniżeli pojęciu „ustawodawstwo pracy”, które obejmuje wyłącznie przepisy prawa pracy ustanowione przez kompetentne organy państwa. Jednocześnie art. 9 k.p. wprowadza fundamentalną dla prawa pracy zasadę, wedle której przepisy Kodeksu pracy i innych ustaw wraz z aktami wykonawczymi („ustawodawstwo pracy”) gwarantują jedynie minimum uprawnień pracowniczych, których zwiększanie możliwe jest w drodze aktów wymienionych w § 2 i 3. W konsekwencji - akt normatywny hierarchicznie niższy, lecz korzystniejszy dla pracownika, ma w prawie pracy pierwszeństwo zastosowania przed aktami hierarchicznie wyższymi, zaś postanowienia porozumienia zbiorowego są zgodne z prawem, jeśli nie są mniej korzystne dla pracownika niż przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw i przepisów wykonawczych. Przy dokonywaniu interpretacji tekstu (treści normatywnej) autonomicznego źródła prawa pracy, decydujące znaczenie mają zasady wykładni aktów normatywnych, a nie odpowiednio i posiłkowo stosowane zasady wykładni oświadczeń woli składających się na treść czynności prawa cywilnego. Jest to konsekwencja faktu, iż porozumienie zbiorowe, tak jak inne autonomiczne źródła prawa pracy, nie jest czynnością prawną w rozumieniu prawa cywilnego, a aktem normatywnym. Nie może jednak zasługiwać na aprobatę pogląd, iż przy interpretacji postanowień porozumień zbiorowych wola stron porozumienia i cel jego zawarcia mogą być uwzględniane jedynie wyjątkowo — gdy zawiodą pozostałe metody dokonywania wykładni aktów prawnych. Oznaczałoby to bowiem w istocie zrównanie na gruncie wykładni aktów normatywnych pochodzących od prawodawcy państwowego (ustaw i aktów wykonawczych) z autonomicznymi źródłami prawa pracy wymienionymi w art. 9 § 2 i 3 k.p., co byłoby nieuzasadnione chociażby z uwagi na fakt, że inny jest tryb powzięcia tychże aktów (o wiele bardziej złożony i rozbudowany jeśli chodzi o akty normatywne pochodzące od prawodawcy państwowego, w szczególności ustawy) i mogłoby prowadzić w rezultacie do skutków niekorzystnych zwłaszcza dla pracowników np. przy zmianie pracodawcy, który może w sposób odmienny interpretować postanowienia porozumień zbiorowych, układów zbiorowych, czy innych aktów wchodzących w zakres autonomicznych źródeł prawa pracy, aniżeli wcześniej rozumiały je dotychczasowe jego strony. Dlatego też szczególnego znaczenia nabiera właśnie rozumienie treści owych aktów zgodnie z wolą ich stron oraz celem zawarcia. Tożsame stanowisko zajął sam ustawodawca, który w przepisach Kodeksu pracy dotyczących układów zbiorowych pracy zawarł art. 241[6], stanowiący, iż treść postanowień układu wyjaśniają wspólnie jego strony. Ww. regulacja stanowi istotną wskazówkę interpretacyjną, również jeśli chodzi o wykładnię porozumień zbiorowych oraz nakazujące uwzględnianie nie tylko literalnej treści porozumienia, ale także rozumienia treści tego aktu przez jego strony, a zatem pośrednio także i ich woli oraz samego celu jego zawarcia. Zważywszy bowiem na fakt, że stosownie do treści art. 9 § 2 i 3 k.p. stosunek między zakładowym układem zbiorowym z jednej strony a porozumieniem zbiorowym jest równorzędny, za zasadne uznać wypada, aby przy interpretacji postanowień takiego porozumienia stosować reguły wykładni właściwe dla najbardziej podobnego źródła prawa pracy, czyli dla układu zbiorowego pracy. Postanowienia aktów normatywnych hierarchicznie niższego rzędu, jak np. porozumienia zbiorowego, czy układu zbiorowego pracy, przyznające pracownikom korzystniejsze świadczenia tego samego rodzaju (ale w wyższej wysokości), co przewidziane w aktach prawnych prawa powszechnie obowiązującego (ustawach, rozporządzeniach), mają pierwszeństwo przed odpowiednimi postanowieniami tych ostatnich aktów i niejako „zastępują” je automatycznie. Nie ma zatem potrzeby zamieszczania w takim przypadku w akcie normatywnym niższego rzędu specjalnej normy kolizyjnej, stanowiącej że świadczenie przewidziane w tym akcie wyczerpuje w pełni tożsame świadczenie np. z ustawy, bądź rozporządzenia.

Bacząc na powyższe, w realiach niniejszej sprawy istotnymi dla rozstrzygnięcia były okoliczności i cel zawarcia Porozumienia z dnia 13 czerwca 2005 r., zakres jego regulacji i przewidziane w nim przesłanki wypłaty odpraw dla pracowników, z którymi rozwiązanie stosunku pracy następowało w okresie pogwarancyjnym, a także relacje zawartych w tymże porozumieniu regulacji prawnych w analizowanym zakresie do ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Uwzględnić należało również treść wydanego przez pracodawcę w późniejszym okresie (2011 r.) Regulaminu zwolnień grupowych w (...) S.A. w II kwartale 2011 r. i zapisy zawartego w dniu 23 sierpnia 2011 r. Porozumienia w sprawie zwolnień Grupowych w IV kwartale 2011 r.

Przepisy ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników stosuje się w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a także na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje określoną liczbę pracowników, wskazaną szczegółowo w pkt 1 – 3 ust. 1 art. 1 ustawy. Celem przepisów przedmiotowej ustawy jest z jednej strony zabezpieczenie interesu ekonomicznego pracowników, z drugiej zaś zagwarantowanie, że zwolnienia będą przeprowadzane według przejrzystej procedury. Przewidziana w art. 8 ustawy odprawa (co do której ustawodawca posługuje się nazwą: „odprawa pieniężna”) stanowi dla pracowników, którzy tracą pracę bez jakiejkolwiek własnej winy („z przyczyn niedotyczących pracownika”) dodatkowe źródło dochodu, umożliwiające im przystosowanie się do zmienionej sytuacji. Odprawa ta przysługuje przy tym wszystkim pracownikom zwalnianym w tym trybie, bez żadnych wyłączeń, podyktowanych chociażby posiadaniem przez pracownika innego źródła dochodu, np. prawa do emerytury.

W ocenie Sądu aby trafną była konstatacja, iż odprawa przewidziana przepisami spornego Porozumienia z czerwca 2005 r. jest tą samą odprawą, o której mowa w przepisach ustawy z dnia 13 marca 2003 r. - a więc że przepisy owego Porozumienia stanowią w tym zakresie lex specialis - należałoby ustalić bez cienia wątpliwości, że zakres obu regulacji — zarówno przedmiotowy, jak i podmiotowy - jest identyczny.

W ocenie Sądu sytuacja taka nie zaistniała jednak w przedmiotowej sprawie. Porozumienie w sprawie zakończenia sporu zbiorowego z dnia 13 czerwca 2005 r. nie było bowiem porozumieniem o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r., ani też żadnym innym porozumieniem regulującym zasady dokonywania zwolnień pracowników z przyczyn niedotyczących pracodawcy. Zostało ono zawarte wyłącznie w oparciu o przepisy ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych (Dz.U. z 1991r., nr 55, poz. 236 z późn. zm.). Już sama tylko ta okoliczność świadczy o tym, iż sfera, której dotyczy Porozumienie z dnia 13 czerwca 2005 r. w sposób istotny różni się od sfery regulowanej przepisami ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników. Art. 1 ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych stanowi, że spór zbiorowy pracowników z pracodawcą może dotyczyć warunków pracy, płac lub świadczeń socjalnych oraz praw i wolności związkowych pracowników lub innych grup, którym przysługuje prawo zrzeszania się w związkach zawodowych. Z powyższego należy wyprowadzić wniosek, że nie jest dopuszczalne wszczęcie sporu zbiorowego w innym zakresie, a co za tym idzie — także zawarcie w owym innym zakresie porozumienia, które — z mocy szczególnego unormowania — musiałoby być traktowane jako źródło prawa pracy w rozumieniu art. 9 k.p. Jednocześnie zgodnie z regulacją z art. 7 ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych - spór zbiorowy istnieje od dnia wystąpienia przez podmiot reprezentujący interesy pracownicze do pracodawcy z żądaniami w sprawach wskazanych w art. 1, jeżeli pracodawca nie uwzględnił wszystkich żądań uwzględnionych w terminie określonym w wystąpieniu, nie krótszym niż 3 dni (ust. 1). Nadto, w zgłoszeniu sporu określa się przedmiot żądań objętych sporem (ust. 2). Takie określenie ma przy tym charakter wiążący i niedopuszczalne jest zawieranie porozumień, wykraczających poza zakres wskazany w zgłoszeniu. W tym kontekście istotnymi były zeznania świadka J. P., będącej w pierwszej połowie 2005 r. członkiem zarządu Związku Zawodowego (...) S.A., który to właśnie związek wdał się w spór zbiorowy z pracodawcą. Świadek wskazała m.in., że przyczyną wszczęcia sporu zbiorowego była chęć wprowadzenia w spółce szeregu gwarancji socjalnych dla pracowników - o treści identycznej z tymi, jakie ustalono wcześniej w trakcie negocjacji nad Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy, którego ostatecznie nie przyjęto z uwagi na sprzeciw jednego ze związków zawodowych. Powyższe znajduje także odzwierciedlenie w samej treści Porozumienia, które stanowiło wierną transpozycję postanowień Układu. Nadto, z zamieszczonych w Porozumieniu regulacji w sposób jednoznaczny wynika, że zamiarem spierających się stron było uregulowanie kwestii związanych z „bezpieczeństwem socjalnym” pracowników — jednakże tylko ich części, a mianowicie tych, którzy byli w momencie podpisania porozumienia zatrudnieni w spółce od co najmniej 12 miesięcy - poprzez wprowadzenie trzech rodzajów instytucji prawnych: instytucji trwałości stosunku pracy, gwarancja zatrudnienia oraz gwarancji płacy. Możliwość zastosowania jednej z trzech instytucji, a mianowicie gwarancji zatrudnienia, została przy tym dodatkowo ograniczona do jeszcze węższego grona pracowników — stosowne wyłączenia zostały wprowadzone w części I w artykule 1 § 5 Porozumienia. Sąd miał także na uwadze, że w 2005 r. rozpoczynał się proces prywatyzacji i komercjalizacji pozwanej, co mogło wywoływać obawy wśród załogi odnośnie dalszych zasad i warunków, na jakich pracownicy będą zatrudniani w spółce. W tym stanie rzeczy oczywistym jest, że przedstawiciele strony pracowniczej podjęli działania zmierzające do zapewnienia chociażby części załogi takich instrumentów stabilizujących zatrudnienie, na których wprowadzenie pracodawca wyraził już wcześniej zgodę, negocjując Układ i będąc gotowym do jego zawarcia. W konsekwencji – Sąd przyjął, że wszczęcie sporu zbiorowego było ściśle związane z niepodpisaniem Układu i zmierzało do „uratowania” jego postanowień. Należy zwrócić również uwagę na treść punktu II, w którym przewidziano, iż „Pakiet instrumentów stabilizacji, o którym mowa w pkt I niniejszego porozumienia, zostanie ujęty w całości, w niezmienionej treści i formie, w zakładowym układzie zbiorowym pracy, jeżeli układ taki dla Spółki zostanie zawarty w okresie trwania gwarancji, o której mowa w art. 2 1 ust. 1 pkt a)” Mając na uwadze okoliczność, że wcześniejsze negocjacje treści Układu trwały kilka miesięcy, a spór zbiorowy zakończył się po zaledwie nieco ponad 2 tygodniach – całkowicie nielogicznymi są twierdzenia pozwanej, iż postanowienia Porozumienia były negocjowane od początku i w całkowitym oderwaniu od wcześniejszych negocjacji nad Układem. Takie postępowanie pracodawcy byłoby nieracjonalne i niekonsekwentne, skoro wcześniej zgodził się on na określone (tożsame z przyjętymi) gwarancje pracownicze. Jedynym sensownym wytłumaczeniem opisanej sytuacji było to, że w rzeczywistości treści Porozumienia nie negocjowano od nowa, gdyż wolą jego stron było nadanie rangi normatywnej ustaleniom dokonanym już wcześniej podczas negocjowania Układu. Skoro więc na podstawie złożonych do akt — i niezakwestionowanych przez pozwaną — dowodów z dokumentów, ale także i zeznań świadków, Sąd ustalił, że w ostatecznym tekście Układu znalazł się zapis art. 30, przewidujący dla pracowników, z którymi zostanie rozwiązana umowa o pracę po upływie okresu gwarancyjnego 4 - miesięczną odprawę, bez wskazania, że świadczenie to będzie wyczerpywać roszczenie o odprawę z ustawy z dnia 13 marca 2003r. - mimo że we wcześniejszych negocjowanych wersjach Układu przedstawiano propozycje, aby zapis taki zamieścić - oznacza to, że ostateczną wolą stron było niedokonywanie takiego wyłączenia. W powyższej sytuacji identycznie należało więc interpretować także jednakowo brzmiące postanowienie zawarte w Porozumieniu.

Z podanych powyżej przyczyn Sąd nie podzielił stanowiska pozwanej, jakoby odprawa 4 - miesięczna przewidziana w art. 3 Porozumienia z dnia 13 czerwca 2005 r. była tym samym świadczeniem, o którym stanowi przepis art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracowniami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników - a w konsekwencji aby przyznanie pracownikom prawa do odprawy z Porozumienia pozbawiało ich prawa do uzyskania odprawy ustawowej. Do tożsamych rezultatów prowadzi również i sama wykładnia logiczno - językowa powyższych przepisów Porozumienia. Zestawienie pojęć, jakimi strony porozumienia posłużyły się do określenia świadczeń przysługujących pracownikom, z którymi rozwiązano stosunek pracy w okresie gwarancyjnym oraz pogwarancyjnym, tj. odpowiednio „odszkodowanie” oraz „odprawa”, także wskazuje, że kryje się pod nimi różna treść normatywna. Biorąc pod uwagę pozostałą treść art. 2 Porozumienia - w którym mowa jest o okresie gwarancyjnym, w tym m.in., że pracownikom o którym mowa w art. 1 § 3, zapewnia się gwarancję zatrudnienia, której okres uzależniony jest od stażu pracy u pozwanej – uznać należało, że ww. odszkodowanie stanowiło świadczenie mające na celu naprawienie szkody w związku z rozwiązaniem z pracownikiem stosunku pracy, przed upływem gwarantowanego okresu . Zauważyć również należy, że strony Porozumienia w jego spornym art. 3 posłużyły się pojęciem „odprawy”, podczas gdy dokonując wyłączenia w art. 2 § 3 pkt 2 wyraźnie odwołały się do niebudzącego najmniejszych wątpliwości interpretacyjnych pojęcia ‚„odprawy pieniężnej z tytułu rozwiązania umowy z przyczyn niedotyczących pracowników”. Zdaniem Sądu podobnie jak w przypadku ustawodawcy, tak i w przypadku twórców innego rodzaju źródeł prawa należy zakładać, że jeśli w jednym akcie prawnym posługują się określonymi pojęciami, to za każdym razem rozumieją je dokładnie tak samo (kryje się pod nimi identyczna treść). Jeśli więc w obrębie jednego aktu prawnego występują jakieś różnice terminologiczne, musi to świadczyć także o określonych różnicach znaczeniowych.

W ocenie Sądu jeśli by przyjąć za właściwą interpretację pozwanej, że zarówno „odszkodowanie”, jak i „odprawa” były świadczeniami mającymi przysługiwać pracownikom na wypadek zwolnień grupowych w rozumieniu ustawy z dnia 13 marca 2003 r., to uwzględniając jednocześnie fakt, że ta ostatnia ustawa ma charakter bezwzględnie obowiązujący i brak jest podstaw normatywnych do pozbawienia pracownika prawa do uzyskania odprawy w razie zaistnienia określonych w niej przesłanek, trzeba byłoby stwierdzić że strony Porozumienia de facto „zrównały” odszkodowanie z art. 2 Porozumienia z odprawą z art. 8 ustawy. Skoro zaś tak, to przepis art. 8 ustawy podlegałby wyłączeniu jako mniej korzystny. Jeśli jednak strony jednoznacznie i wprost wyłączyły w treści art. 2 § 3 ust. 2 Porozumienia możliwość dodatkowego uzyskania przez pracownika prawa do ustawowej odprawy pieniężnej z tytułu rozwiązania umowy z przyczyn niedotyczących pracownika, a nie dokonały takiego wyłączenia w art. 3 Porozumienia, jednoznacznie wskazuje to według Sądu na ich zamiar, polegający na tym, iż prawo pracownika, z którym rozwiązano stosunek pracy w okresie pogwarancyjnym, do uzyskania odprawy z art. 8 ustawy nie zostało wyłączone, a zatem takiemu pracownikowi miała przysługiwać zarówno odprawa z ustawy, jak i z Porozumienia. Korespondują z tym w pewien sposób zeznania świadków H. D. i M. M. (2), którzy w żaden sposób nie potrafili wyjaśnić, dlaczego w Porozumieniu w punkcie dotyczącym świadczenia pogwarancyjnego zabrakło zapisu dotyczącego zaliczenia na jego poczet odprawy ustawowej. Argumentację te wzmacnia również negatywna ocena Porozumienia ze strony nadzoru właścicielskiego pozwanej. Za niemającą znaczenia dla rozstrzygnięcia uznano natomiast przywoływaną przez pozwaną okoliczność, iż wskutek takiego unormowania wysokość kwot wypłaconych niektórym pracownikom zwolnionym w okresie pogwarancyjnym mogła przewyższać sumy należne osobom, które zostały zwolnione pod koniec okresu gwarancyjnego - cechującego się przecież wyższymi standardami ochrony stosunku pracy i większymi świadczeniami w przypadku jego zakończenia.

Wreszcie – za uwzględnieniem powództw przemawiało także i to, że sfery, jakie regulowane są przepisami ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników oraz których dotyczyło przedmiotowe Porozumienie z 13 czerwca 2005 r. nie są identyczne. W ocenie Sądu Porozumienie w ogóle nie reguluje kwestii związanych ze zwolnieniami grupowymi czy indywidualnymi, dokonywanymi na podstawie przepisów ww. ustawy. Z żadnego z jego postanowień nie wynika też, aby miało ono zastosowanie w sytuacjach tożsamych do tych, do których mają zastosowanie przepisy ustawy, niejako pochłaniając (konsumując) regulacje ustawowe. Ustawa dotyczy bowiem sytuacji, w których pracodawca już podjął decyzję o redukcji zatrudnienia, a jej rolą jest wyłącznie określenie ogólnych zasad postępowania w takich przypadkach, w tym wprowadzenie dodatkowych świadczeń dla pracowników (wszystkich objętych procesem zwolnień, bez żadnych wyjątków). Omawiane Porozumienie zostało natomiast zawarte w celu zapobieżenia wdrożeniu przez pracodawcę procesu zwolnień pracowników w pewnej ich grupie (osób zatrudnionych na rok przed wejściem w życie Porozumienia) poprzez wprowadzenie dodatkowych elementów stabilizujących ich stosunki pracy. Wynika to wprost z przywoływanych już przepisów Porozumienia, odwołujących się do takich pojęć jak „atmosfera wzajemnego zaufania i bezpieczeństwa pracy oraz bezpieczeństwa socjalnego dla pracowników (punkt I artykuł 1 ust. 2) oraz wprowadzających trzy grupy instytucji prawnych (trwałości stosunku pracy, gwarancji zatrudnienia i gwarancji płacy). W żadnym miejscu porozumienia nie ma mowy o określaniu zasad przeprowadzania przez pracodawcę ewentualnych zwolnień z przyczyn niedotyczących pracowników - czy to grupowych, czy też indywidualnych. Gdyby sporne porozumienie zostało zawarte w okolicznościach i w trybie określonym w ustawie o zwolnieniach grupowych, w związku z zamiarem przeprowadzenia przez pracodawcę zwolnień grupowych, to ewentualne wątpliwości terminologiczne (jak np. posługiwanie się pojęciem „odprawy” zamiast „odprawy pieniężnej w związku z rozwiązaniem stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika”), czy interpretacyjne (wynikające z niedokonania wyłączenia prawa do odprawy ustawowej) można byłoby interpretować tak, jak czyniła to pozwana w niniejszej sprawie, ponieważ sfera regulacji w przypadku obu aktów normatywnych w pełni by się wówczas pokrywała. Taka sytuacja nie zaistniała jednak w przypadku Porozumienia z dnia 13 czerwca 2005 r. - zawartego w związku z prowadzeniem sporu zbiorowego w celu wprowadzenia gwarancji zatrudnienia, nie zaś w związku z ustalaniem zasad dokonywania zwolnień pracowników.

Finalnie – podkreślić należy, że strony Porozumienia w sprawie zakończenia sporu zbiorowego z 13 czerwca 2005 r. nie zastrzegły w żadnym z jego przepisów, aby dla przyznania przewidzianych w nich świadczeń, rozwiązanie stosunku pracy musiało nastąpić z przyczyn niezależnych od pracownika. Inaczej został również ukształtowany zakres podmiotowy pracowników, jeśli chodzi o ich sytuację i formę rozwiązania umowy o pracę, aniżeli pracowników których dotyczy ustawa z 2003 r. Z treści art. 3 w zw. z art. 1 § 3 Porozumienia wynika, że przewidziana w nim 4 - miesięczna odprawa przysługuje wszystkim pracownikom zatrudnionym u pozwanej w momencie wejścia w życie porozumienia od co najmniej 12 miesięcy, po upływie okresu gwarancyjnego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 – i to niezależnie od tego, jaka była przyczyna rozwiązania tejże umowy. Z kręgu osób uprawnionych do uzyskania odprawy zostali wyłączeni tylko pracownicy zwalniani na zasadach i w trybie określonym w art. 1 § 5 Porozumienia, podczas gdy prawo do odprawy ustawowej ma charakter powszechny, w szczególności w przypadku rozwiązania umowy na mocy porozumienia stron , które to prawo na mocy porozumienia z dnia 13 czerwca 20005r. zostało wyłączone.

Bacząc na wszelkie powyższe okoliczności Sąd uznał, że powództwa zasługiwały na uwzględnienie w pełnym zakresie i orzekł jak w punkcie I. wyroku na mocy art. 8 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 marca 2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników . Podstawą rozstrzygnięcia o roszczeniu odsetkowym był art. 481 k.c. Z uwagi na zmianę jego treści normatywnej i wprowadzenie nowego rodzaju odsetek z dniem 1 stycznia 2016 r. (odsetek ustawowych za opóźnienie) Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia wymagalności roszczeń do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

W punkcie II wyroku – na podstawie art. 477[2] § 1 k.p.c. - Sąd nadał z urzędu wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej jednego pełnomiesięcznego wynagrodzenia powódek.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z jego wynikiem na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódek E. P., D. R., L. R. i J. S. koszty zastępstwa procesowego w kwotach po 900 zł - w oparciu o § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (Dz. U. Nr 163, po 900, tj. z dnia 25 lutego 2013 r. - Dz. U. z 2013 r., poz. 490), zaś na rzecz powódek H. K., K. K. (1), B. M. (1), B. M. (2), M. M. (1) i I. P. w kwotach po 1 800 zł na podstawie § 6 pkt 5 ww. rozporządzenia w zw. z § 11 ust 1 pk 2 rozporządzenia .

W punkcie IV wyroku orzeczono o kosztach sądowych na mocy art. 113 ust1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych , powódki korzystały ze zwolnienia ustawowego od kosztów z mocy art. 96 pkt 4 ustawy, z obowiązku uiszczenia opłat nie jest zwolniony jednak pracodawca , o wydatkach stanowiących koszty stawiennictwa świadków orzeczono na mocy art. 97 ustawy , koszty te nakazano ściągnąć od pracodawcy zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.