Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód – T. M. domagał się zasądzenia od pozwanego – (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. kwoty 25.928,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 grudnia 2010 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, należnych mu na podstawie umowy na wykonanie robót budowlanych dotyczących budowy myjni samochodowej w P.. Pozwany był generalnym wykonawcą przy tej inwestycji, która była wykonywana na zamówienie (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W..

Powód wywiązał się ze zobowiązania, inwestor odebrał inwestycję od pozwanego, nie wzywając pozwanego, ani powoda do poprawek.

Okoliczności związane z realizacją robót drogowych przez podwykonawcę nie miały żadnego wpływu na rozliczenie wynagrodzenia powoda z tytułu wiążącej strony umowy, co sam pozwany potwierdził, po pierwsze, w piśmie z 21 grudnia 2010 roku uznając dług wobec powoda z tytułu faktury VAT nr (...), która dotyczy wynagrodzenia dochodzonego w niniejszym pozwie, a po drugie, spłacając po tymże uznaniu długu blisko połowę należności określonej w tej fakturze. Pomimo tego, z czym powód się nie zgodził, w dniu 18 listopada 2011 roku powód złożył oświadczenie o naliczeniu kar umownych z uwagi na nie usunięcie przez powoda wad i usterek robót zgłoszonych w protokole odbioru z 14 grudnia 2010 r. Jednocześnie wraz z oświadczeniem o naliczeniu kar umownych pozwany złożył oświadczenie o potrąceniu rzekomych wierzytelności stron. Powód podniósł, iż pozwany nigdy nie sprecyzował, o jakie wady i usterki chodzi, nie wzywał powoda do ich usunięcia, ani przed odbiorem ukończonej inwestycji przez Inwestora, ani po tym odbiorze. Zgodnie z §15 ust. l b umowy powód byłby zobowiązany do zapłaty ewentualnych kar umownych za zwłokę w usunięciu wad ujawnionych w okresie gwarancji. W myśl natomiast § 12 ust. 3 umowy okres gwarancji udzielonej przez powoda był liczony dopiero od podpisania protokołu końcowego robót przez pozwanego i Inwestora, co nastąpiło później, niż odbiór robót przez pozwanego. Jedyne wady ujawnione w okresie gwarancji pozwany zgłosił do powoda w dniu 21 sierpnia 2012 roku i zostały one usunięte przez powoda w terminie do dnia 24 sierpnia 2012 roku.

Powód zarzucił, iż pozwany w odniesieniu do rzekomych wad robót zgłoszonych przy odbiorze końcowym robót w dniu 14 grudnia 2010 i rzekomo nieusuniętych później przez powoda, nie skorzystał ani z uprawnień przewidzianych § 8 ust. 7 umowy na wypadek wystąpienia wad w umowy (uprawnienie do odmowy odbioru robót do czasu usunięcia wad, które dadzą się usunąć, bądź do obniżenia wynagrodzenia proporcjonalnie do zmniejszenia się wartości robót dotkniętych wadami, które usunąć nie dadzą) ani też uprawnień przewidzianych w kodeksie cywilnym. Powód wskazał, iż w dniu 12 sierpnia 2013 roku wezwał pozwanego do zapłaty, wezwanie to pozostało bez odpowiedzi.

Pozwany pomimo zobowiązania przez sąd, nie złożył odpowiedzi na pozew, nie stawił się też na posiedzeniu sądu w dniu 31 marca 2014 roku, a powód wniósł o wydanie wyroku zaocznego.

Wyrokiem zaocznym z dnia 31 marca 2014 roku sąd orzekł zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie.

W sprzeciwie od wyroku zaocznego, pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wyjaśnił, iż nie złożył odpowiedzi na pozew oraz nie brał udziału w rozprawie wskutek długotrwałej choroby prezesa zarządu. Pozwany podniósł, iż dochodzona pozwem wierzytelność wygasłą wskutek potrącenia. Podczas odbioru robót w dniu 14 grudnia 2010 r. komisja stwierdziła występowanie licznych wad w robotach ogólnobudowlanych i robotach drogowych i wyznaczyła termin na ich usunięcie do końca marca 2011 roku. Ujawnione wady miały charakter poważny, a część robót nie została wykonana w ogóle. Cała kostka brukowa wymagała ścieśnienia i wyrównania poziomów. Sprowadzało to do konieczności przełożenia całej kostki brukowej. Wbrew obowiązkowi usunięcia wad ujawnionych przy odbiorze robót powód z obowiązku tego się nie wywiązał. Do dnia 18 listopada 2011 nie zostały podjęte przez powoda żadne działania mające na celu usunięcie usterek. Wobec tego pozwany zgodnie z § 15 pkt 1b naliczył powodowi karę umowną za opóźnienie w usuwaniu usterek za 232 dni opóźnienia w kwocie 51.504 złotych. Pismem z dnia 23 grudnia pozwany dokonał potrącenia wierzytelności wynikającej z noty księgowej nr (...) z dnia 18 listopada 2011 roku, na kwotę 51.504 złotych z wierzytelnością powoda z tytułu faktury (...) w kwocie 25.928 złotych, wskutek czego obydwie wierzytelności umorzyły się nawzajem do kwoty 25.928 złotych.

W piśmie procesowym z dnia 20 maja 2014 roku powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie oraz zaprzeczył twierdzeniom pozwanego.

W wyroku z dnia 8 września 2014 r. Sąd Rejonowy utrzymał w mocy w całości wyrok zaoczny z dnia 31 marca 2014 r.

Sąd wydał rozstrzygniecie w oparciu o następujące ustalenia i wnioski.

W dniu 24 września 2010 roku powód jako podwykonawca zawarł z pozwanym, będącym generalnym wykonawcą, umowę na wykonanie robót budowlanych dotyczących budowy myjni bezdotykowej samochodowej 6-stanowiskowej w P. przy ulicy (...). Inwestorem przy tej inwestycji był (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W..

W umowie strony ustaliły termin rozpoczęcia robót na 8 października 2010 roku. Natomiast zakończenie robót miało nastąpić 24 listopada 2010 roku. Odbiór końcowy miał nastąpić protokolarnie po zakończeniu przez podwykonawcę wszelkich robót oraz skompletowaniu i przedstawieniu przewidzianych w umowie dokumentów, w obecności kierownika budowy, inspektora nadzoru oraz przedstawiciela podwykonawcy. Podwykonawca udzielił generalnemu wykowany gwarancji na całość robót stanowiących przedmiot umowy. Zgodnie z umową okres gwarancji podwykonawcy liczony jest od daty podpisania protokołu końcowego odbioru robót przez inwestora i generalnego wykonawcę. Strony umówiły się, iż w razie stwierdzenia w trakcie czynności odbioru końcowego wad, jeżeli wady te nadają się do usunięcia, a nie pozwalają na użytkowanie obiektu, generalnemu wykonawcy przysługiwać będzie prawo do odmowy odbioru do czasu usunięcia wad przez podwykonawcę, jeżeli zaś wady nie nadają się do usunięcia, generalny wykonawca ma prawo dokonać obniżenia wartości robót proporcjonalnie do stopnia zmniejszenia ich użyteczności. Wartość robót strony ustaliły na 115.000,00 złotych + VAT.

W dniu 22 listopada 2010 roku strony zawarły aneks do umowy określając wynagrodzenie za roboty na kwotę 111.000,00 zł + VAT.

Przed przystąpieniem do wykonania robót pozwany wypłacił powodowi zaliczkę na poczet wynagrodzenia w kwocie 37.881,00 złotych brutto.

W dniu 27 października 2010 r. nastąpił obiór części wykonanych robót przez kierownika budowy przy udziale przedstawiciela pozwanego i powoda. Wartość wykonanych robót według kosztorysu wykonawczego wyniosła 38.500,00 złotych.

W związku z tym powód wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 46.970,00 złotych brutto (38.500,00 złotych netto). Należność wynikająca z tej faktury została przez pozwanego zapłacona.

W dniu 22 listopada 2010 r. po zgłoszeniu przez powoda zakończenia całości robót, kierownik budowy przy udziale przedstawiciela pozwanego i powoda potwierdził odbiór wykonanych robót. Jakość wykonanych robót została określona na dobrą. Wartość wykonanych robót według kosztorysu wykonawczego całości robót wyniosła 72.500 złotych.

W dniu 22 listopada 2010 r. powód wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 50.569,00 złotych brutto (41 450,00 złotych netto). Kwota ta stanowiła różnicę pomiędzy kwotą 72.500,00 złotych netto a kwotą 31.050 złotych netto, objętą fakturą VAT nr (...).

Ostatecznie odbiór przez pozwanego robót wykonanych przez powoda nastąpił w dniu 14 grudnia 2010 r., z czego został sporządzony protokół odbioru. Protokół podzielono na część dotyczącą robót ogólnobudowlanych, które były wykonywane samodzielnie przez powoda i na część dotyczącą robót drogowych, które za zgodą pozwanego były wykonywane przez podwykonawcę powoda.

W zakresie robót ogólnobudowlanych, wykonywanych bezpośrednio przez powoda, kierownik budowy zalecił powodowi:

⚫

wyrównać masą powierzchnię belek fundamentalnych (pod ścianą działową) – 8 sztuk ,

⚫

wyrównać masą powierzchnie pionowe ścian uskoków w płycie fundamentowej – 3 sztuki,

⚫

wbudować kątownik na krawędzi uskoków i zabezpieczyć przed korozją,

⚫

wymienić właz na zbiorniku cyrkulacji przeciwzamarzającej.

Pozwany zalecił również na dzień odbioru robót przez inwestora uporządkowanie terenu budowy terenu przyległego, oczyszczenia płyty żelbetonowej wiaty, oczyszczenia studzienki odpływowej, instalacji sanitarnej, deszczowej i cyrkulacji przeciwzamarzającej i założenia kratek nadstudziennych, a ponadto do przekazania osprzętu (listy pomiarowej paliwa i kluczy do włazu).

Natomiast w zakresie robót drogowych wykonywanych przez podwykonawcę powoda kierownik budowy zgłosił więcej uwag. Nadto roboty te na dzień odbioru robót wykonano w 95%. Nadto kierownik budowy odebrał roboty dodatkowe, których konieczność wykonania powstała po zawarciu przez strony umowy.

Odbiór prac przez Inwestora nastąpił w listopadzie 2011 roku.

W dniu 18 listopada 2011 r. pozwany wystawił notę obciążeniową obejmującą karę umowę za opóźnienie w usuwaniu usterek. Nota księgowa została doręczona wraz z pismem z dnia 23 grudnia 2011 roku zawierającym oświadczenie złożone przez pełnomocnika pozwanego o potrąceniu wierzytelności przysługującej pozwanemu z tytułu wystawionej noty księgowej nr(...) z dnia 18.11.2011 na kwotę 51.504 z wierzytelnością pozwanego z tytułu faktury (...) w kwocie 25.576,00 złotych

Powód w piśmie z dnia 13 stycznia 2012 r. odmówił zapłaty kar umownych, a dokonane przez pozwanego oświadczenie o potrąceniu uznał za bezskuteczne. Jednocześnie powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 45.364,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami.

W dniu 21 sierpnia 2012 roku pozwany zwrócił się do powoda o usunięcie zgłoszonych przez inwestora usterek do dnia 27 sierpnia 2012 roku. Powód usterki usunął do dnia 24 sierpnia 2012 roku.

Pismem z dnia 12 sierpnia 2013 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 25.928,00 złotych.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów prywatnych znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości, a także w oparciu o zeznania świadków J. K., M. J. i K. S., które nie budziły zastrzeżeń co do ich prawdziwości.

Na podstawie art. 302 § 1 k.p.c. sąd pominął przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron albowiem strony wezwane na rozprawę (karty 109 i 121 akt) pod rygorem pominięcia dowodu z zeznań nie stawiły się w wyznaczonym terminie przed sądem.

Sąd w oparciu o art. 227 k.p.c. a contrario oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, gdyż okoliczności mające być przedmiotem opinii, nie miały – w świetle dokonanych ustaleń – znaczenia dla rozstrzygnięcia postępowania.

W niniejszym postępowaniu powód dochodził roszczenia o zapłatę kwoty 25.928,00 złotych, stanowiącej pozostałą do uregulowania część wynagrodzenia powoda za wykonane roboty, wynikającą z faktury VAT nr (...).

Pozwany nie zakwestionował roszczenia powoda ani co do zasady, ani co do wysokości. Pozwany podniósł, iż wykonane roboty miały wady, jednak nie skorzystał z uprawnień wynikających z umowy o roboty budowlane nr (...) na wypadek wystąpienia wad, tj. odmowy odbioru do czasu usunięcia wad, w przypadku wad nadających się do usunięcia, czy też dokonania obniżenia wartości robót w przypadku wad nienadających się do usunięcia (§ 8 pkt 7 umowy).

Pozwany przeciwstawiając się roszczeniu powoda podniósł jednak, iż na skutek opóźnienia w usuwaniu usterek naliczył powodowi karę umowną przewidzianą w § 15 pkt 1b umowy i pismem z dnia 23 grudnia 2011 roku dokonał potrącenia wierzytelności wynikającej z noty księgowej z dnia 18 listopada 2011 roku z wierzytelnością powoda z tytułu faktury VAT nr (...).

Sąd zważył, iż w myśl art. 498 § 1 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Potrącenie jest jednostronną czynnością prawną, oświadczeniem woli uprawnionego, złożonym z zachowaniem warunku przewidzianego art. 61 k.c., które powinno czynić zadość wymaganiom przewidzianym w prawie materialnym, w odniesieniu do określonych w nim przesłanek i skutków. Spełnia ono funkcję zapłaty, egzekucji i zabezpieczenia, nie wymaga zgody osoby, do której jest kierowane. Prowadzi ono do zaspokojenia potrącającego i zarazem jego wierzyciela w definitywny sposób, do wysokości niższej wierzytelności oraz zapewnia realizację obu wierzytelności.

W realiach przedmiotowej sprawy w ocenie sądu nie doszło do skutecznego potrącenia wierzytelności, albowiem pozwany nie wykazał po swojej stronie istnienia wierzytelności z tytułu kary umownej.

Pozwany naliczając karę umowną oparł się na postanowieniu zawartym w
§ 15 ust. 1 b umowy, zgodnie z którym pozwany nabywał prawo do naliczania kar w przypadku zwłoki w usunięciu wad od momentu podpisania przez inwestora i pozwanego protokołu końcowego.

W świetle powołanych przepisów, wobec zakwestionowania istnienia wierzytelności przez powoda, to na pozwanym spoczął ciężar wykazania istnienia wierzytelności wzajemnej, nadającej się do potrącenia. Pozwany nie sprostał jednak ciążącemu na nim obowiązkowi. Pozwany nie wykazał bowiem, od kiedy rozpoczął bieg okres gwarancyjny. Nie zaproponował bowiem żadnego dowodu, który pozwoliłby na ustalenie, że doszło do podpisania protokołu końcowego przez inwestora i generalnego wykonawcę (mimo, iż jako strona umowy dokonał takiego ustalenia w § 12 pkt 3 kontraktu). Nie wykazał również daty podpisania protokołu końcowego przez inwestora.

Tym samym wskazać należy, iż prace do jakich zobowiązany został powód mocą postanowień protokołu z dnia 14 grudnia 2010 roku nie były zatem pracami w zakresie „usunięcia wad w okresie gwarancyjnym” (§ 15 pkt 1b umowy).

Zgodnie z art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, co też uczyniły treścią umowy z dnia 24 września 2010 roku. Konsekwencją powyższego jest konieczność respektowania ustaleń dokonanych w treści kontraktu.

Sąd nadmienił, że zgłoszone przez pozwanego w dniu 21 sierpnia 2012 r. wady, na usunięcie, których pozwany wyznaczył powodowi termin do dnia 27 sierpnia 2012 r., zostały usunięte przez powoda do dnia 24 sierpnia 2012 r., powód nie popadł zatem w zwłokę w zakresie usunięcia wad.

Mając na uwadze powyższe w rozważanej sprawie nie doszło do skutecznego potrącenia wierzytelności i wierzytelność powoda nie wygasła.

Sąd zważył także, iż stosownie do treści art. 476 k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie. Zgodnie zaś z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Powód w fakturze VAT nr (...) jako termin zapłaty wskazał datę
6 grudnia 2010 roku. W tej sytuacji wobec braku terminowej zapłaty dochodzonej należności, zasadnym było żądanie przez powoda odsetek ustawowych począwszy od 7 grudnia 2010 r.

Reasumując sąd, mając na względzie, iż zasadność i wysokość roszczenia powoda była bezsporna, na podstawie art. 347 k.p.c. utrzymał w całości wyrok zaoczny z dnia 31 marca 2014r.

Apelację od wyroku wniósł pozwany zaskarżając rozstrzygnięcie w całości. Skarżący zarzucił naruszenie przepisów:

1.  art. 498 § 1 kc poprzez nieuwzględnienie zarzutu wygaśnięcia wierzytelności powoda w kwocie 25.928 zł wskutek dokonanego potrącenia z wierzytelnością pozwanego z tytułu kary umownej za zwłokę w usunięciu wad,

2.  naruszenie art. 6 kc poprzez uznanie, że powód nie miał obowiązku udowodnienia, że usunął w terminie do końca marca 2011 r. wady ujawnione w protokole odbioru z 14.12.2010 r.

3.  art. 233 § 1 kpc poprzez błędną ocenę stanu faktycznego mającą wpływ na wynik sprawy poprzez uznanie, że pozwany nie miał prawa obciążyć powoda karą umowną za zwłokę w usunięciu wad ujawnionych w protokole odbioru z 14 grudnia 2010 r.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa, a także zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje, przy uwzględnieniu kosztów zastępstwa procesowego.

W ocenie powoda, odbiór robót pomiędzy powodem i pozwanym miał miejsce w dniu 14.12.2010 r., z czego został sporządzony protokół stwierdzający istnienie licznych wad i wyznaczający termin na ich usunięcie, a powód nie usunął ich do 18.11.2011 r. Obowiązek udowodnienia, że wady zostały usunięte do końca marca 2011 r. spoczywał zgodnie z art. 6 kc na powodzie. Powód nie wywiązał się z niego, zatem obciążenie go karą umowną było zasadne.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja pozwanego okazała się bezzasadna.

Sąd Odwoławczy w pełni podziela i uznaje za własne szczegółowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd Rejonowy, które w ocenie Sądu Okręgowego są prawidłowe.

Wbrew stanowisku pozwanego, to na nim ciążył obowiązek udowodnienia, że powód w okresie objętym gwarancją nieterminowo wykonał zobowiązanie do usunięcia usterek. Pozwany bowiem z okoliczności tych wywodził istnienie po jego stronie uprawnienia do naliczania kary umownej, prowadzące do uznania skuteczności dokonanego przez niego potrącenia tej należności z uznaną przez pozwanego wierzytelnością powoda z tytułu zapłaty.

Słusznie uznał Sąd Rejonowy, że pozwany nie sprostał temu obowiązkowi, nie doszło więc do naruszenia przepisu art. 6 kc.

W świetle jasnych i jednoznacznych postanowień łączącej strony umowy o roboty budowlane z dnia 24 września 2010 r., w tym w szczególności jej § 12 ust. 3 - dotyczącego określenia okresu udzielonej przez powoda pozwanemu gwarancji oraz § 15 ust. 1 lit. b – przewidującego kary umowne za zwłokę w usunięciu wad w okresie gwarancji, rozstrzygniecie zależało od oceny kiedy faktycznie doszło do odbioru robót i rozpoczęcia biegu okresu gwarancji.

W tym zakresie należy podzielić ustalenia Sądu Rejonowego szczegółowo
i precyzyjnie opisane w uzasadnieniu wyroku, zgodnie z którymi w dniu 14 grudnia 2010 r. miał miejsce odbiór przez pozwanego robót wykonanych przez powoda. Natomiast ostateczny odbiór prac przez Inwestora nastąpił w dopiero w listopadzie 2011 r., co ustalono na podstawie zeznań świadka J. K.. Tym samym usuwanie jakichkolwiek usterek stwierdzonych w wewnętrznym protokole odbioru sporządzonym pomiędzy powodem
i pozwanym nie było objęte gwarancją opisaną w § 12 umowy, a dotyczyło właściwego wykonania umowy o roboty budowlane przed jej zakończeniem, co regulował § 8 ust. 7 umowy.

Należy dodatkowo zwrócić uwagę, na okoliczność, że wymienione w załączniku do spornego protokołu odbioru z dnia 14 grudnia 2010 r. wady, za których usunięcie odpowiadał powód, obejmowały inny zakres prac niż opisywał to w sprzeciwie od wyroku zaocznego powód. Nie wskazano tam konieczności ścieśnienia i wyrównania poziomów całej kostki brukowej, natomiast zaznaczono na stronie 3 załącznika, że w związku ze słabą jakością wykonanych przez podwykonawcę powoda ( firmę (...)) dodatkowych robót drogowych, „w okresie wiosennym może zaistnieć konieczność poprawek – przełożenia nawierzchni”. Potwierdzali tę okoliczność świadkowie: S. („początkowo wszystko było dobrze, przez zimę fragmenty się rozpadły” – k. 131), K. („na pewno powód był wzywany do przeprowadzenia prac po marcu 2011 r.” – k. 119 verte). Na zeznań świadków powołanych przez powoda nie sposób było przyjąć za wiarygodne twierdzenie powoda odnośnie dokonanych odbiorów i zgłoszonych w okresie gwarancji wad.

Słusznie zatem uznał Sąd Rejonowy, iż pozwany powołując się w sprzeciwie od wyroku zaocznego na dokonane potrącenie, nie wykazał istnienia po jego stronie wierzytelności możliwej do potrącenia z zależnością powoda. W apelacji zaś, pozwany nie przedstawił żadnych innych zarzutów niż te, które zawarł w sprzeciwie i które były przedmiotem oceny Sądu Rejonowego.

Powód natomiast przedstawił dowody potwierdzające fakty zgłoszenia mu usterek w okresie gwarancji oraz ich usuwanie np. z sierpnia 2012 r. (k. 50-51), czy z listopada 2014 r. (k. 179-181), czyli już w trakcie postępowania apelacyjnego.

Niesłuszny w konsekwencji okazał się zarzut błędnej oceny przez Sąd Rejonowy okoliczności faktycznych w sprawie. Do naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc, a więc normy zakreślającej Sądowi granice oceny zebranego materiału dowodowego, mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (tak m.in. SN w wyroku z dnia 16.12.2005 r., III CK 314/05, niepublikowanym, zamieszczonym w LEX nr 172176).
W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia.

Tym samym apelacja powoda podlegała oddaleniu w oparciu o art. 385 kpc.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc, tj. na zasadzie odpowiedzialności za wynik sprawy, stosownie do stawek rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.