Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Katarzyna Błażejowska
Ławnicy:	Jan Sobociński, Krzysztof Witkowski
Protokolant:	st. sekr. sąd. Wiktoria Niesiobędzka - Pawlak

po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2019 r. w Bydgoszczy na rozprawie

sprawy z powództwa K. F.

przeciwko Krajowy Ośrodek (...) Oddział w B.

o przywrócenie do pracy

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

3.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

SSR Katarzyna Błażejowska

Jan Sobociński Krzysztof Witkowski

Sygn. akt VII P 39/19

UZASADNIENIE

Powód K. F. pozwem przeciwko Krajowemu Ośrodkowi Wsparcia Rolnictwa Oddział Terenowy w B. wniósł o przywrócenie do pracy bez orzekania o odszkodowaniu za okres po wygaśnięciu umowy o pracę. W uzasadnieniu powód wskazał, iż zatrudniony był u poprzednika prawnego pozwanego tj. Agencji Nieruchomości Rolnemu oraz podległej jednostce Gospodarstwa Zasobu Skarbu Państwa w Administrowaniu Oddziału Terenowego w B. na stanowisku specjalisty w Sekcji Gospodarowania Zasobem. Powód wskazał, iż z nieznanych mu kryteriów umowa o pracę z Agencją Nieruchomości Rolnych, zawarta na czas nieokreślony, została rozwiązana na skutek wygaśnięcia. Jednocześnie powód wskazał, iż pracę w okresie zatrudnienia wykonywał sumiennie i starannie, zaś kierownictwo nie miało żadnych zastrzeżeń do jego pracy. Ponadto powód w trakcie zatrudnienia doszkalał się oraz nabywał niezbędnych kwalifikacji potrzebnych na zajmowanym przez niego stanowisku.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Pozwany nadto podniósł, iż pozew powoda jest spóźniony, bezpodstawny i jako taki winien być oddalony. W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż powód nie może skutecznie domagać się w niniejszej sprawie orzeczenia zgodnego z prawem, bowiem przekroczył on 21-dniowy termin wynikający z art. 264 kp na złożenie powództwa o przywrócenie do pracy, bowiem stosunek pracy powoda wygasł z dniem 31 sierpnia 2017 r., zaś termin do wniesienia powództwa upływał w dniu 21 września 2017 r. Ponadto pozwany wskazał, iż powództwo jest bezzasadne z uwagi na fakt, iż wygaśnięcie stosunku pracy powoda z Agencją Nieruchomości Rolnych nastąpiło z mocy prawa. Zgodnie z art. 45 Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Ośrodku Wsparcia Rolnictwa z dniem 31 sierpnia 2017 r. znosi się Agencję Rynku Rolnego i Agencję Nieruchomości Rolnych, a z dniem 1 września 2017 r. tworzy się Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa. Pozwany wskazał, iż pod był pracownikiem Agencji Nieruchomości Rolnych. Celem dokonania restrukturyzacji i optymalizacji oraz koncentracji zadań związanych ze wsparciem rolnictwa, ustawodawca postanowił ograniczyć liczbę agencji rolnych z trzech do dwóch. Do dnia 31 sierpnia 2017 r. funkcjonowały: ANR, Agencja Rynku Rolnego (ARR) oraz Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnej (ARiMR), z czego została tylko jedna agencja płatnicza (ARiMR), a przy tym została utworzona jednostka odpowiedzialna za zadania w zakresie programowania polskiej wsi i gospodarowania nieruchomościami rolnymi pozostającymi w zasobie Skarbu Państwa – KOWR. Na podstawie art. 51 ust 3 przepisów wprowadzających ustawę o KOWR wybranym pracownikom ANR i ARR zaproponowano na piśmie, zatrudnienie w KOWR, określając warunki pracy i płacy. Stosownie zaś do art. 7 ustawy dotychczasowy stosunek pracy pracowników ANR i ARR wygasł w dniu 31 sierpnia 2017 r. w przypadkach: złożenia oświadczenia o odmowie przyjęcia warunków zatrudnienia zaproponowanych na podstawie ust 3 lub 4; niezłożenia w terminie oświadczenia, o którym mowa w ust 5; jeżeli w terminie do dnia 31 sierpnia 2017 r. nie zostało im zaproponowane zatrudnienie na podstawie ust 3 albo 4. Zdaniem pozwanego nie sposób stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie doszło do wygaśnięcia stosunku pracy z naruszeniem jakichkolwiek przepisów prawa.

Jednomiesięczne wynagrodzenie powoda liczone jako ekwiwalent za urlop wynosiło 6 217,55 zł (k. 43).

Sąd ustalił, co następuje:

Powód K. F. był zatrudniony od dnia 15 sierpnia 2011 r. w Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy w B. (poprzednik prawny: Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa Oddział Terenowy w B.; dalej: ANR), początkowo na podstawie umowy o pracę na okres próbny, a następnie od dnia 16 listopada 2011 r. na czas nieokreślny na stanowisku specjalisty w sekcji gospodarowania zasobem.

Dowód: umowa o pracę na okres próbny z dnia 12 sierpnia 2011 r. – k. 2B akt osobowych, umowa o pracę na czas nieokreślony z dnia 14 listopada 2011 r. – k. 14B akt osobowych, przesłuchanie powoda – k. 54v

Na mocy ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Ośrodku Wsparcia Rolnictwa (Dz. U. 2017 r., poz. 624) z dniem 31 sierpnia 2017 r. zniesiono Agencję Rynku Rolnego i Agencję Nieruchomości Rolnych. Zaś z dniem 1 września 2017 r. tworzy się Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa. Dotychczasowy stosunek pracy pracowników ANR i pracowników ARR wygasa w dniu 31 sierpnia 2017 r., jeżeli w terminie do dnia 31 maja 2017 r. nie zostanie im zaproponowane zatrudnienie. Powód przedmiotowej propozycji nie otrzymał. Zamiast tego został wytypowany, jako pracownik, którego stosunek pracy wygaśnie w dniu 31 sierpnia 2017 r.

W dniu 1 września 2017 r. powód otrzymał świadectwo pracy, z którego wynikało, iż stosunek pracy ustał w wyniku wygaśnięcia na podstawie art. 51 ust. 7 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Ośrodku Wsparcia Rolnictwa. Powód powyższego nie zakwestionował zarówno, co do sposobu jak i co do kryteriów wytypowania jego osoby.

Dowód: pismo z dnia 10 sierpnia 2017 r. – k. 4C akt osobowych, świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 2017 r. – k. 3C akt osobowych

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy oraz aktach osobowych powoda, których autentyczność oraz wiarygodność nie była kwestionowana przez strony w niniejszym postępowaniu. Nadto Sąd przeprowadził dowód z przesłuchania stron, ograniczony na zasadzie art. 304 k.p.c., do przesłuchania powoda, którego zeznania były, w ocenie Sądu, wiarygodne, konkretne, logiczne, spójne i odpowiadały pozostałemu materiałowi dowodowemu.

Oceniając zebrany materiał dowodowy Sąd kierował się zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego.

W niniejszej sprawie istotnym był fakt, iż z dniem 31 maja 2017 r. powodowi nie zaproponowano dalszego zatrudnienia tj. od dnia 1 września 2017 r. Z tym też dniem w miejsce zniesionej Agencji Nieruchomości Rolnych powołany został Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa na mocy ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Ośrodku Wsparcia Rolnictwa (Dz. U. 2017 r., poz. 624).

Nie ulega wątpliwości, że sięganie przez ustawodawcę do szczególnych przepisów regulujących przekształcenia w różnych dziedzinach sektora publicznego, przede wszystkim ma na celu umożliwienie sprawnego działania tym jednostkom publicznym, które posiadają określone kompetencje i zadania. Osoby zarządzające tymi jednostkami lub upoważnione przepisami prawa uzyskują określony termin, w tym przypadku 3 miesięczny, na podjęcie decyzji o wytypowaniu osób, które pozostają w strukturze zatrudnienia w nowopowstałej jednostce, i tych, którym umowy wygasną - nie zostaną z nimi nawiązane nowe stosunku pracy.

Stosunek pracy powoda wygasł, więc na podstawie art. 63 k.p., z którego wynika, iż umowa o pracę wygasa w przypadkach określonych w kodeksie oraz w przepisach szczególnych. Takim przepisem szczególnym w przedmiotowej sprawie jest art. 51 ust 7 Przepisów wprowadzających ustawę o Krajowym Ośrodku Wsparcia Rolnictwa (Dz. U. z 2017 r., poz. 624). Przepis ten rozstrzyga, iż dotychczasowy stosunek pracy pracowników Agencji Nieruchomości Rolnej i pracowników Agencji Rynku Rolnego wygasa w dniu 31 sierpnia 2017 r., jeżeli w terminie do dnia 31 maja 2017 r. nie zostanie im zaproponowane zatrudnienie na podstawie ust. 3 albo 4. Przepis ust. 3 art. 51 ustawy przewiduje, iż pełnomocnik powołany w trybie art. 49 ustawy w terminie do dnia 31 maja 2017 r. proponuje na piśmie zatrudnienie w KOWR, określając warunki pracy i płacy pracownikom Agencji Rynku Rolnego innym, niż określeni w ust. 2 oraz pracownikom Agencji Nieruchomości Rolnej, stosując zasady wynagradzania, o których mowa w art. 50 ust. 1 ustawy. Natomiast
dotychczasowy stosunek pracy pracowników Agencji Nieruchomości Rolnych i pracowników Agencji Rynku Rolnego wygasa w dniu 31 sierpnia 2017 r.:

1)  w przypadku złożenia oświadczenia o odmowie przyjęcia warunków zatrudnienia zaproponowanych na podstawie ust. 3 albo 4;

2)  w przypadku niezłożenia w terminie oświadczenia, o którym mowa w ust. 5;

3)  jeżeli w terminie do dnia 31 maja 2017 r. nie zostanie im zaproponowane zatrudnienie na podstawie ust. 3 albo 4.

Przedmiotowa ustawa przewidywała możliwość wygaszania z określonymi pracownikami stosunków pracy i taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Fakt, iż powód nie otrzymał jakiejkolwiek propozycji zatrudnienia w strukturach nowo powstałego KOWR nie stanowi, w ocenie Sądu, naruszenia przepisów prawa pracy. Powód nadto nie wykazał w trakcie postępowania sądowego, aby brak zaproponowania mu pracy związany był z naruszeniem przez pozwanego przepisów prawa, bowiem okoliczność niezaproponowania zatrudnienia w KOWR wynikała wprost z ustawy.

Stosunek pracy powoda wygasł, więc na podstawie art. 63 k.p. w związku z art. 51 ust. 7 pkt 3 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r., ponieważ nie zaproponowano mu nowych warunków pracy i płacy na dalszy okres. Wygaśnięcie to nastąpiło z mocy prawa. Natomiast w przypadku powoda pracodawca mógł nie dopuścić do wygaśnięcia stosunku pracy powoda, albowiem zgodnie z art. 51 ust 3 pracodawca miał czas do dnia 31 maja 2017 r., na zaproponowanie mu warunków pracy i płacy na dalszy okres, bowiem to do pracodawcy zależała decyzja o kontynuowaniu zatrudnienia a następnie od wyrażenia przez pracownika zgody. Samo wygaśniecie stosunku pracy powoda nie może być uznane za sprzeczne z prawem, ponieważ skutek ten przewidywała bezpośrednio ustawa. Pozwany nie miał zamiaru dalszego zatrudniania powoda i dlatego też nie złożył mu propozycji w KOWR. Nadto pozwany nie naruszył żadnych przepisów odnoszących się do praw pracowniczych. Na podstawie powyższej ustawy ustawodawca pozostawił organom autonomiczne prawo do decydowania o tym, czy danej osobie zostanie złożona propozycja dalszego zatrudnienia, jak i wyboru rodzaju dalszego zatrudnienia. Pozwany miał możliwość swobodnego wytypowania osób, których stosunek pracy wygaśnie zgodnie z art. 51 ust 3 i 7 ustawy, z czego w sposób jak najbardziej uprawniony skorzystał. Z akt sprawy jak i akt osobowych powoda nie wynika, aby pozwany w sposób dyskryminujący, wykorzystując swoją silniejszą pozycję w stosunkach z powodem, jako pracownikiem, celowo wykorzystał przysługującą mu w/w możliwość, w związku z chęcią. To powód w niniejszym postępowaniu zobowiązany był, zgodnie z regułą art. 6 kc, do wykazania, iż wygaśniecie jego stosunku pracy było niezgodne z przepisami.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono z kolei w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., w którym została wyrażona zasada odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie z treścią tego przepisu strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwany wygrał przedmiotową sprawę w całości, a na koszty procesu, które poniósł składa się wynagrodzenie ustanowionego w sprawie pełnomocnika. Wysokość przyznanych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych zmienionego rozporządzeniem z dnia 3 października 2016 r. zasądzając na rzecz pozwanego kwotę 180,00 zł (§9 ust 1 pkt 1 rozporządzenia).

O kosztach sądowych orzeczono natomiast w punkcie 3 wyroku, w myśl art. 108 kpc, mając na uwadze fakt, że powód jest z mocy prawa zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych (art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych; Dz. U. z 2010 r. Nr 90 poz. 594 tekst jedn. z zm.), a powództwo zostało w całości oddalone. Zatem w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do obciążania którejkolwiek ze stron kosztami sądowymi, które w tej sytuacji ponieść musiał Skarb Państwa (na podstawie stosowanego a contrario art. 113 ust. 1 -3 oraz art. 97 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych).

SSR Katarzyna Błażejowska