Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2023 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Sądu Rejonowego SSR Marta Owsianny

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2023 r. w Bydgoszczy, na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa W. M.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) położonej przy ul. (...) w B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda powoda kwotę 5 728,09 zł (pięć tysięcy siedemset dwadzieścia osiem złotych 09/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 07 września 2022 r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 853,94 zł (tysiąc osiemset pięćdziesiąt trzy złote 94/100)) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XIV C 756/22

UZASADNIENIE

Powód W. M. domagał się w pozwie przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) w B. zapłaty kwoty 6 230,53 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu.

W uzasadnieniu twierdził, że na skutek prowadzonej przez pozwaną egzekucji sądowej, została jej przekazana kwota 5 728,09 zł, pochodząca ze środków pieniężnych zgromadzonych na wspólnym rachunku powoda i jego żony, które podlegały wyłączeniu spod egzekucji. Ponadto została pobrana kwota 471,99 zł tytułem opłaty egzekucyjnej i 30,45 zł. Powód twierdził, że pozwana ponosi wobec niego odpowiedzialność za szkodę wywołaną tym, że powadziła przeciwko żonie powoda, w sprawie Km 1474/21, egzekucję z rachunku bankowego, na którym nie znajdowały się środki wchodzące w skald jej majątku osobistego.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazała, że nie zostało wykazane przez powoda, aby na rachunku bankowym, z którego wierzytelności zajął komornik sądowy w sprawie Km 1474/21 zgromadzone były wyłącznie środki należące do powoda. Ponadto pozwana podniosła, że prowadziła postepowanie egzekucyjne na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu, zgodnie z obowiązującymi przepisami, dlatego nie ponosi względem powoda odpowiedzialności deliktowej.

Przed zamknięciem rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

S ąd ustalił, co następuje:

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie o sygn. akt XIV Nc 5631/20 nakazał, aby K. R., M. M. (1) – żona powoda oraz A. M. zapłaciły solidarnie Wspólnocie Mieszkaniowej (...) położonej przy
ul. (...) w B. dochodzoną pozwem kwotę raz należność tytułem zwrotu kosztów procesu. Nakaz uprawomocnił się i wydano tytuł wykonawczy.

O. ści bezsporne, fakt znany sądowi z urzędu.

Dnia 08 czerwca 2021 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy K. D. w sprawie egzekucyjnej o sygn. akt
Km 1474/21, w celu realizacji obowiązku wynikającego z powyżej wskazanego nakazu zapłaty, dokonał zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego prowadzonego przez (...) Bank (...) S.A., na rzecz powoda i jego żony, o czym zawiadomił dłużniczkę M. M. (1). W tym samym dniu bank poinformował o przeszkodzie w realizacji zajęcia z uwagi na współwłasność rachunku dłużniczki oraz osoby trzeciej - powoda. W wyniku powyższego komornik zwolnił od egzekucji udział przypadający współwłaścicielowi rachunku bankowego spod zajęcia.

D. ód: zawiadomienie o zajęciu wierzytelności z rachunku bankowego z dnia 08 czerwca
2021 r. – k. 35-36 zawiadomienie o przeszkodzie w realizacji zajęcia z dnia 08 czerwca 2021 r. – k. 52 akt, zwolnienie od egzekucji udziału w rachunku bankowym z dnia 16 czerwca 2021 r. – k. 59, pismo banku z dnia 19 lipca 2021 r. – k. 60, wszystkie w aktach Km 1474/21.

W wykazie majątku złożonym w toku postępowanie egzekucyjnego żona powoda wskazała, że pozostaje na utrzymaniu męża oraz nie posiada wierzytelności. Między małżonkami nie została ustanowiona rozdzielność majątkowa. M. M. (1) nie posiadała własnego dochodu, nigdy nie pracowała, nie otrzymywała emerytury, ani innych świadczeń.

D. ód: wykaz majątku z dnia 19 czerwca 2021 r. – k. 65 w aktach Km 1474/21, zeznania świadka M. M. (1) – k. 101v w aktach XII C 41/21 oraz zeznania świadka M. M. (1) k. 68v , przesłuchanie powoda – k. 101v w aktach XII C 41/21 i k. 68v

Na rachunek bankowy prowadzony przez (...) Bank (...) S.A. wpływały środki z ekrytuary powoda. Żadna kwota nie wpłynęła na to konto jako należność M. M. (1) w szczególności stanowiąca jej majątek odrębny. Ponadto w dniu 16 czerwca 2021 r. saldo rachunku zostało zasilone wpłatą powoda z tytułu pożyczki konsolidacyjnej, a w dniu 17 czerwca 2021 r. kwotami 2 248,13 zł oraz 754,24 zł z tytułu rozliczenia prowizji w związku z wcześniejszą spłatą kredytów zaciągniętych przez powoda. W dniu 22 czerwca 2
021 r. Komornik pobrał z zajętego rachunku bankowego kwotę 5 100,50 zł, a w dniu
06 lipca 2021 r. kwotę 1 130,03 zł.

D. ód: zestawienie operacji bankowych – k. 61-70 w aktach XII C 4/21

Postanowieniem z dnia 20 września 2021 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie o sygn. akt XII C 41/21 zabezpieczył powództwo W. M. o zwolnienie przedmiotu spod egzekucji poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego przez Komornika sądowego K. D. przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy w sprawie o sygn. akt Km 1474/21 co do kwoty 4 371,94 zł do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie. Odpis postanowienia został doręczony komornikowi sądowemu za pośrednictwem wiadomości e-mail w dniu 20 września 2021 r. Postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 1474/21 zostało zawieszone przez komornika w części do kwoty 4 371,94 zł dopiero w dniu 27 września 2021 r. Jednocześnie Komornik dokonał rozliczenia pobranej wcześniej kwot w łącznej wysokości 6 230,53 zł, w ten sposób, że kwotę
5 728,09 zł przekazał wierzycielowi, zaś reszta kwoty zaspokoiła opłatę egzekucyjną – 471,99 zł oraz koszty egzekucyjne – 30,45 zł.

D. ód: postanowienie SR w Bydgoszczy z dnia 20 września 2021 r. – k. 28, kopia wiadomości e-mail z dnia 20 września 2021 r. – k. 32, postanowienie komornika sądowego z dnia 27 września 2021 r. – k. 48, pismo Komornika z dnia 15 lutego 2022 r. – k. 104, pismo Komornika z dnia 01 marca 2022 r. – k. 118 w aktach sprawy XII C 41/21

Prawomocnym wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2022 r. w sprawie XII C 41/21, Sad Rejonowy w Bydgoszczy oddalił powództwo W. M. o zwolnienie spod egzekucji środków zgormadzonych na wspólnym rachunku bankowym małżonków w sprawie egzekucyjnej Km 1474/21. W uzasadnieniu wskazano jako przyczynę oddalenia powództwa przekazanie przez komornika sądowego, na rzecz wierzyciela, wbrew postanowieniu o zabezpieczeniu powództwa, kwoty co do której powód domagał się zwolnienia spod egzekucji.

D. ód: wyrok z dnia 20 kwietnia 2022 r. z uzasadnieniem w aktach sprawy XII C 41/21 w na k. 25-28.

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów złożonych przez strony w tym dokumentów urzędowych zgromadzonych w sprawach XII C 41/21 oraz Km 1474/21, których autentyczność ani wiarygodność nie była przez strony kwestionowana, a nadto w oparciu o dowód z zeznań świadka M. M. (1) oraz z przesłuchania powoda, które były logiczne, spójne, ze sobą oraz z pozostałym materiałem dowodowym, wobec czego zasługiwały na wiarę.

W ocenie Sądu powództwo podlegało częściowemu uwzględnieniu.

Powód domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 6 230,53 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, która została pobrana z rachunku bankowego powoda oraz M. M. (1), na poczet długu spadkowego żony powoda. Charakter egzekwowanego długu, powiązanego z majątkiem osobistym M. M. (1), a także przynależność środków pieniężnych na koncie małżonków, co najwyżej do ich majtku wspólnego dyskwalifikowała możliwość zaspokojenia się pozwanej jako wierzyciela, z tego rodzaju egzekucji.

Zgodnie bowiem z art. 31 k.r.i.o. z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Do majątku wspólnego należą m.in. pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków. Natomiast zgodnie z art. 33 k.r.i.o do majątku osobistego każdego z małżonków należą m.in. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił. Natomiast jak stanowi art. 41 § 3 k.r.i.o. jeżeli wierzytelność powstała przed powstaniem wspólności lub dotyczy majątku osobistego jednego z małżonków, wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9.

W toku postępowania dowodowego, wbrew twierdzeniom strony pozwanej, powód wykazał, że środki, które wpływały przed zajęciem dokonanym przez komornika sądowego na wspólny rachunek bankowy małżonków, były środkami pieniężnymi powoda z tytułu otrzymywanej emerytury oraz środkami wynikającymi z zaciągniętego przez powoda kredytu konsolidacyjnego i rozliczenia wcześniejszej spłaty poprzednich kredytów. Powód nie musiał wykazywać, że saldo rachunku stanowiło jego majątek odrębny, bowiem pozwana nie mogła zaspokoić swojej wierzytelności, za wyjątkiem dochodów żony powoda, również z majątku wspólnego małżonków. Niewątpliwie natomiast na rachunku bankowym w chwili zajęcia nie znajdowały się żadne zasoby przynależne do majątku osobistego M. M. (1), lub jej dochody (których nie uzyskiwała pozostając na utrzymaniu męża), a tylko do takiego majątku pozwana mogła skutecznie skierować egzekucję komorniczą. Do wywiedzenia powyższych wniosków nie było konieczne przedłożenie przez powoda wyciągu z rachunku bankowego od początku jego istnienia, bowiem z okoliczności sprawy wynikało, że wpływy na konto pochodzące z emerytury powoda były na bieżąco zużywane na potrzeby utrzymania małżonków. Poza tym nie istniały żadne dowody przemawiające za brakiem wiarygodności oświadczenia M. M. (1), że nie posiadała ona własnych dochodów i pozostawała na utrzymaniu męża.

Sąd zważył następnie, że na skutek czynności podjętych przez komornika sądowego w dniu 27 września 2021 r. opisane powyżej środki pieniężne zajęte na rachunku bankowym powoda i jego żony zostały przekazane wierzycielowi do kwoty 5 728,09 zł. Komornik dokonał wypłaty pomimo, że w dniu w dniu 20 września 2021 r. Sąd zabezpieczył powództwo o zwolnienie środków z rachunku bankowego spod egzekucji poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego w sprawie Km 1474/21 Komornik zawiesił postępowanie egzekucyjne jak w postanowieniu Sądu dopiero w dniu 27 września 2021 r.

Wobec powyższego pozwana znalazła się w posiadaniu składników majątkowych powoda, do których nie mogła skutecznie skierować egzekucji przeciwko M. M. (1). Pozwana w zakresie kwoty 5 728,09 zł stała się zatem wzbogacona bez żadnej podstawy prawnej. Implikowało to konieczność zwrotu przez pozwaną na rzecz powoda wskazanej sumy. Zgodnie bowiem z treścią art. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. W literaturze prawniczej podkreśla się, że cytowany artykuł kodeksu określa trzy podstawowe przesłanki roszczenia o zwrot wzbogacenia. Przepisy wymagają, aby doszło do wzbogacenia majątku jednej osoby, uzyskanego kosztem majątku innej osoby, wzbogacenie i zubożenie pozostawały ze sobą w związku, w tym rozumieniu, iż wzbogacenie jest wynikiem zubożenia, a zatem by miały wspólne źródło oraz aby wzbogacenie nastąpiło bez podstawy prawnej. Źródłem bezpodstawnie uzyskanej korzyści majątkowej mogą być zdarzenia rożnego rodzaju, działania wzbogaconego lub zubożonego, nawet wbrew ich woli, za dobrą lub złą wiarą, czynności osób trzecich, a nawet sił przyrody. Jak wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 września 1997 r. gdy określone przesuniecie majątkowe nie jest wynikiem świadczenia czyli zachowania zmierzającego do wykonania oznaczonego zobowiązania, nie może powstać roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia lecz o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia. A contrario gdy miało miejsce świadczenie jednej osoby na rzecz drugiej zastosowanie znajdą przepisy art. 410 i 411 k.c. Przy ocenie czy miało miejsce świadczenie w ramach danego stosunku rozstrzygające znaczenie powinien mieć punkt widzenia wierzyciela, czy może on na podstawie rozpoznawalnych okoliczności uznawać dane działanie za świadczenie. Celem instytucji bezpodstawnego wzbogacenia jest zatem doprowadzenie do wyrównania równowagi majątkowej między zubożonym, a wzbogaconym, zachwianej przez przysporzenie nieuzasadnione z punktu widzenia prawa.

Inaczej natomiast należało ocenić roszczenie w zakresie kwoty 502,44 zł, która pokryła opłatę egzekucyjną i inne koszty egzekucyjne. Były to środki które zostały pobrane z rachunku bankowego powoda i jego żony, ale zatrzymane przez komornika na rzecz kosztów powstałych w toku egzekucji. Nie zostały one przekazane wierzycielowi – pozwanej, ani w żaden sposób jej nie wzbogaciły. Pozwana nie ponosiła także odpowiedzialności wobec powoda w tym zakresie na podstawie przepisów o czynach niedozwolonych tj. z art. 415 k.c. Warunkiem odpowiedzialności na podstawie tego przepisu było bowiem wykazanie, że czyn pozwanej w postaci prowadzenia postępowania egzekucyjnego był bezprawny i zawiniony, na skutek czego powstała w majątku powoda szkoda, która pozostawała w normalnym związku przyczynowym z działaniem pozwanej. Czyn sprawcy pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną musiał być bezprawny i zawiniony. Bezprawność tradycyjnie ujmowana jest jako sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym. Za bezprawne uznaje się zachowania sprzeczne z prawem, a także z zasadami współżycia społecznego albo dobrymi obyczajami. Za szkodę odpowiada osoba, której zawinione zachowanie jest źródłem powstania tej szkody, bez względu na to czy wina była umyślna czy nieumyślna. Między zdarzeniem, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy, a szkodą musi także istnieć związek przyczynowy, polegający na tym, że sprawca szkody odpowiada tylko za normalne następstwa swojego działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy Sąd zważył, że o ile szkoda będąca uszczerbkiem w majątku powoda na skutek konieczności uiszczenia kosztów postępowania egzekucyjnego i związek przyczynowy między prowadzeniem egzekucji, a powstaniem tej szkody wydaje się oczywisty, o tyle jednak w niniejszej sprawie nie można mówić o bezprawnym i zawinionym działaniu pozwanej, która na podstawie tytułu wykonawczego wystąpiła do komornika o wyegzekwowanie długu M. M. (1). Pozwana wszczynając egzekucję legitymowała się bowiem orzeczeniem Sądu stwierdzającym obowiązek zapłaty przez żonę powoda określonej kwoty, które podlegało wykonaniu jako prawomocne. Wykonywanie orzeczenia prawomocnego nie może być uznane za działanie bezprawne, bowiem wierzyciel korzystając z przewidzianej w przepisach możliwości prowadzenia egzekucji sądowej przyznanego mu świadczenia działa w granicach prawa. W niniejszej sprawie nie można także pozwanej przypisać winy w popieraniu wniosku egzekucyjnego, gdyż zdaniem Sądu nie można jej postawić zarzutu umyślnego działania w celu wyrządzenia egzekucją sądową szkody powodowi, ani nieumyślnego takiego zachowania, chociażby w postaci niedbalstwa. Pobranie od powoda środków na pokrycie kosztów postępiania egzekucyjnego wynikało z czynności komornika sądowego podjętych pomimo wydanego przez Sąd postanowienia o zabezpieczeniu roszczenia o zwolnienie przedmiotu spod egzekucji przez zawieszenie postępowania egzekucyjnego. Pozwana nie ponosiła jednak odpowiedzialności za działania komornika, czy popełnione przez niego ewentualne błędy w toku prowadzonej egzekucji. W zakresie odpowiedzialności pozwanej ocenie mogło podlegać złożenie i popieranie wniosku egzekucyjnego, które jeśli odbywało się na podstawie prawomocnego orzeczenia, nie mogło być w ocenie Sądu uznane za czyn niedozwolony w rozumieniu art. 415 k.c. (por. uchwala SN z dnia 07 października 2009 r. III CZP 68/09, OSNC 2010/4/52).

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku, oddalając powództwo co do kwoty 502,44 zł jako bezzasadne.

O odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł na odstawie art. 481 k.c. zasądzając je od dnia przypadającego po upływie 7 dni od doręczenia pozwanej odpisu pozwu o zapłatę, który w kontekście wymagalności roszczenia został przez Sąd uznany jako wezwanie do zapłaty (art. 455 kc.).

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powód wygrał proces w 91 %, ponieważ Sąd zasądził na jego rzecz kwotę 5 728,09 zł, oddalając powództwo w pozostałej części. Koszty procesu poniesione przez obie strony wyniosły łącznie 4 034 zł, przy czym powód poniósł koszty w kwocie 2 217 zł, na którą złożyły się koszty wynagrodzenia reprezentującego powoda pełnomocnika procesowego - zgodnie z § 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015, poz. 1800) w wysokości 1 800 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa na podstawie art. 1 ust. 1 pkt. 2 ustawy o opłacie skarbowej (Dz. U. 2006, nr 225, poz. 1635) w wysokości 17 zł, a także tytułem opłaty od pozwu kwota 400 zł. Powoda zgodnie z przyjętą w wyroku zasadą zwrotu kosztów procesu winny obciążać koszty w wysokości 363,06 zł (4 034 zł x 9 %). Mając jednak na uwadze, że powód w toku procesu wydatkował kwotę o 1 853,94 wyższą powinien otrzymać jej zwrot od pozwanej. Pozwana poniosła bowiem koszty procesu w wysokości 1 817 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika procesowego- zgodnie z § 2 pkt. 5 przywołanego wyżej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwaną powinny obciążać koszty procesu w wysokości 3 670,94 zł (4 034 zł x 91 %), a wydatkowała kwotę o 1 853,94 zł niższą, dlatego powinna zwróci ją na rzecz powoda.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie 3 wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2024 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca: SSO Sylwia Suska-Obidowska

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2024 r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym,

sprawy z powództwa W. M.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) położonej przy ul. (...) w B.

o zapłatę,

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 11 maja 2023 r. sygn. akt XIV C 756/22,

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 900 zł ( dziewięćset) tytułem

zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Sylwia Suska-Obidowska

II Ca 834/23

UZASADNIENIE

Powód W. M. domagał się w pozwie przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) w B. zapłaty kwoty 6.230,53 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 11 maja 2023 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, sygn. akt. XIV C 756/22 upr:

-

w pkt 1 zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.728,09 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 07 września 2022 r. do dnia zapłaty;

-

w pkt 2 oddalił powództwo w pozostałej części;

-

w pkt 3 zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.853,94 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana zaskarżając go w części tj., w zakresie pkt 1 i 3. Sądowi Rejonowemu zarzuciła:

I.  naruszenie przepisów postępowania:

-

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyciągu bankowego znajdującego się w aktach sprawy toczącej przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy XII Wydziałem Cywilnym w sprawie o sygn. akt XII C 41/21 skutkującemu uznaniu, iż na rachunku bankowych zgromadzone były jedynie środku pieniężne powoda, podczas gdy w dniu 16 czerwca 2021 r. powód dokonał wpłaty środków pieniężnych nieznanego pochodzenia na wspólne konto małżonków;

-

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności przesłuchania powoda polegająca na uznaniu, iż twierdzenia powoda są wiarygodne i uzasadnione, a środki wpłacone w dniu 16 czerwca 2021 r. są środkami pochodzącymi ze wcześniejszej spłaty pożyczki przez powoda, podczas gdy powód nie przedłożył żadnych innych dowodów, które potwierdzałyby jego twierdzenia;

II.  naruszenie przepisów prawa materialnego:

-

art. 405 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, iż pozwana jest bezpodstawnie wzbogacona w związku z wyegzekwowaniem

należności ze wspólnego rachunku bankowego małżonków, gdyż środki tam zgromadzone stanowiły majątek osobisty powoda, podczas gdy nie zachodziły przesłanki do jego zastosowania, zuwagi na fakt, iż na wspólny rachunek bankowy małżonków w dniu 16 czerwca 2021 r. została dokonana wpłata środków nieznanego pochodzenia;

-

art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące uznanie, iż powód udowodnił roszczenie poprzez wykazanie, iż środki zgromadzone na rachunku bankowym są środkami własnymi powoda, podczas gdy powód nie przedłożył żadnych dokumentów, z których wynikałoby, iż środki wpłacone w dniu 16 czerwca 2021 r. są środkami własnymi powoda.

Mając powyższe zarzuty na uwadze apelująca wniosła o:

-

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

-

zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanym;

- zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanym.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co nastąpiło:

Apelacja pozwanego jest nieuzasadniona i podlegała oddaleniu. Podniesione w apelacji zarzuty okazały się bezzasadne i nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia w postulowanym zakresie.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy oraz trafnie zastosował przepisy prawa materialnego, które poddał należytej wykładni. Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd Rejonowy i czyni je własnymi.

Sąd II instancji wyjaśnia, iż analizując motywy rozstrzygnięcia ujawnione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez pryzmat wniesionego przez pozwanego środka odwoławczego, nie dostrzega podstaw do uznania, że Sąd Rejonowy wykroczył poza granicę swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, a więc naruszył przepis art. 233 § 1 k.p.c. i dokonał ich oceny w sposób dowolny. Naruszenia przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów nie sposób uznać w sytuacji, gdy wadliwością przeprowadzonej przez sąd analizy zebranych dowodów jest okoliczność, że sąd wywiódł z tej analizy wnioski odmienne niż oczekiwała tego

strona skarżąca. Postawienie powyższego zarzutu nie może polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów stanu faktycznego. Samo przekonanie strony o tym, że poszczególne dowody w sprawie powinny zostać inaczej ocenione, od oceny przyjętej przez sąd, nie jest wystarczające do skutecznego postawienia powyższego zarzutu. Jak wielokrotnie podnoszono w orzecznictwie, wymagane jest w takim wypadku wykazanie za pomocą argumentów jurydycznych, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23.01.2013 r., VI ACa 1036/12, wyrok Sądu Apelacyjny w Łodzi z dnia 25.09.2013 r., I ACa 442/13;.

Jak wynika z uzasadnienia apelacji pozwany nie podważył skutecznie logiczności w rozumowaniu Sądu I instancji, a jedynie przedstawił inną - własną ocenę zebranych w sprawie dowodów, do czego nie był uprawniony. Tymczasem Sąd Rejonowy zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenił dowody zarówno w postaci dokumentów jak i dowody osobowe oraz na ich podstawie wyciągnął trafne wnioski. Nie można wobec tego uznać za uzasadniony zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c.

Sąd II instancji zwraca uwagę, że zarzuty zarówno naruszenia prawa procesowego jak i prawa materialnego dotyczą błędnej oceny przez Sąd Rejonowy, że środki wpłacone na wspólny rachunek bankowy powoda i jego żony w dniu 16 czerwca 2021 r. są środkami pochodzącymi ze wcześniejszej spłaty pożyczki przez powoda, a jednocześnie, że powód nie wykazał, iż środki te są jego majątkiem osobistym.

Wbrew temu co twierdzi apelujący ustalenia faktyczne w sprawie, wynikają z przeprowadzonego postępowania, w tym dowodu z zeznań świadka M. M. (2) oraz samego powoda, a także z przeprowadzonego dowodu z akt sprawy II C 41/21. Nie sposób uznać za uzasadnione kwestionowanie przez apelującego wiarygodności zeznań powoda. Należy pamiętać, że warunkiem przesłuchania strony jest jej uprzednie poddanie się odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Nie ma zatem formalnych podstaw, by tylko z tego powodu, że sprawa dotyczy bezpośrednio przesłuchiwanego, uznawać zeznania strony za niewiarygodne. Tym samym dowód ten jest pełnoprawnym środkiem dowodowym mogącym stanowić źródło wiarygodnych ustaleń faktycznych, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

W ocenie Sądu Okręgowego środki, które wpływały przed zajęciem dokonanym przez komornika sądowego na wspólny rachunek bankowy małżonków, również te w dniu 16 czerwca 2021 r. w kwocie 5.815,04 zł, stanowiły środki własne powoda (zestawienie operacji - k. 68). Słusznie zauważył Sąd I instancji, że powód nie musiał wykazywać, iż saldo rachunku stanowiło jego majątek odrębny, bowiem pozwana nie mogła zaspokoić swojej wierzytelności, za wyjątkiem dochodów żony powoda, również z majątku wspólnego małżonków. Co istotne bowiem, na rachunku

bankowym w chwili zajęcia nie znajdowały się żadne zasoby przynależne do majątku osobistego M. M. (1) lub jej dochody (których nie uzyskiwała pozostając na utrzymaniu męża), a tylko do takiego majątku pozwana mogła skutecznie skierować egzekucję komorniczą. W sprawie zostało bezspornie wykazane, iż żona powoda, a dłużniczka osobista pozwanego M. M. (1), nie osiągała żadnych dochodów ani przed, ani w okresie zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego małżonków. Żona powoda pozostawała na jego utrzymaniu oraz nie posiadała żadnych wierzytelności. M. M. (1) nie posiadała własnego dochodu, nigdy nie pracowała, nie otrzymywała emerytury, ani innych świadczeń. Powyższe prowadzi do wniosku, że środki, które wpłynęły na rachunek bankowy małżonków w dniu 16 czerwca 2021 r. stanowiły środki własne powoda.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego jako nieuzasadnioną na podstawie art. 385 k.p.c. (punkt I).

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł w pkt II na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. obciążając kosztami stronę pozwaną, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym w wysokości 900 zł (ustalone na § 2 pkt 4 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).