Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą (...) z siedzibą w S. w B. domagała się od pozwanego Stowarzyszenia (...) w B. zapłaty kwoty 10.494,70 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 1 sierpnia 2011 r. zawarła z pozwanym umowę o świadczenie usług trenerskich. Powódka podniosła, że wykonała swoje zobowiązanie, a pozwany nie zapłacił w całości wynagrodzenia w kwocie 13.494,70 zł, określonego w § 4 Umowy i stwierdzonego stosownymi rachunkami. Powódka wyjaśniła też , że na dochodzoną pozwem należność wynikającą z Umowy o świadczenie usług trenerskich z dnia 1 sierpnia 2011 r. składa się: należność główna w kwocie 12.850 zł - pomniejszona o 3.000 zł z uwagi na dokonanie w dniu 9 lipca 2012 r. przelewu wierzytelności w tej części na rzecz A. Z. (1), J. Z. i T. N. oraz skapitalizowane odsetki w kwocie 644,70 zł obliczone od dnia wymagalności do dnia wniesienia pozwu na podstawie art. 482 § 1 k.c. Powódka poinformowała też, że z uwagi na brak zapłaty umówionego wynagrodzenia, pomimo wezwań do zapłaty, w dniu 29 czerwca 2012 r. wypowiedziała przedmiotową umowę.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 7 listopada 2012 r., sygn. akt VIII GNc 6078/12, Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, przyznając powódce zwrot kosztów procesu w kwocie 2.549 zł. Pozwany zaskarżył powyższy nakaz sprzeciwem, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów postępowania. Nakazowi zapłaty zarzucił w szczególności nieistnienie roszczenia z uwagi na niewykonanie przez powódkę zlecenia polegającego na zatrudnieniu na swój koszt i własnym staraniem trenera koszykówki, które to zlecenie było kluczowym postanowieniem umowy o świadczenie usług trenerskich z dnia 1 sierpnia 2011 roku, a które zostało przez powódkę przyjęte do wykonania. Powoływał się także na brak podstawy prawnej roszczenia wobec faktu, iż z dniem 26 kwietnia 2012 r. umowa o świadczenie usług trenerskich z dnia 1 sierpnia 2011 r. została wypowiedziana w trybie natychmiastowym, a roszczenie pozwu obejmuje fakturę nr (...) za miesiąc maj 2012 r. oraz fakturę (...) za miesiąc czerwiec 2012 r., a zatem za okres kiedy umowa już nie obowiązywała.

W piśmie z dnia 7 sierpnia 2014 r. powódka cofnęła pozew co do kwoty 138,32 zł i ograniczyła żądanie pozwu do kwoty 10.356,38 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Sąd Rejonowy ustalił , iż w dniu 1 sierpnia 2011 roku w B. pomiędzy stowarzyszeniem (...) z siedzibą w B. a jednoosobową spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (...) z siedzibą w S. w B. zawarta została umowa o świadczenie usług trenerskich. Zgodnie z § 1 przedmiotowej umowy, pozwany reprezentowany przez członków zarządu C. W. (1) i I. K. powierzył powódce zatrudnienie na swój koszt i własnymi staraniem trenera koszykówki z licencją uprawniającą do pracy na terenie R. P., a powódka reprezentowana przez W. Z. zlecenie to przyjęła (punkt 1). W ramach zawartej umowy, powódka zobowiązała się do świadczenia na rzecz pozwanego usług trenerskich dla kobiecego zespołu (...), w sezonach (...), (...), (...) oraz (...) (punkt 2). Obowiązki trenera zatrudnionego przez (...), a świadczącego usługi na rzecz (...) zostały określone w § 2 umowy. Należało do nich między innymi: pisemne wnioskowanie w zakresie propozycji o rozwiązanie umów z zawodniczkami, które nie spełniają oczekiwań sportowych (...), a także co do ewentualnego ukarania zawodniczek łamiących Regulamin Dyscyplinarny (...)(punkt 4) oraz osiąganie satysfakcjonujących wyników sportowych, pozwalających na realizację założonego przez (...) celu, który na każdy z sezonów zostanie określony stosownym pisemnym Porozumieniem zawartym przed rozpoczęciem danego sezonu rozgrywek (punkt 9). Kwestię wynagrodzenia regulował § 4 umowy, przyznając trenerowi uprawnienie do wynagrodzenia podstawowego w wysokości określonej w umowie odrębnie na każdy z sezonów sportowych oraz wynagrodzenia dodatkowego w postaci premii - w obu przypadkach płatnego w terminie 7 dni od dnia wystawienia rachunku. W § 5 umowy strony uzgodniły między innymi, że korespondencja będzie kierowana na wskazane w tym miejscu adresy: pocztowe i elektroniczne, a udokumentowane wysłanie korespondencji drogą elektroniczną na wskazane adresy uznane będzie za dowód doręczenia. Ponadto, w § 6 w punkcie 2 strony postanowiły, że umowa może być wypowiedziana przez każdą z nich z zachowaniem 30 - sto dniowego okresu wypowiedzenia, złożonego pisemnie na koniec miesiąca poprzedzającego bieg terminu, w przypadku powtarzających się naruszeń postanowień tej umowy. Każde naruszenie winno być stwierdzone pismem, a informacja o tym naruszeniu doręczona drugiej stronie z wnioskiem o zaniechanie naruszeń. W takim przypadku stronie wypowiadającej umowę przysługuje prawo do kary umownej na zasadach określonych w § 5 niniejszej umowy. Według punktu 3 tego paragrafu, umowa może być wypowiedziana przez (...) z/s w B. bez zachowania okresu wypowiedzenia w przypadku rażącego naruszenia przez trenera swych obowiązków w sytuacji, gdy były wobec niego zastosowane pisemnie trzy zasadne upomnienia w trakcie trwania umowy.

W stowarzyszeniu (...) w B. obowiązuje zasada reprezentacji łącznej, jednakże w dniu 16 sierpnia 2011 r. Zarząd (...) udzielił C. W. (1) jako Prezesowi (...) upoważnienia do samodzielnego podpisywania dokumentów klubowych w przypadku, gdy nie ma możliwości zebrania dwóch podpisów od upoważnionych Członków Zarządu. Upoważnienie to dotyczyło wszelkich dokumentów klubowych i umów i związanych z tym warunków, w tym zatrudnienia i wypowiedzenia. Nie dotyczyło umów zawieranych z podmiotami Skarbu Państwa. Prowadzenie zespołu koszykarek powierzone zostało przez spółkę (...) trenerowi A. Z. (2) na podstawie umowy o dzieło. Trener A. Z. (1) był trenerem tego zespołu faktycznie już od sezonu (...) roku, kiedy swoje funkcje trenerskie wykonywał na mocy ustnego porozumienia z ówczesnym prezesem (...) W. K.. Następnie działał w oparciu o umowę o dzieło zawartą bezpośrednio z (...). Z kolei w sezonie (...) A. Z. (1) świadczył usługi trenerskie za pośrednictwem jednoosobowej spółki swojego brata (...) LTD, na mocy umowy tych stron z dnia 15 września 2010 r. Powódka (...) LTD wystawiła pozwanemu (...)z tytułu wynagrodzenia za świadczone usługi następujące rachunki:

1)  nr 1/9/2011 z dnia 15 września 2011 r. na kwotę 6.500zł - płatny do dnia 22 września 2011r.,

2)  nr 1/10/2011 z dnia 6 października 2011 r. na kwotę 6.500zł - płatny do dnia 13 października 2011r.,

3)  nr 1/11/2011 z dnia 3 listopada 2011 r. na kwotę 9.100 zł - płatny do dnia 10 listopada 2011 r.,

4)  nr 1/12/2011 z dnia 2 grudnia 2011r. na kwotę 9.100 zł - płatny do dnia 9 grudnia 2011r.,

5)  nr 1/01/2012 z dnia 8 stycznia 2012 r. na kwotę 9.100 zł - płatny do dnia 15 styczni 2012r.,

6)  nr 1/02/2012 z dnia 8 lutego 2012 r. na kwotę 10.400 zł - płatny do dnia 15 lutego 2012r.,

7)  nr 1/03/2012 z dnia 4 marca 2012 r. na kwotę 7.800 zł - płatny do dnia 11 marca 2012r.,

8)  nr 1/04/2012 z dnia 2 kwietnia 2012 r. na kwotę 11.700 zł - płatny do dnia 10 kwietnia 2012r.,

9)  nr 1/05/2012 z dnia 2 maja 2012 r. na kwotę 6.500 zł - płatny do dnia 10 maja 2012r.,

10)  nr 1/06/2012 z dnia 4 czerwca 2012 r. na kwotę 6.500 zł - płatny do dnia 11 czerwca 2012 r.,

11)  nr 1/07/2012 z dnia 7 lipca 2012 r. na kwotę 6.500 zł - płatny do dnia 10 lipca 2012r.

Łączne wynagrodzenie wynikające z tych rachunków to 89.700 zł. Pozwany dokonał na poczet tego wynagrodzenia następujących wpłat:

-

kwoty 6.500 zł w dniu 30 września 2011 r. na poczet wierzytelności stwierdzonej rachunkiem nr (...),

-

kwoty 7.500 zł w dniu 19 października 2011 r., z czego 6.500 zł powódka zaliczyła na poczet wierzytelności stwierdzonej rachunkiem nr (...), a kwotę 1.000 zł na poczet rachunku nr (...),

-

kwoty 6.500 zł w dniu 4 listopada 2011 r., którą powódka zarachowała na poczet wierzytelności stwierdzonej rachunkiem nr (...),

-

kwoty 9.150 zł w dniu 14 listopada 2011 r., z czego kwotę 1.600 zł powódka zaliczyła na poczet wierzytelności stwierdzonej rachunkiem nr (...), a kwotę 7.550 zł na poczet rachunku nr (...),

-

kwoty 5.000 zł w dniu 22 grudnia 2011 r., z czego kwotę 1.550 zł powódka zaliczyła na poczet wierzytelności stwierdzonej rachunkiem nr (...), a kwotę 3.450 zł na poczet rachunku nr (...),

-

kwoty 4.100 zł w dniu 23 stycznia 2012 r., którą powódka zarachowała na poczet długu stwierdzonego rachunkiem nr (...),

-

kwoty 4.100 zł w dniu 14 lutego 2012 r., z czego kwotę 1.550 zł powódka zaliczyła na poczet wierzytelności stwierdzonej rachunkiem nr (...), a kwotę 2.250 zł na poczet rachunku nr (...),

-

kwoty 4.100 zł w dniu 24 lutego 2012 r., którą powódka zarachowała na poczet długu stwierdzonego rachunkiem nr (...),

-

kwoty 10.400 zł w dniu 9 marca 2012 r., z czego kwotę 3.750 zł powódka zaliczyła na poczet wierzytelności stwierdzonej rachunkiem nr (...), a kwotę 6.650 zł na poczet rachunku nr (...),

-

kwoty 7.800 zł w dniu 17 kwietnia 2012 r., z czego kwotę 1.150 zł powódka zaliczyła na poczet wierzytelności stwierdzonej rachunkiem nr (...), a kwotę 6.650 zł na poczet rachunku nr (...),

-

kwoty 11.700 zł w dniu 14 czerwca 2012 r., z czego kwotę 5.050 zł powódka zarachowała na poczet wierzytelności stwierdzonej rachunkiem nr (...), kwotę 6.600 zł na poczet rachunku nr (...), a kwotę 150 zł na poczet długu z rachunku nr (...).

Strony umowy nie sporządziły na piśmie porozumienia precyzującego cel sportowy, do którego powinien dążyć zaangażowany przez powódkę trener w sezonie 2011/2012. Cel ten był jednak znany trenerowi, jak i zawodniczkom i było nim wejście do fazy play - off (...). Początkowo pozwany nie zgłaszał zastrzeżeń do usług świadczonych przez trenera A. Z. (1). W toku współpracy sytuacja ta uległa zmianie, przede wszystkim z uwagi na niezadowalające wyniki sportowe uzyskiwane przez trenowaną przez niego drużynę, w tym przegrane mecze z drużynami potencjalnie słabszymi od drużyny kobiet (...). W lutym i marcu 2012 roku pozwany udzielił trenerowi czterech upomnień, o czym poinformował powodową spółkę. Ponadto w dniu 17 kwietnia 2012 r. skierował do powódki trzy pisemne wezwania do zaniechania naruszeń postanowień umowy z 1 sierpnia 2011 r. - w zakresie § 2 pkt 4 (dotyczącego składania pisemnych wniosków o ukaranie zawodniczek) i § 2 pkt 9 (dotyczącego nie uzyskiwania celów sportowych satysfakcjonujących (...)). Ponadto, pismem z dnia 13 kwietnia 2012 r. pozwany poinformował powódkę, iż od tego dnia aż do końca sezonu 2011/2012 zwalnia zatrudnionego przez spółkę (...) LTD trenera A. Z. (1) z obowiązku prowadzenia zajęć treningowych oraz meczów ligowych zespołu (...). Od tego dnia A. Z. (1) przestał faktycznie świadczyć usługi trenerskie na rzecz pozwanego (...). Następnie w dniu 17 kwietnia 2012 r. pozwany wezwał powódkę do przedłożenia umowy zawartej przez nią z trenerem. Z kolei w piśmie z dnia 19 kwietnia 2012 r. pozwany zwrócił się do powódki z żądaniem wyznaczenia do dnia 21 kwietnia 2012 r. nowego trenera, który dokończy rozgrywki obecnego sezonu oraz przygotuje skład i zespół do przyszłych rozgrywek. W odpowiedzi na to pismo powódka nie ustosunkowała się do wniosku pozwanego o zaangażowanie nowego trenera.

Pismem z dnia 26 kwietnia 2012 r. pozwany rozwiązał umowę o świadczenie usług trenerskich z dnia 1 sierpnia 2012 r. bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jako podstawę swojego oświadczenia wskazał § 6 pkt 3 umowy, argumentując, że trener zatrudniony przez (...) LTD wielokrotnie dopuszczał się rażącego naruszenia swoich obowiązków oraz że czterokrotnie kierowano wobec niego pisemne, zasadne upomnienia dotyczące obowiązków wynikających z umowy, a upomnienia te nie przyniosły żadnego skutku. Wskazane pismo zostało podpisane przez Prezesa Zarządu (...) C. W. (1). Pomimo rozwiązania przedmiotowej umowy z dniem 26 kwietnia 2012 r., powódka wystawiła pozwanemu rachunki nr (...) tytułem świadczenia usług trenerskich w maju i czerwcu 2012 roku.

W czasie obowiązywania umowy z dnia 1 sierpnia 2011 r. również powódka wzywała pozwanego do zaniechania naruszeń umowy. W pismach z dnia 23 lutego 2012 r. i 12 marca 2012 r. wskazała, że polegają one na naruszaniu zasad określonych w § 5 umowy, dotyczących terminów zapłaty wynagrodzenia. Poinformowała też, że dalsze naruszanie tych zasad może doprowadzić do skutków opisanych w § 6 pkt 2 umowy. Z kolei w piśmie z dnia 17 kwietnia 2012 r. wezwała pozwany (...) do zapłaty zaległego wynagrodzenia w kwocie 55.350 zł należności głównej. W piśmie z dnia 29 czerwca 2012 r. powódka złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu pozwanemu przedmiotowej umowy na podstawie § 6 pkt 2 umowy i wezwała go do zapłaty zaległego wynagrodzenia, które na dzień 14 czerwca 2012 r. wynosiło 48.850 zł. Ponadto, na podstawie § 6 pkt 2 w związku z § 5 umowy powódka wezwała (...) do zapłaty kary umownej w wysokości 226.911,68 zł. W dniu 9 lipca 2012 r. powódka zawarła trzy oddzielne umowy przelewu wierzytelności, w których przeniosła na cesjonariuszy - A. Z. (1), J. Z. i T. N. wierzytelności wobec Klubu Sportowego (...) w B. w kwocie po 1.000 zł każda, wynikające z Umowy o świadczenie usług trenerskich z dnia 1 sierpnia 2011 r. i stwierdzone rachunkiem powódki nr (...).

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wskazanych wyżej dokumentów prywatnych przedstawionych przez strony, które Sąd ocenił jako wiarygodny materiał dowodowy, gdyż strony nie kwestionowały ich prawdziwości ani autentyczności, nie wzbudziły też one wątpliwości Sądu. Sąd oparł się także na zeznaniach świadka A. Z. (1) (k. 258 - 260 akt) i reprezentanta powódki W. Z. (k. 352 - 356 akt) w części, w jakiej były one spójne ze sobą i zgodne z treścią zgromadzonych w aktach dokumentów. Sąd ocenił jako niewiarygodne zeznania W. Z. w części, w jakiej stwierdził, że uznawał, iż pozwane stowarzyszenie było nieprawidłowo reprezentowane nie tylko przy składaniu oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy w dniu 26 kwietnia 2012 r., ale i w pozostałych pismach kierowanych do powódki przez członka zarządu pozwanego C. W. (1). Nie jest ono uzasadnione w świetle materiału dowodowego, w szczególności wobec faktu, że reprezentujący powódkę W. Z. na te pisma odpowiadał. Działanie takie byłoby niezrozumiałe, nielogiczne i nieuzasadnione, gdyby faktycznie uważał on, że oświadczenia C. W. (1) nie są oświadczeniami (...)

Sąd Rejonowy zważył , iż w niniejszej sprawie bezsporny był charakter stosunku prawnego łączącego strony, którego podstawą była umowa o świadczenie usług trenerskich zawarta w dniu 1 sierpnia 2011 r. Do umowy tej, stosownie do odesłania z art. 750 k.c. zastosowanie mają przepisy kodeksu cywilnego o zleceniu. Zgodnie zaś z art. 735 § 1 k.c., jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Pozwem z dnia 21 sierpnia 2013 r. powódka domagała się od pozwanego zapłaty kwoty 10.494,70 zł, którą to kwotę następnie zmodyfikowała do kwoty 10.356,38 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wyjaśniła, że na wskazaną kwotę składa się wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług trenerskich stwierdzone rachunkami: nr (...) - z którego do zapłaty pozostało 6.350 zł i nr 1/07/2012 - z którego do zapłaty na rzecz powódki pozostało 3.500 zł (po uwzględnieniu cesji części wierzytelności z tego rachunku w wysokości 3.000 zł), a więc łącznie 9.850 zł tytułem wynagrodzenia oraz skapitalizowane odsetki ustawowe od dokonywanych z opóźnieniem wpłat na poczet wynagrodzenia, wyliczone przez powódkę na kwotę 506,38 zł.

Pozwany (...) podniósł przeciwko żądaniu pozwu dwa zarzuty. Po pierwsze, nieistnienia roszczenia z uwagi na niewykonanie przez powódkę zlecenia polegającego na zatrudnieniu na swój koszt i własnym staraniem trenera koszykówki. Po drugie, zarzut bezskuteczności wypowiedzenia przez powódkę umowy z dnia 1 sierpnia 2011r. i zarazem skutecznego jej wypowiedzenia przez pozwanego. Uzasadniając pierwszy ze wskazanych wyżej zarzutów pozwany powoływał się przede wszystkim na fakt odmowy przedstawienia przez powódkę (a także samego trenera A. Z. (1)) dokumentu w postaci umowy wiążącej ją z trenerem, co miało w jego ocenie świadczyć o tym, że powódka nie wykonała zobowiązania umownego i nie „zatrudniła” trenera koszykówki dla zespołu prowadzonego przez (...). Podkreślał przy tym, że owo „zatrudnienie” powinno być przez powódkę udowodnione poprzez przedłożenie umowy o pracę, ewentualnie umowy zlecenia zawartej z A. Z. (1). Sąd Rejonowy podzielił jednak w tej kwestii pogląd , że dla niniejszej sprawy nie miało znaczenia jakiego rodzaju umowa została zawarta pomiędzy powódką a trenerem A. Z. (1). Ponadto z okoliczności towarzyszących zawarciu umowy z dnia 1 sierpnia 2011 r. wynika, że zawierając ją strony miały konkretnego kandydata do pełnienia tej funkcji – A. Z. (1), który de facto trenował drużynę pozwanego już od sezonu (...). Dla pozwanego znaczenie powinien mieć jedynie fakt świadczenia usług trenerskich przez trenera wskazanego przez powódkę.

Odnosząc się zaś do drugiego z zarzutów pozwanego Sąd zważył, że jak wskazano na wstępie łącząca strony umowę należy zaliczyć do umów o świadczenie usług objętych hipotezą art. 750 k.c., zgodnie z którym należy stosować do tych umów odpowiednio przepisy o zleceniu. W tego rodzaju umowach, podobnie jak w umowach zlecenia, podstawowe znaczenie ma wzajemne zaufanie stron, a jego brak uzasadnia wypowiedzenie umowy o świadczenie usług zawartej na czas oznaczony (art. 750 k.c. w zw. z art. 746 § 1 k.c.). Zgodnie z art. 746 § 1 k.c. dający zlecenie może je wypowiedzieć w każdym czasie. Powinien jednak zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia; w razie odpłatnego zlecenia obowiązany jest uiścić przyjmującemu zlecenie część wynagrodzenia odpowiadającą jego dotychczasowym czynnościom, a jeżeli wypowiedzenie nastąpiło bez ważnego powodu, powinien także naprawić szkodę. W myśl § 2 przyjmujący zlecenie może je wypowiedzieć w każdym czasie. Jednakże gdy zlecenie jest odpłatne, a wypowiedzenie nastąpiło bez ważnego powodu, przyjmujący zlecenie jest odpowiedzialny za szkodę. Z kolei stosownie do brzmienia § 3 tego artykułu nie można zrzec się z góry uprawnienia do wypowiedzenia zlecenia z ważnych powodów.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której obie strony stosunku prawnego złożyły oświadczenia woli rozwiązania umowy o świadczenie usług trenerskich - i to w trybie natychmiastowym - (powódka w piśmie z 26 kwietnia 2012 r., a pozwana w piśmie z 29 czerwca 2012 r.) i od oceny skuteczności tych oświadczeń uzależnione jest rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie. Pierwszym oświadczeniem było to złożone przez (...) w B. w dniu 26 kwietnia 2012 r. Powódka podważała jego skuteczność podnosząc argumenty natury formalnej - dotyczące niewłaściwej reprezentacji pozwanego (...) przy składaniu tego oświadczenia oraz argumenty merytoryczne - dotyczące braku podstaw prawnych i faktycznych do rozwiązania umowy. Ustosunkowując się do pierwszej z tych kwestii Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, że upoważnienie Prezesa Zarządu C. W. (1) przez pozostałych członków zarządu do jednoosobowego podpisywania pisma (a zatem i reprezentowania) (...) w B. w określonych w tym upoważnieniu sprawach było ważne i prawnie skuteczne. Na Zabraniu Członków Zarządu (...) w B., które odbyło się w dniu 16 sierpnia 2011 r., Zarząd (...) udzielił C. W. (1) jako Prezesowi (...) upoważnienia do samodzielnego podpisywania dokumentów klubowych w przypadku, gdy nie ma możliwości zebrania dwóch podpisów od upoważnionych Członków Zarządu. Upoważnienie to dotyczyło wszelkich dokumentów klubowych i umów i związanych z tym warunków, w tym zatrudnienia i wypowiedzenia. W konsekwencji oświadczenie z dnia 26 kwietnia 2012 r. - jako złożone przez osobę uprawnioną do działania w imieniu i na rzecz pozwanego - mogło odnieść zamierzony w nim skutek w postaci rozwiązania umowy z dnia 1 sierpnia 2012 r. w trybie natychmiastowym (oczywiście pod warunkiem spełnienia przesłanek merytorycznych). Wbrew argumentom strony powodowej, Sąd nie dopatrzył się przeszkód formalnych dla ustanowienia pełnomocnikiem spółki członka jej zarządu. Przede wszystkim, brak ustawowego zakazu udzielenia takiego umocowania. Ponadto, Sąd Rejonowy w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, iż dopuszczenie możliwości udzielania pełnomocnictwa jednemu z członków zarządu spółki nie prowadzi do obejścia prawa, nie zagraża także bezpieczeństwu i pewności obrotu. W uchwale z dnia 23 sierpnia 2006 r. (sygn. III CZP 68/06, OSNC z 2007 r., Nr 6, poz. 82) Sąd Najwyższy wskazał, iż „za dopuszczalnością udzielenia pełnomocnictwa członkowi zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością umocowanemu do reprezentowania tej spółki przemawiają względy praktyczne. Stwierdził, że zdarzają się sytuacje, w których potrzeba dokonania określonej czynności prawnej występuje w okresie, gdy z jakichkolwiek przyczyn jest niemożliwe lub znacznie utrudnione wspólne działanie członków zarządu uprawnionych do łącznego reprezentowania spółki. (…) Zakaz udzielania pełnomocnictwa członkowi zarządu mógłby prowadzić do komplikacji i utrudnień w funkcjonowaniu takiej osoby prawnej” (por. też uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2014 r., III CZP 17/14, Biuletyn SN 2014/4/10). Ponadto, pozwany nigdy wcześniej, w czasie trwania współpracy, nie kwestionował umocowania C. W. (1) do działania za zarząd (...). Gdyby W. Z. od początku kwestionował upoważnienie C. W. (1) do działania za zarząd stowarzyszenia, to wzmianka o jego „wątpliwościach” powinna znaleźć odzwierciedlenie w tych dokumentach. W ocenie Sądu twierdzenia reprezentanta powódki, jakoby każdy z dokumentów przekazywanych mu przez pozwanego „obarczony był brakiem w zakresie prawidłowej reprezentacji” oraz że były one w związku z tym traktowane „tak jakby ich nie było mimo że udzielano na nie odpowiedzi” są nielogiczne i stanowią dowód niekonsekwencji powódki, a co najmniej braku należytej dbałości o dobry interes spółki, jako przedsiębiorcy czyli profesjonalisty, prowadzącego działalność gospodarczą. Tym bardziej, że składane jej przez rzekomo wadliwie reprezentowanego kontrahenta oświadczenia dotyczyły kwestii istotnych z punktu widzenia realizacji umowy zawartej w dniu 1 sierpnia 2011 r. (takich jak wykonywanie obowiązków trenera, wynagrodzenie powódki czy rozwiązanie umowy).

W dalszej kolejności powódka zarzucała pozwanemu brak podstaw do rozwiązania umowy. I ten zarzut Sąd ocenił jako nieuzasadniony. Analiza art. 746 k.c. prowadzi do wniosku, że umowa zlecenia może być rozwiązana na trzy sposoby. Po pierwsze, jeżeli umowa nie stanowi inaczej, można ją wypowiedzieć w każdym czasie, a więc ze skutkiem natychmiastowym (art. 746 § 1 i 2 zdanie pierwsze k.c.). Po drugie, można ją rozwiązać za wypowiedzeniem, jeżeli taką możliwość przewidziano w umowie - w takiej sytuacji strony zrzekają się możliwości wypowiedzenia umowy w każdym czasie. Po trzecie zaś, nawet jeżeli umowa określa terminy wypowiedzenia, można ją wypowiedzieć w każdym czasie, a więc ze skutkiem natychmiastowym - jednak tylko wtedy, jeżeli istnieją ku temu ważne powody. Takiego uprawnienia w umowie nie można się z góry zrzec (art. 746 § 3 k.c.). Wobec brzmienia art. 746 § 3 k.c., nieważna zatem byłaby (art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 746 § 3 k.c.) tylko klauzula wyłączająca w odniesieniu do którejkolwiek ze stron możliwość wypowiedzenia zlecenia z ważnych powodów (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2001 r., III CKN 304/00, niepubl., LEX nr 52384; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2002 r., V CKN 1030/00, nietezowane, LEX nr 1211273).

W przedmiotowej umowie z dnia 1 sierpnia 2012 r. strony przewidziały możliwość jej wypowiedzenia. W § 6 w punkcie 2 postanowiły, że umowa może być wypowiedziana przez każdą ze stron z zachowaniem 30 - sto dniowego okresu wypowiedzenia, złożonego pisemnie na koniec miesiąca poprzedzającego bieg terminu, w przypadku powtarzających się naruszeń postanowień tej umowy – przy czym każde naruszenie winno być stwierdzone pismem, a informacja o tym naruszeniu doręczona drugiej stronie z wnioskiem o zaniechanie naruszeń. Natomiast według punktu 3 umowa mogła być wypowiedziana przez pozwanego bez zachowania okresu wypowiedzenia w przypadku rażącego naruszenia przez trenera swych obowiązków w sytuacji, gdy były wobec niego zastosowane pisemnie trzy zasadne upomnienia w trakcie trwania umowy (i na tym postanowieniu pozwany oparł swoje oświadczenie o rozwiązaniu umowy z powódką). Obowiązki trenera wynikały z § 2 umowy z dnia 1 sierpnia 2011 r. Zgodnie z § 2 pkt 4 miał on obowiązek pisemnego wnioskowania w zakresie propozycji o rozwiązanie umów z zawodniczkami, które nie spełniają oczekiwań sportowych (...), a także co do ewentualnego ukarania zawodniczek łamiących Regulamin Dyscyplinarny (...), a według § 2 pkt 4 – obowiązek osiągania satysfakcjonujących wyników sportowych, pozwalających na realizację założonego przez (...) celu, który na każdy z sezonów zostanie określony stosownym pisemnym Porozumieniem zawartym przed rozpoczęciem danego sezonu rozgrywek (punkt 9).

Sąd bezspornie ustalił, że w lutym i marcu 2012 roku pozwany skierował wobec trenera A. Z. (1) upomnienia, powołując się na naruszenie przez niego wskazanych w umowie obowiązków (pismo z dnia 16.02.2012 r. oraz wiadomości e-mail z dnia: 01, 02 i 05.03.2012 r. - k. 131 – 134). Ponadto w dniu 17 kwietnia 2012 r. skierował do powódki pisemne wezwania do zaniechania naruszeń postanowień umowy. Według pozwanego (...) naruszenia te dotyczyły: naruszenia obowiązku z § 2 pkt 4 poprzez nie złożenie pisemnego wniosku o ukaranie zawodniczek zespołu (...) za nie uzyskiwanie satysfakcjonujących wyników sportowych (k. 135) oraz nie złożenie wniosku o zwolnienie zawodniczki R. T. (k. 137), a także naruszenia obowiązku z § 2 pkt 9 w zakresie nie uzyskiwania celów sportowych satysfakcjonujących (...) – co miało dotyczyć przegranych meczy z (...) (...) w fazie Play - out oraz braku awansu do fazy Play – off (k. 136).

W tym miejscu należy podkreślić, że w sprawie bezsporne było, że strony nie sporządziły na piśmie porozumienia precyzującego cel sportowy na sezon (...). Z ustaleń Sądu wynika jednak, że był on znany trenerowi A. Z. (1) (potwierdził to wprost w swoich zeznaniach) i było nim wejście drużyny przez niego trenowanej do fazy play – off. W ocenie Sądu okoliczność ta została w sposób nie budzący wątpliwości wykazana przez pozwanego. Poza tym, taki cel został wytyczony trenerowi Z. w sezonie poprzedzającym ( (...)) i przez niego osiągnięty, co uzasadnia prawdopodobieństwo porozumienia się stron co do dążenia przez trenera do osiągnięcia takiego samego celu w kolejnym sezonie. Sąd uznaje za logiczny i podziela pogląd pozwanego, że skoro cel ten był znany i akceptowany przez trenera zaangażowanego przez powódkę, to tym bardziej musiała go znać i akceptować spółka (...)(nie kwestionując przy tym, że nie został on „wyartykułowany” w formie pisemnej, na którą wskazywała umowa). W konsekwencji pozwany miał prawo oczekiwać od zatrudnionego przez powódkę trenera, że będzie dążył do osiągnięcia jak najlepszych wyników sportowych, jak również miał prawo być nie usatysfakcjonowanym z uwagi na to, że jego drużyna nie wyszła z fazy play - out, przegrywając w staraniach do fazy play - off z drużynami potencjalnie słabszymi.

Natomiast w kwestii zasadności powyższych upomnień wskazać trzeba, iż w ocenie Sądu pozwany należycie wyjaśnił przyczyny zastrzeżeń do pracy trenera i udzielonych mu upomnień, ustosunkowując się do nich w twierdzeniach zawartych w pismach procesowych, jak i w zeznaniach reprezentantów (...). Tymczasem powódka ograniczyła się jedynie do zaprzeczenia ich zasadności, co w ocenie Sądu uznać należy za niewystarczające. Zeznania W. Z. w tym zakresie są zbyt ogólnikowe i nie poparte dalszymi dowodami. Reprezentant powódki stwierdził, że „zarzuty były bezpodstawne”, a uzasadniając zaniechania trenera powoływał się na działania zarządu pozwanego (np. trener zaniechał ukarania zawodniczek z uwagi na to, że zarząd pozwanego udzielił im po meczu upomnienia, natomiast odnośnie nie zwolnienia zawodniczki – miało to nastąpić na tydzień przed zakończeniem z nią współpracy na mocy porozumienia z zarządem, co nie było skonsultowane z trenerem). Żadnej z tych okoliczności pozwany jednak nie wykazał. Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Rejonowy uznał, że pozwany miał podstawy do rozwiązania umowy z powódką w trybie określonym w § 6 pkt 3 umowy z dnia 1 sierpnia 2011 r.

Podkreślić ponadto należy, iż nawet w przypadku uznania, że wspomniane wyżej upomnienia udzielone trenerowi (...) nie były zasadne, oświadczenie pozwanego o wypowiedzeniu umowy o świadczenie usług trenerskich było skuteczne również z uwagi na treść cytowanego wcześniej art. 746 k.c. stosowanego w związku z art. 750 k.c. Analiza tych przepisów prowadzi do wniosku, że umowę o świadczenie usług zawartą na czas oznaczony każda ze stron może wypowiedzieć w każdym czasie, o ile ma ku temu ważne powody (w przeciwnym razie – będzie zobowiązana do naprawienia szkody z tego wynikłej). Ważne powody uzasadniające wypowiedzenie mogą mieć charakter obiektywny w postaci okoliczności nie dotyczących żadnej ze stron (np. zmiana prawa polegająca na zakazaniu czynności prawnej, której dokonania dotyczy zlecenie), jak i charakter subiektywny, czyli dotyczyć strony umowy. Zwrócić uwagę trzeba, że przesłanka określana w art. 746 § 3 k.c. jako „ważne powody” nie została zdefiniowana w przepisach. Sąd Najwyższy wskazał jednak w swoim orzecznictwie, że ocena, czy istnieją ważne powody należy do sądu orzekającego w danej sprawie i musi być dokonana z uwzględnieniem okoliczności faktycznych sprawy i charakteru stosunku prawnego łączącego strony. Podkreślił jednocześnie, że stosunek zlecenia opiera się w znacznym stopniu na zaufaniu pomiędzy zleceniodawcą a zleceniobiorcą, a więc na przesłance subiektywnej. Utrata zaufania do zleceniobiorcy może być w ocenie Sądu Najwyższego owym ważnym powodem, o jakim mowa w art. 746 § 3 k.c. (tak w w/w wyroku z dnia 14 maja 2002 r. w sprawie V CKN 1030/00).

Wynikająca z art. 746 k.c. norma pozwalająca każdej ze stron wypowiedzieć zlecenie w każdym czasie, nawet bez ważnych powodów, ma charakter względnie obowiązujący. Nie ulega zatem wątpliwości, że w ramach swobody umów (art. 353 ¹ k.c.) strony mogą wyłączyć, w odniesieniu do jednej lub obu stron, uprawnienie do wypowiedzenia umowy z innych powodów aniżeli ważne. Można zatem przyjąć za dopuszczalne postanowienie umowne, które przewidywałoby dodatkowe warunki wypowiedzenia, nie eliminujące jednak możliwości wypowiedzenia ani nie uszczuplające zakresu ważnych powodów. Przepis art. 746 § 3 k.c. wprowadzający zakaz zrzeczenia się z góry prawa do wypowiedzenia umowy z ważnych powodów ma bowiem charakter bezwzględnie obowiązujący i nie może być wolą stron wyłączony ani zmieniony (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2004 r., IV CK 640/03, OSNC z 2005 r., Nr 9, poz. 157; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2008 r., IV CSK 202/08, LEX nr 466003; też: powołany wyżej wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2001 r. w sprawie III CKN 304/00, czy wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 maja 2014 r., V ACa 911/13, LEX nr 1466806).

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd Rejonowy przychylił się do argumentacji pozwanego, że niezależnie od podstawy wypowiedzenia umowy określonej w § 6 pkt 3 umowy, miał on prawo skutecznie wypowiedzieć przedmiotową umowę z powodu utraty zaufania wobec powódki. Pozwany wskazywał, że zadaniem trenera zaangażowanego przez powódkę było osiąganie zadowalających wyników sportowych przez prowadzoną przez niego drużynę. Tymczasem w sezonie 2011/2012 pozwany zgłaszał wobec pracy trenera A. Z. (1) zastrzeżenia, czego dowodem są znajdujące się w aktach sprawy upomnienia. (...) nie był zadowolony z wyników sportowych osiąganych przez drużynę koszykarek w sezonie 2011/2012, co było uzasadnione w związku z nie osiągnięciem przez zespół oficjalnego (chociaż nie spisanego) celu jakim było wejście do fazy play – off rozgrywek w Ekstraklasie. Z materiału dowodowego wynika również, że nie osiągnięcie tego celu wiązało się dla pozwanego z utratą wsparcia finansowego w postaci dotacji z Urzędu Miasta w B.. O utracie zaufania co do kompetencji i umiejętności trenerskich A. Z. (1) świadczył również fakt, iż z dniem 13 kwietnia 2012 r. pozwany zwolnił go od obowiązku prowadzenia zajęć treningowych oraz meczów ligowych zespołu (...), a następnie wezwał powódkę do wyznaczenia do dnia 21 kwietnia 2012 r. nowego trenera, który dokończy rozgrywki tego sezonu oraz przygotuje skład i zespół do przyszłych rozgrywek. Powódka nie zastosowała się do wezwania pozwanego i nie zatrudniła nowego trenera. Charakter umowy łączącej strony i jej specyfika niewątpliwie wymagały przy jej realizacji zgodnego współdziałania zarówno pozwanego z zatrudnionym przez powódkę trenerem, jak i pozwanego z powódką. W okolicznościach faktycznych sprawy w pełni uzasadnione jest twierdzenie pozwanego, iż wskutek utraty zaufania do trenera wskazanego przez powódkę i faktycznego zakończenia z nim współpracy oraz wobec braku współdziałania ze strony powódki. Zdaniem Sądu pozwana miała podstawy do utraty zaufania wobec powódki, co w ocenie Sądu stanowi ważny powód do wypowiedzenia umowy na podstawie art. 746 k.c. w związku z art. 750 k.c. W konsekwencji jej oświadczenie z dnia 26 kwietnia 2012 r. było skuteczne i spowodowało zakończenie stosunku prawnego pomiędzy stronami.

W świetle powyższego za nieskuteczne pozostaje uznać oświadczenie powódki z dnia 29 czerwca 2012 r. o wypowiedzeniu (...) w B. wspomnianej umowy o świadczenie usług trenerskich - z uwagi na to, że zostało złożone już po wygaśnięciu przedmiotowej umowy. Jak wynika bowiem z przedstawionych w niniejszym uzasadnieniu ustaleń i rozważań Sądu, umowa z dnia 1 sierpnia 2012 r. została skutecznie rozwiązana z dniem 26 kwietnia 2012 r. wskutek oświadczenia woli złożonego przez pozwanego.

Sąd Rejonowy ostatecznie uznał za uzasadnione żądanie powódki jedynie co do wynagrodzenia stwierdzonego rachunkami obejmującymi usługi świadczone w okresie do dnia 26 kwietnia 2012 r. Jeżeli zlecenie jest odpłatne, dający zlecenie zobowiązany jest bowiem do zapłaty takiej części wynagrodzenia, która odpowiada dotychczasowym czynnościom przyjmującego zlecenie (art. 746 § 1 zd. 1 i 2 k.c.). Powódka nie miała zatem podstaw faktycznych i prawnych do żądania zapłaty rachunków (...) dotyczących usług świadczonych w maju i czerwcu 2012 roku, a więc już po rozwiązaniu umowy. Z uwagi na to, że należności główne z pozostałych rachunków wystawionych przez powódkę zostały przez pozwanego uregulowane, do zapłaty pozostały skapitalizowane odsetki za opóźnienia w zapłacie wynagrodzenia.

W tym stanie rzeczy na mocy art. 735 § 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i 2 zdanie 1 k.c. i art. 482 k.c. , wyrokiem z dnia 10 września 2014 r. , Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 173,80 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty (punkt I). W punkcie II wyroku Sąd umorzył postępowanie co do żądania zasądzenia kwoty 138,32 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty, to jest w zakresie, w jakim powódka cofnęła pozew (k. 425-425v akt), a pozwany się temu nie sprzeciwił (k. 444 akt). W pozostałej części Sąd oddalił powództwo jako nieuzasadnione - art. 735 § 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c. a contrario (punkt III sentencji wyroku). O kosztach procesu w punkcie IV sąd orzekł w oparciu o przepisy art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód co do części orzekającej o oddaleniu powództwa zawartej w punkcie III wyroku oraz w części orzekającej o kosztach procesu, zawartej w punkcie IV wyroku, zarzucając wyrokowi :

1/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że wypowiedzenie pozwanego z 26 kwietnia 2012r. było ważne i prawnie skuteczne pod względem formalnym,

2/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oświadczenie powódki o wypowiedzeniu z 29 czerwca 2012r. było bezskuteczne wobec faktu, że zostało złożone już po wygaśnięciu umowy,

3/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że pisemne upomnienia Pozwanego kierowane do trenera były ważne i prawnie skuteczne pod względem formalnym,

4/ nieprawidłową ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego skutkującą błędnym przyjęciem, że pozwany miał uzasadnione podstawy prawne i faktyczne do rozwiązania umowy w trybie postanowienia § 6 pkt. 3 umowy z dnia 1 sierpnia 2011 r., ewentualnie na zasadzie art. 746 w zw. z art. 750 Kodeksu cywilnego.

Powód domagał się zmiany zaskarżonego wyroku w punkcie III i IV jego sentencji poprzez uwzględnienie roszczeń przedstawionych w pozwie w całości , jak również o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu w instancji apelacyjnej obejmujących koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód wniósł ponadto o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach Krajowego Rejestru Sądowego, nr KRS (...), karty 141, 142 i 143, na których znajduje się protokół z Zebrania Członków Zarządu (...) w B. z dnia 16 sierpnia 2011 r., na okoliczność braku upoważnienia prezesa zarządu Pozwanego do jednoosobowej reprezentacji Pozwanego, bezskuteczności wypowiedzenia dokonanego przez Pozwanego w dniu 26 kwietnia 2012r., bezskuteczności upomnień kierowanych przez Pozwanego do trenera jako dotkniętych wadą w zakresie reprezentacji Pozwanego oraz na okoliczność przedstawienia Sądowi I instancji fałszywego dokumentu w postaci protokołu z Zebrania Członków Zarządu (...) w B. w dniu 16 sierpnia 2011 r. Zdaniem powoda wypowiedzenie dokonane przez Pozwanego nie jest prawnie skuteczne i wiążące. Wypowiedzenie dokonane zostało z naruszeniem zasad reprezentacji Pozwanego. Upoważnienie, na które powołał się Pozwany, które miało zostać udzielone na Zebraniu Członków Zarządu (...) w dniu 16 sierpnia 2011 r. , a zawarte w protokole z tego zebrania - nie istnieje. Po wydaniu wyroku Powódka ujawniła w aktach rejestrowych prowadzonych przez sąd rejestrowy w B. dla pozwanego Stowarzyszenia dokument opatrzony tą samą datą, ale o zgoła odmiennej treści w stosunku do dokumentu przedstawionego Sądowi przez Pozwaną. Przedstawiony przez Pozwanego dokument protokołu różni się od dokumentu złożonego przez jego Zarząd w dniu 19 grudnia 2011 r. do akt rejestrowych. W teczce zawierającej dokumenty rejestrowe Pozwanego na kartach 141, 142 i 143 znajduje się protokół z Zebrania Zarządu z 16 sierpnia 2011 r., który nie zawiera w swojej treści przyjętego wniosku złożonego rzekomo przez pana W. K. , mocą którego prezes Zarządu został upoważniony do jednoosobowej reprezentacji Pozwanego. Okoliczność ta jest istotna, ponieważ według Powódki świadczy o tym, że prezes zarządu, pan C. W. (1), nie został skutecznie upoważniony do reprezentacji Pozwanego. Konsekwencją tego faktu jest nieważność wypowiedzenia umowy o świadczenie usług trenerskich przez Pozwanego, jako złożonego przez osobę nie mającą upoważnienia do jednoosobowej reprezentacji Stowarzyszenia.

W tych okolicznościach bez znaczenia jest dla rozstrzygnięcia sprawy, czy Pozwany miał uzasadnione merytorycznie podstawy prawne i faktyczne do wypowiedzenia umowy. Nawet jeśli trener rażąco naruszał swoje obowiązki, to Pozwany naruszył postanowienia § 6 pkt 3 umowy z dnia 1 sierpnia 2011 r., ponieważ nie wystosował trzech zasadnych upomnień, które były warunkiem skuteczności złożonego wypowiedzenia. Wszystkie upomnienia Pozwanego adresowane do Powódki są obarczone wadą i są bezskuteczne. Wszystkie podpisane zostały przez prezesa zarządu Pozwanego, C. W. (1), który nie był upoważniony do jego jednoosobowej reprezentacji. Z tego powodu nieistotna jest również podstawa wypowiedzenia. Nawet gdyby podzielić przekonanie Sądu, że wypowiedzenie umowy jest skuteczne w myśl art. 746 w zw. z art. 750 Kodeksu cywilnego, to i tak obarczone było wadą i było prawnie nieskuteczne.

W ocenie Powódki brak jest też podstawy do przyjęcia, że Pozwany miał podstawy prawne i faktyczne do wypowiedzenia umowy w trybie postanowienia § 6 pkt. 3 umowy z dnia 1 sierpnia 2011 r., ewentualnie na zasadzie art. 746 w zw. z art. 750 Kodeksu cywilnego. Przede wszystkim trener wykonywał swoje obowiązki należycie i starannie. Trener A. Z. (1) nie naruszył swoich obowiązków i nie został skutecznie ani zasadnie upomniany przez Pozwanego. W ocenie Powódki stanowiska takiego nie potwierdza zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Nie stanowi również uzasadnionej podstawy do wypowiedzenia umowy utrata zaufania do umiejętności trenera. Pozwanego łączyła umowa o świadczenie usług z Powódką, a nie z trenerem, którego Powódka skierowała do wykonania tego zadania. Trener nie był stroną umowy łączącej strony sporu. Pozwany nie przedstawił żadnych okoliczności ani potwierdzających ich dowodów, pozwalających Sądowi na uznanie, że Powódka utraciła zaufanie Pozwanego mogące stanowić podstawę wypowiedzenia umowy. Ustalenia Sądu w tym zakresie są zatem pozbawione podstawy faktycznej.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł m. in. o oddalenie apelacji , pominięcie wniosku dowodowego zgłoszonego w apelacji jako wniosku spóźnionego oraz o zasądzenie od Powódki na rzecz Pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Pozwany wskazał w szczególności , że pozbawione podstaw jest twierdzenie pełnomocnika Powoda, jakoby wypowiedzenie umowy z dnia 1 sierpnia 2011 roku dokonane zostało przez C. W. (2) w dniu 26 kwietnia 2012 roku z naruszeniem zasad reprezentacji Pozwanego. Mając na względzie regulację wynikającą z art. 8a Ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym Pozwany do Krajowego Rejestru Sądowego przesłał skróconą wersję protokołu Zebrania Członków Zarządu (...) z dnia 16 sierpnia 2011 roku. W żadnym wypadku nie sposób zatem uznać, że doszło tu do sfałszowania jakiegokolwiek protokołu. W świetle powyższego nie sposób zatem przyjąć, że wszystkie upomnienia Pozwanego adresowane do Powódki, a także wypowiedzenie umowy z dnia 26 kwietnia 2014 r. obarczone są jakąkolwiek wadą i są bezskuteczne.

Zdaniem pozwanego , również niezasadny jest zarzut dotyczący braku podstaw do przyjęcia, że Pozwany miał podstawy prawne i faktyczne do wypowiedzenia umowy w trybie opisanym w § 6 pkt 3 umowy, ewentualnie na zasadzie art. 746 w zw. z art. 750 k.c. (...) skierował do Powódki trzy upomnienia, które dotyczyły: naruszenia obowiązku z § 2 pkt 4 poprzez niezłożenie pisemnego wniosku o ukaranie zawodniczek za nieuzyskiwanie satysfakcjonujących wyników sportowych, niezłożenia wniosku o zwolnienie zawodniczki R. T.oraz naruszenia obowiązku z § 2 pkt 9 w zakresie nieuzyskiwania celów sportowych satysfakcjonujących (...). W toku postępowania Pozwany wyjaśnił przyczyny zastrzeżeń do pracy trenera i udzielonych mu upomnień. Tymczasem Powódka ograniczyła się jedynie do ogólnikowych stwierdzeń wskazujących, że owe upomnienia nie były zasadne. W świetle materiału dowodowego trudno też przyjąć, jak próbuje to uczynić Powódka, że A. Z. (1) również potwierdził bezzasadność kierowanych w stosunku do niego upomnień. Odnosząc się do kwestii zasadności uwag kierowanych przez Pozwanego wobec pracy trenera trzeba także odnieść się do kwestii celu sportowego. Pozwany przyznał , że nie został on określony w formie pisemnej. Niemniej jednak był on doskonale znany zarówno zawodniczkom, jak i trenerowi oraz Powódce. Biorąc w szczególności pod uwagę, że trener zatrudniany był przez Powódkę, logicznym jest rozumowanie, że skoro cel sportowy był znany i akceptowany przez trenera to musiał być również znany i akceptowany przez jego pracodawcę - Powódkę. Twierdzenie zaś przeciwne, szczególnie w sytuacji, gdy reprezentant Powódki przyznał, że bywał na meczach i treningach oraz znajdował się w stałym kontakcie z trenerem wydają się nielogiczne i nie znajdują odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym. Biorąc zatem pod uwagę powyższe, nie sposób uznać, że upomnienia kierowane przez Powódkę wobec pracy trenera rzeczywiście były bezpodstawne.

Pozwany wskazał też , iż mógł wypowiedzieć łączącą strony umowę z uwagi na ważne przyczyny o których mowa w art. 746 § 3 k.c. Nie może budzić wątpliwości fakt, iż umowa o świadczenie usług trenerskich jest specjalnym rodzajem umowy zlecenia. Z cała pewnością zatem zastosowanie do niej może znaleźć art. 746 § 3 k.c., który wskazuję, że każda ze stron może złożyć oświadczenie o wypowiedzeniu umowy ze skutkiem natychmiastowym jeśli zaistnieją „ważne powody”. Odwołując się jednak do dorobku orzecznictwa Sądu Najwyższego wskazać należy, że ocena czy istnieją ważne powody każdorazowo należy do sądu orzekającego. W przedmiotowej sprawie powodem wypowiedzenia umowy z dnia 1 sierpnia 2011 r. była utrata zaufania do przyjmującego zlecenie. Powódka ponosiła odpowiedzialność za sposób jej wykonywania przez zatrudnionego przez siebie trenera. Niezadowalające rezultaty drużyny prowadzonej przez A. Z. (1) oraz naruszanie przez niego obowiązków wynikających z postanowień umowy spowodowały utratę zaufania Pozwanego do trenera. Okoliczności odmownej odpowiedzi Powódki na prośbę przedstawienia umowy łączącej ją z trenerem oraz brak reakcji na żądanie (...) o wyznaczenie nowego trenera, który miał dokończyć rozgrywki sezonu 2011/2012, w sposób obiektywny dowodzą, że Pozwany utracił zaufanie również do Powódki. Materiał zgromadzony w sprawie nie pozwala na przyjęcie, że spółka (...) wykazywała się chęcią współpracy i rozwiązywania kwestii spornych na drodze porozumienia, czym doprowadziła do utraty do niej zaufania.

Zdaniem pozwanego , oczywiście bezzasadny jest również zarzut sformułowany w pkt 2 apelacji, iż sąd dokonał błędnego ustalenia stanu faktycznego przez przyjęcie, że oświadczenie Powódki o wypowiedzeniu z dnia 29 czerwca 2012 roku było bezskuteczne, gdyż zostało złożone już po wygaśnięciu umowy. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił , iż wypowiedzenie Powódki zostało złożone po wygaśnięciu przedmiotowej umowy, w związku z czym nie miało żadnej mocy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja okazała się bezzasadna.

Przede wszystkim nie znalazły potwierdzenia zarzuty powódki dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych mającego polegać na nieprawidłowym przyjęciu, że wypowiedzenie z 26 kwietnia 2012 r. było ważne i prawnie skuteczne pod względem formalnym jak również na tym , że pisemne upomnienia pozwanego kierowane do trenera były ważne i prawnie skuteczne pod względem formalnym. Wbrew twierdzeniom powoda C. W. (1) , zarówno udzielając upomnień trenerowi , składając pisma do powódki , jak również dokonując dnia 26 kwietnia 2012 r. wypowiedzenia umowy , był upoważniony do reprezentacji Pozwanego. Nie można bowiem przyjąć w oparciu o zebrany materiał dowodowy , iż protokół Zebrania Członków Zarządu pozwanego z dnia 16 sierpnia 2011 roku , gdzie udzielono pełnomocnictwa C. W. (1) został sfałszowany. Jak przekonywująco wyjaśnił pełnomocnik pozwanego , rozbieżności w treści protokołu złożonego do akt rejestrowych oraz protokołu znajdującego się w aktach niniejszej sprawy wynikają z faktu , iż w myśl art. 8a ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym , w rejestrze tym nie muszą być ujawniane wszystkie z podjętych uchwał, a jedynie te, które dotyczą kwestii wymienionych we wspomnianym art. 8a ustawy o KRS. Pozwany mógł zatem złożyć ów protokół w wersji skróconej. Jak wskazał pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na apelację , protokół znajdujący się w aktach rejestrowych nie zawierał również np. informacji o planowanych cenach biletów a nie tylko uchwały dotyczącej pełnomocnictwa. Nie można zatem uznać , iż został celowo złożony w takiej wersji tylko na użytek niniejszego procesu. Były to dwie odmienne wersje tego dokumentu. Samo złożenie przez powoda zawiadomienia do prokuratury nie przesądza przy tym w żadnym stopniu , iż doszło do sfałszowania owego protokołu. Powód nie przedstawia zaś żadnych innych dowodów na okoliczność domniemanego fałszerstwa. Sąd oddalił przy tym na podstawie art. 381 kpc wniosek dowodowy zawarty w apelacji o przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach XIII Wydziału Gospodarczego Krajowego Rejestru Sądowego Sądu Rejonowego w Bydgoszczy, KRS nr (...) , na okoliczności wskazane w petitum apelacji. Należy zauważyć , iż już w piśmie pozwanej z 4 października 2013 roku zawarty był wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu protokołu z Zebrania Członków Zarządu (...)z dnia 16 sierpnia 2011 roku. Powódka powzięła wiedzę o powyższym dokumencie w momencie otrzymania jego odpisu. Powódka miała przez cały czas trwania postępowania dostęp do danych z Krajowego Rejestru Sądowego prowadzonego dla pozwanej. W toku procesu zaś analizowany był przecież zarzut dotyczący braku należytej reprezentacji pozwanej. Z całą pewnością powódka mogła zatem stosowny wniosek dowodowy w tym zakresie złożyć przed sądem I instancji a potrzeba jego powołania nie powstała w toku postępowania odwoławczego , co uzasadnia zastosowanie art. 381 kpc.

Ponadto , jak słusznie zauważa pozwana , samo udzielenie pełnomocnictwa ( nie licząc prokury ) nie wywiera wpływu na zasady reprezentacji danego podmiotu , a tym samym nie ma ustawowego obowiązku jego wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego. Zasadnie tez pozwana wskazuje , iż nawet gdyby przyjąć , że C. W. (1) działał bez umocowania, o czym powódka miała mieć wiedzę, to zgodnie z treścią art. 104 k.c w zw. z art. 103 k.c. , oświadczeń składanych przez C. W. (1) nie można uznać za bezskuteczne. W uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2007 r. , III CZP 31/07 , wyrażono słuszny pogląd , iż do umowy zawartej przez zarząd spółdzielni bez wymaganej do jej ważności uchwały walnego zgromadzenia lub rady nadzorczej ma zastosowanie w drodze analogii art. 103 § 1 i 2 k.c. Tak więc w takiej sytuacji , do działań podejmowanych w charakterze organu osoby prawnej , winny być stosowane poprzez analogię przepisy o pełnomocnictwie. Skoro powódka miała świadomość, że C. W. (1) nie był właściwie umocowany do podejmowania jednostronnych czynności w imieniu Zarządu (...)a mimo to zgadzała się na ich dokonywanie, to w myśl odpowiednio stosowanego art. 104 k.c. , dla ważności umowy zawartej przez pełnomocnika bez umocowania lub z przekroczeniem jego zakresu niezbędna jest następcza zgoda osoby, w imieniu której została ona zawarta. W toku procesu, zaś członkowie Zarządu pozwanej potwierdzali, iż jednoosobowo dokonywane przez C. W. (1) czynności podejmowane były w imieniu Zarządu (...). Powódka zaś nigdy nie skorzystała ze swojego prawa do wyznaczenia zarządowi pozwanego terminu do potwierdzenia czynności dokonywanych przez C. W. (1).

Niezasadny okazał się też zarzut powódki dotyczący nieprawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego mającej skutkować błędnym przyjęciem, że Pozwany miał uzasadnione podstawy prawne i faktyczne do rozwiązania umowy w trybie § 6 pkt 3 umowy z dnia 1 sierpnia 2011 r., ewentualnie na zasadzie art. 746 w zw. z art. 750 Kodeksu cywilnego. Jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy , pozwany skierował do powódki trzy upomnienia, które dotyczyły: naruszenia obowiązku z § 2 pkt 4 poprzez niezłożenie pisemnego wniosku o ukaranie zawodniczek za nieuzyskiwanie satysfakcjonujących wyników sportowych, niezłożenia wniosku o zwolnienie zawodniczki R. T. jak również naruszenia obowiązku z § 2 pkt 9 w zakresie nieuzyskiwania założonych celów sportowych, co miało dotyczyć przegranych meczy z (...), (...) w fazie play — out oraz braku awansu do fazy play — off. Jak obszernie i wyczerpująco uzasadnił to Sąd Rejonowy , pozwany ponad wszelką wątpliwość udowodnił zasadność złożonych zastrzeżeń do pracy trenera i udzielonych upomnień. Powódka nie udowodniła zaś okoliczności przeciwnych , ograniczając się w praktyce do negacji twierdzeń pozwanej. Z zeznań samego trenera A. Z. (1) , co wnikliwie ocenił Sąd I instancji , nie wynika zaś , iż kwestionował on zasadność udzielonych mu upomnień. Potwierdził też , iż znany mu był cel sportowy jakim było zakwalifikowanie się do fazy play-off rozgrywek ligowych. Niewątpliwie cel ten nie został określony w formie pisemnej , jak słusznie zauważa powódka. Prawidłowo jednak ustalił Sąd Rejonowy , wskazując na obszerny materiał dowodowy w postaci chociażby informacji w mediach , iż cel ten był doskonale znany zarówno zawodniczkom, jak i trenerowi oraz powódce , szczególnie w sytuacji, gdy przedstawiciel powódki przyznał, że bywał na meczach i treningach oraz znajdował się w stałym kontakcie z trenerem.

Niezależnie od powyższego , prawidłowo również Sąd Rejonowy przyjął , iż zachodziły podstawy do rozwiązania umowy także na podstawie art. 746 w zw. z art. 750 KC. W myśl powyższego przepisu każda ze stron może złożyć oświadczenie o wypowiedzeniu umowy ze skutkiem natychmiastowym jeśli zaistnieją „ważne powody”. Oczywistym jest , że ocena czy istnieją ważne powody każdorazowo winna być dokonywana w okolicznościach konkretnej sprawy przez sąd. Jak słusznie wskazał sąd I instancji , w niniejszej sprawie powodem wypowiedzenia umowy z dnia 1 sierpnia 2011 r. była utrata zaufania do przyjmującego zlecenie. Pozwany udowodnił w toku procesu , że utracił zaufanie do Powódki, co dało mu podstawy do wypowiedzenia umowy. Przykładem tego są chociażby upomnienia wystosowywane wobec zatrudnionego przez Powódkę trenera, zwolnienie go z obowiązku świadczenia pracy, czy wreszcie samo wypowiedzenie umowy. Powódka sama przecież skierowała A. Z. (1) do wykonania zobowiązania wynikającego z umowy z dnia 1 sierpnia 2011 roku, a zatem ponosiła odpowiedzialność za sposób jej wykonywania przez zatrudnionego przez siebie trenera. Nie ma więc w tym przypadku decydującego znaczenia , iż trener nie był stroną umowy łączącej strony. Niezadowalające rezultaty drużyny prowadzonej przez A. Z. (1) , niezależnie od naruszania przez trenera obowiązków wynikających z postanowień umowy , niewątpliwie spowodowały utratę zaufania Pozwanego do trenera. W takiej sytuacji już sam brak reakcji powódki na żądanie pozwanego o wyznaczenie nowego trenera, który miał dokończyć rozgrywki sezonu 2011/2012, niewątpliwe stanowił ważną przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy w myśl art. 746 kc w zw. z art. 750 kc. Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął , że zarówno charakter umowy i jej specyfika wymagały przy jej realizacji zgodnego współdziałania zarówno Pozwanego z zatrudnionym przez Powódkę trenerem, jak i Pozwanego z Powódką. Brak takiego współdziałania ze strony powódki niewątpliwe stanowił ważną przyczynę rozwiązania umowy w rozumieniu art. 746 kc w zw. z art. 750 kc.

W konsekwencji niezasadny okazał się tez zarzut apelującego , iż sąd dokonał błędnego ustalenia stanu faktycznego przez przyjęcie, że oświadczenie Powódki o wypowiedzeniu z dnia 29 czerwca 2012 roku było bezskuteczne, gdyż zostało złożone już po wygaśnięciu umowy. Skoro prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął , że skuteczne było oświadczenie o wypowiedzeniu umowy złożone przez pozwanego dnia 26 kwietnia 2012 roku , to oczywistym jest, że skutku nie mogło wywrzeć późniejsze oświadczenie powódki z 29 czerwca 2012 roku.

W związku z powyższym apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu w myśl art. 385 kpc. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 i art. 99 kpc.