Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Trybulec-Czernek

Protokolant: st. sekr. sądowy Barbara Urmańska

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2013 r. w Gdańsku

sprawy Z. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty rodzinnej

na skutek odwołania Z. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 29 kwietnia 2013 r. nr (...)

oddala odwołanie

/na oryginale właściwy podpis/

Sygn. akt VIII U 1119/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 kwietnia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. na podstawie art. 68 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówił Z. S. prawa do renty rodzinnej po zmarłym w dniu 17 marca 2004 r. K. S., albowiem orzeczeniem z dnia 08 marca 2013 r. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy, jednakże niezdolność ta nie powstała przed ukończeniem 16 roku życia, tj. przed dniem 09 czerwca 1989 r.

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca Z. S. zakwestionował fakt braku uprawnień do renty rodzinnej. Wskazał, iż Lekarz Orzecznik ZUS uznał go za całkowicie niezdolnego do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego odrzucenie, wskazując, iż ubezpieczony nie wniósł sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS. Termin do wniesienia sprzeciwu upłynął 02 kwietnia 2013 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Wnioskodawca Z. S., urodzony dnia (...), posiada wykształcenie podstawowe specjalne. Ukończył naukę 09 czerwca 1989 r. Nigdy nie pracował.

Decyzją z dnia 01 października 2003 r. wnioskodawcy przyznano prawo do renty socjalnej na stałe od dnia 01 października 2003 r.

Okoliczności bezsporne

W dniu 08 lutego 2013 r. Z. S. złożył wniosek o rentę rodzinną po zmarłym ojcu K. S.. Został skierowany na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 08 marca 2013 r. uznał odwołującego się za trwale całkowicie niezdolnego do pracy, począwszy od marca 1996 r. wskazując, że nie udało się stwierdzić niezdolności do pracy przed dniem ukończenia 16 roku życia.

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 29 kwietnia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił Z. S. prawa do renty rodzinnej.

Okoliczności bezsporne, vide: wniosek – k. 1-7 akt ubezpieczeniowych, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 08.03.2013 r. – k. 23 akt ubezpieczeniowych, decyzja ZUS z dnia 29.04.2013 r. – k. 42 akt ubezpieczeniowych.

Biegły sądowy psychiatra i biegły sądowy psycholog rozpoznali u ubezpieczonego pogranicze upośledzenia umysłowego lekkiego i umiarkowanego.

Dokonując powyższego rozpoznania biegli zgodnie stwierdzili, iż wnioskodawca jest trwale całkowicie niezdolny do pracy od 1996 r.

Dowód: opinia sądowo psychologiczna, opinia sądowo-psychiatryczna – k. 21-24 akt sprawy

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach ubezpieczeniowych i dokumentacji lekarskiej ZUS, bowiem żadna ze stron postępowania nie kwestionowała ich rzetelności i autentyczności. Brak było zatem, w ocenie Sądu, przesłanek, by odmówić im przymiotu wiarygodności. Podstawę ustaleń faktycznych Sądu stanowiły również opinie biegłych sądowych psychiatry i psychologa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Odwołanie wnioskodawcy Z. S. nie jest zasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie.

Przesłanki nabycia prawa do renty rodzinnej zostały unormowane w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Stosownie do treści art. 68 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy, dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione mają prawo do renty rodzinnej:

1) do ukończenia 16 lat;

2) do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo

3) bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia czy ubezpieczony nabył prawo do renty rodzinnej na podstawie art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a mianowicie czy stał się on całkowicie niezdolny do pracy przed ukończeniem 16 roku życia.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe mające na celu wyjaśnienie powyższej okoliczności dopuszczając dowód z opinii biegłego lekarza sądowego psychiatry i biegłego psychologa.

Powołani w sprawie biegli jednoznacznie stwierdzili, że wnioskodawca nie był całkowicie niezdolny do pracy przed ukończeniem 16 roku życia i do 09 czerwca 1989 r. (data ukończenia nauki). Biegli wskazali, iż wnioskodawca nie zdradza ostrych objawów psychotycznych i cech otępienia intelektualnego (tzn. obniżenia w stosunku do okresów wcześniejszych) sprawności umysłowej. Podali, iż ubezpieczony jest upośledzony od dzieciństwa. W latach 1995-2000 r. był leczony psychiatrycznie z powodu zaburzeń urojeniowych, których aktualnie i od lat nie przejawia. Mieszka samodzielnie i wykonuje podstawowe czynności samoobsługowe. Jak wskazali, ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

Sąd przyjął przedstawione opinie biegłych sądowych lekarzy psychiatry i psychologa za podstawę rozstrzygnięcia w sprawie, ponieważ w jego ocenie są one miarodajne, wnioski w nich wysnute logiczne i właściwe, a ich uzasadnienie jest wyczerpujące i przekonywujące Zważyć w tym miejscu należy, iż specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się z tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen.

Opinie sporządzone przez w/w biegłych sądowych w niniejszej sprawie są – w ocenie Sądu – wnikliwe i wyczerpujące, logiczne i spójne, a wnioski w nich zawarte prawidłowo uzasadnione. Zostały one wydane przez lekarzy specjalistów o specjalności adekwatnej do rodzaju schorzeń rozpoznanych u ubezpieczonego, o uznanym autorytecie i dużym doświadczeniu zawodowym oraz długoletniej praktyce. Opinie zostały wydane po uprzednio przeprowadzonym badaniu ubezpieczonego oraz zapoznaniu się ze zgromadzoną przezeń dokumentacją medyczną. Biegli w sposób wyczerpujący i przekonywujący wskazali dlaczego wydali opinie powyższej treści.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na to, że wnioskodawca stał się całkowicie niezdolnym do pracy dopiero w 1996 r., a zatem w chwili gdy miał 23 lata oraz po ukończeniu nauki w szkole, Sąd Okręgowy uznał, iż wnioskodawca nie spełnia przesłanki do nabycia prawa do uposażenia rodzinnego przewidzianej w art. 68 § 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, albowiem całkowita niezdolność do pracy nie powstała w okresie, o jakim mowa w tym przepisie. Sąd Okręgowy podziela przy tym stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 29 września 2006 r., II UZP 10/06 (OSNP 2007/5-6/75, Biul.SN 2006/9/15), zgodnie z którym dziecko, które stało się całkowicie niezdolne do pracy po osiągnięciu wieku określonego w art. 68 ust. 1 pkt 1 lub 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) nie nabywa prawa do renty rodzinnej na podstawie art. 68 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, iż organ rentowy powołując się na art. 477 ⁹§3 k.p.c. wnosił o odrzucenie odwołania. Sąd Okręgowy zważył, iż orzeczeniem z dnia 08 marca 2013 r. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy, jednakże niezdolność ta nie powstała przed ukończeniem 16 roku życia, tj. przed dniem 09 czerwca 1989 r. Ubezpieczony nie wniósł sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, gdyż, wnioskując po treści odwołania ubezpieczonego, wydawało mu się ono korzystne. W konkluzji, z przytoczonych wyżej względów Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w zw. z cytowanymi wyżej przepisami odwołanie oddalił.

SSO Elżbieta Trybulec – Czernek