Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2023 roku

Sąd Okręgowy w Gdańsku IV Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Kaczmarek (spr.)

Sędziowie: SSO Joanna Wiśniewska-Kołodziejczyk

Ławnicy: M. P., E. P., J. Z.

Protokolant: Marcin Chrościelewski

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 16 lutego i 06 kwietnia 2023 roku

sprawy

J. O., syna Z. i M. z domu S., urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 28 lipca 2022 roku w S. przy ul. (...), działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia P. R., będąc pod wpływem alkoholu, ugodził pokrzywdzonego nożem w okolice klatki piersiowej po stronie prawej oraz prawą nogę, powodując obrażenia ciała w postaci rany kłutej powłok przedniej powierzchni klatki piersiowej po stronie prawej na wysokości 1/3 dolnej części mostka, z uszkodzeniem w obrębie jej kanału trzonu mostka, miąższu szczytu płuca prawego oraz uszkodzeniem ściany żyły piersiowej wewnętrznej, z masywnym krwotokiem do prawej jamy opłucnowej, z uciśnięciem płuca prawego i całkowitym przemieszczeniem śródpiersia na stronę lewą, które to obrażenia stanowią ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 kk w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, co stanowiło zagrożenie życia P. R., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na udzieloną natychmiastową pomoc medyczną, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk ;

orzeka:

I.  oskarżonego J. O. uznaje za winnego tego, że w dniu 28 lipca 2022 roku w S. przy ul. (...), działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia P. R., ugodził go nożem w okolice klatki piersiowej po stronie prawej oraz prawą nogę, powodując obrażenia ciała w postaci rany kłutej powłok przedniej powierzchni klatki piersiowej po stronie prawej na wysokości 1/3 dolnej części mostka, z przecięciem w obrębie jej kanału trzonu mostka i miąższu szczytu płuca prawego oraz uszkodzeniem ściany żyły piersiowej wewnętrznej, z masywnym krwotokiem do prawej jamy opłucnowej, z uciśnięciem płuca prawego i całkowitym przemieszczeniem śródpiersia na stronę lewą, którym to obrażeniom towarzyszyły kliniczne objawy wstrząsu hipowolemicznego-krwotocznego i które to obrażenia stanowią ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 kk w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę i udzieloną pomoc medyczną, czyn ten kwalifikuje z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 kk i za to przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka od oskarżonego J. O. na rzecz pokrzywdzonego P. R. kwotę 10.000,- zł (dziesięć tysięcy) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

III.  Na podstawie art. 41a § 1 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzeka zakaz zbliżania się przez oskarżonego J. O. do pokrzywdzonego P. R. na odległość mniejszą niż 100 metrów na okres 5 (pięciu) lat;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od godziny 19:50 w dniu 28 lipca 2022 roku do dnia 13 kwietnia 2023 roku, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

V.  na mocy art. 44 § 2 kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego opisanego pod pozycją 3 wykazu dowodów rzeczowych Nr I/289/22/P z k. 125 akt sprawy;

VI.  na podstawie art. 230 § 2 kpk zwraca pokrzywdzonemu P. R. dowody rzeczowe ujęte pod pozycją od 4 do 7 wykazu dowodów rzeczowych Nr I/302/22/P z k. 128 oraz pod pozycją 8 i 9 wykazu dowodów rzeczowych nr III/385/22/P z k. 212 akt sprawy;

VII.  na podstawie art. 230 § 2 kpk zwraca oskarżonemu J. O. dowód rzeczowy ujęty pod pozycją 1 i 2 wykazu dowodów rzeczowych Nr I/289/22/P z k. 125 akt sprawy;

VIII.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. C. kwotę 2.520,78,- zł (dwa tysiące pięćset dwadzieścia złotych siedemdziesiąt osiem groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu;

IX.  na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego w całości od kosztów sądowych, w tym od opłaty.

Zachowanie sprawcy może realizować jednocześnie znamiona usiłowania zabójstwa (art. 13 § 1 w zw. z art. 148 § 1, 2, 3 lub 4) i spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (art. 156 § 1). Z uwagi na to, że do istoty usiłowania zabójstwa nie należy spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, to należy przyjąć kumulatywną kwalifikację takiego kwalifikowanego usiłowania, gdyż dopiero ona odda całą kryminalną zawartość czynu. Zob. wyrok SA w Gdańsku z 7.11.1996 r., II AKa 273/96, Prok. i Pr. 1997/9, poz. 14. Na tej samej zasadzie należy przyjąć kumulatywną kwalifikację w wypadku, gdy sprawca usiłował spowodować ciężki uszczerbek na zdrowiu (art. 13 § 1 w zw. z art. 156 § 1), a spowodował uszczerbek kwalifikujący się z art. 157 § 1 (zob. inne stanowisko Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu w wyroku z 2.12.1977 r., IV Kr 913/77, LEX nr 1726667).

Strona podmiotowa będzie elementem pozwalającym na odróżnienie przestępstwa z art. 156 § 1 od usiłowania zabójstwa (art. 13 § 1 w zw. z art. 148 § 1, 2, 3 lub 4). Samo użyte narzędzie lub siła, z jaką działa sprawca, nie są wystarczające dla przyjęcia zamiaru zabójstwa nawet w postaci zamiaru wynikowego. Trafnie na tę kwestię zwraca uwagę Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 27.02.2007 r., II AKa 21/07. Należy jednak podzielić także stanowisko Sądu Apelacyjnego w Lublinie, który w wyroku z 23.06.2009 r., II AKa 101/09, KZS 2009/9, poz. 64, stwierdził: „W wypadkach, w których sprawca zmierza bezpośrednio do spowodowania choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu przepisu art. 156 k.k., zważywszy na towarzyszące temu działaniu czynności wykonawcze można zasadnie dowodzić przypisanie sprawcy zamiaru wynikowego usiłowania zabójstwa. Doświadczenie życiowe wskazuje, że nie jest możliwe takie przestępne działanie zmierzające bezpośrednio do wywołania choroby realnie zagrażającej życiu, aby jednocześnie sprawca, u którego nie stwierdzono mankamentów psychicznych i intelektualnych był w stanie miarkować, dozować w taki sposób działanie, aby wykluczyć możliwości nastąpienia skutku dalej idącego. Do rzadkości zaliczyć można takie sytuacje, w których sprawca w zamiarze bezpośrednim powoduje chorobę realnie zagrażającą życiu (art. 156 § 1 pkt 2 k.k.), przy jednoczesnym wykluczeniu z jego procesu myślowego przewidywania możliwości nastąpienia skutku w postaci śmierci pokrzywdzonego i godzenia się na taką sytuację. Bowiem określenie «realnie» implikuje działanie oparte na doświadczeniu i rozumowaniu pozwalającym na wybór określonych środków działania, które prowadzą do określonego celu. «Realnie» to przecież nic innego jak «namacalnie», a więc coś co może zaistnieć z bardzo dużym prawdopodobieństwem. Owa przedmiotowa realność co do zasady sprzężona jest z podmiotową dopuszczalnością możliwości nastąpienia skutku idącego dalej, tj. poza skutek, który w zamierzeniu sprawca chce, aby wystąpił”. W tym kontekście należy także uwzględnić stanowisko wyrażone w wyroku SA w Katowicach z 15.04.2011 r., II AKa 77/11, LEX nr 1102690. Sąd ten stwierdził: „Nie można podzielić oceny sądu meriti, że za przyjęciem zamiaru ewentualnego zabójstwa przemawia to, iż oskarżony «nie analizował usytuowania pokrzywdzonego», wyprowadzając cios. Zdaniem sądu odwoławczego brak premedytacji działania w określone miejsce na klatce piersiowej zdaje się świadczyć o zamiarze spowodowania ciężkich obrażeń ciała, bowiem jest to jedyny nasuwający się wniosek z faktu uderzenia na oślep nożem kuchennym w brzuch, lecz nie dowodzi zamiaru zabójstwa. Brak dowodów świadczących o sile ciosu, głębokości rany, ilości utraconej krwi przez pokrzywdzonego nie mogą prowadzić do negatywnych dla oskarżonego wniosków, zwłaszcza że – jak wynika z opinii biegłego – czasem niezbędnym do udzielenia pomocy pokrzywdzonemu był czas 3 do 6 godzin, co mogłoby świadczyć o braku masywnego krwotoku, a pośrednio o sile ciosu. Zachowanie polegające na zadaniu jednego ciosu nożem w przypadkowe miejsce w prawe podżebrze i spowodowanie rany kłutej z uszkodzeniem wątroby, krwawieniem wewnętrznym, które to obrażenia spowodowały chorobę realnie zagrażającą życiu, wyczerpały znamiona przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.”