Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSR Dorota Krygier

Protokolant Magdalena Stańczyk

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2015 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) Spółka akcyjna w W.

przeciwko L. N.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego L. N. na rzecz powoda Towarzystwa (...) Spółka akcyjna w W. odsetki ustawowe naliczane od kwoty 4.235,90 zł. (cztery tysiące dwieście trzydzieści pięć złotych dziewięćdziesiąt groszy) od dnia 9 września 2011 r. do dnia 28 kwietnia 2015 r.;

II.  Zasądza od pozwanego L. N. na rzecz powoda Towarzystwa (...) Spółka akcyjna w W. kwotę 317,90 zł. (trzysta siedemnaście złotych dziewięćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia 29 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty;

III.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie;

IV.  Zasądza od powoda Towarzystwa (...) Spółka akcyjna w W. na rzecz pozwanego L. N. kwotę 2.400,00 zł. (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa porceswego;

V.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego Towarzystwa (...) Spółka akcyjna w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku kwotę 3.788,27 zł. (trzy tysiące siedemset osiemdziesiąt osiem złotych dwadzieścia siedem groszy) tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSR Dorota Krygier

Sygn. akt I C 435/13

UZASADNIENIE

Pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym, wniesionym w dniu 20 kwietnia 2012 r. do Sądu Rejonowego L., powód Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł przeciwko pozwanemu L. N. pozew o zapłatę kwoty 15.760,42 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 6 września 2011 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów sądowych w kwocie 198,00 zł, kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2.400,00 zł oraz innych kosztów w wysokości 3,76 zł uiszczonych tytułem opłaty manipulacyjnej.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 26 czerwca 2009 r. w G. na ul. (...) pozwany poprzez nieostrożne wejście na jezdnię przed nadjeżdżający pojazd spowodował uszkodzenie pojazdu marki C. o nr rej. (...), należącego do poszkodowanego. Pozwany w chwili zdarzenia znajdował się w stanie nietrzeźwości. Na podstawie umowy ubezpieczenia obowiązującej w dniu zdarzenia poszkodowany zwrócił się do powoda z żądaniem naprawienia powstałej w wyniku zdarzenia szkody. Powód uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił przysługujące poszkodowanemu z tytułu ubezpieczenia odszkodowanie. Następnie na podstawie art. 828 § 1 k.c. powód zwrócił się do pozwanego, który jest odpowiedzialny za szkodę, z roszczeniem regresowym o zapłatę kwoty wypłaconej poszkodowanemu tytułem likwidacji szkody. Ponadto powód na podstawie art. 455 k.c. domaga się od pozwanego także odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie liczonych od kwoty roszczenia głównego od 14 dnia po dniu doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty – zgodnie z treścią wezwania do zapłaty i datą jego odbioru przez pozwanego. Pozwany nie spełnił świadczenia przysługującego powodowi.

W dniu 7 maja 2012 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym L. w sprawie prowadzonej pod sygn. akt VI Nc-e (...) wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem zgłoszonym w pozwie.

W ustawowym terminie pozwany L. N., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika będącego adwokatem, wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 7 maja 2012 r. zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, iż zaprzecza okolicznościom podnoszonym przez powoda, zgodnie z którymi to pozwany ponosi odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie, a nadto kwestionuje wysokość dochodzonego przez powoda odszkodowania, która w opinii pozwanego nie odpowiada wysokości szkody faktycznie poniesionej przez poszkodowanego.

Postanowieniem z dnia 25 czerwca 2012 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym L. stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku.

Pismem procesowym z dnia 1 lipca 2013 r. pełnomocnik pozwanego ustosunkowując się do treści pozwu oraz załączników wniósł o oddalenie powództwa, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wg norm przepisanych oraz przeprowadzenie dowodów na okoliczności wskazane w treści ww. pisma. Pełnomocnik pozwanego nadto wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia przebiegu wypadku, stwierdzenia czy uszkodzenia pojazdu powstały w okolicznościach przedstawionych przez powoda, wskazania, który z uczestników spowodował wypadek oraz określenia w jakim stopniu każdy z uczestników przyczynił się do jego powstania oraz wyliczenia kosztów niezbędnej i ekonomicznie uzasadnionej naprawy pojazdu.

W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanego wskazał, iż kwestionuje dochodzone przez powoda roszczenie co do zasady, jak i co do wysokości. Zdaniem pełnomocnika pozwanego podkreślenia wymaga fakt, że powód w żadnej mierze nie wykazał podstawowej przesłanki odpowiedzialności pozwanego, tj. jego winy za zaistniały wypadek. Wina taka de facto nie została stwierdzona żadnym wiążącym Sąd dokumentem, w szczególności prawomocnym skazującym wyrokiem wydanym w postępowaniu karnym. Same zaś okoliczności tegoż zdarzenia budzą poważne wątpliwości. Odnośnie wysokości roszczenia pełnomocnik pozwanego wskazał, iż pierwotne odszkodowanie należne właścicielowi samochodu ustalono na kwotę około 3.000,00 zł Zważywszy na zakres oraz charakter uszkodzeń uwidocznionych w samochodzie kwota ustalona i udokumentowana przez ubezpieczyciela bezpośrednio po zdarzeniu wydaje się być dużo bardziej prawdopodobna od kwoty pięciokrotnie wyższej ustalonej po oględzinach dokonanych przez podmiot prywatny, na zlecenie właściciela w około miesiąc po zdarzeniu. Ponadto zdaniem pozwanego uszkodzenia w zakresie usprawiedliwiającym tak wysoką kwotę odszkodowania nie powstałyby, gdyby kierująca pojazdem faktycznie poruszała się z prędkością dostosowaną do warunków panujących na jezdni: w pobliżu przejścia dla pieszych, zatoczki autobusowej oraz sygnalizacji świetlnej. Pełnomocnik pozwanego wskazał dodatkowo, iż roszczenie zgłoszone przez powoda zdaje się pozostawać w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. W wyniku bowiem przedmiotowego wypadku pozwany odniósł poważne obrażenia związane z cierpieniem fizycznym oraz psychicznym.

W piśmie procesowym z dnia 2 września 2013 r. pełnomocnik pozwanego, po otrzymaniu wydruku akt szkodowych, zarzucił, iż z dokumentacji zdjęciowej sporządzonej przez funkcjonariusza Policji bezpośrednio po zdarzeniu widoczne są wyłącznie uszkodzenia maski i przedniej szyby. Nie widać zaś pęknięcia zderzaka przedniego, porysowania tablicy rozdzielczej czy pęknięcia szybki w lusterku. Pozwany podniósł, iż część uszkodzeń przedmiotowego w sprawie pojazdu nie pozostaje w związku przyczynowym ze zdarzeniem, w którym uczestniczył pozwany.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 czerwca 2009 r. pozwany L. N. był delegowany z nadleśnictwa K. na pogrzeb pracownika J. S. w miejscowości K.. Po pogrzebie pozwany udał się na stypę. Po obiedzie pozwany spożywał alkohol. Po stypie pozwany udał się na autobus, jadący z K. do J.. Po zatrzymaniu się autobusu na przystanku autobusowym usytuowanym w zatoce przy ul. (...), ze skrzyżowaniem z ulicą (...) w G., pozwany opuścił tylnymi drzwiami autobus przegubowy. Pozwany następnie skręcił w prawo idąc w kierunku tyłu autobusu, będąc w stanie nietrzeźwości. Pozwany wraz z innym pasażerem autobusu B. K. zamierzał przejść przez jezdnię w kierunku przystanku autobusowego usytuowanego w zatoce po drugiej stronie drogi. Na pasie ruchu po stronie zatoki, w której stał jeszcze autobus, którym przyjechał pozwany, stały na czerwonym świetle samochody, oczekując na zielony sygnał, zezwalający wjechać na skrzyżowanie z ulicą (...). Pasażer B. K. przeszedł na drugą stronę jezdni. Za nim przez jezdnię zaczął przechodzić pozwany L. N.. Pozwany przechodził przez jednię w miejscu oddalonym o około 45 metrów od początku znaku poziomego „przejście dla pieszych” w obrębie skrzyżowania ul. (...) z ulicą (...). W tym samym czasie, prawym pasem ulicy (...), od strony centrum miasta w kierunku L., jechał samochód osobowy C. (...) o nr rej. (...), poruszający się z prędkością około 45 km/h, którym kierowała A. Ż. (1). Kierująca pojazdem marki C. nie spostrzegła pozwanego w chwili, gdy wychodził on zza samochodu. W wyniku nie zachowania szczególnej ostrożności przez kierującą pojazdem, pozwany został uderzony czołową częścią intensywnie hamującego pojazdu marki C. w prawy bok. Pozwany wpadł na maskę, którą wgniótł i uderzył głową w szybę. Do zdarzenia doszło, gdy pozwany znajdował się nieomal w zatoce autobusowej, w odległości około 1 m od prawej krawędzi jezdni. Przy szerokości jezdni wynoszącej około 7,5 m, pozwany przeszedł po jezdni drogę rzędu 6,5m.

W trakcie zdarzenia było słonecznie, temperatura powietrza wynosiła +18 stopni C., przy gruncie +18 stopni C., jezdnia (asfaltowa) była sucha, czysta i gładka. W miejscu zdarzenia obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h.

Po przybyciu Policji na miejsce zdarzenia, pozwanego poddano kontroli na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Po przeprowadzeniu badania u pozwanego stwierdzono o godz. 19:00 – 0,78 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, drugie badanie przeprowadzone o godz. 19:15 wykazało 0,73 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Na skutek zdarzenia pozwany odniósł obrażenia w postaci złamania nasady bliższej kości ramiennej prawej, złamania trzonu kości strzałkowej – prawej, naderwania odcinka bliższego więzadła pobocznego piszczelowego prawego. Doznał rany tłuczonej okolicy ciemieniowej – oderwany płat o wymiarach 2x3 cm na szypule skórnej.

W samochodzie marki C. na skutek wypadku z dnia 26 czerwca 2009 r. o nr rej. (...) powstały uszkodzenia: szyby czołowej, pióra wycieraczki, maski silnika, wspornika kraty czołowej oraz szkła lusterka prawego.

Dowód:

- opinia biegłego J. Z. – k. 242-271,

- opinia uzupełniająca biegłego J. Z. – k. 319-323,

- notatka urzędowa z dnia 26 czerwca 2009 r. – akta Prokuratury Rejonowej G. – W. sygn. Ds. (...) – k. 1 – dołączone do akt niniejszej sprawy,

- protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu – akta Prokuratury Rejonowej G. – W. sygn. Ds. (...) – k. 3-3v. – dołączone do akt niniejszej sprawy,

- protokół oględzin pojazdu– akta Prokuratury Rejonowej G. – W. sygn. Ds. (...) – k. 4-5v. – dołączone do akt niniejszej sprawy,

- protokół oględzin miejsca wypadku drogowego – akta Prokuratury Rejonowej G. – W. sygn. Ds. (...) – k. 6-8 – dołączone do akt niniejszej sprawy,

- rtg stawu barkowego prawego i kości podudzia prawego – akta Prokuratury Rejonowej G. – W. sygn. Ds. (...) – k. 27 – dołączone do akt niniejszej sprawy,

- usg stawów kolanowych – akta Prokuratury Rejonowej G. – W. sygn. Ds. (...) – k. 28 – dołączone do akt niniejszej sprawy

- opinia z dnia 19 lipca 2009 r. – akta Prokuratury Rejonowej G. – W. sygn. Ds. (...) – k. 30 – dołączone do akt niniejszej sprawy,

- dokumentacja fotograficzna – akta Prokuratury Rejonowej G. – W. sygn. Ds. (...) – k. 41-41v. – dołączone do akt niniejszej sprawy,

- zeznania pozwanego L. N. słuchanego w charakterze strony – k. 219-220,

- zdjęcia uszkodzonego pojazdu – płyta CD – k. 29.

W trakcie zdarzenia w dniu 26 czerwca 2009 r., pojazd marki C. (...) o nr rej. (...), podlegał ubezpieczeniu OC, AC, M. (...), (...) i (...) w powodowym Towarzystwie (...) S.A. w W.

W dniu 7 lipca 2009 r. A. Ż. (2) zgłosiła u powoda szkodę w pojeździe marki C. (...) o nr rej. (...) z umowy ubezpieczenia autocasco.

W dniu 8 lipca 2009 r. powód dokonał oględzin pojazdu.

W dniu 17 września 2009 r. powód podjął decyzję o przyznaniu odszkodowania za szkodę powstałą w dniu 26 czerwca 2009 r. z tytułu ubezpieczenia AC za uszkodzenie pojazdu C. (...) o nr rej. (...) w wysokości 15.760,42 zł, na podstawie faktury VAT nr (...) oraz kalkulacji naprawy nr (...) i nr (...). Przyznana kwota odszkodowania zawierała w sobie podatek VAT w kwocie 2.259,56 zł.

Dowód:

- akta szkody – płyta CD – k. 100,

-dowód obowiązkowego ubezpieczenia OC – akta szkody - k. 110,

- dowód rejestracyjny pojazdu – akta szkody - k. 111-112,

- wniosek o zawarcie umowy ubezpieczenia – akta szkody - k. 128,

- polisa – k. 38 oraz akta szkody k. 127,

- zgłoszenie szkody w pojeździe – k. 46-52 oraz akta szkody k. 115-126,

- protokół oględzin pojazdu – akta szkody - k. 113-114,

- decyzja o przyznaniu odszkodowania – k. 39-41 oraz akta szkody k. 133-135,

- faktura VAT nr (...) – akta szkody k. 101 oraz k. 149, 151

- faktura VAT nr (...)/s-2 – akta szkody k. 147-148,

- zdjęcia uszkodzeń w pojeździe – akta szkody k. 152-188,

- kalkulacja naprawy nr (...) – k. 53-56 oraz akta szkody k. 143-146,

- kalkulacja naprawy nr (...) – k. 57-61 oraz akta szkody k. 138-142.

Pismem z dnia 12 sierpnia 2011 r. powód, działając na podstawie art. 828 § 1 k.c., wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 15.760,42 zł, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania.

Pozwany otrzymał wezwanie do zapłaty w dniu 25 sierpnia 2011 r.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty – k. 42-43,

- potwierdzenie odbioru wezwania do zapłaty - k. 44-45.

Taktyka jazdy kierującej pojazdem C. o nr rej. (...) p. A. Ż. (1) była nieprawidłowa przez to, że nie uwzględniła ona potrzeby zachowania szczególnej ostrożności, wynikającej z zasady ograniczonego zaufania, podczas przejeżdżania obok stojącego na przystanku autobusu. Nadto za zachowaniem wzmożonej ostrożności przemawiał fakt, iż za autobusem, pomimo braku przejścia dla pieszych, przez jezdnię przeszedł już B. K.. Taktyka kierującej pojazdem C. o nr rej. (...) p. A. Ż. (1) była nieprawidłowa przez to, że nie obserwowała ona w sposób należyty drogi przed pojazdem, przez co zbyt późno spostrzegła pieszego. Jadąc z deklarowaną prędkością i zachowując szczególną ostrożność, kierująca C. miałaby możliwość zatrzymania samochodu przed torem ruchu pozwanego.

Miejsce, w którym przechodził przez jednię pozwany było oddalone o około 45 m od początku znaku poziomego „przejście dla pieszych”, a więc bliżej niż w odległości 100 m od przejścia dla pieszych. Zachowanie pieszego było nieprawidłowe przez to, że przechodził przez jezdnię w miejscu, gdzie było to zabronione, nie zachował szczególnej ostrożności, gdyż nie widział nadjeżdżającego samochodu i nie dostosował swojego zachowania do sytuacji zmieniających się na drodze oraz nie ustąpił należnego pierwszeństwa kierującej C.. Domniemywać można, że niewłaściwe zachowanie pieszego L. N. było spowodowane jego stanem nietrzeźwości.

Pozwany przyczynił się do zdarzenia w stopniu zdecydowanie większym niż kierująca przedmiotowym w sprawie pojazdem.

Niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy uszkodzeń samochodu marki C. o nr rej. (...), mających związek z wypadkiem z dnia 26 czerwca 2009 r. zgodnie z technologią naprawy producenta i zasadami bezpieczeństwa, z uwzględnieniem średnich stawek za roboczogodzinę obowiązujących na rynku lokalnym, a także stanu pojazdu bezpośrednio przed powstaniem szkody wynosiły kwotę 5.647,87 zł brutto, wg cen z daty szkody.

Dowód:

- opinia biegłego J. Z. – k. 242-271,

- opinia uzupełniająca biegłego J. Z. – k. 319-323.

W dniu 24 kwietnia 2015 r. pozwany uiścił, za pośrednictwem Poczty Polskiej, na rzecz powoda kwotę 3.918,00 zł tytułem odszkodowania nr szkody 000-08-121- (...)- (...).

Dowód:

- dowód wpłaty – k. 345.

Żona pozwanego L. H. N., będąca w wieku 65 lat, cierpi na raka odbytnicy, nadciśnienie tętnicze oraz zakrzepowe zapalenie żył głębokich kończyny dolnej prawej. Ponadto jest po amputacji brzuszno – kroczowej odbytnicy, przeszła również chemio- i radioterapię.

Dowód:

- karta informacyjna leczenia ambulatoryjnego – k. 338,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 28 lipca 2014 r. – k. 339-339v.,

- wyniki badania nr (...) – k. 340

- karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 28 sierpnia 2014 r. – k. 341,

- wyniki badania nr (...) – k. 342

- karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 9 października 2014 r. – k. 343-344.

Sąd zważył, co następuje:

Zgłoszone w pozwie żądanie zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych i przeprowadzonych w sprawie dowodów, które poddano ocenie zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd dokonał oceny wiarygodności i mocy dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd oparł się na dowodach w postaci dokumentów złożonych i załączonych do akt sprawy, w tym dokumentacji medycznej, dokumentach zgromadzonych w aktach szkody, dokumentach zgromadzonych w aktach dochodzenia w sprawie 2 Ds. (...) o czyn z art. 177 § 1 kk, opiniach biegłego sądowego J. Z., w znacznej części zeznaniach pozwanego L. N..

Dowodom w postaci dokumentów urzędowych Sąd dał wiarę co do tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), zaś dokumentom prywatnym wyłącznie co do tego, że osoba podpisana na dokumencie złożyła oświadczenie zawarte w jego treści (art. 245 k.p.c.). Prawdziwość dokumentów, z których przeprowadzono dowód, nie nasuwała zastrzeżeń i nie była kwestionowana przez strony, dlatego też w ocenie Sądu należało uznać je za w pełni wiarygodne. Zgromadzone w sprawie oraz w aktach postępowania karnego dokumenty stanowiły podstawę ustaleń faktycznych, w szczególności pozwalając na wyjaśnienie okoliczności związanych z przebiegiem zdarzenia z dnia 26 czerwca 2009 r. i jego skutków.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd oparł się na wnioskach płynących z pisemnych opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji wypadków drogowych J. Z. (K 242-279 oraz k. 319- 323), które ocenił jako fachowe i wyczerpujące. Opinie te pozostają spójne i konsekwentne, a wnioski w nich zawarte zostały szeroko umotywowane i wyprowadzone z poczynionych ustaleń w sposób poprawny logicznie. Biegły w sposób szczegółowy, opierając się na dokumentach zebranych w sprawie, z wykorzystaniem wyliczeń stosownych programów komputerowych, dokonał analizy przyczyn i przebiegu zdarzenia z dnia 29 czerwca 2009 r., prawidłowości taktyki jazdy kierującej samochodem marki C. (...) o numerze rej. (...), prawidłowości zachowania pozwanego, stopnia przyczynienia się do powstania szkody przez uczestników zdarzenia z dnia 29 czerwca 2009 r., uszkodzeń pojazdu marki C. (...) o numerze rej. (...) pozostających w związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 29 czerwca 2009 r. oraz ustalił ekonomicznie uzasadnioną wysokość kosztów jego naprawy, a nadto wnioski swoje biegły przekonująco uzasadnił. Treść opinii biegłego J. Z. koresponduje ponadto z treścią wiarygodnych dokumentów zgromadzonych w niniejszej sprawie, w tym w szczególności skompletowanych w toku prowadzonego dochodzenia.

Sąd zgodnie z wnioskiem strony powodowej dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego celem ustalenia, czy zgromadzony materiał dowodowy pozwala na ustalenie, iż pozwany L. N. wbiegł na jezdnię, po której poruszał się samochód C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), a nadto ustalenia czy do niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy przedmiotowego w sprawie pojazdu, mających związek z wypadkiem z dnia 26 czerwca 2009 r., należy zaliczyć wymianę dwóch piór wycieraczek z uwagi na możliwość dostania się odłamków szyby do gumy.

W opinii uzupełniającej z dnia 15 lutego 2015 r. biegły sądowy przeanalizował ślady materialne materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, w aktach szkody i w aktach dochodzenia 2 Ds. (...) , a następnie stwierdził, iż nie pozwalają one na ustalenie, iż pozwany L. N. wbiegł na jezdnię, po której poruszał się C. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Biegły w sposób szczegółowy i rzeczowy wyjaśnił sposób oszacowania prędkości z jaką poruszał się pozwany. Opinia uzupełniająca biegłego była jasna i logiczna. Strona powodowa nie zgłosiła do niej zastrzeżeń.

Biegły sądowy w swej uzupełniającej opinii nadto wyjaśnił w sposób precyzyjny, z jakiej przyczyny brak jest podstaw do uznania, że do niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy samochodu C. (...) o nr rejestracyjnym (...), mających związek z wypadkiem z dnia 26 czerwca 2009 r., należy zaliczyć wymiany dwór piór wycieraczek. Przedmiotowa opinia biegłego sądowego nie nasuwała jakichkolwiek wątpliwości Sądu. Sąd miał na uwadze również i to, że opinia uzupełniająca biegłego sądowego nie była kwestionowana przez strony niniejszego postępowania, w tym w szczególności przez stronę powodową.

W konsekwencji Sąd uznał, że biegły J. Z. w sposób szczegółowy i rzeczowy wyjaśnił przebieg zdarzenia z dnia 26 czerwca 2009 r., kwestię przyczynienia się A. Ż. (1) i pozwanego do zaistnienia zdarzenia, zakresu szkody powstałej w pojeździe C. (...) o nr rejestracyjnym (...) na skutek zdarzenia z dnia 26 czerwca 2009 r. oraz wysokość ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy przedmiotowego w sprawie pojazdu.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego opierał się także na znacznej części zeznań pozwanego L. N.. Sąd nie uwzględnił jedynie zeznań pozwanego w zakresie odnoszącym się odległości jaką miał on pokonać od miejsca, w którym wysiadł z autobusu do miejsca, w którym rozpoczął przechodzenie przez jezdnię. Według twierdzeń pozwanego miał on przejść około 100 m. Z treści opinii biegłego wynika zaś, iż przeszedł on znacznie krótszy odcinek, około 40 m. W pozostałym zakresie zeznania zasługiwały na wiarę, albowiem były spójne, szczere, konsekwentne. Strona powodowa nie podważała ich wiarygodności.

Sąd oddalił wnioski strony powodowej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków A. Ż. (1), R. S. i B. K., jako wnioski dowodowe spóźnione. Uszło uwadze pełnomocnika powoda, iż niniejsze postępowanie toczy się zgodnie z dyspozycją art. 207 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 2 maja 2012 r. Jak wynika z treści tego przepisu stronę reprezentowaną przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa przewodniczący może zobowiązać do złożenia w wyznaczonym terminie pisma przygotowawczego, w którym strona jest obowiązana do powołania wszystkich twierdzeń, zarzutów i dowodów pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku dalszego postępowania.

Odpis zarządzenia zobowiązującego do złożenia w terminie 7 dni pisma procesowego, w którym strona przedstawi wszelkie twierdzenia, zarzuty i wnioski dowodowe pod rygorem jak z art. 207 § 3 kpc w brzmieniu obowiązującym przed dniem 3 maja 2012 r., pełnomocnika powoda otrzymał w dniu 26 czerwca 2013 r. Pierwszy wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań ww świadków pełnomocnika powoda złożył skutecznie dopiero w dniu 9 sierpnia 2013 r. Kolejny wniosek został złożony w piśmie z dnia 10 września 2013 r. Mając na względzie dyspozycję art. 207 § 3 kpc oraz fakt w jakiej dacie doszło do zgłoszenia owych wniosków, uznać należało, iż strona powodowa utraciła prawo powołania tych wniosków, a w konsekwencji podlegały one oddaleniu. Podnoszona przez stronę powodową okoliczność, iż przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy, nie ma jakiegokolwiek znaczenia, wobec jednoznacznej treści art. 207 § 3 kpc w brzmieniu obowiązującym do dnia 2 maja 2012 r.

Sąd oddalił także wniosek dowodowy strony pozwanej zawarty w piśmie z dnia 1 lipca 2013 r. o przeprowadzenie dowodu z dokumentacji dotyczącej leczenia powypadkowego powoda (k.74), albowiem dokumentacja ta nie została złożona do akt sprawy.

Przechodząc do zagadnień merytorycznych należy stwierdzić, iż strona powodowa swoje roszczenie względem pozwanego oparła o dyspozycję art. 828 § 1 kc. W przepisie tym uregulowane zostały uprawnienia regresowe ubezpieczyciela do podmiotów pozostających poza stosunkiem ubezpieczenia. Odnoszą się one przy tym do sytuacji, w których wystąpienie wypadku ubezpieczeniowego jest zdarzeniem prawnym powodującym nie tylko odpowiedzialność ubezpieczeniową ubezpieczyciela, ale także odpowiedzialność innego podmiotu, czyli osoby trzeciej z tytułu jej odpowiedzialności cywilnej za szkodę w ubezpieczonym przedmiocie. Poszkodowany ma wówczas dwa roszczenia o naprawienie tej samej szkody: do ubezpieczyciela i do osoby trzeciej ponoszącej odpowiedzialność cywilną. Ubezpieczyciel, który zaspokoił roszczenie ubezpieczeniowe, jest natomiast uprawniony do dochodzenia w drodze regresu zwrotu wypłaconego odszkodowania od osoby ponoszącej odpowiedzialność cywilną. Istota tego regresu polega na zmianie wierzyciela w stosunku zobowiązaniowym między poszkodowanym a osobą odpowiedzialną za szkodę przez wejście ubezpieczyciela w miejsce poszkodowanego, a następnie na realizacji roszczenia. Roszczenie regresowe ubezpieczyciela ma zatem charakter pochodny, zależny od istnienia zobowiązania, z tytułu którego może być wykonywane. W doktrynie przyjmuje się, że zachodzi tu wypadek wstąpienia osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela (art. 518 § 1 pkt 4 k.c.), wobec czego roszczenie przechodzące na ubezpieczyciela jest zasadniczo tym samym roszczeniem, które przysługiwało poszkodowanemu wobec sprawcy szkody.

Zgodnie z art. 828 § 1 k.c., uprawnienia regresowe przechodzą na ubezpieczyciela z mocy prawa, czyli w drodze tzw. subrogacji ustawowej (cessio legis). Oznacza to, że wstąpienie ubezpieczyciela w prawa zaspokojonego wierzyciela następuje - odmiennie niż ma to miejsce w przypadku cesji wierzytelności uregulowanej w art. 509 - 517 k.c. - nie na mocy umowy, lecz ex lege po spełnieniu świadczenia, czyli po wykonaniu przez ubezpieczyciela zobowiązania wobec pierwszego wierzyciela. Wstępując w prawa wierzyciela ubezpieczyciel może żądać od osoby odpowiedzialnej za szkodę świadczenia zwrotnego w granicach wypłaconego odszkodowania. Z samej istoty roszczenia regresowego wynika przy tym, że nie może ono przekraczać roszczenia przysługującego poszkodowanemu wobec sprawcy szkody na podstawie przepisów prawa cywilnego. Ubezpieczyciel nie może zatem domagać się od osoby trzeciej ponoszącej odpowiedzialność cywilną więcej niż byłaby ona zobowiązana świadczyć poszkodowanemu, ma bowiem tylko tyle uprawnień, ile przysługuje poszkodowanemu. Innymi słowy, górną granicą odpowiedzialności sprawcy szkody w stosunku do ubezpieczyciela w procesie o regres jest to, co byłby on zobowiązany świadczyć bezpośrednio poszkodowanemu na podstawie przepisów prawa cywilnego. Orzekając o roszczeniu regresowym sąd powinien ustalić, jak kształtowałby się obowiązek naprawienia szkody między poszkodowanym a sprawcą i dopiero wówczas odpowiednio określić wysokość roszczenia regresowego. Ze względu na dyspozytywny charakter art. 828 § 1 k.c., w umowie ubezpieczenia strony mogą wyłączyć przewidziane w tym przepisie przejście roszczenia na ubezpieczyciela (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 r., V CSK 447/08).

W świetle art. 828 § 1 k.c. przesłankami nabycia roszczenia przez ubezpieczyciela są: odpowiedzialność sprawcy szkody i wypłata odszkodowania ubezpieczeniowego. Ze względu na to, że nabyte przez ubezpieczyciela roszczenie jest zasadniczo tym samym roszczeniem, które przysługiwało poszkodowanemu wobec osoby ponoszącej odpowiedzialność cywilną za szkodę, w procesie o regres osobie tej przysługują przeciwko ubezpieczycielowi wszelkie zarzuty, które miała przeciwko poszkodowanemu w chwili powzięcia wiadomości o zmianie wierzyciela. Górną granicą odpowiedzialności sprawcy szkody w stosunku do ubezpieczyciela jest to, co byłby on zobowiązany świadczyć bezpośrednio poszkodowanemu na podstawie przepisów prawa cywilnego.

Materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, w szczególności dwie opinie sporządzone przez biegłego sądowego, pozwoliły na ustalenie, iż na skutek wypadku z dnia 26 czerwca 2009 r. z udziałem pozwanego L. N. w samochodzie C. (...) o nr rejestracyjnym (...) doszło do uszkodzenia szyby czołowej, pióra wycieraczki, maski silnika, wspornika kraty czołowej oraz szkła lusterka prawego. Niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy uszkodzeń przedmiotowego w sprawie pojazdu, mających związek z wypadkiem z dnia 26 czerwca 2009 r., zgodnie z technologią naprawy producenta i zasadami bezpieczeństwa, z uwzględnieniem średnich stawek za roboczogodzinę obowiązujących na rynku lokalnym, a także stanu pojazdu bezpośrednio przed powstaniem szkody wyniosły kwotę 5.647,87 zł. brutto.

W niniejszym postępowaniu nie było wątpliwości, iż na skutek zachowania pozwanego doszło do wypadku z dnia 26 czerwca 2009 r. Strona pozwana zarzuciła jednakże, iż kierująca samochodem C. (...) o nr rejestracyjnym (...) przyczyniła się do powstania szkody. Zgodnie z dyspozycją art. 362 kc jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

Z opinii biegłego sądowego wynika, iż taktyka kierującej pojazdem C. o nr rej. (...) p. A. Ż. (1) była nieprawidłowa przez to, że nie obserwowała ona w sposób należyty drogi przed pojazdem, przez co zbyt późno spostrzegła pozwanego. Jadąc z deklarowaną prędkością i zachowując szczególną ostrożność, kierująca C. miałaby możliwość zatrzymania samochodu przed torem ruchu pozwanego. Jednocześnie miejsce, w którym przechodził przez jednię pozwany było oddalone o około 45 m od początku znaku poziomego „przejście dla pieszych”, a więc bliżej niż w odległości 100 m od przejścia dla pieszych. Zatem zachowanie pozwanego również było nieprawidłowe. Na taką ocenę wpłynęła okoliczność, że przechodził on przez jezdnię w miejscu, gdzie było to zabronione, nie zachował szczególnej ostrożności, gdyż nie widział nadjeżdżającego samochodu i nie dostosował swojego zachowania do sytuacji zmieniających się na drodze oraz nie ustąpił należnego pierwszeństwa kierującej C.. Domniemywać można, że niewłaściwe zachowanie pieszego L. N. było spowodowane jego stanem nietrzeźwości.

Biegły w swej opinii, oceniając prawidłowość zachowań uczestników wypadku z dnia 26 czerwca 2009 r., wskazał, iż pozwany przyczynił się do zdarzenia w stopniu zdecydowanie większym niż kierująca pojazdem A. Ż. (1) tj przedziale rzędu 75 – 80%.

Mając na względzie okoliczności związane ze zdarzeniem z dnia 26 czerwca 2009 r., w szczególności, iż jak wynika z opinii biegłego A. Ż. (1) jadąc z deklarowaną prędkością, zachowując szczególną ostrożność i należycie obserwując jezdnię, miałaby ona możliwość zatrzymania samochodu przed torem ruchu pieszego, Sąd przyjął, iż A. Ż. (1) przyczyniła się do wypadku z dnia 26 czerwca 2009 r. w 25%. Powyższe determinowało ustalenie, że obowiązek naprawienia szkody przez pozwanego względem poszkodowanej ulegał stosownemu zmniejszeniu tj o 25%. Działanie to znajduje oparcie w treści art. 362 kc.

Mając powyższe na względzie uznać należało, iż żądanie pozwu zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części tj w zakresie kwoty 4.235,90 zł. (5.647,87 x 75%).

W dalszej części zważyć należy, iż pozwany w toku postępowania uiścił na rzecz powoda kwotę 3.918,00 zł. na poczet należności objętej żądaniem pozwu. Powyższą okoliczność wykazał dowodem wpłaty dokonanej w dniu 24 kwietnia 2015 r. (k.345). Pełnomocnika powoda pomimo doręczenia mu dowodu uiszczenia wpłaty (k. 347 i k. 356), nie wypowiedział się w tej kwestii. Sąd zatem uznał okoliczność dokonania na rzecz powoda wpłaty w wysokości 3.918,00 zł. za przyznaną.

Zaspokojenie roszczenia w toku procesu z reguły nie pozwala na ustalenie, że strona powodowa przegrała sprawę. Przeciwnie, strona powodowa w takiej sytuacji osiąga rezultat, do którego przez wytoczenie procesu zmierzała, chociaż przedmiot sporu co do istoty sprawy przestał istnieć. W takiej sytuacji spór co do istoty sprawy staje się bezprzedmiotowy i z tej przyczyny strona powodowa nie może skutecznie podtrzymywać głównego żądania zgłoszonego w pozwie, nie może bowiem żądać zasądzenia od strony pozwanej tego, co już od otrzymała.

Mając na względzie okoliczność, iż pozwany uiścił część należności głównej dochodzonej pozwem w wysokości 3.918,00 zł., a strona powodowa nie dokonała czynności procesowej polegającej co cofnięciu pozwu w tym zakresie i nadal podtrzymywała swoje żądanie w całości, to jest również w zakresie uiszczonej należności, koniecznym było oddalenie tego żądania w tym zakresie. Strona powodowa nie mogła bowiem żądać zasądzenia od strony pozwanej tego, co już od otrzymała.

Z tej też przyczyny żądanie pozwu ostatecznie zasługiwało na uwzględnienie w zakresie kwoty 317,90 zł. (4.235,90 – (...),00) oraz odsetek ustawowych od tej kwoty od dnia 29 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty. Zważyć bowiem należy, iż pozwany dokonał wpłaty w dniu 24 kwietnia 2015 r. za pośrednictwem Poczty Polskiej, w konsekwencji najpóźniej w dniu 28 kwietnia 2015 r. wpłynęły one na konto strony powodowej. Sąd nadto w pkt I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę odsetek ustawowych naliczanych od kwoty 4.235,90 zł. od dnia 9 września 2011 r. do dnia 28 kwietnia 2015 r. Za dalszy okres tj od dnia 29 kwietnia 2015 r. odsetki ustawowe należne są od niżej kwoty tj. kwoty 317,90 zł.

Uzasadniając rozstrzygniecie w zakresie odsetek Sąd zważył, iż zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zobowiązanie pozwanego do zapłaty ma charakter zobowiązania bezterminowego, toteż przekształcenie go w zobowiązanie terminowe może nastąpić w wyniku wezwania wierzyciela skierowane wobec dłużnika do spełnienia świadczenia - art. 455 k.c. Z dokumentów dołączonych do akt sprawy (k. 42-45) wynika, iż pozwany wezwanie do zapłaty kwoty 15.760,42 zł. otrzymał w dniu 25 siepania 2011 r. Powód zakreślił pozwanemu czternastodniowy termin na uiszczenie tej kwoty. W konsekwencji pozwany pozostaje w opóźnieniu w spłacie zadłużenia począwszy od dnia 9 września 2011 r.

W tym miejscu wskazać należy, iż okoliczności sprawy, w tym stan zdrowia małżonki pozwanego nie przemawiały za uwzględnieniem art. 5 kc w zakresie żądania powoda zasądzenia od pozwanego odsetek ustawowych.

Powyższe ustalenia stały się podstawą rozstrzygnięcia uwzgledniającego częściowo roszczenie objęte żądaniem pozwu, o czym Sąd orzekł w pkt I i II wyroku na podstawie art. 828 § 1 kc, w zw. z art. 415 kc , w zw. z art. 362 kc w zw. z art. 481 § 1 kc w zw. z art. 455 kc.

W pozostałym zakresie żądanie pozwu nie zasługiwało na uwzględnienie , o czym orzeczono w pkt III wyroku na podstawie art. 828 § 1 kc, w zw. z art. 415 kc , w zw. z art. 361 kc, w zw. z art. 362 kc w zw. z art. 481 § 1 kc w zw. z art. 455 kc stosowanych a contrario.

Orzekając w przedmiocie kosztów procesu Sąd oparł się na treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., art.. 100 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. ustalając, iż pozwany ostatecznie uległ stronie powodowej tylko w nieznacznej części tj w zakresie około 2%. Z tej też przyczyny stronę powodową należało traktować jako stronę przegrywającą spór.

W toku niniejszej sprawy powstały koszty sądowe wynikające z przeprowadzonych opinii biegłych sądowych, których łączny koszt wyniósł kwotę 3.788,27 zł. Koszty te zostały tymczasowo pokryte przez Skarb Państwa. Z tej też przyczyny Sąd w punkcie V wyroku nakazał ściągnąć tę kwotę od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sadu Rejonowego Gdańsk – P. w G..

Pozwany w toku postępowania był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, będącego adwokatem.

Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego Sąd ustalił zgodnie z treścią w § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2002 r., nr 163, poz.1348 ze zm.) na kwotę 2.400,00 zł (stawka minimalna).

Zgodnie z przywołaną zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i faktem utrzymania się w swoim żądaniu jedynie w zakresie 2%, Sąd w punkcie IV wyroku zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.400,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR D. K.