Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 lutego 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił M. B. począwszy od dnia 1 lutego 2015r., prawa do renty na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm. ), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3 lutego 2015r., która nie stwierdziła u ubezpieczonej niezdolności do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w szczególności jest nadal osobą niezdolną do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Natomiast w myśl art. 61 – prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonej i jego wpływu na zdolność do pracy, w szczególności ustalenie, czy stan zdrowia ubezpieczonej powoduje nadal jej częściową niezdolność do pracy.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji :

- specjalisty medycyny pracy,

- neurologa,

- internisty – reumatologa,

- onkologa radioterapeuty,

- pulmonologia,

- okulisty,

którzy rozpoznali u ubezpieczonej poniższe schorzenia :

- nowotwór piersi lewej leczony operacyjnie za pomocą mastektomii i usunięcia węzłów chłonnych z następową chemio i radioterapią,

- przewlekły zespół bolesnego barku lewego,

- chorobę zwyrodnieniową stawów i kręgosłupa, dyskopatię L5/S1,

- polineuropatię prawdopodobnie po chemioterapii,

- przewlekły zespół bólowy szyjno – barkowy i lędźwiowo – krzyżowy objawowy z zaostrzeniami.

Zdaniem biegłych sądowych ubezpieczona jest nadal częściowo niezdolna do pracy i niezdolność ta będzie trwała do 01.2017r. Jako przyczynę tej niezdolności biegli wskazali chorobę nowotworową i powikłania z nią związane wraz z chorobami współistniejącymi. Podali także, że w stanie zdrowia ubezpieczonej nie doszło do poprawy. Biegli dodatkowo wyjaśnili, że występujące u ubezpieczonej schorzenia skutkują przewlekłym zespołem bólowym barku lewego z ograniczeniem ruchomości w stawie barkowym lewym, bólami i zawrotami głowy, bólami w odcinku piersiowym, dusznościami, bólami w odcinku lędźwiowym, zmianami alergicznymi na skórze, bólami stawów i klatki piersiowej, przewlekłym zespołem bólowym szyjno – barkowym lewostronnym, osłabieniem siły mięśniowej kończyny górnej lewej, bólami kręgosłupa oraz zaburzeniami czucia kończyny górnej lewej. W przypadku ubezpieczonej przeciwwskazana jest ciężka praca fizyczna, długotrwała praca w pozycji wymuszonej, praca w złych warunkach atmosferycznych, a także praca wymagająca pełnej sprawności psychofizycznej.

- dowód – opinia biegłych sądowych ( k. 49 - 50 akt ).

Jedyne zastrzeżenia do opinii zgłosił organ rentowy podnosząc, że w opinii Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS występujące schorzenie nowotworowe nie wykazuje u ubezpieczonej cech wznowy w ciągu 6 – letniej obserwacji, nie wykazano też istotnej dysfunkcji ruchowej uzasadniającej długotrwałą niezdolność do pracy, a schorzenie kręgosłupa w okresie nasilenia dolegliwości bólowych może być leczone w ramach ZLA ( k. 61 akt ).

Sąd nie uwzględnił powyższych zastrzeżeń do opinii, albowiem nie zawierały żadnych konkretnych i uzasadnionych zastrzeżeń medycznych. W szczególności należy zauważyć, iż biegli sądowi w wydanej opinii nie wskazywali, aby doszło do wznowy choroby nowotworowej, lecz wskazywali na szereg dolegliwości z nią związanych w sposób bezpośredni lub pośredni ( efekty uboczne leczenia ), które powodują, iż nie można mówić, aby doszło do istotnej poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonej.

W tej sytuacji Sąd pozytywnie ocenił opinię biegłych sądowych. Należy zauważyć, iż w skład zespołu wchodzili specjaliści z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonemu ( w tym neurolog i neurolog, onkolog a ponadto specjalista medycyny pracy), dysponujący zarówno wiedzą specjalistyczną, jak i wieloletnim doświadczeniem. Wydana przez biegłych sądowych opinia nie tylko była spójna, logiczna i wyczerpująco uzasadniona, ale także przekonująca dla Sądu, w przeciwieństwie do stanowiska organu rentowego opartego na stanowisku Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS, którego specjalizacja nie jest Sądowi znana. Biegli wyraźnie wskazali, że nie doszło do istotnej poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonej, jest ona nadal długotrwale niezdolna do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Organ rentowy we wniesionych zastrzeżeniach nie tylko nie wyjaśnił na czym polega istotna poprawa w stanie zdrowia ubezpieczonej, która przemawiałaby za pozbawieniem jej renty na dalszy okres, ale też nie przedstawił merytorycznych zastrzeżeń, które mogłyby podważyć opinię biegłych sądowych, bądź wzbudzić wątpliwości Sądu co do jej oceny.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.

Zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w pkt 2 wyroku zawarto orzeczenie o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem dysponował on analogicznym materiałem w postaci dokumentacji medycznej, jak biegli sądowi, a zatem miał podstawę do dokonania prawidłowych ustaleń w sprawie, czego jednak nie uczynił.

O kosztach orzeczono w myśl art. 98 k.p.c. w zw. z § 12 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( tj. Dz. U. z 2015r., poz. 1079 ) w wersji obowiązującej w dniu wpłynięcia sprawy do Sądu, z uwzględnieniem nakładu pracy pełnomocnika strony.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz