VIII Gz 17/17 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Bydgoszczy z 2017-01-30
Sygn. akt |
VIII Gz 17/17 |
POSTANOWIENIE |
Dnia |
30 stycznia 2017r. |
|||||||||
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy w składzie: |
||||||||||
Przewodniczący |
SSO Wiesław Łukaszewski |
|||||||||
po rozpoznaniu w dniu |
30 stycznia 2017r. |
w Bydgoszczy |
||||||||
na posiedzeniu niejawnym |
||||||||||
sprawy z powództwa: |
(...) SA w W. |
|||||||||
przeciwko: |
A. M. |
|||||||||
o |
zapłatę |
|||||||||
na skutek zażalenia pozwanej od postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 28 września 2016r. sygn. akt IX GNc 7688/03 postanawia : 1) uchylić zaskarżone postanowienie oraz pozostawić Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie, 2) sprostować rubrum zaskarżonego postanowienia w ten sposób, że w firmie powoda w miejsce „Sp. z o.o.” wpisać: „SA w W.”. SSO Wiesław Łukaszewski UZASADNIENIEZaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił wniosek pozwanej o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 29 grudnia 2013 r., sygn. akt IX GNc 7688/03 oraz odrzucił sprzeciw. W uzasadnieniu wskazał, iż pozwana pomimo wezwania Sądu nie wykazała kiedy otrzymała pierwszą informację o zajęciu rachunku bankowego. Od tej daty bowiem ustała przyczyna uchybienia terminowi. W konsekwencji Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że pozwana nie wykazała, iż zachowała tygodniowy termin do złożenia wniosku o przywrócenie terminu i dlatego na mocy art. 6 a contrario w zw. z art. 169 § 1 kpc wniosek podlegał oddaleniu. Konsekwencją oddalenia wniosku było odrzucenie sprzeciwu jako spóźnionego na mocy art. 504 § 1 kpc Pozwana wniosła zażalenie na to postanowienia zarzucając naruszenie: 1) Przepisu art. 135 § 1 kpc w zw. z art. 25 kc, poprzez uznanie, iż korespondencja sądowa powinna być doręczona pozwanej do miejsca prowadzenia przed laty działalności gospodarczej, a nie miejsca faktycznego zamieszkania, 2) Przepisu art. 504 § 1 kpc poprzez jego zastosowanie w sytuacji gdy pozwana usunęła wszystkie braki formalne w ustawowym terminie, 3) Przepisu art. 503 § 1 kpc w zw. z art. 502 § 1 kpc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji otrzymania informacji o zapadłym nakazie zapłaty w dniu 8 czerwca 2016 r. 4) Naruszenie art. 169 kpc poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy pozwana wiedziała o zapadłym nakazie zapłaty przed odebraniem korespondencji w dniu 8 czerwca 2016 r. i nie miało miejsce uchybienie żadnemu terminowi. Wskazując na powyższe skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i wyznaczenie rozprawy, a także zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego. Sąd Okręgowy zważył, że: Zażalenie zasługuje na uwzględnienie. Wypadnie przypomnieć, że adnotacje doręczycieli pocztowych (potwierdzane stemplami urzędowymi) mają przymiot daty pewnej (art. 81 § 2 pkt 2 k.c.). Zaś przesyłka (k. 54) opatrzona datami pewnymi (informującymi o awizach) jest dowodem kiedy czynności te zostały dokonane. Co nie wyklucza jednak dopuszczalności dowodzenia przez pozwaną, że czynność awizowana została dokonana wadliwie - bacząc jednak na ograniczenia dowodowe wynikające z art. 246 i 247 k.p.c Doręczenie przewidziane w art. 139 § 1 k.p.c. opiera się bowiem na naruszalnym domniemaniu prawnym, że pismo dotarło do rąk adresata. Doręczenie zastępcze w tym trybie, dotyczy także pierwszego pisma w sprawie (patrz: postanowienie SN z 8 grudnia 2010 r. - III CZP 105/10 czy z 2 lipca 2009 r. - II UZ 20/09). Adresat może jednak, na podstawie art. 252 k.p.c., obalić to domniemanie - w tym wypadku przez wykazanie, że doręczenia w rzeczywistości nie dokonano (por. orzecz. S.N. z 18 września 1963 r. - II CR 308/69 OSN 1970, z. 7-8, poz. 130 czy z 30 kwietnia 1998 r. - II CZ 51/98 - OSNCP z 1998, Nr 11, poz. 189). Sąd Rejonowy powinien w tej sytuacji zgodnie z procedurą zbadać, czy zasadnie korespondencja do pozwanej na k. 54 zawierająca nakaz zapłaty z odpisem pozwu i załącznikami oraz pouczeniem o sprzeciwie, została pozostawiona w aktach ze skutkiem doręczenia zgodnie z zarządzeniem z dnia 28 stycznia 2004 r. (na odwrocie koperty). Wskazane wyżej domniemanie prawne działa bowiem jedynie w sytuacji, gdy adnotacje doręczycieli pocztowych potwierdzone stemplami pocztowymi oraz same czynności awiza zostały dokonane prawidłowo i tak też zostały opisane na korespondencji zwróconej do Sądu. Tymczasem na k. 54 brak jest w ogóle jakiejkolwiek adnotacji o pierwszym awizo, przystawiono pieczęć o treści „awizowano powtórnie dnia 13/01” jednak bez podpisu doręczyciela i pieczęci poczty z pełną datą tej adnotacji. Na kopercie zamieszono co prawda pieczęć poczty z datą 31 grudnia 2003 r. jednak bez adnotacji czy w tej dacie dokonano pierwszego awiza, a zatem czy do tej czynności odnosi się ta pieczęć, a także podpisu doręczyciela. Na koniec na kopercie zamieszczono pieczęć o treści „zwrot nie podjęto w terminie”, przy której przystawiono pieczęć poczty z datą 20 stycznia 2004 r., co oznacza, iż zwrotu przesyłki dokonano przed prawdopodobną datą 2 awiza w dniu 13 stycznia 2004 r., pomimo, że od daty awiza korespondencja powinna znajdować się w placówce pocztowej przez pełnych 7 dni i dopiero po tym terminie mogła być zwrócona. Wcześniejsze dokonanie zwrotu przesyłki pozbawia adresata możliwości odbioru korespondencji oraz skutkuje nieprawidłowością doręczenia zastępczego przez awizo. Tymczasem jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 lutego 2004 r., III CK 226/02 „ 1. Doręczenie przez tak zwane "aviso" jest skuteczne tylko wtedy, gdy zostały zachowane rygorystycznie wszystkie wymagania dla tego sposobu doręczenia. Wchodzi ono w rachubę tylko wtedy, gdy nie mogło dojść do tzw. doręczenia właściwego bądź zastępczego. 2. Przy doręczeniu przewidzianym w art. 139 KPC, pomimo prawidłowych adnotacji na zwróconej sądowi awizowanej przesyłce z powodu nieodebrania jej przez adresata, może on wykazywać, że doręczenie nie było prawidłowe.” W tej sytuacji należy zważyć na treść § 9 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie szczegółowego trybu doręczania pism sądowych przez pocztę w postępowaniu cywilnym z dnia 17 czerwca 1999 r. (Dz.U. Nr 62, poz. 697), w brzmieniu obowiązującym w dacie przedmiotowego doręczenia, który stanowił, że:
W przedmiotowej sprawie już same adnotacje doręczycieli pocztowych na przesyłce na k. 54 były nieprawidłowe, tak samo jak przedwczesny zwrot przesyłki do nadawcy. Judykatura w zasadzie jednolicie opowiada się za ścisłym przestrzeganiem przez doręczyciela wymagań określonych w art. 139 KPC oraz rozporządzeniu i to pod rygorem bezskuteczności doręczenia (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2002 r., I CKN 861/00, Legalis i postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2001 r., IV CZ 105/01, Prok. Pr. 2002, Nr 4, s. 44, z dnia 25 sierpnia 1999, III CKN 621/99, OSNC 2000, nr 3 poz. 52 oraz z dnia 21 czerwca 1988, III CRN 172/88 Legalis). Za restrykcyjną wykładnią tych przepisów przemawia przede wszystkim sam charakter sposobu doręczenia określonego w art. 139 KPC i wzgląd na konieczność należytego zabezpieczenia uprawnień procesowych stron oraz uczestników procesu. Doręczenie to nie mogło być zatem uznane dokonane i dlatego nie można nawet mówić o tym, że po stronie pozwanej zachodziła potrzeba obalenia domniemania prawnego opisanego wyżej. W konsekwencji należy także uchylić zarządzenie Sądu Rejonowego z dnia 12 marca 2004 r. o prawomocności nakazu zapłaty wobec pozwanej (k. 64) i zarządzić jego prawidłowe doręczenie do pozwanej na prawidłowy adres przez nią podany, jest to bowiem doręczenie sądowe. Dopiero wówczas może rozpocząć bieg termin do wniesienia sprzeciwu. W opisanym stanie faktycznym nie ma potrzeby rozpoznawać wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu, który został złożony tylko z ostrożności, a ocena przesłanek jego dopuszczalności w tym zachowania terminu z art. 169 § 4 kpc jest zbędna. Kierując się powyższym Sąd w punkcie 1. uchylił zaskarżone postanowienie na podstawie przepisu art. 386 § 4 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc o kosztach orzeczono na podstawie art. 108 § 2 kpc. Ponadto z urzędu należało sprostować błędnie podaną firmę powoda o czym orzeczono w punkcie 2. na podstawie art. 350 § 1 kpc. SSO Wiesław Łukaszewski |
||||||||||
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Bydgoszczy
Osoba, która wytworzyła informację: Wiesław Łukaszewski
Data wytworzenia informacji: