Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Trybulec-Czernek

Protokolant: st. sekr. sąd. Barbara Urmańska

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2013 r. w Gdańsku

sprawy R. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania R. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 8 lutego 2013 r. nr (...)

oddala odwołanie

/na oryginale właściwy podpis/

Sygn. akt VIII U 1067/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 lutego 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu R. G. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że ubezpieczony nie posiada 5-letniego okresu zatrudnienia w ostatnim dziesięcioleciu przed powstaniem niezdolności do pracy oraz w ostatnim dziesięcioleciu od daty złożenia wniosku o rentę.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony R. G., domagając się przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazał, iż jego niezdolność do pracy powstała w 2007 roku i nadal trwa. Ubezpieczony podniósł, iż w dniu 7 stycznia 2013 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał jego częściową niezdolność do pracy do dnia 31 października 2016 roku i dlatego zasadnym jest przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego odrzucenie, bowiem ubezpieczony nie wniósł sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS do Komisji Lekarskiej ZUS.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony R. G. urodził się w dniu (...)

Niesporne.

W dniu 6 lutego 2008 roku ubezpieczony wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. z wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Ubezpieczony udowodnił łącznie 26 lat, 4 miesiące i 10 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 14 marca 2008 roku ustalił całkowitą niezdolność do pracy ubezpieczonego od 26 listopada 2007 roku do 1 lutego 2009 roku z powodu schorzenia narządu ruchu oraz częściową niezdolność do pracy ubezpieczonego od 26 września 2007 roku do marca 2009 roku również z powodu schorzenia narządu ruchu.

Decyzją z dnia 16 maja 2008 roku organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty wobec nieudowodnienia w dziesięcioleciu poprzedzającym powstanie niezdolności do pracy pięciu lat stażu pracy, a jedynie 3 lata i 11 miesięcy.

Wyrokiem z dnia 25 listopada 2008 roku, sygn. akt XV U 1280/08, Sąd Okręgowy w Gdańsku zmienił powyższą decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od 1 kwietnia 2008 roku do 31 marca 2009 roku.

Sąd Okręgowy w Gdańsku uznał, iż ubezpieczony spełnił przesłanki wymienione w przepisie art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227 ze zm.), tj. udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat oraz całkowitą niezdolność do pracy.

W dniu 7 stycznia 2009 roku organ rentowy wydał decyzję zgodną z ww. wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku.

Dowód: wniosek – k. 1 – 3 akt ubezpieczeniowych, raport ustalenia uprawnień do świadczenia – k. 89 akt ubezpieczeniowych, orzeczenie – k. 47 akt ubezpieczeniowych, decyzje – k. 91, 139 – 141 akt ubezpieczeniowych, wyrok wraz z uzasadnieniem – k. 18, 21 – 28 akt XV U 1280/08.

W dniu 24 lutego 2009 roku ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 21 kwietnia 2009 roku ustalił częściową niezdolność do pracy ubezpieczonego do 30 kwietnia 2012 roku z powodu schorzenia narządu ruchu oraz stwierdził, iż ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

W oparciu o powyższe orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS organ rentowy, bez sprawdzenia uprawnień ubezpieczonego niezbędnych do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, decyzją z dnia 7 maja 2009 roku ponownie ustalił prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 30 kwietnia 2012 roku.

Wypłata renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy kontynuowana była w oparciu o kolejne orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z 12 kwietnia 2012 roku, o częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego, do 31 grudnia 2012 roku.

Dowód: wnioski – k. 146, 194 akt ubezpieczeniowych, orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS – k. 164, 198 akt ubezpieczeniowych, decyzje – k. 166, 206 akt ubezpieczeniowych.

W dniu 6 grudnia 2012 roku ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. kolejny wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Orzeczeniem z dnia 7 stycznia 2013 roku Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 31 października 2016 roku w związku ze stanem narządu ruchu.

Decyzją z dnia 8 lutego 2013 roku organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że ubezpieczony nie posiada 5-letniego okresu zatrudnienia w ostatnim dziesięcioleciu przed powstaniem niezdolności do pracy oraz w ostatnim dziesięcioleciu od daty złożenia wniosku o rentę.

Ubezpieczony udowodnił łącznie 26 lat, 7 miesięcy i 10 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym nie wykazał 5-letniego okresu zatrudnienia w ostatnim dziesięcioleciu przed powstaniem częściowej niezdolności do pracy oraz w ostatnim dziesięcioleciu od daty złożenia wniosku o rentę (5 grudnia 2002 roku – 6 grudnia 2012 roku), a jedynie 3 lata, 8 miesięcy i 22 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Dowód: wniosek – k. 212 akt ubezpieczeniowych, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. 216 akt ubezpieczeniowych, decyzja – k. 220 akt ubezpieczeniowych, raport ustalenia uprawnień do świadczenia – karta nienumerowana akt ubezpieczeniowych (przed wnioskiem o odrzucenie odwołania).

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym w aktach ubezpieczeniowych i aktach sprawy o sygn. XV U 1280/08, bowiem żadna ze stron postępowania nie kwestionowała ich rzetelności i autentyczności. Brak było zatem, w ocenie Sądu, przesłanek, by odmówić im przymiotu wiarygodności.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie ubezpieczonego R. G. nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl przepisu art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227 ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub nie później niż 18 miesięcy od ich ustania.

Art. 57 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z przepisem art. 58 ust. 1 pkt 5 cytowanej ustawy, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat – jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej (ust. 2 art. 58 ustawy).

Przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 4 art. 58 ww. ustawy).

W niniejszej sprawie, jak zostało ustalone, ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy, jednakże nie posiada 5-letniego okresu zatrudnienia w ostatnim dziesięcioleciu przed powstaniem częściowej niezdolności do pracy oraz w ostatnim dziesięcioleciu od daty złożenia wniosku o rentę. Ubezpieczony nie spełnia zatem przesłanki wymienionej w przepisie art. 57 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 58 ust. 1 pkt 5 ustawy emerytalnej.

Do ubezpieczonego nie ma również zastosowania przepis art. 57 ust. 2 ustawy emerytalnej, bowiem w orzeczeniu Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 7 stycznia 2013 roku został uznany za częściowo niezdolnego do pracy, a nie za całkowicie niezdolnego do pracy.

Sąd zważył, iż Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 14 marca 2008 roku ustalił całkowitą niezdolność do pracy ubezpieczonego od 26 listopada 2007 roku do 1 lutego 2009 roku i dlatego Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 25 listopada 2008 roku, sygn. akt XV U 1280/08 przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od 1 kwietnia 2008 roku do 31 marca 2009 roku – w oparciu o przepis art. 57 ust. 2 ustawy emerytalnej.

Do ubezpieczonego nie ma również zastosowania cytowany przepis art. 58 ust. 4 ustawy emerytalnej, bowiem ubezpieczony nie legitymuje się 30-letnim okresem składkowym.

Sąd zważył również, iż organ rentowy błędnie podjął wypłatę świadczenia rentowego od 1 kwietnia 2009 roku i wypłacał je do 31 grudnia 2012 roku. Ubezpieczony nie legitymował się wymaganym stażem 5 lat, pozwalającym na ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

Jednocześnie wskazać należy, że Sąd uznał za bezprzedmiotowe rozstrzyganie kwestii daty częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego. Ustalenie tej kwestii nie mogło bowiem w jakikolwiek sposób wpłynąć na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

W tym kontekście Sąd w całości podziela zapatrywanie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym istota decyzji organu rentowego polega na rozstrzygnięciu o prawie do konkretnego świadczenia (lub o jego wysokości) jako całości, a nie o poszczególnych elementach składających się na to prawo. Sąd stwierdzający spełnienie przez ubezpieczonego jednego lub więcej warunków powstania prawa do świadczenia, nie może ustalić tego w sentencji wyroku, przy jednoczesnym oddaleniu odwołania ubezpieczonego od niekorzystnej dla niego decyzji organu rentowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2000 roku, II UKN 147/00, OSNP 2002/16/389).

Oznacza to, że niespełnienie przez ubezpieczonego ustawowych warunków koniecznych do przyznania świadczenia powoduje zawsze konieczność wydania decyzji odmownej. Wydanie takiej decyzji następuje również wtedy, gdy ubezpieczony nie spełnia chociażby jednego z ustawowych warunków niezbędnych do przyznania świadczenia. W takiej sytuacji nie ma podstaw, aby Sąd rozpoznający sprawę analizował spełnienie przez ubezpieczonego wszystkich poszczególnych warunków przyznania konkretnego świadczenia. Sąd zobligowany jest jedynie do wydania orzeczenia rozstrzygającego o prawie do świadczenia jako takiego.

W konkluzji, Sąd, na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego, uznał, iż ubezpieczony nie posiada 5-letniego okresu zatrudnienia w ostatnim dziesięcioleciu przed powstaniem niezdolności do pracy oraz w ostatnim dziesięcioleciu od daty złożenia wniosku o rentę, nie spełnia zatem warunków do przyznania prawa do świadczenia rentowego, co skutkuje uznaniem jego odwołań za bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz cytowanych wyżej przepisów, Sąd orzekł jak w wyroku.

SSO Elżbieta Trybulec - Czernek