Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2025 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku – XVII Wydział Własności Intelektualnej

w składzie

Przewodniczący sędzia Wojciech Midziak

Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Jama

po rozpoznaniu w dniu 16.05.2025 r. na rozprawie w Gdańsku sprawy

z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą wT.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. na rzecz powoda (...)z siedzibą w W. kwotę 1.834,52 zł (tysiąc osiemset trzydzieści cztery złote pięćdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 czerwca 2024 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. na rzecz powoda (...) z siedzibą w W. kwotę 1.117,- zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XVII GW 260/24

UZASADNIENIE

Pozwem z 3 grudnia 2024 r. skierowanym przeciwko pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. powód (...) z siedzibą w W. wniósł o

1.  zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kwoty 1.834,52 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 15 czerwca 2024 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Powód uzasadniał swe roszczenie tym, że jest organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi w rozumieniu art. 3 pkt 2) oraz art. 4 ust. 1 Ustawy z dnia 18 czerwca 2018 r. o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1665). Strony zawarły umowę licencyjną na publiczne odtwarzanie utworów stanowiących tło działalności gospodarczej prowadzonej przez pozwaną. Dalej powód twierdził, że na podstawie umowy łączącej strony wystawił pozwanej faktury za okres od czerwca 2024 r. do maja 2025 r., które zostały doręczone pozwanej. Pozwana nie opłaciła wynagrodzenia należnego powodowi za ten okres w łącznej wysokości 1.834,52 zł.

Pozwana spółka w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przy ul. (...) w T.odtwarza utwory słowne, muzyczne i słowno-muzyczne. W zamian za udzielenie licencji pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz powoda zryczałtowanego wynagrodzenia określonego w umowie. Wynagrodzenie podlegało waloryzacji w oparciu o średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych (§ 4 ust. 5 umowy).

Pismem z 10 października 2024 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty zaległego wynagrodzenia.

W dniu 10 stycznia 2025 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku wydał nakaz zapłaty nakazując pozwanej zapłacić na rzecz powoda kwotę 1.834,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 czerwca 2024 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu w wysokości 817 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się nakazu do dnia zapłaty (k. 24).

Pismem z 4 lutego 2025 r. pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Wniosła o:

1.  oddalenie powództwa w całości;

2.  zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Pozwana zakwestionowała roszczenie objęte pozwem co do zasady, jak i co do wysokości. Podniosła, że powód nie sprostał spoczywającemu na nim ciężarowi dowodu i nie wykazał dochodzonego roszczenia. Dokument faktury nie stanowi bowiem, w ocenie pozwanej, dowodu na istnienie zobowiązania a jej przyjęcie tego stosunku nie kreuje. Pozwana wskazała, że powód nie przedstawił mechanizmu wyliczenia dochodzonej kwoty ograniczając się do przedstawienia faktury VAT.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

Powód jest organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi uprawnionym na podstawie zezwolenia Ministra Kultury i Sztuki – decyzja z 1 lutego 1995 r., znak DP.041/Z/8/95 z późniejszymi zmianami – do m.in.: zbiorowego zarządzania prawami do utworów słownych, muzycznych, słowno-muzycznych, choreograficznych, wszystkich powyższych w utworach audiowizualnych, pantomimicznych, fotograficznych i plastycznych na polach eksploatacji: utrwalanie, zwielokrotnianie, wprowadzanie do obrotu, użyczenie i najem, publiczne: wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie, reemitowanie, publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

dowody: aktualny tekst zezwolenia – decyzja Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z 25.03.2022 r. – DWIM-WA.550.3.2020.JB utrzymana w mocy decyzją z 21.11.2023 r. – DWIM-WA.550.3.2020.ZD – BIP Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Pozwana (...) sp. z o.o. z siedzibą w C. (obecnie w T.) zawarła z powodem w dniu 27 października 2021 r. umowę licencyjną nr (...), której przedmiotem było udzielnie niewyłącznej licencji na odtwarzanie utworów z repertuaru (...) w restauracji pozwanej oraz inkasowanie przez powoda wynagrodzenia należnego twórcom z tytułu udzielonej licencji.

Pozwana zobowiązała się płacić na rzecz powoda wynagrodzenie w wysokości 1.170,36 zł rocznie (97,53 za jeden miesiąc), uwzględniającej upust w wysokości 15% pierwotnego wynagrodzenia (1.376,88 zł rocznie i 114,74 zł za jeden miesiąc) w związku ze zobowiązaniem się do dokonywania zryczałtowanej płatności za okres jednego roku z góry. Wskazana kwota wynagrodzenia nie obejmowała podatku od towarów i usług.

Wynagrodzenie podlegało waloryzacji na zasadach określonych w Ustawie o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi (obecnie obowiązujący tekst jednolity: Dz.U. z 2024 r., poz. 1665), w oparciu o średniookresowy wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych ogłaszany przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego za ostatni rok, o czym pozwana została poinformowana.

(...) zobowiązał się do wystawiania w pierwszym dniu miesiąca rozliczeniowego faktury VAT za kolejny okres rozliczeniowy, która po doręczeniu pozwanej stanowiła wezwanie do spełnienia świadczenia.

Umowa, każda z jej stron oraz załącznik zostały podpisane i zaparafowane przez pełnomocnika pozwanej.

dowody: umowa licencyjna nr (...) z 27.10.2021 r. – k. 15-16v., załącznik nr 1 do umowy – k. 17

Pismem z 10 października 2024 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 1.834,52 zł z tytułu zaległego wynagrodzenia do 25 listopada 2024 r. Wezwanie zostało doręczone 17 października 2024 r.

okoliczność bezsporna

W związku z zawartą przez strony umową powód wystawił i doręczył pozwanej faktury za okres od 1 czerwca 2021 r. do 31 maja 2022 r. ( (...)) oraz od 1 czerwca 2022 r. do 31 maja 2023 r. ( (...)), które zostały przez pozwaną zapłacone.

okoliczność bezsporna

Zgodnie z komunikatami Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych wzrósł:

- w 2022 r. w stosunku do 2021 r. – o 14,4%,

- w 2023 r. w stosunku do 2022 r. – o 11,4%,

okoliczności bezsporne (ponadto informacje dostępne na stronie Głównego Urzędu Statystycznego – komunikaty w sprawie średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w 2022 r., 2023 r. i 2024 r.)

Pozwanej została doręczona faktura VAT z 1 czerwca 2024 r. nr (...) wystawiona przez powoda w formie elektronicznej. Faktura ta opiewała na łączną kwotę 1.834,52 zł, na którą składały się:

⚫

kwota 1.491,48 zł opisana jako „wynagrodzenie autorskie za okres: 2024.06 do 2025.05, za umowę nr (...)”

⚫

kwota 343,04 zł stanowiąca podatek VAT w stawce 23% od powyższej kwoty.

Jako termin zapłaty tej kwoty wskazano 15.06.2024 r.

okoliczność bezsporna

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Powyższy stan faktyczny był między stronami częściowo sporny, tj. co do wysokości należnego powodowi wynagrodzenia oraz poinformowania pozwanej o sposobie obliczania go.

W tym zakresie fakty istotne dla rozstrzygnięcia Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów przywołanych wyżej, w części uzasadnienia odnoszącej się do stanu faktycznego sprawy, jak również w oparciu o powszechnie dostępne informacje zawarte na stronach internetowych wskazanych powyżej instytucji.

Okoliczności, co do których strony nie pozostawały w sporze, Sąd ustalił w oparciu o oświadczenia stron o faktach przedstawione w pismach procesowych oraz na rozprawie. Ponadto, Sąd oparł się o dowody z dokumentów oraz ich odpisów przedłożonych przez stronę powodową, których prawdziwości ani zgodności z oryginałami pozwana nie zaprzeczyła. Posiłkowo, w celu ustalenia prawidłowości wyliczeń przedstawionych przez stronę powodową Sąd posłużył się informacjami dostępnymi powszechnie w Biuletynie Informacji Publicznej Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz na stronie internetowej Głównego Urzędu Statystycznego (daty dostępu: 16.05.2025), co zostało wskazane wyżej.

Mając na uwadze tak ustalony stan faktyczny Sąd doszedł do przekonania, że roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu zasługiwało w pełni na uwzględnienie.

Zarzuty podniesione przez pozwaną w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty były bezpodstawne.

W pierwszej kolejności należy przede wszystkim zauważyć, że strona pozwana ani w sprzeciwie od nakazu zapłaty, ani na dalszym etapie postępowania nie kwestionowała ogólnego uprawnienia powodowego Stowarzyszenia, będącego organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi, do zawarcia umowy licencyjnej z pozwaną, ani do pobierania na podstawie takiej umowy opłat licencyjnych. Nie kwestionowała również faktu zawarcia umowy z 27.10.2021 r. (nr (...); w fakturze z 1.06.2024 r. opisanej jako nr (...)), nie podnosiła zarzutu wypowiedzenia tej umowy, czy też jakiejkolwiek okoliczności skutkującej jej nieważnością bądź bezskutecznością. W konsekwencji Sąd nie przedstawia w niniejszym uzasadnieniu rozważań, które doprowadziły do wniosku, że umowa ta została skutecznie zawarta i obowiązywała strony. Ogólne bowiem sformułowanie w sprzeciwie od nakazu zapłaty, że pozwana „kwestionuje roszczenie Powoda tak co do zasady jak i co do wysokości”, bez przedstawienia jakiejkolwiek argumentacji z jakiej przyczyny pozwana kwestionuje te roszczenia co do zasady, nie daje Sądowi możliwości ustosunkowania się do tego zarzutu.

Pozwana oparła swą argumentację przemawiającą – jej zdaniem – za oddaleniem powództwa na zarzucie niewykazania przez powoda sposobu wyliczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu roszczenia.

Tymczasem, wbrew jej twierdzeniom powód nie oparł swoich twierdzeń wyłącznie o treść faktury nr (...). Wraz z pozwem przedłożony została kopia umowy łączącej strony. Pozwana nie kwestionowała istnienia swojego zobowiązania wynikającego z tej umowy powołując się jedynie na treść art. 6 k.c., wywodząc, że powód nie podołał spoczywającemu na nim ciężarowi dowodu w zakresie wykazania roszczenia.

Powód roszczenie dochodzone pozwem wykazał zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Jako organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi powód, na podstawie art. 21 ³ Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (j.t. Dz.U. z 2025 r., poz. 24) oraz art. 4 ust. 1 Ustawy z dnia 15 czerwca 2018 r. o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi (j.t. Dz.U. z 2024 r., poz. 1665), jest uprawniony w zakresie udzielonego zezwolenia do m.in. pobierania wynagrodzenia autorskiego z tytułu zawartych umów licencyjnych. Biorąc pod uwagę przytoczy wyżej aktualny zakres zezwolenia w niniejszej sprawie należało stwierdzić, że powód działał w jego granicach.

Wbrew twierdzeniom pozwanej została ona poinformowana o zasadach obliczania wysokości wynagrodzenia. Zarówno początkowa wysokość wynagrodzenia, jak i zasady jego waloryzacji zostały dokładnie określone w treści umowy łączącej strony (§ 4 ust. 1, 2, 5 i 6 – k. 15v.). Jak wynika z kopii umowy przedłożonej przez powoda nie tylko została ona podpisana przez pełnomocnika pozwanej, ale także poświadczył on zapoznanie się z każdą stroną parafując je.

Co więcej, zasady waloryzacji wynagrodzenia są przedstawione w sposób przejrzysty i czytelny. Przez odwołanie do treści komunikatów Prezesa GUS umożliwiają samodzielne ustalenie wysokości zwaloryzowanego wynagrodzenia. Niezależnie od tej okoliczności pozwana była informowana o aktualnej wysokości wynagrodzenia w fakturze obejmującej zryczałtowane wynagrodzenie za dany rok z góry.

Wysokość wynagrodzenia wskazana w fakturze z 1 czerwca 2024 r. została ustalona przez powódkę zgodnie z zasadami wskazanymi w umowie. Po pierwszej waloryzacji, w związku ze wzrostem średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w roku 2022 o 14,4% w stosunku do roku 2021 wynagrodzenie powinno zostać powiększone o kwotę 168,38 zł do wysokości 1.338,84 zł. Po uwzględnieniu podatku VAT w wysokości 23% wyniosło 1.646,77 zł, co odpowiada kwocie wskazanej w treści faktury z 1 czerwca 2023 r. nr (...) (k. 87).

W roku 2023 w stosunku do 2022 r. wzrost powyższego wskaźnika wyniósł 11,4%. W związku z tym wynagrodzenie powinno wzrosnąć o kwotę 152,64 zł do wysokości 1.491,48 zł. Po uwzględnieniu podatku VAT w wysokości 23% wyniosło zatem 1.834,53 zł, co odpowiada kwocie wskazanej w treści faktury z 1 czerwca 2024 r. nr (...) (k. 88).

Faktura w formie elektronicznej została doręczona pozwanej 1 czerwca 2024 r. Po bezskutecznym upływie w dniu 15 czerwca 2024 r. czternastodniowego terminu płatności pozwana pozostawała w opóźnieniu od dnia 16 czerwca 2024 r. i od tego dnia przysługują powódce od pozwanej odsetki ustawowe za opóźnienie.

W związku z powyższym powództwo należało uwzględnić w całości o czym Sąd orzekł w pkt I. wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt II. wyroku w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 § 1 k.p.c.). W związku z uwzględnieniem całości powództwa powodowi przysługiwał od pozwanej, jako strony przegrywającej proces w całości, zwrot całości kosztów postępowania w kwocie 1.117 zł. Na zasądzoną kwotę złożyły się: 200 zł z tytułu zwrotu kwoty w wysokości uiszczonej opłaty od pozwu, 17 zł z tytułu zwrotu kwoty w wysokości uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 900 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustalona na podstawie § 2 pkt 3) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm.). O obowiązku zapłaty odsetek od zasądzonych kosztów procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.