Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Koronowski

Protokolant: sekretarz sądowy Dorota Miś-Jędrzejewska

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2024 r. w Elblągu na rozprawie

sprawy z odwołania T. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

z dnia (...) 2023 r., znak (...)

o emeryturę pomostową

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od T. J. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu – kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 917/23

UASADNIENIE

T. J. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia (...) 2023r., znak (...), którą organ rentowy odmówił mu prawa do emerytury pomostowej. Ubezpieczony zarzucił pozwanemu błędne ustalenie stanu faktycznego co do braku wykonywania przez skarżącego pracy w szczególnych warunkach na dzień 1 stycznia 2009r. oraz co do braku zaliczenia jako pracy w szczególnych warunkach okresu od 17 września 1981r. do 30 czerwca 1999r. W uzasadnieniu stanowiska skarżący wskazał, że w kwestionowanym okresie skarżący wykonywał pracę suwnicowego w pełnym wymiarze czasu pracy. Ubezpieczony wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań wskazanych przez niego świadków na okoliczność jego pracy od 17 września 1981r. do 30 czerwca 1999r. oraz od 1 sierpnia 2022r. do 30 września 2022r.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie na rzecz organu kosztów zastępstwa procesowego. W ocenie organu ubezpieczony nie udowodnił wykonywania pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Ponadto pozwany wyjaśnił, że z treści posiadanych przez pozwanego dokumentów wynikają rozbieżności co do charakteru prac wykonywanych przez ubezpieczonego w okresie od sierpnia do września 2022r. ponadto ubezpieczony nie przedłożył zaświadczenia pracodawcy o wykonywaniu przed 1 stycznia 2009r. prac w szczególnych warunkach wymienionych w załączniku 1 lub 2 do ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Na rozprawie w dniu 20 grudnia 2023r. pełnomocnik organu rentowego wyjaśnił, że poza sporem jest, iż ubezpieczony pracował w warunkach szczególnych w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS w wymiarze wskazanym w zaskarżonej decyzji (17 lat 7 miesięcy i 8 dni), spór ogranicza się do pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu ustawy o emeryturach pomostowych. Wobec takiego stanowiska pełnomocnika organu rentowego pełnomocnik ubezpieczonego cofnął wniosek o przesłuchanie świadków na okoliczność charakteru pracy ubezpieczonego w okresie od dnia 17 września 1981r. do dnia 30 czerwca 1999r. Strony potwierdziły, że spór ogranicza się do tego, czy praca ubezpieczonego w sierpniu i wrześniu 2022r. była pracą w szczególnych warunkach w rozumieniu ustawy o emeryturach pomostowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony T. J. urodził się dnia (...), zatem dnia (...) (...). skończył 60 lat.

W okresie od 17 września 1981r. do 30 czerwca 1999r. ubezpieczony zatrudniony był w Zakładach (...) w E. (po przekształceniach (...) Ltd, (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o.), przy czym w okresie od 17 września 1981r. do 28 października 1982r. oraz od 29 listopada 1984r. do 30 czerwca 1999r. wykonywał pracę na stanowisku suwnicowego, wymienionym w dziale III, poz. 86, pkt 16 wg wykazu A stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983r.

Z dniem 1 lipca 2003r. ubezpieczony podjął pracę w (...) Z. (...) spółka jawna, przy czym od dnia 1 sierpnia 2006r., na mocy art. 23 ¹ kp, pracodawcą ubezpieczonego została firma Z. R. – Usługi (...), świadcząca usługi na rzecz (...) Sp. z o.o. w E. w zakresie obsługi suwnic z kabiny i poziomu roboczego, obsługi haka suwnicy, obsługi wózków jezdnych platformowych i widłowych. Firma wykonywała czynności związanych z transportem materiałów formierskich, wsadowych, w tym złomów oraz komponentów i elementów formierskich. Transport suwnicami realizowany był pomiędzy stanowiskami produkcyjnymi, zaś transport ręczny obejmował operacje transportowe towarzyszące powyższej usłudze.

Do dnia 31 lipca 2022r. skarżący zatrudniony był w powyższej firmie na stanowisku mistrza. Do jego zadań należała koordynacja pracy całego personelu oraz prac transportowych świadczonych na rzecz firmy (...).

W zakładzie obsługiwane były trzy typy suwnic, tj. suwnica wsadowa, którą transportowany był wsad do pieca; suwnica lejnicza, którą odbierano i rozlewano płynny metal do form oraz suwnica „estakada złom”, którą transportowany był złom w okolice pieca, skąd suwnicą wsadową był odbierany i układany w piecu. Każda z suwnic posiadała książkę, w której operatorzy suwnic poświadczali odbiór oraz zdanie sprawnego sprzętu, ewentualnie wpisywali rodzaj stwierdzonej awarii oraz wskazywali zmianę, na której obsługiwali suwnicę. Zakład prowadził książkę obecności, w której umieszczany był grafik pracy na każdy dzień. Grafiki te nie były archiwizowane przez firmę i ulegały niszczeniu.

Z uwagi na likwidację zakładu pracy, z dniem 1 sierpnia 2022r. ubezpieczony został przeniesiony na stanowisko operatora suwnicy. Dotychczasowe obowiązki ubezpieczonego zostały przejęte przez wspólnika i managera firmy – M. R. (1). Ubezpieczony obsługiwał od tego czasu głównie suwnicę „estakadę złom”, którą transportował złom w okolice pieca. Zdarzało się, że obsługiwał również inna suwnice, lecz były to sytuacje sporadyczne.

Pracodawca ubezpieczonego dokonał zgłoszenia ubezpieczonego do ZUS jako pracownika wykonującego pracę w szczególnych warunkach. Czynności tych dokonywała w imieniu pracodawcy K. J. (1) zajmująca się sprawami kadrowymi i księgowymi firmy. Zgłoszenia ubezpieczonego dokonała ona z kodem 104, zaś na świadectwie pracy wydanym ubezpieczonemu w dniu 3 października 2022r. powołała się na kod 112.

Wnioskiem z dnia 22 sierpnia 2023r. ubezpieczony wystąpił do pozwanego o ustalenie uprawnień do emerytury pomostowej. Do wniosku dołączył świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach za okresy jego zatrudnienia 19 września 1981r. do 30 czerwca 1999r. (...) w E. (następnie (...) Ltd, (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o.) oraz od 1 sierpnia 2022r. do 30 września 2022r. w firmie (...) R.. Ponadto przedłożył on pozwanemu zaświadczenie z dnia (...) 2022r. wystawione przez ostatni zakład pracy, z którego wynikało, że w okresie od 1 sierpnia 2022r. do 30 września 2022r. ubezpieczony zatrudniony był jako operator suwnicy lejniczej i wykonywał prace bezpośrednio przy zalewaniu form odlewniczych, które to stanowisko zakwalifikowane jest do grup stanowisk pracy w szczególnych warunkach (załącznik nr 1, lp. 4 ustawy o emeryturach pomostowych).

W toku postępowania wyjaśniającego pozwany ustalił, że ubezpieczony legitymuje się łącznym stażem ubezpieczenia w wymiarze 43 lat, 8 miesięcy i 12 dni. Ponadto organ ustalił, że rodzaj prac wykonywanych w szczególnych warunkach na stanowisku operatora suwnicy (kod zgłoszenia 112), ujęty w świadectwie pracy z dnia 3 października 2022r., pozostaje w sprzeczności ze zgłoszeniem dokonanym przez pracodawcę (z kodem 104).

Zaskarżoną decyzją z dnia (...) 2023r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury pomostowej.

Z uzasadnienia decyzji wynikało, że ubezpieczony nie spełnił warunków do ww. świadczenia wynikających z art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych, gdyż mimo uwzględnienia okresu zatrudnienia wnioskodawcy od 17 września 1981r. do 30 czerwca 1999r. jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 4 (17 lat, 7 miesięcy i 8 dni), to jednak po 31 grudnia 2008r. skarżący nie wykonywał prac w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy. Do stażu pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych pozwany nie zaliczył okresu od 1 sierpnia 2022r. do 30 września 2022r., gdyż pracodawca w świadectwie pracy w pkt 11 nie potwierdził, że skarżący wykonywał pracę wymienioną w pkt 12 załącznika nr 1 do ustawy, tj. prace przy obsłudze dźwignic bezpośrednio przy wytapianiu surówki, stopów żelaza lub metali nieżelaznych, a zgłoszenia ZUS ZSWA pracodawca dokonał z kodem 104, który odpowiada pracom bezpośrednio przy zalewaniu form odlewniczych, transportowaniu naczyń odlewniczych z płynnym, rozgrzanym materiałem (żeliwo, staliwo, metale nieżelazne i ich stopy).

Ponadto, zdaniem pozwanego, ubezpieczony nie spełnił przesłanek z art. 49 ustawy o emeryturach pomostowych, gdyż na dzień 1 stycznia 2009r. ubezpieczony nie udowodnił okresu pracy w szczególnych warunkach wymienionej w art. 3 ust. 1 i 3 ustawy, wynoszącej co najmniej 15 lat. Nadto pozwany wskazał, że do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach w myśl. Art. 49 ustawy, nie został zaliczony okres od 17 września 1981r. do 30 czerwca 1999r., gdyż pracodawca nie potwierdził, że w ww. okresie skarżący wykonywał pracę wymienioną w załączniku nr 1 lub 2 do ustawy o emeryturach pomostowych.

(wyjaśnienia ubezpieczonego, nadto dowód: akta osobowe k. 19, 24; zeznania świadków: A. K. od 00:34:34, Z. R. od 00:57:13, K. J. od 01:15:41 – e-protokół z rozprawy z dnia 20 grudnia 2023r., M. R. od 00:19:00, W. G. od 00:38:22 i od 01:46:51, M. K. od 00:58:01, M. C. od 01:13:18; T. Z. od 01:27:20 – e-protokół z dnia 7 lutego 2024r.; S. K. od 00:06:49, A. Ł. od 00:19:53, G. H. d 00:36:58 – e-protokół z rozprawy z dnia 6 marca 2024r.; pismo GE P. Sp. o.o. k. 87; kopie książek pracy urządzeń transportu k. 90-107 – a.s.; wniosek k. 1-3, świadectwa pracy k. 5, 7, zaświadczenie k. 8; notatka kolegialna k. 17, karta przebiegu zatrudnienia k. 21, decyzja k. 22 – plik EPOM akta ZUS)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (w brzmieniu z daty decyzji – Dz. U. z 2023r. poz. 164), prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948r.;

2) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;

4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5) przed dniem 1 stycznia 1999r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

6) po dniu 31 grudnia 2008r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3.

W art. 49 ustawy pomostowej uregulowano z kolei warunki nabycia prawa do emerytury pomostowej dla osób, które nie wykonywały po 31 grudnia 2008r. pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3. Zgodnie z tym przepisem prawo do emerytury pomostowej przysługuje również osobie, która:

1) po dniu 31 grudnia 2008r. nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

2) spełnia warunki określone w art. 4 pkt 1-5 i art. 5-12;

3) w dniu wejścia w życie ustawy miała wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3.

W art. 3 ustawy wskazano, że prace w szczególnych warunkach to prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku; wykaz prac w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy. Prace o szczególnym charakterze są to natomiast prace wymagające szczególnej odpowiedzialności oraz szczególnej sprawności psychofizycznej, których możliwość należytego wykonywania w sposób niezagrażający bezpieczeństwu publicznemu, w tym zdrowiu lub życiu innych osób, zmniejsza się przed osiągnięciem wieku emerytalnego na skutek pogorszenia sprawności psychofizycznej, związanego z procesem starzenia się; wykaz prac o szczególnym charakterze określa załącznik nr 2 do ustawy (art. 3 ust. 3).

Za pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze uważa się pracowników wykonujących po dniu wejścia w życie ustawy prace, o których mowa w ust. 1 lub 3 w pełnym wymiarze czasu pracy (art. 3 ust. 4 i 5). Za pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach uważa się także ubezpieczonych z tytułu działalności twórczej lub artystycznej tancerzy zawodowych, wykonujących po dniu wejścia w życie ustawy prace związane z bardzo ciężkim wysiłkiem fizyczny (art. 3 ust. 6) a za pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze uważa się również osoby wykonujące przed dniem wejścia w życie ustawy prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 3 ust. 7).

Z powyższego wynika więc, że warunkiem skutecznego ubiegania się o emeryturę pomostową w świetle wykładni językowej art. 4 i art. 49 ustawy z 2008r. o emeryturach pomostowych, jest legitymowanie się określonym stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (w rozumieniu ustawy o emeryturach pomostowych lub dotychczasowych przepisów) oraz kontynuowanie pracy w tych warunkach po wejściu w życie ustawy, a więc po dniu 1 stycznia 2009r. W przypadku kiedy osoba ubiegająca się o to świadczenie nie kontynuuje pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze i legitymuje się w związku z tym jedynie stażem pracy „szczególnej" według poprzednio obowiązujących przepisów, może nabyć prawo do „nowego" świadczenia jedynie wówczas, gdy dotychczasowy staż pracy (okres prac) można kwalifikować jako prace w warunkach szczególnych w rozumieniu dziś obowiązujących przepisów (art. 3 ust. 1 ustawy) lub o szczególnym charakterze (art. 3 ust. 3 ustawy). Innymi słowy brak jest podstaw prawnych do przyznania emerytury pomostowej ubezpieczonemu, którego dotychczasowy okres pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, dziś nie może być tak kwalifikowany (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012r., sygn. akt II UK 164/11, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 2 kwietnia 2014r., III AUa 2302/13).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że skarżący niewątpliwie urodził się po dniu 31 grudnia 1948r., ukończył wiek 60 lat, legitymuje się okresem ubezpieczenia wynoszącym ponad 25 lat oraz wykazał on dłuższy niż 15 lat okres zatrudnienia w szczególnych warunkach, przy czym podkreślić należy, że uwzględnione przez pozwanego okresy stanowią okresy zatrudnienia wnioskodawcy w szczególnych warunkach w rozumieniu dotychczasowych przepisów, a więc rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43). Z tych też względów nie budziło wątpliwości, że ewentualne uprawnienia skarżącego do emerytury pomostowej mogłyby być rozpatrywane pod kątem spełnienia przez ubezpieczonego przesłanek z art. 4 ww. ustawy o emeryturach pomostowych.

Trzeba przypomnieć, że ostatecznie jedyną sporną okolicznością w sprawie pozostawało wykonywanie przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach po dniu 31 grudnia 2008r. – w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy. Stanowisko procesowe zajęte przez pełnomocnika ubezpieczonego na rozprawie w dniu 20 grudnia 2023r. należy bowiem rozumieć w ten sposób, że nie skarżący nie twierdzi, aby legitymował się stażem 15 lat pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu ustawy o emeryturach pomostowych na dzień wejścia w życie tej ustawy. Konkretnie zatem spór sprowadzał się do ustalenia, czy jako taką pracę, o której mowa w art. 3 ust. 1 i 3 ustawy, można zakwalifikować zatrudnienie ubezpieczonego na stanowisku operatora suwnicy w okresie od dnia 1 sierpnia 2022r. do dnia 30 września 2022r. Ubezpieczony na okoliczność wykonywania takiej pracy przedłożył świadectwo pracy z dnia 3 października 2022r. (k. 7 pliku EPOM), które organ rentowy zakwestionował, ponieważ wnioskodawca potwierdził w nim, że skarżący wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowisku suwnicowego (kod 112 - Prace przy obsłudze dźwignic bezpośrednio przy wytapianiu surówki, stopów żelaza lub metali nieżelaznych), zaś zgłoszenia ubezpieczonego dokonał z kodem 104 (Prace bezpośrednio przy zalewaniu form odlewniczych, transportowaniu naczyń odlewniczych z płynnym, rozgrzanym materiałem (żeliwo, staliwo, metale nieżelazne i ich stopy)).

Należy w tym miejscu podkreślić, że rozbieżności w nazewnictwie, czy też kwalifikacji wykonywanych przez ubezpieczonego prac – wynikające z odmiennie wskazanych przez pracodawcę kodów, o ile mogły wzbudzić wątpliwości organu rentowego, o tyle nie mogły mieć decydującego wpływu na uprawnienia do emerytury pomostowej, bowiem w tym przypadku kluczowe znaczenie miał charakter faktycznie wykonywanej w spornym okresie przez ubezpieczonego pracy.

Zdaniem Sądu, przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało w sposób jednoznaczny, że pracy wykonywanej przez ubezpieczonego w spornym okresie nie sposób kwalifikować jako pracy w szczególnych warunkach w myśl któregokolwiek z przywołanych punktów załącznika nr 1 do ustawy o emeryturach pomostowych.

Z literalnego brzmienia ww. przepisów wynika wyraźnie, że chodzi o pracę wykonywaną bezpośrednio przy wytapianiu surówki, stopów żelaza lub metali nieżelaznych, bądź też bezpośrednio przy zalewaniu form odlewniczych, transportowaniu naczyń odlewniczych z płynnym, rozgrzanym materiałem. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do takiej kwalifikacji pracy wykonywanej przez ubezpieczonego. Z materiału tego wynikało jednoznacznie, że ubezpieczony obsługiwał przede wszystkim suwnicę CPL9, Q20 „estakada złom”, która zajmowała się dostarczaniem złomu w okolice pieca, skąd dopiero surowiec ten był transportowany bezpośrednio do pieca przez suwnicę wsadową. Tym samym obsługiwana przez skarżącego suwnica nie brała udziału bezpośrednio przy wytapianiu surówki, bądź zalewaniu form odlewniczych i transportowaniu naczyń odlewniczych z płynnym materiałem. Powyższe znalazło odzwierciedlenie nie tylko w wyjaśnieniach samego ubezpieczonego (k. 115), lecz również w zeznaniach świadków, przede wszystkim zaś S. K. (2), M. C. oraz G. H. (2), którzy zgodnie zeznali, że ubezpieczony obsługiwał właśnie suwnice „estakada złom”. Nadto fakt świadczenia pracy na ww. suwnicy został potwierdzony wpisami w książce pracy urządzenia transportu bliskiego „Suwnica nr 1366, estakada CPL9”, w której to ubezpieczony własnoręcznym podpisem potwierdzał przyjęcie i zdanie obsługiwanego sprzętu.

W świetle powyższych ustaleń, ostatecznie niekwestionowanych, ubezpieczony domagał się dodatkowo uwzględnienia, że w dniu 24 sierpnia 2022r. wykonywał pracę na suwnicy lejniczej wsadowej, w dniu 28 grudnia 2020r. wykonywał pracę na suwnicy lejniczej wsadowej, zaś w dniach 11 listopada 2021r., 24 czerwca 2022r., od 26 października 2022r. do 28 października 2022r. oraz od 31 października 2022r. do 4 listopada 2022r. wykonywał pracę na suwnicy lejniczej. Skarżący domagał przesłuchanie na powyższą okoliczność świadków G. H. (2) oraz W. W. oraz przeprowadzenia dowodu z oryginałów książek pracy suwnic. Zważyć należy, że fakt świadczenia przez ubezpieczonego pracy również na innych suwnicach niż suwnica „estakada złom” wynikał z zeznań słuchanych w sprawie świadków. Zeznania te nie były kwestionowane. Niemniej, zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę liczbę dni takiej pracy ubezpieczonego, wskazywaną przez samego ubezpieczonego i wynikającą z książek pracy suwnic (ok. 10 dni), nawet nie kwestionując, że w ww. dniach ubezpieczony wykonywał pracę na suwnicach, na których praca kwalifikowana jest jako praca w szczególnych warunkach, fakt ten nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Zdaniem Sądu, nawet gdyby pomiędzy poszczególnymi dniami nie występowały przerwy, tak krótki okres pracy przy obsłudze suwnicy wsadowej czy lejniczej nie może świadczyć o stałości zatrudnienia skarżącego w szczególnych warunkach, w rozumieniu ww. przepisów. Taki okres zatrudnienia skarżącego kwalifikować można jedynie jako marginalny, bez wpływu na uprawnienia emerytalne skarżącego. Z tych też względów Sąd, na zasadzie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 kpc, pominął wnioskowane przez ubezpieczonego ww. dowody.

W świetle powyższego Sąd doszedł do wniosku, że ubezpieczony nie zdołał wykazać, aby spełnił kumulatywnie wszystkie przesłanki do emerytury pomostowej, co musiało skutkować oddaleniem jego odwołania, stosownie do art. 477 ¹⁴§1 kpc (pkt I. wyroku).

O kosztach Sąd orzekł na zasadzie art. 98 § 1 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Stroną przegrywającą w niniejszej sprawie był ubezpieczony, dlatego, zgodnie z 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2023r., poz. 1935) Sąd zasądził na rzecz pozwanego organu rentowego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu – kosztów zastępstwa procesowego (pkt II. wyroku).