Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1217/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 9 listopada 2023 r., sygn. XI K 679/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

I. K.

Oskarżona nie chciała się kontaktować z pokrzywdzonym po odejściu od niego z obawy przed nim; znęcał się nad nią psychicznie i nad jej córką; następnego dnia po odejściu pokrzywdzony usiłował popełnić samobójstwo.

Wyjaśnienia oskarżonej na rozprawie odwoławczej

k.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia I. K.

Twierdzenia wiarygodne, wpisują się w cały kontekst jej sytuacji życiowej; jest bezsporne, że to oskarżona opuściła pokrzywdzonego, wyprowadziła się z wynajmowanego wspólnie mieszkania; gdyby jej związek z pokrzywdzonym był szczęśliwym, udanym nie miałaby powodu do odejścia, obecnie samotnie mieszkając z córką; także bezpośredni kontakt sądu z wyjaśnieniami oskarżonej przekonuje o wiarygodności jej relacji.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

.

Prokurator wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania w postaci art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. , która miała wpływ na treść orzeczenia, polegającą na dowolnej ocenie zebranych w sprawie dowodów, co w efekcie doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i nie znajdującego oparcia w materiale dowodowym uznania, że oskarżona nie popełniła zarzucanego jej czynu w sytuacji, gdy całokształt okoliczności niniejszej sprawy wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje, że I. K. swoim zachowaniem wypełniła ustawowe znamiona zarzucanego jej przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut niezasadny. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania.

Niezasadnie powołuje się prokurator na naruszenie przez Sąd I instancji art.410 kpk. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają.

Zasada określona w art.410 k.p.k. obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).

O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku ,przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia art.410 k.p.k. Dodatkowo argumentacja sądu znalazła swoje potwierdzenie w uzupełniających wyjaśnieniach oskarżonej na rozprawie odwoławczej.

Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonej, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia faktyczne są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Sąd Okręgowy stwierdził, że skarżący tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżona swoim zachowaniem nie popełniła zarzucanego jej czynu. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżącego całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami zwłaszcza w postaci wiarygodnych zeznań świadków, innych dokumentów, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Apelacja nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ów środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści wiarygodnych dowodów oraz od brzmienia i rozumienia znamion przestępstwa z art. 284 kk..

Analiza treści sformułowanych przez skarżącego zarzutu oraz jego uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący wadliwości rozstrzygnięcia sądu upatruje przede wszystkim w nieuprawnionym - jego zdaniem – „obdarzeniu bezgraniczną wiarą wyjaśnień oskarżonej w wersji wskazanej dopiero w toku postępowania sądowego” co do kwestii niezwrócenia telefonów pokrzywdzonemu, co w istocie ma kluczowe znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie, przy jednoczesnym pominięciu zeznań pokrzywdzonego.

Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania pokrzywdzonego oraz wyjaśnienia oskarżonej. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen. Podkreślić należy przy tym, że stan faktyczny w sprawie jest w zasadzie niesporny.

Sąd odwoławczy podzielając argumentację Sądu I instancji zawartą w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia, powołuje się na nią nie widząc potrzeby jej ponownego powielania. Dodatkowo wskazać należy, że:

- podczas nabycia telefonów przez pokrzywdzonego była obecna też oskarżona, przy umowach podawany był adres jej emaila ( k 5 i 13); pokrzywdzony przyznał , że „ …telefony te brałem dla nas…”, ( zeznania P. U. k 59); przez 8 lat oskarżona żyła z pokrzywdzonym w konkubinacie, prowadzili wspólne gospodarstwo domowe, wspólnie korzystali z telefonów, wspólnie płacili rachunki ( bezsporne, vide zeznania P. U. k.59); oskarżona pracowała ( jako sprzątaczka w szkole); 21 czerwca 2023 roku oskarżona odeszła od pokrzywdzonego, wynajęła mieszkanie i zamieszkała z małoletnią córką; na rozprawie odwoławczej stwierdziła, że partner znęcał się psychicznie nad nią i córką; to ona opłaciła rachunki za telewizor i telefony za miesiąc czerwiec 2023 roku ( vide dowody wpłaty dołączone do jej pisma k. 53-55); jest bezspornym ,że to ona użytkowała przedmiotowe telefony, sama zaś twierdziła na rozprawie, że była przekonana, że partner podarował je jej, w mieszkaniu, które opuściła zostawiła meble , które ona kupiła ( k. 58 ) a odeszła bo chciała mieć spokój ( wyjaśnienia na rozprawie odwoławczej),

- w pełni przekonuje twierdzenie oskarżonej o powodach niezwrócenia telefonów na wezwanie pokrzywdzonego; po pierwsze nie jest prawdziwe twierdzenie skarżącego w uzasadnieniu apelacji, jakoby wersja oskarżonej w tej kwestii wskazana została dopiero na rozprawie, gdy w rzeczywistości o obawie przed partnerem i niechęci kontaktu z nim mówiła już w postępowaniu przygotowawczym ( vide k. 26); po wtóre na rozprawie odwoławczej na pytanie sądu, wiarygodnie wyjaśniła że „ jej były partner znęcał się nad nią i córką psychicznie, córka ma 14 lat, ma problemy psychicznie, depresję, nie zawiadamiała organów ścigania, obecnie wynajmuje z córką inne mieszkanie a gdy następnego dnia po wyprowadzeniu się, weszła do mieszkania zobaczyła partnera usiłującego się powiesić…”, nie potrafiła jednoznacznie wskazać powodu nie oddalania telefonów na wezwanie , „ być może to był strach przed spotkaniem z nim”; w ocenie Sądu Okręgowego twierdzenia oskarżonej w pełni przekonują, są wiarygodne, wpisują się w cały kontekst jej sytuacji życiowej; skoro to oskarżona opuściła pokrzywdzonego, wyprowadziła się z wynajmowanego wspólnie mieszkania, należy zasadnie przyjąć, że miała istotne powody dla takiego kroku, gdyby jej związek z pokrzywdzonym był szczęśliwym, udanym nie miałaby powodu do odejścia, obecnie samotnie mieszkając z córką; także bezpośredni kontakt sądu z wyjaśnieniami oskarżonej przekonuje o wiarygodności jej relacji, nie jest osobą wykształconą ( ma wykształcenie podstawowe), która dla określonych korzyści wymyśliłaby tego rodzaju „historię”; w konsekwencji twierdzenia skarżącego o „ nieakceptowalności bezgranicznej wiary sądu w wersję oskarżonej” są pozbawione racjonalnych podstaw;

- w konsekwencji, chowając w pamięci powyższe ustalenia faktyczne, w opozycji do twierdzeń apelującego, należy przypomnieć utrwalone w doktrynie i judykaturze poglądy związane z rozumieniem znamion przestępstwa przywłaszczenia i sprzeniewierzenia z art. 284 § 1 i 2 k.k:

- od strony przedmiotowej dla przypisania występku przywłaszczenia dyspozycjom takim jak właścicielskie towarzyszyć musi zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie albo dla innej niż właściciel osoby, bez żadnego ku temu tytułu i ekwiwalentu - animus rem sibi habendi (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77, LEX nr 17043, z 15 listopada 2002 r., IV KKN 380/99, L., z 9 marca 2003 r., III KK 165/03, Lex nr 140098, z 23 listopada 2006 r., II KK 186/06, OSNwSK 2006 r., z. 1, poz. 2247, z 24 kwietnia 2007 r., IV KK 31/07, LEX nr 262665, z 3 października 2005 r., V KK 15/05, LEX nr 157206, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 26 września 2012 r., II AKa 269/12, LEX nr 1220382);

- przywłaszczeniem w rozumieniu kodeksu karnego jest bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie znajdującym się w posiadaniu sprawcy, cudzym mieniem ruchomym przez włączenie go do majątku swego (...) i powiększenie w ten sposób swojego lub innej osoby stanu posiadania (...) albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do rzeczy ruchomej uprawnień właścicielskich bądź też przeznaczenie jej na cel inny niż przekazanie właścicielowi (por. wyrok SN z 6.01.1978 r., V KR 197/77; wyrok SN z 2.12.2008 r., III KK 221/08, oraz wyrok SA w Lublinie z 3.12.1998 r., II AKa 176/98, Apel.-Lub. 1999/2, poz. 11),

-czynności wykonawcze przywłaszczenia należy rozumieć jako ostateczną, bezprawną separację uprawnionego od stanowiącej jego własność rzeczy i potraktowanie jej jak własnej przez sprawcę, który uprzednio rzecz posiadał. Przykładami takich postrzegalnych zachowań są bezprawne: odmowa wydania, zaprzeczanie posiadania, sprzedaż, darowanie, ukrycie, zmiana wyglądu, zniszczenie rzeczy, zerwanie kontaktu z właścicielem ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 9 marca 2022 r. II AKa 308/21);

- jeżeli posiadacz rzeczy czuje się właścicielem, to dokonując jakiegokolwiek rozporządzenia taką rzeczą nie może być świadom realizacji znamienia czasownikowego "przywłaszczenia" a tym samym nie wypełnia swoim zachowaniem znamion strony podmiotowej przestępstwa stypizowanego w art. 284 k.k.( wyrok SA w Gdańsku z dnia 20 stycznia 2014 r. II AKa 400/13),

- istotą przywłaszczenia jest zamiar nie bezprawnego władania cudzą rzeczą, nie bezprawne nią dysponowanie, czy nawet bezprawne zatrzymanie, lecz trwałe włączenie przez sprawcę przedmiotu przestępstwa do własnego majątku. Skutek zaś w postaci utraty przez właściciela rzeczy powstaje z chwilą rozporządzenia rzeczą przez sprawcę z wyłączeniem osoby upoważnionej, a więc gdy wola rozporządzenia rzeczą zostaje uzewnętrzniona poprzez zachowanie sprawcy ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 lutego 2022 r. II AKa 319/21);

- istota przestępstwa przywłaszczenia polega na bezprawnym potraktowaniu uzyskanej wcześniej cudzej rzeczy jak swojej własnej, czego przejawem jest takie zachowanie, które jednoznacznie wskazuje na traktowanie cudzej rzeczy lub prawa majątkowego jak swojego własnego. Chodzi tu o jakikolwiek uzewnętrzniony przejaw traktowania danej rzeczy jak swojej własnej przy świadomości braku tytułu prawnego ku temu.( wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 1 lutego 2022 r. II AKa 246/20);

- charakterystyczne dla przestępstw stypizowanych w art. 284 § 1 i 2 k.k. działanie polegające na zatrzymaniu czy też rozporządzeniu cudzym składnikiem majątku jak własnym (np. poprzez jego zniszczenie czy wyzbycie się go) odzwierciedla odnoszący się do jego skutków cel sprawcy, który - w sposób tożsamy dla celu przyświecającego sprawcy kradzieży cudzej rzeczy - sprowadza się do nieodwracalnego pozbawienia innej osoby mienia i uczynienia z niego swojej własności (zob. wyrok SN z 3 października 2005 r., V KK 15/05 i cytowane tam judykaty),

- przestępstwo określone w art. 284 § 2 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Zachowanie sprawcy musi być bowiem ukierunkowane na określony cel, którym w tym wypadku jest włączenie powierzonej rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią jak z własną w inny sposób, co oczywiście wyklucza możliwość popełnienia tego występku z zamiarem wynikowym. Istotnym elementem strony podmiotowej sprzeniewierzenia nie jest również sam fakt odmowy wydania rzeczy powierzonej, lecz powody niezwrócenia tej rzeczy. Powodem tym może być jednak nie tylko wola włączenia rzeczy do swojego majątku, lecz także wola postępowania z nią jak z własną ( por. M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas (w:) Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278- 363 k.k., wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2022, komentarz do art. 284, teza 130; wyrok SN z 14 stycznia 2003 r., II KKN 273/01); nadto przywłaszczeniem jest jakikolwiek przejaw traktowania rzeczy jako swojej własnej. Zamiar przywłaszczenia (animus rem sibi habendi) musi przy tym być powiązany ze świadomością sprawcy o braku tytułu prawnego ku temu. ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 2022 r. III KK 409/21).

Przenosząc powyższe uwagi teoretyczne wprost na realia sprawy należy stwierdzić , że w oczywisty sposób oskarżoną nie wypełniła dyspozycji art. 284 § 2 k.k przyjętej w akcie oskarżenia ( o wadliwości kwalifikacji prawnej poniżej ) albowiem:

- w realiach sprawy oskarżona miała podstawy do poczucia, że jest uprawniona do dysponowania telefonami jako właściciel, ale nawet gdyby założyć odmienną tezę to:

- oskarżona nie podejmowała żadnych działań zmierzających do uniemożliwienia byłemu partnerowi odzyskania telefonów, nigdy nie twierdziła, że ich nie odda; skarżący winy oskarżonej, co wynika z treści apelacji, upatruje wyłącznie w braku pozytywnej reakcji na żądanie pokrzywdzonego ich zwrotu;

- o przywłaszczeniu telefonów nie świadczy "unikanie ich zwrotu" przez oskarżoną; istotą przywłaszczenia jest bowiem zamiar bezprawnego ich włączenia do majątku sprawcy a samo unikanie zwrotu nie dowodzi faktu ich przywłaszczenia; ustalenie "unikania zwrotu" rzeczy przez oskarżoną wymagało rozważenia powodów, dla których oskarżona wymienionych telefonów nie oddała; w ocenie Sądu Okręgowego oskarżona przekonująco te powody wskazała ( o czym wyżej), wynikało to z obawy przed byłym partnerem, niechęcią do kontaktu z nim, nie bez powodu wcześniej opuściła go, wyprowadziła się z wspólnie wynajmowanego mieszkania;

- zwraca uwagę bardzo krótki czas ( zaledwie kilkunastu dni ) od wyprowadzenia się oskarżonej ( 21 czerwiec 2023 r. ) do zawiadomienia przez pokrzywdzonego organów ścigania, wobec braku pozytywnej reakcji oskarżonej na wezwanie zwrotu ( 5 lipca 2023 r ); to bardzo krótki okres czasu, by zasadnie zarzucić oskarżonej trwały zamiar „ niezwrócenia rzeczy” , nawet gdyby oskarżona zdecydowała się skontaktować bezpośrednio z oskarżonym lub przesłać mu za pośrednictwem np. kuriera, w celu ich zwrotu;

- oskarżona w żaden sposób nie zamanifestowała na zewnątrz zamiaru przywłaszczenia; owo uzewnętrznienie przywłaszczenia musiałoby przyjąć postać zachowania uniemożliwiającego byłemu partnerowi swobodne rozporządzanie telefonami; oskarżona dla dokonania tego przestępstwa musiałaby podjąć chociażby jedną czynność w stosunku do przedmiotowych telefonów, która wskazywałaby że traktuje je tak, jakby była właścicielem; tymczasem brak jest takiego zachowania, przecież nie odmówiła zwrotu a wcześniej użytkowała je mając prawo ich posiadania; w momencie przybycia policji wydała je, nie roszcząc sobie prawa własności do nich; z kolei niewydanie trzeciego telefonu wynikało wyłącznie z faktu, że go nie posiadała, był on najstarszy, wobec posiadania nowszych telefonów był wręcz nieprzydatny dla użytku, wcześniej leżał w szufladzie wynajmowanego wspólnie mieszkania, żadna ze stron nie miała konkretnej wiedzy co się z nim stało.

W tym miejscu należy dodatkowo podkreślić, że przyjęta przez oskarżyciela kwalifikacja prawna czynu zarzucanego oskarżonej jest wadliwa, skoro w zarzucie brak jest wskazania znamienia „ powierzenia mienia”; na żadnym etapie postępowania oskarżonej nie postawiono należycie sformułowanego zarzutu z art. 284§ 2 kk, obejmującego wszystkie jego znamiona.

Dodatkowo należy wskazać, że określenie "powierzenie" oznacza przekazanie sprawcy władztwa nad rzeczą ruchomą, lecz z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi; inaczej: przeniesienie władztwa nad rzeczą ruchomą z osoby uprawnionej na sprawcę bez prawa rozporządzania przez sprawcę tą rzeczą jak właściciel;. nie można bowiem mówić, aby przedmiotem sprzeniewierzenia była taka rzecz ruchoma, która została powierzona sprawcy w sytuacji, gdy treść umowy stanowiącej podstawę przekazania rzeczy lub okoliczności sprawy wskazują na przeniesienie własności tej rzeczy na sprawcę.

W niniejszej sprawie natomiast brak jest choćby śladu dowodu na to , że pokrzywdzony przekazał oskarżonej telefony z zastrzeżeniem ich zwrotu. W konsekwencji czyn oskarżonej winien być rozpatrywany na gruncie art. 284§ 1 kk, co finalnie nie zmienia oceny braku jej zawinienia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, iż oskarżona swoim działaniem nie wyczerpała znamion art. 284§ 2 kk i dlatego zasadnie została uniewinniona od popełnienia zarzucanego jej czynu przez Sąd I instancji.

Wniosek

Prokurator wniósł o uchylenie wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na uchylenie zaskarżonego wyroku; apelacja zawiera odmienną ocenę wyjaśnień oskarżonej, w istocie sprowadza się do odmiennej a przy tym wyłącznie polemicznej oceny poszczególnych okoliczności sprawy; tymczasem w oparciu o zebrane dowody i ich wnikliwą ocenę, nie sposób uznać, iżby ustalenia faktyczne Sądu były błędne a sąd dopuścił się naruszenia zarzucanych przepisów postępowania.

Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest sprzeczny z treścią art. 437 § 2 k.p.k. Nie zachodzą też przesłanki wskazane w art. 439 § 1 k.p.k., oraz art. 454 k.p.k.

Finalnie nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie braku zawinienia oskarżonej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie o braku zawinienia oskarżonej

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak wyżej. Brak było podstaw do ingerencji sądu odwoławczego w orzeczenie pierwszoinstancyjne z uwagi na prawidłowość dokonanej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów a w konsekwencji na zasadność poczynionych ustaleń faktycznych; wyrok odpowiada prawu i podlegał utrzymaniu w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

.

.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636§1 k.p.k. Skoro to oskarżyciel publiczny spowodował postępowanie odwoławcze to wobec nieuwzględnienia jego środka odwoławczego, to Skarb Państwa ponosi jego koszty.

7.  PODPIS