Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2020 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Beata Piórek
Protokolant:	st. sekr. sądowy Monika Kłosek

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2020 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w G.

o sprostowanie świadectwa pracy

I.  Powództwo oddala.

II.  Zasądza od powoda M. P. na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. w G. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt VI P 32/18

UZASADNIENIE

Powód M. P. pozwem z dnia 17 stycznia 2018r. wniesionym przeciwko (...) sp. Z o.o. w G. wniósł o sprostowanie świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach , wydanego wraz ze świadectwem pracy. W wydanym świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach , nie uwzględniono okresu pracy od dnia 21 08 1997r. do dnia 30 04 2009r. na stanowisku monter-chemik.

W uzasadnieniu pozwu wskazano ,że w okresie od 21 08 1997r. do 31 08 2010r. powód wykonywał u pozwanego tę samą pracę. Praca poległa na chemicznym czyszczeniu stacji sieci i węzłów cieplnych. Przez cały ten okres powód otrzymywał dodatek szkodliwy. Zakład pracy utrzymywał powoda w przekonaniu , że jego stanowisko pracy należy do grupy stanowisk uprawniających do niższego wieku emerytalnego. W otrzymanym świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach uwzględniono okres pracy od 5 10 1992r. do 20 08 1997r. na stanowisku pomocnika palacza. Natomiast okres pracy w dziale Chemicznym pozwanego od 21 08 1997r. do 31 08 2010r. podzielono na pracę na stanowiskach monter-chemik oraz monter, Pomimo wykonywania tej samej pracy szkodliwej płukania chemicznego stacji sieci i węzłów cieplnych , zaliczono do okresu pracy szkodliwej tylko okres Pacyna stanowisku monter.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) sp. z o.o. w G. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania , w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany w pierwszej kolejności podniósł zarzut przedawnienia. Powód wystąpił do sądu z pozwem dnia 17 stycznia 2018r. , domagając się sprostowania świadectwa pracy sporządzonego dnia 31 sierpnia 2010r.

Przepis art. 97 2 ¹ k.p. przewiduje możliwość wystąpienia przez pracownika do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy w określonym terminie . Na dzień wydania spornego świadectwa pracy było to 7 dni od jego otrzymania przez pracownika . Roszczenie stało się wymagalne z dniem wydania powodowi świadectwa pracy , co nastąpiło 31 sierpnia 2010. W konsekwencji pracownik powinien był wystąpić do pracodawcy o sprostowanie w terminie 7 dni , a nie po ponad 7 latach. Nawet gdyby uznać , ze termin 7 dni ma charakter wyłącznie instrukcyjny , a jego przekroczenie nie zamyka pracownikowi drogi sądowej do dochodzenia sprostowania świadectwa pracy, to i tak roszczenie musi być ograniczone w końcu terminem . W przeciwnym razie pracownik mógłby występować przeciwko pracodawcy w niczym nie uzasadnionych , nadmiernie wydłużonych terminach. W konsekwencji , należy sięgnąć do art. 291 §1 k.p. , który przewiduje ogólny trzyletni termin przedawnienia roszczeń ze stosunku pracy . W sprawie doszło do przedawnienia roszczenia powoda , byłego pracownika pozwanej , bowiem nie wystąpił on do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy w ustalonym przepisami terminie , a jednocześnie upłynął trzyletni okres przedawnienia tego roszczenia.

Pozwany stwierdził, iż niezależnie od zarzutów formalnych powództwo podlega również oddaleniu z tego względu , że praca powoda na spornym stanowisku monter chemik nie może zostać zakwalifikowana jako wykonywana w szczególnych warunkach , gdyż nie pozwalały na to ówcześnie obowiązujące przepisy Zarządzenia nr 9 Ministra Administracji , Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 1 lipca 1983r. w sprawie stanowisk w zakładach pracy resortu pracy resortu administracji , gospodarki terenowej i ochrony środowiska , w których wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej. Akt ten nie zalicza stanowiska montera chemika do prac wykonywanych w szczególnych warunkach. Ponadto powód wskazuje , że otrzymywał dodatek szkodliwy. O wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, nie świadczy sama wypłata dodatku szkodliwego .

Na skutek zobowiązania sądu powód w piśmie z dnia 12 03 2019r. wskazał, że domaga się sprostowania świadectwa pracy z dnia 31 sierpnia 2010r. , gdyż mimo zapewnień pracodawcy, który zobowiązał się do sprostowania ww świadectwa pracy , w zakresie błędnego wskazania okresów pracy w warunkach szczególnych oraz zajmowanych przez powoda stanowisk , nie dokonał niniejszego sprostowania i nie przekazał powodowi poprawnie wystawionego świadectwa pracy.

Powód stwierdził, iż wystąpił do (...) sp. Z o.o. W G. w ustawowym siedmiodniowym terminie , określonym w art. 97§2 ¹ k.p. z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy z dnia 31 08 2010r. z ustnym wnioskiem w zakresie wskazanych stanowisk , które rzekomo powód zajmował w trakcie pracy u pozwanego oraz okresów pracy w warunkach szczególnych. Po udaniu się do siedziby firmy , z działu kadr został skierowany do radcy prawnego (...) sp. Z o.o. w G. , który po zapoznaniu się z całą posiadaną przez powoda dokumentacją potwierdzającą okresy pracy w warunkach szczególnych oraz faktycznie zajmowane przez powoda stanowiska , zapewnił powoda , że przedłożona przez niego dokumentacja w sposób bezsporny potwierdza, że świadectwo pracy sporządzone zostało w sposób błędny i zawiera zapisy niezgodne z aktami osobowymi i innymi posiadanymi przez powoda dokumentami. WW radca prawny zapewnił powoda również , że sprawa nie wymaga jakiegokolwiek pisemnego wniosku , gdyż dotyczy kwestii bezspornych , a błąd pracodawcy jest oczywisty . Ponadto powód otrzymał ustne zapewnienie ,że pracodawca , który zauważy błąd lub potwierdzi jego występowanie może we własnym zakresie sprostować świadectwo pracy w każdym czasie . Będąc przekonanym , że pozwany dokonał wcześniejszego sprostowania , powód nie występował z ponownym pisemnym wnioskiem . Błędnie sporządzone świadectwo pracy zawierało m.i. zapis , że „powód wykonywał pracę na trzech różnych stanowiskach , co jest nieprawdą, gdyż będąc zatrudnionym w (...) sp. Z o.o. powód pracował tylko na dwóch stanowiskach tj. pomocnika palacza . Natomiast praca na stanowisku montera chemika oraz montera wykonywana była na tym samym stanowisku , w tych samych warunkach i niczym od siebie się nie różniła . Różnica polegała tylko na usunięciu przez zakład drugiego członu nazwy stanowiska . Zakres pracy zwykłego montera w (...) sp. Z o.o./ innego działu niż chemii/ różnił się tym , , że nie miał styczności z oparami kwasów . Powód pracując jako monter płukał instalację ciepłowniczą i wymienniki na węzłach i stacjach w podwyższonej temperaturze i oparach preparatów kwasowych. Powód podkreślił ,że były to te same czynności na tych samych stanowiskach , wykonywane w zakresie jednego zakresu obowiązków dotyczących tego samego stanowiska . pracę o takim charakterze wykonywały z powodem tylko 4 osoby . Ponadto potwierdzeniem faktu wykonywania przez powoda pracy w szczególnych warunkach jest otrzymywanie dodatku za pracę w warunkach szkodliwych na stanowisku montera oraz montera chemika w dziale Chemii, wyższego niż w innych działach. K. 96-97

W piśmie z dnia 11 04 2019r. pozwany zaprzeczył, aby powód wystąpił w 2010r. z ustnym wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy zachowując termin siedmiodniowy oraz , aby pracodawca zobowiązał się do sprostowania świadectwa pracy w zakresie błędnego wskazania okresów pracy w szczególnych warunkach oraz zajmowanych stanowisk , zaznaczył , że jest to twierdzenie gołosłowne , nie poparte żadnymi dowodami. Zgodnie z obowiązującym w momencie wydania świadectwa pracy przepisem § 5 ust.1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania z dnia 15 maja 1996r. / Dz U Nr 60 , poz.282/, w przypadku negatywnego rozpatrzenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy , pracodawca miał obowiązek zawiadomić pracownika na piśmie w ciągu 7 dni od dnia otrzymania wniosku . W związku z powyższym , w sytuacji , gdyby wniosek o sprostowanie został faktycznie złożony , nawet w formie ustnej , a pracodawca odmówił sprostowania świadectwa pracy , to pracownik dysponowałby oświadczeniem pracodawcy. Tymczasem powód nie złożył żadnego pisma pochodzącego od pracodawcy , a sugerującego odmowę sprostowania świadectwa pracy . Należy zatem uznać , ze wniosek o sprostowanie świadectwa pracy nie został złożony. Powód w żaden sposób nie jest w stanie udowodnić faktu terminowego złożenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy. Co więcej w poprzednim piśmie z dnia 1 03 2018r. , nie wskazał, że wniosek taki składał w formie ustnej , ten zarzut jako nowy pojawił się dopiero na etapie ostatniego pisma . Pozwany zaprzeczył również , aby radca prawny ówcześnie reprezentujący ją w zakładzie pracy miał zapewniać powoda o bezsporności jego dokumentacji w kontekście pracy w warunkach szczególnych , jak również braku konieczności podejmowania dalszych kroków w tej sprawie. Powód nie przedstawił potwierdzenia powyższej okoliczności , ani konkretnie z jakim prawnikiem z imienia i nazwiska rozmawiał , tak , żeby pozwana mogła zweryfikować , czy w ogóle był taki zatrudniony lub świadczył usługi obsługi prawnej pozwanej.

Na rozprawie w dniu 23 sierpnia 2019r. powód po raz kolejny sprecyzował żądanie pozwu w ten sposób , że wniósł o sprostowanie świadectwa szkodliwości , jest to załącznik do świadectwa pracy. Otrzymał je w tym samym dniu, co świadectwo pracy. Wskazał, że podtrzymuje powództwo jak w piśmie z dnia 12 03 2019r.

Powód wniósł o sprostowanie świadectwa pracy w punkcie 2 poz. 2 w miejsce „monter – chemik”, aby było wpisane „monter” od 21.08.1997r. do 31.08.2010r. W ustosunkowaniu się do zmienionego żądania pozwu pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. K. 124-125

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy :

Powód M. P. był zatrudniony u pozwanego w (...) sp. z o.o. w G. od 5 10 1992r. do 31 08 2010r. , a w okresie zatrudnienia wykonywał racę na stanowiskach pomocnik palacza K -1118 w wymiarze pełnego etatu od 5 10 1992r. do 20 08 1997r. , monter chemik w wymiarze pełnego etatu od 21 08 1997r. do 30 04 2009r. oraz na stanowisku monter od 1 05 2009r. do 31 08 2010r.

Stosunek pracy powoda ustał 31 08 2010r. w wyniku rozwiązania umowy na mocy porozumienia stron w związku z art. 10 ustawy z dnia 13 marca 2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W dniu 31 08 2010r. pozwany wydał powodowi świadectwo pracy , w którym zostało wskazane , że powód był zatrudniony u pozwanego w (...) sp. Z o.o. w G. od 5 10 1992r. do 31 08 2010r. , a w okresie zatrudnienia wykonywał racę na stanowiskach pomocnik palacza K -1118 w wymiarze pełnego etatu od 5 10 1992r. do 20 08 1997r. , monter chemik w wymiarze pełnego etatu od 21 08 1997r. do 30 04 2009r. oraz na stanowisku monter od 1 05 2009r. do 31 08 2010r.

W świadectwie pracy stwierdzone zostało w pkt 4 ppkt 8 , że powód wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze .

Świadectwo pracy zawierało pouczenie o prawie wystąpienia w terminie 7 dni od jego otrzymania do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie tego świadectwa . W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje w ciągu 7 dni od otrzymania zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy prawo wystąpienia z żądaniem sprostowania świadectwa pracy do sądu rejonowego , podano również podstawę prawną art. 97§2 ¹ k.p.

Pozwany wydał powodowi w dniu 31 08 2010r. wraz ze świadectwem pracy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach uszczegóławiające pkt 4 ppkt 8 świadectwa pracy o okresy pracy w warunkach szczególnych , w którym zaświadczył ,że powód w okresie zatrudnienia u pozwanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał następujące prace w niżej wymienionych okresach:

Od 05 10 1992 do 20 08 1997 jako pomocnika palacza

Od 1 05 2009 do 31 08 2010 jako monter

Wyżej wymienione prace ujęte są :

a) W wykazie A dziale XIV poz. 01 pkt 3 - pomocnik palacza – prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego

b) W wykazie A dziale II poz. 01 pkt 44 monter urządzeń i instalacji ciepłowniczych ( stanowisko monter odpowiada stanowisku monter urządzeń i instalacji ciepłowniczych , na tym stanowisku wykonywane były prace w kotłowniach z kotłami pyłowymi oraz rusztowaniami o wymuszonym podmuchu powietrza pod ruszt i na sieciach cieplnych z wyłączeniem instalacji wewnętrznych w budynku)

Zawartych w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 9/83 Ministra Administracji i Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 1 07 1983 oraz Zarządzenia Nr 11/88 Ministra Gospodarki Przestrzennej i budownictwa z dnia 26 08 1988r. w sprawie stanowisk pracy w zakładach pracy resortu budownictwa komunalnego na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego

Powód w dniu 31 08 2010r. pokwitował osobiście odbiór świadectwa pracy oraz świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach .

W aktach osobowych powoda brak jest jakiegokolwiek dokumentu , z którego by wynikało , że po wydaniu świadectwa pracy wraz ze świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach powód wnosił o ich sprostowanie czy zmianę , czy aby było jakiekolwiek odniesienie się pracodawcy do wniosku powoda w tym przedmiocie który mógłby być zgłoszony ustnie .

Dowód : akta osobowe załączone , świadectwo pracy k. 2 cz c akt osobowych , świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach k. 3 cz c akt osobowych

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych powoda , których wiarygodności i treści żadna ze stron nie kwestionowała.

Dokumenty prywatne Sąd ocenił na podstawie art. 245 kpc, zgodnie z którym dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, treści dokumentów strony postępowania nie kwestionowały. Sąd z urzędu nie znalazł podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności.

Pozostałe wnioski dowodowe sąd pominął z uwagi na to , że były one zbędne do rozstrzygnięcia sprawy z uwagi na podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia.

Sąd zważył co następuje :

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Art. 97 kodeksu pracy , w brzmieniu obowiązującym w chwili wydania świadectwa pracy powodowi w roku 2010 stanowił,

§ 1. W związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy. Wydanie świadectwa pracy nie może być uzależnione od uprzedniego rozliczenia się pracownika z pracodawcą.

§ 1 ¹. ⁸⁶ W przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy o pracę z pracownikiem, z którym dotychczasowy pracodawca nawiązuje kolejną umowę o pracę bezpośrednio po rozwiązaniu lub wygaśnięciu poprzedniej umowy o pracę, pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi świadectwo pracy, tylko na jego żądanie.

§ 2. W świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika w świadectwie pracy należy podać także informację o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach.

§ 2 ¹ . Pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

§ 3. Jeżeli z orzeczenia sądu pracy wynika, że rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę, pracodawca jest obowiązany zamieścić w świadectwie pracy informację, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę.

§ 4. Minister Pracy i Polityki Socjalnej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółową treść świadectwa pracy oraz sposób i tryb jego wydawania i prostowania. Na podstawie powołanego przepisu wydane zostało rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania . Zgodnie z treścią rozporządzenia :

§ 1.

1.W świadectwie pracy, oprócz informacji określonych w art. 97 § 2 Kodeksu pracy, zamieszcza się informacje niezbędne do ustalenia uprawnień ze stosunku pracy i uprawnień z ubezpieczenia społecznego, dotyczące:

1)wymiaru czasu pracy pracownika w czasie trwania stosunku pracy,

2)liczby dni urlopu wypoczynkowego wykorzystanego przez pracownika w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy,

3)wykorzystania dodatkowego urlopu albo innego dodatkowego uprawnienia lub świadczenia, przewidzianego przepisami prawa pracy,

4)należności ze stosunku pracy uznanych i nie zaspokojonych przez pracodawcę do dnia ustania tego stosunku, z powodu braku środków finansowych,

5)okresu korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawy prawnej jego udzielenia,

6)wykorzystanego urlopu wychowawczego,

7)liczby dni, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie przewidziane w art. 92 Kodeksu pracy w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy,

8)wykorzystania w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy, zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 Kodeksu pracy,

9)okresu, za który pracownikowi przysługuje odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 36 ¹ § 1 Kodeksu pracy,

10)okresu odbytej czynnej służby wojskowej lub jej form zastępczych,

11)okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

12)okresów nieskładkowych, przypadających w okresie zatrudnienia, którego dotyczy świadectwo pracy, uwzględnianych przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty,

13)danych, które są zamieszczane na żądanie pracownika.

2.Wzór świadectwa pracy zawiera załącznik do rozporządzenia.

§ 2.

1.Pracodawca wydaje świadectwo pracy bezpośrednio pracownikowi albo osobie upoważnionej przez pracownika na piśmie - w dniu, w którym następuje rozwiązanie lub wygaśnięcie stosunku pracy.

2.Jeżeli wydanie świadectwa pracy pracownikowi albo osobie przez niego upoważnionej nie jest możliwe, pracodawca, nie później niż w ciągu 7 dni od dnia ustania stosunku pracy, przesyła świadectwo pracy pracownikowi lub tej osobie za pośrednictwem poczty albo doręcza go w inny sposób.

§ 4.Kopię świadectwa pracy przechowuje się w aktach osobowych pracownika; w uzasadnionych przypadkach pracodawca wydaje odpis tego świadectwa pracownikowi albo osobie, o której mowa w § 2 ust. 1 i w § 3.

§ 5.

1.Pracodawca zawiadamia pracownika na piśmie o negatywnym wyniku rozpatrzenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy w ciągu 7 dni od dnia otrzymania tego wniosku. W razie uwzględnienia wniosku, pracodawca wydaje pracownikowi w tym terminie nowe świadectwo pracy.

2.W razie uwzględnienia przez sąd pracy powództwa pracownika o sprostowanie świadectwa pracy, pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi niezwłocznie nowe świadectwo pracy, nie później jednak niż w ciągu 3 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu w tej sprawie.

3.W razie prawomocnego orzeczenia sądu pracy o przywróceniu pracownika do pracy lub przyznaniu mu odszkodowania z tytułu niezgodnego z przepisami prawa wypowiedzenia umowy o pracę lub jej rozwiązania bez wypowiedzenia, pracodawca, na żądanie pracownika, jest obowiązany uzupełnić treść wydanego mu uprzednio świadectwa pracy o dodatkową informację o tym orzeczeniu, z zastrzeżeniem ust. 4.

4.Jeżeli orzeczenie, o którym mowa w ust. 3, zostało wydane w związku z rozwiązaniem przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę, pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi, w terminie określonym w ust. 2, nowe świadectwo pracy zawierające informację o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę, powołującą art. 97 § 3 Kodeksu pracy.

5.W przypadkach określonych w ust. 1 zdanie drugie oraz w ust. 2 i 4 pracodawca jest obowiązany, najpóźniej w dniu wydania pracownikowi nowego świadectwa pracy, usunąć z akt osobowych pracownika i zniszczyć poprzednio wydane świadectwo pracy.

§ 6.Przepis § 5 ust. 2 stosuje się odpowiednio w razie uwzględnienia przez sąd pracy powództwa pracownika o odszkodowanie w związku z niewydaniem w terminie lub wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy (art. 99 § 4 Kodeksu pracy).

§ 7.W razie prawomocnego orzeczenia sądu pracy o odszkodowaniu na rzecz pracodawcy z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 1 ¹ Kodeksu pracy (art. 61 ¹ Kodeksu pracy), pracownik jest obowiązany przedłożyć pracodawcy wydane mu świadectwo pracy w celu uzupełnienia treści tego świadectwa o informację o wydanym orzeczeniu sądu pracy. W razie niespełnienia tego obowiązku przez pracownika, pracodawca ma prawo wezwać pracownika do niezwłocznego przedłożenia świadectwa pracy w celu zamieszczenia w nim takiej informacji.

Zgodnie z powołanym powyżej art. 97 § 1 i 2 kodeksu pracy strona pozwana wydała powodowi w dniu 31 08 2010r. świadectwo pracy wraz z załącznikiem w postaci zaświadczenia o wykonywaniu w okresie zatrudnienia pracy w warunkach szczególnych , co czyni zadość informacji zamieszczanej w pkt 4 ppkt 8 świadectwa , natomiast brak jest jakichkolwiek dowodów na to , aby powód zwracał się o sprostowanie świadectwa pracy w roku 2010 w trybie art. 97 § 2 ¹ kodeksu pracy, zresztą sam powód podaje , że miałaby być to jakaś ustna procedura zgłoszenia, co podał w toku procesu dopiero po zgłoszeniu przez pozwanego zarzutu przedawnienia , a co sprzeczne jest z logiką i doświadczeniem życiowym. Pozwane przedsiębiorstwo jako spółka prawa handlowego posiadająca wyspecjalizowane służby nadałaby bowiem wnioskowi powoda odpowiedni bieg stosując § 5 ust 1 cytowanego rozporządzenia , które stanowi , iż pracodawca zawiadamia pracownika na piśmie o negatywnym wyniku rozpatrzenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy w ciągu 7 dni od dnia otrzymania tego wniosku. W razie uwzględnienia wniosku, pracodawca wydaje pracownikowi w tym terminie nowe świadectwo pracy.

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na podniesiony skutecznie przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia.

Art. 291 kodeksu pracy stanowi

§ 1. Roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

§ 2. Jednakże roszczenia pracodawcy o naprawienie szkody, wyrządzonej przez pracownika wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, ulegają przedawnieniu z upływem 1 roku od dnia, w którym pracodawca powziął wiadomość o wyrządzeniu przez pracownika szkody, nie później jednak niż z upływem 3 lat od jej wyrządzenia.

§ 2 ¹. Przepis § 2 stosuje się także do roszczenia pracodawcy, o którym mowa w art. 61 ¹ oraz w art. 101 ¹ § 2.

§ 3. Jeżeli pracownik umyślnie wyrządził szkodę, do przedawnienia roszczenia o naprawienie tej szkody stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego .

§ 4. Terminy przedawnienia nie mogą być skracane ani przedłużane przez czynność prawną.

§ 5. Roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem organu powołanego do rozstrzygania sporów, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą w trybie określonym w kodeksie przed takim organem, ulega przedawnieniu z upływem 10 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia lub zawarcia ugody.

Art. 292 kodeksu pracy

Roszczenia przedawnionego nie można dochodzić, chyba że ten, przeciwko komu roszczenie przysługuje, zrzeka się korzystania z przedawnienia; zrzeczenie dokonane przed upływem przedawnienia jest nieważne.

Przedawnienie roszczenia oznacza, że objętego nim świadczenia nie można dochodzić przed sądem. Zobowiązanie do świadczenia pozostaje jednak nadal ważne.

Przedawnieniu ulegają nie tylko roszczenia majątkowe ze stosunku pracy, ale także wynikające z niego roszczenia o charakterze niemajątkowym. Żądanie ustalenia (art. 189 k.p.c.) nie przedawnia się, gdyż nie chodzi tu o domaganie się zobowiązania przez sąd drugiej strony do określonego zachowania, lecz o żądanie ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa. Podstawowy termin przedawnienia wynosi 3 lata od wymagalności roszczenia (art. 291 § 1 k.p.), a wyjątki przewidziane są w § 2, 2 ¹, 3 i 5 komentowanego artykułu.

Roszczenia pracownika związane ze świadectwem pracy przedawniają się według art. 291 § 1 k.p. Ulegają one więc przedawnieniu z upływem 3 lat od ich wymagalności. Wymagalność poszczególnych roszczeń pracownika określają przepisy wyznaczające terminy, w których pracodawca jest obowiązany spełnić określone świadczenie na rzecz pracownika, zob. uw. do art. 97 i dodanego 7.09.2019 r. przepisu art. 97 ^{( 1)} . Kazimierz Jaśkowski Eliza Maniewszka komentarz

A zatem w sprawie niniejszej bieg terminu przedawnienia rozpoczął się z upływem 7 września 2010r. , do kiedy to powód zgodnie z treścią art. 97 § 2 ¹ kodeksu pracy mógł wnosić o sprostowanie świadectwa pracy , powód wniósł pozew 17 01 2018r. , a zatem prawie trzykrotnie !!! przekroczył termin przedawnienia w sprawie z zakresu prawa pracy . Ponadto powództwo podlega oddaleniu i z tego względu , że powód nie wniósł o sprostowanie świadectwa pracy do pracodawcy , jak to nakazuje art. 97 § 2 ¹ kodeksu pracy, co skutkuje oddaleniem powództwa , gdyż jest to termin prawa materialnego .

Na marginesie dodać należy i to , że nawet gdyby powód wnosił o ustalenie , że pracował w warunkach szczególnych w spornym okresie ,to takie powództwo też zostałoby oddalone z uwagi na brak po stronie powoda interesu prawnego. Art. 189 kodeksu postępowania cywilnego stanowi , iż powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny./ por. postanowienie Sądu Najwyższego Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 maja 2019 r. II PK 93/18 : „ Skoro kwalifikacja określonej pracy, jako wykonywanej w szczególnych warunkach, dla celów emerytalno-rentowych może być dokonywana wyłącznie w postępowaniu przed organem rentowym w sprawie o przyznanie świadczeń z ubezpieczeń społecznych, a w dalszej kolejności w postępowaniu sądowym wywołanym wniesieniem odwołania od decyzji organu rentowego, to pracownik wytaczający w tej materii przed sądem pracy powództwo o ustalenie nie wykazuje w ogóle interesu prawnego w rozumieniu art. 189 KPC, niezależnie od tego, przeciwko komu (pracodawcy, czy organowi rentowemu) skierował pozew.”

Z powyższych względów należało powództwo oddalić na mocy art. 291§ 1 kodeksu pracy w zw. z art. 292 kodeksu pracy , art. 97 § 2 ¹ kodeksu pracy a contrario.

W punkcie II wyroku orzeczono o kosztach procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu zgodnie ze stawką minimalną , koszty obciążaja powoda jako przegrywającego proces.

/na oryginale właściwy podpis/