Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód - A. Z. wniósł o zasądzenie od pozwanego - (...) kwoty 6.395,85 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 lipca 2015 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów postępowania z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jest nabywcą wierzytelności przysługującej A. K. z tytułu wypadku komunikacyjnego z dnia 14 czerwca 2015 r., w wyniku, którego pojazd poszkodowanej marki (...) o nr rej. (...) został uszkodzony, a za którą to szkodę odpowiedzialność powinien przyjąć pozwany w związku z zawarciem przez poszkodowanego umowy dobrowolnego ubezpieczenia autocasco. Powód podniósł, że pozwany wszczął postępowanie likwidacyjne, uznał swoją odpowiedzialność, co do zasady, zakwalifikował szkodę jako szkodę całkowitą i wypłacił odszkodowanie w kwocie 5.450,00 złotych. Powód wskazał, że pozwany zaniżył wartość pojazdu przed szkodą ustalając jego wartość na kwotę 17.000,00 zł. Powód ponadto wskazał, iż w jego ocenie pozwany zawyżył koszty naprawy. Powód stwierdził, iż dokonując wyliczenia wysokości szkody zgodnie z OWU AC ustalił, iż wartość pojazdu przed szkodą winna wynosić 19.500,00 zł, zaś koszt naprawy winien wynosić 13.520, 64 zł, tj. mniej niż 70% wartości pojazdu w stanie nieuszkodzonym. Powód wskazał, iż w związku z powyższym w jego ocenie w niniejszej sprawie nie zaszła szkoda całkowita.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 24 czerwca 2016 r. w sprawie o sygn. akt VIII GNc 1008/16 Sąd Rejonowy Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem powoda wyrażonym w pozwie oraz orzekł o kosztach procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany przyznał, że w ramach likwidacji szkody powstałej w pojeździe marki (...) o nr rej. (...) wypłacił poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 5.634,50 zł, w tym 5.450,00 zł tytułem szkody całkowitej. Pozwany wskazał, iż odszkodowanie wyliczone zostało zgodnie z OWU AC. Pozwany podniósł, iż dochodzone przez powoda odszkodowanie jest zawyżone i bezzasadne.

Pismem procesowym z dnia 28 września 2016 r. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko. Powód zakwestionował, iż odszkodowanie zostało wyliczone przez pozwanego na podstawie OWU AC.

W piśmie procesowym z dnia 15 maja 2017 r. powód wskazał, iż nie kwestionuje opinii biegłego sądowego. Powód podkreślił, iż kwestionował ustaloną przez pozwanego wartość pojazdu przed i po szkodzie. Powód ponownie wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia wartości pojazdu przed i po szkodzie.

Pozwany w piśmie z dnia 16 maja 2016 r. wskazał, iż nie wnosi zastrzeżeń do opinii biegłego sądowego.

W piśmie procesowym z dnia 6 października 2017 r. pozwany wskazał, iż nie wnosi zastrzeżeń do pisemnej uzupełniającej opinii biegłego sądowego. Jednocześnie pozwany wskazał, iż w aktach szkody znajduje się oferta zakupu uszkodzonego pojazdu na kwotę 11.550,00 zł. Pozwany podkreślił, iż biegły przedstawił jedynie hipotetyczną wartość uszkodzonego pojazdu, tymczasem sposobem pozwalającym określić realną wartość rynkową pozostałości pojazdu, jest zamieszczenie oferty sprzedaży wraku pojazdu na portalu aukcyjnym.

Wyrokiem z dnia 27 października 2017 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.350,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 lipca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałej części; a ponadto zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.299,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie. Poszkodowana A. K. posiadała ubezpieczenie pojazdu w zakresie autocasco u pozwanego. Zgodnie z § 6 ust. 1 OWU wartość rynkowa pojazdu ustalana jest na podstawie notowań rynkowych cen pojazdu danej marki i typu, z uwzględnieniem jego roku produkcji, okresu eksploatacji, wyposażenia, przebiegu i stanu technicznego. Podstawą do określenia wartości pojazdu jest uznawany przez (...) katalog (...). Zgodnie z § 16 ust. 1 OWU, w przypadku szkody całkowitej wynikającej z uszkodzenia pojazdu, gdy koszty naprawy pojazdu przekraczają 70% wartości pojazdu na dzień powstania szkody, odszkodowanie ustala się w kwocie odpowiadającej wartości pojazdu, zgodnie z § 6 ust. 2 i 3, pomniejszonej o wartość pozostałości. Zgodnie z § 16 ust. 2 OWU wartość pozostałości uszkodzonego pojazdu, przedstawiających wartość handlową, ustala się indywidualnie w zależności od rozmiaru uszkodzeń i stopnia zużycia eksploatacyjnego i jego części. Zgodnie z § 16 ust. 3 OWU koszty naprawy pojazdu stanowiące podstawę do wyliczenia wartości szkody całkowitej (nie będące podstawą do wypłaty odszkodowania) ustalone są na podstawie wyceny sporządzonej przez (...) wg zasad zawartych w systemie A. lub E. z uwzględnieniem podatku VAT, tzn. wg: norm czasowych robocizny dla operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu, stawki za 1 roboczogodzinę ustalone przez (...) w oparciu o średnie ceny usług na terenie gdzie szkoda jest likwidowana, cen części zamiennych i materiałów zawartych w systemach. Dowód: polisa nr (...) – k. 25 akt, Ogólne Warunki Ubezpieczenia AutoCasco – k. 67-69 akt. W dniu 14 czerwca 2015 r. stanowiący własność A. K. samochód marki (...) o nr rej. (...) został uszkodzony w wypadku komunikacyjnym. Poszkodowana A. K. zgłosiła szkodę pozwanemu w związku z ubezpieczeniem AC. Dowód: protokół oględzin pojazdu – k. 8-9 akt, zgłoszenie szkody w pojeździe – k. 33-37 akt. Pozwany ustalił, że wartość pojazdu przed szkodą wynosiła 17.000,00 zł, zaś wartość pojazdu po szkodzie wynosi 11.550,00 zł. Wartość pojazdu w stanie uszkodzonym pozwany określił na podstawie wyników aukcji. Pozwany ustalił ponadto koszty naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 19.908,25 zł, zaś po urealnieniu poprzez zastosowanie wskaźnika amortyzacji wynoszącego 45% wynosi 13.520,64 zł. Dowód: wycena nr (...) – k. 10-11 akt, wycena pojazdu – k. 30-31 akt, arkusz ustalenia wartości pojazdu w stanie uszkodzonym – k. 12-13 akt, kalkulacje naprawy nr (...) - k. 14- 22 akt, oferta zakupu – k. 161-164 akt. Powód ustalił koszty naprawy pojazdu marki (...) o nr rej. (...) na kwotę 11.845,85 zł. Poszkodowana dokonała naprawy pojazdu za w/w kwotę. Dowód: kosztorys eurotaxglass’s nr (...) – k. 26-29 akt, faktura VAT nr (...) – k. 30 akt Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego zakwalifikował szkodę jako szkodę całkowitą i wypłacił poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 5.450,00 zł. Pozwany odmówił rozliczenia szkody, jako szkody częściowej i pokrycia kosztów naprawy pojazdu w wysokości 11.845,85 zł. Dowód: odpis pisma pozwanego z dnia 07.07.2015 r.- k. 7 akt, korespondencja mailowa – k. 23 akt. Uzasadniony niezbędny koszt naprawy samochodu marki (...) o nr rej. (...) przy użyciu części oryginalnych, wg cen rynkowych wynosi 14.681,54 zł, zaś przewidywany koszt naprawy z zastosowaniem zamiennika sygnowanego znakiem Q wyniósłby 14.678,62 zł brutto. Zastosowanie przy naprawie zamiennika sygnowanego znakiem Q przywróci stan techniczny pojazdu do stanu sprzed szkody. Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego S. G. z dnia 10 kwietnia 2017 r.- k. 101-123 akt. Wartość rynkowa samochodu marki (...) o nr rej. (...) w stanie przed szkodą wynosi 17.100,00 zł brutt9, zaś wartość rynkowa pojazdu w stanie uszkodzonym wynosi 6.300,00 zł. Dowód: pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego S. G. z dnia 11 sierpnia 2017 r. - k. 138-154 akt.

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy dokonał na podstawie okoliczności bezspornych, powołanych wyżej dokumentów prywatnych oraz na podstawie pisemnych opinii biegłego sądowego S. G.. Dokumenty prywatne Sąd uznał za wiarygodne i niebudzące wątpliwości. Sąd w całości zaaprobował opinie sporządzone przez biegłego sądowego S. G.. Zdaniem Sądu Rejonowego, biegły w jasny i logiczny sposób odpowiedział na zawarte w tezie dowodowej pytania, a swoje konkluzje poparł szczegółowymi wyliczeniami w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy jak oraz na podstawie wiedzy i doświadczenia zawodowego. Ponadto na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. Sąd oddalił pozostałe nieprzeprowadzone wnioski dowodowe, w tym o przeprowadzenie uzupełniającej opinii biegłego, gdyż zebrany materiał dowodowy był, w ocenie Sądu I instancji, wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, że powód jest nabywcą wierzytelności przysługującej A. K. z tytułu wypadku komunikacyjnego z dnia 14 czerwca 2015 r., w pojeździe marki (...) o nr rej. (...). Poza sporem w sprawie pozostawał fakt odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany uznał bowiem roszczenie, co do zasady, jak i w wysokości wypłaconej kwoty 5.450,00 zł. Sporna w sprawie była kwestia wypłaty przez pozwanego odszkodowania ponad kwotę wypłaconą.

Pozwany wskazał, że uwzględniając rozmiar szkody w pojeździe, ustalił, że przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku jest ekonomicznie nieuzasadnione. Pozwany ustalił kwotę odszkodowania na podstawie OWU, które stanowi, iż w przypadku szkody całkowitej odszkodowanie ustala się w kwocie odpowiadającej wartości pojazdu w dniu ustalenia odszkodowania pomniejszonej o wartość pozostałości, zaś sama wartość pozostałości ustalana jest przy uwzględnieniu rozmiaru i zakresu uszkodzeń oraz stopnia zużycia eksploatacyjnego pojazdu. Pozwany podał, że wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym w chwili zdarzenia wynosiła 17.000 zł, zaś wartość pojazdu w stanie uszkodzonym została określona na podstawie najwyższej oferty zakupu uzyskanej na aukcji internetowej, tj. oszacowano ją na kwotę 11.550,00 zł. W związku z powyższym poszkodowanej zostało wypłacone odszkodowanie w łącznej kwocie w wysokości 5.450,00 zł.

Sąd Rejonowy zważył, że powód w pierwszej kolejności kwestionował sposób rozliczenia szkody, jako szkody całkowitej. Powód zakwestionował ustaloną przez pozwanego wartość pojazdu przed szkodą oraz zakwestionował koszty naprawy wyliczone przez pozwanego.

Powołany w sprawie biegły sądowy ustalił, że uzasadniony niezbędny koszt naprawy samochodu marki (...) o nr rej. (...) przy użyciu części oryginalnych, wg cen rynkowych wynosi 14 681,54 zł, zaś przewidywany koszt naprawy z zastosowaniem zamiennika sygnowanego znakiem Q wyniósłby 14 678,62 zł brutto. Ponadto biegły ustalił wartość rynkową samochodu marki (...) o nr rej. (...) w stanie przed szkodą na kwotę 17 100,00 zł brutto, zaś wartość rynkową pojazdu w stanie uszkodzonym wycenił na kwotę 6 300,00 zł.

Sąd Rejonowy odwołał się do treści art. 805 k.c., art. 363 § 1 k.c. i art. 361 kc. Sąd Rejonowy podkreślił, że w sprawie mamy do czynienia z umową dobrowolnego ubezpieczenia autocasco, gdzie istotnego znaczenia nabierają ogólne warunki ubezpieczenia mające zastosowania do zawartej umowy ubezpieczenia. Autocasco jest ubezpieczeniem dobrowolnym, zawieranym w ramach swobody umów, wobec czego strony umowy ubezpieczenia AC mogą w sposób swobodny ukształtować jej treść. W związku z powyższym Sąd Rejonowy przyjmując, iż szkoda w pojeździe marki (...) o nr rej. (...) była szkodą całkowitą, dokonał wyliczenia należnego powodowi odszkodowania na postawie § 16 OWU. Zgodnie z § 16 ust. 1 OWU, w przypadku szkody całkowitej wynikającej z uszkodzenia pojazdu, gdy koszty naprawy pojazdu przekraczają 70% wartości pojazdu na dzień powstania szkody, odszkodowanie ustala się w kwocie odpowiadającej wartości pojazdu, zgodnie z § 6 ust. 2 i 3, pomniejszonej o wartość pozostałości, zgodnie zaś z § 16 ust. 2 OWU wartość pozostałości uszkodzonego pojazdu, przedstawiających wartość handlową, ustala się indywidualnie w zależności od rozmiaru uszkodzeń i stopnia zużycia eksploatacyjnego i jego części.

Sąd I instancji wyjaśnił, że przy uszkodzeniu pojazdu wyróżnia się szkodę całkowitą. Szkoda całkowita występuje wówczas, gdy pojazd uległ zniszczeniu w takim stopniu, że nie nadaje się do naprawy, albo gdy koszty naprawy przekroczyłyby wartość pojazdu w dniu likwidacji szkody. Koszt naprawy pojazdu dla celów ustalenia szkody całkowitej dokonuje się na podstawie wyceny sporządzonej przez ubezpieczyciela, w oparciu o określone systemy np. A. lub E.. Jeśli chodzi o wartość pozostałości, o którą przy szkodzie całkowitej pomniejsza się wartość pojazdu, to ustala się ją indywidualnie w zależności od rozmiaru uszkodzeń i stopnia zużycia eksploatacyjnego pojazdu lub jego części, wartość tych części odnosi się do tej samej wartości pojazdu, jaką przyjęto dla wyliczenia szkody całkowitej, i powinna ona odpowiadać wartości rynkowej.

W przedmiotowej sprawie pozwany w § 16 Ogólnych Warunków Ubezpieczeń AC zastrzegł, iż w razie powstania szkody całkowitej wysokość odszkodowania ustala się w kwocie odpowiadającej wartości pojazdu w dniu ustalenia odszkodowania pomniejszonej o wartość rynkową pozostałości z uwzględnieniem warunków umowy AC, przy czym wartość rynkowa pozostałości jest ustalana indywidualnie, w zależności od rozmiaru uszkodzeń i stopnia zużycia eksploatacyjnego pojazdu lub jego części.

W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że koszt naprawy pojazdu przekracza 70% wartości pojazdu przed uszkodzeniem, a więc stwierdzono że szkodę należy rozliczyć jako tzw. szkodę całkowitą. Świadczenie pieniężne ubezpieczyciela obejmuje zatem kwotę odpowiadającą różnicy wartości pojazdu sprzed i po wypadku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002r. , V CKN 903/00, OSNC 2003/1/15).

Sąd Rejonowy nie zaakceptował dokonanego przez pozwanego wyliczenia wartości pojazdu po szkodzie w oparciu o ofertę zakupu uzyskaną podczas aukcji internetowej. Poszkodowana nie dokonała bowiem sprzedaży uszkodzonego pojazdu, a zdecydowała się pojazd naprawić. Jak wynika też z zapisów OWU pozwany nie był uprawniony do tego by wartość pojazdu po szkodzie ustalać wyłącznie na podstawie przeprowadzonej aukcji internetowej. W związku z powyższym przy ustalaniu wysokości należnego powodowi odszkodowania wartość pojazdu po uszkodzeniu należało, w ocenie Sądu Rejonowego, przyjąć na poziomie określonym przez biegłego, tj. na kwotę 6.300,00 zł. Z uwagi na fakt, iż biegły ustalił wartość pojazdu sprzed szkody na kwotę 17.100,00 zł, zaś po zdarzeniu na kwotę 6.300,00 zł, różnica pomiędzy tymi kwotami stanowi należne powodowi odszkodowanie i wynosi 10 800,00 zł. Mając na uwadze, iż pozwany wypłacił dotychczas kwotę 5 450,00 zł Sąd na podstawie art. 805 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5 350,00 zł jako różnicę między kwotą dotychczas wypłaconą a kwotą należnego odszkodowania.

O odsetkach od zasądzonej należności Sąd Rejonowy orzekł na mocy art. 481 k.c. Sąd zważył, że zgodnie z art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 1 stycznia 2016 r., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe. Zaś zgodnie z brzmieniem art. 481 § 2 k.c. po nowelizacji z dnia 1 stycznia 2016 r., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. W związku z nowelizacją art. 481 k.c., Sąd zasądził odsetki w następujący sposób: odsetki ustawowe od dnia 15 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

W punkcie 2 Sąd na podstawie art. 805 k.c. a contrario oddalił powództwo w pozostałym zakresie, gdyż powód nie udowodnił, iż została poniesiona wyższa szkodę niż wypłacona należność powiększona o zasądzoną kwotę w punkcie I.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując stosunkowego rozdzielenia kosztów i nakładając na strony obowiązek zwrotu kosztów postępowania. Mając na uwadze wartość przedmiotu sporu, a zasądzoną kwotę powód wygrał sprawę w 84%, zaś przegrał w 16%. Koszty, jakie poniósł powód to kwota 2 737,00 zł. Na powyższą kwotę składa się kwota 320,00 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 2 400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 punkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz.1814 ze zm. w brzmieniu obowiązującym do dnia 26 października 2016 r.) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Mając na uwadze, iż powód wygrał sprawę w 84 % koszty mu należne wynoszą 2 299,00 zł, w związku z kwotę Sąd w punkcie III zasądził w/w kwotę od pozwanego na rzecz powoda.

Pozwany zaskarżył w/w wyrok w części, tj. co do punktu I wyroku w zakresie zasądzającym na rzecz powoda kwotę 5350 zł z ustawowymi odsetkami od całości zasądzonej od pozwanego na rzecz powoda kwoty oraz w zakresie kosztów procesu.

Zaskarżonemu wyrokowi Sąd I instancji zarzucił naruszenie przepisów:

a)  prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj.

- art. 233 § 1 kpc polegające na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z oferty zakupu uszkodzonego pojazdu marki (...) o nr rej (...) opiewającej na kwotę 11.550 zł, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych i uznanie, że należna powodowi kwota odszkodowania powinna zostać ustalona w oparciu o opinię biegłego sądowego i ustaloną przez biegłego sądowego wartość pojazdu uszkodzonego, podczas gdy wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym wyliczona przez biegłego powinna zostać pomniejszona o kwotę wynikającą z oferty zakupu uszkodzonego pojazdu marki (...) o nr rej. (...);

- art. 233 § 1 kpc polegające na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny z dowodu z Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco i uznaniu przez Sąd I instancji, że pozwany nie był na mocy postanowień OWU uprawniony do tego, aby wartość pojazdu po szkodzie ustalać wyłącznie na podstawie przeprowadzonej aukcji internetowej, podczas gdy brzmienie § 16 ust. 2 OWU, zgodnie z którym wartość pozostałości uszkodzonego pojazdu przedstawiających wartość handlową, ustala się indywidualnie w zależności od rozmiaru uszkodzeń i stopnia zużycia eksploatacyjnego lub jego części, pozostawia pozwanemu swobodę w wyborze metody wyliczenia wartości pozostałości, na co powód przystał zawierając z pozwanym umowę ubezpieczenia dobrowolnego, akceptując jego warunki,

- art. 233 kpc i art. 316 kpc przez niedokonanie w sprawie wszechstronnego rozważania zebranego materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu w stanie faktycznym sprawy istotnych faktów i dowodów, tj. otrzymania przez powoda oferty zakupu wraku uszkodzonego pojazdu marki (...) o nr rej (...), która to okoliczność wynikała z akt szkody nr (...)/ (...) a miała ona istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy;

b) prawa materialnego, tj.

- art. 361 § 1 kpc poprzez błędną wykładnię tego przepisu i przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie stronie powodowej należy się kwota odszkodowania w łącznej wysokości 10.800 zł z tytułu szkody w pojeździe marki (...) o nr rej (...), podczas gdy wysokość należnego odszkodowania zgodnie z metodą dyferencyjną powinna zostać pomniejszona o realną wartość uszkodzonego pojazdu wynikającą z oferty zakupu uszkodzonego pojazdu na aukcji internetowej;

- art. 361 § 1 kpc poprzez błędną wykładnię tego przepisu i przyjęcie przez Sąd I instancji, że skoro uszkodzony pojazd nie został sprzedany a powód nie uzyskał ceny za sprzedaż wraku w takiej wysokości ile były one warte na podstawie oferty z aukcji internetowej, to należy się stronie powodowej odszkodowanie wyliczone w oparciu o hipotetyczną wartość wraku uszkodzonego pojazdu, ustaloną w systemie komputerowym;

- art. 353 ¹ kc poprzez jego niezastosowanie i wybiórcze oraz dowolne traktowanie postanowień OWU wyznaczających obok postanowień umowy ubezpieczenia (potwierdzonej polisą) treść obligacyjnego łączącego powoda z pozwanym i uznanie przez Sąd I instancji, że brzmienie § 16 ust. 2 OWU, zgodnie z którym wartość pozostałości uszkodzonego pojazdu przedstawiających wartość handlową, ustala się indywidulanie w zależności od rozmiaru uszkodzeń i stopnia zużycia eksploatacyjnego lub jego części, nie pozwala pozwanemu na ustalenie wartości pojazdu po szkodzie wyłącznie na podstawie przeprowadzonej aukcji internetowej,

- art. 455 kc w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez błędne zastosowanie i uznanie, że w przedmiotowej sprawie roszczenie powoda o odsetki stało się wymagalne po bezskutecznym wezwaniu pozwanego do zapłaty w sytuacji, gdy dopiero w toku zawisłego przez Sądem I instancji postępowania można było ustalić przesłanki odpowiedzialności pozwanego oraz dokonać oceny roszczenia powoda.

W tych okolicznościach pozwany domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa w zaskarżonej części, zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i przedstawienie temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej.

Powód w odpowiedzi na apelację domagał się jej oddalenia w całości oraz zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Przechodząc do oceny poszczególnych zarzutów apelacji już na wstępie należy wskazać, iż całkowicie chybiony jest zarzut dokonania przez Sąd Rejonowy dowolnej oceny dowodu. Pozwany upatruje naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w błędnym jego zdaniem nieuwzględnieniu przy określaniu wysokości należnego powodowi odszkodowania wartości pozostałości pojazdu ustalonej na podstawie oferty uzyskanej podczas aukcji internetowej.

W tym miejscu zachodzi potrzeba wyjaśnienia, iż przywołany przepis stanowi jakimi dyrektywami powinien kierować się Sąd dokonując ustaleń faktycznych będących wynikiem oceny dowodów. Tymczasem pozwany w istocie nie podważa ustaleń Sądu Rejonowego, albowiem mimo formalnego przytoczenia zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. w istocie kwestionuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę kryteriów szacunku wartości pojazdu, kwestie te zaś przynależą nie do sfery ustaleń faktycznych, lecz do sfery prawa materialnego. Dla skuteczności zaś zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. skarżący powinien wykazać posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że doszło do rażącego naruszenia ustanowionych w tym przepisie zasad oceny wiarygodności i mocy dowodów, a nie wówczas gdy będzie dążył jedynie do przeforsowania własnej oceny prawnej. Powołane w apelacji wywody mają, w ocenie Sądu Okręgowego, wyłącznie charakter polemiczny i w żadnej mierze nie konkretyzują, jakim zasadom oceny dowodów Sąd I instancji uchybił.

Chybione są też zarzuty naruszenia prawa materialnego. W ocenie Sądu Okręgowego, dla określenia wartości rynkowej pozostałości pojazdu nie jest miarodajna cena wynikająca z oferty zakupu uszkodzonego pojazdu na aukcji internetowej. Możliwość ustalenia wartości pozostałości przy pomocy aukcji, a następnie samego odszkodowania mógłby, zdaniem Sądu Okręgowego, mieć zastosowanie w wypadku zgody poszkodowanej na sprzedaż pozostałości pojazdu. Tymczasem z akt nie wynika, aby poszkodowana wyraziła zgodę na zbycie pozostałości samochodu, zaś żadne przepisy OWU AC nie obligowały jej do tego. Co więcej, poszkodowana dokonała naprawy uszkodzonego pojazdu, stąd, w ocenie Sądu Okręgowego, pozwany ubezpieczyciel nie miał podstaw do ustalenia wartości pozostałości w oparciu o dane uzyskane z platformy internetowej, które bazowały jedynie na możliwej do uzyskania cenie z tytułu sprzedaży tych pozostałości. Ubocznie zauważyć należy, że pozwany nie przedstawił żadnego dowodu na potwierdzenie, że wartość wraku została wylicytowana na kwotę 11.550 zł.

Poszkodowana nie miała obowiązku przyjęcia powyższej oferty i była uprawniona do zachowania będącego jej własnością pozostałości pojazdu. W sytuacji więc, gdy ubezpieczony nie jest zainteresowany zbyciem uszkodzonego pojazdu, oferta licytacyjna ubezpieczyciela nie może być utożsamiana z ceną rynkową tegoż pojazdu. Zważyć także należy, iż oferta, na którą powołuje się pozwany była jednorazowa, a rynek sprzedaży uszkodzonych samochodów nie jest ograniczony tylko do jednej, wybranej przez pozwanego platformy internetowej. Tym samym aukcja dostarczyła danych w przedmiocie czysto hipotetycznej pojedynczej transakcji w warunkach, których nie można zakwalifikować, zdaniem Sądu Okręgowego, jako równoznacznych z wolnorynkowymi. Pozwany nie wyjaśnił przy tym dlaczego akurat za właściwą dla wyceny rynkowej pozostałości przyjął najwyższą cenę spośród złożonych ofert. Niepewna i abstrakcyjna perspektywa zakończenia z pozytywnym skutkiem towarzyszących aukcji negocjacji wynika również z braku uprawnień wystawcy, którym jest pozwany, do dysponowania pozostałościami pojazdu, którymi zawiaduje ich właściciel, czyli poszkodowana, niezainteresowana transakcją, z uwagi na podjętą decyzję o zatrzymaniu pozostałości samochodu i naprawie pojazdu. W konsekwencji nie sposób przyjąć, że w niniejszej sprawie pozwany udowodnił z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, że cena wylicytowana w najkorzystniejszej ofercie aukcyjnej zostałaby powodowi zapłacona.

Reasumując, skoro poszkodowana nie wyraziła zgody na sprzedaż przedmiotowego pojazdu na aukcji internetowej to wszelkie rozważania na temat możliwości uzyskania ceny zbycia pozostałości pojazdu na platformie internetowej i dalej określenie wartości pozostałości na kwotę, którą wskazuje pozwany, nie mogą w tym konkretnym przypadku być podstawą określenia wysokości należnego powodowi odszkodowania.

Z tych względów Sąd I instancji prawidłowo uznał, że przesłanki wiarygodnej ceny rynkowej spełnia kwota przedstawiona w oszacowaniu biegłego sądowego S. G. z zakresu techniki samochodowej, ponieważ odnosi się do szerokiego spektrum wartości notowanych na rynku pojazdów (system (...)) i zawartych w programie A. kosztów naprawy samochodu, których zastosowaniu nie sprzeciwiają się przyjęte w § 16 OWU AC zasady szacowania wartości pojazdów i kosztów naprawy przy pomocy wymienionego w nim programu A.. Biegły ustalił zaś wartość pojazdu przed szkodą na kwotę 17.000 zł i wartość wraku na kwotę 6300 zł. Z uwagi na fakt, że pozwany wypłacił w toku likwidacji szkody poszkodowanej kwotę 5.450 zł, Sąd Rejonowy prawidłowo przyznał powodowi kwotę 5350 zł z odsetkami od dnia 15 lipca 2015 r., tj. od daty, w której pozwany pozostawał w zwłoce ze spełnieniem świadczenia.

Z przedstawionych powodów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja pozwanego nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 kpc w związku z art. 99 kpc, tj. na zasadzie odpowiedzialności za wynik sprawy, stosownie do stawek określonych w § 2 pkt 4 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U.2018.265 t.j

Eliza Grzybowska Marek Tauer Artur Fornal