Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Karolina Chudzinska

Protokolant – stażysta Dominika Robacka

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2025 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: A. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K.

z dnia 7 listopada 2023 r., znak: (...)

w sprawie: A. S.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o rekompensatę

1.  Zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonemu prawo do rekompensaty.

2.  Stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

S ędzia Karolina Chudzinska

Sygn. akt VI U 182/24

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 listopada 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. odmówił A. S. przyznania rekompensaty, powołując się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2023r., poz. 1251) i ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych ( Dz. U. z 2023 r. poz. 164).

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że ubezpieczony nie spełnia warunków do przyznania żądanej rekompensaty, bowiem nie udowodnił, że w wymaganym okresie 15 lat pracował w warunkach szczególnych. Organ wskazał, że ubezpieczony udowodnił 2 lata 10 miesięcy i 19 dni okresów pracy w szczególnych warunkach. Ponadto zgodnie ze świadectwem pracy w szczególnych warunkach z dnia 11 czerwca 2003 roku podane zostały stanowiska, które nie mają odzwierciedlenia w załączniku do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r., istnieją również rozbieżności w nazewnictwie stanowisk pomiędzy świadectwem pracy, a świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanej rekompensaty, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jej przyznania, w szczególności posiada wymagany okres pracy w warunkach szczególnych. Wskazał, że przez cały okres zatrudnienia w Fabryce (...) wykonywał pracę w warunkach szczególnych, a stanowiska wymienione w świadectwie pracy znajdowały się na jednym dziale, który zaliczany był do prac w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Jednocześnie podano, że uwzględniono ubezpieczonemu 2 lata 10 miesięcy i 19 dni pracy w warunkach szczególnych, tj. okres od 23.10 – 31.10.1980 r. oraz 01.10.1983 r. – 10.08.1986 r., natomiast pozostałe okresy zatrudnienia w Fabryce (...) nie zostały uznane za należcie udowodnione.

S ąd ustalił i zważył co następuje:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych – rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 r. ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 15 lat. Natomiast w myśl ust. 2 rekompensata nie przysługuje osobie, która ma ustalone decyzją prawomocną prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych lub przepisów odrębnych.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie, czy ubezpieczony spełnia warunek wymaganego czasu pracy w warunkach szczególnych, niezbędny do uzyskania rekompensaty.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, w tym zapoznał się z dokumentami zgromadzonymi w aktach rentowych i dokumentacji pracowniczej, a także przesłuchał ubezpieczonego, świadka R. R. (nagranie rozprawy z dnia 10.10.2024 r. k. 25), a także świadka M. S. (nagranie rozprawy z dnia 30.01.2025 r. k. 33).

Po przeanalizowaniu wspomnianego wyżej materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający i potwierdza twierdzenia ubezpieczonego dotyczące posiadania wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Jak wynika bowiem ze wspomnianych wyżej dowodów, ubezpieczony był zatrudniony w Fabryce (...) w sp. z.o.o. w K.. Ubezpieczony był pracownikiem stałym, pracującym na cały etat, nie korzystał z urlopów bezpłatnych, nie miał też dłuższych okresów chorobowych.

Przez cały okres zatrudnienia, ubezpieczony zajmował się głównie szlifowaniem, a także polerowaniem i zgrzewaniem obręczy. Pracę tą ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Z uwagi na szkodliwe warunki pracy, w tym duże zapylenie, hałas, iskrzenie, opary z myjni (roztwór gorącej wody z sodą kaustyczną), otrzymywał dodatek pieniężny, posiłki regeneracyjne oraz mleko. Szlifowanie i polerowanie odbywało się ręcznie. Po zrobieniu pewnej partii obręczy, zdejmowało się kamień szlifierski i zakładało tarczę polerską. Przy polerowaniu pojawiało się większe zapylenie niż przy szlifowaniu, co wiązało się z zakładaniem masek. Pomimo różnych nazw stanowisk wskazanych w świadectwie pracy, charakter pracy którą wykonywał ubezpieczony, nie zmieniał się. Ubezpieczony sporadycznie natomiast, w przypadku braków kadrowych, zajmował się zgrzewaniem i walcowaniem gwintu.

Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonego i świadków, albowiem były one spójne, logiczne i potwierdzone dodatkowo przez dokumentację pracowniczą oraz pozostały materiał dowodowy.

Wspomniane wyżej dowody wskazują, że podczas zatrudnienia Fabryce (...), nie tylko w okresie zaliczonym przez ZUS, ale też w pozostałych spornych okresach, ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę w warunkach szczególnych określoną w wykazie A dziale III pod poz. 78 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że ubezpieczony spełnia wszystkie warunki niezbędne do przyznania rekompensaty, dlatego też Sąd zgodnie z art. 477 Natomiast zgodnie z art. 118 ust. 1 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości Sąd zobowiązany jest do ustalenia, czy organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W niniejszej sprawie w przekonaniu Sądu nie było podstaw do obciążenia organu rentowego odpowiedzialnością za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji przyznającej świadczenie, albowiem Sąd głównie oparł swoje rozstrzygnięcie na zeznaniach ubezpieczonego oraz świadków, a także na podstawie akt osobowych, a które to nie były wcześniej znane organowi rentowemu. Dlatego też nie jest zasadnym obciążenie organu rentowego odpowiedzialnością za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

S ędzia Karolina Chudzinska