Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 21 lutego 2023 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, uwzględniając w całości powództwo(...) w C. zasądził od pozwanego (...) w B. kwotę 19 043,66 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu.

Rozstrzygnięcie to Sąd pierwszej instancji oparł o następujące ustalenia faktycznie i rozważania.

W dniu 30 lipca 2020 r. pozwany jako usługobiorca zawarł ze(...) w W. pisemną umowę o świadczenie usług (...), której przedmiotem było świadczenie na jego rzecz przez tę spółkę usługi (...) dla dziesięciu profili potwierdzonych przez Profesjonalistę (lekarza, dla jakiego utworzono profil), obejmującej funkcjonalności opisane w punkcie II. Ogólnych Warunków Umowy o świadczenie (...) (dalej: OWU).

Umowa została zawarta na 12 okresów rozliczeniowych, przy czym strony postanowiły również, że po ich upływie umowa przechodzi w umowę na czas nieokreślony. Okresem rozliczeniowym zgodnie z ww. Warunkami był pełny miesiąc kalendarzowy począwszy od pierwszego dnia świadczenia(...). Jako datę uruchomienia usługi wskazano w umowie dzień 30 września 2020 r.

Zgodnie z punktem II. OWU usługi te były świadczeniem(...) w W. realizowanym za pomocą systemów teleinformatycznych (tj. za pomocą internetu), na indywidualne żądanie pozwanego jako usługobiorcy, bez jednoczesnej ich fizycznej obecności. (...) były świadczone za wynagrodzeniem określonym w cenniku, w oparciu o profile, które zostały zweryfikowane na zasadach określonych przez usługodawcę, w tym poprzez potwierdzenie przez profesjonalistę (tj. m.in. lekarza, psychologa, tearpeuta) lub usługobiorcę prawa do profilu w serwisie internetowym (...) i polegały na udostępnieniu funkcjonalności, z których może korzystać usługobiorca. Na funkcjonalności te składały się między innymi możliwość korzystania z kalendarza wizyt, edycji profilu, w tym poprzez zamieszczanie zdjęć innych informacji, korzystania z telefonicznej rejestracji pacjentów, otrzymywania statystyk dotyczących profili, a także umieszczenie profilu w wynikach wyszukiwania w serwisie specjalistów danej specjalizacji oraz utworzenie profilu (...). Pozwany w karcie klienta wskazał, że chce na stronie swojej placówki umieścić bezpłatną usługę widżetu do kalendarza. Zgodnie z punktem V. OWU z tytułu pozostawania w gotowości do świadczenia (...) usługodawcy należało się stałe wynagrodzenie za każdy profil wskazany w zamówieniu lub przypisany przez usługobiorcę w trakcie trwania umowy – należne za okres rozliczeniowy w wysokości określonej w cenniku, w tym bez względu na to, czy usługobiorca faktycznie z tego pakietu korzystał. Ponadto usługodawca nabywał prawo do wynagrodzenia za rezerwacje wizyt dokonane za pośrednictwem serwisu (...)w danym okresie rozliczeniowym w wysokości i na zasadach określonych w cenniku, z zastrzeżeniem, że wynagrodzenie to było należne wyłącznie w sytuacji przypisania przez usługobiorcę od jednego do dziewięciu profili, w sytuacji przypisania dziesięciu lub więcej profili wynagrodzenie to się nie należało. Dodatkowo (...)w W. winien otrzymywać wynagrodzenie za przygotowanie raportów, zestawień lub przekazanie innych informacji na życzenie usługobiorcy, przy czym jego wysokość miała być każdorazowo określana przez tę spółkę przez przygotowaniem raportów, zestawień lub przekazaniem innych informacji.

Zgodnie z cennikiem usług(...) w przypadku zamówienia obejmującego świadczenie usług dla dziesięciu profili wynagrodzenie netto za każdy z nich wynosiło 364,08 zł brutto (296 zł netto), co dawało miesięcznie kwotę 3 640 zł brutto (2 960 zł netto). Pozwany w umowie potwierdził zapoznanie się z OWU oraz cennikiem ich świadczenia.

(...)utworzył dziesięć profili w serwisie internetowym znanylekarz.pl zgodnie z zestawieniem wskazanym przez pozwanego w karcie klienta oraz dodatkowy profil ogólny przychodni prowadzonej przez pozwanego. Za ich pośrednictwem dokonywane były rejestracje wizyt w przychodni pozwanego.

W trakcie wykonywania umowy pozwany wielokrotnie zgłaszał usługodawcy problemy z funkcjonalnością widżetów polegające na niemożności umówienia się przez pacjentów na wizytę u specjalisty w najbliższym wolnym terminie według kalendarza przychodni pozwanego. Serwis kierował bowiem pacjentów do najbliższego wolnego terminu danego specjalisty w jednej z wielu przychodni, w której świadczył on swe usługi. W konsekwencji pacjent nie miał gwarancji, że jest umawiany na wizytę w przychodni pozwanego, a nadto rejestrując się do specjalistów generował ją w innych przychodniach, a nie u pozwanego. Przedstawiciele usługodawcy uznawali te uwagi za zasadne i zobowiązali się do usunięcia tych nieprawidłowości w działaniu serwisu, jednakże ostatecznie funkcjonalność ta nie została wdrożona.

(...)w W. za gotowość do świadczenia usług na rzecz pozwanego w związku z zawartą umową wystawił faktury VAT za okres od września do grudnia 2020 r. w wysokości po 3 640 zł brutto każda oraz za styczeń 2021 roku w wysokości 3 519,40 zł brutto. Termin płatności każdej z faktury przepadał na 17. dzień kolejnego miesiąca kalendarzowego.

Pozwany nie uregulował należności wynikających z ww. faktur. Pismem z 30 stycznia 2021 r. (...)wypowiedział pozwanemu przedmiotową umowę w oparciu o punkt V.15 OWU, stanowiący, że w przypadku opóźnienia w zapłacie całości lub części wynagrodzenia należnego spółce wynoszącego dwa okresy rozliczeniowe, spółka ta może wypowiedzieć bez dodatkowego wezwania, umowę ze skutkiem natychmiastowym z winy usługobiorcy. Jako datę wyłączenia usługi wskazano 31 stycznia 2021.

Dnia 17 maja 2021 r. (...) zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności obejmującej wszelkie prawa do świadczeń wynikających z faktur VAT za okres od września do grudnia 2020 roku i styczeń 2021 roku na łączną kwotę 17 233,90 zł brutto.

Pismem z 18 maja 2021 r. powód poinformował pozwanego o cesji, wzywając go do zapłaty. Pozwany nie spłacił zadłużenia.

Stan faktyczny sprawy Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o uznane za wiarygodne dowody z przedstawionych przez strony dokumentów prywatnych i wydruków, a także na podstawie zeznań świadków. Spór między stronami dotyczył rozliczenia się stron ww. umowy za jej wykonanie w okresie od września do grudnia 2020 r. i za styczeń 2021 r., a jako podstawę prawną jego rozstrzygnięcia Sąd ten wskazał przepisy art. 750 w zw. z art. 735 k.c.

Z powołanej regulacji wynika, że do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu, jeżeli zaś ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie.

Sąd pierwszej instancji zważył, że z ustalonego stanu faktycznego wynikało, że w zawartej umowie strony określiły zasady związane z wynagrodzeniem za usługi świadczone przez(...) w ramach (...) na rzecz pozwanego, w tym wysokość wynagrodzenia, termin zapłaty oraz konsekwencje jej braku. Pozwany uchylając się od zapłaty umówionego wynagrodzenia za okres od września do grudnia 2020 r. i za styczeń 2021 r. powoływał się na fakt niewłaściwego wykonania zobowiązania przez przyjmującego zlecenie.

Umowa o świadczenie usług polega na zobowiązaniu dłużnika do podjęcia wymaganych czynności przy zachowaniu wiążącego go stopnia staranności. Umowa ta jest umową starannego działania. Oznacza to, że do oceny wykonania umowy konieczne jest nie osiągnięcie określonego rezultatu, lecz starania w celu osiągnięcia tego wyniku. W tym przypadku ocenie podlega zatem nie konkretnie osiągnięty cel, ale czynności zmierzające do jego osiągnięcia oraz staranność ich wykonania. W zobowiązaniach starannego działania podjęcie przez dłużnika wymaganych czynności przy zachowaniu wiążącego go stopnia staranności oznacza, że dłużnik wykonał zobowiązanie, pomimo iż nie osiągnięto określonego celu umowy. Umowy starannego działania zakładają zatem dążenie do osiągnięcia pewnego rezultatu, przy czym działający z zachowaniem należytej staranności zleceniobiorca w razie niezrealizowania celu umowy nie ponosi odpowiedzialności za niewykonanie zobowiązania.

Zgodnie z art. 354 § 1 k.c. dłużnik ma wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią, ale jednocześnie w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a ponadto, jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje, także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Sposób wykonania zobowiązania wynikającego z umowy określają ogólne przepisy o wykonaniu zobowiązań, a także przepisy właściwe dla poszczególnych typów zobowiązań umownych. Niedostosowanie się przez dłużnika do tych wymagań powoduje, że można mówić bądź o nienależytym wykonaniu bądź nawet o całkowitym niewykonaniu zobowiązania. Na te dwie postaci zachowania się dłużnika niezgodnego z treścią zobowiązania łączącego go z wierzycielem wskazuje art. 471 k.c.

Przyjmuje się, że z niewykonanie zobowiązania będzie miało miejsce wówczas, gdy zachowanie się dłużnika całkowicie odbiega od treści łączącego strony stosunku zobowiązaniowego. Nienależyte jego wykonanie występuje zaś, gdy zachowanie się dłużnika jedynie częściowo pozostaje w zgodzie z treścią zobowiązania. Tym samym niewykonanie zobowiązania zachodzi wówczas, gdy w zachowaniu dłużnika nie występuje nic, co odpowiadałoby spełnieniu świadczenia, natomiast nienależyte wykonanie zobowiązania ma miejsce wtedy, gdy zachowanie dłużnika zmierzało do spełnienia świadczenia, jednak osiągnięty przez niego wynik nie spełnia wymogów świadczenia, do którego dłużnik był zobowiązany.

Mając to na uwadze Sąd Rejonowy uznał, że (...) co najwyżej nienależycie wykonał swoje zobowiązanie wobec strony pozwanej w części związanej z działaniem widżetów i rejestracją pacjentów. Stwierdzenie nienależytego wykonania zobowiązania nie rodzi jednak po stronie pozwanego uprawnienia do odmowy zapłaty należnego wynagrodzenia. Zlecającemu wykonanie usługi w takim wypadku przysługuje jedynie roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej niewłaściwym wykonaniem zobowiązania (art. 471 k.c.).

Mając to na uwadze Sąd Rejonowy uwzględnił żądanie pozwu na podstawie art. 750 w zw. z art. 734 k.c., o odsetkach orzekając zgodnie z art. 481 § 1 i art. 482 k.c. oraz art. 8 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, a o kosztach zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c.).

Pozwana spółka zaskarżyła wyrok w całości, zarzucając mu:

naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 321 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na nierozpoznaniu istoty sprawy, tj. w szczególności zarzutu strony pozwanej co do braku wymagalności roszczenia o zapłatę wynagrodzenia dla przyjmującego zlecenie, a w konsekwencji wobec roszczeń powoda;

naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 227 w zw. z art. 232 zd. 1 oraz art. 230 k.p.c. poprzez przyjęcie, że fakty istotne dla rozstrzygnięcia zostały udowodnione przez powoda czy też przyznane przez stronę pozwaną, podczas gdy strona pozwana wprost kwestionowała przedstawione przez powoda żądanie, opisując ten zarzut jako „istotę sporu”, negując wymagalność roszczenia powoda, opierając się na określonym stanie faktycznym, uzasadniającym takie stanowisko pozwanego;

jak również:

naruszenie prawa materialnego, tj. art. 750 w zw. z art. 744 § 2 k.c. poprzez błędną wykładnię i ustalenie, że roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie, podczas gdy zgodnie z ww. przepisami przyjmujący zlecenie nabywa prawo do wynagrodzenia po wykonaniu zleconych usług, zaś przyjmujący zlecenie nie zapewnił realizacji usług w spornym okresie w zakresie kluczowej funkcjonalności, tj. obszarze, którego strona pozwana oczekiwała, a o którego prawidłowym działaniu(...)zapewniał na etapie negocjowania umowy;

naruszenie prawa materialnego, tj. art. 750 w zw. z art. 472 i art. 355 § 2 k.c. poprzez błędną wykładnię i ustalenie, że przyjmujący zlecenie dochował należytej staranności, podczas gdy zgodnie z ww. przepisami należytą staranność przyjmującego zlecenie w zakresie prowadzonej przez niego działalności określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności, a przyjmujący zlecenie nie zapewnił realizacji usług w zakresie kluczowej funkcjonalności, tj. obszarze, którego strona pozwana oczekiwała, a o którego prawidłowym działaniu (...) zapewniał na etapie negocjowania umowy, a ponadto podjęte przez niego czynności naprawcze systemu informatycznego nie doprowadziły do wdrożenia ww. funkcjonalności przez okres niemal pięciu miesięcy;

naruszenie prawa materialnego, tj. art. 471 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie oraz przyjęcie, że strona pozwana swoje ewentualne zarzuty względem powoda czy przyjmującego zlecenie powinna formułować roszczenia o naprawienie szkody, podczas gdy przepisy prawa materialnego, w tym art. 750 w zw. z art. 734 § 1 i art. 744 oraz art. 472 w zw. z art. 355 § 2 k.c. dają wystarczające podstawy do zakwestionowania prawa przyjmującego zlecenie do wynagrodzenia, w sytuacji gdy przyjmujący zlecenie nie tylko nie zapewnił realizacji usług w zakresie kluczowej funkcjonalności, tj. obszarze, którego strona pozwana oczekiwała, a o którego prawidłowym działaniu (...) zapewniał na etapie negocjowania umowy, a ponadto podjęte przez niego czynności naprawcze doprowadziły do wdrożenia ww. funkcjonalności dopiero po pięciu miesiącach od zgłoszenia;

naruszenie prawa materialnego, tj. art. 5 w zw. z art. 750 i art. 734 § 1 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie oraz przyjęcie, że przyjmujący zlecenie nabył prawo do wynagrodzenia, które następnie w zakresie wierzytelności przelał na rzecz powoda, podczas gdy strona pozwana dochowała należytej staranności w zakresie niezwłocznej notyfikacji stwierdzonych nieprawidłowości, natomiast przyjmujący zlecenie nie dość, że na etapie zawarcia umowy w sposób nierzetelny zapewniał stronę pozwaną o cechach systemu informatycznego, to na etapie realizacji usług całkowicie lekceważył swoje obowiązki, których wykonanie leżało po jego stronie, co w rezultacie każe ocenić żądanie powoda jako nadużycie prawa.

Podnosząc powyższe zarzuty, pozwany (skarżący) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, a także o zasądzenie od strony powodowej kosztów procesu według norm prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem pierwszej i drugiej instancji.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zaskarżony wyrok został wydany na podstawie prawidłowych ustaleń, które Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c.). Stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. skoro w niniejszej sprawie – podlegającej rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym – Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie niniejszego wyroku należało ograniczyć do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. Także i w tej kwestii oceny Sąd Rejonowy w pełni należało podzielić, co czyni zbędnym potrzebę ponownego ich powtarzania (art. 387 § 2 ¹ pkt 2 k.p.c.).

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się naruszenia art. 321 § 1 k.p.c. Zgodnie z zawartą tam regulacją sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie Ocena, czy doszło do naruszenia tego przepisu, wymaga określenia stosunku, w jakim rozstrzygnięcie sądu pozostaje do zgłoszonego przez powoda żądania. Wyrazem obowiązywania wiążącej sąd zasady dyspozycyjności, przewidzianej w art. 321 § 1 k.p.c., jest zakaz orzekania o czymś innym niż żądał powód ( aliud), w większym rozmiarze ( super) oraz na innej podstawie faktycznej niż przedstawiona przez powoda. Zakaz ten odnosi się zatem do samego żądania ( petitum) oraz jego podstawy faktycznej - o których art. 187 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. (zob. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z: 12 października 2016 r., II CSK 14/16, LEX nr 2142552 i 17 kwietnia 2018 r., II PK 37/17, LEX nr 2509625 oraz postanowienie tego Sądu z 16 lutego 2023 r., I CSK 4403/22, LEX nr 3549722). Tego rodzaju uchybień pozwany nie zarzucił jednak w apelacji, podniósł natomiast, że poprzez brak odniesienia się do zarzutu tej strony odnoszącego się do braku wymagalności dochodzonego roszczenia Sąd Rejonowy nie rozpoznał „istoty sporu”.

Również i tak sformułowanego zarzutu apelacyjnego nie można podzielić. Z ustaleń Sądu pierwszej instancji wynika bowiem jakie zasady przyjęły strony w kwestii płatności wynagrodzenia należnego poprzednikowi prawnemu powoda za gotowość do świadczenia usług (zgodnie z punktem V. Ogólnych Warunków Umowy o świadczenie (...)). Związane z tym fakty nie były zresztą przedmiotem sporu między stronami (art. 229 i 230 k.p.c.)

Dla rozstrzygnięcia istotnego znaczenia nie mogły mieć twierdzenia skarżącego o tym, że zleceniobiorca nie wywiązywała się w spornym okresie właściwie ze swoich obowiązków (art. 227 k.p.c. a contrario).

Strony łączyła niewątpliwie umowa o świadczenie usług. Przedmiot umowy („(...)”) sprecyzowany został w punkcie II. OWU i obejmował on – co pozwany przyznał w apelacji – m.in. rozbudowany system do zarządzania całą placówką medyczną i jej promocją on line, a także zarządzania gabinetem oraz rejestracji wizyt współpracujących z nią lekarzy specjalistów.

Stosownie do art. 750 k.c. do umów tego rodzaju stosować należy przepisy o zleceniu. Podnieść trzeba, że wykonanie tego rodzaju umowy ze swej natury polega na dokonywaniu określonych działań, a nie na uzyskaniu konkretnego rezultatu, zdatnego do poddania sprawdzianowi na istnienie wad fizycznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2013 r., I CSK 403/12 LEX nr 1341643).

Przedmiotowa umowa miała więc charakter, jak słusznie uznał Sąd Rejonowy, umowy starannego działania i odmiennie niż w przypadku umów rezultatu (np. umowy o dzieło) nie zachodzi tutaj konieczność osiągnięcia oznaczonego w umowie efektu, który musi mieć charakter samoistny. Rezultat taki musiałby być przy tym sprawdzalny, pozwalający ocenić zasadność skorzystania z uprawnień z tytułu rękojmi za wady, m.in. w zakresie obniżenia wysokości wynagrodzenia (art. 560 § 1 w zw. z art. 638 k.c.).

Jeśli więc poprzednik powoda nie wykonywał należycie swoich obowiązków jedynie w pewnym zakresie łączącej strony umowy (tj. co do prawidłowego działania tzw. widżetów, pozwalających na rejestrację wizyty u specjalisty poprzez stronę internetową przychodni) w żadnym razie nie mogło stanowić to podstawy do odmowy zapłaty wynagrodzenia należnego usługodawcy. Sposobem obrony pozwanego mogłoby być w takiej sytuacji podniesienie zarzutu potrącenia dochodzonej pozwem należności z tytułu wynagrodzenia z ewentualną wierzytelnością mogącą przysługiwać stronie pozwanej z tytułu nienależytego wykonania umowy (art. 471 k.c.), taki zarzut jednak nie został w niniejszym procesie zgłoszony, a sama szkoda nie została w żaden sposób skonkretyzowana.

Wyjaśnić trzeba, że niewykonanie zobowiązania zachodzi wówczas, gdy w zachowaniu się dłużnika nie występuje nic, co by odpowiadało spełnieniu świadczenia, natomiast nienależyte wykonanie zobowiązania ma miejsce wówczas, gdy zachowanie się dłużnika zmierzało do spełnienia świadczenia, jednakże osiągnięty przez niego wynik odbiega pod określonymi względami od tego, na czym miało polegać prawidłowo spełnione świadczenie (tak Sąd Najwyższy w uchwale z 15 lutego 2002 r., III CZP 86/01, OSNC 2002, nr 11, poz. 132).

Biorąc zatem pod uwagę charakter zawartej pomiędzy stronami umowy, w sytuacji uchybień w wykonywaniu umowy – a taki właśnie przypadek miał niewątpliwie miejsce w niniejszej sprawie – pozwany mógł tą umowę wypowiedzieć, a ewentualnie także wystąpić z roszczeniem odszkodowawczym. W ocenie Sądu odwoławczego nie można w żadnym razie przyjmować, aby zleceniodawca mógł odmówić wypłaty umówionego ze zleceniobiorcą wynagrodzenia, tylko z tego powodu, że nie jest on zadowolony ze sposobu wykonania zlecenia. Gdy bowiem chce w tym przypadku skutecznie osiągnąć taki cel, powinien on zlecenie wypowiedzieć, wówczas zobowiązany byłby uiścić jedynie część wynagrodzenia odpowiadającą dotychczasowym czynnościom zleceniobiorcy (art. 746 § 1 k.c.).

Zlecenie może wypowiedzieć każda ze stron, bowiem jest to stosunek oparty na wzajemnym zaufaniu i dlatego strony nie mogą z góry zrzec się skutecznie uprawnienia do wypowiedzenia umowy z ważnych powodów (art. 746 § 3 k.c.). Treść § 3 art. 746 k.c. wyraźnie wskazuje na to, że zawarta w nim norma prawna ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co skutecznie wyłącza swobodę kontraktową w zakresie objętym przedmiotem jej regulacji (por. wyrok SN z 9 lutego 2001 r., III CKN 304/00, LEX nr 52384).

Nie mógł być również uznany za uzasadniony zarzut naruszenia art. 5 k.c. Pozwany uzasadnia ten zarzut twierdzeniem o bezpodstawnym uznaniu przez Sąd pierwszej instancji, że przyjmujący zlecenie nabył prawo do wynagrodzenia. Takie stanowisko oparte jest jednak na nieporozumieniu. Utrwalony jest pogląd, że zastosowanie art. 5 k.c. nie może prowadzić ani do zmiany treści normy prawnej, ani do nabycia, zniweczenia bądź modyfikacji prawa podmiotowego. Uwzględnienie takiego zarzutu oznaczałoby jedynie, że w konkretnych okolicznościach przyznane normą prawo podmiotowe zostaje uznane za wykonywane bezprawnie, wskutek czego nie podlega ochronie (zob. uzasadnienie uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2013 r., III CZP 2/13, OSNC 2014, nr 2, poz. 10).

Mając powyższe okoliczności na względzie Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 zd. 1 k.p.c., tj. na zasadzie odpowiedzialności za wynik sprawy, stosownie do stawek określonych w § 10 ust. 1 pkt 1 w związku z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2018 r., poz. 1800 ze zm.).

Na oryginale właściwy podpis