Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 2 kwietnia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku – XVII Wydział Własności Intelektualnej

w osobie sędziego Wojciecha Midziaka

po rozpoznaniu w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy

z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ż.

przeciwko (...) sp. z o.o. spółce komandytowej z siedzibą w B.

o nakazanie i zapłatę

w przedmiocie wniosku o wezwanie do udzielenia informacji (art. 479 ¹¹³ k.p.c.)

postanawia:

oddalić wniosek powódki o wezwanie pozwanej do udzielenia informacji wskazanych w punkcie VIII. pozwu.

Sygn. akt XVII GW 1/25

UZASADNIENIE

POSTANOWIENIA z 2.04.2025

W punkcie VIII. (k. 30 – 31) pozwu z 30 grudnia 2024 r. skierowanego przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ż. przeciwko (...) sp. z o.o. spółce komandytowej z siedzibą w B. powódka domagała się na podstawie art. 479 ¹¹³ k.p.c. wezwania pozwanej do udzielenia szczegółowo w tym punkcie wskazanych informacji.

Jednocześnie uzasadniając ten wniosek strona powodowa wskazała, że okoliczności popełnienia przez pozwaną spółkę czynów nieuczciwej konkurencji zostały szczegółowo opisane w uzasadnieniu pozwu, a żądane informacje są niezbędne dla ustalenia pełnego zakresu naruszenia interesów powódki, rozmiarów wyrządzonej powódce szkody oraz uzyskanych przez pozwaną na skutek nieuczciwych działań korzyści. Z uzasadnienia pozwu jednoznacznie wynika, że roszczenia dochodzone w niniejszym postępowaniu (o nakazanie i zapłatę) oparte zostały na twierdzeniach, iż pozwana spółka dopuściła się w stosunku do powódki czynów nieuczciwej konkurencji stypizowanych w art. 11 ust. 1 (pozyskanie i wykorzystanie informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa), art. 12 ust. 1 (nakłanianie pracownicy powódki do naruszenia obowiązków pracowniczych) oraz na zasadzie klauzuli generalnej w art. 3 ust. 1 (korzystanie w sposób pasożytniczy i z wykorzystaniem bezprawnych oraz sprzecznych z dobrymi obyczajami działań z gotowych efektów pracy powódki) Ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (j.t. Dz.U. z 2022 r., poz. 1233; dalej także: u.z.n.k.). Jednoznacznie również wskazano, iż podstawą prawną wszystkich roszczeń zawartych w tym pozwie jest art. 18 ust. 1 u.z.n.k.

Tymczasem z wnioskiem o wezwanie naruszyciela do udzielenia informacji, o którym mowa w art. 479 ¹¹³ § 1 k.p.c., może wystąpić uprawniony, jeśli wykaże on w sposób wiarygodny okoliczności wskazujące na naruszenie. Co prawda z treści art. 479 ¹¹³ § 1 k.p.c. nie wynika wprost, że naruszenie musi dotyczyć prawa własności intelektualnej, to jednak już treść art. 479 ¹¹⁶ k.p.c. nie pozostawia w tym zakresie żadnych wątpliwości. Zgodnie bowiem z treścią tego ostatniego przepisu wymogiem formalnym wniosku o wezwanie do udzielenia informacji jest wykazanie w sposób wiarygodny okoliczności wskazujących na naruszenie prawa własności intelektualnej (pkt 1.).

Prawami własności intelektualnej są prawa wyłączne przysługujące na podstawie Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (j.t. Dz.U. z 2025 r., poz. 24), Ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (j.t. Dz.U. z 2023 r., poz. 1170) oraz inne prawa na dobrach niematerialnych.

Regulacja zawarta w art. 479 ⁸⁹ § 2 k.p.c., zgodnie z którą sprawami własności intelektualnej rozpoznawanymi przez wyspecjalizowane wydziały sądów powszechnych są także sprawy o zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji (podobnie jak sprawy o ochronę dóbr osobistych w zakresie, w jakim dotyczy ona wykorzystania dobra osobistego w celu indywidualizacji, reklamy lub promocji przedsiębiorcy, towarów lub usług oraz sprawy o ochronę dóbr osobistych w związku z działalnością naukową lub wynalazczą) nie konstytuuje nowych praw wyłącznych. Jest to jedynie przepis procesowy regulujący kwestię określenia spraw własności intelektualnej sensu largo na potrzeby postępowania sądowego.

Należy zwrócić uwagę, że nie wszystkie instytucje procesowe przewidziane w przepisach o postępowaniu w sprawach własności intelektualnej są dostępne dla wszystkich spraw rozpoznawanych przez sądy własności intelektualnej. Podobnie bowiem do wniosku o wezwanie do udzielenia informacji również w przypadku wniosku o wyjawienie lub wydanie środka dowodowego (art. 479 ¹⁰⁶ – art. 479 ¹¹¹ k.p.c.) skutecznie taki wniosek może być złożony wyłącznie, jeśli dochodzone lub zamierzone roszczenie związane jest z naruszeniem prawa własności intelektualnej.

Odmiennie ustawodawca uregulował możliwość udzielenia zabezpieczenia środka dowodowego (art. 479 ⁹⁶ – 479 ¹⁰⁵ k.p.c.). Taki wniosek może być skutecznie złożony w przypadku wszystkich rodzajów spraw rozpoznawanych w trybie postępowania w sprawach własności intelektualnej. Wynika to jednoznacznie z brzmienia art. 479 ⁹⁸ k.p.c., w którym przewidziano, że wnioskodawca musi jedynie uprawdopodobnić roszczenie, a nie – jak to przewiduje art. 479 ¹¹⁶ pkt 1 k.p.c. – wykazać okoliczności wskazujące na naruszenie prawa własności intelektualnej. Również w pozostałych przepisach regulujących instytucję zabezpieczenia środka dowodowego próżno szukać ograniczenia tej instytucji wyłącznie do spraw o ochronę praw własności intelektualnej sensu stricte.

Skoro ustawodawca odmiennie określił przesłanki skorzystania z tych instytucji, to przyjmując (wciąż jeszcze) założenie racjonalności ustawodawcy, należy uznać, iż celowo dokonał takiego rozróżnienia.

W konsekwencji, skoro instytucja wniosku o wezwanie do udzielenia informacji uregulowana w art. 479 ¹¹² i nast. k.p.c. nie znajduje zastosowania w przypadku roszczeń opartych na przepisach Ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, to wniosek powodowej spółki zawarty w pozwie z 30 grudnia 2024 r. należało oddalić.