Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powódka – (...) (...)z siedzibą w(...) wystąpiła z pozwem przeciwko (...) (...)o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i zasądzenie od strony pozwanej kwoty 139.452,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty i kosztami postępowania sądowego, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powódka wskazała, że na podstawie umów:

1.  o współpracy w zakresie zarządzania płynnością zawartej w dniu 29 czerwca 2012 r. z (...) S.A. z siedzibą w S.,

2.  o współpracy w zakresie obsługi wierzytelności i udzielania poręczeń zawartej w dniu 25 listopada 2011 r. z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.,

spłaciła za pozwanego jako poręczyciel zobowiązania pozwanego względem w/w spółek.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 12 listopada 2013 roku, sygn. akt I Nc 535/13, Sąd Okręgowy w Łodzi I Wydział Cywilny zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 139.452,33 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 31 października 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 5.361 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (k. 157 akt).

Pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty i wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania (k. 160-163 akt). Pozwany podniósł, iż w zakresie wierzytelności przysługujących (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., roszczenie w kwocie 112.799,18 zł uznać należy za nieuzasadnione w obliczu dokonanej przez niego zapłaty przed wytoczeniem powództwa. Pozwany nie kwestionował natomiast istnienia wierzytelności wobec (...) S.A. z siedzibą w S. a wynikających z powołanych w pozwie faktur, natomiast zakwestionował ważność zawartych umów o współpracy. Wskazał ponadto, że wśród dokumentów załączonych przez powódkę brak jest takich, które wykazują, że dokonała ona zapłaty kwoty 7.279,20 zł tytułem należności wynikającej z faktury VAT o numerze (...).

Strona pozwana podniosła, iż dochodzone przez powódkę wierzytelności objęte są umowami zawartymi przez pozwanego z w/w podmiotami, z których wynika, że Wykonawca zobowiązuje się, że bez zgody Zamawiającego wyrażonej w formie pisemnej pod rygorem nieważności nie dokona cesji wierzytelności wynikających lub związanych z realizacją umowy, nie udzieli pełnomocnictwa do dochodzenia wierzytelności wynikających lub związanych z realizacją umowy na drodze sądowej lub pozasądowej, za wyjątkiem pełnomocnictwa dla radcy prawnego lub adwokata oraz nie zawrze umowy poręczenia dotyczącej wierzytelności wynikających lub związanych z realizacją niniejszej umowy.

Pozwany wskazał, że czynności podejmowane przez powódkę zmierzają do obejścia zarówno zapisu powołanego w umowach łączących go z w/w spółkami, jak i przepisów zawartych w ustawie o działalności(...), tj. art. 54 ust. 5 i 6 zgodnie, z którymi czynność prawna mająca na celu zmianę wierzyciela (...) może nastąpić po wyrażeniu zgody przez podmiot tworzący, przy czym czynność prawna dokonana z naruszeniem tej normy jest nieważna. Pozwany podkreślił jednocześnie, że jego organ założycielski – C. M. im. L. R. w B. nie wydał zgody na dokonanie żadnych z poruszanych w niniejszym postępowaniu czynności prawnych.

Zdaniem pozwanego określone powyżej umowy o współpracy w zakresie obsługi wierzytelności i udzielania poręczeń czy o współpracy w zakresie zarządzania płynnością de facto stanowią umowę poręczenia, której celem było doprowadzenie do zmiany wierzyciela poprzez ukrycie rzeczywistej umowy przelewu wierzytelności z podmiotem profesjonalnie zajmującym się obrotem wierzytelnościami i pozasądową windykacją wierzytelności, co w konsekwencji stanowi naruszenie postanowień umów zawartych między pozwanym a wspomnianymi spółkami.

Kontynuując argumentację pozwany wskazał również, iż w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2008 roku, sygn. akt IV CSK 39/08 wywodzono, że zawarcie umowy poręczenia w podobnym stanie faktycznym stanowi działanie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Pozwany wniósł jednocześnie o nieobciążanie go kosztami postępowania na zasadzie art. 102 k.p.c. uzasadniając to trudną sytuacją finansową.

Strona pozwana, powołując się na zapisy umowne, wniosła o przekazanie sprawy do rozpoznania do Sądu Okręgowego w Bydgoszczy.

Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Łodzi przekazał niniejszą sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała swoje stanowisko w sprawie.

W piśmie z 4 kwietnia 2014 r. powódka ograniczyła powództwo i wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 26.653,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 lutego 2014 r. do dnia zapłaty; odsetek ustawowych od kwoty 139.452,33 zł za okres od dnia wytoczenia powództwa do dnia 13 listopada 2013 r.; odsetek ustawowych od kwoty 99.452,33 zł za okres od dnia 14 listopada 2013 r. do dnia 18 grudnia 2013 r.; odsetek ustawowych od kwoty 85.452,33 zł za okres od dnia 19 grudnia 2013 r. do dnia 17 lutego 2014 r. oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powódka - (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Do przedmiotu jej działalności należy m.in. „pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych".

Pozwany - Szpital (...) im. dr. A. J. w B. jest wpisany do rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji i (...)prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Celem działania pozwanego jest realizacja zadań dydaktycznych i badawczych w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych i promocją zdrowia.

(okoliczności bezsporne, a ponadto odpisy z KRS powódki i pozwanego (k.11-24 akt))

Dnia 25 listopada 2011 roku powódka zawarła ze spółką (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. pisemną umowę o współpracy w zakresie obsługi wierzytelności i udzielania poręczeń, na mocy której - w § 1 ust. 3 i 4 powódka poręczyła istniejące i niewymagalne zobowiązania oraz przyszłe zobowiązania podmiotów określonych w załączniku nr 1 do umowy, w tym pozwanego do łącznej kwoty 10.000.000.000 zł. Poręczenie obejmowało należności główne powiększone o należne odsetki ustawowe naliczone od daty wymagalności zobowiązań do dnia zapłaty. W § 3 umowy postanowiono, że w wypadku niespłacenia zobowiązania przez pozwanego na rzecz spółki (...), zawiadomi ona powódkę, która jako poręczyciel spłaci to zobowiązanie i w zakresie spłaconego zobowiązania stanie się wierzycielem pozwanego z prawem do naliczania dalszych odsetek za opóźnienie. Powódce za poręczenie należała się określona prowizja, której zapłata miała nastąpić przez potrącenie wzajemnych zobowiązań (§ 4).

(dowód: umowa z dnia 25 listopada 2011 r. wraz z załącznikiem nr 1 (k. 102-112 akt))

W trakcie współpracy pomiędzy spółką (...) a pozwanym, wynikającej z zawartej w dniu 20 kwietnia 2012 roku umowy o numerze (...), spółka ta wystawiła z tytułu sprzedaży (...) faktury VAT o numerach: (...) na łączną kwotę 181.238,36 zł.

(dowód: umowa (...) (k. 180-181 akt), faktury (...)nr: FS- (...), FS- (...), FS- (...), FS- (...), FS- (...), FS- (...), FS- (...), FS- (...), FS- (...), FS- (...), FS- (...) (k. 140-150 akt))

Za powyższe zobowiązanie pozwanego wobec spółki (...) poręczyła powódka i zapłaciła tej spółce należność wynikającą z w/w faktur wraz z odsetkami ustawowymi po potrąceniu prowizji kwotę 177.160,50 zł. O dokonanej zapłacie należności powódka powiadomiła pozwanego.

(dowód: informacja o spłacie zobowiązań z dnia 20 marca 2013 r. wraz z dowodem odbioru przesyłki (k.133 – 135 akt), wyliczenia do płatności na dzień 20 marca 2013 r. (k.132 akt), potwierdzenie przelewu (k. 137 akt))

Dnia 29 czerwca 2012 roku powódka zawarła ze spółką (...) S.A. z siedzibą w S. pisemną umowę o współpracy w zakresie zarządzania płynnością, na mocy której - w § 1 ust. 3 i 4 powódka poręczyła istniejące i niewymagalne zobowiązania oraz przyszłe zobowiązania podmiotów określonych w załączniku nr 1 do umowy, w tym pozwanego do łącznej kwoty 22.495.000 zł. Poręczenie obejmowało należności główne powiększone o należne odsetki ustawowe naliczone od daty wymagalności zobowiązań do dnia zapłaty.

(dowód: umowa z dnia 29 czerwca 2012 roku wraz z załącznikiem nr 1 (k. 25-40 akt))

W trakcie współpracy pomiędzy spółką (...) a pozwanym, wynikającej z zawartej w dniu 17 grudnia 2012 roku umowy o numerze (...), spółka ta wystawiła z tytułu sprzedaży towarów faktury VAT o numerach: (...), na łączną kwotę 19.306,88 zł.

(dowód: umowa (...) (k. 178-179 akt), faktury (...)nr: (...), (...), (...), (...) (k. 95-101 akt))

Za powyższe zobowiązanie pozwanego wobec spółki (...) poręczyła powódka i zapłaciła tej spółce należność wynikającą z w/w faktur wraz z odsetkami ustawowymi po potrąceniu prowizji kwotę 19.306,88 zł. O dokonanej zapłacie należności powódka powiadomiła pozwanego.

(dowód: informacja o spłacie zobowiązań z dnia 28 maja 2013 r. wraz z dowodem odbioru przesyłki (k.90 – 91 akt), wyliczenia do płatności na dzień 28 maja 2013 r. (k.89 akt), potwierdzenia przelewu (k. 94 akt))

Pozwany dokonał szeregu płatności na rachunek (...) spółki (...), tj.: 28.03.2013 r. kwot 7.279,20 zł oraz 47.520 zł; 29.05.2013 r. – 2.000 zł; 12.08.2013 r. kwot 7.279,20 zł, 9.999,99 zł, 5.999,99 zł oraz 43.160 zł; 28.10.2013 r. kwot 40.000 zł i 4.000 zł; 21.11.2013 r. kwot 2.000 zł, 5.999,99 zł oraz 5.999,99 zł.

(dowód: wydruki szczegółów operacji (k.166 – 177 akt))

Powódka rozliczyła się ze spółką (...) w zakresie w/w należności w drodze potrąceń wzajemnych wierzytelności, które nastąpiły w dniach 13.11.2013 r., 18.12.2013 r. oraz 17.02.2014 r.

(dowód: zestawienia płatności (k.376 – 378 akt))

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny materiału dowodowego:

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania dokumentów zgłoszonych przez strony, które zostały zaliczone w poczet materiału dowodowego, zwłaszcza iż same strony nie zgłaszały zastrzeżeń co do ich autentyczności i prawdziwości treści w nich zawartych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie kwestiami zasadniczymi dla rozstrzygnięcia były podniesione przez pozwanego zarzuty nieważności umów poręczenia oraz braku legitymacji czynnej powódki w tym zakresie.

W pierwszej kolejności, w ocenie Sądu Okręgowego, za niezasadny uznać należało zarzut podniesiony przez stronę pozwaną o braku legitymacji czynnej powódki. Pozwany powołał się przy tym na treść art. 54 ust. 5 i ust. 6 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2013 r., poz. 217 j.t.) oraz zapisy umów zawartych ze spółkami (...) S.A. z siedzibą w S. oraz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., w których w § 4 i 9 sformułowano zakaz dokonywania cesji wierzytelności wynikających lub związanych z realizacją umowy, udzielania pełnomocnictwa do dochodzenia wierzytelności wynikających lub związanych z realizacją umowy na drodze sądowej lub pozasądowej, za wyjątkiem pełnomocnictwa dla radcy prawnego lub adwokata, jak również zawierania umowy poręczenia dotyczącej realizacji umowy, bez zgody pozwanego pod rygorem nieważności.

Zgodnie z treścią art. 54 ust. 5 i ust. 6 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej czynność prawna mająca na celu zmianę wierzyciela (...) może nastąpić po wyrażeniu zgody przez podmiot tworzący. Podmiot tworzący wydaje zgodę albo odmawia jej wydania, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia ciągłości udzielania świadczeń zdrowotnych oraz w oparciu o analizę sytuacji finansowej i wynik finansowy (...)za rok poprzedni. Zgodę wydaje się po zasięgnięciu opinii kierownika (...). Czynność prawna dokonana z naruszeniem tego przepisu jest nieważna.

W niniejszej sprawie wbrew stanowisku pozwanego, umowy o współpracy zawarte pomiędzy powódką a wyżej wskazanymi spółkami do tego rodzaju czynności nie mogą być zaliczone. Umowy te odpowiadają bowiem treści umowy poręczenia, nie zaś umowie cesji wierzytelności regulowanej w przepisach art. 509 i nast. k.c., stąd podnoszony przez stronę pozwaną zarzut nieważności wskazanych umów jest niezasadny.

Przedmiotowe umowy zakładają spłatę zobowiązań dłużnika, za którego powódka poręczyła w przypadku nie wywiązania się przez dłużnika z obowiązku zapłaty wymagalnych zobowiązań, nie zaś bezpośredni przelew wierzytelności na inny podmiot przez wierzyciela (art. 65 k.c.). Przepis art. 509 k.c. nie ma zatem zastosowania. W przypadku umowy poręczenia nie dochodzi do przeniesienia wierzytelności na skutek czynności prawnej wierzyciela, ale do nabycia wierzytelności z mocy samego prawa przez osobę trzecią (poręczyciela), która spłaca wierzyciela (art. 518 § 1 k.c.). Nie można bowiem utożsamiać dwóch odrębnych instytucji prawa cywilnego w sytuacji, gdy ustawodawca w sposób wyraźny je różnicuje (por. wyrok z dnia 24 kwietnia 2008 r., sygn. akt IV CSK 39/08, LEX 424361).

Umowa poręczenia bez wątpienia nie jest umową mającą na celu zmianę wierzyciela, nie wymaga ona zatem opisanej w przepisie zgody. Celem umowy poręczenia nie jest zmiana wierzyciela i sama powinność świadczenia, ale gwarancja, że poręczyciel wykona zobowiązanie, gdyby dłużnik go nie wykonał (wyrok SN z dnia 12 stycznia 2006 r., II CK 347/05, LEX Nr 172184). Poręczenie służy zatem zabezpieczeniu wierzytelności, wzmocnieniu szansy wierzyciela pierwotnego na zaspokojenie, co jest zasadniczym zamiarem stron umowy poręczenia. Zmiana wierzyciela jest w określonych w umowie poręczenia okolicznościach, skutkiem tej umowy, ale jest to z założenia zdarzenie przyszłe i niepewne, niezależne od woli czy też zamiaru poręczyciela lub wierzyciela. Obowiązek zapłaty poręczyciela aktualizuje się z chwilą naruszenia warunków umowy przez dłużnika (brak zapłaty w terminie wymagalności). W myśl art. 876 § 1 k.c. przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik go nie wykonał. Zawierając umowę poręczenia, można też poręczyć za dług przyszły do wysokości z góry oznaczonej (art. 878 § 1 k.c.). O zakresie zobowiązania poręczyciela rozstrzyga każdoczesny zakres zobowiązania dłużnika (879 § 1 k.c.), zaś w braku odmiennego zastrzeżenia poręczyciel jest odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny (art. 881 k.c.). Spełnienie świadczenia przez poręczyciela zwalnia zatem dłużnika głównego z obowiązku świadczenia wobec wierzyciela, zaś poręczyciel w takiej sytuacji wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela do wysokości spełnionego świadczenia, uzyskując roszczenie do dłużnika głównego o spełnienie świadczenia, chyba że co innego wynika ze stosunku, jaki łączy wierzyciela z dłużnikiem głównym lub z umowy poręczenia. Konsekwencją spełnienia świadczenia przez poręczyciela jest zatem wstąpienie poręczyciela w miejsce zaspokojonego wierzyciela. Stosownie do art. 518 § 1 pkt. 1 k.c. osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli płaci cudzy dług, za który jest odpowiedzialna osobiście albo pewnymi przedmiotami majątkowymi.

Na gruncie niniejszej sprawy powodowa spółka ponosiła osobistą odpowiedzialność jako poręczyciel pozwanego (...) i spłaciła wierzytelność pozwanego względem jego kontrahenta. Na skutek zapłaty przez powódkę długu pozwanego, za który odpowiadała osobiście, nabyła ona spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty. Pozwany nie kwestionował ani wysokości swojego zobowiązania, za które zapłaciła powódka, faktu zapłaty, ani też wysokości dochodzonej należności.

W zakresie omawianych wierzytelności należy rozważyć znaczenie umownych ograniczeń wynikających z umów zawartych przez pozwanego ze spółkami (...) S.A. z siedzibą w S. oraz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Wskazać bowiem należy, że w przedmiotowej sprawie brak zgody pozwanego nie mógł skutkować nieważnością dokonanych czynności w rozumieniu art. 58 k.c., zgodnie z którym ustawodawca nie wprowadził wymogu zgody na zawarcie umowy poręczenia, nie może zatem powodować skutku w postaci nieważności umowy. Naruszenie przez wierzyciela pozwanego postanowień (...) z w/w spółkami może co najwyżej rodzić dla pozwanego roszczenie wobec wierzyciela z art. 471 k.c. lecz nie wpływa na ważność zawartych umów między powódką a wierzycielem pozwanego, co za tym idzie umowy poręczenia są ważne i skuteczne.

Na uwzględnienie nie zasługuje też zdaniem Sądu zarzut pozwanego, że umowy poręczenia łączące stronę powodową i spółkę, będącą kontrahentem pozwanego (...), naruszają zasady współżycia społecznego. Nie jest bowiem naruszeniem tych zasad skutek w postaci wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela osoby, która spłaciła dług w wyniku umowy poręczenia, jeśli zważyć, że zmiana wierzyciela w żaden sposób nie pogorszyła sytuacji dłużnika, nie zmienił się bowiem zakres jego zobowiązania, zaś wierzyciel – zarówno poprzedni, jak i obecny – dysponują tymi samymi instrumentami egzekucji długu. Wierzyciel miał prawo zabezpieczyć swoją wierzytelność, natomiast realizacja umowy poręczenia, która doprowadziła ostatecznie do zmiany wierzyciela, zależała wyłącznie od zachowania dłużnika. Argumentem tym nie jest oczekiwanie, że w przypadku nie spełnienia przez dłużnika świadczenia pieniężnego, jego umowni kontrahenci nie wystąpią z wnioskami egzekucyjnymi. Co więcej, należy uznać, iż sam pozwany nie regulując wierzytelności i nie wykonując przyjętych na siebie w umowie zobowiązań narusza zasady współżycia społecznego, co za tym idzie, nie może skutecznie żądać ochrany wynikającej z art. 5 k.c.

Wreszcie, na uwzględnienie nie zasługiwał również wniosek pozwanego o nieobciążanie go kosztami postępowania na zasadzie art. 102 k.p.c., w uzasadnieniu którego wskazał on na trudną sytuację (...) wynikającą z faktu, że jako podmiot prowadzący działalność leczniczą boryka się z ciągłymi i znacznymi problemami finansowymi. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury sama niekorzystna sytuacja ekonomiczna strony przegrywającej, nie stanowi podstawy zwolnienia na podstawie art. 102 k.p.c. od obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi, chyba że na rzecz tej strony przemawiają dalsze szczególne okoliczności, które same mogłyby być niewystarczające, lecz łącznie z trudną sytuacją ekonomiczną wyczerpują znamiona wypadku szczególnie uzasadnionego. Stosowanie art. 102 k.p.c. może mieć zatem miejsce tylko w szczególnie uzasadnionych wypadkach, natomiast w ocenie Sądu w niniejszej sprawie taka sytuacja nie zachodziła.

Z powyżej wskazanych względów Sąd Okręgowy uznał podnoszony przez stronę pozwaną zarzut nieważności wskazanych umów o współpracy w zakresie obsługi wierzytelności, zawartych ze spółkami (...) S.A. z siedzibą w S. oraz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. za niezasadny. Powódka skutecznie wstąpiła w prawa wierzycieli wskazanych w pozwie w zakresie ich zaspokojenia na podstawie art. 518 § 1 pkt. 1 k.c., dlatego legitymowana była do dochodzenia tychże należności. Mając zatem na uwadze powyższe okoliczności i dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w trybie art. 233 k.p.c., w ocenie Sądu roszczenie powódki o zapłatę kwoty 26.653,15 zł zasługiwało na uwzględnienie.

Należy zauważyć, że strona powodowa w piśmie z dnia 4 kwietnia 2014 r. cofnęła powództwo w części bez zrzeczenia się roszczenia. Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Treść art. 355 § 1 k.p.c. stanowi natomiast, że Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Biorąc pod uwagę, że w niniejszej sprawie nie ujawniły się okoliczności, które uzasadniałyby twierdzenie, że częściowe cofnięcie pozwu jest niedopuszczalne, Sąd na podstawie powołanych wyżej przepisów w punkcie 3 wyroku umorzył postępowanie w tym zakresie.

O odsetkach orzeczono w myśl art. 481 § 1 i 2 oraz 482 § 1 k.c.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którymi strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

W związku z powyższym pozwany zobowiązany jest zwrócić powódce kwotę 10.590 zł, na którą złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 6.973 zł, koszty wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, które zgodnie z § 6 pkt. 6 w zw. z § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 j.t.) wyniosło za postępowanie przed sądem I instancji kwotę 3.600 zł oraz kwota 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Mając powyższe na uwadze, należało orzec, jak w sentencji wyroku.