Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 lipca 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił M. W. prawa do emerytury, powołując się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2015 r. , poz. 748 ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że ubezpieczona nie spełnia warunków do przyznania żądanego świadczenia, w szczególności nie udowodniła, że w okresie do końca 1998r. przez 15 lat pracowała w warunkach szczególnych (ZUS uwzględnił ubezpieczonej łącznie 13 lat 2 miesiące i 2 dni pracy w warunkach szczególnych ).

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w tym posiada wymagany okres pracy
w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone
w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949r. przysługuje emerytura, jeżeli osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiety i 65 lat dla mężczyzny oraz mają okres składkowy
i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety i 25 lat dla mężczyzny.

Natomiast w myśl art. 29 ust.1 ustawy przytoczonej na wstępie - ubezpieczeni urodzeni przed 1 stycznia 1949 r., będący pracownikami, którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego określonego w art. 27 pkt. 1 mogą przejść
na emeryturę – kobiety – po osiągnięciu wieku 55 lat, jeżeli mają
co najmniej 20 letni okres składkowy i nieskładkowy oraz zostali uznani
za całkowicie niezdolnych do pracy.

Modyfikacje w zakresie wieku przewiduje art. 184 ustawy, uzależniając wcześniejsze nabycie prawa do emerytury od zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zgodnie bowiem z przytoczonym wyżej przepisem ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz;

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie, czy ubezpieczona spełnia warunek wymaganego czasu pracy w warunkach szczególnych, niezbędny do uzyskania tzw. emerytury wcześniejszej.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, w tym zapoznał się z dokumentami zgromadzonymi w aktach ZUS oraz dokumentacją pracowniczą, a także przesłuchał ubezpieczoną oraz świadków : K. D. i J. K. ( nagranie z rozprawy z dnia 20 listopada 2017r.).

Po przeanalizowaniu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd doszedł do przekonania, że potwierdza on twierdzenie ubezpieczonej dotyczące posiadania wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Jak wynika bowiem ze wspomnianych wyżej dowodów, ubezpieczona była zatrudniony w Hucie (...) w okresie od 1 września 1977r. do 30 czerwca 1983r.

W okresie od 21 czerwca 1980r. do 30 czerwca 1983r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracowała jako zdobnik szkła. Ubezpieczona pracowała na dwie zmiany od 6.00 do 14.00 oraz od 14.00 do 22.00 w Segmencie A, gdzie zdobiła ręcznie kryształ, czyli szkło ołowiowe, przy użyciu szlifierki. Podczas tej pracy ubezpieczona była narażona na działanie uwalniających się podczas szlifowania tlenków ołowiu, a także zimnej wody, która ściekała jej po rękach oraz hałasu. Nie korzystał z urlopów bezpłatnych, nie miał też dłuższych zwolnień lekarskich.

Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonej i świadków, albowiem były one spójne i logiczne, a dodatkowo potwierdzone zostały dokumentacją pracowniczą. Dodatkowo należy podkreślić, że zeznający w sprawie świadkowie byli osobami obcymi dla ubezpieczonej, a złożone zeznania oparli na własnych spostrzeżeniach z okresu wspólnej pracy z ubezpieczoną.

Wspomniane wyżej dowody w sposób jednoznaczny wskazują,
że podczas zatrudnienia u powyższego pracodawcy, w okresie od 21 czerwca 1980r. ( tj. od zakończenia nauki w szkole przyzakładowej, co potwierdza umowa o pracę znajdująca się w aktach osobowych ubezpieczonej ) do 30 czerwca 1983r. ( tj. do końca zatrudnienia ) ubezpieczona wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę określoną w wykazie A dziale XIII pod poz. 12 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania należy stwierdzić, że odwołanie ubezpieczonej jest w pełni uzasadnione, albowiem po doliczeniu wspomnianego wyżej okresu pracy w warunkach szczególnych, ubezpieczona posiada wymagany 15 – letni okres takiej pracy, co stanowiło kwestię sporną w sprawie, dlatego też Sąd, działając zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.

Jednocześnie w pkt. 2 wyroku Sąd stwierdził brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania wyroku, albowiem przed organem rentowym obowiązują ograniczenia dowodowe, które uniemożliwiają prowadzenie postępowania dowodowego w takim zakresie, jak to uczynił Sąd, co uniemożliwiało organowi rentowemu wydanie decyzji takiej, jak rozstrzygniecie Sądu.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz