Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2017 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: W. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 8 lipca 2016 r., znak:(...)

w sprawie: W. D.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę rodzinną

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu W. D. prawo do renty rodzinnej po zmarłej K. D. od dnia (...)r. na stałe,

2)  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz ubezpieczonego kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego,

3)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., na podstawie przepisów art. 65 i 68 ustawy o emeryturach i rentach z FUS odmówił ubezpieczonemu W. D. prawa do renty rodzinnej, albowiem zgodnie z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 13.06. 2016 r. nie jest on całkowicie niezdolna do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony wskazując, że jego schorzenia uniemożliwiają podjęcie pracy.

W odpowiedzi na odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie, wskazując, że komisja lekarska nie stwierdziła całkowitej niezdolności ubezpieczonego do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony W. D. urodzony(...)r., został uznany przez Obwodową Komisję Lekarską do spraw Inwalidztwa i zatrudnienia w B. do drugiej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia. Komisja w orzeczeniu z dnia 9.12.1992 r. ( k.12 akt rentowych) uznała, że inwalidztwo powstało przed 16 rokiem życia. Ubezpieczony pobiera rentę socjalną od 1.10.2013 r. a w dniu 25.04.2016 r. złożył wniosek o przyznanie renty rodzinnej. Zarówno lekarz orzecznik jak i komisja lekarska ZUS stwierdziły, iż nie jest on całkowicie niezdolny do pracy. Ubezpieczony ma (...) lat, ukończyła szkołę podstawową i nigdy nie wykonywał regularnego zatrudnienia.

okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania ustaleń dotyczących stanu zdrowia powódki dokonanych przez organ rentowy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy o specjalnościach: neurologa ortopedy, specjalisty chorób wewnętrznych i psychiatry.

Biegli w opinii z dnia 10.03.2017 r. stwierdzili u ubezpieczonego:

1. Zespół Friedreicha

2. Encefalopatię pourazową

3.  Zaburzenia adaptacyjne u osoby funkcjonującej intelektualnie na poziomie niepełnosprawności lekkiego stopnia

4.  Stopy wydrążone z objawowymi bólami przeciążeniowymi

Na podstawie przeprowadzonych badań sądowo-lekarskich i zapoznaniu się z dokumentacją medyczną znajdującą się w aktach sprawy biegli stwierdzili, że stan zdrowia badanego powoduje trwałą całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy zarobkowej, która powstała przed 16 rokiem życia. Biegli nie zgadzają się z opinią Komisji Lekarskiej ZUS.

Po przeprowadzeniu badań dla celów sądowych przy współudziale specjalisty medycyny pracy - uwzględniając wszystkie ograniczenia wynikające z przebiegu procesu chorobowego biegli dokonali odmiennej kwalifikacji w zakresie ustalenia stopnia niezdolności do pracy. Uwzględniając potencjalne możliwości kompensacyjne biegli uznali, że ubezpieczony nie jest i nie był zdolny do regularnego wykonywania zatrudnienia w celu osiągnięcia wynagrodzenia na otwartym rynku pracy. Biegli uwzględnili wpływ ograniczonych zdolności kompensacyjnych na możliwość podjęcia zatrudnienia na ogólnym rynku pracy - zarówno pod względem jakościowym, jak i ilościowym.

Biegli uznali, że nie ma podstaw do rokowania istotnej poprawy stanu zdrowia ubezpieczonego , a w związku z tym nie ma podstaw do przyznawania renty czasowej.

Badany został zaliczony na stałe do drugiej grupy inwalidzkiej z uwzględnieniem, że inwalidztwo istnieje przed 16 rokiem życia. Wskazania do zatrudnienia: w warunkach specjalnych. W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazano bowiem, że ubezpieczony jest niezdolny do pracy w normalnych warunkach (k. 12 akt ZUS).

W opinii biegłych występujące u badanego ograniczenia dotyczące zatrudnienia wskazują na brak możliwości aktywizacji zawodowej w ramach otwartego rynku pracy (w standardowych warunkach i wymaganiach pracy zarobkowej). Praca może być traktowana wyłącznie jako forma rehabilitacji społeczno-zawodowej.

dowód: opinia biegłych sądowych lekarzy z dnia 10.03. 2017 r.– k. 34-35 akt.

Organ rentowy zgłosił zastrzeżenia do opinii i wskazał, że Przewodniczący Komisji Lekarskich nie podziela opinii biegłych o trwałej całkowitej niezdolności do pracy powstałej przed 16 rokiem życia.

Ubezpieczony wykształcenie podstawowe, szkoła masowa, bez zawodu, pracował jako pracownik produkcji w ZPCh, co przeczy całkowitej niezdolności do pracy. Ubezpieczony z rozpoznanym zespołem Friedreicha, po przebytym urazie głowy w 1 roku życia, z deficytem intelektualnym na poziomie upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim, bez istotnych zaburzeń stanu psychicznego podczas badania przez komisję lekarską ZUS,. W badaniu neurologicznym przeprowadzonym przez komisję lekarską ZUS - oczopląsu nie stwierdzono, chód na poszerzonej podstawie, niepewny, zaburzona zborność kończyny górnej i dolnej po stronie lewej, odruchy głębokie żywe L>P, zaznaczone próby móżdżkowe dodatnie. Stwierdzany deficyt neurologiczny oraz deficyt intelektualny na poziomie upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim, nie powodował całkowitej niezdolności do pracy zarobkowej.

Z opisu badani psychiatryczno-psychologicznego nie wynika takiego stopnia nasilenie objawów powodujących całkowitą niezdolność do pracy, funkcjonowanie na poziomie upośledzenia umysłowego lekkiego, pamięć w podstawowych wymiarach sprawna, bez cech psychozy, bez myśli suicydialnych.

Z opisu badania narządu ruchu nie wynika istotnego stopnia ograniczenie ruchomości stawów i kręgosłupa w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy. Opis badania biegłego neurologa pozostaje w sprzeczności z opisem badania neurologiczne komisji lekarskiej ZUS, która nie stwierdziła całkowitej niezdolności do pracy.

Pozwany wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej a w przypadku nieuwzględnienia wniosku - o oddalenie odwołania.

Biegli w opinii uzupełniającej z dnia 30.06.2017r. podtrzymali swoje orzeczenie i w odniesieniu do zastrzeżeń organu rentowego podali, że ubezpieczony został zaliczony do drugiej grupy inwalidzkiej przez organ rentowy, z uwzględnieniem, że inwalidztwo istnieje przed 16 rokiem życia - na stałe ze wskazaniem do zatrudnienia w warunkach specjalnych. W uzasadnieniu orzeczenia organ wskazał, że badany niezdolny jest do pracy w normalnych warunkach.

Biegli podnieśli także, iż występujące u badanego ograniczenia dotyczące zatrudnienia wskazują na brak możliwości aktywizacji zawodowej w ramach otwartego rynku pracy (w standardowych warunkach i wymaganiach pracy zarobkowej).

Lekarz prowadzący (dr A. R.) w zaświadczeniu lekarskim o stanie zdrowia z dnia 18.04.2016 roku potwierdziła u badanego następujące rozpoznania: 1) Zespół Friedreicha 2) Upośledzenie intelektualne nieznacznego stopnia w przebiegu encefalopatii pourazowej 3) Nawrotowe zwężenie cewki moczowej. W opisie przebiegu choroby i dotychczasowego leczenia uwzględniono: Od urodzenia choruje na zespół Friedreicha - zaburzenia chodu, zamazana mowa. Upośledzenie umysłowe w stopniu nieznacznym. Schorzenie powstało przed 16 rokiem życia. Pacjent wymaga leczenia neurologicznego. Trwale niezdolny do pracy. W ocenie wyników leczenia, rokowaniu - lekarz prowadzący zaznaczył: Pacjent całkowicie niezdolny do pracy.

Biegli wskazali stanowczo, że występujące u ubezpieczonego schorzenie -Choroba Friedreicha jest bardzo rzadko występującą chorobą o podłożu genetycznym. Zaliczana jest do jednych z najcięższych dziedziczonych ataksji i stanowi przeciwwskazanie do wykonywania prący fizycznej, dźwigania ciężarów, pracy wymagającej pełnej sprawności psychofizycznej. Niepełnosprawność intelektualna — po uwzględnieniu przeciwwskazań zdrowotnych do zatrudnienia wymienionych powyżej - uniemożliwia , zdaniem biegłych, aktywizację zawodową ubezpieczonego na otwartym rynku pracy.

dowód: opinia biegłych sądowych lekarzy z dnia 30.06.17r.– k. 52

W piśmie procesowym z dnia 9.08.2017 r. organ rentowy ponownie zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłych i wskazał, iż nie zgadza się z tą opinią podkreślając, że ubezpieczony ukończył szkołę podstawową i był kierowany do szkoły ogrodniczej a ponadto biegli nie wskazali na jakiej podstawie uznali, że niezdolność do pracy powstała przed 16 rokiem życia. Organ rentowy wniósł o dowód z opinii uzupełniającej biegłych.

Sąd uwzględnił wydaną przez biegłych opinię wraz z opinią uzupełniającą i uznał je za miarodajne dla rozstrzygnięcia sprawy. Zdaniem Sądu opinie te jako zgodne co do oceny stanu zdrowia ubezpieczonego były zarówno wyczerpujące jak i poddawały wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych.

Opinia biegłych została uzasadniona w wystarczający sposób a ponadto wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu stosownego badania. Swoje stanowisko biegli uzasadnili fachowo, logicznie i wyczerpująco, odnosząc się do wszystkich zarzutów organu rentowego, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Zastrzeżenia zgłoszone przez organ rentowy w ostatnim piśmie procesowym z dnia 9.08.2017 r. sprowadzały się do odmiennej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego dokonanej przez organ rentowy oraz podkreślenia braku wyjaśnienia przez biegłych podstawy wniosku o powstaniu niezdolności do pracy przed 16 rokiem życia a także faktu ukończenia szkoły podstawowej i skierowania ubezpieczonego do szkoły ogrodniczej.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest prawo ubezpieczonego do renty rodzinnej. Spór stron w tej kwestii należy więc rozstrzygać w oparciu o przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje się na zasadach i w trybie określonym w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, stosując odpowiednio (w myśl art. 5 i 15) m.in. art. 12-14 tej ustawy. Zgodnie więc z art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). Zgodnie natomiast z treścią art. 13 ust. 1 ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji (pkt 1); możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (pkt 2).

Stosownie do art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Do renty rodzinnej uprawnieni są następujący członkowie rodziny spełniający warunki określone w art. 68-71: dzieci własne, dzieci drugiego małżonka oraz dzieci przysposobione (art. 67 ust. 1 pkt 1). Dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione mają prawo do renty rodzinnej do ukończenia 16 lat lub do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia (art. 68 ust. 1 pkt 1 i 2) oraz bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.( ust.3 ).

Renta rodzinna pełni głównie funkcję alimentacyjną. Jej celem podstawowym jest dostarczenie środków utrzymania tym dzieciom, które ze względu na wiek, stan zdrowia lub kształcenie się, nie mają możliwości pozyskiwania tychże środków własną pracą (działalnością zarobkową). Stanowi pieniężną rekompensatę utraty, przede wszystkim (choć nie tylko) ekonomicznego wsparcia ze strony zmarłego rodzica (innej osoby, na której ciążył obowiązek alimentacyjny).

Dokonując analizy stanu zdrowia ubezpieczonego przez pryzmat wszystkich wymienionych wyżej przesłanek, Sąd doszedł do przekonania, że występujące u ubezpieczonego schorzenia stanowią podstawę orzeczenia o całkowitej trwałej niezdolności do pracy co determinuje konieczność przyznania ubezpieczonemu renty rodzinnej, bowiem kwestia powstania niezdolności do pracy przyznana została już wcześniej przez organ rentowy. Niespornym jest w sprawie i na to powołali się biegli w swojej opinii, czego nie zauważył organ rentowy, kwestionując w kolejnym piśmie` procesowym, jej wnioski, że orzeczeniem Obwodowej Komisji Lekarskiej do spraw Inwalidztwa i zatrudnienia w B. zaliczono ubezpieczonego do drugiej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia. Komisja w orzeczeniu z dnia 9.12.1992 r. ( k.13 akt rentowych) uznała, że inwalidztwo powstało przed 16 rokiem życia. To orzeczenie wykorzystano bezspornie w sprawie o przyznanie ubezpieczonemu renty socjalnej od 1.10.2003 r. decyzją z dnia 2.10.2003 r. w której powołano się właśnie na orzeczenie Obwodowej Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej d.s. Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 9.12.1992 r. a rentę socjalną przyznano ubezpieczonemu na stałe.( decyzja z dnia 2.10.2003 r. w aktach ZUS wraz z kopią orzeczenia z dnia 9.12.1992 r.). Niezrozumiałym więc jest dlaczego organ rentowy podnosił w ostatnich zastrzeżeniach do opinii biegłych fakt niewyjaśnienia przez biegłych daty powstania niezdolności do pracy. Działanie organu rentowego świadczy o zamiarze bezzasadnego przedłużania postępowania sądowego, zwłaszcza w sytuacji, gdy organ rentowy przyznał ubezpieczonemu rentę socjalną, której przesłanką jest całkowita niezdolność do pracy, na stałe a obecnie kwestionuje fakt całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonego. Działanie organu rentowego Sąd Okręgowy ocenia jako nielogiczne i szkodliwe dla ubezpieczonego.

Jak z powyższego wynika ubezpieczony spełnia przesłanki uzasadniające przyznanie prawa do renty rodzinnej, albowiem biegli lekarze sądowi, których opinie Sąd uznał za podstawę wyrokowania z omówionych wyżej przyczyn, w wyniku przeprowadzonego badania orzekli, iż ubezpieczona jest trwale całkowicie niezdolny do pracy a niezdolność ta powstała przed 16 rokiem życia.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję orzekając jak w wyroku.

W punkcie 2 wyroku stwierdzono, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Stosownie bowiem do art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, z uwzględnieniem tego, iż w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji; organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego (ust. 1a). Jeżeli na podstawie przedstawionych środków dowodowych nie jest możliwe ustalenie prawa lub wysokości świadczenia, za datę wyjaśnienia ostatniej okoliczności, o której mowa w ust. 1, uważa się datę końcową dodatkowego terminu do przedstawienia niezbędnych dowodów, wyznaczonego przez organ rentowy, albo datę przedstawienia tych dowodów (ust. 3). Artykuł 118 ustawy o emeryturach i rentach dotyczy możliwości przesunięcia terminu do wydania decyzji wyłącznie w toku postępowania przed organem rentowym i to tylko wtedy, gdy decyzja nie może być wydana z powodu konieczności przeprowadzenia przez organ rentowy dodatkowego postępowania wyjaśniającego. Taka sytuacja nie zachodziła jednakże w niniejszej sprawie, ponieważ opóźnienie w przyznaniu ubezpieczonemu prawa do spornego świadczenia nie nastąpiło w konsekwencji przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego przez sam organ rentowy, lecz na skutek odwołania od wydanej przez organ decyzji odmownej i rozstrzygania wynikłego stąd sporu na drodze sądowej. Zdaniem Sądu Okręgowego, nie może w niniejszym sporze znaleźć zastosowania wyłączenie odpowiedzialności organu rentowego, określone w art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach. W szczególności nie można uznać, aby przyznanie ubezpieczonemu z opóźnieniem prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, było następstwem okoliczności, za które organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności. Organ rentowy był bowiem zobowiązany przeprowadzić postępowanie w sposób zmierzający do terminowego i prawidłowego ustalenia – czy ubezpieczonemu przysługuje prawo, którego uzyskania się domaga (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 października 1997 r. III AUa 496/97, OSA 1998/11–12/45 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 6 kwietnia 2011 r., III AUa 1710/10, nie publ.). Zgodnie z art. 14 ustawy o emeryturach i rentach oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia: daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego – dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu (ust. 1). Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (ust. 3). Powyższe nie oznacza jednakże, aby błędne orzeczenie lekarza orzecznika i komisji lekarskiej było okolicznością, za którą organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności. Nadzór nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy sprawuje bowiem Prezes Zakładu (art. 14 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach). Pozwala to na przyjęcie, że zarówno lekarz orzecznik, jak i komisja lekarska, są organami Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zobowiązanym do ustalania niezdolności do pracy, jako przesłanki prawa do renty, a tym samym niewłaściwe działanie lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej jest okolicznością, za którą odpowiedzialność ponosi organ rentowy. Skoro biegli sądowi w swych opiniach wydanych w niniejszej sprawie opierali się na identycznym materiale dowodowym, co lekarz orzecznik i komisja lekarska ZUS, to niewątpliwie organ ponosić musi z tego tytułu odpowiedzialność. Fakt, iż niezdolność ubezpieczonego do pracy ustalono dopiero w wyniku złożonego odwołania, w toku postępowania sądowego, oznacza że przyczyną, dla której uzyskał on prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie wyroku sądowego, były nie nowe dowody, nowe okoliczności, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować, a jedynie odmienna ocena stanu zdrowia, dokonana przez z jednej strony komisję lekarską ZUS, a z drugiej strony przez biegłych sądowych, na podstawie opinii których przyznano ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy.

SSO Ewa Milczarek