Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Włodzimierz Hilla

Protokolant sekr. sądowy Hanna Płaska

przy udziale --------

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2014 r.

sprawy M. J. s. W.i I. ur. (...)
w C.

obwinionego z art. 119 §1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 17 lutego 2014 roku sygn. akt XIV W 5671/13

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustala, że przypisany oskarżonemu czyn miał miejsce 20 września 2013 roku; utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części; zwalnia obwinionego od kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

IV Ka 661/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 17 lutego 2014 r. (sygn. akt XIV W 5671/13) M. J. został uznany za winnego zarzucanego mu czynu z art. 119 § 1 k.w., polegającego na tym, że 20 października 2013 r. około godz. 19:2o w B.przy ul. (...)w sklepie (...)dokonał kradzieży artykułów spożywczych, tj. kawy (...)oraz piwa (...)o łącznej wartości 27,44 zł na szkodę J. M.Polska, za który to czyn wymierzono mu karę 30 dni aresztu.

Niniejszy wyrok zawiera nadto rozstrzygnięcie odnośnie kosztów postępowania w sprawie.

Powyższy wyrok został zaskarżony w trybie apelacji osobistej obwinionego, który podniósł w szczególności, że nie mógł dopuścić się owego czynu, albowiem zarówno 20 października 2013 r., jak to wynika z treści wyroku, jak i 20 września 2013 r., jak to zeznają świadkowie, przebywał w zupełnie innym miejscu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja obwinionego była niezasadna. Natomiast, zaskarżony wyrok podlegał zmianie o tyle, że sąd orzekający w sposób wadliwy, sprzeczny z ustaleniami wynikającymi z treści zgromadzonych dowodów, ustalił datę popełnienia przez wymienionego rzeczonego wykroczenia.

Sąd pierwszej instancji w sposób w pełni należyty, kompletny i wyczerpujący przeprowadził postępowanie dowodowe, po czym poczynił w pełni trafne ustalenia faktyczne skutkujące uznaniem sprawstwa obwinionego w zakresie przypisanego mu czynu, po przeprowadzeniu kompleksowej, wnikliwej i gruntownej analizy i oceny całokształtu dowodów zgromadzonych w sprawie, które w sposób należyty zostały wprowadzone do podstawy wyrokowania.

Sąd Rejonowy w swym kompletnym i w pełni przekonującym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, na jakich dowodach oparł dokonane ustalenia. Z treści uzasadnienia zatem w sposób jednoznaczny, jasny i zrozumiały wynika dlaczego zapadł taki właśnie wyrok. Przedstawiona ocena dowodów, jak wspomniano, w żaden sposób nie wykracza poza granice ich swobodnej oceny, uwzględnia właśnie wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady logicznego rozumowania, jak najbardziej uprawnienie korzystając z ochrony przewidzianej właśnie treścią przepisu art. 7 k.p.k.

Sąd odwoławczy w powyższym zakresie z tą argumentacją, jaka została tamże przywołana, w pełni się utożsamia i się do niej odwołuje, nie dostrzegając zatem konieczności ponownego szczegółowego jej przytaczania.

Apelację obwinionego należy uznać za wybitnie polemiczną wobec argumentacji sądu meriti. Zupełnie niepodobna zrozumieć na czym wymieniony zasadza swe obecne zaprzeczenie sprawstwa zarzucanego mu czynu, w sytuacji, kiedy zarówno zeznania świadków, jak i ujawnione dokumenty jednoznacznie dowodzą, że to jego ze skradzionym towarem zatrzymano praktycznie na „gorącym uczynku” i wobec niego, z jego udziałem wykonano następnie wszystkie czynności dotyczące zatrzymania, odebrania skradzionego mienia etc. Z treści notatki urzędowej przybyłego funkcjonariusza Policji wynika, że to M. J. wylegitymowano jako sprawcę kradzieży, a ten przyznał się do zaboru owych artykułów spożywczych, które w stanie nieuszkodzonym w ten sposób odzyskano (k. 3, 5, 6). Przebieg zdarzenia został także udokumentowany na nagraniu z monitoringu (k. 11).

Całkowicie nierzeczowo a przy tym zupełnie gołosłownie brzmi zatem twierdzenie ukaranego zawarte w apelacji, że „ma świadków” mogących potwierdzić, że w owym czasie przebywał w innym miejscu i nie mógł się dopuścić owej kradzieży.

Zaskarżony wyrok wymagał natomiast rozstrzygnięcia o charakterze reformatoryjnym, acz wyłącznie z tego powodu, że w sposób oczywisty omyłkowo jako datę popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu czynu wskazano „20 października 2013 r.”, podczas gdy ze wszystkich dowodów zgromadzonych i ujawnionych w sprawie wynika, że czyn ów miał miejsce 20 września 2013 r. W konsekwencji zaskarżone orzeczenie wymagało zmiany właśnie w tym zakresie, w pozostałej części zaś podlegało utrzymaniu w mocy.

Wymierzona obwinionemu kara przystaje do okoliczności czynu, acz przede wszystkich do faktu uprzedniej wielokrotnej karalności wymienionego za wykroczenia, a kierowanej przede wszystkim przeciwko mieniu (k. 22 – 23).

Rozstrzygnięcie odnośnie kosztów sądowych w sprawie uzasadnione było treścią przepisów art. 119 k.p.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k., przy uwzględnieniu, że przemawiała za tym obecna sytuacja życiowa i materialna obwinionego.