Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Marcin Winczewski
Protokolant:	sekr. sądowy Artur Kluskiewicz

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2016 r. w Bydgoszczy

sprawy G. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o odszkodowanie z tytułu wypadku

na skutek odwołania G. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 17 października 2014 r. nr (...)-1/07- (...)

oddala odwołanie.

SSR Marcin Winczewski

Sygn. akt VII U 1297/14

UZASADNIENIE

Decyzją nr (...) z dnia 17 października 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., na podstawie art. 12 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych odmówił G. R. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu zwiększenia uszczerbku na zdrowiu albowiem uszczerbek ten nie uległ zwiększeniu o co najmniej 10%.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł G. R., domagając się przyznania prawa do zwiększenia jednorazowego odszkodowania. W uzasadnieniu wskazał, że stan jego zdrowia po wypadku z dnia 8 lutego 2011 r. uległ pogorszeniu. Jest po dwóch operacjach kręgosłupa szyjnego, przyjmuje tabletki przeciwbólowe i uspokajające. Odwiedza psychiatrę, gdyż nie jest w stanie poradzić sobie z nawracającymi lękami. Jest elektromonterem, pracuje w (...), ale po wypadku nie może w pełni wykonywać swej pracy. W 2014 r. przez 3 miesiące był na zwolnieniu lekarskim, gdyż ból nie pozwalał mu pracować. Żaden lekarz nie zgadza się przy tym, aby pracował na wysokościach, co w jego zawodzie jest niezbędne.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił, co następuje:

G. R. był zatrudniony na stanowisku starszego elektromontera sieciowego w (...) Sp. z o.o. w P., wykonując pracę na Posterunku Energetycznym S.. W dniu 8 lutego 2011 r., około godziny 11.00, kierując pojazdem pracodawcy został poszkodowany w wypadku samochodowym, doznając m.in. ogólnych potłuczeń i urazu głowy. Zarówno pracodawca, jak i ZUS, uznali zdarzenie za wypadek przy pracy.

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy – k. 3-5 akt ZUS; zaświadczenie o zdarzeniu drogowym z dnia 8 lutego 2014 r. – k. 12 akt ZUS)

Orzeczeniem z dnia 24 października 2012 r. lekarz rzecznik ZUS stwierdził u ubezpieczonego 10% stały uszczerbek na zdrowiu, spowodowany skutkami wypadku z dnia 8 lutego 2011 r., na który składało się 5% w związku z zaburzeniami adaptacyjnymi, w których nie doszło do trwałych uszkodzeń (...), pod postacią utrwalonej nerwicy związanej z urazem czaszkowo-mózgowym, tj. pkt 10a rozporządzenia i 5% w związku z szyjnym zespołem korzonkowym, tj. pkt 94a rozporządzenia. Lekarz stwierdził wówczas przebyty uraz skrętny kręgosłupa szyjnego z objawami rwy szyjno-barkowej lewostronnej oraz przebyty uraz głowy z zaburzeniami adaptacyjnymi. Ubezpieczony nie wniósł sprzeciwu od tegoż orzeczenia, a decyzją z dnia 8 listopada 2012 r. ZUS przyznał mu prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu w wyniku rzeczonego wypadku w kwocie 6.800,00 zł, za 10% uszczerbek na zdrowiu.

Pismem z dnia 5 kwietnia 2013 r. G. R. domagał się wydania decyzji w związku z pogorszeniem się stanu jego zdrowia. Orzeczeniem z dnia 24 kwietnia 2013 r. lekarz orzecznik stwierdził brak pogorszenia się jego stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy, a decyzją z dnia 9 maja 2013 r. ZUS odmówił prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu zwiększenia uszczerbku na zdrowiu.

Pismem z dnia 29 sierpnia 2013 r. G. R. domagał się wydania decyzji w związku z pogorszeniem się stanu jego zdrowia. Orzeczeniem z dnia 20 września 2013 r. lekarz orzecznik stwierdził pogorszenie się jego stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy w zakresie urazu kręgosłupa o kolejne 5%. Ubezpieczony wniósł od niego sprzeciw, a komisja lekarska orzeczeniem z dnia 16 października 2013 r. podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika o zwiększeniu się jego uszczerbku na zdrowiu o kolejne 5%, łącznie do 15%. Decyzją z dnia 18 października 2013 r. ZUS odmówił prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu zwiększenia uszczerbku na zdrowiu.

Pismem z dnia 12 sierpnia 2014 r. G. R. domagał się wydania decyzji w związku z pogorszeniem się stanu jego zdrowia. Orzeczeniem z dnia 16 września 2014 r. lekarz orzecznik stwierdził łącznie 15% uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy. Ubezpieczony wniósł od niego sprzeciw, a komisja lekarska orzeczeniem z dnia 10 października 2013 r. podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika o łącznie 15% uszczerbku na zdrowiu. Decyzją z dnia 17 października 2014 r. ZUS odmówił prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu zwiększenia uszczerbku na zdrowiu.

(okoliczności bezsporne, ponadto dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 24 października 2012 r. – k. 24 akt ZUS; decyzja ZUS z dnia 8 listopada 2012 r. – k. 25 akt ZUS; pismo z dnia 5 kwietnia 2013 r. – k. 28 akt ZUS; orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 24 kwietnia 2013 r. – k. 32 akt ZUS; decyzja ZUS z dnia 9 maja 2013 r. – k. 33 akt ZUS; pismo z dnia 29 sierpnia 2013 r. – k. 34 akt ZUS; orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 20 września 2013 r. – k. 37 akt ZUS; orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 16 października 2013 r. – k. 50 akt ZUS; decyzja ZUS z dnia 18 października 2013 r. – k. 51 akt ZUS; pismo z dnia 12 sierpnia 2014 r. – k. 34 akt ZUS; orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 16 września 2014 r. – k. 58 akt ZUS; orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 10 października 2014 r. – k. 59 akt ZUS; decyzja ZUS z dnia 17 października 2014 r. – k. 60 akt ZUS)

W wyniku wypadku przy pracy z dnia 8 lutego 2011 r. u ubezpieczonego stwierdzono uraz głowy i kręgosłupa szyjnego.

Pod względem psychicznym stan zdrowia ubezpieczonego nie uległ pogorszeniu od daty decyzji ZUS z dnia 8 listopada 2012 r., a stwierdzony wówczas uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5% utrzymuje się na tym samym poziomie. Nie doznał on w następstwie wypadku organicznego uszkodzenia (...), mogącego skutkować organicznymi zmianami otępiennymi intelektu lub osobowości. Nie był poddawany obserwacji stanu psychicznego, ani hospitalizacji psychiatrycznej. Jego stan psychiczny nie wykazuje cech dezintegracji osobowości i dezadaptacji społecznej. Świadomość jasna, zorientowany auto i allopsychicznie, w nastroju sytuacyjnie obniżonym, afekt dostosowany, psychoruchowo w normie, bez cech psychozy, intelekt w badaniu orientacyjnym (metodami niewystandaryzowanymi) w granicach normy, uwaga skupiana poprawnie, pamięć słowno-logiczna nie zakłócona, życie popędowe nie zaburzone.

Pod względem neurologicznym stan zdrowia ubezpieczonego uległ natomiast pogorszeniu od daty decyzji ZUS z dnia 8 listopada 2012 r., a stwierdzony wówczas uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5% uległ powiększeniu o kolejne 5% uszczerbku na zdrowiu. U G. R. występują objawy podrażnieniowe i ubytkowe o typie czuciowym. Nie stwierdzono natomiast cech niedowładów kończyn. W dniach 24-31 października 2012 r. przebywał w Szpitalu (...) w B., gdzie stwierdzono dyskopatię szyjną C5-C6 i przeprowadzono odbarczenie kanału kręgowego odcinka szyjnego. Ponownie ubezpieczony przebywał w tym Szpitalu w dniach 16-23 lipca 2013 r. Stwierdzono wówczas zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego oraz stenozę kanału kręgowego w odcinku szyjnym. Przeprowadzono laminektomię odbarczającą C5-C6. Mowa niezaburzona; źrenice okrągłe, równe; (...) 15/15 punktów; nie prezentuje zaburzeń zachowania; polecenia wykonuje adekwatnie; chód prawidłowy, symetryczny; objawy oponowe ujemne; w objawach rozciągowych obecny objaw B. po stronie lewej, bez niedowładów; siła mięśniowa symetryczna w obrębie kończyn górnych (dla mięśni z grup zginaczy stawu łokciowego, zginaczy i nadgarstka lewego); osłabienie czucia w zakresie dermatomów C5-C6-C7 po stronie lewej; odruchy i napięcie mięśniowe kończyn górnych i dolnych prawidłowe; próba R. ujemna, zborność dobra; ruchy mimowolne nie występują; brak oczopląsu; nerwy czaszkowe bez zmian. W badaniu kręgosłupa objaw szczytowy ujemny; brak wyprostu kręgosłupa w odcinku szyjnym; brak zgięć bocznych szyi, rotacja szyi ograniczona obustronnie o około 40 stopni; pogłębiona kifoza piersiowa; spłycona lordoza lędźwiowa; ograniczenie zgięcia bocznego kręgosłupa lędźwiowego o około 20 stopni. Wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych w odcinku szyjnym i lędźwiowym; nawykowa protrakcja głowy i szyi; wadliwy stereotyp pochylania głowy do przodu i ku dołowi. W badaniu (...) kręgosłupa szyjnego: zmiany zwyrodnieniowe krążków międzykręgowych C4-C5-C6 z obniżeniem sygnału i wysokości; na poziomie C2-C3-C4 podwięzadłowe uwypuklenie krążka międzykręgowego o 2 milimetry; osteofity na krawędziach trzonów wpuklają się do kanału kręgowego; częściowo zniesiona rezerwa płynowa rdzenia; na poziomie C4-C5-C6 podwięzadłowe uwypuklenie krążków międzykręgowych na 3 milimetry; pogrubiałe więzadła żółte; osteofity na krawędziach trzonów wpuklają się do kanału kręgowego; zniesiona rezerwa płynowa rdzenia; na poziomie C7- (...) na krawędziach trzonów wpuklają się do prawego zachyłka. Pozostałe poziomy bez cech stenozy kanału kręgowego. Rdzeń kręgowy bez zmian ogniskowych. Zmiany zwyrodnieniowe nie mają przy tym związku z wypadkiem przy pracy.

W związku z wypadkiem, stwierdzony początkowo u ubezpieczonego 10% stały uszczerbek na zdrowiu, uległ powiększeniu i wynosi obecnie 15%.

(dowód: dokumentacja medyczna – k. 25, 52-60 oraz akta ZUS; opinia biegłego sądowego psychiatry R. B. z dnia 15 stycznia 2015 r. wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 17-18; opinia biegłego sądowego neurologa B. R. z dnia 1 kwietnia 2015 r. wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 22-24 oraz opinia zespołu biegłych sądowych z dnia 22 października 2015 r. wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 50-51)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i aktach ZUS, których prawdziwości i wiarygodności strony nie kwestionowały w toku procesu. Podstawę ustalenia stanu faktycznego sprawy stanowiły także przeprowadzone opinie biegłych sądowych specjalistów.

Należy zaznaczyć, iż jak słusznie podkreśla się w najnowszym orzecznictwie, sąd ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu, a odrębny charakter postępowania nie wyłącza zasady kontradyktoryjności w tych sprawach, w tym ciężaru dowodzenia swych twierdzeń przez ubezpieczonego i pozwany organ (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2008 r., I UK 193/07, Lex nr 447681; z dnia 8 lipca 2008 r., II UK 344/07, Lex nr 497701; z dnia 11 lutego 2011 r., II UK 269/10, Lex nr 794791 i z dnia 9 sierpnia 2011 r., I UK 52/11, Lex nr 1084706).

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (j.t.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 ze zm.; powoływana dalej jako „ustawa wypadkowa”), za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych. W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy, z tytułu wypadku przy pracy przysługuje „jednorazowe odszkodowanie” – dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie (art. 11 ust. 1 ustawy wypadkowej). Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy (ust. 2). Natomiast za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie (ust. 3). Jeżeli wskutek pogorszenia się stanu zdrowia stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu będący następstwem wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, który był podstawą przyznania jednorazowego odszkodowania, ulegnie zwiększeniu co najmniej o 10 punktów procentowych, jednorazowe odszkodowanie zwiększa się o 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent uszczerbku na zdrowiu przewyższający procent, według którego ustalone było to odszkodowanie (art. 12 ust. 2).

Wymaga podkreślenia, że w rozpoznawanej sprawie strony nie prowadziły sporu, co do faktu, że ubezpieczony uległ wypadkowi przy pracy w rozumieniu powyższych przepisów, a także iż początkowo występował u niego 10% uszczerbek na zdrowiu, za który to wypłacono mu już w 2012 r. jednorazowe odszkodowanie. Rozstrzygnięcia wymagało natomiast ustalenie, czy w związku z rzeczonym wypadkiem przy pracy, zwiększeniu o co najmniej 10% uległ tenże wcześniej ustalony uszczerbek – w tym celu dopuszczono dowody z opinii zarówno neurologa, psychiatry, jak i następnie, w związku z zarzutami ubezpieczonego – także dowód z opinii zespołu biegłych sądowych w składzie internista, neurochirurg, psychiatra i psycholog.

Dowód z opinii biegłych, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie Sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c., na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, Lex nr 77046). Biorąc pod uwagę przedstawione kryteria należy stwierdzić, że przeprowadzone dowody z opinii biegłych sądowych są w pełni przydatne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Biegli wydali swe opinie po gruntownej analizie akt sprawy, uwzględniając całą dostępną dokumentację lekarską i wywiad z ubezpieczonym, a przede wszystkim dokonali badania przedmiotowego. Wnioski opinii omówiono szeroko, sformułowane zostały one w sposób jasny i precyzyjny, a końcowe stanowiska zostały szczegółowo, przekonująco i logicznie uzasadnione. Przedstawione konkluzje są kategoryczne, a ich uzasadnienie przedstawione zostało w sposób przystępny i zrozumiały. Biegli są doświadczonymi specjalistami z dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego (neurologia, psychiatria), a poziom wiedzy i sposób umotywowania orzeczeń powoduje, iż Sąd uznaje przeprowadzone w sprawie opinie za w pełni trafne.

Wskazać należy, iż ubezpieczony kwestionował zasadności i trafności oceny biegłych, powołując się na własna ocenę stanu swego zdrowia i operacje, które przeszedł (k. 72-73). W kontekście tych zarzutów należy stwierdzić, iż zastrzeżenia nie dotyczyły konieczności wyjaśnienia kwestii medycznych, co do których biegli nie zajęliby przekonującego stanowiska (por. wyrok SN z dnia 8 maja 2008 r., I UK 356/07, OSNP 2009/17-18/238). Należy także podnieść, iż stosownie do art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Tak w piśmiennictwie jak i w judykaturze wskazuje się, że nie ma dowolności w powoływaniu kolejnych biegłych, a u podstaw takiej decyzji leżeć powinny racjonalne argumenty takie np. jak niejasność, niezupełność czy sprzeczności występujące w opiniach (por. np. T. Ereciński [w:] Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego, tom I, Warszawa 2002, str. 567-568; czy wyroki SN z dnia 24 czerwca 2008 r., I UK 373/07, Lex nr 496398; z dnia 1 września 2009 r., I PK 83/09, Lex nr 550988; z dnia 16 września 2009 r., I UK 102/09, Lex nr 537027). Należy przyjąć, że wykazywanie okoliczności uzasadniających powołanie opinii uzupełniającej, czy kolejnego biegłego pozostaje w gestii strony. To właśnie strona winna wykazać się niezbędną aktywnością i wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w opiniach biegłych, które dyskwalifikują istniejące opinie, ewentualnie uzasadniają powołanie opinii dodatkowych. Takich okoliczności ubezpieczony w toku postępowania nie przedstawił, poprzestając na negowaniu opinii biegłych, z powołaniem się na własną, odmienną interpretację stanu zdrowia, co jednakże uznać należy za niewystarczające dla ich skutecznego podważenia. Należy bowiem zauważyć, że fakt, iż wnioskodawca w sposób odmienny ocenia fakty medyczne w sprawie nie stanowi konkretnego zarzutu do opinii biegłych, a jedynie polemikę, która jednakże nie może uznać za uzasadnioną już z tej przyczyny, iż to właśnie biegli sądowi posiadają odpowiednią wiedzę, doświadczenie do właściwego rozstrzygnięcia zagadnień medycznych, a przede wszystkim są oni osobami bezstronnymi, niezwiązanymi z którąkolwiek ze stron. Zarzuty ubezpieczonego wskazują jednoznacznie, iż nie rozumie on instytucji dowodu z opinii biegłego sądowego. Fakt, że jego zdaniem występuje większy uszczerbek na zdrowiu, stanowi wyłącznie stanowisko strony, takie samo jak umotywowane stanowisko organu, poparte opiniami komisji lekarskiej. Dopiero biegli lekarze sądowi w sposób obiektywny i właściwy są w stanie ocenić oba te stanowiska w kwestiach medycznych. Kwestionowanie więc opinii z uzasadnieniem, że strona ma inne zdanie w tym aspekcie jest nieporozumieniem, albowiem jest to w zasadzie zarzut sprowadzający się do stwierdzenia, że ubezpieczony nie zgadza się z opinią, gdyż ma inne stanowisko w sprawie. Nie jest to jednak zarzut dotyczący kwestii medycznych (a tylko takie miałyby jakiekolwiek znaczenie), a de facto podtrzymanie dotychczasowego stanowiska. Wbrew przy tym argumentom skarżącego biegli wzięli pod uwagę stanowiska obu stron, w pełni badając dokumentację medyczną i dopiero to doprowadziło ich do przedstawionych wniosków. Nie może spotkać się z akceptacją Sądu notoryczne i w żaden sposób nieuzasadnione kwestionowanie opinii biegłych sądowych wyłącznie z tej przyczyny, że jest ono odmienne od stanowiska strony, prowadzi to bowiem wyłącznie do nieuzasadnionego mnożenia kosztów sądowych.

Należy dodać, iż wskazane w art. 12 ust. 2 ustawy wypadkowej pogorszenie stanu zdrowia skutkujące zwiększeniem stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, aby uprawniało do zwiększenia jednorazowego odszkodowania, musi być następstwem wypadku przy pracy lub choroby zawodowej – innymi słowy – zdarzenia, w następstwie którego pierwotnie powstało prawo do jednorazowego odszkodowania (tak S. Samol, [w:] D. E. Lach, S. Samol, K. Ślebzak, Ustawa o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy, s. 134). W niniejszej sprawie, co istotne i na co trafnie zwrócili uwagę biegli sądowi w opinii z dnia 22 października 2015 r. (k. 51), już z badania MR kręgosłupa szyjnego z dnia 22 czerwca 2011 r. wynika jednoznacznie obecność zmian zwyrodnieniowych wielopoziomowych właśnie w odcinku szyjnym kręgosłupa, które w ogóle nie mają związku z wypadkiem przy pracy. Okoliczności te więc nie mogą stanowić podstawy do zwiększenia odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, skoro wynikają nie z tegoż wypadku, a naturalnych procesów chorobowych organizmu odwołującego. Należy także podkreślić dużą niekonsekwencję G. R., który szeroko wskazując i opisując swe subiektywne odczucia chorobowe był – jak wynika z jego przesłuchania (k. 41-42) – u lekarza neurologa ponad rok przed datą przesłuchania (gdyż podróż do B. to „duże utrudnienie”), a na ostatnią wizytę u psychiatry nie stawił się z uwagi na obowiązki zawodowe. Złożona dokumentacja medyczna wskazuje natomiast rzadkie wizyty wnioskodawcy u tych specjalistów, które pojawiły się natomiast po rzeczonym przesłuchaniu w maju 2015 r. (k. 52-60). Potwierdza to w ocenie Sądu zdanie biegłych, iż zarzuty ubezpieczonego stanowią wyłącznie w przeważającej mierze jego subiektywne odczucia. Nie można zapominać, iż stwierdzony u niego uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy oceniono obecnie na 15% (uległ zwiększeniu o 5%), a więc nie jest on taki mały, jak sugeruje G. R..

Na marginesie dotychczasowych rozważań, Sąd wskazuje, że jak to zostało wyjaśnione w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r., (II CR 817/73; Lex nr 7404), do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. Jeżeli więc Sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, to nie ma potrzeby żądania ponowienia lub uzupełnienia tego dowodu (por. wyroki SN z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPiUS 2000/23/869; z dnia 6 marca 1997 r., II UKN 23/97, OSNAPiUS 1997/23/476; z dnia 21 maja 1997 r., II UKN 131/97, OSNAPiUS 1998/3/100; z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPiUS 1998/13/408). Specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, że jeżeli taki dowód już został przez sąd dopuszczony, to stosownie do treści art. 286 k.p.c. opinii kolejnego biegłego można żądać jedynie "w razie potrzeby". Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii. W innym wypadku bowiem sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne (tak SA w Katowicach w wyroku z dnia 23 kwietnia 2014 r., I ACa 71/14, Lex nr 1466798; por. także: wyroki SN z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 639/99, Lex nr 53135.; z dnia 17 grudnia 1999 r., II UKN 273/99, OSNP 2001/8/284 i z dnia 18 października 2001 r., IV CKN 478/00, Lex nr 52795). W niniejszej sprawie ubezpieczony był początkowo badany przez biegłych psychiatrę i neurologa, a następnie dopuszczono jeszcze dowód z opinii zespołu biegłych. Wszystkie opinie były jednoznaczne i spójne, nie ma więc zdaniem Sądu podstaw, aby powoływać w sprawie trzeci zestaw biegłych z uwagi na niezadowolenie odwołującego.

Na koniec jeszcze raz należy podkreślić, iż G. R. w 2012 r. otrzymał już jednorazowe odszkodowanie w związku z wypadkiem przy pracy, a obecnie domaga się zwiększenia przyznanego świadczenia, w związku z pogorszeniem stanu zdrowia. Skoro więc z w pełni wiarygodnych opinii biegłych sądowych wynika, że ubezpieczony nie doznał większego uszczerbku na zdrowiu, niż orzekła o nim komisja lekarska ZUS, czyli 15%, to zwiększone odszkodowanie mu nie przysługuje, gdyż w świetle art. 12 ust. 2 ustawy wypadkowej takie przyznaje się dopiero w sytuacji, gdy u konkretnego ubezpieczonego stwierdzi się powiększenie uszczerbku na zdrowiu o co najmniej dalsze 10%. Taka sytuacja nie zachodzi w sprawie albowiem od prawomocnej decyzji z dnia 8 listopada 2012 r. uszczerbek ten w przypadku G. R. zwiększył się jedynie o 5%. Brak więc podstaw do zastosowania art. 12 ust. 2 ustawy wypadkowej i przyznania prawa do zwiększonego odszkodowania.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.