Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód T. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w B. wniósł pozew przeciwko (...) w N. o ustalenie, że pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do podwyżki czynszu najmu oraz że oświadczenia pozwanego o wypowiedzeniu czynszu z dnia 30 stycznia 2017 r. i 6 marca 2017 r. są nieważne, a umowa najmu lokalu handlowego zawarta w dniu 21 sierpnia 2014 r. wiąże strony. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według zestawienia kosztów, o ile zostanie złożone lub według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego roszczenia powód podnosił, że strony łączyła umowa zawarta na okres 3 lat od dnia 1 października 2014 r. do dnia 1 października 2017 r., której przedmiot stanowiło oddanie powodowi przez pozwanego do używania części (...) o powierzchni 30m ². Ustalona stawka czynszu najmu wynosiła 20 euro za m ². Powód stwierdził, że miesięcznie płacił tytułem czynszu kwotę 738 euro.

Zgodnie z twierdzeniami powoda pozwany w styczniu 2017 r. zamierzał wynająć lokal użytkowy zajmowany przez powoda na rzecz telefonii komórkowej (...), pomimo że umowa najmu zwarta z powodem jeszcze się nie zakończyła.

Powód twierdził, że pozwany domagał się od niego wcześniejszego rozwiązania umowy, w celu zawarcia umowy z nowym najemcą, na co powód zgody nie wyraził. Odmowa wiązała się ze złożeniem oświadczeń przez pozwanego o wypowiedzeniu stawki czynszu najmu, których podstaw powód również nie zaakceptował.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wskazał, że wypowiedzenie wysokości czynszu z dnia 31 stycznia 2017 r. było dokonane zgodnie z obowiązującym prawem i znajdowało podstawę w prawną w art. 685 ¹ k.c. Pozwany stwierdził, że ważność dokonanego wypowiedzenia czynszu nie została uzależniona od spełnienia jakichkolwiek warunków, poza zachowaniem formy wynikającej z art. 77 § 1 k.c. Z uwagi na fakt, że najemca nie zgodził się na wyższy czynsz, umowa wygasła z upływem miesięcznego okresu wypowiedzenia, tj. 28 lutego 2017 r. Pozwany zaprzeczył, jakoby strony przewidziały w umowie najmu lokalu klauzulę waloryzacyjną. Nadto żaden z zapisów umowy wyraźnie nie wyłączył zastosowania regulacji przewidzianej w art. 685 ¹ k.c. Wobec niezaakceptowania przez powoda nowej wysokości czynszu, umowa najmu łącząca strony wygasła w dniu 28 lutego 2017 r.

W piśmie procesowym z dnia 17 października 2018 r. powód sprecyzował roszczenie pozwu w ten sposób, że wniósł o ustalenie, że pozwanemu (...) w N. nie przysługuje uprawnienie do pobierania czynszu najmu w podwyższonej wysokości 60 euro i 120 euro na podstawie oświadczeń pozwanego o wypowiedzeniu czynszu najmu z dnia 30 stycznia 2017 r. i 6 marca 2017 r., w związku z czym umowa najmu lokalu handlowego uległa rozwiązaniu z dniem 1 października 2017 r.

W dniu 22 listopada 2018 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy wydał wyrok, w którym ustalił, że pozwanemu (...) nie przysługuje uprawnienie do pobierania od powoda czynszu najmu w podwyższonej wysokości (60 Euro i 120 Euro za metr kwadratowy powierzchni), na podstawie oświadczeń z dnia 30 stycznia 2017 r. oraz z dnia 6 marca 2017 r. o wypowiedzeniu czynszu najmu lokalu handlowego w budynku galerii handlowej w O. przy ul. (...).

Sąd ustalił także, że umowa najmu lokalu handlowego w budynku galerii w O. przy ul. (...), zawarta pomiędzy powodem, a pozwaną spółką w dniu 21 sierpnia 2014 r. uległa rozwiązaniu z dniem 1 października 2017 r.

Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie oparł o następujące ustalenia faktyczne i oceny prawne.

Sąd Rejonowy ustalił, że T. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w B. (najemca) zawarł z pozwanym (...) z siedzibą w N. (wynajmujący) Umowę Najmu Lokalu Handlowego, której przedmiot stanowiło oddanie najemcy przez wynajmującego do używania części (...) o powierzchni ok. 30m ^{( 2)}. Umowa została zawarta na czas oznaczony 3 lat od dnia 1 października 2014 r.

Na mocy przedmiotowej umowy powód zobowiązany był do zapłaty umówionego czynszu, którego miesięczna stawka za cały lokal wynosiła 20 euro netto za m ². Niezależnie od powyższego, najemca był zobowiązany do ponoszenia opłat związanych z eksploatacją i utrzymaniem lokalu handlowego oraz części wspólnych (...) w wysokości 20 zł netto za m ², począwszy od dnia wydania najemcy lokalu handlowego.

Pozwany kontaktował się z powodem w celu wcześniejszego rozwiązania umowy. Z uwagi na odmowę powoda, pozwany w piśmie z dnia 30 stycznia 2017 r. wypowiedział powodowi dotychczasową wysokość czynszu z kwoty 20 euro netto za 1 m ² miesięcznie na kwotę 60 euro netto za 1 m ² z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia, wskazując, że okres wypowiedzenia upłynie z dniem 28 lutego 2017 r., w związku z czym od 1 marca 2017 r. będzie obowiązywała podwyższona wysokość czynszu za najem.

Następnie, w piśmie z dnia 6 marca 2017 r. pozwany wypowiedział powodowi wysokość stawki czynszu z kwoty 60 euro netto za 1 m ² miesięcznie na kwotę 120 euro netto za 1 m ², wskazując, że okres wypowiedzenia upłynie z dniem 30 kwietnia 2017 r., w związku z czym podwyższona wysokość czynszu za najem będzie obowiązywała od 1 maja 2017 r.

Powyższe oświadczenia powód uznał za bezpodstawne.

W sprawie ustalono także, że rzeczywistą przyczyną podwyższenia czynszu najmu przez pozwaną spółkę, było skłonienie powoda do wcześniejszego (przed upływem terminu na jaki umowa najmu została zawarta) opuszczenia wynajmowanego lokalu, w celu udostępnienia go innemu podmiotowi.

Sąd Rejonowy wskazał dowody, na których się oparł szeroko omawiając wiarygodność świadków zeznających w sprawie.

Ponadto Sąd Rejonowy powództwo uznał za zasadne w całości, a swoje rozstrzygnięcie oparł na podstawie art. 189 k.p.c., zgodnie z którym powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

W ocenie Sądu Rejonowego, powód posiadał interes prawny w ustaleniu, że pozwanemu (...) w N. nie przysługuje uprawnienie do pobierania czynszu najmu w podwyższonej wysokości 60 euro i 120 euro na podstawie oświadczeń pozwanego o wypowiedzeniu czynszu najmu z dnia 30 stycznia 2017 r. i 6 marca 2017 r., jak również, że umowa najmu lokalu handlowego uległa rozwiązaniu z dniem 1 października 2017 r., bowiem między stronami istniał spór co do skuteczności wypowiedzenia wysokości czynszu najmu. Zdaniem Sądu Rejonowego przesądzenie tej kwestii wyrokiem pozwoliło na stworzenie stanu pewności prawnej, co do istnienia ewentualnego zobowiązania powoda.

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy zbadał, czy oświadczenia pozwanego o wypowiedzeniu czynszu najmu z dnia 30 stycznia 2017 r. i 6 marca 2017 r. były prawnie skuteczne i doprowadziły do podwyższenia wysokości czynszu najmu z kwoty 20 euro na 60 euro, a następnie z kwoty 60 euro na 120 euro.

Mając na uwadze całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że oświadczenia pozwanego z dnia 30 stycznia i 6 marca 2017 r. o wypowiedzeniu czynszu najmu lokalu handlowego wynajmowanego w (...) w O. były nieskuteczne. Sąd Rejonowy stwierdził, że z przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego nie wynika, żeby istniała realna i obiektywna przyczyna, która uzasadniałaby podwyższenie czynszu najmu lokalu wynajmowanego przez powoda.

Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że wypowiedzenie dotychczasowej wysokości czynszu najmu najpierw z kwoty 20 euro za 1 m ² wynajmowanej powierzchni na 60 euro, a następnie z 60 euro na 120 euro nie miało na celu zapewnienia ekwiwalentności świadczeń stron, lecz zmierzało do usunięcia powoda z lokalu, do którego miał zostać przeniesiony salon (...). Sąd I instancji nie uwzględnił twierdzeń reprezentanta pozwanego, iż przyczyną wypowiedzenia wysokości czynszu najmu była próba zdyscyplinowania najemcy do terminowego płacenia czynszu najmu i wywiązywania się z innych ciążących na nim obowiązków.

W tych okolicznościach Sąd Rejonowy uznał, że oświadczenia pozwanego z dnia 30 stycznia 2017 roku oraz z dnia 6 marca 2017 roku, o wypowiedzeniu czynszu najmu lokalu handlowego w budynku galerii handlowej w O. przy ul. (...) były nieskuteczne, w związku z czym pozwanej spółce nie przysługuje uprawnienie do pobierania od powoda czynszu najmu w podwyższonej wysokości, tj. 60 euro i 120 euro za m ² powierzchni.

W konsekwencji Sąd I instancji ustalił również, że umowa najmu lokalu handlowego w budynku galerii handlowej w O. przy ul. (...), zawarta pomiędzy powodem a pozwaną spółką w dniu 21 sierpnia 2014 roku, uległa rozwiązaniu z upływem terminu, na jaki została zawarta, tj. z dniem 1-go października 2017 roku.

O kosztach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając nimi w całości pozwanego.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł pozwany (...) z siedzibą.

Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił naruszenie art. 685 ¹ k.c. w związku z art. 65 § 2 k.c. poprzez nieprawidłowe zastosowanie, pominięcie ustaleń stron i uznanie, że pozwany nie miał realnej i obiektywnej przyczyny, która uzasadniałaby podwyższenie czynszu najmu lokalu wynajmowanego przez powoda, podczas gdy wypowiedzenie wysokości czynszu nie musi być w żaden sposób uzasadnione zgodnie z treścią art. 685 ¹ k.c., a nadto jeden najemca wskazywany przez pozwanego, ma czynsz w wysokości prawie 90 euro za m2, co Sąd I instancji pominął.

W związku z powyższym, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda a rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów postepowania za obie instancje lub ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W uzasadnieniu wskazał, że wypowiedzenie wysokości czynszu dokonane w dniu 31 stycznia 2017 r. nastąpiło zgodnie z obowiązującym prawem. Powyższe uprawnienie zostało bowiem przewidziane w art. 685 ¹ k.c. i nie wymaga zmiany umowy w drodze porozumienia stron i dla swej ważności nie wymaga także zgody najemcy. Pozwany podkreślił, że zapisy umowy wyraźnie nie wyłączały zastosowania regulacji zwartej w ww. przepisie. Pozwany wskazał także, że Sąd Rejonowy pominął, że także inny podmiot wynajmujący powierzchnię (...) posiadał czynsz w wysokości ok. 80-90 euro. Nadto pozwany wskazał, że żaden przepis nie nakłada na wynajmującego obowiązku uzasadnienia wypowiedzenia czynszu najmu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przede wszystkim wskazać należy, że wbrew zarzutom pozwanego, Sąd pierwszej instancji – w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia – dokonał wystarczających i prawidłowych ustaleń faktycznych, które były w pełni zgodne z treścią zebranego materiału dowodowego. Także ocena wiarygodności i mocy dowodowej tego materiału nie budziła żadnych wątpliwości i zastrzeżeń. Podkreślić jednocześnie należy, że Sąd Okręgowy, jako sąd merytorycznie rozpoznający sprawę, zgodnie z treścią art. 382 k.p.c., samodzielnie zapoznał się z całością powyższego materiału i w rezultacie doszedł do wniosku, że może aprobować przedstawione wyżej ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji oraz przyjąć je za własne bez zbędnego powtarzania lub uzupełniania.

Pozwany twierdził, że w sprawie najemca nie zgodził się na wyższy czynsz, a zatem umowa najmu wygasła wraz z upływem miesięcznego okresu wypowiedzenia tj. 28 lutego 2017 r. W ocenie pozwanego wypowiedzenie było zgodne z prawem, a zatem zarzuty naruszenia art. 5 k.c. i 58 § 2 k.c. uznać należało za bezzasadne. Pozwany twierdził także, że żadne z zapisów umowy wyraźnie nie wyłączał zastosowania art. 685 (1) k.c. oraz zarzucił naruszenie art. 685 (1) k.p.c. w związku z art. 65 § 2 k.c.

Powyższego stanowiska pozwanego jak i podniesionych zarzutów, Sąd Okręgowy nie podziela.

W pierwszej kolejności, wskazać należy, że zgodnie z art. 685 ¹ k.c. wynajmujący lokal może podwyższyć czynsz, wypowiadając dotychczasową wysokość czynszu najpóźniej na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego.

Sąd Okręgowy zważył, że podwyższenie czynszu najmu lokalu, z mocy komentowanego przepisu, nie wymaga zmiany umowy w drodze porozumienia stron. Podwyższenia dokonać może sam wynajmujący wypowiadając dotychczasowy czynsz. Wypowiedzenie staje się skuteczne z końcem miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym wynajmujący złożył najemcy oświadczenie o wypowiedzeniu. Wypowiedzenie jest jednostronnym oświadczeniem woli, przy czym zgodnie przyjmuje się, że powinno być złożone w formie wynikającej z art. 77 § 1 k.c., tj. w takiej formie, jaką strony umowy najmu przewidziały w celu jej zawarcia (tak np. J. Panowicz-Lipska, w: System PrPryw, t. 8, 2011, s. 108, Nb 135; H. Ciepła, w: Gudowski, Komentarz, 2013, Ks. III, cz. 2, art. 685 1 KC, s. 443, pkt 5; A. Doliwa, Najem lokali, art. 685 1 KC, Nb 3, s. 124; P. Nazaruk, w: Ciszewski, Komentarz, 2014, art. 685 1 KC, Nb 6, s. 1145). Takie rozwiązanie motywuje się zmieniającym treść umowy skutkiem tego wypowiedzenia. Jak przyjmuje się w doktrynie (m.in. poglądy wyrażone w komentarzu do art. 685 (1) k.c. red. Osajda 2017, wyd. 17 / J. Górecki/G.Matusik – System Informacji Prawnej Legalis), w razie dokonania wypowiedzenia wysokości czynszu najemca może zachować się trojako:

1. zaaprobować podwyżkę czynszu, co może uczynić milcząco lub wyraźnie, a co skutkuje obowiązkiem uiszczania czynszu w zmienionej wysokości po upływie okresu wypowiedzenia. Bierne zachowanie najemcy nie ma zatem wpływu na skuteczność wypowiedzenia wysokości czynszu dokonanego przez wynajmującego;

2. zgodzić się na podwyżkę czynszu, ale nie w wysokości wynikającej z wypowiedzenia. Najemca może bowiem chcieć utrzymania stosunku najmu, ale podwyżkę uważa za wygórowaną czy wręcz dokonaną w celu szykany. W takim przypadku, najemca może uiszczać czynsz w poprzedniej wysokości lub w wysokości wynikającej z częściowego uwzględnienia podwyżki. Najemcy pozostaje wtedy oczekiwać na powództwo o zapłatę. W toku procesu może podnieść zarzuty wynikające z art. 5 k.c. lub art. 58 § 2 k.c. ( zob. H. Ciepła, w: Gudowski, Komentarz, 2013, Ks. III, cz. 2, art. 685 1 k.c., Nb 6, s. 443; A. Doliwa, Najem lokali, art. 685 1 k.c., Nb 4, s. 124). Najemca może jednak wykazać inicjatywę i wytoczyć powództwo o ustalenie (art. 189 k.p.c.) „nieistnienia podwyżki” w całości lub w części. Wyrok sądowy ma charakter deklaratoryjny, a więc nie zmienia wysokości czynszu, a jedynie ustala czy podwyżka była skuteczna (tak J. Panowicz-Lipska, w: System PrPryw, t. 8, 2011, Nb 135, s. 108);

3. nie zgodzić się na wyższy czynsz, a wówczas umowa najmu wygasa wraz z upływem miesięcznego okresu wypowiedzenia (tak też H.Ciepła, w: Gudowski, Komentarz, 2013, Ks. III, cz. 2, art. 685 1KC, Nb 6, s. 443; J. Jezioro, w: Gniewek, Machnikowski, Komentarz, 2016, art. 685 1, Nb 2, s. 1327; G. Kozieł, w: Kidyba, Komentarz, 2014, art. 685 1 KC, Nb 3, s. 539).

W okolicznościach niniejszej sprawy, powód nie zgodził się na podwyższenie czynszu najmu, na co jednoznacznie wskazuje treść odpowiedzi na oświadczenie o wypowiedzeniu dotychczasowej wysokości czynszu, udzielonej w piśmie z dnia 20 marca 2017 r., w którym powód poinformował, że oświadczenia o wypowiedzeniu wysokości czynszu uznaje za bezpodstawne i nie wywołujące skutków prawnych, w związku z czym do końca umowy będzie uiszczał czynsz w wysokości wynikającej z umowy. Niewątpliwie również powód nie płacił czynszu w podwyższonej wysokości.

Nie może być zatem wątpliwości, że powód zachował się w sposób opisany powyżej w pkt 2. Opłacanie czynszu w dotychczasowej wysokości skutkowało wytoczeniem przez powoda powództwa o ustalenie.

Podsumowując, zachowanie powoda uznać należało za w pełni uzasadnione, a argumentację pozwanego polegającą na możliwości wypowiedzenia umowy na podstawie art. 685 ¹ k.c. w zasadzie bez żadnych ograniczeń za błędną.

W dalszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 189 k.p.c. można żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma się w tym interes prawny.

W świetle utrwalonego orzecznictwa i poglądów nauki, powód posiada interes prawny wówczas, gdy powództwo o ustalenie jest jedynym i niezbędnym środkiem ochrony praw. W przypadku, gdy ochrona ta może być w całości zapewniona przez innego rodzaju środki prawne, interes prawny nie istnieje (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z 9 lutego 2012,(...) 181/11, LEX nr 1133807 i tam cytowane wcześniejsze wypowiedzi orzecznicze).

W niniejszej sprawie najemca wykazał inicjatywę i wytoczył powództwo o ustalenie (art. 189 k.p.c.) nieistnienia podwyżki jak i ustalenia daty rozwiązania umowy najmu.

Podkreślić należy, że przepis art. 685 ¹ k.c. wprowadza wyjątek od zasady, że zmiana umowy następuje w wyniku porozumienia stron. Przepis ten nie wskazuje, że podwyższenie czynszu musi zawierać uzasadnienie, aczkolwiek wskazać należy także, że to, iż jest ono dozwolone co do zasady w każdym momencie, nie może być całkowicie dowolne, zmierzać wyłącznie do zaspokojenia interesów gospodarczych wynajmującego i prowadzić do szykany najemcy. Tymczasem z taką sytuacja mamy do czynienia w niniejszym procesie.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, który uznał, że oświadczenia pozwanego z dnia 30 stycznia i 6 marca 2017 r. o wypowiedzeniu czynszu najmu lokalu handlowego wynajmowanego w (...)w O. były nieskuteczne.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynikało, aby istniała realna i obiektywna przyczyna, która uzasadniałaby podwyższenie czynszu najmu lokalu wynajmowanego przez powoda. Pozwany konstruując zarzuty apelacji w zasadzie nawet nie podniósł, aby ustalenia Sądu I instancji budziły wątpliwości, w tym zakresie ograniczając się jedynie do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego.

Sąd Okręgowy jednak za własne przyjął ustalenia Sądu Rejonowego, zgodnie z którymi wypowiedzenie dotychczasowej wysokości czynszu najmu najpierw z kwoty 20 euro za 1 m2 wynajmowanej powierzchni na 60 euro, a następnie z 60 euro na 120 euro nie miało na celu zapewnienia ekwiwalentności świadczeń stron, lecz zmierzało do usunięcia powoda z lokalu, do którego miał zostać przeniesiony salon sieci komórkowej (...).

Sąd Okręgowy nie uwzględnił twierdzeń reprezentanta pozwanego, iż przyczyną wypowiedzenia wysokości czynszu najmu była próba zdyscyplinowania najemcy do terminowego płacenia czynszu najmu i wywiązywania się z innych ciążących na nim obowiązków. Pozwany nie wykazał bowiem, że powód zalegał z płatnościami czynszu najmu w takim zakresie, że konieczne byłoby podjęcie w stosunku do niego „działań dyscyplinujących”. Ponadto, zgodnie z treścią umowy, w przypadku zalegania przez najemcę z zapłatą całości lub części czynszu najmu lub / i innych wynikających z umowy opłat za okres co najmniej dwóch miesięcy, wynajmujący miał prawo wypowiedzenia umowy w każdym czasie w trybie natychmiastowym ze skutkiem na dzień doręczenia najemcy pisemnego oświadczenia wynajmującego o wypowiedzeniu umowy. Sąd Okręgowy podziela stanowisko, zgodnie z którym zeznania reprezentanta pozwanego w tym zakresie, były tym bardziej niewiarygodne, w kontekście dalszych jego twierdzeń o chęci wynajęcia powodowi innego lokalu. Skoro bowiem powód nierzetelnie wywiązywał się ze swoich obowiązków umownych, to budzi wątpliwości celowość składania mu propozycji wynajęcia innego lokalu zamiast dotychczasowego.

Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że wynajmujący, dążąc do zdyscyplinowania najemcy do zapłaty czynszu najmu mógł skorzystać z wielu środków prawnych, w tym np. wytaczając powództwo o zapłatę, zaś zwiększenie czynszu najmu z pewnością nie odniosłoby żądanego przez niego rezultatu. Przeciwko bezzasadności zwiększenia wysokości czynszu najmu przemawiają również zeznania złożone przez świadków W. C. i P. D., którzy wskazywali, że w (...) nie stosowano tak wysokich czynszów – świadek W. B. – (...) wskazywała, że w Galerii (...) nie występował czynsz w wysokości 60 euro. Sam reprezentant pozwanego przyznał, że maksymalny czynsz obowiązujący na parterze (...) wynosił 40 euro za 1m2. Okoliczności te potwierdzają tezę, że brak było racjonalnego uzasadnienia dla zwiększenia wysokości czynszu najmu z kwoty 20 euro za 1 m2, do 60 euro, a następnie 120 euro. Stwierdzić zatem należy, że działanie pozwanego było nastawione na szybkie rozwiązanie umowy, nie zaś na jakiekolwiek dyscyplinowanie powoda.

W ocenie Sądu Okręgowego, w tych okolicznościach sprawy, Sąd Rejonowy słusznie uznał, że oświadczenia pozwanego z dnia 30 stycznia 2017 roku oraz z dnia 6 marca 2017 roku, o wypowiedzeniu czynszu najmu lokalu handlowego w budynku galerii handlowej w O. przy ul. (...) były nieskuteczne, w związku z czym pozwanej spółce nie przysługuje uprawnienie do pobierania od powoda czynszu najmu w podwyższonej wysokości, tj. 60 euro i 120 euro za m2 powierzchni.

W konsekwencji należało również ustalić co tez uczynił Sąd Rejonowy, że umowa najmu lokalu handlowego w budynku galerii handlowej w O. przy ul. (...), zawarta pomiędzy powodem a pozwaną spółką w dniu 21 sierpnia 2014 roku, uległa rozwiązaniu z upływem terminu, na jaki została zawarta, tj. z dniem 1-go października 2017 roku.

Mając powyższe na uwadze należało oddalić apelację na podstawie art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.

SSO Artur Fornal SSO Wojciech Wołoszyk SSR del. Agnieszka Miler-Kłosińska