Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2025 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Błażejowska

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2025r.

w B. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: R. J., D. G., L. T.

przeciwko: Skarb Państwa-Zakład (...) w I.

o zapłatę dodatku służbowego

na skutek apelacji pozwanego Skarb Państwa-Zakład (...)w I.

od wyroku Sądu Rejonowego IV Wydziału Pracy w I.

z dnia 7 lipca 2025r. sygn. akt IV P 178/24

1.zmienia zaskarżony wyrok w punktach 1 i 2 w ten sposób, że oddala powództwo i odstępuje od obciążania powoda R. J. kosztami zastępstwa procesowego,

2.zmienia zaskarżony wyrok w punktach 3 i 4 w ten sposób, że oddala powództwo i odstępuje od obciążania powódki D. G. kosztami zastępstwa procesowego,

3. zmienia zaskarżony wyrok w punktach 5 i 6 w ten sposób, że oddala powództwo i odstępuje od obciążania powódki L. T. kosztami zastępstwa procesowego,

4. nie obciąża powodów kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez pozwanego w II instancji,

5.odstępuje od obciążania powodów kosztami sądowymi.

SSR del. Katarzyna Błażejowska

Sygn. akt. VI Pa 102/25

UZASADNIENIE

Powodowie R. J., D. G. oraz L. T. działający za pośrednictwem profesjonalnego pełnomocnika wnieśli o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Zakładu (...) w I. poszczególnych kwot w wymiarze odpowiednio 168 zł, 416zł oraz 416 zł, z tytułu braku przysługujących im części uposażenia w postaci przysługującego im na mocy przepisów, w tym m. in. ustawy z dnia 17 grudnia 2021r. – „Programu modernizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Ochrony Państwa w latach 2022-2025” oraz o ustanowieniu „Programu modernizacji Służby Więziennej w latach 2022-2025” jak również na mocy ustawy o Policji i niektórych innych ustaw, uwzględniając przepisy ustawy budżetowej za rok 2022 i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 2022r. ws. wielokrotności kwoty bazowej stanowiącej przeciętne uposażenie funkcjonariuszy Służby Więziennej - dodatku służbowego. Ponadto powodowie domagali się zasądzenia od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że są funkcjonariuszami służby więziennej oraz dochodzą uposażenia za okres jednego miesiąca. Zdaniem powodów ich sytuacja faktyczna jest tożsama z sytuacją funkcjonariuszy służby więziennictwa w całym kraju, wobec których wprowadzono mechanizm podwyżkowy skutkujący nierównym traktowaniem i dyskryminacją funkcjonariuszy więziennych, względem innych funkcjonariuszy więziennych którzy posiadają również udokumentowany staż pracy, lecz spoza służby (dalej jako: staż cywilny).

Zdaniem skarżących wprowadzenie powyższego mechanizmu, w którym otrzymują oni dodatek modernizacyjny w mniejszej wysokości, aniżeli funkcjonariusze posiadający staż cywilny, powoduje dyskryminację. W szerokim uzasadnieniu pozwu powodowie powołali się również na podstawę prawną swojego roszczenia z kodeksu pracy na przepisy art.18 i następne.

W odpowiedzi na pozew pozwany Zakład (...) w I. wniósł o odrzucenie pozwu oraz o zasądzenie od każdego z powodów kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ewentualnie o zawieszenie postępowania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania toczącego się pod sygn. akt IV P 72/24 oraz o oddalenie skierowanych względem niego powództw i orzeczenie o kosztach procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazano, że pomiędzy stronami toczy się już odrębne postępowanie w sprawie o sygn. akt IV P 72/24 dotyczące tej samej problematyki, a w związku z tym ze względu na zawisłość sporu zasadnym jest odrzucenie pozwu lub zawieszenie postępowania do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia postępowania w sprawie IV P 72/24.

Ponadto pozwany wyjaśnił, że od dnia 1 stycznia 2022r. weszły w życie nowe regulacje prawne przewidziane w znowelizowanej ustawie o Służbie Więziennej, zgodnie z którymi do wysługi lat od której okresu uzależniona jest wysokość dodatku za wysługę lat dodano okresy studiów dziennych oraz okresy świadczenia pracy na podstawie umowę o pracę w podmiotach nie stanowiących służby mundurowej poprzedzających przyjęcie do służby. Wcześniej dodatek za wysługę lat wyliczany był wyłącznie w oparciu o okresy tej służby. Przy czym wspomniany program modernizacji Służby Więziennej realizowany był również poprzez podwyżki uposażeń, które przyznano powodom, co dotyczyło innych dodatków służbowych o charakterze stałym. Natomiast realizacja podwyżek wynagrodzeń dla funkcjonariuszy Służby Więziennej odbyła się w całym kraju według jednakowych zasad, gdzie wobec funkcjonariuszy, u których od dnia 01.01.2022r. nastąpiła zmiana wysokości dodatku za wysługę lat na skutek doliczenia stażu cywilnego i okresu odbywania studiów wyższych, odpowiednio zmniejszano z kolei przyznaną im wartość dodatku służbowego w taki sposób, aby suma podwyżki z tych dwóch składników oraz dodatku za stopień nie przekraczała 624 złotych.

Zatem jedynym czynnikiem pozornie różnicujących wynagrodzenie funkcjonariuszy Służby Więziennej było doliczanie (bądź nie) do stażu pracy okresów zatrudnienia lub okresów studiów spoza służby, lecz w rzeczywistości nie stanowiło to dyskryminacji, bowiem funkcjonariusze ci mieli odpowiednio zmniejszony dodatek służbowy w części modernizacyjnej.

W piśmie procesowym z dnia 14 kwietnia 2025r. powodowie podtrzymali swoje dotychczasowe stanowisko.

Sąd Rejonowy w I.postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2025r. wydanym w sprawie o sygn. akt IV P 178/24 odmówił odrzucenia pozwu oraz zawieszenia postępowania w sprawie.

Wyrokiem z dnia 7 lipca 2025r. wydanym w sprawie o sygn. akt IV P 178/24 Sąd Rejonowy w I. IV Wydział Pracy zasądził od pozwanego na rzecz:

a)  powoda: R. J. kwotę 168,00 zł brutto tytułem uposażenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia 10 stycznia 2022r. do dnia zapłaty oraz kwotę 67,50 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

b)  powoda: D. G. kwotę 416,00 zł brutto tytułem uposażenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia 10 stycznia 2022r. do dnia zapłaty oraz kwotę 67,50 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

c)  powoda: L. T. kwotę 416,00 zł brutto tytułem uposażenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia 10 stycznia 2022r. do dnia zapłaty oraz kwotę 67,50 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

Kosztami sądowymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Sąd Rejonowy ustalił, że powodowie R. J., D. G. oraz L. T. są funkcjonariuszami Służby Więziennej pełniącymi służbę w Zakładzie (...)w I.. Od dnia 1 stycznia 2022r. weszły w życie przepisy znowelizowanej ustawy o Służbie Więziennej, w której na mocy art. 58 ust. 2 pkt. 1-6 przewidziano m. in. zaliczenie do wysługi lat uwzględnianej przy ustalaniu wysokości dodatku stażowego okresów studiów dziennych oraz okresu tzw. „cywilnego stażu pracy”, czyli okresów świadczenia przez funkcjonariusza Służby Więziennej pracy na podstawie umowy o pracę w podmiotach niebędących służbą mundurową, które poprzedzały przyjęcie danego funkcjonariusza do służby. W związku z wprowadzeniem tych regulacji powodom począwszy od dnia 1 stycznia 2022r. zaliczono okresy studiów i okresy „cywilnego stażu pracy” oraz ustalono przysługujące im dodatki za wysługę. Jednocześnie w tym samym czasie realizowane były podwyżki uposażeń pozostałych funkcjonariuszy Służby Więziennej. We wspólnym komunikacie Ministerstwa Sprawiedliwości, Centralnego Zarządu Służby Więziennej oraz Związków Zawodowych z dnia 10 lutego 2022r. podano, że każdy funkcjonariusz SW otrzyma podwyżkę uposażenia nie mniejszą niż 624,00 zł brutto. Podwyżki te miały zostać zrealizowane ze środków gwarantowanych ustawą z dnia 17 grudnia 2021r. o ustanowieniu „Programu modernizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Ochrony Państwa w latach 2022-2025”, o ustanowieniu „Programu modernizacji Służby Więziennej w latach 2022-2025” oraz o zmianie ustawy o Policji i niektórych innych ustaw. Przy czym szczegółowy sposób realizacji podwyżek dla funkcjonariuszy Służby Więziennej został określony w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości, zmieniającym rozporządzenie ws. dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy, uwzględniającym rozróżnienie części składowych dodatku służbowego na dwie części, tj. część motywacyjną, realizowaną na dotychczasowych zasadach oraz część modernizacyjną ustaloną zgodnie z zasadami i obowiązującą funkcjonariuszy od dnia 1 stycznia 2022r. Natomiast, w przypadku ustalenia wysokości dodatku za wysługę lat, tzw. „dodatku stażowego”, z uwzględnieniem okresów dotychczas nieuwzględnionych lub nieudokumentowanych, to ten dodatek służbowy podlegał odpowiedniej modyfikacji, w części modernizacyjnej. W myśl czego, względem funkcjonariuszy, u których od 01.01.2022r. nastąpiła zmiana wysokości dodatki za wysługę lat na skutek doliczenia „stażu cywilnego” lub okresów odbywania studiów, w tym również wobec powodów, dodatek ten podlegał odpowiedniemu zmniejszeniu, tak, aby suma podwyżki z obu składników uposażenia oraz dodatku za stopień nie przekroczyła kwoty 624,00 zł brutto.

Ponadto Sąd Rejonowy ustalił, że w Zakładzie (...)w I. są osoby u których doszło do zmiany dodatku za wysługę lat i przyznano tym osobom maksymalną kwotę dodatku służbowego w części modernizacyjnej, tj. w kwocie 416,00 zł brutto. Natomiast wobec pozostałych osób, w tym względem powodów dodatek ten z kwoty 416,00 zł pomniejszono o kwotę dodatku służbowego, którego wzrost wynikał z doliczenia stażu cywilnego. Z kolei Dyrektor Zakładu (...) w I. nie miał wpływu na rozdział środków pieniężnych przyznawanych jego jednostce, gdyż wszystko było ustalone odgórnie w wytycznych, do których dostosowywali się pracownicy kadr pozwanego, obliczając wynagrodzenie poszczególnych funkcjonariuszy, w tym powodów.

Nadto Sąd Rejonowy w I. przyjął, że Sądy Pracy funkcjonujące na terenie kraju uwzględniają powództwa funkcjonariuszy Służby Więziennej o wyrównanie ich uposażenia w zakresie dodatku służbowego w części modernizacyjnej do kwoty 416,00 złotych brutto, jak również powództwa o odszkodowanie za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu.

Przy czym Sąd Rejonowy w I. ustalił również, że w sprawie o sygnaturze akt IV P 72/24 toczącej się przed tym Sądem również zasądzono na rzecz powodów – R. J., D. G. oraz L. T. odszkodowanie w kwotach po 4.242,00 zł brutto z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu.

W powyższym stanie faktycznym Sąd I instancji ocenił, iż roszczenie powodów było zasadne.

W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy wskazał, że stosunek służbowy funkcjonariusza Służby Więziennej nie jest stosunkiem pracy, zaś sam funkcjonariusz nie jest pracownikiem w rozumieniu przepisów Kodeksu Pracy. Funkcjonariusz Służby Więziennej wykonuje swoje obowiązki na podstawie służbowego stosunku zatrudnienia o charakterze administracyjnoprawnym, który został uregulowany w przepisach ustawy z dnia 9 kwietnia 2010r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2014r., poz. 1415 ze zm.). Jednak na mocy przepisu art. 220 tejże ustawy sądom powszechnym rozpoznającym sprawy z zakresu stosunku pracy poddano do rozstrzygnięcia również spory o roszczenia ze stosunku służbowego funkcjonariuszy w sprawach niewymienionych w przepisach art. 218 ust. 1 i art. 219 ust. 1 i 2 ustawy o Służbie Więziennej. Wspomniane przepisy, tj. art. 218 ust. 1 i art. 219 ust. 1 i 2 nie wymieniają spraw związanych z obniżeniem dodatku służbowego i spraw o roszczenia dalej idące, co powoduje, że droga sądowa w sprawach o tego rodzaju roszczenia jest dopuszczalna.

Następnie, Sąd I instancji podał, że poza sporem pozostawał fakt przysługiwania każdemu z funkcjonariuszy Służby Więziennej podwyżki, bowiem zostało to ustalone we wspólnym komunikacie Ministerstwa Sprawiedliwości, Centralnego Zarządu Służby Więziennej oraz Związków Zawodowych z dnia 10.02.2022r., gdzie wskazano, że podwyżkę uposażenia przewidziano na dzień 1 stycznia 2022r. w wysokości nie niższej niż 624,00 zł brutto, a z nagrodą roczną na kwotę nie niższą niż 677 zł brutto.

Natomiast w niniejszej sprawie pozwany miał dokonać modyfikacji wynagrodzenia powodów w części dotyczącej dodatku służbowego, w ten sposób, że wzrost wysokości tego dodatku na skutek zaliczenia do stażu pracy również stażu cywilnego, zaliczył na poczet podwyżki gwarantowanej.

Sąd Rejonowy ocenił powyższe działanie pozwanego - Zakładu (...) w I. jako nieprawidłowe i dyskryminujące względem funkcjonariuszy Służby Więziennej, którzy takiego cywilnego stażu pracy wypracowanego przed przyjęciem do służby nie posiadali. Jak podawał Sąd konsekwencją wadliwej interpretacji przepisów przez pozwanego było obniżenie dodatku służbowego odwołujących w części modernizacyjnej.

W zakresie dotyczącym powódek D. G. i L. T., to pozwany przyznał im podwyżkę jedynie w wysokości 208,00 zł dodanej do części uposażenia stanowiącego dodatek za stopień. Sąd Rejonowy uznał, że ten rodzaj przyznanej podwyżki stanowił rzeczywistą wysokość zapowiadanej podwyżki uposażenia powódek.

Jednocześnie powódkom – D. G. i L. T. obniżono wysokość przysługującego im dodatku w części modernizacyjnej o kwotę 416,00 zł brutto na skutek uwzględnienia okresu odbywania studiów dziennych czy świadczenia pracy na podstawie umowy o pracę w podmiotach niestanowiących służb mundurowych.

W zakresie dotyczącym powoda R. J. to pozwany przyznał mu podwyżkę w wysokości 208,00 zł brutto do dodatku za stopień oraz kwotę 248,00 zł brutto do dodatku służbowego, co stanowiło łączną kwotę 456,00 złotych i zdaniem Sądu I instancji stanowiło rzeczywistą wysokość zapowiadanej podwyżki, która miała być realizowana od dnia 1 stycznia 2022r.

W zakresie dotyczącym powoda R. J. to obniżono przysługujący mu dodatek w części modernizacyjnej o kwotę 168,00 zł, jako kwoty wzrostu dodatku za staż pracy z tytułu uwzględnienia okresu odbywania studiów dziennych czy świadczenia pracy na podstawie umowy o pracę w podmiotach niestanowiących służb mundurowych.

Jak podał Sąd I instancji wartość analizowanego dodatku winna wynosić 416,00 zł brutto i możliwym było jego obniżenie, to jednak wymagało spełnienia przesłanek opisanych w § 5 ust. 1-2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 marca 2022r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej. Zdaniem Sądu Rejonowego pozwany ustalając wysokość dodatku powodów w części modernizacyjnej tym wymaganiom nie sprostał, gdyż nie oparł się na żadnych obiektywnych kryteriach (jakości świadczonej służby, absencji chorobowej poszczególnych funkcjonariuszy, ich zaangażowania, bądź ich braku), obniżając wysokość wspomnianego dodatku jedynie tym funkcjonariuszom Służby Więziennej, którym z mocy ustawy doliczono cywilny staż pracy, czy okres studiów wyższych.

W ocenie Sądu Rejonowego powyższe świadczyło o niezastosowaniu przez pozwanego mechanizmu przewidzianego w § 9 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 marca 2022r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej, co winno skutkować obniżeniem tego dodatku wszystkim funkcjonariuszom na jednakowych zasadach, a nie tylko tym, którzy legitymowali się wzrostem dodatku za wysługę lat.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy w punktach 1,3 i 5 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powodów żądane pozwem kwoty brakującej części uposażenia. Ponadto w punktach 2,4, 6 i 7 sentencji wyroku Sąd Rejonowy orzekł o kosztach procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego obciążając nimi pozwanego, jako strony przegrywającej proces.

Apelację od powyższego wyroku Sądu I instancji złożył pełnomocnik pozwanego, zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając mu:

1.naruszenie przepisów prawa procesowego:

- tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności poprzez pominięcie, że wszyscy funkcjonariusze Służby Więziennej, a tym również powodowie otrzymali podwyżki uposażeń na poziomie nie niższym niż 624,00 zł brutto, co było zgodnym z obowiązującymi przepisami oraz ustaleniami resortowymi, iż zmniejszenie dodatku służbowego w części modernizacyjnej było techniczną konsekwencją uwzględnienia wyższego dodatku stażowego, który również stanowił składnik wynagrodzenia ulegającego podwyższeniu;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego:

- tj. § 6 ust. 2 i § 9 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 marca 2022r. ws. dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz art. 58 ust. 2 pkt. 1-6 ustawy o Służbie Więziennej i art. 92 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o zmianie ustawy o Służbie Więziennej poprzez błędne przyjęcie, że działania pozwanego pracodawcy były niezgodne z prawem, a sposób ustalenia dodatku służbowego dyskryminował stronę powodową;

3. błąd w ustaleniach faktycznych:

- polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że względem strony powodowej nie zrealizowano podwyżki wynagrodzenia w wysokości co najmniej 624,00 zł brutto, mimo że łączna suma wzrostu uposażenia, wynikająca ze zmiany dodatku za wysługę lat oraz dodatku za stopień realizowała zakładany poziom podwyżki, a pominiętym został fakt, iż decyzja o kształcenie dodatku służbowego w części modernizacyjnej była wynikiem odgórnych wytycznych, a nie przejawem swobodnego uznania dyrektora danej jednostki – Zakładu (...);

W uzasadnieniu apelacji znalazło się rozwinięcie powyższych zarzutów. Skarżący w uzasadnieniu artykułował, iż działał na podstawie i w granicach obowiązującego prawa, natomiast mechanizm podwyższenia uposażenia polegający na obniżeniu wynagrodzenia części funkcjonariuszy w zakresie dotyczącym dodatku modernizacyjnego był mu narzucony odgórnie, zaś przedmiotowe decyzje pozwanego nie miały charakteru dyskryminującego, gdyż powodowie i tak otrzymali podwyżki wynagrodzenia, których suma była nie mniejsza niż kwota 624 zł brutto.

Zarządzeniem z dnia 13 sierpnia 2025r. wezwano pozwanego do uzupełnienia braków formalnych apelacji poprzez sformułowanie czy domaga się on zmiany wyroku lub jego uchylenia w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia apelacji.

W odpowiedzi na powyższe pozwany wskazał, że domaga się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie wszystkich powództw w całości oraz zasądzenia od strony powodowej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

ewentualnie

- uchylenia wyroku w stosunku do każdego z powodów w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wraz z orzeczeniem o kosztach procesu;

W odpowiedzi na apelację, strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji pozwanego w całości oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów zwrotu kosztów postepowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa wywodziła, iż apelacja wniesiona przez stronę pozwaną nie zasługuje na uwzględnienie, wyjaśniając przy tym, dlaczego uznaje zarzuty apelacji za chybione i przytaczając przy tym orzecznictwo na poparcie tego stanowiska.

W uzasadnieniu pisma znalazło się rozwinięcie zarzutów. W szczególności strona powodowa wywodziła, że celem ustawodawcy było zwiększenie atrakcyjności SW i zrównanie praw tych funkcjonariuszy z pozostałymi służbami mundurowymi. Uznanie, że Skarb Państwa miał prawo zmniejszyć podwyżkę wskutek zmiany zasad naliczenia wysługi lat jest sprzeczne z ideą wprowadzanych zmian tj. zwiększeniem atrakcyjności pobieranego uposażenia i służby SW, a także niezgodne z zapisami ustawy modernizacyjnej i budżetowej, które jasno określa cel wydatkowanych środków tj. podwyżkę.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego zasługiwała na uwzględnienie. Podniesione w niej zarzuty okazały się trafne i prowadziły do konieczności zmiany wyroku Sądu Rejonowego poprzez oddalenie powództw.

W pierwszym rzędzie wskazać należy, iż rację ma apelujący zarzucając naruszenie przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. Sąd I instancji przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe, jednak w ocenie Sądu Okręgowego nie wyciągnął z zebranego materiału trafnych wniosków, jak chodzi o przyjęcie przez ten Sąd, iż doszło do nierównego traktowania powodów w kwestii ustalenia wysokości wynagrodzenia, a tym bardziej, że doszło do dyskryminacji powodów jako tych posiadających dłuższy staż pracy, pod względem wynagrodzenia w stosunku do tych funkcjonariuszy Służby Więziennej, którzy nie posiadali ,,cywilnego stażu pracy’’.

Sąd II instancji nie podziela oceny prawnej przyjętej przez Sąd Rejonowy, jakoby pozwany nieprawidłowo działał pod względem przepisów ustawy z dnia 9 kwietnia 2010r. o Służbie Więziennej i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 marca 2022r. co powoduje konieczność uznania zasadności wyżej wymienionych zarzutów apelacyjnych, co skutkować musiało wydaniem orzeczenia reformatoryjnego względem zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu Okręgowego, na początku należy wskazać, że zgodnie z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r. poz. 2780 z późn. zm., zwanej dalej ustawą o SW) funkcjonariusz otrzymuje uposażenie, a które zgodnie z art. 57 ust. 1 powoływanej ustawy składa się z uposażenia zasadniczego i dodatków do uposażenia zasadniczego o charakterze stałym. Z kolei dodatki do uposażenia o charakterze stałym wyznacza art. 58 ust. 1 powoływanej ustawy i są to: 1) dodatek za wysługę lat; 2) dodatek za stopień; 3) dodatek służbowy. Na podstawie art. 58 ust. 2 pkt 4-6 ustawy o SW do wysługi lat uwzględnianej przy ustalaniu wysokości dodatku za wysługę lat funkcjonariuszy zalicza się okresy zakończonego zatrudnienia wykonywanego w wymiarze czasu pracy nie niższym niż połowa obowiązującego w danym zawodzie lub na danym stanowisku; okresy ukończonych przez funkcjonariusza studiów wyższych, w wymiarze nie dłuższym jednak od programowego czasu trwania jednolitych studiów magisterskich oraz inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają wliczeniu do okresu pracy lub służby, od którego zależą uprawnienia pracownicze lub wynikające ze stosunku służbowego.

Wyjaśnić należy, iż art. 58 ust. 2 pkt 4-6 powoływanej ustawy w przytoczonym brzmieniu obowiązuje od dnia 1 stycznia 2022 r., na mocy nowelizacji wprowadzonej ustawą z dnia 17 grudnia 2021 r. o ustanowieniu „Programu modernizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Ochrony Państwa w latach 2022 – 2025”, o ustanowieniu „Programu modernizacji Służby Więziennej w latach 2022-2025” oraz o zmianie ustawy o Policji i niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2448). Kluczowym elementem programu modernizacji służb było wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeń funkcjonariuszy, co znalazło wyraz w art. 19 ustawy zmieniającej, który to nowelizował ustawę z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. z 2022 r. poz. 2470) właśnie w zakresie dodatków do uposażenia zasadniczego o charakterze stałym funkcjonariuszy Służby Więziennej. Dodane zostały zapisy rozszerzające katalog okresów uwzględnianych przy ustalaniu wysokości dodatku za wysługę lat m.in. o okresy ukończonych studiów wyższych, jak też okresy pracy w tzw. cywilu.

Przepisy ustawy o Służbie Więziennej i rozporządzenia gwarantowały wszystkim funkcjonariuszom uzyskanie co najmniej minimalnej zakładanej kwoty podwyżki, która została określona na nie mniej niż 624 zł. W konsekwencji czego żaden funkcjonariusz Służby Więziennej, w tym również powodowie, nie otrzymali podwyżki mniejszej niż 624 zł brutto. Realizując zakładaną podwyżkę Minister Sprawiedliwości rozdzielił powyższą kwotę na trzy dodatki do uposażenia zasadniczego o charakterze stałym (za wysługę lat, za stopień i służbowy), co znalazło swoje odzwierciedlenie w § 1 rozporządzenia wydanego na podstawie art. 58 ust. 3 ustawy o SW. Przedmiotowe rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 marca 2022 r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz.U. z 2022 r. poz. 663) weszło w życie w dniu 24 marca 2022 r. Treść nowego rozporządzenia wskazuje przy tym wprost na dwie części dodatku służbowego, z których druga posiada charakter fakultatywny. Zgodnie z brzmieniem § 6 rozporządzenia dodatek służbowy:

1) składa się z części ustalonej na podstawie § 5 (tzw. część motywacyjna)

2) może składać się z części ustalonej zgodnie z zasadami realizacji podwyżki uposażeń funkcjonariuszy od 1 stycznia 2022 r., której wysokość nie może przekroczyć kwoty 416 zł (tzw. część modernizacyjna).

Z kolei w myśl § 9 przedmiotowego rozporządzenia w przypadku ustalenia wysokości dodatku za wysługę lat w trybie określonym w § 2 pkt 2 dodatek służbowy ulega odpowiedniemu obniżeniu z części określonej w § 6 pkt 2.

W niniejszej sprawie, Dyrektor Zakładu (...) w I. ustalił wysokość uposażenia powodów zgodnie z rozporządzeniem w ten sposób, iż w konsekwencji wzrost dodatków do uposażenia zasadniczego o charakterze stałym wyniósł 624 zł. Powodowie natomiast upatrywali nierównego traktowania w ustaleniu wysokości dodatku służbowego wskazanego w § 6 ust. 2 rozporządzenia poniżej kwoty 416 zł.

W ocenie Sądu Okręgowego żaden przepis prawa powszechnie obowiązującego nie gwarantował przyznania funkcjonariuszowi podwyżki dodatku służbowego w stałej wysokości 416 zł. Kwota 416 zł na etat stanowi maksymalny, nie zaś minimalny pułap wysokości części dodatku służbowego określonego w § 6 pkt 2 rozporządzenia. Również z brzmienia art. 56-58 ustawy o SW wynika jednoznacznie, że dodatek służbowy ma charakter świadczenia uzupełniającego uposażenie zasadnicze i nie stanowi jego części, a więc nie wchodzi w zakres znaczeniowy uposażenia zasadniczego. Są to zupełnie odrębne składniki uposażenia. Przepisy ustawy w ustalonym od dnia 1 stycznia 2022 r. brzmieniu nie przemawiają więc za tym, aby dodatek służbowy w wysokości innej, niż ustalona na podstawie rozporządzenia z dnia 15 marca 2022 r. miał charakter roszczeniowy. Natomiast z opisanej regulacji § 6 i § 9 rozporządzenia, zgodnie z przyjętą koncepcją realizacji podwyższenia uposażeń funkcjonariuszy, składającej się z trzech komponentów (dodatku za wysługę lat, dodatku za stopień służbowy oraz dodatku służbowego), wynika wyłącznie możliwość wzrostu dodatku służbowego w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą podwyżki w wysokości 624 zł, a sumą dodatku za stopień i ustaloną wysokością dodatku za wysługę lat w związku z doliczeniem okresów służby i pracy cywilnej do wysługi lat, w sytuacji, gdy ta różnica będzie większa niż zero złotych.

Przepisy ustawy o Służbie Więziennej i rozporządzenia gwarantowały wszystkim funkcjonariuszom uzyskanie co najmniej minimalnej zakładanej kwoty podwyżki, która została określona na nie mniej niż 624 zł. W konsekwencji czego żaden funkcjonariusz Służby Więziennej, w tym również powodowie, nie otrzymali podwyżki mniejszej niż 624 zł brutto.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż przepisy prawa dopuszczały zróżnicowanie dodatków o charakterze stałym należnym funkcjonariuszom Służby Więziennej. Wskazać ponadto należy, iż bezspornym pozostawał fakt, iż dyrektor pozwanego Zakładu (...) w I. nie miał wpływu na zasady rozliczania dodatków i wypłatę podwyżki, wszystko było ustalone odgórnie w wytycznych. Jeżeli funkcjonariuszowi zaliczano staż pracy przed podjęciem służby i podwyższano dodatek służbowy to kwota wzrostu dodatku służbowego była odejmowana od dodatku służbowego modernizacyjnego w myśl zasad wskazanych w przytaczanym rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości.

W ocenie Sądu Okręgowego trafny zatem był zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania poprzez błędne przyjęcie, iż do ustalenia wysokości wynagrodzenia powodów doszło z naruszeniem zasady równego traktowania w wyniku dyskryminacji. Wskazać należy, że żołnierze i funkcjonariusze z uwagi na administracyjnoprawny charakter ich stosunku służbowego nie mogą skorzystać z ochrony przed dyskryminacją wynikającej z przepisów Kodeksu pracy. Przepisy z art. 217 w zw. z art. 220 ustawy o SW wprowadzają jedynie kognicję sądów pracy w szerokiej kategorii spraw ze stosunku służbowego funkcjonariuszy – i taką niewątpliwie jest niniejsza sprawa dotycząca kontroli dodatków do uposażenia. Przepisy ustawy o Służbie Więziennej, nie zawierają unormowań zapewniającym funkcjonariuszom ochronę przed nierównym traktowaniem. Ponadto zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego funkcjonariusz Służby Więziennej nie jest pracownikiem w rozumieniu przepisów art. 2 k.p., gdyż wykonuje on swoje obowiązki na podstawie służbowego stosunku zatrudnienia o charakterze administracyjnoprawnym (zob. m. in. uchwałę z dnia 13 sierpnia 2013 r., III PZP 5/13, Lex nr 1360420; wyrok z dnia 20 grudnia 2013 r., II PK 86/13, Legalis nr 819285). W kontekście tym za trafny i aktualny należy uznać również pogląd, że stosunki służby w służbach mundurowych nie są stosunkami pracy w rozumieniu Kodeksu pracy i w sprawach nieuregulowanych w pragmatyce danej służby przepisy Kodeksu pracy stosuje się posiłkowo na podstawie wyraźnych odesłań lub w drodze analogii w celu usunięcia rzeczywistych luk w tych regulacjach, a nie na podstawie art. 5 k.p. Brak regulacji w pragmatyce danej służby oznacza, że ustawodawca nie przyznał funkcjonariuszowi takiego prawa (regulacja negatywna). Brak regulacji w tym zakresie nie może zostać zakwalifikowany jako luka rzeczywista, która wymagałaby wypełnienia w drodze analogii z przepisów Kodeksu pracy. Ten brak może być rozpatrywany jedynie w kategoriach luki aksjologicznej, a więc braku regulacji, którą uważa się za słuszną i pożądaną. Taka luka może być wypełniona tylko w drodze odpowiedniego działania ustawodawcy, a nie w drodze wykładni prawa (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2008 r., II PZP 3/08, OSP 2009 nr 4, poz. 44, str. 283 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2012 r., I PK 16/12, Legalis nr 526739).

W związku z tym, iż że żołnierze i funkcjonariusze z uwagi na administracyjnoprawny charakter ich stosunku służbowego nie mogą skorzystać z ochrony przed dyskryminacją wynikającej z przepisów Kodeksu pracy, wyjaśnić należy, że funkcjonariusze i żołnierze mają natomiast możliwość dochodzenia roszczeń w trybie przepisów ustawy z dnia 3 grudnia 2010 r. o wdrożeniu niektórych przepisów Unii Europejskiej w zakresie równego traktowania (tekst jedn. Dz.U. z 2024 r. poz. 1175). W art. 1 ust. 1 ww. ustawy określono obszary i sposoby przeciwdziałania naruszeniom zasady równego traktowania ze względu na płeć, rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, religię, wyznanie, światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną oraz organy właściwe w tym zakresie. Podkreślić należy, iż w cytowanym przepisie przewidziano zamknięty katalog kryteriów dyskryminujących, pierwotnie określony w art.1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U UE.L. z 2000 r. nr 303, str. 16). W wymienionym zbiorze ustawodawca nie uwzględnił natomiast kryterium, które zdaniem strony powodowej zdecydowało o zróżnicowaniu ich sytuacji wobec innych pracowników, tj. okresu wysługi lat (stażu pracy). W tym miejscu warto podkreślić, że w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazano, że nie można przez analogię rozszerzać zakresu stosowania dyrektywy 2000/78 na dyskryminację z innych przyczyn, niż te wymienione w sposób wyczerpujący w art.1 tejże dyrektywy (zob. wyroki: Chacón Nawav, C-13/05 EU:C:2006:456, pkt 56; Boleman, C-303/06, EU:2008:415, PKT 46, w spr. C-354/13 Karsten Kaltoft przeciwko Kommunernes Landsforening ECLI:C:2014:2463 pkt 36). Reasumując, z uwagi na to, że deklarowane przez stronę powodową kryterium dyskryminujące nie znalazło się w opisanym powyżej zamkniętym katalogu z art. 1 ust. 1 ustawy, to w niniejszej sprawie brak jest jakichkolwiek podstaw do dokonywania interpretacji rozszerzającej ww. przepisu.

W ocenie Sądu Okręgowego wykluczyć należy także, aby art. 10 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej mógł stanowić podstawę poszukiwania przez powodów ochrony przed nierównym traktowaniem w zatrudnieniu i dyskryminacją na podstawie przepisów rozdziału IIa Kodeksu pracy. W myśl art. 10 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań Unia dąży do zwalczania wszelkiej dyskryminacji ze względu na płeć, rasę lub pochodzenie etniczne, religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną. Podobnie jak powyżej opisana ustawa z dnia 3 grudnia 2010 r. o wdrożeniu niektórych przepisów Unii Europejskiej, także Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w swoim art. 10 przewiduje zamknięty katalog kryteriów dyskryminujących (tak: W. Wróbel (…) Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz. Tom I (art.1-89), red. D. Miąsik, N. Półtorak, Warszawa 2012, art.10), który nie uwzględnia podnoszonego przez powodów w niniejszej sprawie kryterium okresu wysługi lat (stażu pracy).

Wspomnieć także należy o art. 32 ust.1 Konstytucji RP, w którym chodzi o równe traktowanie podmiotów znajdujących się w tej samej sytuacji prawnej (uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2000 r., I KZP 56/99, OSNKW 2000, Nr 3-4, poz.19). Powodowie, którzy pozostają w niepracowniczym stosunku służby i który jest stanowiskiem administracyjnoprawnym, nie są w takiej samej sytuacji jak pracownicy, a zatem skoro znajduje się w odmiennej sytuacji niż pracownicy, to brak jest podstaw do uznania, iż mogą się oni domagać roszczeń z tytułu nierównego traktowania na podstawie Kodeksu pracy.

Apelujący trafnie podniósł również, iż Sąd Rejonowy dokonał błędnej wykładni i niewłaściwie zastosował przepisy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 marca 2022 r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej. Pozwany dowiódł bowiem, że motywy sposobu ustalania podwyżki, w tym tzw. dodatku modernizacyjnego, nie dotyczyły osobistych cech funkcjonariuszy ani cech charakteryzujących szerszą grupę funkcjonariuszy. Podnosząc wynagrodzenia funkcjonariuszom służby więziennej od dnia 1 stycznia 2022 r. zastosowano natomiast zgodny z prawem sposób przepisy ustawy o Służbie Więziennej dotyczące naliczania dodatku stażowego i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 marca 2022 r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz wytyczne Generalnego Dyrektora Zakładów (...) Dyrektor Zakładu (...) w I. nie miał natomiast żadnej swobody w rozdysponowaniu środków przeznaczonych na podwyżki, a pochodzących z budżetu państwa. Pozwany otrzymał jednoznaczne wytyczne w jaki sposób rozdzielić środki oraz jak mają naliczać uposażenia wraz z dodatkami dla funkcjonariuszy, ergo nie miał możliwości innego podziału środków na uposażenia funkcjonariuszy. Ewentualna dyskryminacja w zatrudnieniu ma być natomiast świadomym aktem pracodawcy. Tymczasem, w ocenie Sądu Okręgowego, trudno mówić o winie, gdy pracodawca jest zobowiązany do wypełnienia postanowień płynących z ustawy czy rozporządzenia, albowiem nie ma wówczas swobody i wpływu na zasady rozliczania dodatków oraz wypłatę podwyżki, a wszystko było ustalone odgórnie w wytycznych. Jeżeli funkcjonariuszowi zaliczano staż pracy przed podjęciem służby i podwyższano dodatek stażowy to kwota wzrostu dodatku stażowego była odejmowana od dodatku służbowego – modernizacyjnego tj. od kwoty 416 zł na podstawie § 9 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości.

W ocenie Sądu Okręgowego, nie ma podstaw do uwzględnienia żądania o zapłatę uposażenia w oparciu o powołane powyżej regulacje, tj. ustawę o Służbie Więziennej, ustawę o ustanowieniu „Programu modernizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Ochrony Państwa w latach 2022-2025”, o ustanowieniu „Programu modernizacji Służby Więziennej w latach 2022-2025” oraz o zmianie ustawy o Policji i niektórych innych ustaw oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 15.03.2022 r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia zasadniczego funkcjonariuszy Służby Więziennej.

Z żadnego przepisu ustawy modernizacyjnej ani cytowanego wyżej rozporządzenia wykonawczego do art. 58 ust. 3 ustawy o Służbie Więziennej nie wynika bowiem, że powodowie mieli otrzymać kwotę kwoty żądane w pozwie z jakiegokolwiek tytułu, albo jaka miałaby być relacja tych kwoty do podwyższanych dodatków.

Natomiast przepis § 9 rozporządzenia stanowi wprost, że w przypadku ustalenia wysokości dodatku za wysługę lat w trybie określonym w § 2 ust. 2, dodatek służbowy ulega odpowiedniemu obniżeniu z części określonej w § 6 pkt 2. Nie jest więc tak, że z żadnego przepisu prawa nie wynika, że dodatek za wysługę lat wchodzi w część składową realizacji podwyżki uposażeń od 01.01.2022 r. i nic nie daje podstawy do znalezienia w obowiązujących przepisach podstawy do przyjęcia, że należny powodom dodatek służbowy (w części modernizacyjnej) powinien wynosić 416 zł.

Rozporządzenie w sprawie dodatków stałych ani żaden inny przepis prawa nie określają zasad realizacji podwyżki.

Jedyny przepis, który konkretyzuje te zasady, to § 6 pkt 2 rozporządzenia. Stanowi on wyraźnie, że dodatek służbowy „może” (nie „musi”) składać się z części ustalonej zgodnie z zasadami realizacji podwyżki uposażeń funkcjonariuszy od 01.01.2022 r. Ponadto przepis ten określa jedynie próg maksymalny (416 zł), nie podając progu minimalnego.

Sąd Okręgowy podkreśla również, że nie może upatrywać podstawy prawnej roszczeń powodów w źródłach pozaprawnych, czyli m.in. w komunikacie Ministerstwa Sprawiedliwości, Centralnego Zarządu Służby Więziennej oraz Związków Zawodowych z 10.02.2022 r. Nie można też posiłkować się tym komunikatem w procesie wykładni ww. rozporządzenia. Nie stanowi ono przecież źródła prawa pracy w rozumieniu art. 9 k.p.

Do odmiennych konkluzji nie prowadzi fraza użyta w § 6 pkt 2 rozporządzenia, gdzie mowa o części ustalonej „zgodnie z zasadami realizacji podwyżki uposażeń funkcjonariuszy od 1 stycznia 2022 r.”. Jest to odesłanie niejasne, niekonkretne, wskazujące na bliżej nieokreślone ustalenia i zasady, a poza tym – jak już wspomniano – nieobligatoryjne („może”). Nie przyznaje więc powodom żadnych konkretnych roszczeń.

Zresztą nawet gdyby dopuścić interpretowanie przepisów rozporządzenia w oparciu o treść komunikatu z 10.02.2022 r., to trzeba zauważyć, że wysokość poszczególnych dodatków w praktyce ukształtowano powodm tak, że łączna kwota ich podwyższenia (624 zł) pokrywa się z kwotą zagwarantowaną w komunikacie. Innymi słowy – na podstawie rozporządzenia zrealizowano wymóg dotyczący kwoty podwyżki, zawarty w komunikacie. Istotny jest tu zwłaszcza pkt 3 lit. e, który stanowi odpowiednik § 9 rozporządzenia i który należy rozumieć tak, że podwyżka dodatku za wysługę lat powinna „konsumować” część dodatku służbowego. Zapisano w nim wprost, że: „w przypadku ustalenia wysokości dodatku za wysługę lat z uwzględnieniem okresów dotychczas nieuwzględnionych lub nieudokumentowanych, dodatek służbowy będzie podlegał odpowiedniej modyfikacji w części modernizacyjnej, ustalonej zgodnie z zasadami realizacji podwyżki uposażeń”.

Cytowane przez Sąd I instancji przepisy, w tym § 6, są jedyną podstawą prawną, w oparciu o którą można ocenić istnienie roszczenia zgłoszonego pozwu. Tymczasem kwota spornego świadczenia mieści się w granicach przez te przepisy wyznaczonych.

Wobec powyższego, działając na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu Rejonowego, oddalając powództwa, o czym orzeczono w punktach 1 – 3 sentencji wyroku. Sąd Okręgowy odstąpił przy tym od obciążania powodów obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu.

Mianowicie zgodnie z art. 102 k.p.c., w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Ustawodawca nie precyzuje, co rozumieć należy przez "szczególnie uzasadniony" wypadek, pozostawiając to ocenie Sądu, który winien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, tak związane z jej przebiegiem, jak i treścią i charakterem żądania oraz sytuacją osobistą i majątkową stron. W orzecznictwie przyjmuje się, że "szczególnie uzasadniony wypadek" w rozumieniu art. 102 k.p.c. może zajść w szczególności, gdy z uzasadnionych względów powód mógł być subiektywnie przekonany o zasadności swego roszczenia (por. np. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 20 grudnia 1979 r., III PR 78/79, OSP 1980/11/196, wyroku z 25 lutego 1975r., II PR 302/74, Lex nr 7664 lub postanowienia z 7 stycznia 1982 r., II CZ 191/81, Lex nr 8389). W niniejszej sprawie powodowie mogli żywić subiektywne przekonanie, że działania pracodawcy były wadliwe. Przyczyny różnicowania w ustaleniu wynagrodzenia, wobec zmieniających się przepisów prawa, mogły bowiem być przez nich rozpatrywane bez szerszego kontekstu, co wzbudziło uzasadnione wątpliwości.

Z tych samych względów Sąd Okręgowy odstąpił od obciążania powodów kosztami sądowymi. Zgodnie bowiem z uchwałą SN z dnia 15 kwietnia 2025r, sygnatura akt III PZP 7/24 funkcjonariusze służby więziennej, wnosząc pozew do Sądu Pracy w sprawach dotyczących uposażenia na podstawie art.220 ustawy z 9 kwietnia 2010r. o Służbie Więziennej powinni ponieść opłaty na podstawie ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

SSR del. Katarzyna Błażejowska