Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2025 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia SR Agata Anna Borucka
Protokolant:	sekretarz sądowy Paulina Matuła

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2025 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

sprawy z powództwa Syndyka masy upadłości W. B.

przeciwko A. B. (1)

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną

1.  uznaje za bezskuteczną w stosunku do masy upadłości W. B. (osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej) - w celu ochrony ogółu wierzycieli upadłościowych - umowę darowizny z dnia 25 maja 2021 r. zawartą w Ś. przed notariuszem P. S., pomiędzy W. K. B. i A. B. (1), na podstawie której W. B. darowała swojemu bratu A. B. (2) nieruchomość stanowiącą działkę oznaczoną nr geodezyjnym(...), położoną w miejscowości B. gm. P., dla której Sąd Rejonowy w Świeciu prowadzi księgę wieczystą nr (...);

2.  zobowiązuje pozwanego A. B. (1), aby wydał Syndykowi masy upadłości W. B. nieruchomość położoną w B. stanowiącą działkę oznaczoną nr geodezyjnym(...), położoną w B. gm. P., dla której Sąd Rejonowy w Świeciu prowadzi księgę wieczystą nr (...);

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.417,00 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

4.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 3.300,00 (trzy tysiące trzysta złotych 00/100), tytułem opłaty od pozwu, od której uiszczenia powód zwolniony był z mocy prawa.

Sędzia SR Agata Anna Borucka

Sygn. akt XIV C 1429/24

UZASADNIENIE

Powód – syndyk masy upadłości W. B., wystąpił o uznanie za bezskuteczną w stosunku do masy upadłości W. B. i wierzytelności zgłoszonych w postępowaniu upadłościowym umowy darowizny nieruchomości położonej w B., dla której Sąd Rejonowy w Świeciu prowadzi księgę wieczystą KW nr (...) zawartej w dniu 25 maja 2021 roku w formie aktu notarialnego (...) przed notariuszem P. S.. Ponadto wniesiono o wydanie powodowi przez pozwanego ww. nieruchomości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 4 sierpnia 2023 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy ogłosił upadłość W. B. obejmującą likwidację majątku upadłego. Natomiast w dniu 25 maja 2021 roku w formie aktu notarialnego Rep. A (...) przed notariuszem P. S., W. B. zawarła z pozwanym umowę darowizny nieruchomości położonej w B., dla której Sąd Rejonowy w Świeciu prowadzi księgę wieczystą KW nr (...). Ponadto wskazano, że zawarcie ww. umowy nastąpiło z pokrzywdzeniem wierzycieli upadłej, a tym samym jest ono bezskuteczne w stosunku do masy upadłościowej. Stan majątku dłużnika, tj. W. B., świadczy o jej niewypłacalności, co potwierdza ogłoszenie jej upadłości, a wskutek zawartej umowy stał się co najmniej niewypłacalny w wyższym stopniu niż poprzednio. Strona powodowa wskazała również, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, czego pozwany był również świadomy, albowiem jest bratem upadłej.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew w wyznaczonym do tego terminie, jednakże na rozprawie oświadczył m.in., że nie miała żadnej wiedzy o zaistniałej sytuacji i nie chce oddać przedmiotu darowizny.

W dalszym toku postępowania strony nie zmieniły swoich pierwotnych stanowisk.

S ąd ustalił, co następuje:

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 4 sierpnia 2023 roku ogłoszono upadłość dłużnika W. B., jako osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

D. ód: postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy ((...))– k. 6 – 7.

W dniu 25 maja 2021 roku doszło do zawarcia umowy darowizny mocą której W. B. darowała swemu bratu - A. B. (1) nieruchomość położoną w B., dla której Sąd Rejonowy w Świeciu prowadzi księgę wieczystą KW nr (...).

Dowód: akt notarialny ((...)), - k. 8 – 11, zeznania pozwanego – k. 44-45.

W momencie dokonywania darowizny powyżej wskazanej nieruchomości istniały już zadłużenia upadłej W. B. i była ona niewypłacalna.

D. ód: zgłoszenie wierzytelności, k. 12 – 22.

Powyżej przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w sprawie dokumenty oraz zeznania pozwanych. Zebrany materiał dowodowy Sąd ocenił wedle własnego przekonania i w sposób wszechstronny, mając nadto na względzie zasady logiki i ogólne zasady doświadczenia życiowego. Zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.

Dokumenty zgromadzone w sprawie Sąd uznał za wiarygodne, ponieważ ich autentyczność, prawdziwość i moc dowodowa nie były kwestionowane przez strony, a także nie budziły żadnych wątpliwości Sądu.

Sąd nie znalazł także podstaw do kwestionowania zeznań samego pozwanego jednakże dowód z jego przesłuchania miał charakter li tylko subsydiarny.

S ąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Odnośnie legitymacji procesowej czynnej syndyka masy upadłości w niniejszej sprawie należało odwołać się do treści przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (Dz.U. Nr 60, poz. 535 ze zm.), która reguluje m. in. skutki ogłoszenia upadłości, bezskuteczność i zaskarżanie czynności upadłego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 132 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe, powództwo (dotyczące zaskarżenia czynności upadłego) może wytoczyć syndyk. Wskazany przepis dotyczy zarówno powództwa o ustalenie w rozumieniu art. 189 k.p.c., że dokonana przez upadłego dłużnika czynność prawna jest z mocy samego prawa bezskuteczna w stosunku do masy upadłości (art. 127 i art. 128 prawa upadłościowego), jak i uznania czynności prawnej upadłego dłużnika za bezskuteczną na podstawie art. 527 k.c., z powodu dokonana jej z pokrzywdzeniem wierzycieli (art. 131 prawa upadłościowego). Powództwo przeciwko pozwanemu oparte było na przepisach art. 131 ustawy Prawo upadłościowe w zw. z art. 527-534 k.c. Odmienność przesłanek bezskuteczności czynności prawnej dłużnika według przepisów prawa upadłościowego oraz przepisów kodeksu cywilnego o skardze pauliańskiej polega na tym, że w pierwszym przypadku nie jest wymagane wykazanie, że czynność miała na celu pokrzywdzenie wierzycieli. Czynności określone w art. 127-130 za krzywdzące uznaje sama ustawa. W odniesieniu do skargi pauliańskiej natomiast niezbędne jest m.in. wykazanie, że czynność została dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli (art. 527 k.c.). Przepisy o bezskuteczności czynności upadłego są regulacją szczególną w stosunku do przepisów o skardze pauliańskiej. Nie chodzi tu jednak w zasadzie o relację lex specialis - lex generalis, lecz o komplementarność unormowań (subsydiarność przepisów o skardze pauliańskiej). Wynika to m.in. z art. 131, który stanowi, że w kwestiach nieuregulowanych w art. 127-130a do zaskarżenia czynności prawnych upadłego, dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli, przepisy art. 132-134 oraz przepisy Kodeksu cywilnego o ochronie wierzyciela w przypadku niewypłacalności dłużnika stosuje się odpowiednio (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 3 października 2007 r., IV CSK 184/07, OSNC 2008 r. Nr 12, poz. 142). Niezbędnym warunkiem uwzględnienia skargi pauliańskiej jest to, aby zaskarżona czynność prawna pomiędzy dłużnikiem i osobą trzecią była dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli. Według art. 527 § 2 k.c. czynność prawna jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności. Zgodnie z tym przepisem, gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Celem tej regulacji, określanej jako instytucja skargi pauliańskiej, jest ochrona interesów wierzyciela na wypadek nielojalnego, czy wręcz nieuczciwego postępowania dłużnika, który z pokrzywdzeniem wierzyciela wyzbywa się składników swego majątku na rzecz osób trzecich lub majątek ten obciąża, zaciągając kolejne zobowiązania, stwarzając lub pogłębiając w ten sposób stan swojej niewypłacalności. Z przepisu tego wynika, że musi istnieć związek przyczynowy pomiędzy niewypłacalnością dłużnika, a dokonaną przez niego czynnością prawną z osobą trzecią. Istnienie tego związku jest wyłączone, gdy zaskarżona czynność prawna jest odpłatna, a uzyskany przez dłużnika ekwiwalent za przysporzenie majątkowe na rzecz osoby trzeciej, pozostaje w jego majątku albo zostaje przeznaczony na zaspokojenie wierzycieli (por. wyrok Sądu Najwyższego z 7 grudnia 1999 r., I CKN 287/98, niepubl.). Pokrzywdzenie powstaje na skutek takiego stanu majątku dłużnika, który powoduje niemożność, utrudnienie lub odwleczenie zaspokojenia wierzyciela (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28 listopada 2001 r., IV CKN 525/2000, Biul. SN 2002, nr 5, s. 11; także wyrok Sądu Najwyższego z 14 lutego 2008 r., II CSK 503/07, LEX nr 496375). Kolejną przesłanką skargi pauliańskiej jest świadomość osoby trzeciej zawierającej umowę z dłużnikiem, że czyniła to z pokrzywdzeniem wierzyciela. Wykazanie, że osoba trzecia wiedziała, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, ułatwia domniemanie prawne wynikające z art. 527 § 3 k.c., w przypadku gdy osobą trzecią uzyskującą korzyść majątkową na skutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika jest m. in. osoba będąca w bliskim z nim stosunku. Jednakże w przedmiotowej sprawie nie ma nawet potrzeby stosowania domniemania z przepisu art. 527 § 3 i 4 k.c., ponieważ wskutek czynności prawnej dłużnika korzyść majątkową pozwany uzyskał bezpłatnie w wyniku dokonanej darowizny, wówczas znajduje zastosowanie regulacja przepisu art. 528 k.c. Wskazany przepis stanowi, że jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. W sytuacji, gdy bezpłatne korzyści przypadają osobom bliskim dłużnika, należy zatem zastosować wyłącznie art. 528 k.c. jako przepis dalej idący, z pominięciem art. 527 § 3 k.c. Przepis art. 528 k.c. wyłącza konieczność dowodzenia przez wierzyciela przesłanki złej wiary po stronie osoby trzeciej w tych przypadkach, w których wskutek czynności prawnej z dłużnikiem osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie. Według tego przepisu okoliczność, że osoba trzecia uzyskała korzyść bezpłatnie powoduje, że nie ma znaczenia dla możliwości uznania czynności prawnej dłużnika za bezskuteczną, czy osoba trzecia wiedziała, lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć o tym, że dokonując czynności prawnej dłużnik działał z pokrzywdzeniem wierzyciela. Wierzyciel zatem, w ogóle nie musi wykazywać zaistnienia tej przesłanki. Stan podmiotowy osoby trzeciej jest bowiem w tym przypadku obojętny prawnie i do skutecznego zaskarżenia czynności wystarczy spełnienie pozostałych przesłanek z art. 527 § 1 i 2 k.c. W konsekwencji nawet wykazanie przez osobę trzecią, że nie wiedziała o tym, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela stając się niewypłacalnym, nie zwalnia jej od odpowiedzialności wobec wierzyciela (por. M. Pyziak-Szafnicka, Ochrona wierzyciela w razie niewypłacalności dłużnika, St. Praw. 1994, z. 1–4, s. 5 i n.; (w:) System prawa prywatnego, t. 6, s. 1271; por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 września 2012 r., I ACa 226/12, LEX nr 1246917; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 stycznia 2013 r., V ACa 682/12, LEX nr 1267290; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 7 sierpnia 2013 r., I ACa 257/13, LEX nr 1366119). Korzyścią majątkową bezpłatną w rozumieniu art. 528 k.c. jest korzyść uzyskana nie tylko w wyniku darowizny (art. 888 k.c.), lecz także uzyskana w wyniku każdego innego przysporzenia, jeżeli osoba, która dokonała tego przysporzenia, nie otrzymała w zamian korzyści majątkowej stanowiącej jego ekwiwalent. Fakt dokonania przez upadłą dłużniczkę z pozwanym jako osobą trzecią ważnej czynności prawnej w postaci umowy darowizny nieruchomości wynika z przedłożonych dokumentów.

W dalszej kolejności należało poczynić rozważania dotyczące świadomości pokrzywdzenia wierzyciela, a mianowicie ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli mamy do czynienia, gdy dłużnik wie, że na skutek czynności prawnej określone aktywa wyjdą z jego majątku i że z tego powodu wierzyciele będą mieli trudności z zaspokojeniem, a w konsekwencji nastąpi ich pokrzywdzenie (A. Ohanowicz (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 1, s. 948; M. Pyziak-Szafnicka (w:) System prawa prywatnego, t. 6, s. 1259). Do przyjęcia, że dłużnik dokonywał czynności ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, wystarczy by dłużnik takie pokrzywdzenie przewidywał w granicach ewentualności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 12 maja 2005 r., I ACa 1764/04, OSA 2006, z. 3, poz. 8). Nie jest przy tym konieczne, aby świadomość pokrzywdzenia dotyczyła konkretnego wierzyciela, w szczególności tego, który wystąpił ze skargą pauliańską. Wystarczy świadomość dłużnika, że czynność prawna przez niego dokonana może spowodować pokrzywdzenie ogółu jego wierzycieli (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 19 listopada 1997 r., I ACa 737/97, Apel. W-wa 1998, nr 4, poz. 36; L. Stecki (w:) J. Winiarz, Komentarz, t. I, 1989, s. 537; W. Popiołek (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. II, 2009, s. 214). Żądanie pozwu dotyczyło uznania wskazanej czynności prawnej za bezskuteczną w stosunku do masy upadłości W. B.. W następstwie istnienia bezskuteczności czynności, syndyk masy upadłości na mocy art. 134 prawa upadłościowego ma roszczenie o zwrot przedmiotów majątkowych, które ubyły lub nie weszły do majątku dłużnika lub o zwrot ich równowartości, reprezentując w tym zakresie interesy wierzycieli upadłego, którzy dzięki tej akcji, mogą zostać zaspokojeni w wyższym stopniu. Cel ten nie zostanie jednak osiągnięty, gdy osoba, na rzecz której dłużnik rozporządził swym majątkiem, rozporządzi nim z kolei na rzecz innej osoby (czwartej), a taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Wtedy na podstawie art. 131 prawa upadłościowego zastosowanie ma art. 527 k.c. i nast., w szczególności art. 531 § 2 k.c., zgodnie z którym w wypadku gdy osoba trzecia rozporządziła uzyskana korzyścią, wierzyciel może wystąpić bezpośrednio przeciwko osobie, na rzecz której rozporządzenie nastąpiło, jeżeli osoba ta wiedziała o okolicznościach uzasadniających uznanie czynności dłużnika za bezskuteczną albo jeżeli rozporządzenie było nieodpłatne. Jednak jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 3 października 2007 r., IV CSK 184/07, OSNC 2008/12/142, sytuacja masy upadłości nie może ulec pogorszeniu tylko dlatego, że osoba trzecia wyzbyła się uzyskanej korzyści, co powoduje, że syndyk masy upadłości nie traci legitymacji do wytoczenia przeciwko niej powództwa na podstawie art. 127 prawa upadłościowego i nast., a pomiędzy przepisami o bezskuteczności czynności upadłego oraz skardze pauliańskiej zachodzi komplementarność, a nie relacja lex specialis-lex generalis. Możliwość uznania czynności prawnej za bezskuteczną na podstawie art. 531 § 2 k.c. w zw. z art. 131 prawa upadłościowego jednakże nie oznacza konieczności uwzględnienia powództwa w całości albowiem jego granice wyznacza art. 134 prawa upadłościowego, który przyznaje syndykowi prawo żądania zwrotu tego, co wskutek zaskarżonej czynności z majątku ubyło.

Zgodnie bowiem z regulacją art. 134 ust. 1 prawa upadłościowego, jeżeli czynność upadłego jest bezskuteczna z mocy prawa lub została uznana za bezskuteczną, to, co wskutek tej czynności ubyło z majątku upadłego lub do niego nie weszło, podlega przekazaniu do masy upadłości, a jeżeli przekazanie w naturze jest niemożliwe, do masy upadłości wpłaca się równowartość w pieniądzu. Przekazanie do masy upadłości w rozumieniu art. 134 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze nie oznacza podstawy roszczenia o zobowiązanie nabywcy do złożenia oświadczenia woli o zwrotnym przeniesieniu własności, tylko powinność nabywcy zwrotu w naturze, a w razie sporu, powstanie po stronie syndyka roszczenia procesowego o wydanie tych rzeczy i praw, które wyszły z masy celem umożliwienia zaspokojenia wszystkich wierzycieli z powiększonej w ten sposób masy upadłości (por. wyrok Sądu Najwyższego z 4.09.2014 r., II CSK 609/13, niepubl.). Z niemożnością zwrotu w naturze mamy do czynienia wtedy, gdy przedmiot nie znajduje się już w majątku, do którego wyszedł z majątku upadłego, gdyż został zużyty, zniszczony lub zbyty, a także gdy został połączony lub wbudowany w inne rzeczy, a więc chodzi tu zarówno o unicestwienie, jak i o każdą transformację przedmiotu zaskarżonej czynności. W takim wypadku osoba zobowiązana winna wpłacić do masy upadłości równowartość majątku, który z masy wyszedł lub za zgodą sędziego-komisarza uwolnić się od tego obowiązku przez wpłatę różnicy między wartością świadczoną a wartością rynkową z dnia zawarcia umowy. Z kolei jak to kilkakrotnie już stwierdzał Sąd Najwyższy (np. orzeczenie z 8.11.2007 r, III CZP 95/2007) nie ma wątpliwości, że osoba trzecia w rozumieniu art. 531 § 2 k.c., która odpłatnie rozporządziła korzyścią na rzecz innej osoby, powinna ponosić odpowiedzialność cywilną wobec wierzyciela na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu (art. 405 k.c.) lub na podstawie art. 415 k.c. Jak wynika z zeznań pozwanej jest ona w dalszym posiadaniu pojazdu. Wypada zauważyć, że w myśl art. 409 k.c. do zwolnienia z obowiązku zwrotu może dojść jedynie w przypadku bezproduktywnego zużycia korzyści, a więc bez uzyskania jakiegokolwiek ekwiwalentu, czy też innej korzyści dla majątku wzbogaconego. Powód wykazał zatem także, że po stronie pozwanej w dalszym ciągu pozostaje przysporzenie a ponadto wykazał, jaką wartość ma przedmiotowy pojazd albowiem okoliczność ta w toku postępowania nie była w żaden sposób kwestionowana. Powód wykazał zatem istnienie wszystkich przesłanek uzasadniających zgłoszone roszczenie. Z tych względów, w oparciu o przywołane przepisy, powództwo o uznanie wskazanej czynności prawnej za bezskuteczną okazało się w pełni zasadne. W związku z powyższym Sąd orzekła jak w pkt 1 wyroku.

Z kolei odnosząc się do kolejnego żądania powoda, tj. zarządzenia wydania powodowi przez pozwanego przedmiotowej nieruchomości, zważyć należało na treść art. 134 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe. Zgodnie z jego brzmieniem, jeżeli czynność upadłego jest bezskuteczna z mocy prawa lub została uznana za bezskuteczną, to, co wskutek tej czynności ubyło z majątku upadłego lub do niego nie weszło, podlega przekazaniu do masy upadłości, a jeżeli przekazanie w naturze jest niemożliwe, do masy upadłości wpłaca się równowartość w pieniądzu. Za zgodą sędziego-komisarza druga strona czynności może zwolnić się z obowiązku przekazania do masy upadłości tego, co wskutek tej czynności z majątku upadłego ubyło, przez zapłatę różnicy między wartością rynkową świadczenia dłużnika z dnia zawarcia umowy, a wartością świadczenia otrzymanego przez dłużnika. Na postanowienie, o którym mowa w zdaniu poprzednim, przysługuje zażalenie.

Zważyć należy, że dopuszczalne jest sformułowanie roszczenia o wydanie opartego o ust. 1 komentowanego przepisu w pozwie o uznanie za bezskuteczną czynności w stosunku do masy upadłości, co uczynił w niniejszej sprawie syndyk masy upadłościowej (por. wyrok SO w Warszawie z 22.12.2020 r., XXV C 1183/18). Może to mieć praktyczne znaczenie z uwagi na to, że osoby, które zamierzałyby nabyć określoną rzecz, mogą odstąpić od takiej decyzji (zawarcia umowy z syndykiem), jeżeli w praktyce przedmiot znajduje się w władaniu osoby trzeciej, a nie syndyka masy upadłości. Podkreślić należy, że istotą skargi pauliańskiej jest możność zaspokajania się wierzyciela z przedmiotów majątkowych dłużnika, które wskutek zaskarżonej czynności wyszły z majątku dłużnika, czyli znoszenia egzekucji przez nabywcę. Sam termin przekazania określony w ust. 1 komentowanego przepisu nie stanowi o konieczności fizycznego wydania przedmiotu czy też przejścia jego własności na syndyka. Jego zakres należy rozumieć w ten sposób, że ma umożliwić egzekucję – likwidację (sprzedaż) przedmiotu, który w wyniku uznania czynności za bezskuteczną przynależy do masy upadłości.

Z uwagi na powyższe, biorąc pod uwagę treść powyżej wspomnianego art. 134 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe, Sąd w punkcie 2. sentencji wyroku i zobowiązał pozwanego, aby wydał syndykowi masy upadłości W. B. sporną nieruchomość.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3 sentencji na podstawie art. 98 §1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego doprowadzenia praw i celowej obrony. Wobec powyższego pozwany, będąc stroną przegrywającą w niniejszej sprawie, zobowiązany jest zwrócić powodowi poniesione koszty procesu w łącznej kwocie 5.417,00 zł, na którą składają się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 5.400 zł zgodnie z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 zł. Mając zaś na uwadze treść art. 98 §1

Sędzia SR Agata Anna Borucka