Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 10 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Wojciech Wołoszyk

Sędziowie : SO Elżbieta Kala

SO Wiesław Łukaszewski

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2015 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

z powództwa M. S.

przeciwko J. C.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 16 lipca 2015 r. , sygn. akt VIII GNc 788/15

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie

Elżbieta Kala Wojciech Wołoszyk Wiesław Łukaszewski

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zaskarżonym postanowieniem oddalił wniosek pozwanego o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty z dnia 11 marca 2015 r. oraz odrzucił sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 11 marca 2015 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał , iż odpis nakazu zapłaty z pozwem został doręczony na adres pozwanego przy ul. (...) w G. przez podwójne awizo. Sąd uznał nakaz za doręczony, a orzeczenie stało się prawomocne i otrzymało klauzulę wykonalności. W dniu 29 czerwca 2014 r. pozwany wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty oraz sprzeciw od nakazu zapłaty. W uzasadnieniu pozwany podał, iż od wielu lat nie mieszka pod adresem przy ul. (...), gdyż obecnie zamieszkuje przy ul. (...), (...)-(...) G.. Pozwany przedłożył ksero dowodu osobistego.

W ocenie Sądu Rejonowego pozwany nie uprawdopodobnił okoliczności uzasadniających przywrócenie wniosku o przywrócenie terminu. Brak winy strony w uchybieniu terminowi, o którym mowa w art. 168 § 1 k.p.c., podlega ocenie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności danej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy (por. postanowienie SA w Szczecinie z dnia 30 stycznia 2013 r. III AUz 5/13 LEX nr 1286649, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., III Cz 22/07, lex nr 319631). Pozwany nie wykazał, aby uchybienie terminowi do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty nastąpiło bez jego winy. W dowodzie osobistym nie jest umieszczane miejsce zamieszkania danej osoby fizycznej, lecz miejsce zameldowania ujawnione w ewidencji meldunkowej. W konsekwencji pozwany chcąc uprawdopodobnić, iż nie zamieszkuje pod adresem wskazanym przez powoda powinien był przedstawić inne okoliczności, a nie tylko ksero jego dowodu osobistego z ujawnionym miejscem zameldowania pozwanego. Sąd Rejonowy zważył także, w myśl art. 502 § k.p.c. termin do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty wynosi dwa tygodnie od doręczenia nakazu. W związku z powyższym , zgodnie z art. 504 § 1 k.p.c. Sąd odrzucił sprzeciw wniesiony po upływie terminu.

Zażalenie na postanowienie w przedmiocie odrzucenia sprzeciwu złożył pozwany , wnosząc o jego uchylenie. Zdaniem pozwanego przyjęcie rozumowania Sądu pierwszej instancji prowadzi do pozbawienia pozwanego prawa do sądu. Pozwany wywiódł , iż dowody osobiste zawierają informację o miejscu zameldowania danej osoby. Miejsce zameldowania zwykle jest tożsame z miejscem zamieszkania. Sąd nie dał jednak wiary pozwanemu, że zamieszkuje pod adresem zameldowania i wskazał, że pozwany powinien przedstawić inne dowody na potwierdzenie tych okoliczności. Sąd przyjął, że dowód i osobisty pozwanego potwierdza, że jego miejsce zameldowania jest ważne na dzień wydania dowodu osobistego. Pozwany miejsca zamieszkania nie zmieniał. Dowód osobisty pozwanego jest ważny, a pozwany zamieszkuje pod adresem wskazanym w dowodzie. Przesłankami przywrócenia terminu są brak winy w jego uchybieniu oraz powstanie w wyniku tego uchybienia ujemnych skutków procesowych. Nie sposób przyjąć, że pozwany ponosi winę w uchybieniu terminowi. To, że Sądowi pierwszej instancji nie wystarcza dowód osobisty, a oczekuje dodatkowych dowodów nie ma żadnego wpływu na winę w uchybieniu terminowi. Pozwany winy w uchybieniu terminowi nie ponosi, bo nie mieszka pod adresem wskazanym w pozwie. Uzasadnia to wniosek o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Zażalenie okazało się uzasadnione.

Sąd Okręgowy podziela ugruntowany w orzecznictwie pogląd , iż brak winy strony w uchybieniu terminowi, o którym mowa w art. 168 § 1 k.p.c., podlega ocenie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności danej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy. W niniejszej sprawie pozwanemu doręczono przesyłkę zawierającą m. in. nakaz zapłaty , poprzez awizo , czyli w trybie przewidzianym przez art. 139 § 1 kpc. Jak powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie , doręczenia przewidziane m.in. przez 139 § 1 k.p.c. oparte są na domniemaniu, że pismo sądowe dotarło do rąk adresata i że w ten sposób doręczenie zostało dokonane prawidłowo. Jednak podstawowym warunkiem skuteczności takiego zastępczego doręczenia jest, aby adresat mieszkał istotnie pod wskazanym adresem. Brak adnotacji operatora pocztowego, że adresat nie mieszka pod wskazanym adresem lub wyprowadził się nie sankcjonuje wadliwego doręczenia, zwłaszcza, że doręczyciel może nie wiedzieć, kto mieszka pod wskazanym adresem ( por. postanowienie SA w Krakowie z dnia 11 września 2012 r. , sygn. akt I ACz 1299/12 ). Domniemanie to zatem może być przez stronę obalone. Adresat może bowiem dowodzić, że pisma nie otrzymał i o nim nie wiedział, gdyż osoba, której pismo doręczono zastępczo, bądź urząd, w którym je złożono, nie oddały mu pisma ( por. m. in. wyrok SA w Lublinie z dnia 2 kwietnia 2015 r. , I ACa 849/14 ).

Zdaniem Sądu Okręgowego pozwany w sposób dostateczny wykazał , iż nie została mu prawidłowo doręczona przesyłka z nakazem zapłaty. We wniosku o przywrócenie terminu pozwany oświadczył , iż od wielu lat nie zamieszkuje pod adresem , na który doręczana była przesyłka. Dołączył ponadto kopię dowodu osobistego z aktualnym adresem zameldowania , który – według oświadczenia pozwanego – jest adresem jego zamieszkania. Nie można w takiej sytuacji przyjąć, iż doręczenia dokonano zgodnie z art. 139 § 1 kpc , skoro pozwany w ogóle nie zamieszkuje pod adresem podanym w pozwie. Nie działa więc domniemanie prawidłowego doręczenia przewidziane przez ów przepis. Nie było w takiej sytuacji potrzeby przedkładania przez pozwanego dodatkowych dokumentów mających wykazać nieskuteczność pierwotnego doręczenia nakazu. Niewątpliwie zatem pozwany nie ponosił winy w uchybieniu terminu , co skutkuje – w myśl art. 386 § 4 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc – koniecznością uchylenia zaskarżonego postanowienia.

Elżbieta Kala Wojciech Wołoszyk Wiesław Łukaszewski