Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Agata Zielińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 5 stycznia i 10 kwietnia 2017 roku sprawy

A. K., córki B. i G., z domu W.,

urodzonej (...) w G.,

oskarżonej o to, że:

w dniu lipca 2016 roku w G. na ulicy (...) prowadziła w ruchu lądowym na drodze publicznej samochód osobowy marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości stwierdzonym przy użyciu urządzenia kontrolno-pomiarowego A. 6020 I badanie 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie 0,38 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

to jest o czyn z art. 178 a § 1 k.k.

I.  ustalając, że oskarżona dopuściła się popełnienia zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu kwalifikowanego z art. 178a §1 k.k. i uznając, że wina i społeczna szkodliwość społeczna czynu nie są znaczne na podstawie art. 66 §1 k.k., art. 67 §1 k.k. warunkowo umarza postępowanie na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

II.  na podstawie art. 67 §3 k.k. orzeka wobec oskarżonej zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku;

III.  na podstawie art. 67 §3 k.k. orzeka od oskarżonej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł (pięć tysięcy złotych);

IV.  na podstawie art. 63 §4 k.k. na poczet orzeczonego oskarżonej w punkcie II. wyroku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 9 lipca 2016 roku;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 zł (sto siedemdziesiąt złotych) tytułem kosztów sądowych, w tym opłata w kwocie 100 (sto) złotych.

Sygnatura akt II K 937/16

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. posiada uprawnienie do kierowania pojazdami mechanicznymi w zakresie kategorii B od 21 lipca 2004 r.

Dowód: kopia prawa jazdy A. K. (k. 22).

A. K., w inkryminowanym czasie, była zatrudniona na stanowisku (...) Koordynatora Sprzedaży Detalicznej w punktach sprzedaży (...). Charakter wykonywanej pracy wymaga odbywania wielu podróży samochodem służbowym.

Dowód: kopia aneksu do umowy o pracę (k. 86).

A. K., na dzień 9 lipca 2016 r. miała wyznaczony termin egzaminu licencjackiego. W związku z tym, w przeddzień jak i w inkryminowanym dniu była z tego powodu bardzo zdenerwowana.

Dowód: wyjaśnienia A. K. (k. 21, k. 93-94),

kopia dyplomu (k. 91).

A. K., w dniu 9 lipca 2016 r. do godziny około 1:00 spożywała alkohol, przy czym precyzyjne ustalenie ilości spożytego alkoholu nie jest możliwe.

Dowód: opinia biegłego sądowego w zakresie toksykologii z dnia 8 marca 2017 r. (k. 107-109); częściowo wyjaśnienia oskarżonej (k. 21, k. 93-94);

A. K., w dniu 9 lipca 2016 r. (sobota) w godzinach porannych, wyruszyła w podróż samochodem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Oskarżona rozpoczęła jazdę z miejsca swojego zamieszkania – lokalu przy ulicy (...) w G. i udała się w kierunku uczelni – Wyższej Szkoły Społeczno- (...) – zlokalizowanej przy ulicy (...) w G..

Oskarżona, po podróży trwającej około 3-4 minut, jadąc ulicą (...) w G., około godziny 8:00, została zatrzymana do kontroli drogowej przez patrol Policji. W trakcie wykonywanych czynności, funkcjonariusz Policji wyczuł od kierowcy wyraźną woń alkoholu. W związku z tym, oskarżona została poddana badaniu stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym AlcoQuant 6020 SN (...). Pierwszy pomiar, wykonany o godzinie 08:05, dał wynik 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Drugi pomiar, wykonany o godzinie 08:20, dał wynik 0,38 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

W związku ze stwierdzonym wynikiem, A. K. została przewieziona do Komisariatu Policji I w G., gdzie poddano ją badaniu stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym Alkometr 2.0 numer (...). Pierwszy pomiar, wykonany o godzinie 08:54, dał wynik 0,24 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Drugi pomiar, wykonany o godzinie 08:57, dał wynik 0,24 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Funkcjonariusz Policji, w dniu 9 kwietnia 2016 r., dokonał faktycznego zatrzymania prawa jazdy kategorii B, należącego do A. K..

Dowód: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 2-2v),

kopia świadectwa wzorcowania (k. 3),

protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 4-4v),

kopia świadectwa wzorcowania (k. 5),

kopia pokwitowania zatrzymania prawa jazdy (k. 6),

zeznania świadka M. S. (k. 8v),

wyjaśnienia A. K. (k. 21, k. 93-94).

Określone zawartości alkoholu w powietrzu wydychanym w dniu 9 lipca 2016 r. u A. K., odpowiadające stężeniu alkoholu w jej krwi – wynosiły odpowiednio: o godzinie 8:05 – 0,41 mg/l – około 0,86 ‰; o godzinie 8.20 – 0,38 mg/l – około 0,79 ‰; o godzinie 8:54 – 0,24 mg/l – około 0,50 ‰; o godzinie 8:57 – 0,24 mg/l – około 0,50 ‰. A. K., w momencie badania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, znajdowała się w fazie eliminacji alkoholu. Brak jest podstaw do kwestionowania prawidłowości wykonanych pomiarów stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu wykonanych u A. K. w dniu 9 lipca 2016 r. w godzinach od 8:05 do 8:57. Wskazywana przez oskarżoną A. K. ilość spożytego alkoholu oraz podane przez nią okoliczności spożycia alkoholu stoją w sprzeczności z uzyskanymi wynikami pomiarów stężenia alkoholu wydychanym powietrzu wykonanych u A. K. w dniu 9 lipca 2016 r. w godzinach od 8:05 do 8:57.

Dowód: opinia biegłego sądowego w zakresie toksykologii z dnia 8 marca 2017 r. (k. 107-109).

A. K., przesłuchana w charakterze podejrzanej, w dniu 13 lipca 2016 r., przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, złożyła wyjaśnienia oraz wyraziła skruchę.

Vide: wyjaśnienia A. K. (k. 21).

A. K., przesłuchana w toku postępowania sądowego, w dniu 5 stycznia 2017 r., przyznała, że wynik wskazany w protokole badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym jest prawdziwy. Oskarżona złożyła wyjaśnienia.

Vide: wyjaśnienia A. K. (k. 93-94).

A. K., w chwili orzekania miała ukończone 45 lat. Oskarżona posiada wykształcenie wyższe; z zawodu jest sprzedawcą. A. K. pracuje i z tego tytułu uzyskuje dochód w kwocie przekraczającej 3000 zł. Oskarżona jest właścicielką dwóch mieszkań w G. o powierzchni 58 m ² i 49 m ² oraz domu w T. o powierzchni ponad 200 m ². A. K. jest mężatką; jest matką dziecka w wieku 26 lat, które pozostaje na własnym utrzymaniu. Oskarżona jest zdrowia; nie była leczona psychiatrycznie, odwykowo, ani neurologicznie.

Dowód: dane osobo-poznawcze (k. 92).

Oskarżona A. K. nie była karana sądownie. A. K. nie była również karana za wykroczenie drogowe; nie ma żadnych punktów karnych.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (k. 25),

wyjaśnienia A. K. (k. 21, k. 93-94).

Sąd zważył, co następuje.

Zebrany materiał dowodowy wskazuje na winę i sprawstwo oskarżonej.

Część ze zgromadzonych w sprawie dokumentów – protokoły z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 2-2v, k. 4-4v) oraz informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (k. 25) – to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody stwierdzonych nimi okoliczności.

Sąd dał wiarę dokumentom w postaci kserokopii świadectw wzorcowania (k. 3, k. 5). Nie mogło budzić żadnych wątpliwości, iż stanowiły ona wierne odzwierciedlenie pierwowzorów. Autentyczność tych dokumentów nie była przez strony kwestionowana. W związku z tym, zasługiwały one na uwzględnienie w całości. Podobnie należało odnieść się do pozostałych kserokopii znajdujących się w aktach sprawy, to jest kopii prawa jazdy A. K. (k. 22), kopii aneksu do umowy o pracę (k. 86), kopii pokwitowania zatrzymania prawa jazdy (k. 6) oraz kopii dyplomu (k. 91).

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. S. (k. 8v). Funkcjonariusz Policji jest osobą obcą dla oskarżonej. Nie był zainteresowany wynikiem toczącego się postępowania. Świadek zrelacjonował fragment swojej służby. Wskazał na okoliczności, w jakich doszło do zatrzymania pojazdu kierowanego przez oskarżoną. Opisał przebieg podjętych czynności. Zeznania świadka pozostawały w zgodzie ze zgromadzoną w aktach dokumentacją. W związku z tym zasługiwały na uwzględnienie w całości.

Sporządzona w sprawie opinia biegłego sądowego w zakresie toksykologii z dnia 8 marca 2017 r. (k. 107-109) była obiektywna oraz rzetelna. Została ona bowiem sporządzona przez osobę posiadającą specjalistyczną wiedzę z racji stosownego wykształcenia i doświadczenia zawodowego. Opinia była jasna – żaden ze zwrotów użytych przez biegłego zarówno w zakresie wnioskowania, jak również w części opisowej nie nasuwał zastrzeżeń co do komunikatywności. Opinia była też pełna, gdyż odnosiła się do wszystkich okoliczności relewantnych z punktu widzenia sprawy. Zastosowana metodyka oraz wyciągnięte wnioski były spójne i logiczne. Zostały one oparte na aktualnej wiedzy i prawidłowych spostrzeżeniach. Wnioski opinii biegłego zostały należycie umotywowane, a stanowiska biegłego zawierają zgodne z wiedzą fachową i precyzyjne konkluzje, znajdujące oparcie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Odnosząc się do podniesionych zarzutów, należy wskazać, iż z treści opinii (k. 2) wynika jednoznacznie, że ocena prospektywna może być zastosowana jedynie do orientacyjnej weryfikacji wyjaśnień; aktualna dostępna wiedza w zakresie przemian alkoholu w ustroju człowieka pozwala jedynie na przeprowadzenie pewnych uproszczonych obliczeń, które doprowadzają do określonego zbliżonego do rzeczywistego stężenia alkoholu we krwi. Ponadto zauważyć należy, że analiza obecności alkoholu dotyczy dynamicznej wymiany gazu a stężenie alkoholu w różnych częściach układu naczyniowego jak w tętnicy żyły i kapilary nie jest jednakowe. W opinii wskazano jednoznacznie na skutek palenia tytoniu, użycia odświeżacza do ust, jak i ewentualnych odruchów wymiotnych a zebrany materiał dowodowy nie wskazuje konkretnie na jakim etapie te sytuacje miały mieć miejsce. Dodatkowo biegły jednoznacznie stwierdził, że obliczony czas eliminacji alkoholu z organizmu oskarżonej jest aktualny przy założeniu, że proces eliminacji przebiegałby ze stałą wartością 0,14 ‰ na godzinę.

Mając na uwadze powyższe, jedynie w części na uwzględnienie zasługiwały wyjaśnienia oskarżonej A. K. (k. 21, k. 93-94). Sąd nie dał wiary twierdzeniom oskarżonej co do ilości spożytego alkoholu oraz czasu, w którym to nastąpiło. Wyjaśnienia A. K. nie znalazły bowiem potwierdzenia w treści opinii biegłego sądowego, gdzie wskazano, że 100 mililitrów wódki czystej 40% objętości alkoholu zawiera w swoim składzie około 32 g czystego alkoholu. Spożycie przez A. K. w dniu 8 lipca 2016 r. do godziny 23:00 około 32 g czystego alkoholu etylowego zawartego w dwóch drinkach po 100 ml każdy mogło spowodować, że stężenie alkoholu we krwi w dniu 9 lipca 2016 r. około godziny 00:30 mogło być zawarte w granicach około 0,74 ‰, a uwzględniając wystąpienie około 10% deficytu alkoholowego około 0,66 ‰. Całkowita eliminacja spożytych dawek alkoholu winna nastąpić (zakładając, że proces eliminacji przebiegał ze stałą wartością 0,14 ‰/h) po około 5 godzinach, to jest do godziny 5:30 w dniu 9 lipca 2016 r. Powyższe stoi w sprzeczności z uzyskanymi wynikami badania stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu wykonanymi u A. K. w dniu 9 lipca 2016 r. Spożycie przez A. K. w dniu 9 lipca 2016 r. do godziny 1:00 około 32 g czystego alkoholu etylowego zawartego w dwóch drinkach po 100 ml każdy mogło spowodować, że stężenie alkoholu we krwi w dniu 9 lipca 2016 r. około godziny 02:30 mogło być zawarte w granicach około 0,74 ‰, a uwzględniając wystąpienie około 10% deficytu alkoholowego około 0,66 ‰. Całkowita eliminacja spożytych dawek alkoholu winna nastąpić (zakładając, że proces eliminacji przebiegał ze stałą wartością 0,14 ‰/h) po około 5 godzinach, to jest do godziny 7:30 w dniu 9 lipca 2016 r. Powyższe stoi w sprzeczności z uzyskanymi wynikami badania stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu wykonanymi u A. K. w dniu 9 lipca 2016 r. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej, iż na dzień 9 lipca 2016 r. został wyznaczony termin jej egzaminu licencjackiego, gdyż znalazło to potwierdzenie w przedłożonej kopii dyplomu A. K. (k. 91). Nie było wątpliwości co do tego, iż w przeddzień, jak i w inkryminowanym dniu, oskarżona była z tego powodu zdenerwowana, gdyż pozostaje to w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego. W konsekwencji, Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowana wyjaśnień oskarżonej, iż w dniu 9 lipca 2016 r. prowadziła pojazd mechaniczny z miejsca zamieszkania w kierunku uczelni wyższej. Nie było wątpliwości co do tego, iż kierowany przez nią samochód został zatrzymany do kontroli drogowej na ulicy (...) w G., gdyż wynika to wprost z zeznań funkcjonariusza Policji. Przebieg tej kontroli wynika zaś z zeznań funkcjonariusza oraz zgromadzonej dokumentacji. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej w części dotyczącej opisu wykonywanej pracy, albowiem w tym zakresie wyjaśnienia A. K. były spójne i korespondowały ze zgromadzoną dokumentacją. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia twierdzeń oskarżonej, iż nigdy nie była karana za wykroczenia drogowe; nie ma żadnych punktów karnych. Sąd nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonej, iż w przed podjęciem decyzji o jeździe samochodem sprawdziła na wirtualnym alkomacie, czy jest trzeźwa i może prowadzić pojazd mechaniczny. Zauważenia wymaga, iż podana okoliczność została ujawniona dopiero w toku postępowania sądowego. Zdaniem Sądu, powyższe stanowiło przyjętą przez oskarżoną linię obrony; próbę wykazania, iż nie działała umyślnie. Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w szczególności dowód z opinii biegłego sądowego w zakresie toksykologii pozwoliło na ustalenie, jaką ilość alkoholu spożyła oskarżona i w jakim okresie musiało to nastąpić. Zasady doświadczenia życiowego wskazują przy tym, iż wypicie wódki – napoju o wysokiej zawartości alkoholu - wpływa znacząco na stopień jego stężenia w organizmie człowieka. Decyzja o jeździe samochodem nastąpiła w godzinach porannych – chwilę przed godziną 8. Oskarżona powinna wziąć pod uwagę, że pewna ilość alkoholu mogła pozostać w jej organizmie i nie powinna decydować się na jazdę - skoro w poprzedzającą noc wypiła alkohol w postaci wódki.

Ustalony stan faktyczny stanowił podstawę do przypisania A. K. odpowiedzialności za przestępstwo z art. 178a § 1 k. k. Jednocześnie, ogół ustalonych okoliczności sprawy, a także stopień i postać winy, stopień społecznej szkodliwości czynu, dotychczasowy sposób życia oskarżonej oraz jej właściwości i warunki osobiste, przy spełnieniu pozostałych przesłanek, uzasadniały zastosowanie względem niej środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania

Zgodnie z art. 178a § 1 k.k., podlega karze ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Prowadzeniem pojazdu jest każda czynność wpływającą bezpośrednio na ruch pojazdu,
w szczególności rozstrzygająca o kierunku i prędkości jazdy. Z kolei pojazdem mechanicznym jest każdy pojazd wprawiany w ruch za pomocą własnego silnika. Dodać należy, że przestępstwo z art. 178a § 1 k. k. może być popełnione w każdym ogólnodostępnym miejscu, gdzie może odbywać się ruch pojazdów. W doktrynie wskazuje się m.in. na takie miejsca, jak drogi publiczne, osiedlowe, tereny budowlane, lotniska itp. Odpowiedzialność na podstawie art. 178a § 1 k.k. jest ponoszona wówczas, gdy sprawca ma świadomość, że znajduje się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, a także gdy przewiduje, że w wyniku upływu czasu substancja nie uległa jeszcze wydaleniu z organizmu, i na to się godzi. Przestępstwo stypizowane w art. 178a § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, które może być popełnione zarówno w formie zamiaru bezpośredniego, jak i ewentualnego. Umyślnością muszą być objęte wszystkie znamiona, w tym także znajdowanie się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego. Zamiar bezpośredni, jak i ewentualny uwarunkowane są świadomością, gdyż akt woli nie może być zrealizowany bez świadomości. Przestępstwo to ma charakter typu abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo. Dla jego dokonania nie jest niezbędne nastąpienie skutku. Sam fakt prowadzenia pojazdu w takim stanie pociąga za sobą odpowiedzialność z tego przepisu, chociażby pojazd był prowadzony prawidłowo i nie sprowadził konkretnego niebezpieczeństwa. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1960 r., V K 556/60, (...) 1961, nr 1, s. 190; wyrok Sądu Najwyższego z dnia z 10 marca 1964 r., IV K 1296/61, OSNKW 1964, nr 10, poz. 152).

Zgodnie z art. 115 § 16 k.k., stan nietrzeźwości w rozumieniu kodeksu karnego zachodzi, gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

A. K., swym zachowaniem, zaktualizowała przesłanki omawianego występku. Niewątpliwie trasa, którą oskarżona poruszała się w inkryminowanym czasie, stanowiła drogę publiczną, a prowadzony przez nią samochód marki F. (...) jest pojazdem mechanicznym. Oskarżona znajdowała się w stanie nietrzeźwości, co ustalono urządzeniem typu A. 6020. Pierwszy pomiar, wykonany o godzinie 08:05, dał wynik 0,41 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Drugi pomiar, wykonany o godzinie 08:20, dał wynik 0,38 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Oceniając zachowanie oskarżonej, Sąd doszedł do przekonania, że czyn ten uznać należy za zawiniony. A. K. jest osobą dorosłą, przez to rozumiejącą podstawowe zasady etyczno-moralne oraz posiadającą określone doświadczenie życiowe. Karalność zarzucanego jej czynu jest powszechnie znana. Zdaniem Sądu, stopień winy oskarżonej nie był jednak znaczny. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie ilości spożytego alkoholu oraz przedziału czasu, w którym to nastąpiło. Zawartość alkoholu w organizmie i niższy wynik badań przeprowadzonych na komisariacie, wskazują na to, że A. K., w momencie badania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, znajdowała się w fazie eliminacji alkoholu. Zachowanie oskarżonej należy oceniać inaczej niż chociażby osoby, która bezpośrednio po wypiciu alkoholu wsiada do samochodu, mając świadomość tego, że niewątpliwie znajduje się pod wpływem alkoholu i lekceważąc zagrożenie, jakie w ten sposób stwarza. W ocenie Sądu, zachowanie oskarżonej wynikało z decyzji o prowadzeniu pojazdu pomimo świadomości, że w jej organizmie może się jeszcze znajdować alkohol powodujący trwanie stanu nietrzeźwości. A. K. działała z zamiarem ewentualnym. W przedmiotowej sprawie nie zachodziły okoliczności wyłączające winę oskarżonej ani bezprawność jej zachowania.

W ocenie Sądu, stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej nie był znaczny. Przedmiotem ochrony art. 178a § 1 k.k. jest bezpieczeństwo w komunikacji, a w konsekwencji życie i zdrowie człowieka oraz mienie. Sąd uwzględnił, że oskarżona prowadziła pojazd w sobotni poranek. Nie może budzić wątpliwości stwierdzenie, iż w tym czasie natężenie ruchu jest niewielkie. Ponadto prowadziła ona pojazd osobowy, a nie ciężarowy (o większej masie), a więc z założenia stwarzała mniejsze zagrożenie. Oskarżona została zatrzymana przez Policję do rutynowej kontroli drogowej. Sąd uwzględnił, że oskarżona w sposób nieznaczny przekroczyła normy zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu warunkujące jej odpowiedzialność karną za przestępstwo. Podkreślenia wymaga, iż kolejne badanie – przeprowadzone na komisariacie - dało wynik wskazujący na tendencję spadkową. Co więcej, wynik drugiego badania (0,24 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) mieścił się poniżej ustawowego progu. Oskarżona działała przy tym z zamiarem ewentualnym.

W zakresie przesłanek warunkowego umorzenia postępowania, Sąd wziął pod uwagę, że oskarżona – na etapie postępowania przygotowawczego – przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. A. K. nie była uprzednio karana sądownie. Jak ustalono, nie była również karana za wykroczenia drogowe. W toku postępowania przygotowawczego wyraziła skruchę. Fakt, że przed popełnieniem przestępstwa oskarżona prowadziła życie zgodne z obowiązującymi przepisami pozwala przyjąć, że zdarzenie z dnia 9 lipca 2016 roku miało charakter incydentalny. Wskazane okoliczności pozwalają na uznanie, iż oskarżona, pomimo warunkowego umorzenia postępowania, będzie w dalszym ciągu przestrzegała porządku prawnego - i że już samo skierowanie aktu oskarżenia i postępowanie karne będzie dla niej wystarczającą nauczką na przyszłość.

Zdaniem Sądu, okres próby w wymiarze dwóch lat jest konieczny dla weryfikacji postawionej wobec oskarżonej pozytywnej prognozy kryminologicznej oraz stosunku sprawcy do obowiązującego porządku prawnego.

Nie pochwalając i nie usprawiedliwiając postępowania oskarżonej, wskazać trzeba, iż nietrzeźwi kierowcy są częstym zjawiskiem na drogach, co oznacza rzecz jasna, iż należy z tym procederem walczyć, lecz nie ma podstaw, by sprawców, którzy po raz pierwszy weszli w konflikt z prawem właśnie z powodu jazdy pod wpływem alkoholu karać dla zasady i ku przestrodze dla innych surowiej, niż gdyby dopuścili się innego przestępstwa o podobnym zagrożeniu ustawowym. W ocenie Sądu, sam fakt nagminności określonego rodzaju przestępstw nie powinien być uwzględniany na niekorzyść sprawcy, gdyż leży to poza jego czynem. Należy dodać, że nagminność popełniania przestępstw przez inne osoby nie zwiększa społecznej szkodliwości czynu indywidualnego sprawcy, wpływa natomiast na rozmiar zagrożenia określonego typu przestępczością w kategoriach ogólnych. W ocenie Sądu, brak jest zatem podstaw, by przestępstwo prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwym traktować bardziej surowo niż inne przestępstwa o podobnym zagrożeniu karnym. Przestępstwo to zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2, czyli zagrożenie ustawowe jest stosunkowo niskie i zdaniem Sądu, brak jest racjonalnych przesłanek dla wyłączania wobec sprawców takich przestępstw możliwości warunkowego umorzenia postępowania. Gdyby ustawodawca chciał wyłączyć możliwość warunkowego umorzenia postępowania w stosunku do tego przestępstwa, sformułowałby przepis w taki sposób, by uczynić to niemożliwym.

Sąd uznał, iż zasadne z perspektywy realizacji celów prewencji generalnej i indywidualnej, a także zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości, będzie zastosowanie wobec oskarżonej środków w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz świadczenia pieniężnego.

W związku z tym, w punkcie II. części dyspozytywnej wyroku na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzeczono wobec oskarżonej A. K. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku, przy czym na poczet wykonywania środka karnego zaliczono okres zatrzymania dokumentu prawa jazdy od dnia 9 lipca 2016 r. Dolegliwość wynikająca z braku możliwości korzystania z pojazdu mechanicznego w tym okresie, w sposób dostateczny zmotywuje oskarżoną do przestrzegania zasad bezpieczeństwa w komunikacji, w tym zakazu prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości. Zdaniem Sądu, orzeczenie wspomnianego środka dodatkowo jeszcze uświadomi oskarżonej, że popełnianie przestępstw jest nieopłacalne, a skutki takiego zachowania będą zawsze uciążliwe. Zakreślając okres obowiązywania omawianego środka na jeden rok, Sąd wziął pod uwagę to, że zawartość alkoholu w jednym litrze wydychanego powietrza w niewielkim stopniu przekraczała granicę stanowiącą próg odpowiedzialności karnej za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości. Powyższe przemawiało za orzeczeniem wskazanego środka na okres roku.

W punkcie III. części dyspozytywnej wyroku, na podstawie art. 67 § 3 k.k., orzeczono od oskarżonej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000,00 zł. Należy podkreślić, że świadczenie pieniężne na określony cel nie pełni funkcji odszkodowawczej czy restytucyjnej, lecz ma na celu zwiększenie oddziaływania na sprawcę, a także wzgląd na prewencję ogólną. W ocenie Sądu, celowe było skorzystanie z możliwości nałożenia na oskarżoną tego środka w związku z warunkowym umorzeniem postępowania, tak by dodatkowo uzmysłowić oskarżonej niewłaściwość jej postępowania i osiągnąć wobec niej pozytywny skutek wychowawczy. Zważywszy na sytuację rodzinną i majątkową oskarżonej, orzeczona tytułem świadczenia pieniężnego kwota 5000 złotych jest adekwatna do możliwości majątkowych A. K. i wagi popełnionego przestępstwa.

W punkcie IV. części dyspozytywnej wyroku na podstawie art. 63 §4 k.k. na poczet orzeczonego oskarżonej w punkcie II. wyroku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczono okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 9 lipca 2016 roku.

W punkcie V. części dyspozytywnej wyroku, mając na uwadze ustabilizowaną sytuację majątkową i rodzinną oskarżonej, na podstawie art. 627 k.p.k. zasądzono od A. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 zł (sto siedemdziesiąt złotych) tytułem kosztów sądowych, w tym opłata w kwocie 100 (sto) złotych.