Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 718/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27.04.2023 r. w sprawie III K 252/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy – ich pełnomocnik

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

T. K.

M. M.

Istnienie podstaw dla uznania, że uprzednio sporządzone w toku postępowania przygotowawczego opinia biegłych L. (...) w Ł. może stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Opinia uzupełniająca biegłych L. (...) w Ł.

k.592-4

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Opinia uzupełniająca biegłych L. (...) w Ł.

Dowód niekwestionowany w toku postępowania odwoławczego przez strony; brak podstaw do uznania, że opinia tych biegłych nie może być podstawą oceny sądu i ewentualnie ustaleń faktycznych w sprawie.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3

5

6

7

8

I

II

III

IV

Prokurator wyrokowi zarzucił obrazę przepisów prawa karnego procesowego, mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegającą na:

1)  nieusuwalnej wadliwości sposobu przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych przez Sąd, polegającej na naruszeniu praw stron do realnego uczestnictwa w procesie, poprzez uniemożliwienie prokuratorowi oraz obrońcy zapoznanie się z pisemnym stanowiskiem na piśmie, zawartym przez biegłych z (...) w B. i przystąpienie do przesłuchania tych biegłych, pomimo złożonego przez prokuratora wniosku o umożliwienie zapoznania się ze stanowiskiem biegłych zawartych na 18 stronach wypowiedzi biegłych, czym naruszono prawo strony do efektywnego uczestnictwa w czynności złożenia dowodu z ustnej opinii biegłych, co stanowiło naruszenie dyspozycji przepisu art. 367 § 1 k.p.k.,

2)  oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z (...) w B., pomimo, że jest ona niejasna w zakresie procesu dochodzenia do konkluzji, zawiera nieakceptowalne z punktu widzenia reguł logicznego wnioskowania oceny i wnioski oraz jest wewnętrznie sprzeczna w odniesieniu do stanowisk prezentowanych na piśmie w zestawieniu z ustną opinią przedstawioną na rozprawie, co winno skutkować powołaniem innego zespołu biegłych, a czego nie uczyniono, naruszając w ten sposób zasady postępowania określone w treści art. 201 k.p.k.,

3)  oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z (...) w B., pomimo manifestujących się w toku postępowania wątpliwości co do rzetelności przedstawionej opinii, wynikających . z posługiwania się w opiniowaniu źródłami internetowymi, pochodzącymi od komercyjnego podmiotu leczniczego zamiast posłużenia się uznaną literaturą medyczną przedmiotu opiniowania, a także wobec ujawnienia w toku wypowiedzi biegłego braku znajomości wykorzystywanej współcześnie w procesie terapeutycznym aparatury medycznej, co narusza wymóg fachowości i profesjonalizmu biegłych, których powołuje organ procesowy, czym naruszono nakaz wynikający z treści art. 193 § 1 k.p.k. wykorzystania w postępowaniu wiadomości specjalnych o określonym standardzie,

4)  oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z (...) w B., pomimo, że co wynika z treści tej opinii, jest ona niezgodna - sprzeczna w warstwie ustaleń wyjściowych, a następnie na etapie konkluzji, dotyczącej oceny właściwego przygotowania do zabiegu pokrzywdzonego N. K. (1) w zakresie ordynowania leku N. z dokumentacją medyczną i odstąpienie w tej sytuacji od powołania innego zespołu biegłych, czym naruszono dyspozycję art. 201 k.p.k.

5)  oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z (...) w B., pomimo, że opinia ta nie uwzględnia i pomija jednoznaczny wpis w dokumentacji medycznej, dotyczący wystąpienia u pokrzywdzonego N. K. (1) laryngospazmus, pomimo wymogu w takiej sytuacji powołania innego zespołu biegłych, czym naruszono dyspozycję art. 201 k.p.k.

6)  oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z (...) w B., pomimo, że biegli opiniowali, nie mając pełnej znajomości dokumentacji medycznej i błędnie na rozprawie w dniu 23 lutego 2023 r. wskazywali daty stosowania określonych systemów wspomagania oddychania, co powinno wywołać określone wątpliwości Sądu, co do rzetelności opinii i skutkować inicjatywą Sądu w zakresie powołania innego zespołu biegłych, co naruszyło dyspozycję przepisu art. 201 k.p.k.

7)  przedwczesnym wyeliminowaniu przez Sąd z procesu opinii biegłych zespołu (...), bez ustalenia, jakie źródła dowodowe stanowiły przedmiot opiniowania przez tych biegłych i nieuwzględnienie w sposób aprioryczny istotnych ustaleń tych biegłych, czym naruszono dyspozycję przepisu art. 366 § 1 k.p.k.

8)  zaniechaniu przeprowadzenia przez Sąd dowodu z przesłuchania świadków - personelu medycznego na okoliczności zasad sporządzania i uzupełniania dokumentacji medycznej, pomimo, że są to okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, czym naruszono obowiązek określony w art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:

I. naruszenie art. 7 w zw. z art. 201 kpk, poprzez dowolne ocenienie opinii biegłych z (...) w B. jako spójnej, pełnej i jasnej, a w związku z tym niepowołanie innych biegłych, w sytuacji gdy opinia ta jest niejasna, wewnętrznie sprzeczna oraz sporządzona nierzetelnie:

1)  treść opinii nie pokrywa się z jej wnioskami:

w treści biegli stwierdzili, że:

- odstawienie leków powodujących analgosedację mogło wiązać się z niepostrzeżenie przebiegającym spłyceniem stanu znieczulenia,

- jest teoretycznie prawdopodobne, że w chwili rozpoczęcia zabiegu wymiany rurki intubacyjnej poziom analgosedacji mógł być zbyt płytki,

- niedostateczne mogło być zwiotczenie mięśni poprzecznie prążkowanych, bowiem ostatnia dawka E. została podana o 9:00, a po godzinie 13:00 jej działanie mogło być nieskuteczne,a we wnioskach opinii biegli stwierdzili wręcz przeciwnie: że przed przystąpieniem do reintubacji poziom analgosedacji był wystarczający;

2)  biegli wybiórczo odnoszą się do dokumentacji medycznej i na jej podstawie tworzą wnioski, które z niej nie wynikają lub są z nią wręcz sprzeczne:

- ignorują jednoznaczny wpis dokonany przez dr M., z którego wynika że doszło do laryngospazmu i przyjmują bezpodstawnie, że laryngospazmu nie było;

- wskazują, że lek zwiotczający N. podano w dniu 25.07.2016 r. (w dniu reintubacji), w sytuacji gdy z karty zleceń wynika, że lek podano po zabiegu, tj. 26.07.2016 r.;

- uważają, że (...) był stosowany po operacji 21-22.07.2016 r., a później już nie, podczas gdy z karty zleceń wynika, że był stosowany 25-27.07.2016 r.;

- twierdzą, że przyczyną niepowodzenia reintubacji był „masywny" wręcz obrzęk uniemożliwiający ocenę źrenic i wnętrza jamy ustnej, podczas gdy taki stan występował bezpośrednio po operacji, tj. w dniu 22.07.2016 r., natomiast w czasie reintubacji w dniu 26.07.2016 r. obrzęk zasłaniał jedynie 1/3 jamy ustnej i pozwolił na uwidocznienie nagłośni oraz wejścia do krtani;

3)  biegli nie podają na potwierdzenie swoich argumentów żadnej literatury naukowej, posiłkują się jedynie anonimowym artykułem ze strony internetowej www.otolaryngolodzy24.pl;

4)  istnieją uzasadnione wątpliwości co do aktualności wiedzy biegłych, czego przykładem jest brak wiedzy na temat urządzenia (...), powszechnie stosowanego we wspomaganiu oddychania;

II.  naruszenie art. 193 § 1 kpk, poprzez oparcie rozstrzygnięcia na opinii biegłych z UM w B., mimo że biegli ci mają braki w wiedzy dotyczącej podstawowej aparatury medycznej wspomagającej oddychanie, a zamiast literatury naukowej cytują anonimowe źródła internetowe, co przeczy posiadaniu wiadomości specjalnych na odpowiedni poziomie;

III.  naruszenie art. 366 § 1 kpk poprzez nieuwzględnienie opinii biegłych z L. (...) i wykluczenie jej wniosków, bez ustalenia, na podstawie jakich źródeł biegli opinię sporządzili, podczas gdy z opinii wynika, że biegli swoje ustalenia oparli w głównej mierze na analizie dokumentacji medycznej, własnym doświadczeniu w leczeniu dzieci i aktualnej wiedzy medycznej, popartej licznymi cytatami z literatury fachowej;

IV.  naruszenie art. 170 § 1 pkt 1 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego w postaci przesłuchania biegłych z L. (...) uznając go za niedopuszczalny, mimo że na zasadność przeprowadzenia takiego dowodu wskazał Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w postanowieniu z dnia 18.11.2020 r. sygn. akt IV Kz 613/20, w sytuacji gdy opinia biegłych UM z B. okazała się wewnętrznie sprzeczna, nierzetelna i niejasna,

a naruszenie powyższych przepisów procedury miało wpływ na treść wyroku, gdyż skutkowało błędami w ustaleniach faktycznych i przyjęciem, że pokrzywdzony N. K. (1) przed intubacją był zwiotczony należycie, nie wystąpił u niego laryngospazm, a przyczyną trudności w reintubacji był obrzęk podgłośniowy.

☐ zasadne

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje wniesione przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oraz prokuratora zasługują na uwzględnienie albowiem w znacznej części zarzutom i argumentom w nich zawartym nie można odmówić słuszności.

Przy tym zgodnie z art. 436 k.p.k. Sąd ograniczył rozpoznanie tych środków odwoławczych do poszczególnych uchybień, podniesionych przez skarżących oraz podlegających uwzględnieniu z urzędu, gdyż rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień jest przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Nie przesądzając na obecnym etapie postępowania zasadności (lub bezzasadności) zarzutów stawianych oskarżonym stwierdzić należy, że zaskarżone orzeczenie ostać się nie może, a to ze względów następujących :

Rozstrzygnięcie Sądu odwoławczego jest konsekwencją ujawnienia w wyniku kontroli instancyjnej, rażących błędów Sądu Rejonowego zawartych w części motywacyjnej wyroku, pominięcia wielu aspektów faktycznych sprawy, które mogły mieć wpływ na poczynione ustalenia i w efekcie treść zaskarżonego wyroku. W praktyce sprawa nie dojrzała do merytorycznego rozstrzygnięcia, niezbędne jest dalsze procedowanie, ponowne przeprowadzenie całości postępowania dowodowego.

Sąd Rejonowy dokonał bowiem oceny dowodów z obrazą art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.

Zgodnie z art.410 kpk podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd orzekający nie tylko nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, ale też to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego. Sąd ferując wyrok musi poddać analizie całokształt ujawnionych okoliczności. Dopiero wszechstronna analiza i ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności może prowadzić do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art.410 kpk.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy z obrazą art.410 kpk pominął w swych ustaleniach i rozważaniach istotne dowody i fakty, czyniąc swe ustalenia w sprzeczności z nimi. Tym samym zasadna jest konstatacja, że ustalenia faktyczne w sprawie nie zostały poczynione w oparciu o ocenę całokształtu materiału dowodowego.

Nadto w kluczowych fragmentach ocena dowodów nie spełnia też wymogów art.7 kpk. Dyspozycja art. 7 k.p.k. obliguje Sąd do dokonania ustaleń faktycznych na podstawie wszystkich dowodów, a nie dowodów traktowanych w sposób wybiórczy, o czym przekonują pisemne motywy zaskarżonego wyroku. Tymczasem swoje przekonanie, o którym mowa w art. 7 k.p.k., Sąd I instancji ukształtował opierając się niemal wyłącznie na dowodach korzystnych pomijając zupełnie dowody dla oskarżonych niekorzystne, nie poddał zatem należytej ocenie wszystkich dowodów. Sąd nie przeanalizował też całości materiału dowodowego, a dokonana analiza w niektórych elementach sprzeczna jest zarówno z zebranymi dowodami, jak i ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

W każdym razie zaprezentowana przez Sąd w uzasadnieniu wyroku analiza materiału dowodowego jest pozbawiona elementarnej wnikliwości a przy tym daleko nieprzekonywująca.

Sąd odwoławczy pragnie stwierdzić, iż Sąd Rejonowy uniewinniając oskarżonych decydującą wagę nadał opinii biegłych (...) w B. , a zdyskwalifikował odmienne w swoich wnioskach opinie biegłych L. (...) ( główną i uzupełniające ). Jakkolwiek teoretycznie sąd miał prawo dokonać takiej oceny tych opinii, to jednak w ocenie Sądu Okręgowego ocena ta jest skrajnie uproszczona i nazbyt krytyczna wobec jednej i wręcz bezkrytyczna wobec drugiej opinii biegłych.

Tymczasem w razie sprzeczności między opiniami biegłych konieczność ponownego wezwania tych samych biegłych albo nowych biegłych powstaje, gdy te sprzeczności uniemożliwiają sądowi orzekającemu zajęcie stanowiska w kwestiach będących przedmiotem opinii i mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. W najnowszym orzecznictwie zauważa się, że jeżeli sąd nie wskazuje występujących w dwóch opiniach sprzeczności natury zasadniczej, zaś przyjmuje wnioski tylko jednej z nich, to uchybia tym samym normom przepisów art. 7 i 410.

Przechodząc obecnie do uwag o charakterze analitycznym sąd odwoławczy pragnie stwierdzić, iż :

- praktycznie nie istnieją w sprawie dowody, które pozwalałyby w sposób niebudzący wątpliwości rozstrzygnąć w sprawie, gdyż sporządzone opinie biegłych, w oczywisty sposób kluczowe, zawierają wady lub twierdzenia budzące wątpliwości i wymagają dalszego dowodzenia i procedowania; co prawda Sąd I instancji eksponuje art. 5 § 2 k.p.k . (niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego), jednak zapomina ów sąd, że chodzi o wątpliwości których rzeczywiście nie da się usunąć a nie wątpliwości iluzoryczne, gdy wynikają one z wadliwej lub w ogóle braku oceny zebranych dowodów, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie;

- nie do zaaprobowania jest ocena a właściwie brak oceny opinii ( główna i 4 uzupełniające ) biegłych L. (...); Sąd w sposób nieuzasadniony przedwcześnie pozbawił w całości ich mocy dowodowej; oczywiście zasadne było uznanie niedopuszczalnym procesowe wykorzystanie zeznań osób, które następnie występowały w procesie karnym w charakterze podejrzanych, jednakże podstawę opinii L. (...) nie stanowiły wyłącznie „zeznania podejrzanych” ale przede wszystkim obszerna dokumentacja medyczna; co więcej Sąd I instancji co prawda wykluczył dowód z opinii tych biegłych z materiału dowodowego ale nie jest tu konsekwentny, gdyż w uzasadnieniu wyroku sąd ten posiłkował się wnioskami tych opinii, w sposób wybiórczy cytując tezy, które przystają do zapadłego wyroku; tymczasem treść tych opinii jest daleka od uznania, że oskarżonym nie sposób postawić jakiegokolwiek zarzutu;

- i tak w świetle opinii tych biegłych leczenie N. K. (1) zawierało szereg nieprawidłowości: dziecko zostało nieprawidłowo przygotowane do przeintubowania przez niepodanie wystarczających środków znieczulających, do tego zabiegu; nie podano leków pogłębiających znieczulenie lub zwiotczających mięśnie wobec rozpoznania laryngospasmus a działania podczas wymiany rurki intubacyjnej zostały przeprowadzone niezgodnie z zasadami wiedzy i praktyki lekarskiej; zdaniem biegłych podanie leków: thiopental w dawce 20 mg, luminal w dawce 15 mg, morfina w dawce 0,5 mg i esmeron w dawce 3 mg - było działaniem niewystarczającym. Należało podać propofol lub sukcynylocholinę i wtedy można byłoby uznać działanie lekarzy za prawidłowe; biegli wyrazili pogląd, że „nieprawidłowe postępowanie farmakologiczne narażało N. K. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężki uszczerbek na zdrowiu, gdyż uniemożliwiało uzyskanie wcześniejszej, wymaganej sytuacją kliniczną, drożności dróg oddechowych. L. jest sytuacją nagłą, zagrażającą życiu i wymagającą podjęcia skutecznych działań w krótkim czasie. W powyższych okolicznościach u N. K. (1) dochodziło do eskalacji niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia wskutek postępującego niedotlenienia”;

- w opinii z dnia 12 stycznia 2020 r. biegli skonkretyzowali odpowiedzialność wskazując na oskarżonych: T. K. (1) oraz M. M. (1), jako osoby odpowiedzialne za nieprawidłowe postępowanie medyczne wobec N. K. (2) w czasie zabiegu jego przeintubowania w dniu 25.07.2016 r. polegające na forsowaniu intubacji przy rozpoznanym laryngospasmusie i braku właściwej farmakoterapii tego stanu; niezależnie od błędów polegających na stosowaniu w niedostatecznym zakresie środków farmakologicznych, wprost stwierdzili, że nie należało podejmować dalszych prób przeintubowania pacjenta, lecz należało zastosować wentylację tlenem na maskę z (...)em i podjąć postępowanie farmakologiczne; za forsowanie intubacji uznano wykonanie ich wielokrotnych prób co stanowiło czynnik mechaniczny drażniący drogi oddechowe, dodatkowo nasilający laryngospasmus, co naraziło pokrzywdzonego na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, gdyż powodowało przedłużenie stanu niedotlenienia; po stwierdzeniu braku możliwości wprowadzenia rurki intubacyjnej ze względu na skurcz krtani powinni zaprzestać kolejnych prób jej wprowadzenia, zastosować wentylację tlenem na maskę z (...)em i podjąć postępowanie farmakologiczne (propofol, sukcynylocholina);

- stanowisko tych biegłych nie było jednoznaczne w toku postępowania; w opinii uzupełniającej z dnia 12 września 2019 r. złagodzili ocenę działania medycznego oskarżonych; stwierdzili, że nie są w stanie wykazać, że istniał bezpośredni związek przyczynowy między nieprawidłowym przeprowadzeniem zabiegu przeintubowania N. K. (1) ze skutkiem, w postaci zatrzymania krążenia a nieprawidłowe czynności medyczne jedynie zwiększały ryzyko wystąpienia nagłego zatrzymania krążenia; wg. nich prawidłowe postępowanie farmakologiczne, przyniosłoby szybkie udrożnienie dróg oddechowych, odzyskanie wentylacji, co zapobiegłoby skutkowi w postaci zatrzymania krążenia i następstw neurologicznych;

- w toku postępowania odwoławczego sąd dopuścił kolejną uzupełniającą opinię biegłych L. (...), którzy „po zapoznaniu z treścią złożonych wyjaśnień oraz w sytuacji zmiany statusu procesowego ze świadków na oskarżonych T. K. (1) i M. M. (1) i w konsekwencji niemożności uwzględnienia w opinii treści uprzednio złożonych przez nich zeznań podtrzymali wnioski opinii wydanych w sprawie”; jednocześnie sformułowali szereg istotnych wniosków:

- w dokumentacji medycznej dotyczącej przeprowadzonej procedury wymiany rurki intubacyjnej odnotowano, że „w związku z obrzękiem okolicy wejścia do krtani oraz wystąpieniem incydentu laryngo- i broncho- spazmu, nie było możliwości zaintubowania pacjenta” i zdaniem biegłych zabieg przeintubowania wobec napotkanych trudności wymagał zastosowania środków farmakologicznych w postaci propofolu lub sukcynylocholiny, które mogły być zastosowane u N. K. (1);

- biegli zasadnie nie przesądzili o wiarygodności wyjaśnień oskarżonych uznając, że ocena wiarygodności osobowych źródeł dowodowych leży poza ich kompetencjami; dotyczyło to rozbieżności między wyjaśnieniami oskarżonego a zapisami w dokumentacji; w dokumentacji medycznej nie widnieje zapis o zastosowanej wentylacji przez maskę twarzową stuprocentowym tlenem, aparatem - workiem K. a z twierdzeń oskarżonego wynika, że zastosowano worek K. (układ K.) choć nie wie dlaczego tego nie wpisał do dokumentacji, uważa, że jest to luka w dokumentacji; tymczasem wg biegłych jest oczywiste, że to powinno zostać wpisane;

- z kolei rozważając podane informacje w wyjaśnieniach oskarżonego, że nie wystąpił laryngospazmus ani brunchospazmus według biegłych pod rozwagę należało również brać wykonanie tracheotomii w przypadku braku możliwości wentylacji.

W zaistniałej sytuacji, jest oczywistym, że opinie tych biegłych nie są jednoznaczne w niektórych aspektach, zawierają sformułowania i wnioski wymagające dowodzenia i dalszego procedowania, choćby w kontekście opinii biegłych z (...) w B., jednakże wobec wskazanych treści i doniosłości tych opinii, ich pominięcie a wręcz wykluczenie z materiału dowodowego sprawy ( vide str. 9 – 10 uzasadnienia ) nie było dopuszczalne a twierdzenie , że biegli z zespołu (...) byliby „związani” swoimi wcześniejszymi ustaleniami i mogliby mieć trudność w ocenie tej samej sytuacji faktycznej opartej na znacznie skromniejszym materiale dowodowym”, w najwyższym stopniu nie przekonuje;

- zasadnicze wątpliwości budzi ocena dowodu z opinii biegłych z (...) w B. dokonana przez Sąd I instancji, sprowadzająca się do przytoczenia wniosków biegłych z pominięciem treści tych opinii zarówno głównej na piśmie jak i ustnej na rozprawie; ocena ta sprowadza się do stwierdzenia, że „ brak było dowodów przeciwnych, które osłabiałyby wnioski opinii. We wnioskach opinii ustalono, że postępowanie medyczne w dniu 25.07.2016 roku wobec N. K. (1) było prawidłowe i zgodne ze standardami postępowania medycznego,…”

- tymczasem tak skrajnie lakoniczna ocena nie uwzględnia wielu aspektów sprawy, jej złożoności oraz szeregu wątpliwości płynących z ich treści, które wręcz podważają opinie biegłych; nie sposób bowiem odmówić słuszności zarzutom skarżących skierowanym wobec ich treści, co do ich rzetelności, a w konsekwencji przydatności dla wykorzystania w sprawie; w praktyce należy stwierdzić, że zarzuty skierowane do tego dowodu nie są pozbawione słuszności, mają oparcie w realiach sprawy;

- nie bez racji podnosi bowiem prokurator, że „próba dokonywania autonomicznych (własnych) ustaleń dowodowych i to sprzecznych z dokumentacją medyczną” podważa zaufanie do opinii biegłych; biegli w opinii pisemnej oraz ustnej na rozprawie negowali istnienie laryngospazmu, który stanowi w niniejszej sprawie istotną okoliczność dowodową, jest podstawą stawianych oskarżonym zarzutów, dotyczących niewłaściwego przygotowania pokrzywdzonego do zabiegu reintubacji; na rozprawie biegli stwierdzili w sposób nie znoszący sprzeciwu że „ … nie ma sensu dalsza dywagacja broncho lub laryngospazmu, ponieważ te zjawiska nie miały miejsca u pokrzywdzonego. Wracanie do tego to strata czasu…”( k.472); już powyższe pozwala wątpić w obiektywizm biegłych; nadto w opinii pisemnej stwierdzają, że „pojęcie skurcz krtani (laryngospasmus) występuje w karcie „obserwacje” tylko raz… ”( czy to dyskwalifikuje wpis i fakt jego zaistnienia ?– przyp.SO ); w stanowisku biegłych na rozprawie biegły dr J. M. podał też : „ laryngospazmu nie było, to wpisano w emocji, że takie podejrzenie wystąpiło…”( k. 472) ; biegły swoje ustalenia nie oparł na dokumentacji medycznej, w istocie stworzył własny stan faktyczny, podważał zapisy zawarte w dokumentacji medycznej, a następnie dokonał oceny tego ustalonego przez siebie stanu faktycznego; brak jest logicznego wyjaśnienia dlaczego biegli kategorycznie negują wystąpienie laryngospazmu, mimo że wynika z wpisu w dokumentacji medycznej, dokonanego krótko po zdarzeniu przez dr M.; jednocześnie biegły dr M. podał, że „…każde utrzymywanie rurki intubacyjnej między strunami głosowymi może spowodować ich podrażnienie i skurcz krtani, takie ryzyko istnieje zawsze"; nie bez racji zatem skarżący konstatuje, że nielogiczne jest, że „ biegli definitywnie odrzucają możliwość wystąpienia laryngospazmu, mimo że zawsze występuje takie ryzyko, a w dokumentacji istnieje jednoznaczny wpis o jego zaistnieniu. Od biegłych należałoby oczekiwać rozważenia obu wariantów, nie tylko tego korzystnego dla oskarżonych i uzasadnienia swojego stanowiska”; negując wystąpienie skurczu krtani biegli wskazali inną przyczynę trudności w reintubacji tj. istnienie obrzęku pooperacyjnego, wręcz „masywnego", uniemożliwiającego ocenę źrenic i wnętrza jamy ustnej, co miałoby świadczyć o przyczynie niepowodzenia ponownej intubacji; taki stan występował jednak bezpośrednio po operacji w dniu 22 lipca 2016 r., a nie w dniu 25 lipca;

- trudne do zaakceptowania jest opiniowanie biegłych w zakresie daty podania leku N., który jest lekiem zwiotczającym i którego podanie (lub nie), miało wpływ na odpowiednie przygotowanie pacjenta do zabiegu reintubacji (k. 16 opinii na piśmie oraz opinia ustna k. 472-3.); z kart zleceń wynika, że lek N. podano w dniu 26 lipca 2016 r; tymczasem z niewiadomych powodów biegli stwierdzili, że „… wobec braków w dokumentacji medycznej nie można rozstrzygnąć, nie ma dokładnego wpisu, czy zapis dotyczący podania leku zwiotczającego N. dotyczył dnia 25 lipca 2016 r. czy 26 lipca 2016 r”. ; na rozprawie ponownie stwierdzono, że „ na podstawie dokumentacji medycznej nie można rozstrzygnąć , czy zapis dotyczący podania leku zwiotczającego N. dotyczył dnia reintubacji (25 lipca 2016 r.) czy kolejnego (26 lipca 2016 r.)”; ostatecznie wzięto pod uwagę korzystną dla oskarżonych wersję, tj. że podano je 25 lipca 2016 r a biegli zaopiniowali, że „..przyjmując, że zapis ów dotyczył dnia 25 lipca 2016 r. należałoby uznać, że pacjent przed reintubacją był zwiotczany należycie" ; dalej na rozprawie biegli odmiennie stwierdzili, że „…nimbex jest środkiem zwiotczającym mięśnie. Podawany jest w momencie, kiedy analgosedacja jest niewystarczająca, czyli kłóci się z respiratorem. N. jest lekiem jakbym z boku podawanym, jeżeli jest taka potrzeba. Na pewno była potrzeba podania w dniu 26 lipca, a w dniu 25 lipca analgosedacja była wystarczająca, najprawdopodobniej. Jeżeli anestezjolog nie jest w stanie analgosedacji uzyskać pełnego znieczulenia to podaje się środki zwiotczające jak N.. Być może podanie N. 25 lipca mogło świadczyć o niewystarczającej analgosedacji. Nie jesteśmy w stanie powiedzieć, kiedy N. zośtał podany; i dalej „…niezależnie czy N. był podany 25 czy 26 to nie zmienia faktu, że analgosedacja była wystarczająca”. wypowiedzi biegłych mogą zatem sugerować brak obiektywizmu, szukanie za wszelką cenę argumentów korzystnych dla oskarżonych;

- także selektywnie z punktu widzenia interesu procesowego oskarżonych potraktowana została dokumentacja medyczna; nie sposób bowiem odmówić racji skarżącemu, który kwestionuje pomijanie przy opiniowaniu przez biegłych dokumentacji medycznej, jako dowodu potwierdzającego określony sposób działania lekarzy; tymczasem dr M. D. stwierdziła: „ decydującym w naszej ocenie elementem, który świadczy o należytej analgosedacji jest stan pacjenta i nie ma znaczenia, na której karcie i w którym akapicie jest zapis bądź go niema , czy też lek został podany lub nie, bo efekt należyty został osiągnięty, to jest odpowiedni stopień znieczulenia”; a dalej biegli zaopiniowali że „..Jest teoretycznie prawdopodobne, że w chwili rozpoczęcia zabiegu wymiany rurki intubacyjnej (około 13:00), poziom analgosedacji mógł być zbyt płytki. Także teoretycznie, niedostateczne mogło być również zwiotczenie mięśni poprzecznie prążkowanych, bowiem ostatnia dawka esmeronu (rokuronium) została podana o 9:00, a po godzinie 13:00 jej działanie mogło być nieskuteczne….„ i dalej „…w tym czasie mogło dojść do spłycenia analgosedacji w trudnym, a wręcz niemożliwym do określenia stopniu" (str. 16 i 19 opinii.); powyższe stwierdzenia nie zostały jednak przeniesiono do wniosków opinii, wskazano natomiast, że: „Poziom analgosedacji przed przystąpienie do tego zabiegu był wystarczający a analiza dokumentacji medycznej nie pozwala na wykluczenie, iż przed rozpoczęciem procedury podano pacjentowi leki zwiotczające i dodatkowe analgetyki." (s. 27); na rozprawie biegli stwierdzili z kolei , że „kategoryczna ocena poziomu analgosedacji ex post jest niemożliwa. To można zrobić tylko na bieżąco. Nie było żadnych objawów, że była niewystraczająca, tzn. w dokumentacji nie ma żadnych przesłanek”;

- biegli w innym miejscu przyjmują, że mimo braku wpisu w dokumentacji medycznej, dane zdarzenie wystąpiło wnioskując, że skoro dr M., twierdzi, że „bezpośrednio przed wykonaniem procedury intubacji u N. K. (1) podano jednak dodatkowe porcje leków, nie zapisując tego faktu w dostępnej dokumentacji." to „analiza dokumentacji medycznej nie pozwala na wykluczenie, iż przed rozpoczęciem procedury podano pacjentowi leki zwiotczające i dodatkowe analgetyki";

- powyższe sprzeczności w opiniach biegłych ( opinia przedłożona na piśmie i ustna na rozprawie) pozwalają na uznanie opinii tych biegłych za niejasną i wewnętrznie sprzeczną; nie bez racji bowiem skarżący negują założenia biegłych, że nawet jeśli jakiegoś faktu nie odnotowano w dokumentacji, to nie można wykluczyć, że miał on miejsce, co w istocie podważa sens wykorzystania jakiejkolwiek dokumentacji medycznej w celach dowodowych, bo przecież nie można wykluczyć, że nie jest ona kompletna.

Tymczasem opinia jasna to taka, która pozwala na ustalenie i zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów. Pojęcie to swoim zakresem obejmuje nie tylko wnioski końcowe, lecz także sam sposób argumentacji prowadzący do tych wniosków. Tym samym z opinią niejasną będziemy mieli do czynienia zarówno wtedy, gdy wnioski końcowe są niejasne, jak i wtedy, gdy wnioski te nie budzą zastrzeżeń, jednakże sposób ich ustalenia nie jest możliwy do zrozumienia (postanowienie SN z 1.09.1975 r., Z 24/75). Wyrażono też pogląd, że opinia „niejasna" to taka, której sformułowanie nie pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich, lub też zawierająca wewnętrzne sprzeczności, posługująca się nielogicznymi argumentami (postanowienie SN z 26.06.2008 r., IV KK 206/08, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 20). We wskazanych orzeczeniach Sąd Najwyższy wyraził tezę, że niejasna jest również opinia, która zawiera wewnętrzne sprzeczności; zawsze wewnętrzna sprzeczność powoduje, że nie można w sposób jednoznaczny ustalić jednolitych wniosków.

W konsekwencji powyższych szczegółowych uwag, nie sposób zaaprobować stwierdzenia sądu jakoby ” opinia biegłych była przekonująca a jej uzasadnienie wskazywało na tok rozumowania biegłych, który należało ocenić jako logiczny. Brak było dowodów przeciwnych, które osłabiałyby wioski opinii”; w rzeczywistości ocena sądu jest skrajnie lakoniczna a przy tym bezkrytyczna, nie uwzględnia wielu aspektów sprawy, jej złożoności oraz szeregu wątpliwości płynących z ich treści.

Wreszcie, w tym stanie rzeczy, wręcz znamiennym jest stwierdzenie Sądu zawarte w uzasadnieniu wyroku, który „Dokumentację medyczną” ocenił jako wiarygodną: „Brak było podstaw do kwestionowania autentyczności dokumentacji lekarskiej zgromadzonej w toku śledztwa. Żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności dokumentów…”.

Nie bez racji prokurator kwestionuje też zaniechanie przeprowadzenia przez Sąd dowodu z przesłuchania świadków - personelu medycznego na okoliczności zasad sporządzania i uzupełniania dokumentacji medycznej, standardów i praktyki obowiązującej na oddziale, czy wpisy były robione na bieżąco czy następczo, czy sprawdzano zgodność wpisów z dokumentacją i ordynowanymi lekami, czy występowały sytuacje pomijania leków zleconych i aplikowanych pacjentowi itp. pomimo, że są to okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy; zeznania te mają swoją doniosłość zwłaszcza w sytuacji negowania przez biegłych kompletności wpisów w dokumentacji medycznej; Sąd bezzasadnie zaniechał wezwania ich na rozprawę uznając że ich ponowne i bezpośrednie przesłuchanie nie było konieczne, mimo stosownego wniosku prokuratora ( k. 407 ).

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumentacja jak wyżej. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy pominął w swych ustaleniach i rozważaniach istotne dowody i fakty, czyniąc swe ustalenia w sprzeczności z nimi co powoduje, że ustalenia faktyczne w sprawie nie zostały poczynione w oparciu o ocenę całokształtu materiału dowodowego. Nadto ocena dowodów nie spełnia wymogów art.7 k.p.k., który obliguje Sąd do dokonania ustaleń faktycznych na podstawie wszystkich dowodów, a nie dowodów traktowanych w sposób wybiórczy. Ponieważ w zaskarżonym wyroku zabrakło też należytej analizy całokształtu zgromadzonych dowodów wyrok uniewinniający oskarżonych jako przedwczesny nie mógł się ostać.

Nie do zaaprobowania był brak oceny opinii biegłych L. (...); Sąd w sposób nieuzasadniony przedwcześnie pozbawił w całości ich mocy dowodowej, mając możliwość konwalidowania jej wadliwości polegającej na wykorzystaniu w opinii zeznań osób, które następnie występowały w procesie karnym w charakterze podejrzanych; w toku postępowania odwoławczego dopuszczono uzupełniającą opinię tych biegłych, którzy po zapoznaniu z treścią złożonych wyjaśnień oraz w sytuacji zmiany statusu procesowego ze świadków na oskarżonych T. K. (1) i M. M. (1) i w konsekwencji niemożności uwzględnienia w opinii treści uprzednio złożonych przez nich zeznań, podtrzymali wnioski opinii uprzednio wydanych w sprawie.

W zaistniałej sytuacji,, ponieważ opinie tych biegłych nie zostały ocenione przez sąd I instancji, nie zostały wprowadzone do podstawy faktycznej, a przy tym nie są jednoznaczne w niektórych aspektach, zawierają sformułowania i wnioski wymagające dowodzenia i dalszego procedowania, ( choćby w kontekście odmiennych opinii biegłych z (...) w B.), koniecznym było uwzględnienie wniosku skarżących.

Dodatkowo wadliwa, skrajnie lakoniczna ocena opinii biegłych z (...) w B. powoduje niemożność konwalidacji uchybienia sądu I instancji także z racji treści zapadłego wyroku oraz treści art. 454 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

konieczność przeprowadzenia na nowo postępowania dowodowego w całości.

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

- opinie biegłych L. (...) nie zostały ocenione przez sąd I instancji, nie zostały wprowadzone do podstawy faktycznej, a przy tym nie są jednoznaczne w niektórych aspektach, zawierają sformułowania i wnioski wymagające dowodzenia i dalszego procedowania, ( choćby w kontekście odmiennych opinii biegłych z (...) w B.);

- wadliwa, skrajnie lakoniczna ocena opinii biegłych z (...) w B. powoduje niemożność konwalidacji uchybienia sądu I instancji także z racji treści zapadłego wyroku oraz treści art. 454 k.p.k.;

- praktycznie nie istnieją w sprawie dowody, które bez wątpliwości dawałyby podstawę do rozstrzygania o winie lub niewinności oskarżonych;

- nie przeprowadzono też dowodu z przesłuchania świadków - personelu medycznego (T. J., W. B. , A. W., I. D. M., K. B.-S.) na okoliczności zasad sporządzania i uzupełniania dokumentacji medycznej, kompletności wpisów w dokumentacji medycznej, ich rzetelności i zgodności z procedurami i standardami.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ponownie bezpośrednio przeprowadzi dowody, które mają znaczenie dla ustaleń faktycznych, oceny strony przedmiotowej i podmiotowej odpowiedzialności oskarżonych; w szczególności Sąd winien przeprowadzić dowód z opinii biegłych L. (...), przesłuchać biegłych i wobec oczywistych rozbieżności treści powyższej opinii biegłych z opinią biegłych z (...) w B., wyjaśnić je w sposób procesowy, rozważając możliwość konfrontacji biegłych, ewentualnie z zastosowaniem art. 198 § 1 zdanie czwarte k.p.k; zakaz o którym mowa w tym przepisie ma bowiem charakter względny, istnieje możliwość udostępnienia biegłemu innej opinii wówczas, gdy przedmiot opinii powołanego biegłego dotyczy treści tej innej opinii lub tych innych opinii; sąd ten winien jednak ustalić, czy zaistniała sytuacja ma charakter wyjątkowy, dodatkowo zaś zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek; rozpoznając ponownie sprawę rzeczą sądu będzie ocena wiarygodności wyjaśnień oskarżonych i kompletność dokumentacji medycznej pokrzywdzonego ( właśnie w kontekście opinii biegłych i twierdzeń oskarżonego ), celowym wydaje się w tym zakresie przesłuchanie świadków personelu medycznego (T. J., W. B. , A. W., I. D. M., K. B.-S.) na okoliczności zasad sporządzania i uzupełniania dokumentacji medycznej, standardów i praktyki obowiązującej na oddziale, czy wpisy były robione na bieżąco czy następczo itd.); sąd rozpoznający sprawę rozważy też zasadność dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych, jeżeli uzna, że jest to niezbędne dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy.

Finalnie ocena dowodów w ewentualnie sporządzonym uzasadnieniu zapadłego wyroku winna pozostawać w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (art.7 kpk) oraz uwzględniać wszelkie te dalsze wymogi ustawy, jakie przewidziane są w treści art.424 kpk.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27.04.2023 r. w sprawie III K 252/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27.04.2023 r. w sprawie III K 252/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana