Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2023 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. D.

przeciwko Agencji Ochrony Osób i Mienia (...) Sp. z o.o. w B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 8. 193,99 zł (osiem tysięcy sto dziewięćdziesiąt trzy złote 99/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20.11.2020 r. do dnia zapłaty;

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3. 136,60 zł (trzy tysiące sto trzydzieści sześć złotych 60/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sadu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 332,09 zł (trzysta trzydzieści dwa złote 09/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa;

5.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sadu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 1. 328,40 zł (jeden tysiąc trzysta dwadzieścia osiem złotych 40/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa.

Sędzia SR Agata Anna Borucka

Sygn. akt: XIV C 1975/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20.11.2020 r. powód M. D. domagał się od pozwanej Agencji Ochrony Osób i Mienia (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. zapłaty kwoty 10. 176,72 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty tytułem wypłacenia zaniżonej kwoty wynagrodzenia z umowy zlecenia. Powód domagał się też zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że łączyła go z pozwaną umowa zlecenia z dnia 17.01.2019 r., której przedmiotem było wykonywanie przez pozwanego pracy w charakterze ochroniarza. Powód wyjaśnił, że miał dostać wynagrodzenie w kwocie 735,00 zł brutto za przepracowanie 50 godzin, tj. za godzinę miał otrzymać 14,70 zł brutto (12,50 zł netto). W dniu 1.01.2020 r. strony podpisały aneks, w którym za tę samą liczbę godzin powód miał otrzymywać 850 zł brutto, tj. 17 zł brutto na godzinę (14,11 zł netto). Powód przepracował średnio 180 godzin w miesiącu, co jak twierdził wynikało z zapisków w dzienniku służby. Wskazał, że wynagrodzenie godzinowe w 2019 r. i 2020 r. wyniosło 9 zł netto za godzinę, a powinno wynieść 12,05 zł netto w 2019 r. i 14,11 zł netto w 2020 r., zgodnie ze stawką godzinową wynikającą z umowy zlecenia. Powód podniósł, że niniejszym pozwem domaga się wyrównania wynagrodzenia za okres od lutego 2019 r. do kwietnia 2020 r.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości wskazując, że powództwo jest całkowicie bezzasadne, bowiem powód otrzymał wynagrodzenie na podstawie zawartej umowy zlecenia, które zostało wyliczone zgodnie z jej treścią. Pozwana wskazała, że dokonane przez powoda wyliczenia są wadliwe i nie znajdują żadnego uzasadnienia tak faktycznego, jak prawnego.

W dalszym toku procesu strony pozostały przy zajętych stanowiskach. Strona pozwana wywodziła w szczególności, że strony uzgodniły wysokość wynagrodzenia za wykonanie zlecenia i powód nigdy tej wysokości nie kwestionował, a zaczął składać zastrzeżenia dopiero, gdy stosunek prawny łączący strony ustał.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17.01.2019 r. strony zawarły umowę zlecenia, której przedmiotem było świadczenie przez powoda na rzecz pozwanej pracy w charakterze ochroniarza. Zgodnie z umową powód miał uzyskiwać wynagrodzenie w kwocie 735,00 zł brutto za przepracowane 50 godzin, tj. kwotę 14,70 zł brutto (12,05 zł netto) za godzinę pracy.

W dniu 1.01.2020 r. strony podpisały aneks, w którym za tę samą liczbę godzin powód miał uzyskiwać kwotę 850,00 zł brutto, czyli 17,00 zł brutto (14,11 zł netto) za godzinę pracy.

Powód świadczył pracę w ramach umowy zlecenia w okresie od stycznia 2019 r. do marca 2020 r. W okresie od lutego 2019 r. do kwietnia 2020 r. uzyskiwał z tego tytułu wynagrodzenie w wysokości 9,00 zł netto za godzinę pracy.

Powód pracował według sporządzanej na każdy miesiąc rozpiski, po 24 godziny na dobę (od 600 do 600). Co dwie godziny powód dokonywał obchód obiektu. Powód i inni pracownicy ochrony odnotowywali godzinę przyjścia do pracy, jej opuszczenia oraz godziny, w których szedł na obchód. Wpisywali się do zeszytów służb, na podstawie których była prowadzona ewidencja czasu pracy.

Żaden z pracowników pozwanej spółki nie pilnował książek raportowych. Każdy z pracowników miał do nich swobodny dostęp.

Pracownicy uzyskiwali również zwrot kosztów przejazdów.

D. ód: umowa zlecenia – k. 9 - 10, aneks – k. 11 - 12, przebieg służby – k. 13 – 85, k. 88 – 154, k. 156 – 193, k. 401 – 468, dziennik wewnętrznej służby ochrony – k. 86 – 87, k. 364 – 400, wydruki – k. 194 – 208, historia rachunku – k. 469 – 471, zeznania świadka J. W. – k. 302 – 303, zeznania świadka K. W. – k. 303 – 303v, zeznania świadka K. B. – k. 303v – 304, zeznania świadka F. R. – k. 311 – 311v, dowód z przesłuchania powoda – k. 311 – 312.

Powód zgłaszał pozwanej nieprawidłowości w wyliczeniu jego wynagrodzenia w okresie objętym żądaniem pozwu. W odpowiedzi pozwana wskazała, że w całości uregulowała swoje zobowiązania względem powoda, a wszelkich obliczeń dokonała w sposób prawidłowy.

D. ód: pismo z dnia 15.06.2020 r. – k. 277.

Minimalne stawki wynagrodzenia z umowy zlecenia zawartej między stronami wynosiły w okresie od 1.01.2019 r. do 31.12.2019 r. 14,70 zł brutto za godzinę pracy, a w okresie od 1.01.2020 r. do 31.12.2020 r. wynosiły 17,00 zł brutto za godzinę pracy.

Powód nie podlegał dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, a od jego wynagrodzenia odliczane były składki emerytalne, rentowe i wypadkowe.

Należne powodowi wynagrodzenie za pracę świadczoną na rzecz pozwanej w okresie od stycznia 2019 r. do marca 2020 r. wyniosło 47.133,60 zł brutto, czyli 35.429,99 zł netto. Powodowi wypłacono za ten okres wynagrodzenie w kwocie 27.236,00 zł, więc brakujące wynagrodzenie wynosi 8.193,99 zł.

D. ód: opinia biegłej z zakresu rachunkowości i księgowości J. N. – k. 327 – 333, k. 336 – 346, opinia uzupełniająca – k. 519 – 532, k. 535 – 548.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o bezsporne twierdzenia stron, zgromadzone w sprawie dokumenty przedłożone przez strony, zeznania świadków J. W., K. W., K. B. i F. R., na podstawie dowodu z przesłuchania powoda oraz na podstawie dowodu z opinii biegłej z zakresu rachunkowości i księgowości J. N.. Zebrany materiał dowodowy sprawy Sąd oceniał według własnego przekonania i w sposób wszechstronny, mając na względzie zasady logiki i ogólne zasady doświadczenia życiowego.

Dokumenty zgromadzone w sprawie Sąd uznał za wiarygodne, ponieważ ich autentyczność, moc dowodowa i prawdziwość nie budziły wątpliwości Sądu. Strona pozwana kwestionowała wprawdzie dzienniki służby i informacje o przebiegu służby wskazując, że dzienniki te są wewnętrznymi dokumentami pozwanej i powód nie miał prawa ich posiadać, wobec czego dzienniki te nie powinny mieć żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sąd stanowisko strony pozwanej uznał w tym zakresie za bezzasadne. Należy wskazać, że Sąd wzywał pozwaną do złożenia kompletnej dokumentacji dotyczącej przebiegu pracy powoda w celu wydania przez biegłą ostatecznej opinii co do wynagrodzenia powoda, czego pozwana nie uczyniła. Zarówno Sąd, jak i biegła w swej opinii oparli się na przedstawionej przez powoda dokumentacji jako jedynym możliwym dowodzie na okoliczność przebiegu jego zatrudnienia u pozwanej. Na marginesie należy wskazać, że z zeznań świadków wynikało, że żaden z pracowników pozwanej spółki nie sprawował należytego nadzoru nad książkami raportowymi i każdy pracownik ochrony miał do nich swobodny dostęp.

Sąd w całości dał także wiarę zeznaniom świadków J. W., K. W., K. B. i F. R., którzy pracowali wraz z powodem w charakterze ochroniarza dla pozwanej spółki na podstawie umowy zlecenia. Zeznania tych świadków ze sobą korespondowały. Były one jasne i logiczne. Sąd dał również wiarę powodowi, albowiem jego relacja nie pozostawała w sprzeczności z zeznaniami świadków, była też szczera i logiczna.

Równocześnie Sąd na podstawie art. 232 k.p.c. dopuścił z urzędu dowód z opinii biegłej z dziedziny rachunkowości i księgowości, niewskazany przez strony, w celu sprawdzenia, czy na podstawie udostępnionej przez strony dokumentacji możliwa jest ocena prawidłowości naliczonego wynagrodzenia powoda i czy wynagrodzenie to zostało wypłacone powodowi w prawidłowej wysokości. Sąd po przeanalizowaniu dzienników i informacji przebiegu służby nie był bowiem w stanie dokonania tych ustaleń samodzielnie i doszedł do przekonania, że w sprawie wymagane są wiadomości specjalne biegłego z dziedziny rachunkowości.

Sąd w całości podzielił konkluzje zawarte w opinii biegłej J. N.. W ocenie Sądu opinie biegłej – podstawowa i opinia uzupełniająca, były rzetelne i klarowne. Biegła dodatkowo ustosunkowała się do wątpliwości stron w opinii uzupełniającej. Nie była już ona kwestionowana przez strony. Stanowiła miarodajny punkt odniesienia dla argumentów obu stron i pozostawała obiektywna. Zawarte w treści opinii twierdzenia były oparte na logicznej argumentacji płynącej z analizy zgromadzonej w aktach dokumentacji. Opinia biegłej była dla Sądu podstawą czynionych ustaleń i wniosków. Sąd kontrolując sferę merytoryczną opinii nie doszukał się sprzeczności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej, ani takich uchybień, które dyskwalifikowałyby jej znaczenie procesowe. Ważąc wiarygodność opinii Sąd odnosił jej wnioski do pozostałego materiału dowodowego. Opinia odpowiadała na kwestie problematyczne w sprawie w zakresie zgłoszonej inicjatywy dowodowej, a wnioski z niej płynące są klarowne i stanowcze. Nadto nie została ona przez strony zakwestionowana. Sąd opinię biegłej ocenił jako rzetelną, bezstronną i opartą na zasadach wiedzy w dziedzinie, w której biegła opiniowała. W tym stanie rzeczy Sąd nie miał powodów, aby odmówić tej opinii mocy dowodowej w sprawie i swoje orzeczenie oparł na wywiedzionych w niej wnioskach.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W realiach niniejszej sprawy powód domagał się od pozwanej spółki zapłaty kwoty 10.176,72 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty tytułem wypłacenia zaniżonej kwoty wynagrodzenia z umowy zlecenia. Bezsporne było, że strony łączyła umowa zlecenia z dnia 17.01.2019 r., zgodnie z którą powód zobowiązał się świadczyć na rzecz pozwanej pracę w charakterze ochroniarza. Zgodnie z umową powód miał uzyskiwać wynagrodzenie w kwocie 735,00 zł brutto za przepracowane 50 godzin, tj. kwotę 14,70 zł brutto (12,05 zł netto) za godzinę pracy. W dniu 1.01.2020 r. strony podpisały aneks, w którym za tę samą liczbę godzin powód miał uzyskiwać kwotę 850,00 zł brutto, czyli 17,00 zł brutto (14,11 zł netto) za godzinę pracy. Okoliczności te nie były objęte sporem stron i zostały w pełni wykazane przez powoda poprzez przedłożenie umowy zlecenia wraz z aneksem.

Podobnie pozwana nie kwestionowała, że powód świadczył pracę w ramach umowy zlecenia w latach 2019 – 2020, a w okresie od stycznia 2019 r. do marca 2020 r. zyskiwał z tego tytułu wynagrodzenie w wysokości 9,00 zł netto za godzinę pracy. Należy wskazać, iż słuszność miała biegła wskazując, że przedłożona dokumentacja dotyczy okresu od stycznia 2019 r. do marca 2020 r., a powód domagał się wynagrodzenia za czas pracy od stycznia 2019 r. do marca 2020 r., jednak błędnie określił ten okres jako od lutego 2019 r. do kwietnia 2020 r., albowiem w tych miesiącach uzyskiwał wynagrodzenie za pracę (w lutym 2019 r. otrzymał wynagrodzenie za styczeń 2019 r., a w kwietniu 2020 r. otrzymał wynagrodzenie za marzec 2020 r.). Z uwagi na powyższe uznać należało, że powód domagał się wyrównania wynagrodzenia za okres świadczenia pracy od stycznia 2019 r. do marca 2020 r., które było mu miesięcznie wypłacane poczynając od lutego 2019 r. do kwietnia 2020 r.

Sąd zważył, że powód pracował według sporządzonego na każdy miesiąc grafiku. Powód i inni pracownicy ochrony odnotowywali godzinę przyjścia do pracy, jej opuszczenia oraz godziny, w których szedł na obchód. Wpisywali się do zeszytów służb, na podstawie których była prowadzona ewidencja czasu pracy.

Powód przedstawił dzienniki służby oraz informacje o jej przebiegu w spornym okresie, jednakże pomimo tego Sąd nie był w stanie samodzielnie oszacować kwoty należnej powodowi tytułem wynagrodzenia. Należało bowiem uwzględnić składki na ubezpieczenia społeczne oraz pobrane zaliczki na poczet podatku dochodowego oraz wyłącznie te dni, w których powód świadczył pracę, zgodnie z informacją o przebiegu służby. Pozwana natomiast konsekwentnie wnosiła o oddalenie powództwa w całości wskazując, że wynagrodzenie zostało powodowi w całości wypłacone i obliczone w prawidłowej wysokości, wynikającej z umowy zlecenia, jak również to, że powód w czasie trwania umowy nie składał zastrzeżeń co do wysokości stawki godzinowej. Z powyższych względów Sąd z urzędu dopuścił dowód z opinii biegłej z dziedziny rachunkowości.

Sąd zważył, że zgodnie z art. 734 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie, zaś w braku odmiennej umowy zlecenie obejmuje umocowanie do wykonania czynności w imieniu dającego zlecenie. Z kolei w myśl art. 735 k.c. jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie; jeżeli nie ma obowiązującej taryfy, a nie umówiono się o wysokość wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające wykonanej pracy.

Po przeanalizowaniu umowy łączącej strony oraz aneksu Sąd doszedł do przekonania, że minimalne stawki wynagrodzenia z umowy zlecenia zawartej między stronami wynosiły w okresie od 1.01.2019 r. do 31.12.2019 r. 14,70 zł brutto za godzinę pracy, a w okresie od 1.01.2020 r. do 31.12.2020 r. wynosiły 17,00 zł brutto za godzinę pracy. Bezsporne było natomiast, że godzinowa stawka powoda wynosiła w spornym okresie 9,00 zł netto.

Z dokumentacji przedawnionej przez powoda, której podsumowane znajduje się w opinii wynikało, że od 18.02.2019 r. do 20.04.2020 r. pozwana wypłaciła powodowi łącznie kwotę 27.236,00 zł tytułem wynagrodzenia. Jak już wyżej wspomniano, dotyczyło ono pracy wykonywanej od stycznia 2019 r. do marca 2020 r.

Aby ocenić, ile wobec treści umowy zlecenia i aneksu do niej powinno wynieść wynagrodzenie powoda Sąd dopuścił dowód bieglej z dziedziny rachunkowością, która wyjaśniła, że należne powodowi wynagrodzenie za pracę świadczoną na rzecz pozwanej w okresie od stycznia 2019 r. do marca 2020 r. wyniosło 47. 133,60 zł brutto, czyli 35.429,99 zł netto.

Powodowi wypłacono za ten okres wynagrodzenie w kwocie 27.236,00 zł, więc brakujące wynagrodzenie wynosi 8. 193,99 zł.

Równocześnie biegła w swej opinii uwzględniła fakt, że powód nie podlegał dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, a od jego wynagrodzenia odliczane były składki emerytalne, rentowe i wypadkowe, co było zgodne z twierdzeniami pozwanej i nie było przez powoda kwestionowane.

W ocenie Sądu, w świetle konkluzji biegłej z dziedziny rachunkowości, uznać należało, że nieuzasadnione były twierdzenia pozwanej, jakoby prawidłowo wypłacała powodowi wynagrodzenie za faktyczne wykonaną pracę. W konsekwencji skoro pozwana wypłaciła powodowi wynagrodzenie z uwzględnieniem stawki niższej, niż wynikało to z aneksu do umowy zlecenia, należało uzupełnić wynagrodzenie powoda o brakującą kwotę oszacowaną przez biegłą.

Po ustaleniu powyższego Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 8. 193,99 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20.11.2020 r. do dnia zapłaty. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. zasądzając odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo, o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku.

O kosztach Sąd orzekł w punkcie 3 sentencji wyroku na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powód wygrał sprawę w przybliżeniu w 80 %, a pozwana w 20 %. Na koszty poniesione przez powoda w kwocie 5.000,00 zł złożyło się 3.600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z przepisem § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, opłata sądowa od pozwu w kwocie 750 zł oraz wykorzystana zaliczka na poczet opinii biegłego w kwocie 650 zł. Na koszty poniesione przez pozwaną w wysokości 4.317,00 zł złożyło się 3.600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z przepisem § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł) oraz wykorzystana zaliczka na poczet opinii biegłego w kwocie 700 zł.

W związku z powyższym kwota należna powodowi tytułem zwrotu kosztów procesu to 4.000,00 zł (5.000,00 zł x 80 %), a pozwanej – 863,40 zł (4.317,00 zł x 20%). Po ustaleniu powyższego Sąd w punkcie 3 wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.136,60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na zasadzie art. 98 § 1 1 k.p.c. Sąd zasądził te koszty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Z uwagi na fakt, że pozostały nierozliczone koszty sądowe w postaci wynagrodzenia biegłej w wysokości 1.660,49 zł (wynagrodzenie wyniosło łącznie 3.010,49 zł, a strony uiściły zaliczki w kwotach 650 zł i 700 zł), a strony winny ponieść te koszty proporcjonalnie do stopnia wygrania sprawy, Sąd na podstawie art. 108 k.p.c. w związku z art. 100 k.p.c. i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy od powoda kwotę 332,09 zł (1.660,49 zł x 20%), a od pozwanej kwotę 1. 328,40 zł (1.660,49 zł x 80%) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, o czym orzeczono w punkcie 4 i 5 sentencji.

Sędzia SR Agata Anna Borucka

Sygn. akt II Ca 994/23

I/ oddala apelację,

II/ zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 900 (dziewięćset) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Aurelia Pietrzak

II Ca 994/23