Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód E. M. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych M. M. (1), (...) i M. M. (3) prowadzących działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej (...) s.c. kwoty 19 803,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że strony łączyła umowa na podstawie, której powód dostarczył pozwanym 530 ton pospółki. Po wykonaniu umowy powód wystawił fakturę VAT. Pozwani nie zgłosili żadnych zastrzeżeń, co do jakości i ilości pospółki. Powód podał, że pozwani nie zapłacił jednak należności.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 24 stycznia 2014 r., sygn. akt VI Nc-e 2555305/13 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu .

Pozwani M. M. (1), I. M. i M. M. (3) wnieśli sprzeciw od nakazu zapłaty. Pozwani wskazali, iż powód nie udokumentował potwierdzenia wszystkich dostaw, na które wystawił fakturę VAT (k.11).

Postanowieniem z dnia 7 marca 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy.

Na rozprawie w dniu 23 października 2014 r. pozwani zakwestionowali w całości roszczenie pozwu. Pozwani zarzucili brak udokumentowania całości roszczenia, brak jednego z zamówień, oraz nieprawidłowe sporządzenie dokumentów WZ . W piśmie procesowym z dnia 29 października 2014 r. pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanych kosztów procesu wg norm przepisanych. W uzasadnieniu pisma pozwani potwierdzili fakt współpracy z przedsiębiorstwem powoda, jednak wskazali, iż żądana kwota jest nieprawidłowa. Pozwani zarzucili nieprawidłowość jednostki miary – „MG” wskazanej na dokumentach WZ. Pozwani podali, iż przy braku prawidłowego określenia jednostki trudno uznać prawidłowość dostarczonego materiału, a tym samym zgodność wystawionej faktury VAT. Pozwani wskazali, iż nieprawidłowości pojawiają się już na etapie ewidencjonowania załadunku, z uwagi na błędne wartości podawane w formularzach WZ, wartość faktury jest nieprawidłowa. Pozwani zakwestionowali też sposób wypełnienia dokumentów WZ

Wyrokiem z dn. 23.12.2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 19 803,00 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 stycznia 2013r. do dnia zapłaty, oraz kwotę 3 417,22 złotych tytułem kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, iż strony nawiązały współpracę handlową, Powód wykonywał zamówienia pozwanych, a pozwani płacili należności w oparciu o wystawione przez powoda faktury.

W dniach 26 listopada 2012 r. i 17 grudnia 2012 r. pozwani złożyli powodowi kolejne zamówienia na pospółkę piaskowo-żwirową gr 0-45, w cenie 30 zł za tonę.

Zamówiony materiał powód dostarczał na budowę znajdującą się w miejscowości B., zgodnie z zamówieniem w terminach uzgodnionych z kierownikiem budowy D. W.. Towar dostarczany był pojazdami o ładowności 25 ton po 20 ton w jednym transporcie. W ramach wskazanych zamówień powód dostarczył pozwanym łącznie 530 ton pospółki. Wskazana w dokumentach WZ jednostka MG oznacza milion gram, czyli jedną tonę.

Powód po wykonaniu ze swej strony umowy, w dniu 28 grudnia 2012 roku wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 19 803 zł, wskazując termin płatności na 11.01.2013 r.

Pozwani nie dokonali zapłaty należności powoda. W związku z tym pismem z dnia 20 sierpnia 2013 roku, powód skierował do pozwanych wezwanie do zapłaty.

Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dołączonych do pozwu dokumentów, których autentyczność nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu oraz w oparciu o zeznania powoda, które w ocenie Sądu były spójne logiczne i znalazły potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd Rejonowy na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. oddalił wnioski dowodowe zgłoszone przez pozwanych w piśmie procesowym z dnia 29 października 2014 r., albowiem wobec braku wcześniejszego kwestionowania świadczenia powoda i sposobu jego wykonania, przeprowadzenie tych dowodów spowodowałoby zbędą zwłokę w rozpoznaniu sprawy. Ponadto ustalenie ładowności i ewentualnego przekroczenia dopuszczalnej ładowności pojazdów powoda nie miała w ocenie Sądu Rejonowego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem powód dołączonymi do akt sprawy dokumentami WZ wykazał dostarczenie danej ilości towaru.

W oparciu o art. 302 § 1 k.p.c. Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania strony pozwanej, albowiem pozwany M. M. (1), który decyzją pozostałych pozwanych miał być słuchany jako strona pozwana, prawidłowo wezwany, bez usprawiedliwienia nie stawił się w wyznaczonym terminie przed Sądem.

Sąd Rejonowy zważył następnie, że pozwani potwierdzili fakt współpracy z przedsiębiorstwem powoda. Bezspornym było również, iż w dniach 26 listopada 2012 r. i 17 grudnia 2012 r. pozwani złożyli powodowi kolejne zamówienia na pospółkę piaskowo-żwirową gr 0-45, w cenie 30 zł za tonę. Spornym w niniejszej sprawie była zakres wykonania przez powoda umowy oraz wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo powoda zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd zważył, iż strony łączyła umowa sprzedaży zgodnie z treścią art. 535 k.c. Skutkiem zawarcia umowy sprzedaży jest zobowiązanie się sprzedawcy do przeniesienia własności rzeczy lub prawa na kupującego oraz zobowiązanie się kupującego do zapłacenia sprzedawcy umówionej ceny.

Przepis art. 155 § 1 k.c. statuuje zasadę, że do przeniesienia własności rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku potrzebne jest obok odpowiedniej umowy także przeniesienie posiadania rzeczy .

Sąd Rejonowy podkreślił, że w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.).

Zdaniem Sądu powód wykazał poprzez załączone do pozwu dokumenty, iż wykonał przedmiot umowy. Powód dostarczył zgodnie z zamówieniem pospółkę żwirowo-piaskową w ilości 530 ton, we wskazane przez pozwanych w zamówieniu miejsce. Przed wytoczeniem powództwa pozwani nie kwestionowali ani jakości ani ilości dostarczonego towaru, objętego wystawioną przez powoda fakturą VAT nr (...). Powód dostarczył pozwanym towar w grudniu 2012r. i kwestionowanie dopiero na obecnym etapie postepowania ilości sprzedanego towaru jest zdaniem Sądu spóźnione. Pozwani wcześniej nie zgłaszali powodowi żadnych zastrzeżeń co do ilości towaru. W tej sytuacji zarzuty pozwanych w przedmiocie braku udokumentowania wszystkich dostaw, za które powód wystawił fakturę VAT są niezasadne. Pozwani nie przedstawili żadnego dowodu wskazującego, iż otrzymali mniejszą ilość towaru niż żądany przez powoda.

Powód wyjaśnił również, co oznacza kwestionowana przez pozwanych jednostka wskazana w dokumentach WZ. W ocenie Sądu Rejonowego dokumenty te zostały wystawione prawidłowo, a ilość towaru tam podana jest zgodna z ilością wskazaną w fakturze VAT nr (...). Sąd nie dopatrzył się również nieprawidłowości w ewidencjowaniu załadunku.

Ponadto istotnym jest, iż na posiedzeniu w dniu 18 grudnia 2014r. pełnomocnik pozwanych oświadczył, iż pozwani wyrażają zgodę na zapłatę połowy sumy żądanej w pozwie. Pozwani zatem uznali powództwo co do części roszczenia, jednocześnie nie wykazali aby w pozostałym zakresie roszczenie powoda było niezasadne.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy na podstawie art. 535 k.c. i 366 k.c. zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 19 803,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 476 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu mając na uwadze wynik postępowania i zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 3 417,22 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na powyższą kwotę składa się uiszczona przez powoda opłata od pozwu w wysokości 248 zł, wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową w wysokości 2 417 zł oraz koszty przejazdu pełnomocnika na rozprawę wg zestawienia z dnia 18 grudnia 2014r. w wysokości 752,22 zł.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożyli pozwani zaskarżając go w całości .

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucili:

1. Naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:

a) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. - poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób dowolny, w szczególności ocenę dowodów z przedstawionych w sprawie dokumentów w postaci WZ przyjmując, iż zostały one prawidłowo wypełnione oraz że dokumentują ilość dostarczonego materiału zgodnie z zamówieniem, podczas gdy prawidłowość dostarczonego materiału była przez pozwanych kwestionowana już w momencie dostawy, zarówno w zakresie ilości (jednostka miary stosowana w budownictwie to tony, nie zaś miliony gram stosowane w środowisku inżynieryjnym), jak i w zakresie wymaganego potwierdzenia dostawy przez osobę do tego upoważnioną, a wskazaną w treści zamówienia, co w efekcie prowadzić winno do uznania, iż w tym zakresie dostawa nie została zrealizowana zgodnie z zamówieniem, powód nie wykazał dostarczenia zamówionej ilości materiału, a w dalszej kolejności do wniosku, iż faktura nie została wystawiona w sposób prawidłowy, a tym samym nie wskazuje prawidłowej wartości należności powoda.

b)  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. - poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób dowolny, w szczególności ocenę dowodów z przedstawionych w sprawie dokumentów w postaci WZ przyjmując, iż zostały one prawidłowo wypełnione, w szczególności, iż zostały wystawione przez osoby do tego upoważnione, podczas gdy w treści zamówienia została wyraźnie wskazana osoba upoważniona do kontaktów z dostawcą - Pan D. W., podpisana zaledwie na jednym z przedstawionych w sprawie dokumentów WZ tj. z dnia 7 grudnia 2012 roku, co w konsekwencji nakazuje stwierdzić nieprawidłowości dokumentów odbiorowych, oznaczających, iż dostawa nie została wykonana zgodnie z zamówieniem.

c)  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 231 k.p.c. - poprzez nieuprawnione zastosowanie i bezzasadne przyjęcie, że zarzuty pozwanych w zakresie potwierdzenia ładowności pojazdów w zasobach powoda, są bez znaczenia, podczas gdy, według wiedzy pozwanych, samochody powoda nie posiadały ładowności zgodnej z danymi przedstawionymi w dokumentach WZ podanych w jednostkach SI a nie stosowanych w budownictwie, a w konsekwencji nie mogły dostarczyć ilości materiału podanego w dokumentach przewozowych, co w efekcie winno skutkować uznaniem, iż naliczenie przedstawione w fakturze i wysokość roszczenia, nie są prawidłowe.

d)  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 231 k.p.c. - poprzez nieuprawnione przyjęcie, że zarzuty pozwanych w zakresie prawidłowości działania wagi, są bez znaczenia, podczas gdy brak dokumentu legalizacji wagi pozwala wątpić w prawidłowość prowadzonej ewidencji załadunku, a w konsekwencji nie daje pewności co do prawidłowej wagi dostarczanego materiału podanego w dokumentach przewozowych, co w efekcie winno skutkować uznaniem, iż naliczenie przedstawione w fakturze i wysokość roszczenia, może nie być prawidłowa.

e) nierozpoznanie istoty sprawy w zakresie sprawdzenia jaki wpływ na zestawienie ilości i ciężaru pospółki, objętej dostawami w ramach stosunków zobowiązaniowych dostawcy i zamawiającego, miała nieprawidłowo działająca waga, potwierdzenie dopuszczalnej ładowności pojazdów powoda, co miałoby wpływ na wysokość wierzytelności dochodzonej pozwem, a tym samym naruszenie art. 217 § 2 k.p.c. w zw. art. 227 k.p.c. - poprzez oddalenie wniosków dowodowych w postaci zobowiązania powoda do złożenia do akt niniejszej sprawy zestawienia samochodów ciężarowych używanych przez prowadzone przez powoda przedsiębiorstwo wraz z odpisami dowodów rejestracyjnych - na okoliczność wykazania maksymalnej dopuszczalnej ładowności pojazdów, a także w postaci zobowiązania powoda do złożenia do akt niniejszej sprawy świadectwa legalizacji wagi znajdującej się w miejscu załadunku zamawianego towaru - na okoliczność prawidłowości wskazywanych na wadze pomiarów ciężaru załadowanego towaru, a mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy,

Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a) naruszenie prawa materialnego tj. przepisu art. 353 ¹ k.c. poprzez jego nieuwzględnienie, w momencie gdy strony niniejszego postępowania składając zamówienie, mogły ułożyć stosunek prawny według swego uznania, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, iż wskazując konkretną osobę upoważnioną do kontaktów, domagał się realizacji tego zamówienia zgodnie z przedstawionymi wytycznymi i wobec podpisania dokumentów przewozowych przez inne osoby do tego nieupoważnione, pozwani mieli podstawy do kwestionowania prawidłowości realizacji zamówienia.

b) naruszenie prawa materialnego tj. przepisu art. 6 k.c. poprzez jego nieuwzględnienie, w momencie gdy powód w niniejszym postępowaniu żądając zapłaty wskazywanej w pozwie kwoty, nie wykazał prawidłowości wykonanego zamówienia, ilości dostarczonego materiału prawidłowo przyjętego i zaakceptowanego przez pozwanych, które to zarzuty pozwani podnosili w toku postępowania przed sądem I instancji.

Mając powyższe zarzuty na względzie, na podstawie przepisu art. 386 § 1 k.p.c. pozwani wnieśli o :

1. Zmianę zaskarżonego wyroku w całości tj. przez:

a)  oddalenie powództwa,

b)  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

2.zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych zwrotu kosztów
postępowania apelacyjnego.

w razie nieuwzględnienia powyższych wniosków, wnieśli o;

3. uchylenie wyroku z dnia 23 grudnia 2014 roku,

4.  przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji,

5.  pozostawienie rozstrzygnięcie temu sądowi, w zakresie zasądzenia kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja pozwanych nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Podkreślić trzeba, że organ pierwszoinstancyjny przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z dyspozycją art. 233 k.p.c, nie przekraczając zarazem zasady swobodnej oceny dowodów.

Sąd Okręgowy podziela przy tym ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i w związku z tym, wobec braku konieczności ich powtarzania przyjmuje je jako własne.

Stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy nie naruszył przepisów prawa materialnego i procesowego wskazanych w apelacji.

Sąd Okręgowy pragnie zaznaczyć w pierwszej kolejności, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej - niż przyjął sąd - wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie przez skarżącego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2003 r., II CK 293/02, LEX nr 151622). W judykaturze powszechnie przyjmuje się, że zarzucenie naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu podstaw tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347; z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 160/01, LEX nr 78813; z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852; z dnia 29 czerwca 2004 r., II CK 393/03, LEX nr 585758). Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, OSNC 2000/7-8/139).

Zdaniem Sądu Okręgowego, apelacja pozwanych nie zawiera zarzutów, które mogłyby stanowić skuteczne podważenie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy.

Pozwani w złożonej apelacji podnieśli zarzut kwestionowania przez nich prawidłowości dostaw pospółki, przy czym wątpliwości pozwanych dotyczyły przede wszystkim niewłaściwej jednostki miary stosowanej przez powoda oraz braku wymaganego potwierdzenia dostawy przez osobę do tego upoważnioną. Stwierdzić jednak należy, że jak wskazał Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, powód w złożonych zeznaniach wyjaśnił co oznacza kwestionowana przez pozwanych jednostka , wskazana w dokumentach WZ. Skarżący zaś w uzasadnieniu apelacji, podnosząc, iż jednostka wskazana przez powoda jest zazwyczaj używana w środowisku inżynieryjnym, a nie w budownictwie, nie rozwinęli dalej tego zarzutu, a w szczególności nie wykazali w jakim zakresie „brak prawidłowego określenia jednostki miał wpływ na prawidłowość dostarczonego materiału i zgodności wystawionej przez powoda faktury”.

Również podnosząc zarzut nieprawidłowego wypełniania przez powoda dokumentów, pozwani nie wykazali, aby okoliczność ta miała wpływ na niedostarczenie im przez powoda zamówionego towaru. To, że osobą wskazaną do kontaktu w imieniu pozwanych był D. W. nie przesądza , iż powód nie dostarczył pozwanym towaru. Przede wszystkim wskazać należy, że pozwani co do zasady nie kwestionowali faktu odebrania towaru od powoda. Podnosząc w sprzeciwie zarzut, iż powód nie udokumentował potwierdzenia wszystkich dostaw towaru nie określili jednocześnie w jakim zakresie kwestionują te dostawy. Pozwani w piśmie z dn. 29.10.2014 r. potwierdzili jednocześnie fakt współpracy z powodem, nie kwestionowali że złożyli u powoda zamówienie na pospółkę i nie kwestionowali co do zasady faktu jej odebrania w 2012 r. Natomiast chcąc podnieść skuteczny zarzut niedostarczenia im przez powoda towaru w takiej ilości jaka wynika z dokumentów przedstawionych przez powoda, pozwani powinni w pierwszej kolejności wskazać ile pospółki faktycznie otrzymali, a jaką część towaru kwestionują, jako część nieodebraną. Dopiero wówczas, możliwym byłoby odniesienie się do zarzutu pozwanych. Słusznie bowiem wskazał Sąd Rejonowy, że skoro pozwani w toku procesu oferowali zapłatę połowy sumy żądanej w pozwie, to tym samym można uznać, iż uznali powództwo co do tej części roszczenia, a nie wykazali jednocześnie aby w pozostałym zakresie roszczenie powoda było niezasadne.

Pozwani podnieśli zarzut, iż jedyną osobą do kontaktu z powodem w ich imieniu, w tym również do odbioru towaru był D. W.. Nie złożyli jednak wniosku o przeprowadzenie dowodu z jego zeznań, w celu wykazania, iż ilość towaru dostarczonego przez powoda była mniejsza niż wskazana w pozwie. Również wezwany na rozprawę pozwany M. M. (1) nie stawił się w sądzie celem złożenia zeznań. A zatem pozwani sami pozbawili się możliwości wykazania zasadności twierdzeń i zarzutów podniesionych w toku procesu. Ciężar zaś udowodnienia podnoszonych zarzutów spoczywał na pozwanych. Tym samym pozwani nie wykazali zasadności podniesionego w apelacji zarzutu, jakoby prawidłowość dostarczonego materiału była przez nich kwestionowana już w momencie dostawy. Powód natomiast przedłożonymi dowodami z dokumentów, jak i zeznaniami strony potwierdził, że usługę wykonał. Stwierdzić w tym miejscu trzeba, że nawet, jeśli na części dokumentów brak jest podpisu osoby przyjmującej towar, to pozwani nie postawili wprost zarzutu, iż towaru w takiej ilości nie otrzymali od powoda. Skupili się na zarzutach formalnych, dotyczących nieprawidłowego ich zdaniem wypełnienia dokumentów. Poza tym , w zamówieniach D. W. został wskazany jako osoba upoważniona do kontaktu, a nie jako jedyna osoba upoważniona do odbioru towaru w imieniu pozwanych.

Tym samym, uznać należy, że wobec niewykazania przez pozwanych, że w dniach wskazanych przez powoda w dokumentach WZ, nie zostały im dostarczone ilości towarów wymienionych w tych dokumentach, kwestionowanie ładowności samochodów powoda, należy uznać za nie mające znaczenia w sprawie, tym bardziej, że pozwani nie wykazali też aby zeznania powoda na temat ładowności jego samochodów były niewiarygodne. Podobnie za nieuzasadniony należy w ocenie Sądu Okręgowego uznać zarzut dotyczący prawidłowości działania wagi, w sytuacji, gdy pozwani nie wykazali z czego wynikają ich „wątpliwości” w tym zakresie i aby miały one jakiekolwiek uzasadnienie zwłaszcza, że pozwani nie wykazali aby towar był przez powoda nieprawidłowo ważony.

Należy też zauważyć, że pozwani nie zakwestionowali zeznań powoda, który stwierdził, iż strony wcześniej już ze sobą współpracowały, na zasadach takich samych jak w spornym okresie i co podkreślił Sąd Rejonowy, pozwani nigdy nie zgłaszali zastrzeżeń takich jak w niniejszej sprawie.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację pozwanych.