Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 23 kwietnia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku – XVII Wydział Własności Intelektualnej

w osobie sędziego Wojciecha Midziaka

po rozpoznaniu w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy

z powództwa Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

o nakazanie

postanawia:

1.  oddalić wniosek pozwanej o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od wyroku zaocznego z 31 stycznia 2025 r.

2.  odrzucić sprzeciw pozwanej od wyroku zaocznego z 31 stycznia 2025 r.

Sygn. akt XVII GW 253/24

UZASADNIENIE

POSTANOWIENIA Z 23 KWIETNIA 2025 r.

Postanowieniem z 23 kwietnia 2025 r. (k. 157) Sąd odrzucił sprzeciw (k. 112 – 125) pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. od wyroku zaocznego z 31 stycznia 2025 r. (pkt 2. postanowienia).

Podstawą dla takiego rozstrzygnięcia był art. 344 § 3 k.p.c., ze względu na wniesienie sprzeciwu od wyroku zaocznego po terminie.

Odpis wyroku zaocznego został doręczony pozwanej spółce, wraz z odpowiednimi pouczeniami o terminie oraz o sposobie wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty, 6 lutego 2025 r. (elektroniczne potwierdzenie odbioru – k. 67). Zgodnie z art. 344 § 1 k.p.c. pozwany, przeciwko któremu zapadł wyrok zaoczny, może złożyć sprzeciw w ciągu dwóch tygodni od doręczenia mu wyroku. Ten termin upłyną 20 lutego 2025 r., w związku z czym wyrok zaoczny stał się prawomocny 21 lutego 2025 r.

Mimo, że od postanowienie o odmowie przywrócenia terminu nie służy stronie środek zaskarżenia, Sąd w treści uzasadnienia odniesie się również do tego rozstrzygnięcia ze względu na jego bezpośredni związek z postanowieniem o odrzuceniu sprzeciwu od wyroku zaocznego.

W piśmie z 14 kwietnia 2025 r. pozwana wniosła o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu od wyroku zaocznego (k – 86 – 88). Podniosła, że przyczyną niedochowania terminu było wdrażanie w jej przedsiębiorstwie od drugiej połowy 2024 r. nowego systemu informatycznego służącego zarządzaniu czynnościami wewnętrznymi, w tym obiegiem dokumentów. Nieprawidłowe działanie systemu miało odpowiadać za nieprzekazanie informacji o wpływie korespondencji zawierającej odpis wyroku zaocznego do osób odpowiedzialnych za kwestie prawne w pozwanej spółce.

Pozwana podniosła, że nie ponosi winy za niedochowanie terminu. Wybierając wadliwe oprogramowanie opierała się na informacjach o jego wysokiej skuteczności. Ponadto jej pracownicy działali zgodnie z oczekiwaniami i nie mieli wpływu na funkcjonowanie oprogramowania dostarczonego przez zewnętrzny podmiot.

Jako moment ustania przyczyny uchybienia terminu pozwana wskazała dzień 7 kwietnia 2025 r., kiedy odebrała zawiadomienie o wszczęciu egzekucji wraz z odpisem wyroku zaocznego.

W ocenie Sądu wskazane okoliczności nie uzasadniały przywrócenia pozwanej terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego.

Mimo uprawdopodobnienia przez pozwaną, zgodnie ze standardem wykazania faktów przewidzianym w art. 243 k.p.c., że jej pracownicy zostali przeszkoleni w obsłudze wadliwego oprogramowania, samo zamówione oprogramowanie posiadało pozytywne opinie innych użytkowników, a liczne i długotrwałe błędy w jego funkcjonowaniu były zgłaszane dostawcy i spółce odpowiedzialnej za działanie systemu, nie sposób podzielić wniosków wyprowadzonych z tych faktów.

Pozwana wskazała, że z nowego oprogramowania zaczęła korzystać na przełomie 2024 i 2025 roku. Jej pracownicy wiedzieli o błędach oprogramowania już od początku stycznia 2025 r., na co wskazuje m.in. przedłożona wraz z wnioskiem z 14 kwietnia 2025 r. korespondencja mailowa kierowana do (...) S.A. (k. 102 – 110). Z treści tych wiadomości wynika, że błędy te dotyczyły również wprowadzania dokumentów przez „biuro podawcze”.

Podstawowym warunkiem przywrócenia terminu jest to, aby niedokonanie czynności procesowej w terminie nastąpiło bez winy podmiotu składającego wniosek o jego przywrócenie (art. 168 § 1 k.p.c.)1. Sąd podzielił utrwalone w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowisko, zgodnie z którym przesłanka braku winy powinna być oceniana z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy2. W tym kontekście obowiązek starannego działania w procesie należy za Sądem Najwyższym rozumieć jako dbałość, jaką dorosły i zapobiegliwy człowiek podejmuje z własnej inicjatywy w swoich życiowych sprawach na podstawie własnego doświadczenia życiowego3.

W ocenie Sądu wskazane przez pozwaną okoliczności nie uzasadniały twierdzeń strony, że do uchybienia terminowi doszło bez jej winy.

Na wstępie należy zauważyć, że strona ponosi konsekwencje wynikające z działań, jak i zaniechań, swoich pracowników, co zauważa sama pozwana wielokrotnie akcentując przeszkolenie osób zatrudnionych w jej przedsiębiorstwie i ich odpowiednie przygotowanie do obsługi nowego systemu. Jednakże, wbrew twierdzeniom pozwanej, w ich działaniach podjętych w związku z doręczeniem odpisu wyroku zaocznego nie została zachowana należyta staranność. W dniu doręczenia korespondencji pracownikom znane były wady wdrożonego systemu C. (...). Mimo tej wiedzy o błędach, które obejmowały również informacje o obiegu dokumentów, ograniczono się do wprowadzenia do systemu danych o doręczonym odpisie wyroku zaocznego i terminie do wniesienia skargi. Sprzeczne z doświadczeniem życiowym byłoby przyjęcie, że taki system był jedynym środkiem komunikacji między różnymi komórkami organizacyjnymi w ramach przedsiębiorstwa. W ocenie Sądu nie zwalnia pozwanej od odpowiedzialności fakt przeszkolenia pracowników w obsłudze wadliwego systemu, skoro wiedząc o występujących błędach zdecydowali się nie podejmować dalszych kroków, np. przez bezpośrednie zawiadomienie osób odpowiadających za kwestie prawne w strukturze przedsiębiorstwa pozwanej. Działanie takie stanowi naruszenie obiektywnego miernika staranności, której w sytuacji, jaka dotyczy warunków przedmiotowej sprawy, należałoby oczekiwać od profesjonalnego podmiotu posiadającego wiedzę o toczącym się już postępowaniu, któremu w sprawie doręczono już odpis pozwu (elektroniczne potwierdzenie odbioru – k. 67). Strona pozwana nie podniosła bowiem w treści wniosku o przywrócenie terminu, by błąd systemu uniemożliwił prawidłowy obieg dokumentów również w przypadku odpisu pozwu oraz zobowiązania tutejszego Sądu z 11 grudnia 2024 r.

Te argumenty uzasadniały rozstrzygnięcie podjęte przez Sąd w postanowieniu z 23 kwietnia 2025 r., o czym Sąd orzekł na podstawie art. 344 § 3 k.p.c. w zw. z art. 168 § 1 k.p.c. a contrario.

1 Postanowienie SN z 24 listopada 2009 r. (sygn. akt: V CZ 57/09).

2 Tak m.in.: postanowienie SN z 16 czerwca 2004 r. (sygn. akt: III CZ 38/04), postanowienie SN z 24 listopada 2009 r. (sygn. akt: V CZ 57/09), postanowienie SN z 21 lipca 2010 r. (sygn. akt: III CZ 22/10).

3 Postanowienie SN z dn. 23 czerwca 1981 r. (sygn. akt: IV PZ 35/81, Legalis nr 22674).