Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 480 /23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2.

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z 17 lutego 2023 r., sygn. II K 985/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

4.

5.

6.

Obrońca oskarżonego wyrokowi zarzucił:

naruszenie art. 7 k.p.k.. poprzez naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów i uznanie za wiarygodną opinię biegłego M. A. co do uznania, że oskarżony miał możliwość zatrzymania pojazdu przed pokrzywdzoną E. M. i uniknięcia w ten sposób potrącenia oraz nieuznania za wiarygodną w tym zakresie opinii biegłego J. P. (1),

naruszenie art. 424 § 2 kpk przez nieprzytoczenie okoliczności, które sąd miał na uwadze zasądzając nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej w kwocie 5000 zł,

naruszenie art. 66 § 1 kk przez warunkowe umorzenie postępowania pomimo tego, że oskarżonemu nie można przypisać winy.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wyrokowi zarzucił:

rażącą niewspółmierność kary tj orzeczenia o środkach karnych wskazanych w pkt. I wyroku a to warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego, w sytuacji gdy zarówno stopień zawinienia jak i stopień społecznej szkodliwości czynu były znaczne a wobec oskarżonego z uwagi zwłaszcza na charakter czynu, motywację oraz sposób postepowania po dokonaniu czynu nie istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca skorzystanie z zastosowanego dobrodziejstwa.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść przez uznanie, iż społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonemu nie jest znaczna, a okoliczności czynu przemawiają za zasadnością zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego na najkrótszy możliwy okres próby wynoszący rok , podczas gdy sąd nie wziął pod uwagę zarówno stopnia naruszenia reguł ostrożności i potrącenia pokrzywdzonej na oznakowanym , dobrze widocznym przejściu dla pieszych , jak też zachowania oskarżonego po popełnieniu czynu a w szczególności nieprzyznaniu się do popełnienia czynu a nawet zarzucaniu pokrzywdzonej kłamstwa, co świadczy o o braku pozytywnej prognozy kryminologicznej, skoro oskarżony nie ma krytycznego stosunku do popełnionego czynu,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść przez uznanie, że oskarżony zarabia 4000 zł , podczas gdy oskarżony podał , że zarabia 7.000 zł ( vide protokół rozprawy z dnia 20.01.2023 r).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kilka uwag wstępnych przed odniesieniem się do poszczególnych zarzutów obrońcy i pełnomocnika :

- błędnie sformułowane zostały zarzuty apelacyjne skarżących , co tym bardziej dziwi, że dotyczy to podmiotów kwalifikowanych; w szczególności, gdy w ocenie obrońcy Sąd błędnie przyjął, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu to uznanie jego winy przez sąd, jest błędnym ustaleniem stanu faktycznego nie zaś naruszeniem prawa materialnego ( tu art. 66 kk przez warunkowe umorzenie postępowania);

- obrońca kwestionując ocenę sporządzonych w sprawie opinii biegłych, podnosi zarzut obrazy art. 7 kpk , w sytuacji gdy nie kwestionuje ich treści, nie stawia zarzutu naruszenia art. 201 i nast. kpk; co więcej obrońca podnosząc zarzut naruszenia w tym zakresie prawa procesowego zdaje się nie dostrzegać, że obraza przepisów procesowych może stanowić podstawę zarzutu odwoławczego, ale tylko wówczas, gdy zarzucane uchybienie mogło mieć wpływ na treść orzeczenia; chodzi tu o ustalenie hipotetycznego związku pomiędzy uchybieniem a treścią zaskarżonego orzeczenia; nie zawsze bowiem naruszenie przepisów procesowych odbija się negatywnie na treści orzeczenia, mogą zaistnieć uchybienia, które nie mają takiego wpływu; skarżący tak zarzutu nie formułuje,

- pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej z kolei nie dostrzega, że instytucja warunkowego umorzenia postępowania nie jest karą ani środkiem karnym ( katalog tychże określony został w art. 39 kk); wyrok warunkowo umarzający postępowanie karne jest orzeczeniem stwierdzającym popełnienie przestępstwa, nie jest jednak wyrokiem skazującym (art. 413 § 2 k.p.k.), nie ma zatem tym bardziej mowy o ukaraniu sprawcy (tak A. Zoll [w:] Kodeks karny. Część ogólna, t. 1, cz. 2, Komentarz do art. 53–116, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2016, s. 275; postanowienie SN z 1.03.2004 r., V KK 373/03, OSNwSK 2004/1, poz. 437); przepis art. 438 pkt.4 kpk obejmuje zaś swoim zakresem uchybienia dotyczące kary, środka karnego, nawiązki oraz uchybienia odnoszące się do niesłusznego zastosowania lub niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku, lub innego środka; podstawą zarzutu odwoławczego w wypadku negowania warunkowego umorzenia postępowania będzie więc ocena prawidłowości ustaleń faktycznych, a nie kwestia rażącej niewspółmierności.

Ad.1 Zarzut niezasadny. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanego przepisu postępowania.

Skarżący nie wykazał w apelacji , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie opinii biegłych Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Wbrew bowiem twierdzeniom skarżącego z opinii biegłego z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych inż. M. A. wynika, że zagrożenie na drodze wytworzył oskarżony kierujący samochodem O. (...) i to jego nieprawidłowe zachowanie było przyczyną wypadku. Nieprawidłowość ta polegała na niezachowaniu szczególnej ostrożności przy dojeżdżaniu do oznakowanego przejścia dla pieszych i nie udzielenie pierwszeństwa znajdującej się na tym przejściu pokrzywdzonej.

W tej sytuacji niezrozumiałym jest negowanie oceny dowodu z opinii tego biegłego, dokonanej przez sąd, gdy z jej treści wprost wynika owo zawinienie. Przy tym skarżący opinii tej nie neguje, jego środek odwoławczy nie zawiera jakichkolwiek zarzutów wobec tej opinii.

Tymczasem nie może budzić wątpliwości, że biegły dysponował wiadomościami specjalnymi niezbędnymi dla stwierdzenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Jest oczywiste, że wiadomości specjalne ze swej istoty są atrybutem biegłych, a kontrola opinii przez organ procesowy – siłą rzeczy – doznaje tu pewnych ograniczeń.

Tym niemniej należy dobitnie podkreślić, że z uwagi na fakt, iż autor apelacji nie formułuje pod adresem opinii biegłego ani zarzutu jej niepełności, bądź niejasności, jak też w zasadzie nie wskazuje elementów jej wewnętrznej sprzeczności, a w sposób arbitralny, wbrew jej treści formułuje swój wniosek o naruszeniu przez sąd w tym zakresie reguły swobodnej oceny dowodów , nie znajduje on żadnego uzasadnienia i w postępowaniu odwoławczym oscyluje w granicach oczywistej bezzasadności. Samo bowiem formułowanie zarzutu stojącego w sprzeczności do opinii biegłego bez wiarygodnego, przekonywającego i opartego na faktach lub niepodważalnej logice wykazania, że opinia przyjęta przez sąd jest niejasna, niepełna, merytorycznie błędna, wewnętrznie niespójna, nie może prowadzić do podważenia ocen i ustaleń Sądu meriti.

Nadto:

- sąd odwoławczy podziela argumentację sądu I instancji zawartą na str. 3-4 uzasadnienia wyroku w kwestii opinii biegłych M. A. i J. P. w zakresie oceny zachowania uczestników zdarzenia, powołuje się na nią nie widząc potrzeby jej ponownego przytaczania,

- należy przy tym podkreślić, że opinia biegłego J. P. nie daje też podstaw do postulowanego przez obrońcę uniewinnienia oskarżonego, jako że biegły ten stwierdził przyczynienie się pieszej nie zaś brak zawinienia oskarżonego,

- jest oczywistym , że według brzmienia art. 19 ust 1 i art. 26 ust 1 prawa o ruchu drogowym kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu a zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność, zmniejszyć prędkość tak, aby nie narazić na niebezpieczeństwo pieszego znajdującego się na tym przejściu albo na nie wchodzącego i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na tym przejściu albo wchodzącemu na to przejście.

Finalnie zatem nie sposób zanegować obciążających oskarżonego zeznań pokrzywdzonej oraz opinię biegłego M. A. , a w konsekwencji w pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy A. G. w zakresie przypisanego mu czynu.

Ad. 2. Zarzut niezasadny. Postawiony przez apelującego zarzut naruszenia art. 424 k.p.k . nie mógł zostać uznany za skuteczny. W żadnym razie błędy formalne związane ze sporządzeniem uzasadnienia nie mogą bowiem mieć wpływu na treść wyroku podlegającego zaskarżeniu, gdyż uzasadnienie jest następstwem wydanego orzeczenia i dopuszczenie się uchybień w sporządzeniu dokumentu będącego następczym działaniem w odniesieniu do wydanego już wcześniej orzeczenia nie mogło wpłynąć na treść rozstrzygnięć, które je poprzedzało. (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2013 r., II AKa 95/13, LEX nr 1312112). Zaś co do kwestii wysokości zasądzonej nawiązki vide ad. 6 niniejszego uzasadnienia.

Ad. 3. Zarzut niezasadny. Oprócz wskazanej wyżej wadliwości postawionego zarzutu stwierdzić należy, że całokształt okoliczności sprawy w pełni pozwalał na orzeczenie o winie oskarżonego i warunkowe umorzenie wobec niego postępowania.

Ad. 4. (vide część wstępna co do wadliwości tak postawionego zarzutu).

Ad. 5. Zarzut niezasadny. Apelacja pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej nie dostarczył dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie; apelacja zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w niej argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów; okoliczności wskazane przez pełnomocnika nie dają podstaw do uznania, że społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie jest nieznaczna.

Sąd odwoławczy w pełni podziela argumentację sądu I instancji zawartą na str. 5-6 uzasadnienia wyroku w kwestii oceny przesłanek warunkowego umorzenia postępowania, stopnia społecznej szkodliwości czynu A. G., powołuje się na nią, nie widząc potrzeby jej ponownego przytaczania. Tylko dodatkowo, na zasadzie uzupełnienia argumentacji Sądu i niejako w opozycji do twierdzeń skarżącego stwierdzić należy że:

- oskarżony mimo podeszłego wieku, nie był karany za wykroczenia drogowe ( k. 156 – nie figuruje w ewidencji osób naruszających przepisy ruchu drogowego);

- przesłanka „ okoliczności czynu nie budzą wątpliwości „ kierowana jest do sądu nie zaś stron postępowania; Sąd wprost stwierdził jej zaistnienie,

- nieprzyznanie się oskarżonego do winy, jest prawem procesowym oskarżonego, które nie może powodować negatywnych skutków procesowych a w szczególności nie świadczy o braku pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Finalnie orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania wobec oskarżonego jest ze wszech miar zasadnym.

Ad. 6. Zarzut niezasadny. Sąd odwoławczy nie znalazł powodów do uznania zasadnym zarzutu dotyczącego niewspółmierności orzeczonej nawiązki albowiem:

- nawiązka, z art. 46 § 2 k.k. oraz z art. 67 § 3 kk , jest rodzajem "zryczałtowanego naprawienia szkody", w tym przypadku szkody niemajątkowej czyli krzywdy; pełni zatem funkcję zadośćuczynienia i powinna być traktowana jako część zadośćuczynienia;

- orzeczenie nawiązki będzie możliwe wtedy, gdy z uwagi na zgromadzony materiał dowodowy w procesie karnym, sąd będzie miał nadmierne trudności z właściwym zastosowaniem normy prawa cywilnego” (wyrok SA w Szczecinie z 30.04.2021 r., I ACa 216/21, LEX nr 3216587);

- co oczywiste zatem gdy z ustaleniem wysokości nawet części szkody lub krzywdy będzie się wiązała znaczna trudność, otwiera się droga do orzeczenia nawiązki; sytuacja taka będzie dotyczyć przede wszystkim krzywdy ale i szkody w przypadku np. przestępstw przeciwko zdrowiu, gdy ustalono zakres obrażeń pokrzywdzonego, lecz ustalenie wysokości szkody majątkowej, jakiej doznał on w wyniku tych obrażeń (np. kosztów leczenia czy rehabilitacji, niemożności zarobkowania ), nawet w części wiązałoby się ze znacznym opóźnieniem rozstrzygnięcia sprawy;

- w literaturze zasadnie wskazuje się, że "nie można zobowiązać sądu karnego do prowadzenia postępowania dowodowego poza zakresem aktu oskarżenia w celu ustalenia pełnego zakresu szkody lub krzywdy ponad to, co można ustalić w postępowaniu rozpoznawczym związanym z wniesioną skargą" ( vide D. Szeleszczuk (w:) F. Ciepły, A. Grześkowiak (red.), M. Gałązka, R. G. Hałas, S. Hypś, D. Szeleszczuk, K. Wiak (red.), Kodeks..., teza 11 do art. 46).

Chowając w pamięci powyższe uwagi, zdaniem Sądu odwoławczego:

- wysokość orzeczonej nawiązki jest adekwatna do krzywdy wyrządzonej pokrzywdzonej, biorąc pod uwagę rodzaj i rozmiar szkody jakiej doznała, cierpienia, bólu, leczenia oraz skutków zdarzenia. Nie należy zapominać i o tym, że czyn oskarżonego spowodował naruszenie czynności ciała na okres ponad 7 dni, nie znaleziono podstaw dla surowszego zakwalifikowania jego czynu; mając na uwadze powyższe okoliczności oraz polskie realia finansowe zasądzona nawiązka nie jest kwotą symboliczną, stanowi realną dla pokrzywdzonej wartość materialną;

- niezasadne było więc oczekiwanie przez skarżącego podwyższenia kwoty zasądzonej z tytułu nawiązki, która jest tylko substytutem obowiązku zadośćuczynienia; nawiązka ma rekompensować krzywdę jaką doznała pokrzywdzona i cierpienie fizyczne i to w sprawie stało się faktem.

Finalnie zatem: szkoda niematerialna jest trudna do oszacowania, nie ma podstaw do prowadzenia postępowania dowodowego wyłącznie dla ustalenia kwestii cywilnoprawnych w postępowaniu karnym; gdy orzeczenie obowiązku z art. 46 § 1 k.k. jest znacznie utrudnione, sąd może orzec zamiast tego obowiązku nawiązkę z § 2.; z kolei orzeczenie nawiązki w wysokości, która nie pokrywa w całości wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem, otwiera drogę do dochodzenia części niezaspokojonej w procesie cywilnym (§ 3).

Wreszcie w odpowiedzi na twierdzenia skarżącego o wręcz kluczowym znaczeniu dochodów oskarżonego na wysokość zadośćuczynienia, przywołać należy ugruntowane stanowisko judykatury, że „wśród kryteriów, które należy brać pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, nie można dopatrywać się okoliczności związanych z możliwościami zarobkowymi oskarżonego i jego stanem majątkowym, bowiem okoliczności te nie wpływają na rozmiar wyrządzonej krzywdy ani na stopień winy sprawcy „ ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 lutego 2023 r. II AKa 422/22; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2023 r. I KK 506/22 oraz wyrok z dnia 13 września 2013 r. II AKa 247/13).

Wniosek

Obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wniósł o wymierzenie oskarżonemu kary za przestępstwo z art. 177 1 kk , orzeczenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej E. M. 25.000 zł nawiązki oraz orzeczenie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego obrońca nie przedstawił żadnej przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie; zebrane w sprawie dowody czynią w pełni uprawnioną tezę o braku wątpliwości co do winy A. G. w zakresie przypisanego mu czynu.

Z kolei całokształt okoliczności sprawy pozwalał na warunkowe umorzenie wobec oskarżonego postępowania; tym samym niezasadny jest wniosek pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej domagającego się wymierzenia oskarżonemu kary za przestępstwo z art. 177 1 kk oraz orzeczenie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat; stopień społecznej szkodliwości jego czynu nie jest znaczny, mimo podeszłego wieku oskarżony nie był dotąd karany sądownie ani za wykroczenia drogowe, nie jest osobą też naruszającą przepisy ruchu drogowego; w konsekwencji nie jest celowym orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów czyli czasowe wyeliminowanie go z ruchu drogowego.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i warunkowym umorzeniu postępowania

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak wyżej; wskazane dowody obciążające jednoznaczne; apelacje niezasadne i wyłącznie polemiczne; brak jest podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania obrazy przepisów postępowania ( art. 7 kpk i art. 424 kpk) , które mogły mieć wpływ na treść wyroku oraz dokonania błędnych ustaleń faktycznych; nie ma żadnych podstaw do przyjęcia iż sąd naruszył przepisy prawa materialnego oraz by reakcja prawnokarna wobec oskarżonego była rażąco niewspółmierną.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art. 636 § 1 k.p.k. Skoro to oskarżony spowodował postępowanie odwoławcze to wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego jego obrońcy, to on ponosi jego koszty. Opłatę wymierzono w oparciu o przepisy art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych

PODPIS