Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Gdańsk, dnia 26 lipca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku – XVII Wydział Własności Intelektualnej w następującym składzie:

Przewodniczący sędzia Wojciech Midziak

Protokolant st. sekr. sądowy Iwona Lawrenc

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2024 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy

z powództwa L. B.

przeciwko (...) Związkowi Zawodowemu (...) z siedzibą w G.

o ochronę praw autorskich

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda L. B. na rzecz pozwanego (...) Związku Zawodowego (...) z siedzibą w G. kwotę 2.537 zł (dwa tysiące pięćset trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XVII GW 86/23

UZASADNIENIE

Pozwem z 25 kwietnia 2023 r., którego żądanie co do punktu 1. zostało zmodyfikowane na rozprawie w dniu 26 lipca 2024 r. (k. 144) skierowanym przeciwko (...) Związkowi Zawodowemu (...) powód L. B. zażądał:

1.  nakazania pozwanemu (...) Związkowi Zawodowemu (...) złożenia oświadczenia o następującej treści:

„ (...) Związek Zawodowy (...) informuje, że w wystawie „(...)”, otwartej w dniu 21 marca 2023 r. w przestrzeni publicznej w okolicy budynku siedziby (...)przy ulicy (...) w G. zamieszczone zostało siedem fotografii autorstwa Pana L. B.. Fotografie te zostały wprawdzie opatrzone opisem wskazującym ich autora, ale zostały wykorzystane bez jego zgody, czym zostały naruszone prawa autorskie i przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, za co (...) przeprasza ich autora.”

poprzez opublikowanie go w (...) – Czasopiśmie (...), na stronie drugiej pisma oraz na antenie (...) – kanału informacyjnego Telewizji (...) S.A. i na Antenie (...)S.A. (...) Oddział G., w programie informacyjnym (...) – w terminie miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie;

2.  zasądzenia od pozwanego (...) Związku Zawodowego (...) na rzecz powoda L. B. kwoty 7.000 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 kwietnia 2023 r. do dnia zapłaty – tytułem odszkodowania w wysokości dwukrotności stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne powodowi tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworów, to jest fotografii opisanych „(...)”, „(...)”, „(...)”, „(...)”, „(...)” oraz nieopisanych przedstawiających mszę św. w G. pod przewodnictwem (...)oraz pochód po mszy św. w G., wykorzystanych na wystawie „(...)”, otwartej w dniu 21 marca 2023 r. w przestrzeni publicznej w okolicy budynku siedziby (...)” przy ulicy (...) w G. – w związku z wykorzystaniem ich bez zgody autora.

Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.

Powód wskazał, że przysługują mu prawa autorskie do zdjęć wskazanych w punktach 1. i 2. petitum pozwu. Autorstwo powoda pozostaje bezsporne między stronami, pozwany przyznał to wskazując na powoda jako autora zdjęć.

Powód twierdził, że nie udzielił pozwanemu zgody na korzystanie z tych fotografii w ramach wystawy otwartej w dniu 21 marca 2023 r. w okolicy budynku (...). Pozwany również nie skontaktował się z powodem by uzyskać zgodę na wykorzystanie wskazanych zdjęć. Wcześniejsze umowy zawierane między stronami nie obejmowały zgody na ich wykorzystanie w ramach wystawy „(...)” otwartej w dniu 21 marca 2023 r. w G..

Powód wskazał jako podstawę swych roszczeń:

- art. 79 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2509 – dalej jako „u.p.aut.”) W ocenie powoda złożenie oświadczenia o treści wskazanej w punkcie 1. petitum pozwu stanowi odpowiedni środek dla usunięcia skutków naruszenia jego praw autorskich. Ze względu na dostępność informacji o otwarciu wystawy, w której wykorzystano zdjęcia powoda w prasie oraz programach informacyjnych o zasięgu ogólnopolskim i lokalnym, w ocenie powoda uzasadnione jest, by w tych samych miejscach opublikować oświadczenie pozwanego;

- art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. b) u.p.aut. Uprawnienie do żądania zryczałtowanego odszkodowania w wysokości dwukrotności stosownego wynagrodzenia wskazane w tym przepisie uzależnione jest od dokonania naruszenia i nie wymaga wystąpienia szkody. Wysokość odszkodowania powód ustalił na dwukrotność kwoty 3.500 zł – po 500 zł od każdego z siedmiu wykorzystanych zdjęć. W ocenie powoda taką kwotę za wykorzystanie jednego zdjęcia uzasadnia wysokość standardowego wynagrodzenia za udzielenie licencji na wykorzystanie fotografii jako elementu wystawy, znaczenie ich dla powoda oraz szeroki odbiór wystawy i dostępność informacji o niej w mediach.

Powód zaprzeczył, by materiały przekazał pozwanemu w celu wykorzystania w czasie spornej wystawy oraz by przekazując kopie fotografii przeniósł na pozwanego majątkowe prawa autorskie do nich.

Ponadto w replice z 2 lipca 2023 r. powód podniósł, że za pośrednictwem pracowników Archiwum (...) udzielał zgody na wykorzystanie przekazanych fotografii przez inne podmioty. Zaprzeczył, by wykorzystanie jego utworów nastąpiło w granicach dozwolonego użytku, w związku z czym wskazanie go jako autora nie sanuje bezprawności działań pozwanego.

W odpowiedzi na pozew z pozwany wniósł o oddalenie pozwu w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.

Pozwany wskazał, że powód przekazał fotografie pozwanemu jesienią 2005 r. za pośrednictwem pracownika Archiwum (...)na pięciu płytach CD, wskazując, że mają zostać wykorzystane do celów związkowych. Przekazanie ich nastąpiło w związku z wystawą organizowaną w G. w sierpniu 2005 r., po otrzymaniu przez powoda informacji, że w zasobach archiwalnych pozwanego nie znajdują się fotografie wykonane przez powoda.

W kolejnych latach powód nie kwestionował, że przekazał zdjęcia pozwanemu, ani jego prawa do ich wykorzystania.

Jako podstawę swoich działań pozwany wskazał art. 28 ust. 1 pkt 1 u.p.aut., zgodnie z którym biblioteki, muzea oraz archiwa mogą użyczać w zakresie swoich zadań statutowych egzemplarze utworów rozpowszechnionych, jeżeli nie jest to dokonywane w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Działania pozwanego nie naruszały praw autorskich powoda, ponieważ zgodnie z art. 34 u.p.aut. wskazywane było jego imię i nazwisko, jako autora zdjęć.

Ponadto, ustosunkowując się do twierdzeń powoda przedstawionych w replice z 2 lipca 2023 r. pozwany wskazał, że brak zawarcia umowy w formie pisemnej nie stanowi przeszkody dla uznania, iż doszło do zawarcia przez strony umowy licencji niewyłącznej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Dnia 21 marca 2023 r. w przestrzeni publicznej w okolicy budynku siedziby (...) przy ul. (...) w G. zaprezentowana została wystawa „(...)”.

okoliczność bezsporna

W ramach tej wystawy wykorzystano 7 zdjęć autorstwa powoda: „(...)”, „(...)”, „(...)”, „(...)”, „(...)”, nieopisaną fotografię przedstawiającą mszę św. w G. pod przewodnictwem (...), nieopisaną fotografię przedstawiającą pochód po mszy św. w G.

okoliczności bezsporne

Fotografie wymienione powyżej zostały oznaczone informacją o ich autorze przez wskazanie imienia i nazwiska powoda.

okoliczność bezsporna

Siedem powyżej wskazanych fotografii autorstwa powoda wraz z innymi jego zdjęciami zostało osobiście przekazanych przez L. B. na 5 płytach CD jesienią 2005 r. pracownikowi Archiwum Historycznego (...) J. L.. Fotografie były nagrane w bardzo wysokiej jakości.

Archiwum Historyczne jest wyodrębnioną organizacyjnie, ale nie prawnie, jednostką w ramach (...). Nie wchodzi w skład państwowej sieci archiwalnej.

okoliczności bezsporne

Przekazanie fotografii przez L. B. nastąpiło z zastrzeżeniem „wykorzystania do celów związkowych”.

okoliczność bezsporna

Przekazaniu fotografii nie towarzyszyło zawarcie umowy w formie pisemnej dotyczącej sposobu ich wykorzystania ani majątkowych praw autorskich do nich.

okoliczność bezsporna

Przed 2011 r. powód współpracował z pozwanym Związkiem między innymi przy tworzeniu (...) – publikowanej na stronie internetowej pozwanej w formie tekstowej oraz zdjęć historii Związku. Na początku 2011 r. współpraca między powodem a pozwaną została zakończona – dotyczyło to jedynie współpracy przy tworzeniu (...).

okoliczności bezsporne

W 2019 r. w związku z planowaną przez pozwany Związek wystawą fotograficzną zostało wydrukowanych – na zlecenie pozwanego – 20 plansz wystawienniczych przez M. A., która wykorzystała w tym celu zdjęcia przekazane z zasobów Archiwum (...) przez J. L.. Wraz z wydrukowanymi planszami pozwanemu zostały przekazane ich projekty w formie plików graficznych.

okoliczność bezsporna

Zdjęcia autorstwa powoda wykorzystane w związku z wystawą z 2019 r., w tym zdjęcie, na podstawie którego stworzony został kolarz wykorzystany na planszy otwierającej wystawę, zostały oznaczone jego imieniem i nazwiskiem.

okoliczność bezsporna

Powód wielokrotnie wypowiadał się na temat wykorzystania przekazanych zdjęć przez pozwanego, m. in. publikując na portalu F. posty z 5 lipca 2018 r., 27 maja 2019 r., 3 czerwca 2019 r. Po opublikowaniu wystawy z 2019 r. powód zgłosił uwagi do kolażu, na który składało się zdjęcie (...) jego autorstwa oraz baner (...). Innych uwag do tej wystawy powód nie zgłaszał.

okoliczność bezsporna

Stworzone w 2019 r. plansze wystawiennicze zostały wykorzystane przez pozwany Związek ponownie w wystawie „(...)”, otwartej w dniu 21 marca 2023 r. w przestrzeni publicznej w okolicy budynku siedziby (...) przy ulicy (...) w G.. Od wystawy z 2019 r. odróżniała ją plansza z wizerunkiem (...) i hasłem „(...)”, która zastąpiła planszę otwierającą wcześniejszą wystawę. W czasie trwania wystawy część planszy została wydrukowana na nowo w związku ze zniszczeniami poczynionymi w wystawie. Wykorzystano wówczas pliki graficzne przekazane przez M. A. w 2019 r.

okoliczność sporna

Przed 2023 r. pracownicy Archiwum(...)kontaktowali się z powodem wielokrotnie w sprawie wyrażenia przez niego zgody na wykorzystanie przekazanych utworów oraz udzielenie informacji o zdjęciach znajdujących się w zasobie Archiwum w sytuacji, gdy o możliwość wykorzystania tych zdjęć zwracały się do Archiwum inne podmioty, np. Fundacja (...) Sp. z o.o. oraz naukowcy i publicyści. Powód za każdym razem takiej zgody udzielał.

okoliczności sporne

Sąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny w zakresie, który miał znaczenie dla rozpoznania niniejszej sprawy, pozostawał bezsporny między stronami. Sąd ustalił go więc przede wszystkim w oparciu o oświadczenia stron przedstawione w pismach procesowych złożonych w sprawie, ustnie na posiedzeniu przygotowawczym oraz ustnie przez powoda na rozprawie. Posiłkowo Sąd oparł swoje ustalenia w tym zakresie o przedłożone przez strony dokumenty albo ich odpisy, których autentyczność albo zgodność z oryginałami nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a Sąd nie miał co do tego wątpliwości. Posiłkowo wykorzystane zostały również – dla ustalenia stanu faktycznego – zeznania świadków, jednak w rzeczywistości potwierdzały one jedynie bezsporne okoliczności faktyczne.

Sąd postanowił pominąć dowód z opinii biegłego do spraw szacowania wartości majątkowych praw autorskich na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. Mając na względzie wynik przeprowadzonego już postępowania dowodowego Sąd ocenił, że roszczenia powoda nie zasługiwały na uwzględnienie, więc nie zachodziła konieczność ustalenia wysokości zwyczajowego wynagrodzenia należnego autorom za korzystanie z fotografii w celach wystawienniczych zgodnie z tezą wskazaną przez powoda w pozwie. Sporządzenie zbędnej opinii przez biegłego sądowego niepotrzebnie wydłużyłoby postępowanie, nie wypływając na jego ostateczny wynik.

W rzeczywistości spór w niniejszej sprawie dotyczył wyłącznie odmiennej interpretacji konsekwencji prawnych działań powoda i pozwanego.

Mając na uwadze tak ustalony stan faktyczny Sąd doszedł do wniosku, że powództwo zasługiwało na oddalenie w całości.

Swoje roszczenie powód wywiódł z art. 79 ust. 1 pkt 2 oraz pkt 3 lit. b u.p.aut. W jego ocenie pozwany Związek naruszył prawa autorskie przysługujące mu do 7 fotografii opisanych jako: „(...)”, „(...)”, „(...)”, „(...)”, „(...)” oraz nieopisanych przedstawiających mszę św. w G. pod przewodnictwem (...)oraz pochód po mszy św. w G., wykorzystanych na wystawie „(...)” przez wykorzystanie ich bez jego zgody jako elementu tej wystawy.

Bezspornym między stronami było, że powód jest autorem tych fotografii. Strony zgodnie oświadczyły, że zostały one przekazane przez niego osobiście wraz z innymi fotografiami jego autorstwa na 5 płytach CD pracownikowi Archiwum Historycznego (...) (dalej również jako „Archiwum”) w 2005 r. Zarówno powód, jaki i pozwany oraz świadek J. L. (kierownik Archiwum) przyznali, że zostały one nagrane w wysokiej jakości. Świadczy również o tym wykorzystanie ich w druku wielkoformatowym na planszach wystawienniczych wykonanych w 2019 r. oraz dodrukowanych w 2023 r. Przekazanie zdjęć odbyło się z zastrzeżeniem ograniczenia ich wykorzystania przez pozwany Związek do celów związkowych. Istotną, dla uchwycenia kontekstu i motywacji, jakimi kierował się wówczas powód, jest okoliczność, o której zeznawała świadek J. L.. Mianowicie powód był niezadowolony z tego, że pomimo wieloletniej współpracy ze Związkiem, w uprzednio zorganizowanej wystawie fotograficznej nie wykorzystano żadnego zdjęcia jego autorstwa. Swe niezadowolenie z tego faktu wyraził wobec J. L., która mu odpowiedziała, że nie mogli wykorzystać żadnych jego zdjęć, gdyż nimi nie dysponowali. W takich okolicznościach L. B. skopiował dużą kolekcję swych zdjęć na pięć płyt CD i wręczył te płyty J. L. mówiąc, że teraz już będą mieli jego zdjęcia. Okoliczność ta wskazuje na intencje, jakimi kierował się powód udostępniając swe zdjęcia Archiwum Historycznemu (...).

W związku z przekazaniem fotografii nie została spisana żadna umowa dotycząca ich wykorzystania.

Wobec tego nie sposób uznać, aby powód L. B. przeniósł na pozwany Związek Zawodowy majątkowe prawa autorskie do tych zdjęć. Zgodnie bowiem z treścią art. 53 u.p.aut. umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności.

Jednak – w ocenie Sądu – powód przekazując 5 płyt CD zawierających kolekcję wykonanych przez niego zdjęć udzielił jednocześnie pozwanemu (...) Związkowi Zawodowemu (...), którego jednostką organizacyjną jest Archiwum Historyczne, licencji niewyłącznej na korzystanie z tych zdjęć dla celów związkowych, czyli również na potrzeby organizowanych przez ten Związek wystaw.

Zgodnie z treścią art. 67 ust. 1 u.p.aut. twórca może upoważnić do korzystania z utworu na wymienionych w umowie polach eksploatacji. Wyróżnia się dwa rodzaje umów licencyjnych – umowę licencji wyłącznej zastrzegającą wyłączność korzystania z utworu w określony sposób oraz umowę licencji niewyłącznej, która umożliwia twórcy udzielenia upoważnienia do korzystania z utworu na tych samych polach eksploatacji więcej niż jednemu podmiotowi. Konieczność zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności dotyczy tylko umowy licencji wyłącznej (art. 67 ust. 2 w zw. z art. 67 ust. 5 u.p.aut.). Uprawniony z tytułu licencji, niezależnie od jej rodzaju, nie jest upoważniony do udzielania licencji dalszych, chyba że strony postanowiły inaczej (art. 67 ust. 3 u.p.aut.).

Powszechnie akceptowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych jest pogląd o możliwości zawarcia umowy licencji niewyłącznej w sposób dorozumiany ( per facta concludentia) zgodnie z treścią art. 60 k.c. (tak m.in.: wyrok SN z 14.09.2005 r., sygn. akt III CK 124/05; wyrok SA w Warszawie z 17.12.2015 r., sygn. akt VI ACa 1735/14; wyrok SA w Białymstoku z 20.01.2016 r., sygn. akt I ACa 776/15; wyrok SA w Białymstoku z 22.01.2016 r., sygn. akt I ACa 859/15).

W związku z możliwością zawarcia umowy licencji niewyłącznej w dowolnej formie konieczne było rozważanie w tym kontekście wynikającego z art. 41 ust. 2 u.p.aut. obowiązku określenia w umowie o korzystanie z utworu pól eksploatacji. Ustawodawca nie rozróżnia tam rodzajów umów licencyjnych, więc obowiązek ten dotyczy tak samo licencji wyłącznej, jak i niewyłącznej. W przytoczonym wyroku z 14 września 2005 r. Sąd Najwyższy wskazał, że „strony mogą w dowolny sposób określić zakres korzystania z utworu przez nabywcę lub licencjobiorcę, byle tylko nie nasuwał on wątpliwości”. Sąd podzielił to stanowisko Sądu Najwyższego i za wystarczające uznał zawarte przez powoda zastrzeżenie, by przekazane fotografie wykorzystane zostały do „celów związkowych”. Ze względu na rodzaj przekazanych utworów, determinujący sposób ich eksploatacji, wyraźne określenie celów pozwanego Związku w jego statucie, długoletnią współpracę między nim a powodem, jak powód wskazał – od 1980 r. (k. 143), ocena ta jest uzasadniona, nie sposób bowiem przyjąć, by zastrzeżenie poczynione przy przekazaniu kopii fotografii do archiwum było dla stron niejednoznaczne lub niezrozumiałe.

Konieczność udzielenia przez powoda zgody na wykorzystanie przekazanych przez niego fotografii w wystawie otwartej 21 marca 2023 r. w G. oraz konsekwencje wynikające z wykorzystaniem 7 spornych zdjęć bez jego zgody stanowiły główną oś sporu w niniejszej sprawie.

Jak wskazano wyżej zdjęcia zostały przekazane do archiwum pozwanego związku przez powoda w 2005 r., który zastrzegł, że mają zostać wykorzystane do celów związkowych. Po tym czasie powód nie sprzeciwiał się ich wykorzystaniu. W toku współpracy między stronami powód prowadził (...) publikowaną na stronie internetowej (...), a współpraca w tym zakresie zakończyła się w 2011 r. Za pośrednictwem pozwanego Związku o prawo do wykorzystania zdjęć występowały podmioty zewnętrzne. Pracownicy archiwum pozwanego występowali wówczas do autorów, w tym do powoda, o zgodę na wykorzystanie przekazanych utworów. W związku z wystawą z 2019 r. o taką zgodę nie wystąpiono, a sam powód nie wyraził sprzeciw w związku z wykorzystaniem jego fotografii w jej trakcie.

W oparciu o te okoliczności, mając na względzie przedstawione wyżej rozważania na gruncie art. 67 u.p.aut. Sąd doszedł do przekonania, że między stronami doszło do zawarcia umowy licencji niewyłącznej.

Skuteczność zawarcia tego rodzaju umowy licencyjnej nie jest, w przeciwieństwie do umowy licencyjnej wyłącznej, obwarowana rygorem zachowania formy pisemnej. W ocenie Sądu zachowanie powoda w dostateczny sposób ujawniło jego wolę, by pozwany Związek wykorzystał przekazanego przez niego fotografie. Za uznaniem, że powód wyraził wówczas zgodę na również publiczne udostępnianie swych fotografii w ramach wystaw czy ekspozycji świadczy fakt, że zostały one przekazane w formie plików nagranych na płytach CD w bardzo wysokiej jakości, która umożliwiła wydrukowanie ich na planszach wystawienniczych w odpowiednio dużym formacie bez utraty jakości i ostrości fotografii. Również wskazane powyżej okoliczności, w jakich nastąpiło przekazanie tych zdjęć, świadczą o woli powoda, aby zdjęcia były przez pozwany Związek publikowane, w tym także na wystawach, byle odbywało się to w ramach działalności związkowej.

W ocenie Sądu, gdyby powód przekazał te zdjęcia – jak obecnie twierdzi – jedynie po to, aby Archiwum posiadało informacje o zasobach zdjęciowych powoda, to wystarczające byłoby przekazanie plików zapisanych w niższej jakości, określonych przez samego powoda jako „wglądówki”.

O woli udzielenia pozwanej upoważnienia do korzystania z przekazanych fotografii świadczy również zastrzeżenie poczynione przez powoda, by zostało ono ograniczone do celów związkowych. Jak zeznała świadek J. L. przygotowując wystawę z 2019 r. nie występowała do autorów zdjęć, w tym do powoda, o wyrażenie zgody na ich wykorzystanie, ponieważ takie działanie mieściło się w zakresie działań Związku. Powód działania te akceptował, o czym świadczy brak sprzeciwu wobec wykorzystania jego zdjęć – o fakcie zamieszczenia ich wraz z oznaczeniem autorów na planszach wystawienniczych oraz w katalogu wystawy świadczy egzemplarz katalogu przedłożony przez pozwaną (k. 97) oraz wydruk korespondencji e-mail między J. L. i M. A. z 29 i 30 listopada 2023 r. (k. 96), do której załączono plansze wystawy z 2019 r.

Sąd ustalił, że w ramach wystaw z 2019 i 2023 r. prezentowane były tożsame treści, w tym te same zdjęcia autorstwa powoda. Jedyną różnicę stanowiła plansza tytułowa wystawy, która w 2023 r. wyglądała jak na k. 23 akt sprawy, przedstawiając (...)oraz napis „(...)”. Ponowne wykorzystanie materiałów wystawionych pierwotnie w 2019 r. również nie stanowiło naruszenia autorskich praw majątkowych powoda, ponieważ fotografie te były objęte licencją niewyłączną udzieloną przez powoda.

Przesłanką udzielenia ochrony w reżimie prawnoautorskim jest co najmniej zagrożenie, w przypadku autorskich praw osobistych, praw przysługujących autorowi przez inny podmiot. Jak ustalił Sąd autorskie prawa osobiste powoda nie zostały naruszone przez pozwaną. Zdjęcia publikowane w ramach wystaw w 2019 i 2023 roku były oznaczone imieniem i nazwiskiem powoda. Natomiast do naruszenia autorskich praw majątkowych nie mogło dojść w sytuacji, gdy pozwany związek był upoważniony do korzystania z przekazanych mu przez powoda fotografii w ramach swojej działalności statutowej, z tytułu licencji niewyłącznej. Obie wystawy mieściły się w zakresie tej działalności, więc działania pozwanego nie naruszały praw powoda.

Powód jako twórca był i nadal jest na podstawie art. 68 u.p.aut. uprawniony do wypowiedzenia udzielonej licencji. Dopóki jednak ta pozostaje w mocy pozwany posiada ważny tytuł prawny do wykorzystania spornych fotografii.

W tej sytuacji zarzut naruszenia praw autorskich powoda należało ocenić jako bezpodstawny, a powództwo oddalić, o czym Sąd orzekł w punkcie 1. wyroku na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 2 i 3 lit b Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, stosując go a contrario ze względu na posiadanie przez pozwany Związek upoważnienia do korzystania z utworów powoda.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie 2. wyroku na podstawie art. 98 § 1 w zw. z art. 98 § 3 k.p.c., ze względu na oddalenie powództwa w całości, nakładając na powoda obowiązek ich zwrotu pozwanemu w całości. Na koszty procesu złożyły się koszty zastępstwa procesowego, których wysokości Sąd ustalił w wymiarze stawki minimalnej na podstawie § 2 pkt 4 oraz § 8 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm.) oraz kwota w wysokości opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.