Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 572/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 19 marca 2025 r., sygn. III K 567/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

4.

5.

Obrońca wyrokowi zarzucił :

1.  Obrazę prawa materialnego tj. art. 291 § 1 kk, przez uznanie, że oskarżony popełnił czyn zabroniony w sposób umyślny, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, także zaoferowanego przez Oskarżonego, jasno wynika, że Oskarżony nie miał świadomości, że dokonał zakupu auta mogącego pochodzić z czynu zabronionego.

2.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie

- art. 424 § 1 kpk poprzez nie odniesienie się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy — a mianowicie okoliczności, wynikających z treści umowy sprzedaży z dnia 11. 10. 2019 r. (wraz z tłumaczeniem), rachunku potwierdzającego zakup, z której jasno wynika, że Oskarżony zakupił na terenie Niemiec od Spółki (...),

- art. 4, 7, 410, 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez ustalenie okoliczności faktycznych sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, z eliminowaniem opinii uzupełniającej biegłego (wniosek z dnia 19. 03. 2025 r., złożony na rozprawie),

- art. 167 kpk poprzez oddalenie wniosku o przesłuchanie świadka S. R. oraz P. V., co wykazałoby, że Oskarżony nabył pojazd legalnie i w chwili zakupu pojazd nie budził wątpliwości co do źródła jego pochodzenia.

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku poprzez:

- nieuzasadnione ustalenie, że Oskarżony w dniu 11. 10. 2019 r. nabył na terenie Republiki Federalnej Niemiec auto, które zostało skradzione w B. w dniu 27. 10. 2019 r., z winy umyślnej, mimo przedłożenia stosowanych dokumentów Umowa sprzedaży, protokół badania technicznego, dokonanego w Niemczech po naprawie oraz dowodów zarejestrowania auta w Niemczech);

- dowolną, a w konsekwencji błędną ocenę zeznań Oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do skazania. Oskarżony zeznał bowiem, że wątpliwości do auta pojawiły się u niego dopiero po zakupie, ale zostały rozwiane przez urzędników niemieckich, którzy zarejestrowali auto.

4. rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia przez nieuwzględnienie wszystkich okoliczności, a mianowicie zakupu auta w legalnie działającym przedsiębiorstwie w dobrej wierze.

W piśmie procesowym z dnia 4.08.2025 roku obrońca uzupełnił apelację stawiając dodatkowo zarzut:

5. naruszenie art. 413 § 2 pkt.1 k.p.k. przez brak w opisie czynu przypisanego przez sąd I instancji znamienia strony podmiotowej co przy braku zaskarżenia wyroku na niekorzyść- wyklucza możliwość przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za zarzucany czyn.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1-3. Zarzuty niezasadne. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania oraz obrazy prawa materialnego.

Przepis art. 4 k.p.k. statuuje zasadę obiektywizmu, zgodnie z którą organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Jednakże zgodnie z jednolitym stanowiskiem prezentowanym tak w doktrynie, jak i orzecznictwie, wspomniana zasada obiektywizmu w swej istocie nie sprowadza się do obowiązku interpretowania zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego jedynie na korzyść oskarżonego, a polegać ma na obiektywnym, bezstronnym stosunku organu prowadzącego postępowanie do wszystkich stron procesowych oraz sprowadzać się ma do dokonania sprawiedliwej i nieuprzedzonej analizy i oceny zgromadzonych dowodów (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. akt II AKa 98/12, opubl. LEX nr 1216340). Fakt, iż dokonana przez sąd orzekający w sprawie ocena dowodów jest sprzeczna z ich subiektywną oceną dokonaną przez strony postępowania (zwłaszcza oskarżonych i ich obrońców) nie może być wyznacznikiem naruszenia przez ten sąd zasady obiektywizmu. O naruszeniu omawianej zasady może być mowa jedynie w przypadku niezachowania przez sąd obiektywizmu i dokonania oceny materiału dowodowego w sposób stronniczy, tendencyjny, biorący pod uwagę okoliczności przemawiające tylko lub w znacznej mierze na korzyść lub niekorzyść oskarżonego przy jednoczesnym nie dostrzeżeniu i pominięciu okoliczności przeciwnych. O takim procedowaniu sądu pierwszej instancji w niniejszej sprawie nie może być mowy. Sąd meriti dokonał bowiem sprawiedliwego osądu wszystkich występujących w sprawie przesłanek, rozważając materiał dowodowy w sposób uwzględniający okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Niezasadnie powołuje się też obrońca na naruszenie przez Sąd I instancji art.410 kpk. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają.

Zasada określona w art. 410 k.p.k. obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).

O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku ,przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia art.410 k.p.k.

Tymczasem dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszenia art.410 k.p.k.

Nadto Sąd zapoznał się z całością zgromadzonych w sprawie dowodów poprzez lekturę akt sprawy i nie miał problemów z przeprowadzeniem analizy rozumowania sądu i jego zgodności z materiałem dowodowym.

Obraza przepisów postępowania tj art. 424 k.p.k. przez nienależyte sporządzenie uzasadnienia może mieć wpływ na treść orzeczenia jedynie wtedy, gdy istnieją sprzeczności między wyrokiem a jego uzasadnieniem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 1984 r. w sprawie I KR 6/84, OSNKW 1984/11-12/128) albo kiedy uzasadnienie nie zawiera tak ważnych elementów jak oceny dowodów czy ustaleń faktycznych (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 21 grudnia 1970 r. w sprawie IV k.p. 217/70, OSNKW 1971/5/73; z dnia 21 marca 1975 r. w sprawie VI KZP 39/74, OSNKW 1975/6/70; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 września 2009 r. w sprawie II AKa 232/09, Prok. i Pr. - wkł. 2010/11/30). W pozostałych przypadkach uchybienie normie z art. 424 k.p.k. nie ma wpływu na treść orzeczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24 lutego 2011 r. w sprawie II AKa 17/11, KZS 2011/6/46 ). Sąd Okręgowy podkreśla, że o trafności rozstrzygnięcia nie decyduje jego uzasadnienie, lecz materiał dowodowy stanowiący podstawę orzeczenia. Uzasadnienie w ramach kontroli odwoławczej jest jedynie punktem wyjścia do zbadania zasadności rozstrzygnięcia, mającym wyłącznie ułatwiać ocenę wyroku wydanego przez organ orzekający w pierwszej instancji. A zatem, pełni ono ważną rolę w postępowaniu odwoławczym, lecz oczywiste jest, że tylko w wyjątkowych sytuacjach uchybienia związane z uzasadnieniem wyroku będą zmuszały do podjęcia decyzji reformatoryjnej albo kasatoryjnej.

Sąd Okręgowy jest zdania, że jego treść nie była dotknięta nieusuwalnymi sprzecznościami albo elementarnymi brakami, które uniemożliwiałyby przeprowadzenie kontroli odwoławczej. Sąd I instancji sporządził pisemne uzasadnienie na poziomie wystarczającym, umożliwiającym - po zapoznaniu się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym - analizę wyroku przez pryzmat zarzutów apelacyjnych, jak i w zakresie zagadnień koniecznych do rozważenia z urzędu. W szczególności nie jest prawdą iżby Sąd nie odniósł się w uzasadnieniu „do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy — a mianowicie okoliczności, wynikających z treści umowy sprzedaży z dnia 11. 10. 2019 r. (wraz z tłumaczeniem), rachunku potwierdzającego zakup, z której jasno wynika, że oskarżony zakupił na terenie Niemiec od Spółki (...) „ , o czym świadczy jego treść.

Nietrafny jest zarzut obrazy art. 167 k.p.k. Uprawnienie do przeprowadzenia dowodów z urzędu w zestawieniu z ciążącym na przewodniczącym obowiązkiem baczenia, by zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy nie oznacza obowiązku przeprowadzenia wszystkich dowodów, jakie hipotetycznie mogłyby cokolwiek wnieść do sprawy. Dowodzenie jakiegokolwiek faktu w procesie karnym musi być uzasadnione rzeczową potrzebą, a nie formalistycznym przeświadczeniem obrońcy, że konieczne jest wykorzystanie wszystkich dostępnych źródeł dowodowych. Jest zgoła inaczej, bo oddalenie wniosku dowodowego pozostaje uprawnieniem sądu, które wprost przewiduje art. 170 § 1 k.p.k. Jeśli sąd prawidłowo i przekonująco umotywował swoje stanowisko co do nieprzydatności dowodów wnioskowanych przez obrońcę, to stanowisko takie w żadnym razie nie może dawać podstawy do wysunięcia zarzutu braku uwzględnienia okoliczności sprawy. Sąd I instancji oddalając w dniu 29 listopada 2024 roku ( na k. 250 - 251 ) oraz w dniu 19 marca 2025 roku ( k. 272 ) wnioski dowodowe obrońcy swoje stanowisko prawidłowo, ze wskazaniem właściwych podstaw prawnych uzasadnił. Dowody wnioskowane do przeprowadzenia na rozprawie podlegały oddaleniu bądź to z uwagi na to, że okoliczności te były udowodnione zgodnie z twierdzeniem oskarżonego bądź to dlatego, że tezy postawione we wniosku dowodowym nie były przydatne do stwierdzenia czy pojazd w którym poruszał się oskarżony nie pochodził z przestępstwa, co miałaby wykazać opinia uzupełniająca biegłego W. G.. Opinia biegłego ( k. 262 - 4 ) jest jednoznaczna i kategoryczna. Wg. niej „ karoseria pojazdu , którym poruszał się oskarżony nie zawiera żadnych cech wykonywania prac blacharsko – lakierniczych, karoseria jest koloru brązowego, adekwatnej dla lakieru fabrycznego oznaczonego kodem (...) i nazwaT. B. M.. .Biegły kategorycznie wykluczył by badana karoseria A. (...) mogła być karoserią samochodu uszkodzonego wypadkowo pokazanego na k. 25-26 jako element rzekomo wykonanej naprawy blacharsko – lakierniczej”. Nadto dokonana przez Sąd I instancji ocena opinii biegłych nie budzi wątpliwości; Sąd Rejonowy dokonał rzetelnej i szczegółowej ich oceny a sąd odwoławczy w pełni ją podziela i w tym miejscu do oceny tej się odwołuje; wskazać przy tym należy, że rolą Sądu II instancji nie jest dokonywanie powtórnej drobiazgowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego; takowa została bowiem poczyniona przez sąd rozstrzygający, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami..

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti nie zostały skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana; w procedurze dochodzenia do nich Sąd nie uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., nie pominął istotnych w sprawie dowodów, nie oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie zrozumiałe, wewnętrznie niesprzeczne, niesprzeczne też z regułami logicznego rozumowania. Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie obrońca podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności argumentacji nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Obrońca tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, w ocenie Sądu odwoławczego analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanego mu czynu. Gołosłowna argumentacja skarżącego całkowicie traci jakąkolwiek przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami tj. zeznaniami świadków, opiniami biegłych , które bez wątpienia pozwalały Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego rozważył w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen. Podobnie rzecz się ma z opiniami biegłych, które zostały sporządzone w sprawie.

Przy tym ocena dowodów poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna, pełna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Obrońca nie wykazał zaś w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie dowodów, Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Natomiast apelacja zawiera po prostu odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego.

W realiach sprawy nie budzi też wątpliwości, że oskarżony działał umyślnie.

P. P. wyjaśnił bowiem , że był właścicielem pojazdu, którym kierował w dniu zatrzymania do kontroli, a które pozostawały w sprzeczności z ustaleniami biegłego z dziedziny mechanoskopii, według którego oskarżony wówczas kierował ukradzionym samochodem o prawdziwym numerze fabrycznym VIN (...). Niewiarygodne były też wyjaśnienia oskarżonego, jakoby samodzielnie naprawił uszkodzony samochód, który kupił od (...) N. (...) I.. Te wyjaśnienia oskarżonego nie znajdowały oparcia w zebranych dowodach, tym samym okazały się być niewiarygodne. .Opinia z zakresu badań identyfikacyjnych pojazdu wykazała , iż jego karoseria nie zawierała żadnych cech wykonywania prac blacharsko-lakierniczych, a jedynie powierzchnie zewnętrzne karoserii, pokryw i drzwi oraz okładzin zderzaków zostały pozafabrycznie oklejone folią okleinową (co nadało pojazdowi kolor niebieski). Biegły kategorycznie wykluczył też aby badana karoseria mogła być karoserią samochodu uszkodzonego wypadkowo, jako element rzekomo wykonanej naprawy blacharsko-lakierniczej. W konsekwencji jest oczywistym, że pojazd, który zabezpieczono od oskarżonego nie był tym, który P. P. zakupił w Niemczech w dniu 11 października 2019 roku ale pojazdem skradzionym kilkanaście dni później w B.. Oskarżony wiedział o tym, usiłował dowieść, że zabezpieczony pojazd jest tym, którego kupił i którego własnoręcznie naprawiał. Także kolejny biegły, powołany na jego wniosek przez sąd, także wykazał jednoznacznie, że zatrzymany pojazd nie nosił śladów napraw blacharsko lakierniczych. Ma więc rację sąd I instancji konstatując, iż „ jeżeli w posiadaniu oskarżonego znajdował się pojazd zabrany innej osobie, któremu to pojazdowi nadano numery VIN samochodu kupionego wcześniej przez oskarżonego, podczas gdy P. P. (1) usilnie starał się wykazać, że zabezpieczony pojazd jest tym, który kupił za niewielką sumę pieniędzy w Niemczech i samodzielnie go naprawił, to należało logicznie – zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego - wywieść, że musiał on świadomie nabyć pojazd pochodzący z kradzieży”.

Finalnie nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie winy oskarżonego .

Ad. 5. Zarzut niezasadny. Istota tego zarzutu obrońcy, oparta na wskazanych poglądach judykatury, sprowadza się do stwierdzenia, że skoro dla przyjęcia odpowiedzialności za przestępstwo paserstwa umyślnego niezbędne jest zamieszczenie w opisie przypisanego czynu stwierdzenia wskazującego, że oskarżony umyślnie ( co najmniej zamiarem ewentualnym) obejmował to, że nabył rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego, a ponieważ w wyroku brak jest w opisie przypisanego mu czynu tego znamienia strony podmiotowej, to wobec niezaskarżenia wyroku na niekorzyść oskarżonego, nie jest możliwe przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej za ten czyn a w konsekwencji koniecznym jego uniewinnienie.

Nie negując treści przywołanych poglądów judykatury, w realiach niniejszej sprawy, w ocenie Sądu odwoławczego opis czynu przyjętego w wyroku przez Sąd I instancji jest poprawny, sąd I instancji należycie wskazał znamiona zarówno strony przedmiotowej jak i podmiotowej przestępstwa paserstwa z art. 291 k.k., udowodnił też komplet znamion przedmiotowych tego przestępstwa, w konsekwencji nie ma podstaw dla uniewinnienia oskarżonego. I tak :

- niewątpliwie wymóg opisania sposobu popełnienia przestępstwa odnosi się także do znamion strony podmiotowej. Oznacza to, że w opisie przypisanego czynu należy wskazać na podmiotowy sposób jego popełnienia – umyślność lub nieumyślność – gdy przestępstwo może zostać popełnione zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie; nie jest to jednak konieczne przy przestępstwach umyślnych, gdy ze znamion strony przedmiotowej wynika postać zamiaru, np. zamiar bezpośredni przy przestępstwach kierunkowych;

- przestępstwa umyślne są regułą, a przestępstwa nieumyślne – wyjątkiem, i wobec tego nie ma w potrzeby uzupełnienia powyższej formuły słowem „umyślnie”, bo byłoby to zbędne superfluum (vide postanowienie SN z 24.11.2009 r., III KK 148/09, LEX nr 560583). Podmiotowy sposób jego popełnienia, czyli umyślność lub nieumyślność, podaje się wówczas, gdy przestępstwo może zostać popełnione zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie; tymczasem w przypadku przestępstwa paserstwa art. 291 kk przywołany w wyroku statuuje umyślne działanie oskarżonego;

- w kwestii poprawności opisu czynu, przytoczone przez obrońcę judykaty nie wyczerpują tematu, zwłaszcza w ostatnim czasie orzecznictwo nie jest już tak jednoznaczne; dość powszechnie akcentuje się, że "obowiązująca procedura karna nie ma charakteru formułkowego, co oznacza, iż przepis art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. nie zawiera wymogu, aby w opisie czynu przytoczono dosłownie wszystkie ustawowo określone znamiona czynu zabronionego. Do spełnienia wymogu zawartego w tym przepisie, a więc dokładnego określenia czynu przypisanego oskarżonemu, wystarczające jest posłużenie się takimi sformułowaniami, które w sposób niebudzący wątpliwości odpowiadają treści poszczególnych znamion przypisanego sprawcy czynu zabronionego ( tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2024 r., III KK 202/24, LEX nr 3767430); według Sądu Apelacyjnego w Białymstoku w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. II AKa 215/20 „regułą jest, że w opisie czynu nie określa się wprost strony podmiotowej przestępstwa, za wyjątkiem zbrodni zabójstwa”; w realiach sprawy szczególnie należy zwrócić uwagę na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2025 r. I KA 6/24 zgodnie z którym „ konkretyzacja znamion czynu zabronionego może następować w ramach ustaleń faktycznych prezentowanych w pisemnych motywach wyroku. Wprawdzie opis czynu powinien być dokładny i konkretny, a ponadto ma za zadanie uściślać, w czym wyrażało się wypełnienie przez oskarżonego znamion przestępstwa to jednak ewentualne uchybienie w tym zakresie można oceniać jedynie w kontekście naruszenia art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. W takim przypadku należałoby jednak wykazać wpływ tego uchybienia na treść orzeczenia”.

Finalnie zatem stwierdzić należy, że wprawdzie opis czynu powinien być dokładny i konkretny, a ponadto ma za zadanie uściślać, w czym wyrażało się wypełnienie przez oskarżonego znamion przestępstwa (tak wyrok SN z dnia 19 maja 2015 r., sygn. akt V KK 53/15), to jednak w ramach ustaleń faktycznych prezentowanych w pisemnych motywach wyroku, sąd skonkretyzował stronę podmiotowa przypisanego P. P. czynu, jednoznacznie stwierdzając, że jego wina nosiła zatem postać umyślności z zamiarem bezpośrednim popełnienia czynu zabronionego, dodatkowo należycie uzasadniając swoje stanowisko; nadto zarzucane przez obrońcę uchybienie w tym zakresie można oceniać jedynie w kontekście naruszenia art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. W takim przypadku należałoby jednak wykazać wpływ tego uchybienia na treść orzeczenia, czemu skarżący nie sprostał.

Ad. 4. Zarzut zasadny. W ocenie sądu Okręgowego orzeczona kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przypisany czyn należy uznać za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk; niewątpliwie bowiem ustalone okoliczności przedmiotowe i podmiotowe przypisanego oskarżonemu czynu, a także prezentowane przez wymienionego właściwości i warunki osobiste powodują, że wymierzona oskarżonemu kara jest rażąco niewspółmiernie surowa do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu a całokształt represji karnej przekracza stopień jego winy; wymierzając temu oskarżonemu karę Sąd Rejonowy w Bydgoszczy nienależycie ocenił stopień winy oskarżonego we wskazanym zakresie; oczywistym bowiem jest, iż w każdym wypadku wymierzania kary sąd winien baczyć, aby całokształt represji karnej nie przekraczał stopnia winy ( tzn. by nie wymierzono kary ponad winę sprawcy, chociażby przemawiały za tym potrzeby prewencji indywidualnej i ogólnej).

Dlatego też Sąd zmienił zaskarżony wyrok poprzez obniżenie kary pozbawienia wolności za czyn przypisany oskarżonemu do roku i 10 miesięcy uznając je za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości jego czynu oraz że spełni ona wobec niego cele kary w zakresie wychowawczego oddziaływania a przy tym jest adekwatna do stopnia winy.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec zebranych w sprawie dowodów wniosek o uniewinnienie jest niezasadny. Apelacja zawiera odmienną a przy tym gołosłowną i skrajnie lakoniczną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego, pomijając przy tym dowody i okoliczności dla niego niekorzystne.

Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie zawinienia oskarżonego.

Nadto wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest sprzeczny z treścią art. 437 § 2 k.p.k. Nie zachodzą też przesłanki wskazane w art. 439 § 1 k.p.k., oraz art. 454 k.p.k. Zebrany w sprawie materiał dowodowy jest kompletny.

Z kolei ustalone okoliczności przedmiotowe i podmiotowe przypisanego oskarżonemu czynu, a także prezentowane przez wymienionego właściwości i warunki osobiste powodują, że wymierzona oskarżonemu kara jest rażąco niewspółmiernie surowa do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu a całokształt represji karnej przekracza stopień jego winy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak powyżej. Oskarżony niewiarygodny; wskazane dowody obciążające jednoznaczne ; apelacja niezasadna i wyłącznie polemiczna.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności obniżono do roku i 10 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Kara wymierzona przez Sąd Rejonowy w wysokości 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn przypisany oskarżonemu byłaby rażąco niewspółmiernie surowa do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Przy tym sąd odwoławczy w pełni akceptuje argumentację sądu I instancji w części dotyczącej okoliczności łagodzących a nade wszystko obciążających przy wymiarze kary P. P.. Wymierzając temu oskarżonemu karę Sąd Rejonowy w Bydgoszczy nienależycie jednak ocenił stopień winy oskarżonego we wskazanym zakresie. Oczywistym bowiem jest, iż w każdym wypadku wymierzania kary sąd winien baczyć, aby całokształt represji karnej nie przekraczał stopnia winy ( tzn. by nie wymierzono kary ponad winę sprawcy, chociażby przemawiały za tym potrzeby prewencji indywidualnej i ogólnej).

Dlatego też Sąd zmienił zaskarżony wyrok poprzez obniżenie kary pozbawienia wolności za czyn przypisany oskarżonemu do roku ni 10 miesięcy, uznając ją za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz że spełni ona wobec niego cele kary w zakresie wychowawczego oddziaływania a przy tym jest adekwatna do stopnia winy.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636§1 k.p.k. Skoro to oskarżony spowodował postępowanie odwoławcze, to wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego jego obrońcy, to on ponosi jego koszty. Opłatę za obie instancje wymierzono oskarżonemu w oparciu o przepisy art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 10 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 19 marca 2025 r., sygn. III K 567/24

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

X na korzyść

□ na niekorzyść

KI w całości

□ w części

□ co do winy

□ co do kary

□ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo

ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

X art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej

czynu przypisanego oskarżonemu

□ art. 438 pkt la k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438

pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

X art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

X art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on

mieć wpływ na treść tego orzeczenia

□ art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmiemość kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

□ art. 439 k.p.k.

□ brak zarzutów

X uchylenie

X zmiana