Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 10 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Dorota Zientara

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2013 r. w Elblągu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. B.

przeciwko E. B.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

na skutek zażalenia powoda

od postanowienia Sądu Rejonowego w Ostródzie

z dnia 12 marca 2013 r. sygn. akt I C 86/13

postanawia:

zmienić zaskarżone postanowienie i zwolnić powoda od obowiązku uiszczenia opłaty od pozwu.

Sygn. akt I Cz 184/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Ostródzie oddalił wniosek powoda K. B. o zwolnienie od kosztów sądowych w postaci opłaty od pozwu.

W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazano, że powód do lutego 2013 r. uzyskiwał dochód w kwocie 651 zł, zamieszkuje w mieszkaniu swej matki. Pozew złożył 29 stycznia 2013 r., a zatem w okresie, kiedy otrzymywał stałe świadczenie, mógł więc poczynić niezbędne oszczędności umożliwiające jemu uiszczenie opłaty w kwocie 186 zł.

W ocenie Sądu pierwszej instancji z okoliczności sprawy wynika, że K. B. zajmując lokal matki, nie ponosił żadnych kosztów jego utrzymania, co więcej w oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach oraz źródłach utrzymania nie wykazał wszystkich swoich dochodów.

Zdaniem Sądu fakt, iż powód nie korzysta z pomocy MOPS świadczy o tym, że pomocy takiej nie potrzebuje. Utrata prawa do zasiłku nie uzasadnia natomiast automatycznie udzielenia zwolnienia od kosztów, skoro we wcześniejszym okresie powód mógł poczynić konieczne oszczędności, pozwalające jemu na poniesienie niezbędnych kosztów sądowych. Przeciwko uwzględnieniu wniosku przemawia, w ocenie Sądu Rejonowego, także fakt, że powód jest współwłaścicielem nieruchomości.

Od tego orzeczenia zażalenie złożył powód, domagając się – jak należy się domyślać – jego zmiany i zwolnienia go od opłaty sądowej w całości.

W uzasadnieniu wskazał, że jego sytuacja materialna jest coraz trudniejsza. Podkreślił, że utracił prawo do zasiłku dla bezrobotnych, nie jest również współwłaścicielem jakiejkolwiek nieruchomości. Podkreślił, że nie planował i nie przewidywał wcześniej potrzeby założenia niniejszej sprawy, stąd nie czynił żadnych oszczędności na poczet koniecznych kosztów sądowych. W tym kontekście wskazał, że jego dochody w ostatnim okresie były na tyle niskie, że i tak nie pozwalały na odkładanie jakichkolwiek kwot.

Powód zarzucił Sądowi błędne ustalenie, że mieszkając w lokalu matki nie partycypował w kosztach utrzymania tego lokalu. Za błędne uznał także wnioskowanie, że niekorzystanie ze świadczeń z pomocy społecznej jest dowodem, iż pomoc taka jest jemu zbędna.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie powoda zasługiwało na uwzględnienie. W ocenie Sądu Okręgowego sytuacja majątkowa skarżącego jest na tyle trudna, że uzasadnia przyznanie jemu zwolnienia od kosztów sądowych w zakresie oznaczonym we wniosku (tj. w zakresie opłaty od pozwu).

W myśl art. 102 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.) możliwe jest przyznanie zwolnienia od kosztów sądowych osobie fizycznej, która złożyła oświadczenie, że nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

Z oświadczenia złożonego przez skarżącego wynika, iż obecnie nie posiada on żadnych dochodów, w istocie rzeczy pozostaje na utrzymaniu swej matki. Nie posiada żadnego majątku (w tym nie jest współwłaścicielem nieruchomości), który mógłby spieniężyć a uzyskane w ten sposób środki przeznaczyć na pokrycie kosztów sądowych.

Podkreślić należy nadto, że dochód uzyskiwany przez powoda do lutego 2013 r. był na tyle niski, że uwzględniając aktualne warunki rynkowe, trudno byłoby wymagać od niego gromadzenia oszczędności. W tym kontekście zauważyć należy, że ustalenie dokonane przez Sąd pierwszej instancji, że powód nie partycypował w kosztach utrzymania mieszkania matki, w którym zamieszkiwał, było dowolne i nie poparte żadnymi dowodami.

Mając to na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji postanowienia.